Βιβλίο τῆς Σταματίας Καραγεωργίου-Πάπιστα
Ἕνα μυθιστόρημα γιὰ τὴν ὑψοποιὸ
ταπείνωση, τὴν ἀνυπόκριτη ἀγάπη, τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς. Μία ἱστορία ποὺ
συναντᾶ ἀναπόφευκτα τὴν πολυτάραχη Ἱστορία τοῦ ἔθνους μας. Γιατί κανένας βίος δὲ
ξέφυγε ἀπ’ αὐτήν, ζυμώθηκε μαζί της καὶ χτυπήθηκε, κάθε φορᾶ ποὺ τὴν ἀντάμωσε
στὰ δικά του σταυροδρόμια.
Στὴν ἀρχὴ κάθε κεφαλαίου ἕνας
στίχος ἀπ’ τὴ Σοφία Σειρὰχ δίνει τὸ στίγμα, τὸ ἀπαύγασμα, εἰσάγοντας σ’ αὐτὸ τὸν
ἀναγνώστη. Ἴσως, φίλε μου, ἀναρωτηθεῖς γι’ αὐτή μου τὴν ἐπιλογή. Ὁ Σειράχ, ἕνας
ἄνθρωπος ποὺ ζήτησε ἀπ’ τὸ Θεὸ σὰν δῶρο τὴ σοφία, τὴν χρησιμοποιεῖ γιὰ να στηρίξει
καὶ νὰ διδάξει τὸ λαό. Ἕνα λαὸ ποὺ ζεῖ σὲ κατάσταση δύσκολη καὶ παρακμιακή, ὅπως
οἱ Ἰσραηλίτες τότε. Τὸ διάλεξα γιατί βρίσκω πολλὲς ὁμοιότητες μὲ τὴ δική μας ἐποχή,
αὐτὴ ποὺ ζεῖ ἡ Ἑλλάδα σήμερα. Μία ἐποχὴ σὲ παρακμή, ὑπὸ οἰκονομικὴ κατοχή, ἔχει
ἀνάγκη ἀπὸ ἕναν Σειρὰχ ποὺ νὰ καλέσει τὸ λαὸ νὰ ἐπιστρέψει σὲ τούτη Σοφία.
-Ὑπάρχουν δύο οὐρανοί, καπετάνιο
μου, εἶπε ἤρεμα ἡ Εὐγενία. Ἕνας πάνω μας κι ἕνας μέσα μας. Ἐσύ, γιὰ ποιὸν ἀπ’
τοὺς δύο μιλᾶς;
Ἐκεῖνος, μὲ μία ἀνεπαίσθητη
κίνηση, σήκωσε τὰ βλέφαρα καὶ τὴν κοίταξε καχύποπτα μὲ τὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ.
-Γι’ αὐτόν, ἐπάνω, δὲν μποροῦμε νὰ
κάνουμε τίποτα, συνέχισε ἐκείνη σηκώνοντας τὸ βλέμμα ψηλά. Αὐτὸς βρέχει ὅποτε
θέλει. Ἀλλά, στὸν οὐρανὸ ποὺ κουβαλᾶμε...