Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρὸς
Ἡ λεγομένη ‘’Ἁγία καὶ μεγάλη σύνοδος’’ τῆς Κρήτης, ὡς ἐκκλησιαστικὸ ἱστορικὸ γεγονός, ἀποτελεῖ πλέον παρελθόν. Δὲν ἀποτελοῦν, ὅμως, παρελθὸν τὰ ἀποτελέσματα καὶ οἱ συνέπειές της. Ἤδη, τὰ πορίσματα καὶ οἱ ἀποφάσεις τῆς ‘’συνόδου’’ ἄρχισαν νὰ μπαίνουν σὲ ἐφαρμογή. Μιὰ ἐφαρμογή, ποὺ ξαναφέρνει ζωηρὰ στὸ προσκήνιο τὴν προαιώνια διελκυστίνδα φιλενωτικοὶ-ἀνθενωτικοί, οἰκουμενιστὲς-παραδοσιακοί. Ἔτσι, τὸ μὲν ἀκατήχητο μέρος τοῦ λαοῦ μας, ἔχει περιπέσει σὲ πρωτοφανῆ σύγχυση, ὁ δὲ ἔντιμος κλῆρος καὶ οἱ περὶ αὐτὸν πιστοὶ βρίσκονται σὲ κατάσταση πνευματικῆς ἑτοιμότητας καὶ ἔντονου προβληματισμοῦ.
Τὰ γεγονότα, τὰ μετασυνοδικά, μιλᾶνε ἀπὸ μόνα τους:
α) Ἁγιορεῖτες μοναχοί, ἀλλὰ καὶ παππάδες Ἱερῶν Μητροπόλεων, συκοφαντοῦνται, διώκονται καὶ τρομοκρατοῦνται, γιὰ τὸν ἀγώνα τους τὸν ἀντιαιρετικό, γιὰ τὴν καταπολέμηση κυρίως τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ, γιὰ τὸ Πατερικό τους φρόνημα. (1,2)
β) Πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι καὶ μητροπολίτες, ἀπροκάλυπτα πλέον, θαυμάζουν καὶ ἐπαινοῦν τὴν διοργάνωση ἀπὸ αἱρετικούς, χριστιανικοῦ τάχα συνεδρίου στὴν ‘’μεικτὴ μοναστικὴ κοινότητα’’ τοῦ Μποζέ. (3,4)
γ) Ἕλληνες μητροπολίτες δηλώνουν περιχαρεῖς καὶ ἀνερυθρίαστα, ὅτι ‘’ἐπιτέλους λύθηκε τὸ πρόβλημα τῶν μεικτῶν γάμων καὶ ἔτσι οἱ χριστιανοί (;) θὰ μποροῦν νὰ....