30 Ιουν 2010

μακαριστὸς Γέροντας Ἰωσὴφ Βατοπαιδινὸς (1921-2009). Ὁ Γέροντας τῆς καρδιάς μας. (μέρος α΄)

Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα ἀπὸ τὴν ἐκδημία-μετάβαση «ἀπὸ τῆς γὴς εἰς τὰ ἄνω» του μακαριστοῦ Γέροντα καὶ πνευματικοῦ πατέρα μας. Σὲ πολλὰ συναξάρια διαβάζουμε καὶ αὐτό• «ἐὰν θέλετε νὰ μὲ καλεῖτε πατέρα, μιμηθεῖτε τὸ βίο καὶ τὶς πράξεις μου». Ἐὰν ὅμως δὲν μποροῦμε νὰ τὸν μιμηθοῦμε, τουλάχιστον ἂς θυμηθοῦμε τοὺς λόγους παρακλήσεως καὶ ἀγάπης, τὶς συμβουλές, τοὺς κόπους, τὶς προσπάθειες, τὴν ἀνοχὴ καὶ ἀπέραντη ὑπομονή του καὶ κυρίως «τὰ σπλάχνα τῶν οἰκτιρμῶν» καὶ τὴν φιλανθρωπία του, τὸ σεβασμὸ τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς προσωπικότητας τοῦ καθενός μας στὸ δρόμο πρὸς τὴν θέωση καὶ τὴν μεταμόρφωσή μας. Ἀπὸ τὰ γραπτὰ καὶ προφορικὰ κείμενα ποὺ μᾶς ἄφησε καθὼς καὶ τὰ γράμματά του, ξεχωρίσαμε μερικά, ἐλάχιστα, ἀλλὰ χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσματα ποὺ δείχνουν τὴν ἀρχοντιὰ καὶ τὸ μεγαλεῖο της πατρικῆς του καρδιᾶς, τὰ σπλάχνα τῶν οἰκτιρμῶν του καὶ τὸ μέγεθος τῶν πατρικῶν του κόλπων ποὺ μὲ περισσὴ ἀγάπη ὅλα τὰ...χωροῦσε.
ΛΟΓΟΙ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΣ. ΛΟΓΟΙ ΑΓΑΠΗΣ ( ἃ΄ μέρος)
* “Πανάγαθε Δέσποτα, ποὺ δὲν βδελύχθηκες τὴν πτωχεία μας, ἀλλὰ τὴν φόρεσες ὑποστατικὰ καὶ κατέβηκες ὄχι μέχρις ἐμᾶς ἀλλὰ μέχρις καὶ αὐτοῦ του Ἅδη γιὰ νὰ μᾶς ἀνασύρεις ἀπ’ ἐκεῖ. Μετάδωσε, Πανάγαθε, καὶ σὲ μᾶς τὰ ἰδιώματα τῆς παναγάπης σου καὶ ἐξόρισε ἀπὸ μέσα μας, τὴ μοχθηρὴ κακία ποὺ σφήνωσε μέσα μας ὁ ἐχθρός.”
* Κάθε σταυρὸς ἔχει καὶ τὴν ἀνάστασή του, ὅπως κάθε χειμώνας τὴν ἄνοιξη. Ἂν ὅμως αὐτὰ εἶναι προοίμια, πόσα θὰ εἶναι τὰ ἐπερχόμενα;
* Ἡ διασπασμένη προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου μεταπτωτικά, δημιουργεῖ τὶς διαιρέσεις καὶ τὴ διάσταση. Ἐδῶ εἶναι ἡ φιλοσοφία• νὰ βαστάζεις τὶς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων καὶ ὄχι νὰ τοὺς κρίνεις. Δὲν ἔχει σχέση ποιὸς εἶναι καὶ τί πιστεύει• τοῦ χρειάζεται ἀνοχὴ καὶ μακροθυμία.
* Οἱ πειρασμοὶ δὲν νυστάζουν, οὔτε κουράζονται! Ἂν καὶ πάντα εἶναι ὠφέλιμοι, στὴ φύση τοὺς ὅμως εἶναι βαρεῖς καὶ κοπιαστικοί. Μόνον ὅταν ἀνοίξουν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μὲ τὴ φιλοπονία καὶ τὸ ταπεινὸ φρόνημα, γίνονται κατὰ κάποιο τρόπο, ὑποφερτοί, ἀκόμα καὶ ἐπιθυμητοί.
* Ἂν κάναμε χρήση τῆς αὐτομεμψίας ἴσως βρίσκαμε ὠφέλεια, γιατί τίποτε δὲν γίνεται χωρὶς Θεό.
*Καύσωνας, καύσωνας στὴν οἰκουμένη, ἐσωτερικὸς καὶ ἐξωτερικός, ἠθικὸς καὶ φυσικός. Ὁ πανάγαθος Κύριός μας, γιὰ νὰ δείξει συνέπεια στὶς ἀνθρώπινες διαθέσεις ἀνάγκασε τὰ στοιχεῖα τῆς φύσης νὰ συμμορφωθοῦν μὲ τὶς προθέσεις τῶν ἀνθρώπων.
* Εἶναι καὶ τὸ γενικὸ κακό, ἡ αὔξηση τῶν πειρασμῶν στὶς δύσκολες μέρες μας, καὶ παντοῦ ἀκούγονται κραυγὲς ἀπελπισίας. Εὐχόμαστε, ἀλλὰ γιὰ ποιὸν πρῶτα καὶ πόσο, ἀπὸ ποῦ καὶ πότε; Ὁ Θεὸς ἂς ἐλεήσει ὅλους μας.
* Πρόσεχε, ἀγωνίζου, πίστευε καὶ προσεύχου. Δύσκολες μέρες ἔρχονται καὶ ὁ Θεὸς νὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὴν ὀργὴ «τῶν ἐρχομένων νὰ πειράξουν τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γής».
* Τὸ μεγάλο τραῦμα στὸ σύγχρονο ἄνθρωπο εἶναι τοῦτο• ἔχασε τὴ πίστη του, σὰν βάση καὶ ἀρχή. Καὶ καμιὰ μορφὴ θεραπείας δὲν τὸν ὠφελεῖ!
* Ὅλα ρυθμίζονται μὲ τὴ καρτερία καὶ τὴν ὑπομονή. Τὸ νόημα τοῦ σταυροῦ ὅσο οἱ ἄνθρωποι τὸ ξεχνοῦν, τόσο αὐξάνει καὶ γενικεύεται τὸ κακό, μὲ τὶς διάφορες πιέσεις ποὺ φυσικὰ καὶ τεχνητὰ συμβαίνουν. Μακάριος ὅποιος ἐπαγρυπνεῖ καὶ προσεύχεται.
* Γιὰ τοὺς πειρασμοὺς τί θὰ ποῦμε; Ἄραγε γιὰ ποιούς, τοὺς παρόντες ἢ τοὺς ἐρχόμενους; Οἱ παρόντες εἴτε πέρασαν εἴτε ἀκόμα δροῦν, εἶναι ἠπιότεροι ἀπὸ τοὺς ἐπερχόμενους καὶ ἑπομένως πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε, ὅτι μᾶς εἶναι ἀπαραίτητη ἑτοιμασία μεγαλύτερη ἀπ’ αὐτὴ ποὺ ὡς τώρα γνωρίζαμε.
* Βρισκόμαστε στὴν περίοδο ποὺ οἱ Πατέρες πρόβλεψαν ὅτι, «θὰ πειρασθοῦν οἱ κατοικοῦντες στὴ γῆ». Ὅλα τείνουν στὸ νὰ ἀγαπήσουμε τὸ Χριστὸ καὶ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ νόημα τοῦ Σταυροῦ ποὺ εἰδικὰ στὶς μέρες μᾶς ἔχει ἰδιαίτερο λόγο.
*Τὰ ἀνθρώπινα, ὅλα, τρέπονται καὶ ἀλλοιώνονται καὶ μεταποιοῦνται, καὶ μεῖς παραμένουμε οἱ ἴδιοι καὶ πολλὲς φορές μας… φταῖνε καὶ τὰ ροῦχα μας.
* Οἱ διωγμοὶ καὶ οἱ θλίψεις εἶναι τὰ σημερινὰ χαρακτηριστικὰ στὸν κόσμο τῆς ἀδικίας ποὺ ζοῦμε. Αὐτὰ δὲν εἶναι οὔτε καν ἡ ἀρχὴ τῶν ὅσων ἔρχονται ἐντὸς ὀλίγου γιὰ τὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη. Γι’ αὐτὸ μὴν ἀπορεῖτε γιατί ὅλα αὐτά; Ἀλλὰ νὰ τὰ ἀντιμετωπίζετε μὲ καρτερία, προσευχὴ καὶ ὑπομονή.
* Πειρασμοί, ἀρρώστιες, χωρισμοί, περιπέτειες στὴ ζωὴ κάθε μέρα. Τ’ ἀκοῦς καὶ πικραίνεσαι συνεχῶς! Πῶς ἔγινε ὁ κόσμος χωρὶς Θεό! Μία ζούγκλα, ἕνα ἀνθρωποσφαγεῖο! Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς λυπηθεῖ.
* Παρακολουθῶ τὴν ὀργιάζουσα ὁρμὴ τοῦ κακοῦ ποὺ ἀπὸ μέρα σὲ μέρα κατακτᾶ τὰ πάντα καὶ ἤδη τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας ὄχι μόνο ἐκτελεῖται ἀλλὰ βασίλεψε καὶ αἰχμαλώτισε τὰ πάντα. Πόση προσοχὴ καὶ θάρρος μᾶς χρειάζεται!
* Χρειάζεται θάρρος καὶ στροφὴ πρὸς τὸ Θεὸ ὁλόψυχη καὶ ἐπίμονη γιατί, δὲν ἀπέχει πολὺ ὁ καιρός, ποὺ θὰ πλανοῦνται καὶ οἱ φρόνιμοι καὶ οἱ συνετοί.
Α.-Μ.
ΠΗΓΗ:ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

ΑΝΑΜΝΗΣΗ-ΕΝΟΧΗ-ΛΥΤΡΩΣΗ

--> Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης
Πρὶν περάσουμε νὰ δοῦμε τὴν κάθε θρησκεία μὲ τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά της, θὰ πρέπει ν’ ἀπαντήσουμε σ’ ἕνα βασικότατο ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ πολλούς, ὅταν μελετώντας αὐτές, παρατηροῦν πὼς ὅλες γενικῶς οἱ θρησκεῖες, παρὰ τὶς τεράστιες διαφορὲς τοὺς φέρουν κάποια κοινὰ χαρακτηριστικά.
Τὸ ἐρώτημα λοιπὸν ποῦ τίθεται στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι τὸ ἑξῆς: «Ποιὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ φαίνεται ἕνα κοινὸ ρεῦμα νὰ διαπερνᾶ τὴν προσδοκία ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅλων τῶν Ἐθνῶν; Ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ἐσωτερικὴ αἰτία κατὰ τὴν ὁποία ὅλες οἱ θρησκεῖες, ὅταν μελετηθοῦν βέβαια σωστά, ἐμφανίζουν τὴν προσδοκία τοῦ Λυτρωτοῦ»; Ὁπωσδήποτε, τὸ παραπάνω ἐρώτημα θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ προχωρήσουμε στὴν οὐσιαστικὴ ἔρευνα καὶ στὴν ἀποκάλυψη τῆς κοινῆς πανανθρώπινης προσδοκίας. Ταυτοχρόνως δὲ τὸ ἐρώτημα αὐτὸ θὰ φωτίσει τὸν χῶρο ὥστε νὰ ἀνακαλύψουμε μία καταπληκτικὴ παγκόσμια ἀρχαιότατη ἀνάμνηση.

Ἂς ξεκινήσουμε λοιπὸν ἀπ’ τὴν... ἀρχή. 
Συγκλονίζεται ὁ ἄνθρωπος ὅταν μελετᾶ σὲ βάθος τὸ πρῶτο βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τὴν Γένεση. Εἶναι τὸ μοναδικὸ βιβλίο ποὺ ἀρχίζει μὲ θεοπρεπῆ καὶ λεπτομερῆ ἐξιστόρηση τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ἀπὸ τὸν Θεό. Βεβαίως ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν περιέχει ἀνθρώπινη φαντασία ἢ κοσμολογικὲς εἰκασίες , ἀλλὰ ἀποκάλυψη Θεοῦ σὲ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Μᾶς πληροφορεῖ γιὰ ὅσα μᾶς εἶναι ἀπαραίτητα καὶ ἀπολύτως ἀναγκαία ὥστε νὰ γνωρίσουμε τὸν Δημιουργό μας καὶ τὶς ἰδιότητές του. Μία δὲ βασικότατη ἀλήθεια, πλὴν τῶν ἄλλων ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει, εἶναι ἡ «ἐκ τοῦ μηδενὸς» δημιουργία τοῦ κόσμου ἀπὸ Αὐτὸν τὸν Πανάγαθο, Πάνσοφο καὶ Παντοδύναμο Τριαδικὸ Θεό. 
(Ἐννοεῖται ὅτι γιὰ νὰ παρακολουθήσουμε τὰ ὅσα ἀναφέρονται, εἶναι ἀνάγκη νὰ μελετηθοῦν τὰ πρῶτα κεφάλαια τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως). 
Ὁ Βασιλιὰς τῆς ὅλης κτίσεως, ἡ κορωνίδα τῆς ὅλης δημιουργίας, ὁ ἄνθρωπος, ὅπως εἶναι γνωστό, διὰ τῆς παραβάσεως τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, ξέπεσε ἀπὸ τὴν λαμπρὴ κατάσταση ποὺ βρισκόταν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐπέλθει αὐτὴ ἡ φοβερὴ κατάσταση ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ χάνει τὸν Παράδεισο μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται. 
Τὸ μεγαλύτερο λοιπὸν δράμα τοῦ ἀνθρώπου, ἤδη ξεκίνησε μὲ τὴν παρακοή του στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. 
Τὸ ζεῦγος τῶν πρωτοπλάστων βρίσκεται τώρα ἐκτός του «Παραδείσου τῆς τρυφῆς» καὶ γεύεται, «τὴ ἀπάτη τοῦ ὄφεως», τὶς συνέπειες τῆς ἐπιλογῆς του, μὲ κορυφαία πράξη τοῦ δράματος τὸν φοβερὸ καὶ ἀφύσικο θάνατο. 
Χτυπημένο τώρα τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, θὰ κατακτήσει καὶ θὰ κατακυριεύσει μὲ τὸ πέρασμα τῶν αἰώνων τὴν ἐπιφάνεια τῆς γής. Ὅμως, παρὰ τὴ θλίψη, τὰ ἀφάνταστα βάσανα καὶ τὶς ταλαιπωρίες ἀπὸ τὰ ἀγριεμένα στοιχεῖα τῆς φύσεως, παρὰ τὸν θάνατο ποὺ μὲ τὸ ἀκονισμένο τοῦ δρεπάνι θερίζει ἐξαγριωμένος τὸ δύστυχο γένος τῶν θνητῶν, στὰ βάθη τῆς ὑπάρξεως ὁ ἄνθρωπος, σὰν μία φλόγα, θὰ κρατᾶ ἀναμμένη τὴν ἀνάμνηση τῆς πρώτης εὐτυχίας ἀλλὰ καὶ τὴν φαρμακερὴ συνείδηση τῆς ἐνοχῆς... 
Καὶ οἱ αἰῶνες τώρα διαδέχονται ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Οἱ ἄνθρωποι αὐξάνουν καὶ χωρίζονται σὲ γένη, πατριὲς καὶ σὲ Ἔθνη... Οἱ ἀποστάσεις θὰ χωρίσουν τοὺς λαοὺς καὶ οἱ διαφορετικὲς συνθῆκες διαβίωσης, θὰ τοὺς ἀλλοιώσουν τὴν γλώσσα καὶ τὰ ἔθιμα. Καὶ ὅμως, οἱ τόσες καὶ τόσες ἀναστατώσεις καὶ οἱ ἐξοντωτικοὶ πόλεμοι ποὺ θὰ ἀκολουθοῦν ἀσταμάτητα τὴν δύσμοιρη πορεία τῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ τὸ φοβερὸ μίσος τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων ,δὲν θὰ ἔχουν τὴν δύναμη νὰ διαγράψουν μέσα ἀπὸ τὴν ψυχὴ τῆς «τραυματισμένης εἰκόνας» τοῦ Θεοῦ, τὴν γλυκειὰ ἀνάμνηση τοῦ Παραδείσου ἀλλὰ καὶ τὴν ταραχὴ τῆς ἐνοχῆς. 
Ὅλες αὐτὲς βέβαια οἱ παραδόσεις ποὺ διαμορφώνονται ἀπὸ τόπο σὲ τόπο καὶ ἀπὸ Ἔθνος σὲ Ἔθνος, μαζὶ μὲ αὐτὴ τὴν ριζωμένη ἀνάμνηση τοῦ «κήπου τῆς Ἐδέμ», σιγὰ-σιγὰ καὶ μὲ τὸ πέρασμα τῶν καιρῶν καὶ τῶν αἰώνων δημιουργοῦν τὶς πρωτόγονες θρησκευτικὲς δοξασίες ποὺ καὶ αὐτὲς ἐξελίσσονται σὲ θρησκεῖες. Παρ’ ὂλ’ αὐτά, ὅπως ἤδη τονίσαμε, πάντοτε, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στὰ βάθη τῆς ὑπάρξεώς τους καὶ στὴν οὐσία τοῦ πιστεύω τους, διακρατοῦν τὴν διπλὴ αὐτὴ ὑπαρξιακὴ κατάσταση τῆς ἀνάμνησης καὶ τῆς ἐνοχῆς. 
Ἔτσι λοιπό, ὁ κάθε λαὸς τώρα, μαζὶ μὲ τὴ δική του γλώσσα, τὰ δικά του ἤθη καὶ ἔθιμα, τὶς δικές του παραδόσεις, θὰ ἐκφράσει μέσα καὶ ἀπὸ τὴν δική του πλέον θρησκεία καὶ μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο τοῦ τὴν κοινὴ αὐτὴ πείρα. Καὶ ὁπωσδήποτε, τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ παγκόσμιο γεγονός, ἀποδεικνύει τὴν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους στὸν κοινό του πυρήνα, ὅτι δήλ. εἴτε πίστευαν σὲ ἕνα Θεὸ εἴτε σὲ πολλούς, ἡ οὐσία τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος παραμένει κοινὴ στὴν ἀνάμνηση καὶ στὴν ἐνοχή. 
Εἶναι μάλιστα πολὺ σημαντικὸ αὐτὸ ποὺ παρατήρησαν κάποιοι οἱ ὁποῖοι δὲν μένουν στὴν ἐπιφάνεια τῶν πραγμάτων, ὅτι ὁ εἰκαστικὸς καὶ καλλιτεχνικὸς χῶρος, περισσότερο ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο, ἐκφράζει τὴν πραγματικότητα αὐτή. Καὶ ὄντως, τόσο ἡ μουσική, ὅσο κυρίως τὰ πρόσωπα στὰ ἀρχαῖα ἀγάλματα, ἀνεξαρτήτως τῆς πλαστικῆς τους στάσεως καὶ τῆς καλλιτεχνικῆς γραμμῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὸν γλύπτη, ὅλα τὰ πρόσωπα φέρουν ἀποτυπωμένο ἕνα πνεῦμα μελαγχολίας. Σὲ ὁρισμένα μάλιστα ἐξ’ αὐτῶν, ἡ ἀγωνία καὶ ἡ μελαγχολία ἐμφανίζονται πολὺ ἔντονα στὸ ὅλο δημιούργημα. Τοῦτο, ἑρμηνεύουν οἱ εἰδικοί, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἀποτύπωση τῆς ἀνάμνησης τῆς ἐνοχῆς ποὺ ὑπῆρχε καὶ αὐξανόταν σὺν τῷ χρόνω στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Πολὺ δὲ περισσότερο στὶς λεπτὲς συνειδήσεις τῶν καλλιτεχνῶν ποὺ θέλοντας καὶ μὴ ἐπάνω στὰ δημιουργήματά τους, ἀνέκαθεν, ἀποτυπώνουν τὸ βαθύτατο περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς τους. 
Πρὶν περάσουμε νὰ δοῦμε μερικὲς χαρακτηριστικὲς περιπτώσεις θρησκευτικῶν παραδόσεων ἄλλων λαῶν, στὸ κοινὸ αὐτὸ ἐπίπεδο γιὰ τὸ ὁποῖο κάνουμε λόγο, νὰ σταθοῦμε καὶ πάλι γιὰ λίγο στὸ Ἑλληνικό μας Ἔθνος. 
Ἤδη ἔχουμε κάνει λόγο γιὰ τοὺς προγόνους μᾶς Ἀθηναίους οἱ ὁποῖοι, ἐκτὸς τῶν ἄλλων εἶχαν στήσει βωμὸ δίχως ἄγαλμα καὶ χωρὶς ναὸ μὲ τὴν παράδοξη ἐπιγραφὴ «ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ». Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, ὁ Παῦλος, σκέφτηκε ὅτι τὸν ἄγνωστο καὶ μόνο ἀληθινὸ Θεό, ἦλθε νὰ τοὺς κάνει γνωστὸ καὶ θεώρησε καλὸ σημάδι γιὰ τοὺς Ἀθηναίους καὶ σημεῖο ἐπαφῆς, μὲ τὴν ἀποκαλυπτικὴ πίστη, τὸν βωμὸ ἐκεῖνο. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπάνω στὸν Ἄρειο Πάγο, ὅπου ἔκανε τὴν περίφημη ὁμιλία του, ἀπ’τὸν βωμὸ τοῦ ἀγνώστου Θεοῦ πῆρε ἀφορμὴ καὶ εἶπε στοὺς Ἀθηναίους ὅτι τὸν Θεὸν «Ὂν ἀγνοοῦντες εὐσεβεῖτε, τοῦτον ἐγὼ καταγγέλω ὑμὶν» (Πράξ. Ἄπ. ΙΖ΄ 23). 
Πολλὲς ἔρευνες καὶ συζητήσεις ἔγιναν ἀπὸ τοὺς πιὸ παλαιοὺς χρόνους γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ τοῦ ἀγνώστου Θεοῦ. Ἀπὸ ποιὰ ἀφορμὴ χτίστηκε ὁ βωμὸς αὐτός; Ποιὸς τάχα Θεὸς κρυβόταν κάτω ἀπὸ τὴν ἀνωνυμία αὐτή; Ποιὰ ἐπίσης ἦταν ἡ λατρεία ποῦ τοῦ πρόσφεραν; Στὰ ἐρωτήματα αὐτά, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα παρόμοια ὅλες οἱ ἔρευνες καὶ οἱ πιθανὲς ἀπαντήσεις, συγκλίνουν σὲ αὐτὸ ποὺ τονίσαμε παραπάνω. Ὅτι ὁ κάθε λαός, ἄλλος περισσότερο καὶ ἄλλος λιγότερο, πάντως ὅλοι οἱ λαοί, μὲ τὸν δικό του πάντοτε τρόπο ἐκφράσεως ὁ καθένας, ἔδειχναν τὴν δίψα τοῦ Θεοῦ στὴ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου καὶ μάλιστα μέσω αὐτῶν τῶν ἐκφράσεων, ἀποτύπωναν μαζὶ μὲ τὴν μελαγχολία καὶ τὴν γλυκεία ἀνάμνηση, ἐπίσης καὶ τὴν προσδοκία τῆς λυτρώσεως καὶ ἄρα τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν προσμονὴ τοῦ Λυτρωτοῦ. 

Finis Grecia!

Γέροντα, ἀκούγεται ὅλο καὶ συχνότερα τὸ ἐπιχείρημα ὅτι λόγω τῆς δυσκολίας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, οἱ μαθητὲς ἀφιερώνουν πολὺ χρόνο καὶ κόπο γιὰ τὴν ἐκμάθησί της, ἐνῶ θὰ μποροῦσαν νὰ διδάσκωνται τὰ ἀγγλικὰ καὶ ἄλλες ἐπίκαιρες γνώσεις πιὸ χρήσιμες γιὰ τὴν ἐπιβίωσί τους στὴν ἐποχή μας.
— Ἐὰν ἀρνηθοῦμε καὶ καταργήσουμε τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, κόβουμε κάθε γέφυρα μὲ τὸ...παρελθόν μας. Ἀποσπώμεθα ἀπὸ τὶς ρίζες μας. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες θὰ ἐμφανιζώμεθα ὡς ἕνας λαὸς νομάδων, ποὺ ἀπέκτησε κρατικὴ ὑπόστασι καὶ ἐθνικὴ ὀντότητα τὸ σωτήριον ἔτος 1976! Ἱστορία τριῶν χιλιάδων χρόνων ἑλληνισμοῦ, κλασσικοῦ καὶ βυζαντινοῦ, χριστιανικοῦ, διαγράφεται μὲ μία μονοκονδυλιά. Φαντάσου τὴν κοινωνία μας μετὰ ἀπὸ 20 καὶ 30 χρόνια, ποὺ τὰ παιδιὰ τὰ σημερινὰ θὰ εἶναι τότε ἡ ἰθύνουσα τάξις τῆς κοινωνίας. Δὲν θὰ μποροῦν νὰ διαβάσουν οὔτε Παπαρρηγόπουλο.
Ὅλη ἡ γραμματεία ἡ μέχρι σήμερον γραφεῖσα, θὰ εἶναι γιὰ πολτοποίησι. Αἵ, τί μεγαλύτερη ἐθνικὴ συμφορὰ μπορεῖ νὰ γίνη ἀπ’ αὐτό; Ἡ Μικρασιατική; Εἶναι μικρὴ μπροστὰ σ’ αὐτό. Ἡ Κυπριακή; Εἶναι μικρὴ ἐπίσης. Τὸ ὅτι μετὰ ἀπὸ δύο-τρεῖς γενεὲς θὰ ἐμφανιζώμεθα τελείως ἀποκομμένοι ἀπὸ τὸ παρελθόν μας. τὸ παρελθόν μας θὰ εἶναι ἕνα ἑρμητικὰ κλεισμένο ντουλάπι, τὸ ὁποῖο κανεὶς δὲν θὰ μπορῆ ν’ ἀνοίξη καὶ νὰ πλησίαση. μία γραμματεία τριῶν χιλιάδων ἐτῶν θὰ εἶναι ἀπρόσιτη. Αὐτὸ εἶναι ἀσύλληπτα χειρότερο!
Μᾶς πῆραν τὴν Μικρὰ Ἀσία. Ἐθνικὴ τραγωδία! Ὁ ἑλληνισμὸς ὅμως, δόξα τῷ Θεῶ, ἔμεινε. Θὰ ἔλεγα ὅτι καὶ μεγαλούργησε τὸ 1940-41. Καταλήφθηκε ἕνα μέρος τῆς Κύπρου. Πονᾶμε βαθύτατα. Μᾶς πνίγει ἡ ἀδικία. Δὲν χάθηκε ὅμως ὁ ἑλληνισμός. Ὁ ἑλληνισμὸς τείνει νὰ χαθῆ μ’ αὐτὰ ποὺ κάνουμε τώρα. Σ’ αὐτὴ τὴν χοάνη, ποὺ λέγεται Ε.Ε., σ’ αὐτὴ τὴν πανσπερμία τῶν ἐθνῶν, μετὰ ἀπὸ λίγο θὰ μᾶς ἀφομοιώσουν τελείως. Μετὰ ἀπὸ λίγο θὰ καθιερώσουν φωνητικὴ ὀρθογραφία. Καὶ τὸ ἑπόμενο βῆμα θὰ εἶναι τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο. Ὅποτε, ὅπως ἔλεγαν καὶ στὸ Ζάλογγο, θὰ ἰσχύση τὸ «ἔχετε γεια βρυσοῦλες, λόγγοι, βουνά, ραχοῦλες». Finis Grecia!
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτου Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου
Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθώμεθα, ἔκδ. Ι. Ἠσυχ. Κεχαριτωμένης Τροιζῆνος, 2003, σ. 149-150.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2006
ΤΕΥΧΟΣ 46
ΠΗΓΗ:Ι.Μ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ

Ἡ τραγικότητα τῶν Αἱρετικῶν

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

Η ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ
«αἱρετικὸν ἄνθρωπον... παραιτοὺ»

Πολλές ἑρμηνεῖες ἔχει λάβει ὁ ὅρος «αἱρετικὸς» ἀπὸ τοὺς ἑρμηνευτές, καὶ μάλιστα τοὺς νεωτέρους, στὸ χῶρο τῆς Κ. Διαθήκης. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ συγκεκριμένη σημασία, ποὺ ἔλαβε ὁ ὅρος στὴ γλώσσα τῶν Ἁγίων Πατέρων, στὴ γλώσσα τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιὰ τοὺς ἁγίους Πατέρας μᾶς «αἱρετικὸς» σημαίνει:...διαστρεβλωτὴς τῆς πίστεως, τῆς ἀποκεκαλυμμένης Ἀληθείας, τοῦ θεόθεν δεδομένου τρόπου σωτηρίας. Αἵρεση δέ, εἶναι ἀλλοτριωμένη ἐκδοχὴ τοῦ Προσώπου τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴ σωτηρία, στὴ θέωση, τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ λυτρώσει ἀπὸ τὸ κακὸ τὸν κόσμο....

Οἱ ἅγιοι Πατέρες, γνήσιοι θεολόγοι

Γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὴν τραγικότητα, μέσα στὴν ὁποία ζοῦν καὶ κινοῦνται οἱ αἱρετικοί, πρέπει νὰ δοῦμε τὸ διαμετρικὰ ἀντίθετό τους μέγεθος, δηλαδὴ τοὺς ἁγίους Πατέρες, στὸ κύριο ἔργο τους, τὴν θεολογία. Βέβαια ὁ ἐγκλωβισμένος στὰ κοινωνιολογικὰ σχήματα τῶν καιρῶν μας θὰ σπεύσει ἐδῶ νὰ διαμαρτυρηθεῖ, μὴ μπορώντας νὰ ἐννοήσει, ὅτι ὅλο τὸ ἔργο τῶν Πατέρων, σὲ κάθε ἐποχή, εἶναι θεολογία. Γιατί ἑνωμένοι μὲ τὸ Θεὸ ἀντιμετωπίζουν οἱ Πατέρες ὄχι μόνο τὰ προβλήματα τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ ὅλης της ζωῆς. Θεὸ - Ἀλήθεια προσφέρουν, ἀντιμετωπίζοντας κρίσεις δογματικές, ἀλλὰ Θεὸ - Ἀλήθεια προσφέρουν ποιμαίνοντας τὰ πνευματικά τους τέκνα καὶ ὁδηγώντας τὰ στὰ πλαίσια τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ποὺ εἶναι ἡ ἁγιοπνευματικὴ κοινωνία. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες θεολογοῦν πάντα μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γίνονται πρῶτα δοχεῖα καὶ Ναοὶ τοῦ Πνεύματος, μὲ τὴν ἄσκησή τους καὶ τὸν πνευματικό τους ἀγώνα, καὶ καταξιώνονται νὰ γίνουν Πνευματοκίνητοι, Θεοκίνητα στόματα τοῦ Λόγου καὶ χεῖρες τοῦ Πνεύματος. Ἡ θεολογία τοὺς εἶναι, ἔτσι, ἔκφραση τῶν μυστικῶν ἐμπειριῶν τους. Ἐκφράζουν αὐτό, ποὺ τὸ Πνεῦμα ἀποκαλύπτει μέσα τους, σκορπίζουν γύρω τὸ φῶς Του. Λέγουν αὐτό, ποὺ βλέπουν, στὴ φωτισμένη καὶ θεοφόρο καρδιά τους. Δὲν εἶναι, λοιπόν, οἱ στοχαστὲς καὶ φιλόσοφοί του κόσμου, οἱ διανοητὲς - ὅπως λέμε. Ὁ στοχασμός μας δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ γίνει Θεολογία. Μένει φιλοσοφία, μεταφυσική, ἀναζήτηση ἀνθρώπινη.

Ἡ Θεολογία τῶν Πατέρων εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα τους. Αὐτὸ ὁμολογεῖ ἕνας ἀπὸ τοὺς λίγους, ποὺ δίκαια πῆραν τὸ ὄνομα τοῦ Θεολόγου τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Δὲν εἶναι τοῦ καθενός, νὰ φιλοσοφεῖ γύρω ἀπὸ τὸ Θεό. Δὲν εἶναι τοῦ καθενός. Αὐτὸ τὸ πράγμα δὲν εἶναι τόσο φθηνὸ καὶ ταπεινό... Δὲν εἶναι τοῦ καθενός, παρὰ μόνο τῶν δοκιμασμένων καὶ ὅσων ἔχουν προχωρήσει στὴ θεωρία (δηλαδὴ στὴ θέα τοῦ Θεοῦ) καὶ ποὺ προηγουμένως ἔχουν καθαρισθεῖ καὶ στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα, ἢ τουλάχιστον καθαρίζονται τώρα». Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἔχουν κάθε δικαίωμα νὰ λέγουν: «ἔδοξε τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίω καὶ ἠμὶν» χωρὶς τὸν παραμικρὸ κίνδυνο νὰ κατηγορηθοῦν γιὰ ἔπαρση.

Ὅπως ἐντελῶς φυσικὰ καὶ ἀπροσποίητα διεκήρυξαν οἱ Ἁγιορεῖτες Ἡσυχαστὲς στὸν Τόμο τοῦ 1341: «Ταῦτα ὑπὸ τῶν Γραφῶν ἐδιδάχθημεν, ταῦτα παρὰ τῶν ἡμετέρων Πατέρων παρελάβομεν, ταῦτα διὰ τῆς μικρᾶς ἐγνώκαμεν πείρας...». Ἡ ταπεινοφροσύνη τοὺς φαίνεται στὸ «μικρᾶς». εἶναι ὅμως ἀναγκασμένοι νὰ μιλήσουν καὶ γιὰ τὴν δική τους θεοπτικὴ ἐμπειρία.

Οἱ Αἱρετικοί, οἱ ἀθεράπευτοι «θεραπευτὲς»

Ἡ αἵρεση δὲν εἶναι ἁπλὰ λογικὸ λάθος, οὔτε οἱ αἱρετικοὶ ἁπλῶς ἀστοχοῦν στὴν εὕρεση τῆς ἀλήθειας. Στὴν περίπτωσή τους συμβαίνει κάτι βαθύτερο καὶ οὐσιαστικότερο. Κατὰ τὸ γράμμα γνωρίζουν τὴν Γραφή, κατὰ τρόπο -πολλὲς φορὲς- ἐκπληκτικό. Τοὺς λείπει ὅμως κάτι οὐσιαστικὸ καὶ ἡ ἔλλειψή του τοὺς διαφοροποιεῖ ριζικὰ ἀπὸ τοὺς Πατέρες. Τοὺς λείπει ἡ ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία τῶν Πατέρων. Ὁ ἐσωτερικὸς φωτισμὸς τοῦ Πνεύματος. Γιατί δὲν ἔχουν περάσει τὴν θεραπεία τῆς Ἐκκλησίας. Μπορεῖ ἠθικὰ νὰ εἶναι (ἐξωτερικὰ) ἀνεπίληπτοι. Δὲν ἔχουν ὅμως μέσα τοὺς τὸ Πνεῦμα. Δὲν βλέπουν, λοιπόν, ὅσα βλέπουν ἐν Πνεύματι οἱ Πατέρες. Μπορεῖ διανοητικὰ νὰ εἶναι ἐκπληκτικὰ ἀνεπτυγμένοι. Εἶναι πράγματι γεγονός, ὅτι ὅλοι οἱ μεγάλοι αἱρετικοὶ ἐντυπωσιάζουν μὲ τὴν πολυγνωσία καὶ «σοφία» τους! Ἀκόμη καὶ σήμερα... Δὲν ἔχουν ὅμως καθαρὴ τὴν καρδιά, οὔτε ἔχουν μεταβληθεῖ σὲ ναοὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ αἵρεση προϋποθέτει κακὴ ἢ ἀνύπαρκτη θεραπεία. Γι’ αὐτὸ γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς ἡ Θεολογία εἶναι διανοητικὴ - ἐπιστημονικὴ ὑπόθεση, λογικὸ καὶ συλλογιστικὸ παιχνίδι. Ἡ ἐμπειρία τῆς θεώσεως, ποὺ καταξιώνει τοὺς Πατέρες, εἶναι αὐτό, ποὺ τοὺς λείπει. Γι’ αὐτὸ ὁ αἱρετικὸς δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνει στὸ κρίσιμο σημεῖο τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴν πλάνη. Γιατί δὲν βλέπει μέσα τοῦ τὴν ἀλήθεια, δὲν τὴν γνωρίζει στὴν καρδιά του. Δὲν ἔχει τὸ ὄχημα τῆς «νοερᾶς προσευχῆς» καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ φτάσει στὸν «δοξασμό», ποὺ εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῆς «πάσης ἀληθείας» ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ἐδῶ ἀκριβῶς ἀποκαλύπτεται καὶ ἡ τραγικότητα ὅλων τῶν αἱρετικῶν, καὶ πρὸ πάντων τῶν αἱρεσιαρχῶν. Ἀφώτιστοι οἱ ἴδιοι, ζητοῦν νὰ φωτίσουν. Ἀθεράπευτοι οἱ ἴδιοι, ζητοῦν νὰ θεραπεύσουν. Ἄθεοι οἱ ἴδιοι, ζητοῦν νὰ θεολογήσουν. Θὰ μπορούσαμε νὰ παρομοιάσουμε τοὺς αἱρετικοὺς μὲ ψευτογιατροὺς καὶ τσαρλατάνους, ποὺ ἀπατοῦν. Ἀλλ’ εἶναι κάτι χειρότερο: εἶναι γιατροί, ποὺ προσφέρουν δολοφονικὴ θεραπεία, ποὺ σκοτώνει τὸν ἄνθρωπο αἰώνια. Εἶναι φαρμακοποιοί, ποὺ κυκλοφοροῦν φάρμακα δηλητηριασμένα - ἀλλοιωμένα, ποὺ εἶναι ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν δημόσια ὑγεία, καὶ ὄχι τὴν σωματική, ἀλλὰ τὴν πνευματικὴ καὶ αἰώνια.

Ἡ διαφορὰ στὰ πράγματα

Ἀκολουθώντας τὴν πατερικὴ θεώρηση τῆς αἱρέσεως, μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν φθοροποιὸ δύναμή της στὴν ἱερὴ ὑπόθεση τῆς σωτηρίας μας. Μέσα στὴν ἄμβλυνση τῶν πνευματικῶν μας αἰσθητηρίων, πολὺ συχνὰ τοποθετοῦμε τὴ διαφορὰ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεων σὲ ἐπίπεδο λεκτικῶν ἢ τυπικῶν παραλλαγῶν. Αὐτὸ ὁδηγεῖ στὴν ἐλαχιστοποίηση τῆς διαφορᾶς καὶ στὴν ἐντύπωση, ὅτι ἡ διαφωνία εἶναι γιὰ ἀσήμαντα πράγματα, ποὺ μποροῦν εὔκολα μὲ κάποια καλὴ διάθεση νὰ θεραπευθοῦν. Καὶ τοῦτο συμβαίνει, γιατί συνήθως νοοῦμε τοὺς ἑαυτούς μας ὡς Ὀρθοδόξους καὶ παραβάλλουμε τοὺς ἑτεροδόξους πρὸς τοὺς ἑαυτούς μας. Δὲν εἶναι περίεργο, λοιπόν, ὅτι διακρίνουμε περισσότερες ὁμοιότητες ἀπὸ διαφορές! Ἂν δοῦμε ὅμως τὶς αἱρέσεις ἀπὸ πλευρᾶς πραγματικότητος πατερικῆς καὶ ἀντιπαραθέσουμε στὴν ἑτεροδοξία τῆς ἐποχῆς μας τοὺς Ἁγίους μας Πατέρες, τότε θὰ διαπιστώσουμε, ὅτι πρόκειται γιὰ διαφορὰ πραγμάτων καὶ ὄχι λέξεων. Πρόκειται γιὰ διαφορὰ πρωταρχικὰ θεραπευτικῆς μεθόδου. Ἡ πνευματικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας γεννᾶ Ἁγίους Πατέρες, ἐνῶ ἡ «πνευματικότητα» τῶν αἱρέσεων σπείρει τὸν ὄλεθρο. Γι’ αὐτὸ οἱ Ἅγιοι Πατέρες θὰ μένουν πάντα τὰ «πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου», ποὺ θὰ καλοῦν ὄχι μόνο τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἑτεροδόξους, ἀλλὰ καὶ μᾶς τοὺς κατ’ ὄνομα μόνο ὀρθοδόξους, στὴν γνήσια ἐν Χριστῷ θεραπεία, ποὺ ὁδηγεῖ στὸν δοξασμὸ καὶ τὴν ἀληθινὴ Θεολογία.
“ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ”
(Ἀπάνθισμα κηρυγμάτων ἀπὸ τὴν
«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» τῶν ἐτῶν 1980 καὶ 1983)
ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ΠΗΓΗ:Ι.Μ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ

Ἡ Σύναξις τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων.

Πέτρον Παῦλον Μάρκον σὺν τῷ Λουκᾶ, Φίλιππον Ἀνδρέαν, Ἰωάννην τὲ καὶ Θωμᾶν, Σίμωνα Ματθαῖον, καὶ τὸν Βαρθολομαῖον, σὺν θείω Ἰακώβω ὕμνοις τιμήσωμεν.

κυκλοφόρησε τό νέο "ἐρῶ"

...Συνταγματάρχης Μνημόνιος


ἀπό τό "ΠΑΡΟΝ" τῆς Κυριακῆς

῾Η παγκόσμια διακυβέρνηση καί οἱ συνέπειες γιά τήν ἑκούσια ἤ δῆθεν ἀκούσια ἄγνοιά της

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ







ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Κάποτε οἱ ὑπόδουλοι Ἑβραῖοι ζήτησαν ἀπὸ τὸν Φαραὼ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει τρεῖς μόνο ἡμέρες νὰ ἀπομακρυνθοῦν στὴν ἔρημο, ὥστε ἐκεῖ ἀπερίσπαστα μακριὰ ἀπὸ τοὺς ψευτοθεοὺς καὶ τὰ εἴδωλα τῶν Αἰγυπτίων νὰ προσφέρουν θυσία στὸν ἀληθινὸ Θεό, στὸν Θεὸ τῶν πατέρων τους.
Ταράχτηκε ὁ Φαραὼ καὶ ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς τυράννους τοῦ κράτους του νὰ προσθέσουν ἐπιπλέον ἐργασία σκληρότερη καὶ πολύωρη, οὕτως ὥστε ὄχι μόνον νὰ μὴν μποροῦν νὰ προσευχηθοῦν οἱ Ἑβραῖοι στὸν Θεό, ἀλλά, εἰ δυνατόν, νὰ μὴν Τὸν φέρουν καθόλου στὴ μνήμη τους. Ἐν τούτοις γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, πὼς ὅταν ἐπῆλθε ἡ μετάνοια, στὸ λαὸ τῶν Ἑβραίων, ποὺ ἔβγαινε ἀπὸ στεναγμοὺς καρδιῶν καὶ ποταμοὺς δακρύων, ὁ Θεὸς ἔστειλε τὸν Προφήτη Μωυσῆ καὶ ἐλευθέρωσε τοὺς Ἑβραίους καὶ τοὺς διέσωσε μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἐν μέσῳ τῆς θαλάσσης καὶ ἐν μέσῳ τῆς ἐρήμου.
Ὁ ἑλληνικὸς λαός, ὁ νέος Ἰσραήλ, ὑπῆρξε πάντοτε λαὸς φιλότιμος, φιλόξενος, πολιτισμένος, μορφωμένος καὶ θεοφοβούμενος. Προσέφερε στὸν κόσμο Φῶς, Δημοκρατία, Ἐπιστήμη, Ἀνδρεία, Ἐλευθερία, Φιλότιμο. Ὅταν μάλιστα διὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου καὶ τῶν συνεργατῶν αὐτῶν καὶ λοιπῶν ἁγίων Πατέρων, γνώρισε τὸν Ἀληθινὸν Τριαδικὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἀναστάντα Σωτῆρα Χριστόν, συνέβαλε τά μέγιστα, ὣστε ἡ προσφορὰ τῶν Ῥωμιῶν στὸν κόσμο σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα νά εἶναι μοναδικὴ καὶ ἀνυπολόγιστη, δωρίζοντας πρὸς τὸν σκοπὸν αὐτὸν μεγάλο τίμημα αἵματος Ἁγίων καὶ ἡρώων γιὰ τὰ αἰώνια αὐτὰ καὶ θεϊκὰ ἀγαθά.

Ἁγιασμένος, ἀδούλωτος καὶ ἀσυμβίβαστος ὁ Ῥωμιός, ἡ Ῥωμιοσύνη, δέχτηκε διαχρονικὰ ἀφ’ ἑνὸς μὲν τὸ θαυμασμὸ πολλῶν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ τὸ ἄσβεστο μίσος ὀλίγων.

Αὐτοὶ οἱ ὀλίγοι κατάφερναν δυστυχῶς μὲ περισσὸ δόλο, πλάνη καὶ ἀπάτη νὰ ἀναρριχηθοῦν στὶς ὑψηλότερες βαθμῖδες σὲ οἰκονομικὸ ἐπίπεδο καὶ νὰ ὑπερισχύσουν πρὸς καιρὸν παγκοσμίως. Μὲ δεδομένο τὸ ὅτι δὲν μποροῦν νὰ μειώσουν ἢ νὰ βλάψουν τὸν Σωτῆρα καὶ Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Ὁποῖον ἐσταύρωσαν καὶ μετὰ τὴν ἔνδοξο Ἀνάστασίν Του συκοφάντησαν, στράφηκαν καὶ πολεμοῦν λυσσωδῶς καὶ κτυποῦν ἀνηλεῶς τὴν Ἄκτιστον Ἁγίαν Ἐκκλησίαν Του διατηρώντας θανάσιμο μῑσος πρός τοὺς Ὀρθοδόξους Ἁγίους Του στὸν οὐρανὸ καὶ τοὺς ἀγωνιζομένους Ὀρθοδόξους πιστοὺς ἐπὶ τῆς γῆς. Ξεχνοῦν οἱ ἀνόητοι διῶκτες τὸ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ πρὸς τὸν πρώην δικό τους καὶ μετέπειτα Ἀπόστολο τοῦ Χριστοῦ, τὸν Μέγα Παῦλο: «σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν.»[1]
Ἐν τούτοις ἀνέλπιστα, κατάφεραν νὰ βροῦν φίλους, ἀποστάτες τῆς πίστεως καὶ συνεργάτες τους καὶ ἐδῶ στὴν Ὀρθόδοξη πατρίδα μας, στὴν ὁποία προσπαθοῦν σήμερα νὰ ἐπικρατήσουν ὁλοκληρωτικά, ἀφοῦ πρῶτα τὴν ἀποδυναμώσουν οἰκονομικά. Ξεκίνησαν μὲ διάφορες κομπίνες καὶ κατέκλεψαν πολλὰ τρισεκατομμύρια ἀπὸ τοὺς ἀθώους Ἕλληνες πολῖτες, ποὺ πρὸς στιγμὴν τοὺς ἐμπιστεύθηκαν. Μὲ τὸ χρηματιστήριο, τὰ ὁμόλογα, τὶς προμήθειες στὸ σύστημα ὑγείας καὶ στὴν ἐθνική μας ἄμυνα, μὲ τοὺς ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες καὶ ἄλλους πολλοὺς ἀνέντιμους καὶ δόλιους τρόπους, ὧν οὔκ ἐστιν ἀριθμός, χτύπησαν καὶ χτυποῦν ὕπουλα τὴν πατρίδα μας.

Παρ’ ὅλα αὐτὰ τὸ ὀρθόδοξο DNA τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἰσχυρό, κρατάει.


Γι’αὐτὸ ἐξαπέλυσαν στὶς ἡμέρες μας τὸ τελευταῖο τους ὕπουλο στρατηγικὸ σχέδιο, δηλαδὴ πρῶτον τὴν οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση τῶν Ἑλλήνων μέσῳ τῆς ἀνεργίας καὶ τῆς περικοπῆς μισθῶν καὶ συντάξεων, καὶ δεύτερον νὰ συρθεῖ τὸ Ῥωμέικο στὴν ἀποστασία καὶ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὸν Σωτῆρα Χριστὸ καὶ νὰ παντρέψουν μὲ εἰ δυνατὸν καταρχὴν προσωρινὸ ἀρραβῶνα τοὺς πιστοὺς μὲ τὸν Ἀντίχριστο μέσῳ τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης τῆς Νέας Ἐποχῆς ποὺ σύμβολό της εἶναι Κάρτα τοῦ Πολίτη μὲ τὸν κωδικὸ 666 καὶ ἡ ὁποία πολὺ σύντομα θὰ ἀντικατασταθεῖ μὲ σφράγισμα – χάραγμα στὸ χέρι ἢ στὸ μέτωπο.


Χωρὶς ντροπή, δειλὰ στὴν ἀρχὴ τώρα δὲ μὲ περισσότερο θράσος, ὁμιλοῦν γιὰ τὴν ἀνάγκη παγκόσμιας διακυβερνήσεως, τουτέστιν παγκόσμιας δικτατορίας μὲ σῆμα κατατεθὲν τὸν ἀριθμὸ τοῦ θηρίου, γιὰ τὸν ὁποῖον ἀριθμὸ ἡ Θεία Ἀποκάλυψη μὲ ἀπόλυτη σαφήνεια προειδοποιεῖ ὅτι ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἡ σύνταξη μὲ τὸ διάβολο - Σατανᾶ[2]. Τὸ σύνθημά τους τὸ παμπόνηρο εἶναι: «Ἡ ἰσχὺς τῆς Νέας Ἐποχῆς ἀνήκει στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα μᾶλλον, παρὰ στὰ ὅπλα.» Καί σίγουρα στήν τεχνολογία δέν ἀντιτίθεται κανείς, ὅταν πρόκειται γιά τό ὄφελος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Τό πρόβλημα ἔγκειται στήν ἐπίμονη χρήση τοῦ ἀριθμοῦ 666. Ὅταν τά μεγάλα κεφάλια πού κρύβονται πίσω ἀπό αὐτά τά μέσα, ἐλέγχονται γι’αὐτόν τόν ἀριθμό, τότε «ποιοῦν τήν νῆσσαν», κοινῶς «σφυρίζουν ἀδιάφορα» καί λένε: «Ἕνας ἀριθμὸς εἶναι ἀνάμεσα στοὺς πολλούς». Καὶ ἐμεῖς τοὺς ἀπαντᾶμε: «Βάλτε ἄλλον κωδικὸ ἐκτὸς τοῦ 666, ἐφ’ ὅσον δημιουργεῖται πρόβλημα θρησκευτικῆς συνειδήσεως στὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο. Παρὰ τὶς ἀντιρρήσεις αὐτοὶ ἐπιμένουν, γιατὶ πιστεύουν ὅτι μὲ τὸν ἀριθμὸ αὐτὸ θὰ φανερωθεῖ καὶ θὰ ἐπικρατήσει στὸν κόσμο ὁ ὑβριστὴς καὶ ἀλαζόνας δικός τους ψευτομεσσίας, Ἀντίχριστος, ὁ ἐχθρὸς τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ ἀποστάτης τῆς Ἀληθείας. Αὐτός, ὁ Ἀντίχριστος, πιστεύουν οἱ δυστυχεῖς ὅτι ἔχει τὴ δύναμη νὰ ὑποτάξει στὰ πόδια του τὸν κόσμο καὶ νὰ τὸν κυβερνήσει μὲ συνεργάτες του τοὺς ἰδίους ἐπιβάλλοντας - ἄκουσον ἄκουσον – ἀναγκαστικὰ τὴν εἰρήνη στὸν κόσμο, τουτέστιν τὴν παγκόσμια δικτατορία του. Γι’ αὐτὸ τὸ σκοπὸ ἐργάζονται πυρετωδῶς, τρομοκρατώντας τοὺς πάντες. Ἔτσι, ὅταν ὁμιλοῦν γιὰ τὴν ἀνάγκη παγκόσμιας διακυβέρνησης, γνωρίζουμε ἀκριβῶς ποιὸς εἶναι ὁ τελικὸς σκοπός, ὁ στόχος τους. Ζητοῦν ἄμεσα καὶ πιεστικὰ τριάντα περίπου ἢ καὶ περισσότερα προσωπικὰ στοιχεῖα – δεδομένα ἀπὸ τὸν κάθε Ἕλληνα πολίτη γιὰ νὰ σταλοῦν στὴν Παγκόσμια Ἀρχή, τὰ ὁποῖα θὰ ἀνιχνεύονται μόνο μὲ τὸν κωδικὸ 666. Αὐτὸ σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ἐὰν συμβεῖ, ὁδηγεῖ στὴν ἀποστασία ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ στὴ σύνταξη μὲ τὸν Ἀντίχριστο.
Προσοχή! Ζητοῦν ἐπίμονα τὰ στοιχεῖα τῶν προσωπικῶν δεδομένων νὰ δοθοῦν ἀπὸ τὸν κάθε πολίτη χωριστὰ μέσῳ Internet καὶ ὄχι ἀπὸ τὶς κατὰ τόπους ὑπηρεσίες. Γιατὶ ἄραγε; Ἔλεγε ὁ πατὴρ Παΐσιος ὅτι καθὼς εἶναι ψευτοευγενεῖς, προσπαθοῦν νὰ ἐπιρρίψουν ἐπὶ προσωπικοῦ ἐπιπέδου τὴν εὐθύνη τῆς ἀρνήσεως, γιὰ ἰατροφαρμακευτικὴ περίθαλψη, ὅπως ἐπίσης καὶ τὴ μὴ πρόσβαση στὴν ἀγορὰ τροφῆς ποὺ θὰ προκύψει, μὲ δεδομένη τὴν ἄρνηση τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας νὰ σφραγιστεῖ, ἐπὶ τῇ βάσει τῆς θρησκευτικῆς του συνειδήσεως καὶ ἐλευθερίας.

Θὰ ἰσχυριστοῦν τὰ ἑξῆς:


«Ἐσεῖς φταῖτε, ποὺ ἀρνεῖστε τὸ σύστημα τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἀφοῦ δὲν δέχεστε τὸν ἀριθμὸ 666, ποὺ ὑποχρεωτικὰ ὑπάρχει στὴν ταυτότητα – Κάρτα τοῦ Πολίτη γιὰ τὴν ἀσφάλειά σας, ἢ ἀργότερα τοῦ χαράγματος.»


Τὸ ὅτι προσβάλλεται βάναυσα ἡ θρησκευτική μας συνείδηση καὶ ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία μας, οὐδεὶς λόγος γίνεται. Ἢ μᾶλλον εἰρωνικὰ λένε: «Ἄσε τοὺς ὀλίγους ξεροκέφαλους νὰ φοβοῦνται ἕνα συγκεκριμένο ἀριθμό.» Ἐπίσης, ἐκτὸς τῆς ὡς ἄνω ἑρμηνείας, ὄχι εὐκαταφρόνητης, ὑπάρχει καὶ ἡ παρακάτω θεολογικὴ ἑρμηνεία τοῦ πράγματος καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ, μὲ τὴν ἀποδοχὴ ἑκουσίως τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη, καύχησις τοῦ Σατανᾶ ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ ἐξαιτίας τῆς ἀπομάκρυνσης τοῦ ἀποστάτη ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Δημιουργό του, καὶ τὴ σύνταξή του μὲ τὸν κατάπτυστο διάβολο. Καὶ θὰ συμβεῖ αὐτό, ἀκριβῶς, στὸ μέτρο ποὺ ὁ καθένας θὰ καταθέτει ἑκουσίως τὰ προσωπικά του δεδομένα, μὲ τὴν προοπτικὴ ἡ παγκόσμια ἀρχή, μέσῳ τῆς Κάρτας – Ταυτότητας, νὰ εἶναι γιὰ τὸν ἴδιον, τὸ μοναδικὸ ἀφεντικὸ ποὺ θὰ προνοεῖ γιὰ τὴν πορεία τῆς ζωῆς του, ἀλλὰ καὶ τὴν πορεία ἑνὸς ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτό, ἐάν, ὃ μὴ γένοιτο συμβεῖ, συνεπάγεται τὴν πλήρη ἄρνηση τῆς προνοίας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ αἰωνίου λόγου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει
«ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.»[3]
Ὅπως ἐπίσης:
«μὴ οὖν μερίμνησητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων.»[4]
Παρ’ ὅλα αὐτὰ ἡ «εὐγένειά» τους ἀγγίζει τὰ ὅρια τοῦ θράσους, ὅταν ζητοῦν ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους Κληρικούς, Ἐπισκόπους, Πρεσβυτέρους καὶ Διακόνους, νὰ εἶναι αὐτοὶ πρῶτοι ποὺ θὰ καταθέσουν τὰ προσωπικά τους δεδομένα στὴ Νέα Ἐποχή, καὶ φυσικὰ νὰ παραλάβουν πρῶτοι τὴν Κάρτα, ποὺ θὰ τοὺς ὑποτάξει στὴν παγκόσμια διακυβέρνηση ὡς πολῖτες καὶ δὴ Κληρικοὺς χωρὶς ὄνομα, ἀλλὰ ἀπρόσωπους ἀριθμοὺς – πράγματα. Δόλιοι καθὼς εἶναι, προσβλέπουν νὰ καμφθεῖ καταρχὴν ἡ ἀντίστασις τῶν Κληρικῶν, ὥστε, κατὰ τὴ γνώμη τους, νὰ πετύχουν γρήγορα καὶ χωρὶς κόπο τὴν πλήρη ἀποστασία τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου. Ὄντως σατανικὸ τὸ σχέδιό τους. Ἔλεγε ὁ μακαριστὸς πατὴρ Παΐσιος: «Μόνο ὁ Σατανᾶς θὰ μποροῦσε νὰ ἐφεῦρει τέτοιο διαβολικὸ σχέδιο».

Θὰ τὰ καταφέρουν ἄραγε;

Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Αἰώνιος καὶ Ἀληθής, στὴ Θεία Ἀποκάλυψη, ποὺ καταγγέλεται τόσο τὸ σχέδιο τοῦ Ἀντιχρίστου ὅσο καὶ ὁ μοναδικὸς ῥόλος τοῦ ἀριθμοῦ 666 γιὰ τὴν πλήρη καὶ τελικὴ ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Δημιουργὸ Θεό, μᾶς διδάσκει ὅτι τὸ Ἐσφαγμένον Ἀρνίον ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ.
Τώρα, ἐὰν κάποιοι Κληρικοὶ δηλώνουν δῆθεν ἄγνοια καὶ μὲ προσωπική τους εὐθύνη δεχθοῦν τὴν ἠλεκτρονικὴ Κάρτα μὲ τὸ τσὶπ καὶ ὅλα τὰ ἄλλα συνακόλουθα, ἰσχύει πάντοτε ὁ λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς:
«Ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων»[5].
Ἐπίσης καὶ γιὰ ὅλους τοὺς πιστοὺς ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου ὡς δίκοπο πνευματικὸ μαχαίρι, ποὺ λέει:
«ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν.»[6]
Ὅπως ἐπίσης:
«καὶ μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεένῃ.»[7]

Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι πιστεύουμε ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς σὲ κάθε ἐποχὴ βοηθάει θεϊκὰ καὶ γνωρίζει κατ’ ὄνομα καὶ ὄχι μὲ ἀριθμὸ αὐτοὺς ποὺ Τὸν ἀγαποῦν καὶ τηροῦν τὶς ἐντολές Του καὶ ἀγαπᾷ, ἐνθαρρύνει, παρηγορεῖ. Στέκεται δίπλα στὸν καθένα ποὺ εἶναι ἕτοιμος νὰ ὑποστεῖ ὁποιαδήποτε θυσία τοῦ ζητηθεῖ προκειμένου νὰ κρατήσει ἀμόλυντη τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν καὶ νὰ Τὸν ὁμολογήσει ὡς μοναδικὸ Βασιλέα του καὶ Σωτῆρα ἐνώπιον ἐθνῶν καὶ ἡγεμόνων, καὶ δὲν κοινωνεῖ μὲ κανέναν τρόπο μ’ αὐτοὺς ποὺ προσποιοῦνται ὅτι τάχα δὲν ἀντιλαμβάνονται τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν καὶ τί συνεπάγεται τὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα.





Ἀπεναντίας λατρεύει καθημερινὰ τὸν Τριαδικὸν Θεὸν καὶ τὸν Σωτῆρα Χριστὸν καὶ τιμᾷ τὸν Τίμιο Σταυρό, τὴν Παναγία Θεοτόκον, τοὺς Ἁγίους Ἀρχαγγέλους καὶ Ἀγγέλους καὶ πάντας τοὺς ἐν τῷ οὐρανῷ Ἁγίους. Μὲ εὐχαριστία καὶ δοξολογία μελετᾷ καὶ ψάλλει τὰ ὀρθόδοξα τροπάρια, ὅπως π. χ. τὴν 17ην Ἰουνίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἰσαύρου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ μαρτύρων:
«Πόνοις συντριβόμενοι, καὶ κακουχίαις στενούμενοι, καὶ εἱρκτῇ συγκλειόμενοι, ξίφεσι κοπτόμενοι, καὶ βιαιοτάτῳ θνήσκοντες θανάτῳ, οὐκ ἀπηρνήσασθε Χριστόν, οὐ τοῖς ξοάνοις σέβας ἐνείματε· διὸ καὶ ἠξιώθητε, τῆς οὐρανίου λαμπρότητος, δυσωποῦντες τὸν Κύριον, ὑπὲρ πάντων μακάριοι.»
Δόξα καὶ νῦν.
Θεοτοκίον:
«Χαίροις οἰκουμένης καύχημα. Χαῖρε Κυρίου ναέ. Χαῖρε ὅρος κατάσκιον. Χαῖρε καταφύγιον. Χαῖρε λυχνία χρυσῆ. Χαῖρε τὸ κλέος τῶν ὀρθοδόξων σεμνή. Χαῖρε Μαρία Μήτηρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ. Χαῖρε Παράδεισε. Χαῖρε θεία τράπεζα. Χαῖρε σκηνή. Χαῖρε στάμνε πάγχρυσε. Χαῖρε ἡ πάντων χαρά.»

Τελειώνοντας μετὰ δακρύων: Ἀδελφοί μου ὀρθόδοξοι, ἀντισταθεῖτε εἰς τέλος. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἀμέλεια γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, νεκρώνει τὸν ἡγεμόνα νοῦ καὶ τὸν παρασύρει ἑκόντα ἄκοντα νὰ στρέφεται στὰ ὑλικά, στὰ πρόσκαιρα, στὰ μάταια, στὰ ἁμαρτωλά. Ὄντως ἡ ἀκηδία εἶναι ἡ αἰτία ποὺ γεννᾶται ἡ δειλία, ἡ ὁποία μὲ τὴ σειρά της ὁδηγεῖ στὸν αἰώνιο θάνατο[8]. Ἀδελφοί μου, ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐγγύς. Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου. Σ’ Αὐτὸν τὸν Σωτῆρα καὶ Βασιλέα Ἰησοῦν Χριστὸν ἡ δόξα, ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν...



[1] Πράξ. κστ΄ 14.
[2] Βλ. «καὶ ποιεῖ [τὸ θηρίον] πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.» Ἀποκ. ιγ΄ 16 – 18· «καὶ ἐπιάσθη τὸ θηρίον καὶ ὁ μετ’ αὐτοῦ ψευδοπροφήτης ὁ ποιήσας τὰ σημεῖα ἐνώπιον αὐτοῦ, ἐν οἷς ἐπλάνησε τοὺς λαβόντας τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου καὶ τοὺς προσκυνοῦντας τῇ εἰκόνι αὐτοῦ· ζῶντες ἐβλήθησαν οἱ δύο εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς τὴν καιομένην ἐν θείῳ.» Ἔνθ. ἀνωτ., ιθ΄ 20 – 21· «Καὶ εἶδον θρόνους, καὶ ἐκάθισαν ἐπ’ αὐτούς, καὶ κρῖμα ἐδόθη αὐτοῖς, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πεπελεκισμένων διὰ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ καὶ διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, καὶ οἵτινες οὐ προσεκύνησαν τὸ θηρίον, οὔτε τὴν εἰκόνα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἔλαβον τὸ χάραγμα ἐπὶ τὸ μέτωπον αὐτῶν καὶ ἐπὶ τὴν χεῖρα αὐτῶν· καὶ ἔζησαν καὶ ἐβασίλευσαν μετὰ τοῦ Χριστοῦ χίλια ἔτη·» Ἔνθ. ἀνωτ., κ΄ 4.
[3] Ματθ. στ΄ 33.
[4] Ματθ. στ΄ 31 – 32.
[5] Ματθ. ε΄ 13.
[6] Ματθ. ιστ΄ 25.
[7] Ματθ. ι΄ 28.
[8] «τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις καὶ ἐβδελυγμένοις καὶ φονεῦσι καὶ πόρνοις καὶ φαρμακοῖς καὶ εἰδωλολάτραις καὶ πᾶσι τοῖς ψευδέσι τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος.» Ἀποκ. κα΄ 8.
Πηγή:http://orthodox-watch.blogspot.com

29 Ιουν 2010

Ἀπολυτίκιον Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων.


Σύναξις Ἁγίων Ἐνδόξων καὶ Πανευφήμων Ἀποστόλων

Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει μὲ ξεχωριστὴ λαμπρότητα τὴ Σύναξη τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων. Βεβαίως ὑπάρχουν καὶ οἱ μνῆμές τους σὲ διάφορες ἡμερομηνίες τοῦ λειτουργικοῦ ἔτους, ἀλλὰ μὲ αὐτὸ τὸ συλλογικὸ ἑορτασμὸ τιμᾶται σύμπασα ἡ χορεία τῶν μεγάλων αὐτῶν ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι...ὡς συνεχιστὲς τοῦ σωτηριώδους ἔργου τοῦ Κυρίου ἐπὶ τῆς γῆς, ἔστρεψαν τὸ ροῦ τῆς ἱστορίας καὶ ἄλλαξαν κυριολεκτικὰ τὴ μορφὴ τοῦ κόσμου. Χάρη στὸν ἰδικό τους ἀγώνα, τὶς ἀφάνταστες προσωπικὲς τους θυσίες, τὴ μαρτυρία καὶ τὸ μαρτύριό τους ἐθεμελιώθηκε ἡ Ἐκκλησία στὸν κόσμο.

Ἡ λέξη «Ἀπόστολος» σημαίνει τὸν ἀπεσταλμένο. Ἐν προκειμένῳ Ἀπόστολοι ὀνομάσθηκαν οἱ ἐκλεγμένοι καὶ καλεσμένοι ἀπὸ τὸν Κύριο Μαθητές Του νὰ συνεχίσουν τὸ σωστικό Του ἔργο, μετὰ τὴν εἰς τοὺς οὐρανοὺς Ἀνάληψή Του. Ἐπίσης, σύμφωνα μὲ τὴν χαρακτηριστική Του προτροπὴ ἔγιναν οἱ μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς Του «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς».

Ἡ ἐκλογὴ καὶ ἡ κλήση τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ὡς τὴν Πεντηκοστὴ καλοῦνταν Μαθητές, ἔγινε ἀμέσως μὲ τὴν ἀρχὴ τῆς δημόσιας δράσεως τοῦ Κυρίου, στὴ Γαλιλαία. Εὐθὺς μετὰ τὴ Βάπτισή Του κατευθύνθηκε στὶς ὄχθες τῆς λίμνης Γενησαρέτ, ὅπου ἀπευθύνθηκε στοὺς ἐκεῖ ἁλιεῖς, στοὺς ὁποίου εἶπε: «δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Αὐτοὶ «εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῶ». Ἄλλοι, «ἀφέντες τὸν πατέρα αὐτῶν Ζεβεδαῖον ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ τῶν μισθωτῶν, ἀπῆλθον ὀπίσω αὐτοῦ».

Οἱ μαθητὲς ὁρίσθηκαν ἀπὸ τὸν Κύριο σὲ τρεῖς κύκλους ἤτοι: τὸ στενὸ κύκλο τῶν Δώδεκα, τὸν εὐρύτερο κύκλο τῶν Ἑβδομήκοντα καὶ τὸν εὐρύτατο κύκλο τῶν πολυπληθῶν φίλων Του. Μεγαλύτερη σημασία εἶχε ὁ κύκλος τῶν Δώδεκα. Αὐτοὶ εὑρίσκονταν πλησίον Του καὶ σ’ αὐτοὺς ἀποκάλυψε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Αὐτοὶ εἶχαν τὴν εὐλογία καὶ τὴ δόξα νὰ ὁρισθοῦν ὡς οἱ κατ’ ἐξοχὴν συνεχιστὲς τοῦ ἔργου Του, διότι μόνο σὲ αὐτοὺς εἶπε: «Ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς, καὶ ἔθηκα ὑμᾶς, ἵνα ὑμεῖς ὑπάγητε καὶ καρπὸν φέρητε, καὶ ὁ καρπὸς ἡμῶν μένῃ». Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοὺς κατέστησε ἐπίσημα διαδόχους καὶ συνεχιστὲς τοῦ ἔργου Του: «καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον, ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται». Ἐπίσης στὸ ὄρος τῆς Γαλιλαίας, ὅπου εἶχαν συναχθεῖ οἱ ἕνδεκα μαθητές, λίγο πρὶν τὴν Ἀνάληψη, τοὺς εἶπε: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν».

Ὡς πρὸς τὴν ἐκλογὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων εἶναι χαρακτηριστικοὶ οἱ λόγοι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν... τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά, καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ, ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».

Τὸ ἔργο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων συνεχίσθηκε καὶ συνεχίζεται διὰ τῶν διαδόχων αὐτῶν. Αὐτὴ ἡ άδιάκοπη διαδοχὴ συνεχίζεται ἔως σήμερα καὶ χαρακτηρίζεται ὡς ἀδιάκοπη διαδοχὴ προσώπων καὶ πίστεως καὶ γι’ αὐτὸ ὀνομάζεται ἡ Ἐκκλησία μας Ἀποστολική.
Οἱ Ἅγιοι Δώδεκα Ἀπόστολοι εἶναι: ὁ Ἀπόστολος Πέτρος († 29 Ἰουνίου), ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας († 30 Νοεμβρίου), ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ζεβεδαίου († 30 Ἀπριλίου), ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ἀλφαίου († 9 Ὀκτωβρίου), ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης († 24 Σεπτεμβρίου), ὁ Ἀπόστολος Φίλιππος († 14 Νοεμβρίου), ὁ Ἀπόστολος Βαρθολομαῖος († 11 Ἰουνίου), ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς († 6 Ὀκτωβρίου), ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος († 16 Νοεμβρίου), ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας († 19 Ἰουνίου), ὁ Ἀπόστολος Ματθίας († 9 Αὐγούστου), ὁ Ἀπόστολος Σίμων ὁ Ζηλωτής († 10 Μαΐου).

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ὡς δωδεκάπυρσος, λυχνία ἔλαμψαν, οἱ Δωδεκάριθμοι, Χριστοῦ Ἀπόστολοι, Πέτρος καὶ Παῦλος σὺν Λουκᾷ, Ἀνδρέας καὶ Ἰωάννης, Βαρθολομαῖος Φίλιππος, σὺν Ματθαίῳ καὶ Σίμωνι, Μᾶρκος καὶ Ἰάκωβος, καὶ Θωμᾶς ὁ μακάριος, καὶ ηὔγασαν τοὺς πίστει βοῶντας· χαίρετε Λόγου οἱ αὐτόπται.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἡ δωδεκάχορδος καὶ εὔσημος νάβλα, τῶν πανευφήμων καὶ σοφῶν Ἀποστόλων, ἐμπνεομένη Πνεύματος ταῖς θείαις αὐγαῖς, πᾶσι μὲν ἐκήρυξεν, εὐσεβείας τὸν φθόγγον, γλώσσας δὲ ἐφίμωσεν, ἀσεβείας τῷ λόγῳ· οὓς εὐφημοῦντες εἴπωμεν τρανῶς· χαίρετε μύσται, Χριστοῦ καὶ διάκονοι.

Μεγαλυνάριον.
Πέτρον Παῦλον Μᾶρκον σὺν τῷ Λουκᾷ, Φίλιππον Ἀνδρέαν, Ἰωάννην τε καὶ Θωμᾶν, Σίμωνα Ματθαῖον, καὶ τὸν Βαρθολομαῖον, σὺν θείῳ Ἰακώβῳ, ὕμνοις τιμήσωμεν.
ΠΗΓΗ:ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ

Μιά φορά βρέθηκα...

Μιά φορά βρέθηκα στήν Ἱερά Μονή Κουτλουμουσίου, στό Ἅγιον Ὄρος. Μετά ἀπό τή Θεία Λειτουργία καί τό πρωϊνό ἦρθε κοντά μου ἕνας, ἄγνωστος σέ μένα, νεαρός Ἕλληνας καί μοῦ εἶπε:
– Πηγαίνω τώρα σέ ἕνα Γέροντα, θέλεις νά ‘ρθεῖς μαζί μου;

– Μάλιστα, τοῦ απάντησα.

Δέν ἤξερα ἀκριβῶς περί τινός πρόκειται καί δέν θυμόμουν οὔτε τό ὄνομα τοῦ Γέροντα, στόν ὁποῖο πηγαίναμε. Ἤμουν πολύ νέος, μόλις 22 ἐτῶν, καί ἠ ψυχή μου διψοῦσε για...πνευματικές συναντήσεις. Προερχόμουν ἀπό μιά χώρα μέ ἀθεϊστικό καθεστώς, τό ὁποῖο ἔπεσε τό 1989 καί ἡ ἐλευθερία, πού αἰσθάνθηκα στήν Ἑλλάδα, γιά μένα ἦταν κάτι ἀπίστευτο. Εἶχα διαβάσει γιά τό Ἅγιον Ὅρος ὡς φοιτητής στήν Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή στό Πρέσοβ τῆς Σλοβακίας και, ὅταν ἔβλεπα τίς πανέμορφες φωτογραφίες ἀπό τά ἁγιορείτικα μοναστήρια, μοῦ ἦταν ἀδύνατον καί νά σκεφθῶ ὅτι κάποτε θά βαδίζω σέ αὐτή τήν ἁγία γῆ τῶν ἀσκητῶν καί ἁγίων. Ὁ Θεός, ὅμως, μοῦ ἄνοιξε τόν δρόμο ὄχι μόνο νά ἐπισκεφθῶ τό Ἅγιον Ὄρος, ἀλλά καί νά ζήσω ἕνα χρονικό διάστημα μέ τούς μοναχούς.

Τό παιδί, δυστυχῶς δέν θυμᾶμαι τό ὄνομά του, μοῦ ἐξηγοῦσε διάφορα περιστατικά ἀπό τά κελλιά πού εἶχε ἐπισκεφθεῖ στό Ἅγιον Ὄρος. Κατάλαβα ἀμέσως πώς δέν ἦταν πρώτη φορά σέ αὐτό τόν τόπο. Ἤξερε πολύ καλά τόν δρόμο, στόν ὁποῖο βαδίζαμε· δέν πέρασε πολλή ὥρα καί φθάσαμε σέ μία καλύβα. Ἡ πόρτα ἦταν κλειστή.

– Καλά πού ἤρθαμε νωρίς· εἴμαστε οἱ πρῶτοι, μοῦ εἶπε καί μέ κέρασε λουκούμι καί μοῦ ἐξήγησε:
– Αὐτό εἶναι τό κέρασμα τοῦ Γέροντα. Ὁ κάθε ἐπισκέπτης παίρνει ἕνα λουκούμι ὡς εὐλογία καί πίνει καθαρό νερό.
Μετά χτύπησε μέ ἕνα σιδεράκι τήν πόρτα καί περιμέναμε. Μοῦ ἄρεσε πολύ τό λουκούμι καί θαύμαζα τήν πανέμορφη φύση. Ἔπειτα ἀπό ἀρκετή ὥρα ἄνοιξε τήν πόρτα τῆς καλύβας ἕνας μοναχός και φώναξε νά περάσουμε μέσα. Μπήκαμε καί ὁ μοναχός μᾶς ἔδειξε νά περάσουμε σέ ἕνα δωμάτιο πού εἶχε κάποιους πάγκους. Χαμογέλασε καί μᾶς ρώτησε:– Τί θέλετε, παιδιά μου;

Ἐγώ δέν μίλησα, ἐπειδή οὐσιαστικά δέν ἤθελα τιποτα. Ἦρθα ἁπλῶς παρέα μέ τόν καινούριο φίλο μου. Αὐτός τοῦ ἀπάντησε:

– Θά θέλαμε νά σᾶς δοῦμε, Γέροντα.

– Ἐντάξει, εἶπε καί μοῦ ἔδειξε τήν πόρτα νά περάσω σέ ἄλλο δωμάτιο.

Ἐκείνη τή στιγμή τρόμαξα λίγο, ἐπειδή δέν ἤξερα τί θέλει ἀπό μένα. Περάσαμε στό παρεκκλήσι τῆς καλύβας του καί ἀρχίσαμε τή συζήτηση. Μέ ρώτησε γιά διάφορα θέματα καί ἐγώ τοῦ εἶπα γιά τό μεγαλύτερο πόνο τῆς ψυχῆς μου, πού ἦταν τότε τό τρομερό πρόβλημα τῆς Οὐνίας. Ἔλεγα γιά τή μεγάλη δοκιμασία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν στή Σλοβακία καί τοῦ περιέγραψα μία ἀπό τίς πιό βίαιες ἐπιθέσεις τῶν παπικῶν ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων πού ἔγινε τό 1990. Τότε μᾶς πῆραν οἱ Οὐνίτες μέ τή βία πολλούς ναούς καί ἐπιπλέον κατάφεραν στή Σλοβακική Βουλή νά ψηφίσουν ἕναν φοβερό νόμο, ὁ ὁποῖος ὅριζε να μᾶς πάρουν «μέ νόμιμο τρόπο» τούς ὑπόλοιπους ναούς. Ἤμουν πράγματι πάρα πολύ στενοχωρημένος, καθώς καί ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Σλοβάκοι, ἐπειδή ἡ ἐπίθεση ἦταν τόσο γρήγορη καί τόσο δυνατή, ὥστε περιμέναμε τόν ξεριζωμό τῆς Ὀρθοδοξίας στή χώρα μας. Ὁ Γέρων Παΐσιος ἄκουγε ὅλα αὐτά μέ πολλή ὑπομονή καί μέ παρηγοροῦσε μέ τρόπο πατρικό, γεμάτο ἀγάπη καί τρυφερότητα. Στό τέλος, μοῦ εἶπε τά ἑξῆς λόγια:

– Μή φοβᾶσαι, παιδί μου, ὁ Θεός σᾶς ἀγαπᾶ καί εἶναι μαζί σας. Θά σᾶς βοηθήσει καί ἡ Ἐκκλησία σας θά πάει καλά. Νά κάνουμε καί ἐμεῖς καμιά προσευχούλα καί θά δεῖς. Πάρε αὐτά γιά εὐλογία, μοῦ εἶπε· μοῦ ἔδωσε ἕνα κομποσκοίνι καί δυό βιβλία, πού ἔγραψε ὁ ἴδιος. Μετά μέ ἀγκάλιασε· ἐγώ φίλησα τό χέρι του καί τοῦ εἶπα:

–Νά προσευχηθεῖτε γιά τήν Ὀρθοδοξία στή Σλοβακία. Νά εἶμαι εἰλικρινής, ἦταν δύσκολο αὐτή τή στιγμή νά πιστέψω στά λόγια τοῦ Παϊσίου, ἐπειδή ἔβλεπα μέ τά μάτια μου τί γινόταν στίς ὀρθόδοξες ἐνορίες τῆς Σλοβακίας αὐτήν τήν περίοδο. Μπροστά στά μάτια μου ἀφάνιζαν οἱ Οὐνίτες τήν Ὀρθοδοξία. Μπροστά στά μάτια μου οἱ Οὐνίτες ἔδερναν ἕναν ὀρθόδοξο ἱερέα καί παρά λίγο καί ἐγώ νά φάω ξύλο. Ὅλοι ὑποστήκαμε τούς διωγμούς και βιώσαμε τήν ψυχολογική τρομοκρατία εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἀπό τούς Οὐνίτες, τούς ὁποίους ὑποστήριζε ὁλόκληρο τό κράτος. Ἀπό τό μυαλό μου πέρασε μία ἁπλή σκέψη: Τί μπορεῖ νά ξέρει ἕνας μοναχός στό Ἅγιον Ὄρος, μακριά ἀπό τή Σλοβακία, τί ζοῦμε ἐμεῖς; Μοῦ λέει αὐτά γιά νά μή στενοχωριέμαι. Τώρα, ὕστερα ἀπό 13 χρόνια τῆς συνάντησής μου μέ τόν Γέροντα Παΐσιο, ὅταν σκέφτομαι μέ πόση πίστη μοῦ ἔλεγε ὅτι θά μᾶς βοηθήσει ὁ καλός Θεός σέ αὐτές τίς δύσκολες στιγμές, βλέπω τά πράγματα πολύ διαφορετικά. Μοῦ ἔδωσε τό θάρρος νά ἀγωνισθῶ μέ τή βοήθεια τοῦ Παντοδύναμου Θεοῦ καί νά μήν σκέφτομαι τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις. Πόσο ἀληθινά ἦταν τά λόγια του φαίνεται ξεκάθαρα ἀπό τό γεγονός, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἔμειναν χωρίς ναούς ἀλλά δέν τούς ἐγκατέλειψε ὁ Θεός. Ἔχτισαν σχεδόν 100 καινούργιους ναούς στή Σλοβακία τά τελευταία ἑπτά χρόνια.

Ὅταν κοιμήθηκε ὁ Γέρων Παΐσιος, γράφτηκε τό βιβλίο τοῦ ἱερομονάχου Χριστοδούλου, Ἁγιορείτου: «Ὁ Γέρων Παΐσιος (Ἐζνεπίδης), Ἅγιον Ὅρος, 1994». Λίγους μῆνες ἀργότερα κατέβηκα σέ ἕνα μοναστήρι στήν Ἑλλάδα καί ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς μοῦ ἔδειξε αὐτό τό βιβλίο καί μοῦ εἶπε:

– Αὐτό τό βιβλίο εἶναι φοβερό. Ὁπωσδήποτε πρέπει νά μεταφραστεῖ καί νά τυπωθεῖ καί στή σλοβακική γλώσσα.

Μοῦ ἔδωσε τό βιβλίο νά τό διαβάσω. Ὅταν ξεκίνησα νά τό διαβάζω, μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση καί ἀμέσως ἀποφάσισα νά ξεκινήσω τή μετάφρασή του, ἐνῷ ἤμουν ἀκόμα στό μοναστήρι. Ὅταν γύρισα στή Σλοβακία ρώτησα σέ ἕνα τυπογραφεῖο πόσο θά κοστίσει ἡ ἐκτύπωση τοῦ βιβλίου. Ἦταν πάρα πολλά τά χρήματα καί τή στιγμή αὐτή σκέφθηκα τό ἑξῆς:

– Πάτερ Παΐσιε, ἐάν θέλεις νά τυπωθεῖ τό βιβλίο στά σλοβακικά, βοήθησέ με νά βρεθοῦν τά χρήματα.

Τή μετάφραση τήν τελείωσα μετά ἀπό ἐνάμισι χρόνο καί στή διάρκεια ὅλου τοῦ διαστήματος μοῦ ἔρχονταν τά χρήματα καί στό τέλος πράγματι βρέθηκε τό ἀπαιτούμενο ποσό, ὥστε μποροῦσα ἄνετα νά τυπώσω τό βιβλίο.

Στό τέλος, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ να ἀναφέρω πώς τό βιβλίο μέχρι τώρα ἔχει ἐξαντληθεῖ καί τό παράξενο γιά μένα εἶναι ὅτι τόν Γέροντα Παΐσιο τόν ἔχουν ἀγαπήσει πολύ καί οἱ Οὐνίτες, οἱ ὁποῖοι διαβάζουν τό βιβλίο του. Ἡ μόνη εὐχή μου εἶναι νά φωτίσει ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὁ Ἁγιορείτης, ὅλους τους Οὐνίτες νά καταλάβουν τήν πλάνη τους καί νά γυρίσουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στήν ὁποία θά βροῦν τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.
Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή τοῦ πατρός Παϊσίου.

"ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ"

Το π.νδρέου Κονάνου (φημερίου Ι. Ν. γ. νδρέου Κοντοπεύκου & κπαιδευτικο)

Τό ἔμφραγμα, σύμφωνα μέ τούς γιατρούς, θέλει 40 μέ 45 χρόνια γιά νά ἐμφανισθεῖ στούς πάσχοντες. Οἱ λόγοι πού τό προκαλοῦν εἶναι πολλοί, ὅπως ἡ κακή διατροφή καί τό ἄγχος. Ἑπομένως, θά λέγαμε ὅτι τό ἄγχος εἶναι μία συνισταμένη πολλῶν συνιστωσῶν.

Γιά νὰ κυλοῦν οἱ μέρες μας χωρίς ἄγχος μποροῦμε νά ἀκολουθήσουμε κάποια βήματα καθημερινά γιά νά τό ἐπιτύχουμε.

1. Τό πρῶτο πού θά σκεφθεῖς, ὅταν ξυπνᾶς εἶναι ἡ σκέψη τοῦ... Χριστοῦ. Νά στρέψουμε τόν νοῦ μας στόν Χριστό. Ὁ Γέρων Πορφύριος ἔλεγε: "Μήν ἀσχολεῖσαι μέ τό σκοτάδι, ἄνοιξε τό παράθυρο στό φῶς".

2. Προσευχή. Μπορεῖς νά προσεύχεσαι ἀκόμη κι ὅταν κάνεις ἁπλά καθημερινά πράγματα. Γιά παράδειγμα, ὅπως ἔλεγε ἕνας μοναχός ὅταν κατέβαινε τά σκαλιά τοῦ μετρό, πού τοῦ θύμιζαν κατάβαση στά ἔγκατα τῆς γῆς, μπορεῖς νά λές τό "Κύριε Ἐλέησον" κατεβαίνοντας κάθε σκαλί. Τόσα πολλά σκαλιά πού εἶναι, σκέψου πόσες φορές θά τό ἔχεις πεῖ!

3. Κάθε μέρα νά μήν τήν βλέπουμε σάν ρουτίνα. Ἡ κάθε μέρα ἔχει μία ἔκπληξη γιά τούς Χριστιανούς. Ὡς τό βράδυ κάτι θά γίνει καί ὁ Θεός κάποιο μήνυμα θά σοῦ στείλει. Ἡ ζωή δέν κυλάει ἐπίπεδα καί μονότονα σάν καρδιογράφημα. Παράδειγμα: Ἕνας νέος ταξίδευε μέ ἕνα καράβι στήν Πάτμο γιά προσευχή καί περισυλλογή. Στό ταξίδι ὅμως μιά νέα κοπέλα τόν πλησίασε καί τοῦ πρότεινε νά διασκεδάσουν τό βράδυ στή ντίσκο τοῦ καραβιοῦ. Ὅμως ὁ νέος, πού ἔνιωσε ὅτι διασκεδάζοντας θά ἀπομακρυνόταν άπό τόν στόχο του, πού ἤταν ἡ προσευχή καί ὁ Κύριος, ἀρνήθηκε καί πῆγε στήν καμπίνα του καί προσευχήθηκε μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς του, λέγοντας πρός τόν Κύριο ὅτι ἀρνήθηκε, διότι δέν ἤθελε νά χάσει τήν ἐπικοινωνία μαζί Του. Καί τότε ὁ Κύριος, γιά νά τόν ἐνισχύσει, ἐμφανίστηκε μπροστά του, ἐκεῖ στή μικρή καμπίνα.

4. Νά πλησιάσουμε λίγο περισσότερο τήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων. Ὅποιος ἀγαπάει γιά νά τοῦ ποῦν εὐχαριστῶ, θά ἔχει πάντα ἄγχος. Αὐτό τό θέμα συζητοῦσε προβληματισμένα κάποιος μ' ἕνα Γέροντα. Κι ὁ Γέροντας τοῦ εἶπε, "Ζῆσε στόν κόσμο σου, καί ἄσε τούς ἄλλους στόν κόσμο τους". Δηλαδή, νά προσφέρεις ἀγάπη χωρίς νά περιμένεις κάτι ἀπό τούς ἄλλους.

5. Κάθε μέρα νά βρίσκεις λίγο χρόνο νά ἡρεμεῖς. Ἔστω καί δέκα λεπτά. Νά δεῖς λίγο τή ζωή χωρίς τήν βιασύνη της. Καί τότε θά ἀκούσεις τή φωνή τοῦ ἐσωτερικού σου κόσμου. Γιατί "ὅταν ὑπάρχει τρικυμία, δέν μπορεῖς νά δεῖς τό βυθό τῆς θάλασσας".

6. Τό ἄγχος φεύγει μέ τήν μνήμη θανάτου. Ἅμα σκεφθεῖς τό τέλος, ἀποφορτίζεις τήν ζωή σου ἀπό τά ἀσήμαντα. Αὐτή ἡ σκέψη μᾶς προσγειώνει καί μᾶς ἀπογειώνει ταυτόχρονα. Προσγειώνεσαι καί ταπεινώνεσαι καί τό ἄγχος φεύγει.

7. Νά σκεφτόμαστε ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι. Ὅταν σκέφτεσαι ἕνα φιλί καί ἕνα χάδι, δέν μπορεῖς νά ἔχεις ἄγχος. Δέν εἴμαστε μόνοι. Ἔχουμε τούς Ἁγίους. Μποροῦμε νά προσευχόμαστε καί νά τούς ἐπικαλούμαστε. "Ἅγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε ὑπέρ ἡμῶν". Κάποιος προσευχόταν στούς Ἀγίους Σαράντα Μάρτυρες. Καί τότε ἕνα δαιμόνιο ἀκούστηκε νά λέει, "ἄ, ὄχι σ' αὐτούς, αὐτοί μᾶς μαστιγώνουν περισσότερο ἀπ' ὅλους".

8. Νά σκεφτόμαστε πῶς κυλάει ἡ ζωή μας κάθε μέρα, γιά νά κάνουμε ἕναν ἀπολογισμό τῆς ἡμέρας. Ὅπως ὁ Ἅγιος Δωρόθεος, πού κατέγραφε κάθε μέρα ποιόν πλήγωσε. Διερωτᾶται κανείς, "μά γιατί ἡ ζωή μου δέν πάει καλά; Μά, σέ ἐκδικοῦνται τά λάθη σου"· βάλε, δηλαδή, μία σειρά στόν ἐσωτερικό σου κόσμο.

9. Κάθε μέρα βλέπε τά δῶρα τοῦ Θεοῦ καί λέγε "Εὐχαριστῶ" στόν Θεό. Ἔλεγε ὁ π. Παΐσιος, "Εὐχαριστεῖς τόν Θεό πού μπορεῖς νά περπατᾶς;". Ἔχουμε πολλές ἀφορμές νά ποῦμε "Εὐχαριστῶ" στόν Θεό.

10. Κάθε μέρα νά σκεφτόμαστε ὅτι Κάποιος πρίν ἀπό 2000 χρόνια σταυρώθηκε γιά μᾶς. Σοῦ δίνει τήν αἴσθηση ὅτι κάποιος σέ ἀγαπᾶ πάρα πολύ. Παράδειγμα: Ὁ Γέρων Πορφύριος, ὅταν χρειάστηκε νά κάνει μία χειρουργική ἐπέμβαση στό μάτι, δέν δέχθηκε ἀναισθησία. Συγκετρώθηκε καί βρέθηκε στήν Ἱερουσαλήμ, μπροστά στό Γολγοθᾶ καί εἶπε, "ὁ Κύριος πού μοῦ ἔδωσε τήν Σωτηρία, θά μέ βοηθήσει". Ἔτσι κι ἔγινε. Πέρασε ὁ Γέροντας ὅλη τή διαδικασία τῆς χειρουργικῆς ἐπεμβάσεως ἀδιαμαρτύρητα, χωρίς ἀναισθησία. Ἄν ἡρεμήσει ἡ ψυχή σου καί ταπεινωθεῖ, ἔστω καί στό παρά πέντε, θά φανερωθεῖ καί θά σε βοηθήσει ὁ Χριστός.

11. Κάθε μέρα νά γινόμαστε πηγή ἄγχους γιά τό διάβολο. Πρέπει νά ἔχουμε σύνεση καί νήψη. Γιατί ὁ διάβολος θά δεῖ ὅτι πλησιάζεις τόν Θεό καί θά ἀρχίσει νά σέ μισεῖ. Παράδειγμα: Ἕνας μοναχός ἔστειλε ἕναν ὑποτακτικό νά μεταφέρει μία μεγάλη κανάτα μέ Ἅγιο Μύρο ἀπό ἔνα σημεῖο σέ κάποιο ἄλλο, μέ τήν προτροπή, "πρόσεξε, νά μή χυθεῖ σταγόνα, εἶναι Ἅγιο Μύρο". Ὅταν τό μετέφερε ὁ ὑποτακτικός, τόν ρώτησε ὁ μοναχός, "ὅταν ἐρχόσουν συνάντησες τόν τάδε στόν δρόμο σου;" "Ὄχι, απάντησε, ὁ ὑποτακτικός, ἤμουν ἀφοσιωμένος στό Μύρο γιά νά μή χύσω οὔτε σταγόνα." Καί συνέχισε ὁ μοναχός, "ἐκεῖ πού περνοῦσες σοῦ μύρισαν φρεσκοψημένα ψωμάκια;" "Ὄχι, ἀποκρίθηκε καί πάλι ὁ ὑποτακτικός, ἤμουν ἀφοσιωμένος στό Μύρο γιά νά μή χύσω οὔτε σταγόνα." Νά ξέρεις, δηλαδή, ὅτι ζεῖς γιά νά πλησιάσεις τόν Χριστό.

12. Κάθε μέρα νά σκέφθεσθε ὅτι πλησιάζει ἡ ὥρα πού θά ξανασυναντήσουμε τόν Χριστό, στό Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας. Παράδειγμα: "Ἄστο, δέν βλαστημῶ, γιατί θά κοινωνήσω τήν Κυριακή". Καί περνάει ἡ μισή ἑβδομάδα. Καί ἀφοῦ κοινωνήσω, "Ἄστο, δέν βλαστημῶ, γιατί κοινώνησα τήν Κυριακή". Καί περνάει ἡ ἄλλη μισή ἑβδο-μάδα." Κι ἔτσι εὐχαριστῶ τὀν Θεό. Λέμε, "Ἐμεῖς, Χριστέ, πιστεύουμε σ' Ἐσένα. Ἀλλά νά μᾶς ἐπιτρέψεις νά ἔχουμε κι ἕνα τεράστιο ἄγχος." Ὄχι! Γι' αὐτό ὁ κόσμος δέν ἀλλάζει.

"Δυστυχία εἶναι ἡ ἄγνοια τῆς εὐτυχίας μας" : Ντοστογιέφσκι.

Ἐπίλογος: "Ἡ ἀνασφάλεια εἶναι ἀπιστία".
ΠΗΓΗ:ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Ἡ Δραγώνα ξαναχτυπᾶ...Κάποιος νὰ τὴν μαζέψει!

Αὐτὴ τὴ φορὰ ἡ γνωστὴ γιὰ τὶς ἐθνομηδενιστικὲς τῆς ἀπόψεις καὶ ἰδέες εἰδικὴ γραμματέας τοῦ ὑπουργείου τῆς Διαμαντοπούλου καὶ τῆς Κάλερ, δήλωσε στὶς 21 Ἰουνίου στὸ ραδιόφωνο τοῦ Σκάι, πῶς τὰ «ἑλληνικὰ εἶναι μία μικρὴ...γλώσσα σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο» ὅταν ρωτήθηκε γιατί εἰσάγεται ἡ διδασκαλία τῆς ἀγγλικῆς γλώσσας στὸ δημοτικὸ σχολεῖο, ἐνῶ τὸ πλέον ἐξωφρενικὸ εἶναι πῶς σὲ ἐρώτηση τῶν δημοσιογράφων γιατί ἀντὶ τῆς ἀγγλικῆς δὲν διδάσκεται στὰ δημοτικὰ σχολειὰ ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα, εἶπε πῶς «τὰ ἀρχαία ἑλληνικὰ εἶναι μία νεκρὴ γλώσσα» ἐνῶ ἄφησε ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νὰ ἐννοηθεῖ πῶς στὸ μέλλον θὰ καταργηθοῦν ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ πρόγραμμα τοῦ Γυμνάσιου!

Δὲν στεκόμαστε φυσικὰ στὸ γεγονὸς πῶς μία κατὰ δήλωση τῆς ψυχολόγος ἐκφέρει ἄποψη γιὰ γλωσσολογικὰ θέματα καὶ μάλιστα τόσο σοβαρὰ ὅπως εἶναι ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα, μίας καὶ εἶναι γνωστὲς οἱ προθέσεις τόσο τῆς συγκεκριμένης ὅσο καὶ τῆς Διαμαντοπούλου νὰ μετατρέψουν τὰ ἑλληνικὰ σχολειὰ σὲ πολυφυλετικὲς χοάνες.

Στὸ πλαίσιο αὐτὸ εἶναι αὐτὰ τὰ ἀκαταλαβίστικα ἰδεολογήματα περὶ «νέου σχολειοῦ», καὶ διαπολιτισμικῆς ἐκπαίδευσης, ἰδεολογήματα τὰ ὁποῖα ὁδηγοῦν μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια στὴν πλήρη καταστροφὴ τῆς ἑλληνικῆς παιδείας.

Κάποιος νὰ τὶς μαζέψει...
Πηγή:Τρελο-γιάννης


Ὁμιλία ἐπισκόπου Ἀρτεμίου καὶ συμπαράσταση ἀπὸ μοναχούς, μοναχὲς καὶ τὸν πιστὸ λαὸ (27/6/2010)


ΠΗΓΗ:ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.