31 Μαΐ 2010

Ἡ πτώση τῆς Ῥωμανίας

π. Γεώργιος Μεταλληνός - Ἡ πτώση τῆς Ῥωμανίας


Τὰ αἴτια τῆς πτώσης

Ἀπὸ τὰ παραπάνω γίνεται φανερό, ὅτι ἡ πτώση τῆς Πόλης τὸ 1453 δὲν ἔγινε ἀπροσδόκητα, οὔτε μὲ αὐτὴν ἄρχισε ἡ τουρκοκρατία. Στὶς 29 Μαΐου 1453, ὅπως εἴδαμε, ἕνα μεγάλο μέρος τῆς Ρωμανίας ἦταν ἤδη κάτω ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς, τοὺς Ἄραβες καὶ τοὺς Βενετούς. Ἀπὸ τὸ 1204 ἡ Πόλη δὲν μπόρεσε νὰ ἀναλάβει τὴν πρώτη της δύναμη καὶ ὅλα ἔδειχναν πὼς βαδίζει στὴν τελικὴ πτώση. Τὸ φραγκικὸ πλῆγμα ἐναντίον της ἦταν τόσο δυνατό, ποὺ ἀπὸ τὸ 13ο αἰ. ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν «μιὰ πόλη καταδικασμένη νὰ χαθεῖ».11 Ἡ ἅλωση ἦταν ἐξάλλου ἡ κατάληξη μιᾶς μακροχρόνιας ἀποσύνθεσης τῆς πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς ὑπόστασης τοῦ Γένους. Ἀπὸ τὸ 13ο αἰ. ὁ Ἑλληνισμὸς εἶχε διασπαστεῖ καὶ διαμοιραστεῖ, στὸ μεγαλύτερο μέρος του, σὲ ξένους δυνάστες. Οἱ διεισδύσεις, ἔπειτα, μισθοφόρων στὸ στρατὸ καὶ ἀλλοφύλων στὸ διοικητικὸ μηχανισμό του εἶχαν προκαλέσει τὴν ἐθνολογική του ἀλλοίωση.
Οἱ ἐμφύλιοι πόλεμοι (1321-1328, 1341-1355), καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ἀναρχία εἶχαν ἐπιφέρει τὴ δημογραφική του συρρίκνωση. Σοβαρὰ λάθη στὴν οἰκονομικὴ πολιτικὴ τῶν αὐτοκρατόρων, ὅπως ἡ συνεχὴς αὔξηση τῆς μεγάλης ἰδιοκτησίας σὲ βάρος τῶν μικρῶν, ποὺ πιέζονταν ἀπὸ τὴ δυσβάστακτη φορολογία, ἡ καταχρηστικὴ ἐπέκταση τοῦ θεσμοῦ τῶν «προνοιαρίων» καὶ ἡ ὑπερβολική, πολλὲς φορές, αὔξηση τῶν μοναστηριακῶν κτημάτων δημιούργησαν μιάν οἰκονομικὴ ὀλιγαρχία σὲ βάρος τῶν μικροκαλλιεργητῶν τῆς γῆς, μὲ ἀπόληξη τὴν οἰκονομικὴ κρίση.
Τὸ ἐμπόριο εἶχε περιέλθει στὰ χέρια τῶν δυτικῶν καὶ οἱ δυνατότητες γιὰ οἰκονομικὴ ἀνάκαμψη περιορίστηκαν σημαντικά. Ὑπῆρχαν ὅμως καὶ πνευματικὰ αἴτια τῆς πτώσης.
Οἱ θρησκευτικές, κοινωνικὲς καὶ ἰδεολογικὲς ἀντιθέσεις προκάλεσαν βαθειὰ σύγχυση, ποὺ
λειτούργησε διαλυτικὰ στὸ σῶμα τῆς αὐτοκρατορίας. Ἰδιαίτερα οἱ δυτικὲς ἐπιρροὲς καὶ οἱ συνεχεῖς ὑποχωρήσεις τῶν πολιτικῶν στὶς δυτικὲς (παπικὲς) ἀπαιτήσεις, γιὰ τὴν ἀναμενόμενη στρατιωτικὴ βοήθεια, ὁδήγησαν στὴν πνευματικὴ ἀλλοίωση τοῦ Βυζαντίου, μὲ ἄμεσο κίνδυνο ἀπώλειας τῆς πνευματικῆς καὶ πολιτιστικῆς ταυτότητάς του. Γιατί, ἂν τὸ Βυζάντιο ἔπαυε νὰ διατηρεῖ τὴν πνευματικὴ καὶ πολιτισμικὴ ἰδιαιτερότητά του, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν ἔπεφτε στὰ χέρια τῶν Τούρκων, θὰ καταλυόταν ἐσωτερικά, μεταβαλλόμενο σὲ πνευματικὸ προτεκτοράτο τῆς Φραγκιᾶς. Ἡ πρώση - κατὰ τοὺς ἀνθενωτικοὺς - ἦλθε ὡς σωτηρία, διότι κράτησε τὴν πνευματικὴ καὶ πολιτιστικὴ καθαρότητα τοῦ Γένους, τὸ ὁποῖο στὴ δουλεία, παρὰ τὶς ταλαιπωρίες του, μπόρεσε νὰ ἀνασυνταχτεῖ καὶ νὰ ἐπιβιώσει.

Συνέπειες γιὰ τὸν Ἑλληνισμό
Τὸ γεγονὸς τῆς ἅλωσης εἶχε τεράστια σημασία πρῶτα γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν κατοπινή του πορεία. Γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἡ ἅλωση ὑπῆρξε μιὰ κρισιμότατη στιγμὴ στὴν ἱστορία τους. Γιατί ἄρχισε γι᾿ αὐτοὺς μιὰ περίοδος μακρᾶς δοκιμασίας μὲ μειωμένες οἰκονομικὰ καὶ πολιτικὰ τὶς δυνάμεις τους. Ἂν οἱ ψυχικὲς καὶ πνευματικὲς δυνάμεις τους δὲν ἦσαν ἀκμαῖες, εἶναι ἀμφίβολο, ἂν θὰ μποροῦσε τὸ Γένος νὰ ξεπεράσει τὶς συνέπειες τῆς πτώσης, ὅπως συνέβη μὲ ἄλλους λαοὺς στὴν ἱστορία.
Ἡ ἐμμονὴ ὅμως στὴν ὀρθόδοξη παράδοση, καὶ μέσω αὐτῆς καὶ στὴν ἑλληνικότητα, κρατοῦσε δεμένο τὸ Γένος μὲ τὶς ζωτικὲς πηγές του.
Ἡ ἀπώλεια εἰδικὰ τῆς Κωνσταντινούπολης ὑπῆρξε σημαντικότατο γεγονός. Ἡ Πόλη ἦταν ἡ συνισταμένη ὅλων τῶν ἐλπίδων τῶν Ῥωμηῶν. Ἡ διατήρηση τῆς ἐλευθερίας της, παρὰ τὴν τρομακτικὴ συρρίκνωση τῆς αὐτοκρατορίας, ἔτρεφε τὴν αὐτοπεποίθησή τους καὶ συντηροῦσε τὸν ψυχισμό τους. Ὅπως ὑπογράμμιζε πρὶν ἀπὸ τὴν ἅλωση ὁ λόγιος μοναχὸς Ἰωσήφ Βρυέννιος: «Ταύτης τῆς πόλεως ἱσταμένης, συνίσταταί πως αὐτῇ καὶ ἡ πίστις ἀκράδαντος· ἐδαφισθείσης δὲ ἢ ἁλούσης, ἅπερ, Χριστέ μου, μὴ γένοιτο, ποία ἔσται ψυχὴ κατὰ πίστιν ἀκλόνητος;»
[δηλαδή: Ὅσο στέκεται ὄρθια αὐτὴ ἡ πόλη, μένει μαζί της ἀκλόνητη καὶ ἡ πίστη. Ἂν ὅμως κατεδαφιστεῖ ἢ ἁλωθεῖ, ποὺ νὰ μὴ γίνει, Χριστέ μου, ποιὰ ψυχὴ θὰ κρατήσει τὴν πίστη της ἀσάλευτη;] Μετὰ τὴν πτώση τῆς Πόλης ἡ δύναμη ἀντίστασης μειώθηκε σημαντικά, ὅπως δείχνουν οἱ ἀλλαξοπιστίες καὶ ἡ μοιρολατρικὴ στάση πολλῶν ἀπὸ τὸν κλῆρο καὶ τὸ λαό. Τὸ Γένος χρειαζόταν κάποια δύναμη, ποὺ θὰ ἐμπόδιζε τὴν ἀλλοτρίωσή του καί, θὰ ἐξασφάλιζε τὴν ἐπιβίωση καὶ ἀνάκαμψή του. Αὐτὴ τὴ δυσκολότατη, ἀλλὰ καὶ ἀναγκαιότατη ἀποστολὴ θὰ ἀναλάβει ἡ Ἐκκλησία, ὡς Ἐθναρχία.

Σημασία γιὰ τοὺς Ὀθωμανούς
Ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς Ὀθωμανοὺς ἡ ἅλωση εἶχε ἀνάλογη σημασία. Μὲ αὐτὴ νομιμοποιήθηκε ἡ νίκη τους πάνω στὴν Ἑλληνικὴ αὐτοκρατορία, ἡ ὁποία μὲ τὸ πάρσιμο τῆς Πόλης ἔγινε καὶ τυπικὰ Ὀθωμανική. Ἡ κατάκτηση τῶν ὑπόλοιπων ρωμαίικων ἐδαφῶν (Τραπεζοῦντας, κυρίως Ἑλλάδας) δὲν ἦταν παρὰ ἡ ὁλοκλήρωση τῆς ὑποκατάστασης τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς στὴν αὐτοκρατορία τους.
Τὸ σπουδαῖο ὅμως εἶναι, ὅτι τὸ ἄλλοτε βάρβαρο τουρκικὸ φύλο τῶν Ὀθωμανῶν μέσα σὲ σύντομο χρόνο μπόρεσε νὰ συγκροτηθεῖ σὲ μιὰ πανίσχυρη αὐτοκρατορία καὶ νὰ ἐνταχθεῖ στὸ σύστημα τῶν Εὐρωπαϊκῶν κρατῶν. Μέσα στὰ ὅρια τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας θὰ ἀγωνιστεῖ στὸ ἑξῆς ὁ Ἑλληνισμός, μαζί μὲ ὅλη τὴ Ρωμηοσύνη, νὰ βρεῖ τὸ δρόμο του στὴ νέα γι᾿ αὐτὸν πραγματικότητα.

www.nektarios.gr

30 Μαΐ 2010

Ἡ Ρωμαίικη Δημοκρατία τῆς Ἀχρίδος:

Η ΜΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΕΙΣ ΑΛΛΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΠΟ ΑΠΟΨΕΩΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΑΥΡΙΑΝΙΔΗ
Πρωτοδίκου Διοικητικῶν Δικαστηρίων, κάτοχος μεταπτυχιακῶν διπλωμάτων στό Δημόσιο Δίκαιο καί στήν Φιλοσοφία τοῦ Δικαίου

Συμφώνως πρός τό ἄρθρο 28 τοῦ Συντάγματος «1. Οἱ γενικῶς παραδεδεγμένοι κανόνες τοῦ διεθνοῦς δικαίου, ὡς καί αἵ διεθνεῖς συμβάσεις ἀπό τῆς ἐπικυρώσεως αὐτῶν διά νόμου καί τῆς κατά τούς ὅρους ἑκάστης θέσεως αὐτῶν ἐν ἰσχύει ἀποτελοῦν ἀναπόσπαστον μέρος τοῦ ἐσωτερικοῦ ἑλληνικοῦ δικαίου, ὑπερισχύουν δέ πάσης ἀντιθέτου διατάξεως νόμου. Ἡ ἐφαρμογή τοῦ διεθνοῦς δικαίου καί τῶν διεθνῶν συμβάσεων ἔναντι ἀλλοδαπῶν τελεῖ πάντοτε ὑπό τόν ὄρον τῆς ἀμοιβαιότητος. 2. . . 3. Ἡ Ἑλλάς προέρχεται ἐλευθέρως, διά νόμου ψηφιζομένου ὑπό τῆς ἀπολύτου πλειοψηφίας τοῦ ὅλου ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν, εἰς περιορισμούς εἰς τήν ἄσκησιν τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, ἔφ ὅσον τοῦτο ὑπαγορεύεται ἐκ σπουδαίου ἐθνικοῦ συμφέροντος, δέν θίγει τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου καί τάς βάσεις τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, γίνεται δέ βάσει τῶν ἀρχῶν τῆς ἰσότητος καί ὑπό τόν ὄρον τῆς ἀμοιβαιότητος».........
Η ἀναγνώρισις τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων μέ τό ὄνομα Μακεδονία ἡ μέ ὄνομα περιέχον τόν ὄρο Μακεδονία, ἐκ μέρους τῆς Ἑλλάδος συνιστᾶ περιορισμόν εἰς τήν ἄσκησιν τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας μας. Τοῦτο, διότι ἡ ἐθνική κυριαρχία δέν ἀφορᾶ μόνον εἰς ἐνέργειαν ὑλικῶν καί νομικῶν πράξεων ἀσκήσεως ἐξουσίας, ὅπως εὐρύτατα κρατεῖ εἰς ὅσους ὑπολαμβάνουν ὅτι τό κράτος ταυτίζεται μόνον μέ τήν ἄσκησιν κρατικῆς ἐξουσίας καί λησμονοῦν ὅτι τό κράτος εἶναι ἡ πολιτική ἔκφρασις τῆς κοινωνίας καί τοῦ λαοῦ (ἡ “ἔθνους”) εἰς τήν διαχρονική τῶν συνέχεια καί συνοχή.
Κάτ ἀλήθειαν, ἡ ἔννοια τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καλύπτει καί τό δικαίωμα ἀποκλειστικῆς χρήσεως ἐπί ὅλων τῶν αὔλων ἀγαθῶν τῶν συνδεομένων ἀποκλειστικῶς πρός τό κράτος καί τόν λαό του ἡ τούς λαούς του, καί τήν ἱστορίαν τῶν. Ἡ χρῆσις αὐτῶν τῶν ἀγαθῶν, ὅπως ἡ χρῆσις συμβόλων καί ὀνομάτων τοῦ ὅλου λαοῦ ἡ μεγάλων τμημάτων του, ἱστορικῶς προσιδιαζόντων μόνον εἰς τόν λαόν αὐτόν ἡ εἰς τμήματά του ἡ εἰς γεωγραφικές περιοχές τῆς χώρας, ἀνήκουν ἀποκλειστικῶς εἰς τό οἰκεῖον κράτος καί τόν λαόν του ἡ τούς λαούς του.
Σιωπηρά ἀνοχή τῆς χρήσεως τοιούτων ὀνομάτων καί συμβόλων ὑπό ἄλλων δέν σημαίνει καί μείωσιν τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας ὅταν ἡ χρῆσις αὐτή ὑπό ἄλλων δέν γίνεται κατά τρόπον συνιστώντα ἄμεσον ἡ ἔμμεσον ἀμφισβήτησιν τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας τοῦ δικαιούχου κράτους. Δύναται μόνον νά δώση λαβήν εἰς ἔγερσιν τυχόν ἀξιώσεών του βάσει τοῦ ἰδιωτικοῦ δικαίου.
Ὅταν ὅμως ἡ χρῆσις αὐτή ὑπό ἄλλων γίνεται κατά τρόπον συνιστώντα ἀμφισβήτησιν τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας τοῦ δικαιούχου κράτους, συντρέχουσα χρῆσις τοιούτων αὔλων ἀγαθῶν, μέτ ἄλλων κρατῶν ἡ/καί μετά λαῶν ἄλλων κρατῶν, δικαιολογεῖται κάτ ἐξαίρεσιν• ἤτοι, μόνον ἔφ ὅσον καί κάθ ὅ μέτρον τά ἄλλα κράτη γωγραφικῶς, ἡ οἱ ἄλλοι λαοί ἱστορικῶς, πολιτιστικῶς καί ἐθνολογικῶς, ἀντιστοίχως γειτνιάζουν γεωγραφικῶς ἡ μετέχουν ἱστορικῶς, πολιτιστικῶς καί ἐθνολογικῶς, εἰς τό κράτος καί τόν λαό ὁ ὁποῖος ἔχει τό κατά τά προαναφερθέντα κάτ ἀρχήν ἀποκλειστικόν δικαίωμα χρήσεως τῶν ἄνω ὀνομάτων καί συμβόλων.
Τά ἀνωτέρω, εἶναι σχεδόν ἀδιάφορον τό ἐάν γίνονται μέχρι τοῦδε ἀποδεκτά εἰς τόν χῶρον τοῦ διεθνοῦς δικαίου, ἡ ὄχι, δεδομένου ὅτι οὐδέποτε μέχρι σήμερα τό διεθνές δίκαιο δέν ἀντιμετώπισε περίπτωσιν τοιαύτην ὡς ἡ τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων, τά ὁποία μετά μικρᾶν σχετικῶς περίοδον προπαγάνδας διεκδικοῦν ὡς ἴδιον τό συνδεδεμένον ἀπό πολλῶν αἰώνων μέ τόν Ἑλληνισμόν ἱστορικόν ὄνομα τῆς Μακεδονίας. Τό μόνον ὅμοιο παράδειγμα, ἴσως, εἶναι ἡ περίπτωσις τῆς ὀνομασίας τῆς “Ἁγίας Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας τοῦ Γερμανικοῦ Ἐθνους” καί ἐν γένει ἡ προσπάθεια φεουδαρχῶν νά θεμελιώσουν τήν ἐξουσίαν τούς ἐπί μίας ψευδοῦς “διαδοχής” τούς εἰς την Ρωμαϊκήν κυριαρχίαν, ὥστε νά παραμερίσουν τήν ἐν Δυτικῇ Εὐρώπη κυριαρχίαν τῆς ἐν Βυζαντίῳ πλέον μόνον ἐδρευούσης Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Αὐτά ὅμως συνέβησαν πρό τῆς ἐμφανίσεως τοῦ συγχρόνου διεθνοῦς δικαίου καί ἐν πάσῃ περιπτώσει δέν συνιστοῦν παραδείγματα πρός μίμησιν ἐπί τοῦ θέματος τῆς ὀνομασίας τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων. Δία τοῦτο, εἰς τό διεθνές δίκαιο ὑπάρχει ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ ἀληθές κενόν δικαίου.
Μή τεθέντος δέ εἰς τό διεθνές δίκαιον τοιούτου θέματος, εἶναι παντελῶς ἀποπροσανατολιστικόν τό ὅτι ἐξομοιώθη ἡ περίπτωσις τῆς ὀνοματοδοσίας τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων, κάτ ἀρχήν, πρός αὐτήν τῆς ἐπιλογῆς ὀνομασίας ὑπό νεοσυστάτου κράτους ἐλευθέρως ἡ συμφώνως πρός τίς ὑποκειμενικές ἀντιλήψεις τοῦ λαοῦ του. Εἰς τήν πραγματικότητα, ἐπί τοῦ θέματος τῆς ὀνομασίας τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων τίθεται θέμα διεκδικήσεως, ἡ ἐνδεχομένης παραχωρήσεως τῆς χρήσεως τελικῶς, ὀνόματος (Μακεδονίας) καλυπτομένου ἀπό τήν κυριαρχίαν ἑτέρου κράτους (τῆς Ἑλλάδος).
Ἡ “ἀναγνώρισις” λοιπόν τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων μέ τό ὄνομα Μακεδονία ἡ μέ ὄνομα περιέχον τόν ὄρο Μακεδονία, ἐκ μέρους τῆς Ἑλλάδος συνιστᾶ παραχώρησιν τῆς χρήσεως τοῦ ὄρου Μακεδονία εἰς ἄλλο ἀνεξάρτητο (πλέον) κράτος, διότι τό ὄνομα αὐτό χαρακτηρίζει σημαντικό τμῆμα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ἱστορικῶς, πολιτιστικῶς καί ἐθνολογικῶς καί μέρος τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικρατείας ἀπό γεωγραφικῆς ἀπόψεως. Καί τοῦτο, ἤδη ἐδῶ καί τρεῖς περίπου χιλιετίες.
Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, τμῆμα τοῦ λαοῦ τῶν Σκοπίων κατοικεῖ εἰς γεωγραφική περιοχή περιλαμβανομένη εἰς τήν γεωγραφική ἔννοια τῆς Μακεδονίας, καί συνδέεται μέ τό ὄνομα αὐτό κατά μετοχήν εἰς τήν ἱστορία καί τόν πολιτισμό τῆς Ἑλληνικῆς Μακεδονίας. Πρόκειται διά τούς “Σλαβομακεδόνες”, τούς Βλάχους καί τούς Σέρβους τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων, ἐνῷ ὑπάρχει ἐκεῖ μεγάλη Ἀλβανική μειονότης ἀλλά καί Ἑλληνική μειονότης.
Ἑπομένως, δέν θά συνιστᾶ παραχώρηση τῆς χρήσεως τοῦ ὀνόματος Μακεδονία ἡ τυχόν “ἀναγνώρισις” τοῦ κράτους αὐτοῦ ἀπό τήν Ἑλλάδα, μέ ὀνομασίαν εἰς τήν ὁποίαν ἡ λέξις Μακεδονία (ἡ παράγωγά της) θά συνοδεύεται ἀπό ἄλλες λέξεις εἰς τρόπον ὥστε νά καθίσταται ἀπολύτως σαφές ὅτι δέν πρόκειται γιά κράτος “τῆς Μακεδονίας”, ἀλλά γιά κράτος παράπλευρο γεωγραφικῶς τῆς Ἑλληνικῆς Μακεδονίας, γιά κράτος μέ λαό ὁ ὁποῖος ἐνδεχομένως ἐμπνέεται ἀπό τόν Ἑλληνικό καί ὀρθόδοξο χριστιανικό πολιτισμό τῆς Μακεδονίας, ἀλλά πού ἦλθε στήν περιοχή πολλούς αἰῶνες μετά τήν ἐμφάνιση στήν περιοχή τῆς Ἑλληνικῆς Μακεδονίας καί τῶν Ἑλλήνων Μακεδόνων - ὡς καί λαό ἐν μέρει Ἀλβανικό. Τοιαύτα ὀνόματα δέν εἶναι ἀδύνατον νά εὑρεθοῦν (π.χ. Σλαβοαλβανική Δημοκρατία τῆς Μακεδονικῆς ἐνδοχώρας ἡ τῆς πρός βορρᾶν Μακεδονίας, ἡ Δημοκρατία τῆς Παρά-Μακεδονίας, ἡ Δημοκρατία τῶν Σλάβων καί Ἀλβανῶν Μακεδόνων).
Εἰς οἱανδήποτε ἄλλην περίπτωσιν, ἡ Ἑλληνική Κυβέρνησις δέν ἔχει τό δικαίωμα νά προχωρήσει εἰς ἀποδοχήν ὀνομασίας περιεχούσης τό ὄνομα Μακεδονία, ἄν δέν τηρήση τήν διαδικασίαν (151 βουλευτές) καί τίς προϋποθέσεις (ἰσότητα καί ἀμοιβαιότητά) του ὡς ἄνω ἄρθρου 28 πάρ. 3 τοῦ Συντάγματος.
Εἰς μίαν τοιαύτην περίπτωσιν, τίθεται τό ζήτημα εἰς ποῖες κάτ ἀμοιβαιότητα παραχωρήσεις τῆς ἀσκήσεως τῆς ἐθνικῆς τῶν κυριαρχίας πρός τήν Ἑλλάδα θά προχωρήσουν τά Σκόπια, ὥστε νά τηρηθῆ ἡ ἀπαιτουμένη ἀμοιβαιότης διά τήν παραχώρησιν πρός τό ἐν λόγῳ κράτος τῶν ἄνω δικαιωμάτων ἐκ τῆς ἀσκήσεως ἐθνικῆς κυριαρχίας τῆς Ἑλλάδος. Θά πρέπει οἱ παραχωρήσεις αὐτές νά εἶναι τοιαύτης φύσεως ὥστε νά ἰσοσταθμίζεται ἡ κυρίως πολιτιστική καί “πνευματική” ἀλλά κατά δεύτερον λόγον καί οἰκονομική βλάβη τήν ὁποία θά ὑφίσταται ἡ Ἑλλάδα ἀπό τήν χρῆσιν τῆς ὀνομασίας αὐτῆς.
Τοιαῦτες παραχωρήσεις θά ἠδύναντο νά εἶναι: Οὐσιαστικές καί εἰς τό διηνεκές δεσμεύσεις τῶν Σκοπίων εἰς τό τομέα τῆς ἐκπαιδεύσεως τῆς νεολαίας τους, πολιτιστικές ἀναταλλαγές μέ ἔμφασιν εἰς τήν Ἑλληνική καί ὀρθόδοξο χριστιανική παιδεία, καί, κατά δεύτερον μόνον λόγον, δημιουργία προϋποθέσεων ἐκ μέρους τῶν Σκοπίων διά τήν στενή καί ἀμοιβαίως ἐπωφελῆ οἰκονομική συνεργασία τῶν δύο χωρῶν καί τῶν ἰδιωτικῶν τους φορέων.
Ἀκόμη, λόγω τοῦ ἀμετακλήτου οὐσιαστικῶς της ὡς ἄνω “ἀναγνωρίσεως” τῶν Σκοπίων μέ ὀνομασίαν περιλαμβάνουσαν (ἀμέσως ἡ ἐμμέσως) παραχώρησιν τῆς χρήσεως τοῦ ὀνόματος Μακεδονία, θά πρέπει ἡ ἀναγνώρισις αὐτή νά συμφωνηθῆ ὅτι θά γίνη μόνον μετά (διετῆ τουλάχιστον) περίοδον ἐπιτυχοῦς δοκιμαστικῆς ἐφαρμογῆς τῶν συμφωνιῶν περί παραχωρήσεως τῶν ἄνω κυριαρχικῶν δικαιωμάτων ἐκ μέρους τῆς Σκοπιανῆς πλευρᾶς, μέ δικαίωμα ὑπαναχωρήσεως τῆς Ἑλληνικῆς πλευρᾶς εἰς περίπτωσιν διαπιστώσεως μή ἐφαρμογῆς τῶν συμφωνιῶν τούτων.
Εἶναι ἀδιάφορον διά τήν τήρησιν τοῦ ἄρθρου 28 πάρ. 3 τοῦ Συντάγματος, τό ὅτι ἐνδεχομένως ἀπό ἀπόψεως διεθνοῦς δικαίου ἀρκεῖ διά τήν διεθνῆ δέσμευσιν τῆς χώρας, κάτ ἀρχήν, ἡ τήρησίς της ὡς ἄνω παραγράφου 1 τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου. Οὔτε δύναται νά ἀποκρουσθῆ ἡ ὑποχρέωσις ἐφαρμογῆς τῆς παραγράφου 3 τοῦ ἄρθρου 28 τοῦ Συντάγματος διά τόν λόγον ὅτι ἐφαρμόζεται ἡ παράγραφος 1 αὐτοῦ, διότι ἡ μέν πάρ. 1 ἀναφέρεται εἰς τήν ἐφαρμογήν τοῦ διεθνοῦς δικαίου εἰς τήν ἐσωτερικήν ἔννομον τάξιν, ἡ δέ πάρ. 3 εἰς τήν εἰδικωτέραν περίπτωσιν τῆς διαδικασίας καί τῶν προϋποθέσεων διά τήν ἐφαρμογήν εἰς τήν ἐσωτερικήν ἔννομον τάξιν κανόνος τοῦ διεθνοῦς δικαίου (κανόνος διεθνοῦς συμβάσεως), περιέχοντος ἡ συνεπαγομένου περιορισμούς εἰς τήν ἄσκησιν τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας.
Τό νά προβῆ ἡ Ἑλληνική πλευρά εἰς τόν προαναφερθέντα περιορισμόν εἰς τήν ἄσκησιν τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, μέ τήρησιν τοῦ ἄρθρου 28 πάρ. 3 τοῦ Συντάγματος, ἔχει παραδόξως ἕως σήμερα διαφύγει τῆς προσοχῆς τῶν πολιτικῶν κομμάτων (τουλάχιστον εἰς ὅσον βαθμόν εἶναι εἰς θέσιν ὁ γράφων νά γνωρίζη ἐκ τῶν ἐφημερίδων). Ἡ τήρησις ὅμως τοῦ ἄρ. 28 πάρ. 3 τοῦ Συντάγματος εἶναι ἀπό νομικῆς ἀπόψεως ἀπολύτως ἀναγκαία, ἄλλως ἡ τυχόν συμφωνία δί ἀναγνώρισιν τῶν Σκοπίων μέ ὀνομασίαν περιλαμβάνουσαν ἀμέσως ἡ ἐμμέσως παραχώρησιν τῆς χρήσεως τοῦ ὀνόματος Μακεδονία κατά τά ἀνωτέρω, θά ἔχει μόνον πολιτικόν χαρακτῆρα, δέν θά δεσμεύει τά ὄργανα τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους καί θά θέσει θέμα σοβαρῆς εὐθύνης, κυρίως πολιτικῆς, τῆς Κυβερνήσεως διά τήν μή τήρησιν τοῦ Συντάγματος.
Ἄποψις τοῦ γράφοντος εἶναι ὅτι τά ἀνωτέρω προβαλλόμενα ὅπου, ὅποτε καί ὅπως δεῖ, δύνανται νά ἐνισχύσουν τήν διαπραγματευτικήν θέσιν τῆς Ἑλλάδος, ἔστω καί τήν τελευταίαν στιγμήν ἡ καί μετά τήν τυχόν σχετικήν συμφωνίαν, ἰδίως ἐάν αὐτή συναφθῆ καί τεθῆ ἐν ἰσχύει ἄνευ τῆς τηρήσεως τῆς διαδικασίας καί τῶν οὐσιαστικῶν προϋποθέσεων τοῦ ἄρ. 28 πάρ. 3 τοῦ Συντάγματος. Ἡ “ἐκποίησις” ἔναντι πενιχρῶν ἡ καί σοβαρῶν ἀκόμη οἰκονομικῶν ἀναταλλαγμάτων, τῶν αὔλων δικαιωμάτων ἐπί ὀνομάτων καί συμβόλων, τά ὁποία δικαιώματα καλύπτονται ἀπό τήν ἔννοιαν τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας τῆς χώρας μας, δέν εἶναι κάτι τό ὁποῖον ἐπιτρέπεται νά γίνη παρά τό Σύνταγμα καί χωρίς τίς οὐσιαστικές ἐγγυήσεις τῆς παραγράφου 3 τοῦ ἄρθρου 28 τοῦ Συντάγματος.
Και ἐν τέλει, τό ἴσως καί οὐσιωδέστερον, μήπως θά πρέπει νά τολμήσωμεν ἐπί τέλους νά προτείνωμε γιά τό κρατίδιο τῶν Σκοπίων, ἕνα ὄνομα εἰς τό ὁποῖον νά περιλαμβάνεται ἡ λέξις Ρωμανία, η, ἀκόμη καλλίτερα, ἡ λέξις Ρωμαίϊκον; Ἀρκεῖ, νά γίνη καί Ρωμαίϊκον τό ἐν λόγῳ κρατίδιον καί νά παύση νά εἶναι ἕνα ὑβρίδιον. . . .Τότε, θά ἔχη καί πιθανότητας ἐπιβιώσεως. Ἔτσι θά καταργηθῆ σύν τῷ χρόνῳ καί ὁ ἀνθρωποκτόνος ἐθνικιστικός παροξυσμός, μεταξύ (ψευδό)Μακεδόνων καί Ἀλβανῶν. Ἀφοῦ καί οἱ Ἀλβανοί, ὑπό τόν Γεώργιον Καστριώτην ἡ Σκεντέρμπεη, ὡς Ρωμηοί καί ὡς χριστιανοί ὀρθόδοξοι, ἐπολέμησαν τόν Μωάμεθ τόν Β καί τούς γενιτσάρους του.
Ἑπομένως, ἕνα ὄνομα ὅπως “Ρωμαίϊκη Δημοκρατία τῆς Ἀχρίδος”, κατά τό πρότυπόν της προταθείσης ἀπό τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον λύσεως εἰς τό ἀναφυέν εἰς τόν αὐτόν χῶρον ἐκκλησιαστικόν ζήτημα, θά ἐταίριαζε θαυμάσια εἰς τήν περιοχήν τῶν Σκοπίων.
Θά ἦτο δυνατόν μάλιστα, ὑπό τήν ἐπίδρασιν πολιτιστικῶν καί μόνον φορέων, καί φορέων ἄληθων ἱστορικῶν μελετῶν, νά ἐπεκταθῆ ἡ τάσις αὐτή καί νά μετωνομασθοῦν τά ὑπάρχοντα κράτη, ἐπί τῆς ἰδίας πολιτισμικῆς καί ἱστορικῆς βάσεως: Ρωμαίϊκη Δημοκρατία τῆς Ἑλλάδος, Ρωμαίϊκη Δημοκρατία τῆς Ρουμανίας, Ρωμαίϊκη Δημοκρατία τῆς Βουλγαρίας, Ρωμαίϊκη Δημοκρατία τῆς Σερβίας, κ.ο.κ.
Μακροπροθέσμως, ἡ ἰδέα τῆς μίας Νέας Ρωμανίας, τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς Εὐρωπαϊκῆς Ρωμανίας, πού θά περιλαμβάνη ὅλην τήν Εὐρώπην καί ὅσην ἀπό τήν Ἀσίαν μία Ὀρθόδοξος Εὐρώπη ἐκπολιτίση-ἐκχριστιανίση, εἶναι περισσότερον θελκτική καί ρεαλιστική πολιτικῶς καί οἰκονομικῶς, κάθ ἐαυτή, καί ἀπό τάς «μεγάλας ἐθνικᾶς ἰδέας», καί ἀπό τούς ποικίλους, οὐτοπικούς ὅσον καί ἐπικινδύνους, ἰδεολογικούς διεθνισμούς, καί ἀπό τήν “Ἑνωμένην Εὐρωπην”, καί ἀπό τό ἀδιέξοδον πολιτικό-θρηκευτικόν ὅραμα τοῦ Μωάμεθ, καί ἀπό τόν ὑπερκατανωλωτικόν καπιταλισμόν, καί ἀπό τόν σιωνισμόν.
Ἀρκεῖ νά ἀντισταθῶμεν μέ τόλμην καί φιλαλήθειαν, μέχρις ἐσχάτων, ἐναντίον τῆς συγχρόνου βαρβαρότητος, ἐναντίον αὐτοῦ του «πολιτισμοῦ τοῦ ψεύδους καί τῆς προπαγάνδας». Ἄς πράξωμεν ἠμεῖς τά κάθ ἠμᾶς, καί, τά ἀδύνατα πάρ ἀνθρώποις, δυνατά τῷ Θεῷ.

29 Μαΐ 2010

Ἡ Ἁγία Ὑπομονή (29 Μαΐου)


Ἡ Ἁγία Ὑπομονή, κατά κόσμον Ἑλένη Δραγάση, καί ἀργότερα, ὡς σύζυγος τοῦ Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου, «Ἑλένη ἡ ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ αὐγοῦστα καί αὐτοκρατόρισσα τῶν Ρωμαίων ἡ Παλαιολογίνα», ἦταν κόρη τοῦ Κωνσταντίνου Δραγάση, ἑνός ἀπό τούς πολλούς ἡγεμόνες – κληρονόμους τοῦ μεγάλου Σέρβου κράλη (=βασιλιᾶ) Στεφάνου Δουσάν. Καταγόταν ἀπό βασιλική καί εὐλογημένη γενιά. Στούς προγόνους τῆς συγκαταλέγονται ἄνθρωποι πού ἁγίασαν (π.χ. ὁ Στέφανος Νεμάνια, σέρβος βασιλέας καί κτίτορας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χιλανδαρίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους = ὅσιος Συμεών ὁ Μυροβλύτης). Ὁ Κωνσταντῖνος Δραγάσης ἀνέλαβε τήν ἡγεμονία τοῦ σημερινοῦ βουλγαρικοῦ τμήματος τῆς βόρειο – ἀνατολικῆς Μακεδονίας, στήν περιοχή μεταξύ τῶν ποταμῶν Ἀξιοῦ καί Στρυμώνα....
Ἡ γέννησή της τοποθετεῖται στά ἀμέσως μετά τόν θάνατο τοῦ Δουσάν χρόνια. Ἡ ἀνατροφή, ἡ μόρφωση, ἡ ἀγωγή της, ἦταν διαποτισμένα μέ ὅ,τι ἀνώτερο ὑπαγόρευε τό βυζαντινό ἰδεῶδες, διότι οἱ Σέρβοι εἶχαν ἐπηρεαστεῖ πολύ ἀπό τόν βυζαντινό πολιτισμό. Ἐνίωθε τόν ἑαυτό τῆς περισσότερο ταυτισμένο μέ τόν πολιτισμό καί κυρίως μέ τήν ἐθνική συνείδηση τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Κοντά σ’ αὐτά καί πάνω ἀπ’ αὐτά, γαλουχήθηκε μέ τήν πατροπαράδοτη στήν οἰκογένειά της, ἀκράδαντη ὀρθόδοξη πίστη στό Θεό. Αὐτή ἡ πίστη εἶναι πού θά τήν ὁδηγεῖ, θά τήν φωτίζει, καί θά τήν ἐμπνέει στήν πολυτάραχη γεμάτη θλίψεις καί δοκιμασίες ζωή της.
Ὑπολογίζεται νά ἦταν 19 περίπου χρονῶν ὅταν παντρεύτηκε τόν Μανουήλ Β’ Παλαιολόγο (τέλη τοῦ 1390), λίγους μῆνες πρίν γίνει Αὐτοκράτορας.
Ἡ καινούργια ζωή τῆς Ἑλένης – ἁγίας Ὑπομονῆς, ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἔδειξε ὅτι θά ἦταν Γολγοθάς. Πολλές ἦταν οἱ φορές πού χρειάστηκε νά πιεῖ τό ποτῆρι τῆς προσβολῆς καί τοῦ ἐξευτελισμοῦ στό πλευρό τοῦ συζύγου τῆς ὄχι μόνο ἀπό τούς ἀλλόθρησκους, ἀλλά καί ἀπό τά κατ’ ὄνομα χριστιανικά κράτη τῆς Δύσεως, στήν ἀπεγνωσμένη προσπάθειά του νά βρεῖ τρόπους σωτηρίας τῆς ἑτοιμοθάνατης Αὐτοκρατορίας.
Ἡ Ἑλένη – ἁγία Ὑπομονή ἀπεδείχθη ἐξαιρετικός ἄνθρωπος πού συγκέντρωνε πολλές καί μεγάλες ἀρετές, καί ψυχική δύναμη. Ἔδειξε ὅτι εἶχε ἀπόλυτη συναίσθηση τόσο τῆς θέσης της καί τῶν περιστάσεων, ὅσο καί τοῦ ρόλου πού αὐτές τῆς ὑπαγόρευαν, σέ ὅλα τά ἐπίπεδα.
Ἀγαποῦσε τό λαό. Ἦταν ἡ μεγάλη μάννα πού ὁ καθένας μποροῦσε νά προστρέξει. Συμμεριζόταν τίς ἀγωνίες του καί ἀνησυχίες τοῦ ἐνώπιον τῶν φοβερῶν ἐθνικῶν κινδύνων καί προσπαθοῦσε πάντοτε μέ τήν προσευχή, μέ τήν πραότητά της καί μέ γλυκά καί παρηγορητικά της λόγια νά τόν ἐνισχύσει.
Εἶναι πολύ χαρακτηριστικά καί εὔγλωττα μέσα στήν λακωνικότητά της τά ὅσα γράφει γιά τήν Αὐτοκρατόρισσα, ὁ σύγχρονός της φημισμένος φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός – Πλήθων: «Ἡ Βασιλίς αὔτη μέ πολλήν ταπείνωσιν καί καρτερικότητα ἐφαίνετο νά ἀντιμετωπίζει καί τάς δύο μορφᾶς τῆς ζωῆς. Οὔτε κατά τούς καιρούς τῶν δοκιμασιῶν ἀπεγοητεύετο, οὔτε ὅταν εὐτυχοῦσε ἐπανεπαύετο, ἀλλά εἰς κάθε περίπτωσιν ἔκανε τό πρέπον. Συνεδύαζε τήν σύνεσιν μέ τήν γενναιότητα, περισσότερον ἀπό κάθε ἄλλην γυναῖκα.
Διακρινόταν γιά τή σωφροσύνη της. Τήν δέ δικαιοσύνην τήν εἶχε σέ τελειότατο βαθμό. Δέν μάθαμε νά κάνει κακό σέ κανένα, οὔτε μεταξύ τῶν ἀνδρῶν, οὔτε μεταξύ τῶν γυναικών. Ἀντιθέτως γνωρίσαμε νά κάμνει πολλά καλά καί εἰς πολλούς. Μέ ποῖον ἄλλον τρόπον δύναται νά φανεῖ ἐμπράκτως ἡ δικαιοσύνη, ἐκτός ἀπό τό γεγονός του νά μή κάμνει κανείς ποτέ θεληματικά καί σέ κανέναν κακό, ἀλλά μόνον τό ἀγαθόν σέ πολλούς;»
Στάθηκε ἀντάξια του φιλόσοφου καί φιλοχριστοῦ συζύγου τῆς Μανουήλ.
Στάθηκε ἄξια δίπλα του γιά 35 χρόνια, «συνευδοκόντας», σύμφωνα μέ σύγχρονή τους μαρτυρία, δήλ. ὅλα γινόντουσαν μέ συμφωνία, ὁμόνοια, συναπόφαση, ἐν πνεύματι Χριστοῦ καί ἀγωνιστική ἁγιότητα. Κατόρθωναν νά τιμοῦν τήν ἀρετή μέ λόγια καί ἔργα. «Λόγω μέν διδάσκοντας τό πρακτέον, ἔργω δέ γενόμενοι πρότυπα καί εἰκόνες ἐφηρμοσμένης ἀγάπης».
Στό εὐλογημένο ζευγάρι ὁ Θεός χάρισε ὀκτώ παιδιά. Ἔξι ἀγόρια ἀπό τά ὁποία τά δύο ἀνέβηκαν στόν αὐτοκρατορικό θρόνο, ὁ Ἰωάννης Η΄ καί ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ΄, ὁ τελευταῖος θρυλικός αὐτοκράτορας. Ὁ Θεόδωρος, ὁ Δημήτριος καί ὁ Θωμάς διετέλεσαν δεσπότες τοῦ Μυστρά, καί ὁ Ἀνδρόνικος τῆς Θεσσαλονίκης. Καί δύο κορίτσια, τά ὁποῖα ὅμως πέθαναν σέ μικρή ἡλικία. Ἡ πολύτεκνη καί φιλοτεκνη μητέρα γαλούχησε τά παιδιά της μέ τά νάματα τῆς πίστεως καί τή γλυκύτατη διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, τά ὁδηγοῦσε σέ ἱερά προσκυνήματα καί σεβάσμια Μοναστήρια τῆς Βασιλεύουσας, καί ἐπιζητοῦσε ὑπέρ αὐτῶν τίς εὐχές τῶν ἁγίων ἀσκητῶν καί Γερόντων. Τά ἀνέθρεψε «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσία Κυρίου», καί ποτέ δέν «ἔπαυσε μετά δακρύων προσευχῆς καί ἀγάπης νά νουθετεῖ ἕνα ἕκαστον».Μέ ὑπομονή καί ἐπιμονή, μέ προσοχή καί προσευχή σμίλεψε τούς χαρακτῆρες τους, τούς ἔδωσε μαζί μέ τό «ζῆν»καί τό «εὖ ζῆν». Ἔτσι, κατάφερε, μεταξύ ἄλλων, νά θέσει τέρμα στίς ἐπί 90 περίπου χρόνια συγκρούσεις μεταξύ τῶν μελῶν τῆς αὐτοκρατορικῆς οἰκογένειας γιά τήν ἐξουσία πού εἶχαν ἐξαντλήσει τήν αὐτοκρατορία. Οἱ ὅποιες διαφορές ἀπόψεων ἡ διενέξεις παρουσιάζονταν (μετά τό θάνατο τοῦ Μανουήλ), ξεπερνιόνταν ἥσυχα μέ τό κῦρος τῆς μητρικῆς της παρέμβασης καί τῆς προσευχῆς της.
Ἰδιαίτερη ἦταν ἡ ἀγάπη της γιά τά Μοναστήρια. Ἐκεῖ ἀναπαυόταν, ξεκουραζόταν ἡ ψυχή της, ἀντλοῦσε δύναμη καί κουράγιο γιά τή συνέχεια.
Αὐτό, τό ἐνέπνευσε σέ ὅλη τήν οἰκογένειά της. Ὁ σύζυγός της ἀφοῦ παρέδωσε τόν θρόνο στόν πρωτότοκο Ἰωάννη, δύο μῆνες πρίν τόν θάνατό του (29 Μαρτίου 1425), ἀπεσύρθη στή Μονή τοῦ Παντοκράτορος στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐκάρη μοναχός μέ τό ὄνομα Ματθαῖος. Ἡ ἴδια, μετά τό θάνατο τοῦ συζύγου τῆς ἔγινε μοναχή (1425) στή Μονή τῆς κυρᾶς Μάρθας, μέ τό ὄνομα Ὑπομονή. Καί τρία ἀπό τά παιδιά τούς ἐπίσης ἔγιναν μοναχοί, ὁ Θεόδωρος καί ὁ Ἀνδρόνικος (μ. Ἀκάκιος) στή Μονή τοῦ Παντοκράτορος, καί ὁ Δημήτριος (μ. Δαυίδ) στό Διδυμότειχο
Ἀκόμα, ἐνόσω βρισκόταν στήν πατρίδα της, μαζί μέ τόν πατέρα τῆς ἔκτισαν τήν Ι.Μ. Παναγίας Παμμακαρίστου στό Πογάνοβο τῆς πόλης Δημήτροβγκραντ τῆς Ν.Α. Σερβίας. Στήν Κωνσταντινούπολη εἶχε συνδεθεῖ μέ τήν Ι. Μ. τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς Πέτρας, ὅπου φυλαγόταν τό ἱερό λείψανο τοῦ ὁσίου Παταπίου τοῦ θαυματουργοῦ, στόν ὁποῖο ἡ ἁγία Ὑπομονή ἔτρεφε ἰδιαίτερη εὐλάβεια. Ἡ Μονή εἶχε ἱδρυθεῖ ἀπό τόν συνασκητή τοῦ ὁσίου Παταπίου στήν Αἴγυπτο, ὅσιο Βάρα, ἔξω ἀπό τήν πύλη τοῦ Ρωμανοῦ πρίν ἀπό τό 450μ.Χ. Μέ τήν συμβολή τῆς ἁγίας ἱδρύθηκε στή Μονή γυναικεῖο γηροκομεῖο μέ τήν ἐπωνυμία «Ἡ ἐλπίς τῶν ἀπηλπισμένων». Ἡ εὐλάβειά της πρός τόν ὅσιο Πατάπιο φαίνεται ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ ἁγιογράφος τοῦ σπηλαίου τοῦ ὁσίου Παταπίου στά Γεράνεια ὅρη τῆς Κορινθίας θεώρησε ἀπαραίτητο νά ἱστορήσει τήν ἁγία Ὑπομονή δίπλα ἀπό τό σκήνωμα τοῦ ὁσίου.
Ἄνθρωπος φωτεινός καί φωτισμένος ἡ ἁγία Ὑπομονή, προικισμένη μέ πολλά τάλαντα, πού τά «ἐμπορεύθηκε» μέ σύνεση καί σωφροσύνη καί τά πολλαπλασίασε, κατάφερε μέ τήν ἀρετή, τήν ἄσκηση καί τήν καρτερία της νά φθάσει σέ δυσανάβατα μέτρα ἀρετῆς. Μία σημαντική φυσιογνωμία ἐκείνης τῆς ἐποχῆς ὁ Γεννάδιος Σχολάριος, ὁ πρῶτος Οἰκουμενικός Πατριάρχης μετά τήν ἅλωση, στόν Παραμυθητικό του Λόγο πρός τόν Βασιλέα Κωνσταντῖνο ΙΑ’, «Ἐπί τή κοιμήσει τῆς μητρός Αὐτοῦ ἁγίας Ὑπομονῆς», ἀναφέρει χαρακτηριστικά τά ἑξῆς:
«Τήν μακαρίαν ἐκείνην Βασίλισσα ὅταν τήν ἐπεσκέπτετο κάποιος σοφός, ἔφευγε κατάπληκτος ἀπό τήν δικήν της σοφία. Ὅταν τήν συναντοῦσε κάποιος ἀσκητής, ἀποχωροῦσε, μετά τήν συνάντηση, ντροπιασμένος διά τήν πτωχείαν τῆς ἰδικῆς τοῦ ἀρετῆς, συγκρινομένης πρός τήν ἀρετή ἐκείνης.
Όταν τήν συναντοῦσε κάποιος συνετός, προσέθετε εἰς τήν ἰδικήν τοῦ περισσότερη σύνεση. Ὅταν τήν συναντοῦσε κάποιος νομοθέτης, γινόταν προσεκτικότερος. Ὅταν συνομιλοῦσε μαζί της κάποιος δικαστής, διαπίστωνε ὅτι ἔχει ἐνώπιόν του ἔμπρακτο Κανόνα Δικαίου. Ὅταν κάποιος θαρραλέος (τή συναντοῦσε), ἐνοίωθε νικημένος, αἰσθανόμενος ἔκπληξη ἀπό τήν ὑπομονή, τήν σύνεση καί τήν ἰσχυρότητα τοῦ χαρακτῆρος της. Ὅταν τήν πλησίαζε κάποιος φιλάνθρωπος, ἀποκτοῦσε ἐντονότερο τό αἴσθημα τῆς φιλανθρωπίας. Ὅταν τήν συναντοῦσε κάποιος φίλος τῶν διασκεδάσεων, ἀποκτοῦσε σύνεση, καί, γνωρίζοντας τήν ταπείνωση εἰς τό πρόσωπόν της, μετανοοῦσε. Ὅταν τήν γνώριζε κάποιος ζηλωτής τῆς εὐσεβείας, ἀποκτοῦσε μεγαλύτερο ζῆλο. Κάθε πονεμένος μέ τή συνάντηση μαζί της, καταλαγίαζε τόν πόνο του. Κάθε ἀλαζόνας αὐτοτιμωροῦσε τήν ὑπερβολική του φιλαυτία. Καί γενικά κανένας δέν ὑπῆρξε, πού νά ἦλθε εἰς ἐπικοινωνία μαζί της καί νά μήν ἔγινε καλύτερος».
Ὁ Θεός εὐδόκησε νά μήν ζήσει τίς τελευταῖες τραγικές στιγμές τῆς Αὐτοκρατορίας. Τήν κάλεσε κοντά Του στίς 13 Μαρτίου 1450, ἔχοντας διανύσει 35 χρόνια ὡς Αὐτοκρατόρισσα καί 25 ὡς ταπεινή μοναχή. Ὁ σύγχρονός της διάκονος Ἰωάννης Εὐγενικός, ἀδελφός του Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἐφέσου, στόν Παραμυθητικό του Λόγο πρός τόν Κῶν/νόν Παλαιολόγον ἐπί τή κοιμήσει τῆς Μητρός τοῦ ἁγίας Ὑπομονῆς συνοψίζει:
«Ὡς πρός δέ τήν ἀοίδιμον, ἐκείνην Δέσποινα Μητέρα σου, τά πάντα ἐν ὄσῳ ζοῦσε, ἤσαν ἐξαίρετα, ἡ πίστις, τά ἔργα, τό γένος, ὁ τρόπος, ὁ βίος, ὁ λόγος καί ὅλα μαζί ἤσαν σεμνά καί ἐπάξια της θείας τιμῆς καί, ὅπως ἔζησε μέτοχός της θείας Προνοίας, ἔτσι καί ἐτελεύτησεν».
Ἡ «Ἁγία Δέσποινα»,ὅπως τήν ὀνομάζει ὁ Γεώργιος Φραντζής, συνέδεσε τήν ἔννοια τοῦ μοναχικοῦ της ὀνόματος (Ὑπομονή) μέ τόν τρόπον ἀντιμετωπίσεως καί τῶν εὐτυχῶν στιγμῶν καί τῶν ἀπείρων δυσκολιῶν τῆς ὅλης ζωῆς της. Ὑπομονή κατά βίον, πρᾶξιν καί μοναχικό ὄνομα. «Τή ὑπομονή αὐτῆς ἐκτήσατο τήν ψυχήν αὐτῆς».
(Ἀπό τό ἡμερολόγιο τοῦ 2006 τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μονεμβασίας καί Σπάρτης).
Σύγχρονο θαῦμα τῆς Ἁγίας.
Εἶναι ἀρκετές οἱ ἐμφανίσεις τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς τά τελευταία χρόνια σέ εὐσεβεῖς καί μή χριστιανούς. Ἐπιλεκτικά καταχωροῦμε ἕνα συμβάν πού περιγράφει τήν θαυμαστή ἐμφάνισή της καί θεραπεία κάποιου ἀσθενῆ.
«Ἡ ἁγία Ὑπομονή ἐμφανίσθηκε ὡς μοναχή σέ κάτοικο τῶν Ἀθηνῶν πού ἐργαζόταν σέ ταξί. Τό σταμάτησε καί ζήτησε νά κατευθυνθεῖ πρός τό Λουτράκι. Ὁ ταξιτζής εἶχε καρκίνο τοῦ δέρματος στά χέρια του καί βρισκόταν σέ μεγάλη ἀπελπισία. Καθ’ ὁδόν ἡ μοναχή ποῦ φοροῦσε ἕνα κουκοῦλι μέ κόκκινο σταυρό τόν ρώτησε: Γιατί εἶσαι μελαγχολικός; Καί ἐκεῖνος δέν δίστασε νά ὁμολογήσει ὅλη τήν ἀλήθεια. Μετά τόν ρώτησε ἄν θέλει νά τόν σταυρώσει γιά νά γίνει καλά καί ἐκεῖνος δέχθηκε. Σέ λίγο ὅμως τόν ἐπίασε ὑπνηλία καί παρεκάλεσε τήν μοναχή νά σταθοῦνε λίγο γιά νά μήν σκοτωθοῦνε. Εἶχαν φθάσει κοντά στά διόδια καί εὔκολα θά ἔβρισκαν ἄλλο ταξί ἄν ἐκείνη βιαζόταν. Κάθησε στήν ἄκρη τοῦ δρόμου καί τόν πῆρε ὁ ὕπνος. Ὅταν ξύπνησε διαπίστωσε ὅτι τά χέρια τοῦ εἶχαν γίνει καλά, ἀλλά ἡ μοναχή εἶχε ἐξαφανιστεῖ. Ρώτησε τούς ἀνθρώπους τῶν διοδίων μήπως εἴδανε καμιά μοναχή ἐκεῖ κοντά, ἀλλά κανείς δέν τήν εἶχε δεῖ. Τότε συγκλονισμένος γύρισε στό ταξί του καί κατάλαβε ὅτι κάποια ἁγία ἦταν κι’ ἔγινε ἄφαντη. Κατευθύνθηκε μετά στόν γιατρό του καί τοῦ διηγήθηκε τό περιστατικό. Τήν στιγμή ἐκείνη ἔπεσε τό μάτι του σέ μία εἰκόνα πού ἦταν κρεμασμένη στόν τοῖχο τοῦ ἰατρείου. Πετάχτηκε ἀπ’ τό κάθισμά του καί φώναξε : ‘Αὐτή ἤταν’.
Σημειωτέον ὅτι ἡ εἰκόνα ἦταν τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς. Ἔτσι ἔμαθε ποιά ἦταν ἐκείνη πού τόν θεράπευσε καί τόν γλύτωσε καί ἀπ’ τήν ἀπελπισία. Τό κουκοῦλι μέ τόν κόκκινο σταυρό ἔδειχνε τήν καταγωγή πρίν γίνει αὐτοκρατόρισσα τοῦ Βυζαντίου καί μέ αὐτό τό μοναχικό σχῆμα τελείωσε καί τήν ἐπίγεια ζωή της. Ἐκ τῶν ὑστέρων γίνηκε γνωστό ὅτι ἡ ἡμέρα πού γίνηκε τό θαῦμα ἦταν 13 Μαρτίου, ἡμέρα πού ἡ ἁγία γιορτάζει».
Πηγή: ἀπό τό βιβλίο ἐκδόσεως Ι. Μ. Ὁσίου Παταπίου Λουτρακίου & Πνευματικά Ὀρθόδοξα Μηνύματα Σωτηρίου Οἰκοδομῆς, Ἐκδόσεις Ὀρθόδοξος Κυψέλη
Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο)

πάρθεν ἡ Ῥωμανία


Σώπασε κυρά Δέσποινα καί μήν πολυδακρύζεις
πάλι μέ χρόνους, μέ καιρούς, πάλι δικά μας θἆναι...

ΕΝΑΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ



Κάθε ποῦ ζύγωνε 29 Μαΐου ὅ Γερό-Ζαχαρίας δέν εἶχε ἀναπαμό. Ἔπρεπε νά ἑτοιμάσει τό στάρι γιά τό κόλλυβο τῶν «Μαρτύρων τῆς "Ἅλωσης». Ξάκρινε τό καθαρό σπυρί - σπυρί καί τό 'βαζε νά βράσει ἥσυχα μέχρι ν' ἀνοίξει σάν τό ρόδο. Ὕστερα τό στέγνωνε κι ἐπίανε κατόπιν νά τό στολίζει χωρίς βιάση. Μάστορας δουλεμένος στήν Ἁγιογραφία, ἐπίανε τό χέρι του. Πάνω στή χιονάτη ζάχαρη θά 'φτιαχνε τό δικέφαλο ἀετό μέσα σέ στολίδια ἀπίστευτα.

«Μνήσθητι Κύριε ὡς ἀγαθός τῶν δούλων Σου...», μονολογοῦσε καί τά δάκρυα τοῦ τρέχανε ποτάμι.
Μετά τή λειτουργία γίνηκε τό τρισάγιο γιά τούς κεκοιμημέμηνους».Κι ἅμα ὀ γέρο-Τρύφωνας πῆρε νά λέει τό ''αἰωνία ἡ μνήμη'' ὅ Γερό-Ζαχαρίας σήμανε μονοκάμπανο λυπητερό ὅπως ἁρμόζει..... Μετά πῆρε τό δίσκο κι ἄρχισε νά μοιράζει τό στάρι. Πρῶτα στούς πατέρες, ἔπειτα στούς λαϊκούς. Ἀμάθητοι οἱ ξένοι ἀπό τέτοια ἔθιμα τόν ρώτησαν γιά ὅλα τοῦτα τά παράδοξα. Ὅ Γερό-Ζαχαρίας τούς πῆρε παράμερα στό μεγάλο χαγιάτι κι ἄρχισε νά τούς μιλάει γιά τή Μεγάλη Τρίτη του 1453, γιά τό κούρσεμα τῆς Πόλης καί τή θυσία τοῦ τελυταίου αὐτοκράτορα. Ἐνίωθε χρέος ὅ σεβαστός Γέροντας νά τούς μνημονεύει ὅλους μέσα στή Θ. λειτουργία καί νά μιλᾶ γι' αὐτούς σ' ὅσους ρωτοῦσαν νά μάθουν.


Κάθε τόσο ὅ παππούς ἔκοβε τή διήγηση στή μέση καθώς ἤ φωνή τσάκιζε ἀπό τό κλάμα. Μά ἐκεῖ ποῦ βαλάντωνε ὅ γέροντας ἦταν ὅταν μιλοῦσε γιά τήν ἱστορία τοῦ ἄρχοντα Λουκᾶ τοῦ Νοταρᾶ ποῦ κρύφθηκε ἤ θυσία τοῦ γιατί τή σκέπασε ἐκείνη τοῦ Παλαιολόγου.
- Τό λοιπόν... εἶπε ὅ Γερό-Ζαχαρίας. Μετά τό τριήμερο κούρσεμα τῆς Πόλης καί τή μοιρασιά τῶν λαφύρων, ὅ σουλτάνος ἔκανε συμπόσιο γιά τή νίκη. Κάποιος τότε μπιστικός του γιά νά φανεῖ καλός, τόν συμβούλεψε νά ζητήσει ἀπό τό Νοταρά νά τοῦ στείλει πεσκέσι τό δεκατετράχρονο γιό του
στό παλάτι. Κι ἄν τόν ἔδινε μέ τή θέλησή του, θά 'δινε ὄΣουλτανος στό Νοταρά θέση ζηλευτή. Ἀλλιῶς θά παῖρνε σ'ὅλους τό κεφάλι.
/

Ποιός ἦταν ὅ Λουκᾶς ὅ Νοταρᾶς; Ἦταν ὅ πρῶτος Βυζαντινός ἄρχοντας, ἀπό τίς πιό μεγάλες μορφές στά τελευταῖα ἐλεύθερα χρόνια της Βασιλεύουσας.

Μέ ψυχή παιδιοῦ, μά φρόνημα λιονταρίσιο. Ὅ Αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος κρίνοντας ἄξια, τόν ἔκαμε Πρωθυπουργό, Ὕπατο τοῦ Κράτους, λειτουργό καί Μέγα Δοῦκα. Νοῦς λαμπερός ὅ Νοταρᾶς εἶχε δεῖ νωρίς τή λατινική ἀπειλή καί ἀντιστάθηκε σθεναρά.
Τώρα ὅ γίγαντας αὐτός ἦταν φυλακισμένος.


Ὅ Νοταρᾶς στήν "Ἅλωση φρουροῦσε τόν Κεράτιο ἀπό τό Πετρίο μέχρι τήν πύλη τῆς Ἁγίας Θεοδοσίας μέ 100 Ἱππεῖς καί 500 σφενδονῆτες καί τοξότες. Οἵ Τοῦρκοι εἶχαν μπεῖ στήν Πόλη, μά ἐκεῖνος ἀγωνιζόταν ἀκόμη. Καί σάν τόν κύκλωσαν ἦρθε ἤ αἰχμαλωσία. Οἵ δύο γιοί τοῦ εἶχαν πέσει στά τείχη ὑπερασπίζοντας τόν τόπο κι ἐκεῖνος πιάστηκε αἰχμάλωτος μαζί μέ τήν Κυρά του, τήν κόρη, τόν γαμπρό του κι ἐλπίδα στερνή τό δεκατετράχρονο βλαστάρι του.

Καί τώρα τοῦτο τό ἀγγελοῦδι τοῦ τό ζητοῦσε ὅ σουλτάνος.- Δέν εἶναι συνήθεια σέ μας, ἀπάντησε ὅ Βυζαντινός ἄρχοντας, νά δίνουμε μέ τά χέρια μας τά παιδιά μας στίς ἀκολασίες σας. Θά ἦταν καλύτερα ὅ ἡγεμόνας νά μᾶς πάρει τό κεφάλι.Ὅ Νοταρᾶς ἔστρεψε στοργικά τό βλέμμα του στό παιδί του ποῦ στεκόταν ἤρεμο, γεμάτο ἐμπιστοσύνη καί σεβασμό πρός τόν πατέρα του. Ἤ σκέψη τοῦ ἄρχοντα ἔτρεξε μακριά. Καμάρωσε τό γιό τοῦ μικρό καί τόν φανταζότανε μεγάλο. Μά δέν γινόταν ἀλλιῶς, Γιά νά 'ναι σίγουρος πῶς τό παιδί του θά φύγει ἀκηλίδωτο ζήτησε τό πρῶτο αἷμα νά εἶναι τοῦ γιοῦ του.


Ὅ πέλεκυς ἔπεσε. Ὅ Νοταρᾶς στάθηκε μάρτυρας στό θάνατο τοῦ γιοῦ του! Ἀκολούθησε ὁ γαμπρός του. Κι ὑστέρα ἐκεῖνος. Ἔλυσε τήν ἀσημένια πόρπη τῆς χλαμύδας καί πρότεινε περήφανα τόν τράχηλο ποῦ στιγμή δέν εἶχε σκύψει στή ζωή του!

Ἤ φύτρα τῶν Νοταράδων πέρασε στόν Παράδεισο.Οἵ προσκυνητές στό ἄκουσμα τῆς ἱστορίας σταυροκοπήθηκαν. Ταπεινά φίλησαν τό σεβάσμιο χέρι τοῦ Γέροντα κι ἔφυγαν.

Κι ὅ παππούλης πῆρε δύο σπυριά γιά νά συχωρέσει. Ὅ Θεός νά σᾶς ἀναπαύσει, ἀδέλφια μου, εἶπε.
ΠΗΓΗ προσκυνητής

Συνέσης ἐκ τῶν Θερμοπυλάρχων


μἐ τόν Λάζαρο Μαῦρο
Δ Ε Κ Α Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Ι Σ πολεμιστές τῆς ΕΦ, μέ καλάσνικοφ, τσέχικα καί χειροβομβίδες, πρόχειρα ταμπουρωμένοι σέ σπίτι τῆς σκλαβωμένης ἤδη Κερύνειας. Ἀνατολικά του Γ.Σ. Πράξανδρος. Τούς κύκλωσαν, μ' ἅρματα καί πεζικό οἱ Τοῦρκοι εἰσβολεῖς, Τετάρτη 24 Ἰουλίου 1974. Σ' ἕνα φορτηγό οἱ Ἀττίλες εἶχαν ἤδη δεμένους ἄλλους ἔξι αἰχμαλώτους, φαντάρους τοῦ 251ΤΠ. Ἁρπάζουν ἀπό 'κεί τόν Θεράποντα Κωνσταντίνου καί τόν ἐξαναγκάζουν νά πάει στούς ταμπουρωμένους τό τελεσίγραφο ὅτι ἔχουν πέντε λεπτά νά παραδοθοῦν.

«Ἀκούγεται τό σπάσιμο τοῦ γυαλιοῦ τῆς σιδερόπορτας κι ἀπό μέσα ἡ φωνή πού τόν καλεῖ ν' ἀπομακρυνθεῖ, γιατί δέν ἐπρόκειτο νά παραδοθοῦν, ἀλλά θά ἔδιναν μάχη μέχρι τέλους..... Ὁ Θεράπων ἐπιμένει ὅτι ἄν δέν τόν ἄφηναν νά πάει κοντά τους, οἱ Τοῦρκοι θά ἐκτελοῦσαν τούς πέντε συντρόφους του. Τοῦ ἀνοίγουν. Τούς λέει τ' ὄνομα καί τή μονάδα του. Τοῦ συστήνονται ἔφεδροι καί τοῦ ἀπαντοῦν: «Δέν πρόκειται νά τούς κάνουμε τό χατίρι. Φύγε γιατί τελειώνει ὁ χρόνος. Κι ἄν ζήσει κάποιος ἀπό ἐσᾶς, νά θυμᾶστε ὅτι ἐδῶ 14 ἔφεδροι ἔδωσαν μάχη καί ἔπεσαν. Δέν παραδόθηκαν. Αὐτό νά θυμᾶσαι πάντα Θεράποντα, ἄν αὐτά τά σκυλιά σ' ἀφήσουν νά ζήσεις. Φύγε τώρα ἀδέλφι καί καλή τύχη».

Ἀκολούθησε κόλαση πυρός. Πολυβόλα καί κανονιές. Ἀπ' τό βομβαρδισμένο σπίτι, ὅσοι πρός στιγμήν γλύτωσαν, ὅρμησαν γαζώνοντας κατακτητές. Πολέμησαν ὡς τήν τελευταία τους πνοή: «Πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἠμῶν», κατά πῶς μήνυσε κι ὁ τελευταῖος Ἕλλην Αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος, παραμονές τῆς ἀποφράδος 29ης Μαΐου 1453 στόν Πορθητή τῆς Πόλης. Οὐδείς ἀπό τούς 14 ἐπέζησε. Τούς ἄλλους ἔξι φαντάρους, γονατιστούς καί δεμένους τούς παρέταξε λυσσασμένος Τοῦρκος ἀξιωματικός. Ἐκτέλεσε τούς πέντε, ἕναν-ἕναν μέ τό Τόμσον βολή κατά βολή. Θεία πρόνοια, ξέφυγε ὁ Θεράπων.

Μέχρι καί τόν Ὀκτώβρη τοῦ 1974 τόν ἔκρυβε ἡ ἐγκλωβισμένη οἰκογένεια τοῦ Τάκη Φουρουκλᾶ, στά Θέρμια τῆς σκλαβωμένης Κερύνειας. Καί τή συγκλονιστική μαρτυρία τοῦ τήν ἔγραψε στό βιβλίο «Ἀπόδραση ἀπό τήν κόλαση» ὁ Ἀνδρέας Β. Πέρδικος.

Χ Θ Ε Σ ΚΗΔΕΥΤΗΚΑΝ στήν προσφυγιά τά Κόκκαλα τά Ἱερά ἑνός ἀκόμη ἀγνοούμενου 36 χρόνια ἡρωικοῦ πολεμιστῆ τῆς περιοχῆς τοῦ Γ.Σ. Πράξανδρος: Τοῦ ἔφεδρου λοχία καταδρομέα Συνέση Βασίλη Τσούνταρου 24χρ., ἀπό τό σκλαβωμένο Ριζοκάρπασο, ἀπόφοιτου Ἀρχαιολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἑνός ἀκόμη Αὐξεντιωμένου Θερμοπύλαρχου τοῦ '74. Μέ τά ἴχνη τοῦ μέχρις ἐσχάτων ἡρωισμοῦ, στά μαρτυρικά ὀστᾶ του.
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΕ 27.5.10
Ἡ «ἰσχυρή πρόοδος» εἶναι τό νέο πιστοποιητικό ποῦ προσθέτει στούς διεθνεῖς ὕμνους τοῦ ὑπέρ Τουρκίας, ὁ ΓΓ τοῦ ΟΗΕ, στή νῦν φάση τῶν ἀνέκαθεν χρησιμοτάτων, ΜΟΝΟ γιά τόν Ἀττίλα, «διακοινοτικῶν συνομιλιῶν», γιά νά ὑποκύψει ἐπιτέλους στή λύση τῆς 3ης Τουρκοκρατίας ὁ κυπριακός Ἑλληνισμός; Ἐκεῖνο τό «ἰσχυρότατο ὅπλο» τῆς «διεθνοῦς ἀξιοπιστίας» τοῦ Ἐ/κ συνομιλητῆ τήν παρήγαγε;
Λάζ. Α. Μαῦρος
ΣΗΜΕΡΙΝΗ



Λουκᾶς Νοταρᾶς καὶ ᾿Ανθενωτικοὶ



Κατὰ τῆς ὑποταγῆς εἰς τὸν Πάπαν,
ἀλλὰ ὄχι φιλότουρκος

τοῦ Παναγιώτου Γ. Νικολόπουλου,
῾Ομ. Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν
Διευθυντοῦ τῆς ᾿Εθνικῆς Βιβλιοθήκης τῆς ῾Ελλάδος ἐ.τ.
ΕΙΣ ΤΟ ΤΟΣΟΝ σημαντικὸν ἄρθρον τοῦ κ. Β. Α. Κοκκίνου
(«῾Εστία» 2.6.2006) παρεισέφρησεν, ὡς μὴ ὤφειλε, μία παρέν-
θεντος φράσις, ὄχι μόνον μὴ ἀνταποκρινομένη εἰς τὰ πράγματα,
ἀλλὰ καὶ ἄδικος: «Καὶ βέβαια σήμερα οἱ Τοῦρκοι δὲ ἔχουν συμ-
μάχους Νοταρᾶδες καὶ φανατικοὺς ἀνθενωτικοὺς κληρικούς».
᾿Αλλὰ τὰ πράγματα δὲν ἔχουν ἔτσι.
῾Ο ἱστορικὸς Δούκας καταγράφει φράσιν, τὴν ὁποίαν εἶπεν ὁ
Μεγαδοὺξ Λουκᾶς Νοταρᾶς: «κρειττότερόν ἔστιν εἰδέναι ἐν μέσῃ
τῇ Πόλει φακιόλιον βασιλεῦον Τούρκων ἢ καλύπτραν Λατινι-
κήν».
῞Ομως ὁ ἴδιος Δούκας.... καταγράφει τὶς ἄοκνες προσπάθειες
τοῦ Νοταρᾶ γιὰ τὴν ἄμυναν τῆς Πόλεως, τὴν συμμετοχήν του εἰς
τὶς πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις.
῾Ο Κωνσταντῖνος μὲ τὴν ἐπιμέλειαν τοῦ Μεγαδοῦκα Λουκᾶ
Νοταρᾶ εἶχε φροντίσει τὴν ἐπισκευὴν τῶν τειχῶν καὶ εἶχεν ἐξα-
σφαλίσει ἀρκετὰ ἐφόδια. Οἱ ἀλλεπάλληλες ἐπιθέσεις τοῦ Μωά-
– 2 –
μεθ ἀντιμετωπίζοντο νικηφόρα. Οἱ ζημίες ποὺ προκαλοῦσε τὸ
πυροβόλον ἐπεσκευάζοντο τὴν ἀκόλουθη νύκτα κι᾿ ἔτσι οἱ βομ-
βαρδισμοὶ ἔμεναν χωρὶς ἀποτέλεσμα. Μὲ προσπάθειες μεταλλω-
ρύχων ὁ Μωάμεθ κατώρθωσε νὰ σκάπτη ὑπονόμους, ἀλλὰ μὲ τὶς
ἐνέργειες τοῦ Λουκᾶ Νοταρᾶ, ποὺ κατέφυγε στὶς ὑπηρεσίες τοῦ
μηχανικοῦ Γιοχάννες Γκράντ, κατεσκευάζοντο ἀνθυπόνομοι ποὺ
ἐξουδετέρωναν τὶς προσπάθειες τοῦ Σουλτάνου νὰ διεισδύση ὑ-
πογείως εἰς τὴν Πόλιν, ἐφ ὅσον δὲν κατώρθωνε νὰ τὴν κατακτή-
ση ἀπὸ τὰ τείχη.
῾Ο ἴδιος ὁ Λουκᾶς Νοταρᾶς, ἡγούμενος σώματος πεντακοσίων
(500) ἀνδρῶν, «ἐν τῇ Πόλει περιεπόλευε, θαρρύνων ἁπανταχοῦ
τοὺς στρατιώτας καὶ στοχαζόμενος τὰς βίγλας καὶ ἐρευνῶν τοὺς
παραλειπομένους». Κατὰ δὲ τὴν διάρκειαν τοῦ ἀγῶνος ὁ Μεγα-
δοὺξ εἶχε τὴν εὐθύνην ἐπὶ πλέον τῆς βασιλικῆς πύλης καὶ μὲ
ἕνα ἐφεδρικὸν σῶμα εὑρίσκετο κοντὰ καὶ ὀπίσω τῶν χερσαίων
τειχῶν.
Μετὰ τὴν ῞Αλωσιν τῆς Πόλεως, ὁ Λουκᾶς Νοταρᾶς θὰ ἔχη τὸ
θάρρος νὰ εἰπῆ εἰς τὸν Μωάμεθ: «Κύριε, οὐκ εἴχομεν τόσην
ἡμεῖς ἐξουσίαν τοῦ διδόναι σε τὴν Πόλιν, οὐδὲ βασιλεὺς αὐτός».
᾿Απάντησις, ἡ ὁποία παραπέμπει εἰς τὴν ἀνάλογον ἀπάντησιν τοῦ
Κωνσταντίνου Παλαιολόγου: «οὔτ᾿ ἐμόν ἐστιν οὔτ᾿ ἄλλου τῶν
κατοικούντων ἐν ταύτῃ».
Μετ᾿ ὀλίγας ἡμέρας, μὲ τὸν ἔφηβον
υἱόν του καὶ τὸν γαμβρόν του Κατα-
κουζηνὸν θὰ καταστοῦν οἱ πρῶτοι Νε-
ομάρτυρες. Διότι δὲν θὰ ὑποταχθοῦν
εἰς τὶς ὀρέξεις τοῦ Μωάμεθ.
Καὶ αὐτὰ τὰ καταγράφει ὁ φιλενω-
τικὸς Δούκας.
* * *
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, κυριαρχεῖ ἀκόμη ἡ ἄποψις, ὅτι ὁ Λουκᾶς Νοτα-
ρᾶς ἦταν φιλότουρκος, καθὼς καὶ ἄλλαι ἐναντίον του κατηγορί-
αι. Τοῦτο ὀφείλεται στὴν ἐξιστόρησιν τῆς ἐπ᾿ ὀνόματι τοῦ Σφραν-
τζῆ νόθου ἱστορίας (Chronicon majus), ὁ ὁποῖος δὲν φείδεται
λοιδοριῶν κατὰ τοῦ ἀντιπάλου του εἰς τὴν Βυζαντινὴν Διοίκη-
σιν. Τόση εἶναι ἡ ἐκδικητικότης του, ὥστε οὔτε κἄν ἀναφέρη τὸ
Λουκᾶς Νοταρᾶς. Βυζαντινὸς
ἀξιωματοῦχος, ὁ τελευταῖος «Μέγας
Δούξ» (᾿Αρχιναύαρχος) τῆς Βυζαντινῆς
Αὐτοκρατορίας. Χαλκογραφία (᾿Αθήνα,
Μουσεῖο Μπενάκη).
– 3 –
μαρτύριον τοῦ Νοταρᾶ. ῾Ο γνήσιος Σφραντζῆς (Chronicon minus)
βεβαίως δὲν παρέχει αὐτὴν τὴν μομφήν. Δυστυχῶς αὐτὴ ἡ ἄπο-
ψις τοῦ νόθου Σφραντζῆ ἐπεβίωσε —ἄλλωστε ἐξυπηρετεῖ ὡρισμέ-
νην ἰδεολογίαν καὶ πολιτικὴν σκοπιμότητα— καὶ μολύνει καὶ
τὴν πολιτείαν τοῦ Λουκᾶ Νοταρᾶ καὶ τὴν θυσίαν του.
᾿Αλλὰ καὶ οἱ ᾿Ανθενωτικοὶ Μοναχοὶ καὶ Κληρικοὶ ἐπολέμησαν
ὁμοῦ μετὰ τῶν λοιπῶν ῾Ελλήνων ῾Ενωτικῶν καὶ τῶν Λατίνων.
῞Ενα σῶμα ἑπτακοσίων ἀνδρῶν, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ περισσότεροι
Μοναχοί, εὑρίσκεται εἰς τὸ κέντρον τῆς Πόλεως ὡς ἐφεδρικὸν
σῶμα ὑπὸ τοὺς Δημήτριον Κατακουζηνόν, τὸν γαμβρόν του Νι-
κηφόρον Παλαιολόγον, τὸν ἀνεψιὸν τοῦ κατόπιν Πατριάρχου
Γενναδίου Θεόδωρον Σοφιανόν. Κατὰ μῆκος τμήματος τῶν θα-
λασσίων τειχῶν εἶχαν τοποθετηθῆ Μοναχοί, οἱ ὁποῖοι καὶ ἀπέ-
κρουαν τὶς ἐπιδρομὲς τῶν Τούρκων.
Δὲν ὑπῆρξαν λοιπὸν σύμμαχοι τῶν Τούρκων ὁ Λουκᾶς Νοτα-
ρᾶς καὶ οἱ ᾿Ανθενωτικοί. Οἱ ᾿Ανθενωτικοὶ ἦσαν κατὰ τῆς ὑποτα-
γῆς εἰς τὸν Πάπαν, ἀλλὰ δὲν ἦσαν φιλότουρκοι. Καὶ κατὰ τὴν
περίοδον τῆς ῾Αλώσεως ἔμειναν εἰς τὴν Πόλιν καὶ τὴν ὑπερήσπι-
σαν κατὰ τῶν Τούρκων καὶ δὲν ἐζήτησαν καταφύγιον ἀλλοῦ. Γι᾿
αὐτὸ παραμένει ὁ θαυμασμός μας καὶ ὁ σεβασμός μας τόσον γιὰ
τὴν ἐμμονήν των εἰς τὴν ᾿Ορθόδοξον Πίστιν, ὅσον καὶ γιὰ τὸ
θάρρος καὶ τὴν θυσίαν ποὺ ἐπέδειξαν εἰς τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν
σωτηρία τῆς Πόλεως.
ΕΣΤΙΑ 9-6-2006

Γιατί πρέπει σήμερα νά θυμόμαστε τήν Άλωση



Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Ἐπιστήμων
Πεντακόσια πενήντα χρόνια πέρασαν ἀπό τήν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα τῆς 29ης Μαΐου 1453. Τότε πού ἀκούστηκε ἡ κραυγή “Ἑάλω ἡ Πόλις” καί ἡ Βασιλεύουσα, ἡ Πόλη τῶν Ἁγίων, τῶν Αὐτοκρατόρων καί τῶν θρύλων, πέρασε ὑπό τήν κατοχή τοῦ Ὀθωμανοῦ δυνάστη. Ἔτσι ἄρχισε ἡ Τουρκοκρατία. Τό Γένος ἀπεβίωσε, ἀλλά ἡ Κωνσταντινούπολις καί ἡ Ἁγιά Σοφιά παραμένουν σέ ξένα χέρια.... Σήμερα τιμοῦμε τούς πεσόντες κατά τήν πολιορκία καί κατά τήν Ἅλωση, διαβάζουμε τούς θρήνους καί τούς θρύλους, συγκινούμεθα καί διδασκόμεθα. Διότι αὐτή εἶναι ἡ ἀξία τῆς ἱστορικῆς μνήμης. Νά ἀποτελεῖ μάθημα ἔς ἀεί γιά τίς νεώτερες καί τίς ἀπερχόμενες γενιές.
1) Πρέπει νά θυμόμαστε τήν Ἅλωση γιά νά ἀποτίουμε ἕνα διαρκῆ καί μεγάλο φόρο τιμῆς στό Βυζαντινό κράτος, τήν Ρωμανία ὅπως τήν ἀναφέρουν τά κείμενα τῆς ἐποχῆς, τό ἐκχριστιανισθέν Ρωμαϊκό κράτος τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ὅπως τό χαρακτηρίζει ὁ νεώτερος βυζαντινολόγος Διονύσιος Ζακυνθηνός. Ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία μέ πρωτεύουσα τήν Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη ἄντεξε ἐπί 11 αἰῶνες. Μετά τήν Ἅλωση ἀπό τούς Σταυροφόρους τό 1204 ἡ ἐδαφική της ἔκταση καί τό σφρῖγος τῆς περιορίσθηκαν σημαντικά.Παρέμεινε ὅμως καθ’ ὅλην τήν διάρκεια τοῦ βίου τῆς τό κράτος στό ὁποῖο πραγματοποιήθηκε ἡ ἐπιτυχής καί δημιουργική συνάντηση Χριστιανισμοῦ καί Ἑλληνισμοῦ. Ἡ Ἑλληνορθόδοξη παράδοση ὑπῆρξε τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συναντήσεως καί τό Βυζάντιο τήν διέδωσε μέ εἰρηνικό τρόπο στούς γειτονικούς λαούς. Αὐτήν τήν ἱεραποστολική δράση τῶν Βυζαντινῶν προγόνων μᾶς καταδεικνύουν καί μαρτυροῦν οἱ πολιτισμοί τῶν σημερινῶν λαῶν τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Ὁ Ρῶσος Πατριάρχης Ἀλέξιος παραδέχθηκε, ὅταν βρέθηκε τό 1992 στήν Ἀθῆνα, ὅτι ἡ Ρωσία εἶναι πνευματικό τέκνο τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ τοῦ Βυζαντίου. Ὁ Ρουμάνος Ἱστορικός καί πολιτικός του 20ου αἰῶνος Νικολάϊ Γιόργκα χαρακτήρισε τήν Μολδοβλαχία μετά τήν Ἅλωση ὡς “τό Βυζάντιο μετά τό Βυζάντιο”. Καί τό κυριλλικό ἑλληνογενές ἀλφάβητο πού χρησιμοποιοῦν πολλοί σλαβικοί λαοί ἀποτελεῖ ἔμπρακτη ἐπιβεβαίωση τῆς ἀκτινοβολίας τοῦ Βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ. Αὐτόν, λοιπόν, τόν πολιτισμό πρέπει νά διδάσκουμε καί νά διδασκόμαστε ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες.
2) Πρέπει νά θυμόμαστε τήν Ἅλωση, διότι μέσα ἀπό τίς διηγήσεις τῶν ἱστορικῶν της ἐποχῆς ξετυλίγεται ἡ Ἑλληνική Διάρκεια, ἡ διαχρονική πορεία τῶν ἀξιῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ συγκλονιστική ὁμιλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στίς 28 Μαΐου πρίν ἀπό τήν τελική ἐπίθεση τῶν Ὀθωμανῶν μᾶς διδάσκει γιατί ἀγωνιζόμαστε: Γιά τήν Πίστη, γιά τήν Πατρίδα, γιά τούς συγγενεῖς μας. Προσθέτει καί τόν βασιλέα, διότι ἐκεῖνο ἦταν τό πολίτευμα τῆς ἐποχῆς. Ὅμως τό τρίπτυχο Πίστη, Πατρίδα, συγγενεῖς, πού ἀναφέρει ὁ τελευταῖος Αὐτοκράτορας, μᾶς συνδέει μέ τόν ὅρκο τῶν ἀρχαίων Ἀθηναίων ἐφήβων καί μέ τόν παιᾶνα τῶν Σαλαμινομάχων, τό “Ὄτε παῖδες Ἑλλήνων” καί φθάνει αὐτή ἡ Ἑλληνική Διάρκεια μέχρι τήν προκήρυξη τοῦ Ἀλεξάνδρου Ὑψηλάντη, πού ἔγραφε τόν Φεβρουάριο τοῦ 1821 “Μάχου ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος”, καί μέχρι τά λόγια του Κολοκοτρώνη πρός τούς μαθητᾶς τοῦ πρώτου Γυμνασίου τῆς Ἐλεύθερης πλέον Ἀθήνας: “Ὅταν πιάσαμε τ’ ἅρματα εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ Πίστεως καί ὕστερα ὑπέρ Πατρίδος” . Αὐτές εἶναι οἱ διαχρονικές ἀξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Αὐτός ὁ ἠθικός δεσμός ἑνώνει τόν Παλαιολόγο μέ τούς Σαλαμινομάχους καί μέ τόν Κολοκοτρόνη καί μέ τό 1940. Μαχόμεθα γιά τήν Πίστη, τήν Πατρίδα, τήν Οἰκογένεια ὅσο κι ἄν κάποιοι μᾶς χαρακτηρίζουν ….ἀναχρονιστικούς. Τιμώντας τήν μνήμη τῶν προδρόμων καί τῶν μαρτύρων τῆς Ἑλληνικῆς Διάρκειας ἐμεῖς γι’ αὐτά θά συνεχίζουμε νά ἀγωνιζόμαστε!
3) Θυμώμαστε τά γεγονότα τῆς ἐποχῆς πρίν καί γύρω ἀπό τήν ἅλωση, διότι μᾶς διδάσκουν τήν πολύτιμη συμβολή τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας μας στήν ἐπιβίωση τοῦ Γένους μας. Λίγες δεκαετίες πρό τῆς ἁλώσεως εἴχαμε μία ἔντονη καί αὐταρχική παρέμβασή της τότε Πολιτείας πρός τήν ἐκκλησία. Ἡ αὐτοκρατορική ἐξουσία πίστεψε -φεῦ!- ὅτι ἄν ὑπογράψουμε τήν ὑποταγή τῆς Ὀρθοδοξίας στόν Πάπα, θά ἔχουμε μεγάλη βοήθεια ἀπό τήν Δύση κατά τῶν Ὀθωμανῶν. Τό 1438 -39 στήν Φερράρα καί στήν Φλωρεντία σύρθηκαν μέ πιέσεις καί ἐξευτελισμούς οἱ ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες στήν ὑπογραφή τῆς ψευδοενώσεως τῶν ἐκκλησιῶν. Ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, Ἐπίσκοπος Ἐφέσου, ἀρνήθηκε νά ὑπογράψει καί ἔσωσε τήν τιμή τῆς ἐκκλησίας. Προσέξτε: Δέν ἀρνήθηκε νά συζητήσει, διότι ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἀρνεῖται τόν διάλογο. Ἀρνεῖται τήν ὑποταγή. Καί ἀπό αὐτούς πού ὑπέγραψαν μία μεγάλη μορφή ἀπέσυρε τήν ὑπογραφή τῆς μόλις ἐπέστεψε στήν Κωνσταντινούπολη. Πρόκειται γιά τόν Γεώργιο Σχολάριο, τόν μετέπειτα Γεννάδιο, πρῶτο Πατριάρχη μετά τήν Ἅλωση.
Ὁ λαός ἀκολούθησε τόν Μᾶρκο καί τόν Σχολάριο. Οἱ ἀνθενωτικοί εἶχαν δίκαιο, διότι παρά τήν ὑπογραφή τῆς ψευδοενώσεως τά καράβια τοῦ Πάπα δέν φάνηκαν ποτέ στήν μαχόμενη Βασιλεύουσα. Ὁ Βρετανός ἱστορικός Στῆβεν Ράνσιμαν στό περισπούδαστο ἔργο του “Ἡ Μεγάλη ἐκκλησία ἐν Αἰχμαλωσία” δικαιώνει τούς ἀνθενωτικούς λέγοντας ὅτι διασωσαν τήν ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας καί μόνον ἔτσι ἐπεβίωσε ὁ Ἑλληνισμός. Καί στό ἄλλο σπουδαῖο ἔργο του, τήν “Ἄωση τῆς Κωνσταντινουπόλως” διαψεύδει ὅλους τους ἐπικριτές τῆς ἐκκλησίας καί τοῦ μοναχισμοῦ τονίζοντας ὅτι στά θαλάσσια τείχη τῆς Βασιλεύουσας ἕναν ἀπό τούς πύργους τόν ὑπεράσπιζαν Ἕλληνες μοναχοί.
4) Θυμόμαστε τήν Ἅλωση , διότι ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι ὅταν οἱ λίγοι ἀποφασίσουν νά ἀντισταθοῦν κατά τῶν πολλῶν, μπορεῖ νά ἡττηθοῦν πρόσκαιρα, ἀλλά τελικά σέ βάθος χρόνου κερδίζουν. Ἡ ἀντίσταση στά τείχη τῆς Βασιλεύουσας τῶν 5000 χιλιάδων Ἑλλήνων καί τῶν 2000 ξένων συμμάχων τούς ἔμεινε στίς ψυχές τῶν ὑποδούλων ὡς τίτλος τιμῆς καί δέσμευση γιά νέους ἀγῶνες. Ἡ θυσία τοῦ Κωνσταντίνου Παλιολόγου στή πύλη τοῦ Ρωμανοῦ ἔθεσε τίς βάσεις γιά τό 1821. Τά δεκάδες κινήματα τῶν ὑποδούλων ἐτράφησαν ἀπό τούς θρύλους τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ καί τῆς Κόκκινης Μηλιᾶς. Ἄν εἶχαν παραδοθεῖ τήν 29η Μαΐου 1453, δέν θά ὑπῆρχε ἀντίσταση καί ἐθνεγερσία. Ἡ συνθηκολόγηση θά ἦταν ἀνεξήτηλη ντροπή. Ἐνῷ ἡ ἠρωϊκή ἄμυνα γέννησε τήν ὑπομονή, τήν ἐλπίδα, τήν προσδοκία. Αὐτή τήν ἐλπίδα ἐκφράζει καί ὁ Ποντιακός θρῆνος:
“…Ἡ Ρωμανία περασεν, Ἡ Ρωμανία πόρθεν,
Ἡ Ρωμανία κι ἄν περασεν ἀνθεῖ καί φέρει κι ἄλλο…”
Ἄλλωστε καί ὁ Θ. Κολοκοτρόνης ἔλεγε πρός τούς ξένους συνομιλητές του: “Ὁ βασιλεύς μᾶς συνθήκην δέν ἔκαμε, ἡ φρουρά τοῦ πολεμᾶ ἀκόμη καί τό φρούριο τοῦ ἀντιστέκονται”. Καί ἐξηγοῦσε ὅτι ἀναφερόταν στόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, στούς κλεφταρματολούς, στό Σούλι καί στήν Μάνη. Οἱ πεσόντες κατά τήν ἅλωση μᾶς δόρησαν τό δικαίωμα στήν Μεγάλη ἰδέα. Καί χωρίς Μεγάλες ἰδέες τά ἔθνη δέν πᾶνε μπροστά.
5) Ἡ ἀντίσταση τῶν τελευταίων μαχητών τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τό “πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἠμών” ἐμπνέει ἔκτοτε τό ΟΧΙ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τό 1940 κατά τοῦ Μουσσολίνι, τό 1941 κατά τοῦ Χίτλερ, τό 1955 στήν Κύπρο κατά τῆς ἀποικιοκρατίας καί τοῦ ἀφελληνισμοῦ. Σήμερα ὀφείλουμε νά συνεχίζουμε νά ἀντιστεκόμαστε μέ κάθε τρόπο. Οἱ σημερινές ἁλώσεις εἶναι μικρές καί καθημερινές. Ἄρα ὕπουλες καί ἐξίσου ἐπικίνδυνες. Ἡ ὑπονόμευση τῆς γλώσσας μας, ἡ ἄγνοια τῆς ἱστορίας μας, ἡ ξενομανία, οἱ συκοφαντίες κατά τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεώς μας, οἱ ὑποχωρήσεις ἀπέναντι σέ Τούρκους, Σκοπιανούς καί Ἀλβανούς, ὅλα αὐτά καί πολλά ἄλλα ἀποτελοῦν μικρές ἁλώσεις πού ἀπαιτοῦν γνώση, ἀντίσταση καί μαχητικότητα. Δέν ἀρνούμαστε τήν ἐπικοινωνία καί τήν συνεργασία μέ ἄλλους λαούς καί πολιτισμούς. Ὁ Ἑλληνισμός ποτέ δέ κλείστηκε στό καβοῦκι του. Θά ἀρνηθοῦμε ὅμως τήν ἀφομοίωση, τήν ἀλλοτρίωση, τίς γκρίζες ζῶνες στά ἐδάφη μας, στά πελάγη μας, στήν Ταυτότητά μας καί στίς ταυτότητές μας. Θά ἀγωνισθοῦμε μέ ὄπλα πρωτίστως πνευματικά καί ἠθικά. Καί θά διδασκόμαστε ἀπό τήν Παράδοση καί τό βίωμα τῆς ἐκκλησίας μας. Ἡ Ἅλωση καί οἱ μετέπειτα ἐξελήξεις μᾶς διδάσκουν ὅτι τελικά ἐπιβιώσαμε μέχρι σήμερα χάρις στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Διότι ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση εἶναι Σταυροαναστάσιμη. Μᾶς θυμίζει ὅτι μετά τήν κάθε Σταύρωση τοῦ Γένους ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση. Ἀρκεῖ νά τό πιστέψουμε!
Κωνσταντῖνος Χολέβας

Δὲν ἑάλω ἡ Πόλις!



τῆς Ἑλένης Κυπραίου
Δὲν ἑάλω ἡ Πόλις! Δὲν ἁλώνονται οὔτε τὰ ἰδανικά, οὔτε τὰ σύμβολα, ἀλλὰ οὔτε κι ὁ Ἑλληνισμός. Μόνο γιὰ λίγο καιρὸ ξαποσταίνουν καὶ ξανὰ πρὸς τὴν δόξα τραβοῦν! Ἡ Πόλις εἶναι μέσα μας. Ἡ ἀπαρχὴ τῆς νέας πορείας μας. Μὲ τὶς ἐξάρσεις καὶ τὶς παρακμές, τὶς περιπέτειες, τὰ πλήγματα καὶ τὶς ἀναλαμπές της. Δὲν πεθαίνει ἔτσι εὔκολα ὁ Ἑλληνισμός. Ὅσες συνωμοσίες κι ἂν ὑφανθοῦν ἐναντίον του. Ὅσοι μίσθαρνοι ἡγέτες κι ἂν τὸν καταταλαιπωρήσουν. Εἶναι ἀπρόβλεπτος ὁ Ἑλληνισμός. Ἐκεῖ ποὺ σκύβει βαθειὰ τὸ κεφάλι, ἐξουθενωμένος ἀπ’ τὴν βία, ἀνατινάζει ὄρθιο τὸ κορμί του, ἀναγεννώμενος ἀπ’ τὶς στάχτες του.
Οἱ διάσπαρτες ἄλλοτε, μοναχικὲς φωνὲς τῶν ἀνησυχούντων Ἑλλήνων πύκν ωσαν.
Τώρα ποὺ οἱ κίνδυνοι εἶναι ὁρατοί, αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες συσπειρώνονται, ὁμοφωνοῦν μπροστὰ στὸν γιγαντούμενο ἐχθρό.
Ἀπομένει ἀκόμη νὰ τὸν ἐντοπίσουν γιὰ νὰ τὸν καταπολεμήσουν, ὥσπου νὰ τὸν ἐξουθενώσουν καὶ νὰ τὸν ἐκμηδενίσουν.
Τὸ ζητούμενο λοιπὸν εἶναι νὰ βρεθῆ ἡ ταυτότης του.....
ΠΟΙΟΣ ΜΑΧΕΤΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ; ΠΟΙΟΣ ΕΞΕΠΟΡΘΗΣΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙ; ΚΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΙΣΕΒΑΛΕ στὶς μισογκρεμισμένες της γειτονιές; Λέγεται, πὼς προδότης ὑπέδειξε στὶς ὀρδὲς τοῦ σουλτάνου τὴν Κερκόπορτα.
Ἦταν Ἕλληνας αὐτὸς ὁ προδότης; Βίωνε κι αὐτὸς τὴν ἀγωνία τῆς Βασιλεύουσας ποὺ ἔπνεε τὰ λοίσθια;
Τί σημασία ἔχει; Ἡ Πόλις, ἤδη τὸ 1453, εἶχε μετατραπῆ σὲ ΣΥΜΒΟΛΟ.
Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία δὲν ὑφίστατο πιά. Ὁ Ἑλληνισμὸς ἔπρεπε νὰ ἀναδιπλωθῆ γιὰ νὰ ἐπιζήση, ἔστω καὶ μέσα σὲ μακραίωνη δουλεία.
Ὑπάρχει ἕνα στοιχεῖο, ποὺ παραβλέπουν ὅσοι τάσσονται ὑπὲρ τῆς ἐκδοχῆς τῆς ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος: Ἡ ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ. Κανένα ἔργο ἀνθρώπινο, σὲ ἀτομικὴ ἢ συλλογικὴ κλίμακα δὲν συντελεῖται χωρὶς τὴν ΘΕΛΗΣΙ τοῦ ΘΕΟΥ.
Ἑπομένως καὶ καμμιὰ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ δὲν ὁλοκληρώνεται, ἂν δὲν ὑπάρχουν οἱ προϋποθέσεις τῆς ἀθεΐας γι’ αὐτό.
Ἔτσι, ἀχρηστεύονται αὐτομάτως καὶ οἱ πράκτορες καὶ οἱ δοτοὶ κυβερνῶντες καὶ ὅλο τὸ συνονθύλευμα τῶν παρατρεχαμένων τῆς ἑκάστοτε ἐξουσίας.
Κανένα ἔργο ἀνθρώπινο, ὅσο δολερὸ καὶ ὅσο σκοτεινὸ καὶ σατανικὸ κι ἂν εἶναι, δὲν ὑπερισχύει τῶν ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Βεβαίως, ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία δὲν εἶναι σὲ θέσι νὰ κατανοήση τὴν σημαντικότητα τῆς παραμέτρου τοῦ χρόνου.
Διότι ἀκριβῶς, βραχύβιος ὤν ὁ ἄνθρωπος, ἀνυπομονεῖ νὰ δῆ ἁπτὰ σημεῖα τῶν καιρῶν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐφήμερης ζωῆς του.
Ἡ Πόλις εἶναι ΣΥΜΒΟΛΟ. Καὶ σὰν ΣΥΜΒΟΛΟ ἔχει ἀποτυπωθῆ τόσο βαθειὰ στὴν μνήμη τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἔχει περάσει στὸν γενετικὸ κώδικα τῆς ἴδιας τῆς συνειδήσεώς του. Ἑπομένως δὲν μπορεῖ νὰ ἁλωθῆ οὔτε ἀπ’ τὰ μιλλιούνια τῆς Ἀνατολῆς, ποὺ τὴν κατακλύζουν σήμερα, οὔτε ἀπ’ τὶς τουρκικὲς προσπάθειες νὰ γίνη τζαμὶ ἡ Ἁγία Σοφία, οὔτε ἀπ’ τὶς ὠργανωμένες κατὰ καιροὺς ἐπιθέσεις ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
ΔΕΝ ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ, οὔτε καὶ πρόκειται νὰ ἁλωθῆ!
Καθὼς γράφουμε, ξεπηδᾷ ἀπ’ τὰ βάθη τῆς μνήμης μας μιὰ ἱστορία, ποὺ ἂν δὲν εἶναι ἀληθινή, τοὐλάχιστον θὰ μποροῦσε νὰ ἀπαθανατισθῆ σὰν θρύλος.
Μᾶς τὴν ἀφηγήθηκε, πρὶν μερικὰ χρόνια, προσωπικότης ἀξιόλογη (τηροῦμε τὴν ἀνωνυμία της) καὶ πάντως οὔτε εὐφάνταστη, οὔτε παραμυθολόγος.
Πρὶν μερικὰ χρόνια λοιπόν, λιγώτερο ἀπὸ δεκαετία, ὑπηρετοῦσαν ἀπ’ τὴν μιὰ κι ἀπ’ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ Ἕβρου, στὰ σύνορα, ποὺ διαιροῦν τὴν Θράκη μας στὰ δύο, Ἕλλην καὶ Τοῦρκος στρατηγός. Οἱ δύο ἄνδρες εἶχαν συνδεθῆ μὲ στενὴ φιλία.
Ὅταν ἔφθασε ὁ καιρὸς νὰ μετατεθοῦν σὲ ἄλλη ὑπηρεσία, ὁ Τοῦρκος προσκάλεσε τὸν Ἕλληνα ὁμόβαθμό του. «Τόσο καιρό», τοῦ εἶπε, «περάσαμε ἀνέφελα μαζί. Οἱ διαφορὲς ποὺ ἔχουν οἱ δύο χῶρες μας μεταξύ τους δὲν ἐπηρέασαν τὴν φιλία μας. Ἀλλὰ κι ἐμεῖς οἱ Τοῦρκοι θεωροῦμε τὴν φιλία ἱερή. Θὰ ἤθελα αὔριο τὸ βράδυ νὰ σοῦ τὸ ἀποδείξω».
Τὴν ἑπομένη, στὶς 10 ἀκριβῶς, ὁ Ἕλλην ἐπιβιβαζόταν στὸ ἰδιωτικὸ αὐτοκίνητο τοῦ Τούρκου. Νύχτα ἀφέγγαρη ἦταν. Ἐρημικοὶ οἱ δρόμοι. Ἀνοιχτὴ κι ἡ λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας πρὸς τὴν Πόλι.
Κοντὰ μεσάνυχτα πρέπει νὰ πλησίασαν στὶς παρυφές της. Ὕπνος βαθὺς εἶχε καθηλώσει τοὺς κατοίκους της στὰ κρεββάτια. Ἡσυχία στοὺς δρόμους.
Γρήγορος ὁ ὁδηγὸς Τοῦρκος, μπῆκε, βγῆκε ἀπὸ στενά, ἀπὸ περιπεπλεγμένα σὰν κουβάρι καλντερίμια. Νύχτα ἀφέγγαρη.
Σταμάτησε μπροστὰ σὲ καγκελλόπορτα μὲ γραφὴ στὰ ἑλληνικά. Ἔσβησε τὴν μηχανή.
Ὁ γοργὸς ρυθμός, ἡ ἀγωνία, ἡ περιέργεια, δὲν ἄφηναν στὸν Ἕλληνα περιθώρια νὰ ψάξη, οὔτε κἂν νὰ προβληματισθῆ.
Ἀκολουθοῦσε τὸν Τοῦρκο πειθήνια, σὰν αὐτόματο, χωρὶς φόβο, μὲ περίσσεια ἐμπιστοσύνη. Οὔτε κἂν ποὺ τοῦ πέρασε ἀπ’ τὸ μυαλὸ πὼς μποροῦσαν νὰ εἶναι καὶ κακὲς οἱ προθέσεις του.
Στάθηκαν μπροστὰ σὲ διπλομανταλωμένη, σιδερένια, στενὴ θύρα. Ἔβγαλε κλειδὶ ἀπ’ τὴν τσέπη του ὁ Τοῦρκος. Ξεκλείδωσε. Ἄνοιξε. Ὑπόγειο ἦταν. Μούχλα ἀνέδιδαν οἱ τοῖχοι. Μούχλα καὶ κλεισούρα. Λησμονιὰ καταχωνιασμένη στὰ ἔγκατα τῆς γῆς. Περπάτησαν κι οἱ δύο σὲ διαδρόμους χωρὶς νὰ σκοντάφτουν. Τοὺς βάραινε ἡ σιωπή, ἡ ἀναμονή. Ποῦ πήγαιναν, ἔτσι στὰ τυφλά; Ποῦ κατευθύνονταν; Ἀνάστροφα στὸν χρόνο. Σὲ ποιόν χρόνο, τὸν ἀνθρώπινο ἢ τὸν Θεϊκό;
Ὁ Τοῦρκος ἤξερε. Ἀλλὰ δὲν ἤξερε ἀκόμη ὁ Ἕλλην. Δὲν μποροῦσε νὰ δικαιολογήση τὴν περιπλάνησι.
Μὰ οὔτε καὶ πρόφταινε νὰ προβληματιστῆ. Ἀκολουθοῦσε. Μὲ τὴν βεβαιότητα πὼς ἡ στιγμὴ ἦταν μοναδική. Πὼς δὲν θά ‘χε τὴν εὐκαιρία, ποτὲ ξανά, νὰ τὴν ξαναζήση. Ἀκολουθοῦσε. Ὀνειρευόταν ἄραγε; Ὑπνοβατοῦσε; Φτερωμένη ἡ φαντασία του, ἀνάπλαθε μονοπάτια, ποὺ μόνο σὲ ἐλαφρὺ ὕπνο βαδίζει κανείς;
Ἕνα ἦταν σίγουρο: Δὲν θὰ ξανάβρισκε ποτὲ τὸν δρόμο. Δὲν θὰ τὸν ξανάβρισκε χωρὶς ὁδηγό.
Εἶχαν φτάσει στὸ τέρμα. Θύρα καὶ πάλι ἁρματωμένη μπροστά τους. Βαρειά σιωπή. Ἡ σιγὴ τῆς ὕστατης ὥρας. Ποὺ ἦρθε νὰ διακόψη μόνο τὸ τρίξιμο τῆς κλειδαριᾶς. Τὸ γκρίνιασμα τοῦ σκουριασμένου σίδερου.
Μισάνοιξε ἡ βαρειὰ θύρα. Ἰσχνὸ φῶς στὸ ἐσωτερικό. Ὑπερκόσμιο. Μυστηριακό. Ὑπόγειο; Μπουντρούμι; Κενοτάφιο;
Καὶ τότε, τότε μόνον μίλησε ὁ Τοῦρκος: «Ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες δὲν πιστεύετε στὸν θρύλο τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ; Δὲν λέτε καὶ ξαναλέτε μεταξύ σας πὼς βόλι ἐχθροῦ δὲν τὸν ἄγγιξε; Πὼς δὲν τὸν κατάπιε τὸ μανιασμένο πλῆθος τῶν πορθητῶν τῆς Πόλεως; Ἀλλὰ πὼς τὸν τράβηξε ἡ Παναγιὰ στὴν ἀγκαλιά της γιὰ νὰ τὸν κάνη Ἀθάνατο; Δὲν εἶστε βέβαιοι πὼς ΖΗ Ο ΜΑΡΑΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ; Δὲν εἶναι θρύλος, ψεύτικη ἐλπίδα, ὀνειροφαντασία. Εἶναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δὲς καὶ μόνος σου».
Στὸ πάτωμα, μισοανασηκωμένο στὸν ἕνα ἀγκῶνα, ὁ Ἕλλην εἶδε, εἶδε μὲ τὰ μάτια του τὸν ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ.
ΑΝΑΣΗΚΩΜΕΝΟ.
Ρῖγος μεταφυσικὸ τὸν διαπέρασε. Θόλωσαν ἀπ’ τὰ δάκρυα τὰ μάτια του. Θαμπώθηκε ἡ ὅρασίς του. Ἔκανε τὸν σταυρό του. Μπροστά του, εκεῖ, σὲ ἀπόστασι ἀνάσας, τὸ ΘΑΥΜΑ.
Κι ἦταν αὐτὸς ὁ τυχερός, ποὺ εἶχε ἀξιωθῆ νὰ τὸ ζήση μὲ τὶς αἰσθήσεις του. Σὲ συγκεκριμένο χῶρο καὶ χρόνο.
Πηχτὴ ἡ σιωπή σχεδὸν κοβόταν μὲ τὸ μαχαίρι.
Μίλησε καὶ πάλι ὁ Τοῦρκος:
«Πρὶν μερικὰ χρόνια κειτόταν στὸ ἔδαφος ὁ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τὸν τελευταῖο καιρὸ ἄρχισε σιγά-σιγὰ ν’ ἀνασηκώνεται. Πᾶμε».
Ξανάκλεισαν τὴν θύρα. Τὴν ξανακλείδωσαν. Ἀντίστροφα βγῆκαν μέχρι τὴν αὐλὴ ἀπ’ τὰ ὑπόγεια. Ξαναπέρασαν τὴν καγκελλένια πόρτα.
Δὲν ἄφησαν πίσω ἴχνη ἀπ’ τὶς πατημασιές τους. Κανεὶς δὲν τοὺς εἶχε δῆ. Μπῆκαν στὸ αὐτοκίνητο καὶ πῆραν τὸν δρόμο τοῦ γυρισμοῦ. Σιωπηλοί. Χωρὶς ν’ ἀνταλλάξουν κουβέντα.
Δὲν εἶχε ἀκόμη ξημερώσει σὰν ἔφτασαν στὸν Ἕβρο. Προτοῦ ἀποχωρισθοῦν, φιλήθηκαν σταυρωτά. Τὸ ποτάμι κυλοῦσε ὁρμητικὰ πρὸς τὸ Αἰγαῖο.
«Γυρίζει πίσω τὸ ποτάμι», μονολόγησε ὁ Ἕλλην στρατηγός. «Γυρίζει ὅταν τὸ θελήση ὁ Θεός».
Ὑπηρέτησε ἀργότερα στὸ Κέντρο.
Προτοῦ ἀποστρατευθῆ θεώρησε ὑποχρέωσί του ν’ ἀποκαλύψη τὸ μεγάλο μυστικὸ στὴν προσωπικότητα ποὺ μᾶς τὸ ἐμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας καὶ τὸν στρατηγὸ κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ καῖ τῆς Παναγιᾶς.
Κάναμε κι ἐμεῖς τὸν σταυρό μας μουρμουρίζοντας: «ΔΕΝ ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ!»

τά κλεμμένα...


στήν Πόλη, στήν Ἁγιά Σοφιά,
δακρύζει πάντα ἡ Παναγιά,
γιατί οἱ μεμέτηδες δανείζονται τά θεία...

29 ΜΑΪΟΥ 1453 τῆς ἄρνης τό νερό

28 Μαΐ 2010

Αὐτοκρατορίας κατάρρευση: τό βυζαντινό μάθημα



Χρῆστος Γιανναρᾶς*
Μοῦ ζητήθηκε νά προλογίσω τήν ἑλληνική ἔκδοση τοῦ σεναρίου τῆς ταινίας Αὐτοκρατορίας κατάρρευση: τό βυζαντινό μάθημα, τοῦ ρώσου ἀρχιμανδρίτη Τύχωνα Σεβκουνόφ.
Δέν εἶμαι ἱστορικός οὔτε κριτικός του κινηματογράφου. Ἀλλά καί ὁ στόχος τῆς ταινίας δέν εἶναι νά ὑπηρετήσει ἁπλῶς τήν ἱστορική ἔρευνα ἡ τήν κινηματογραφική τέχνη. Ἀπό τίς ἐπανειλημμένες προβολές της στά ρωσικά τηλεοπτικά δίκτυα καί τίς καταιγιστικές ἀντιδράσεις καί συζητήσεις πού προκάλεσε, ἔγινε φανερός ὁ σκοπός τῆς ταινίας: Νά προβάλει τήν ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, καί εἰδικά τίς αἰτίες τῆς κατάρρευσής της, ὡς ἄξονα ἀναφορᾶς γιά τή συναγωγή πολιτικῶν συμπερασμάτων χρήσιμων στήν προοπτική του ρόλου πού ὁραματίζονται γιά τή Ρωσία σήμερα οἱ ἡγέτες της.
Σέ αὐτή τή συζήτηση, γιά τόν ρόλο τῆς Ρωσίας σήμερα στή διεθνῆ πολιτική σκηνή, θά ἤθελα νά καταθέσω ἐλάχιστα, προλογικά στήν ταινία σχόλια:
Οὔτε ὁ Μέγας Πέτρος, μέ τόν ριζοσπαστικό ἐκδυτικισμό τῆς Ρωσίας πού ἐπιχείρησε, οὔτε ὁ Λένιν μέ τόν «κομμουνιστικό» ὁλοκληρωτισμό τῶν Μπολσεβίκων, ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τό βαθειά ριζωμένο στή λαϊκή ρωσική «ψυχή» ὅραμα τῆς αὐτοκρατορίας. Ὁ Γιέλτσιν κατόρθωσε νά σμπαραλιάσει ἐξευτελιστικά..... τό ὅραμα παραδίδοντας τή ρωσική αὐτοκρατορία τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης στή χλεύη τῆς Δύσης καί στίς ὀρέξεις ὑπάνθρωπων μαφιόζων. Ἀλλά ἦταν παρένθεση. Σήμερα ἡ Ρωσία ξαναβρίσκει τή θέση της καί ἀποκαθιστᾶ τό κῦρος της στόν διεθνῆ στίβο σταθερά καί ἐντυπωσιακά. Τήν προσοχή στή διαχείριση τῆς ἀποκατάστασης τοῦ ὁράματος τῆς αὐτοκρατορίας στή Ρωσία σήμερα καταλαβαίνω ὅτι θέλει νά ἐπιστήσει ἡ ταινία τοῦ ἀρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ.
Ὅταν μιλᾶμε γιά «αὐτοκρατορία» ἀναφερόμαστε σέ πολιτειακό σχῆμα ριζικά διάφορό του ἐθνικοῦ ἡ τοῦ νεώτερου «ἀστικοῦ» κράτους. Ἡ αὐτοκρατορία δέν εἶναι καθεστώς ἐξουσίας ἑνός ἔθνους πάνω σέ περισσότερους ἀπό ἕναν λαούς. Εἶναι τάξη πραγμάτων (ordo rerum), δηλαδή τρόπος εἰρηνικῆς συνοχῆς καί πολιτικῆς συνύπαρξης λαῶν καί ἐθνῶν, τρόπος πού τόν ἐγγυᾶται (τόν ἐξασφαλίζει) μία ἰσχυρή σέ πολεμική ἰσχύ καί διοικητική ὀργάνωση ἐθνότητα. Ὅμως ὡς ἄξονας συνοχῆς τοῦ πολυεθνικοῦ σχήματος προϋποτίθεται ἕνας κοινός πολιτισμός, ἕνα κοινό νόημα βίου πού τό παράγει μία κοινή μεταφυσική παράδοση (ἀπόδοση αἰτίας καί σκοποῦ στήν ὕπαρξη) ἡ μία κοινή θρησκεία (religio imperii).
Αὐτό τό περιεχόμενο τῆς λέξης «αὐτοκρατορία» τό καθόρισε καί τό πραγμάτωσε ἡ Παλαιά Ρώμη, μέ τήν pax romana, Καί ἡ Νέα Ρώμη–Κωνσταντινουπολη, μέ τήν pax christiana. Ἐπί χίλια ἑξακόσια χρόνια (ἀπό τόν 2ο π.Χ. ὡς τόν 15ο μ.Χ. αἰῶνα, περίπου) ἡ ρωμαϊκή Οἰκουμένη ταυτιζόταν μέ τόν «πολιτισμένο» κόσμο σέ ἀντιδιαστολή πρός τά «βαρβαρικά» ἔθνη τῆς ἀνθρωπότητας.
Μέ βάση μία γενική (ἀναπόφευκτα σχηματική) θεώρηση τῆς Ἱστορίας, θά μποροῦσε κανείς νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι κάθε ἀπόπειρα ἀπομίμησης τοῦ ρωμαϊκοῦ πρωτοτύπου της αὐτοκρατορίας κατέληξε σέ παταγώδη ἀποτυχία. Ἴσως ὁ Καρλομάγνος νά εἶναι ἡ ἐξαίρεση: Ἀπέτυχε μέν βραχυπρόθεσμα (ἡ Ἁγία Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία τοῦ Γερμανικοῦ Ἔθνους ἐπιβίωσε γιά ἐλάχιστα χρόνια), μπολίασε ὅμως ὁλόκληρη τή μετά-ρωμαϊκή Δύση τῶν ἐπήλυδων στήν Εὐρώπη βαρβαρικῶν φύλων καί φυλῶν μέ ἀνίατη ἀντιπαλότητα πρός τήν ἐξελληνισμένη Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία τῆς Nova Roma στήν Ἀνατολή. Εἶχε κατανοήσει μέ τήν πολιτική τοῦ ἰδιοφυΐα ὁ Καρλομάγνος ὅτι δεύτερη αὐτοκρατορία μέ τήν ἴδια religio imperii τῆς ὑπάρχουσας ρωμαϊκῆς, δέν ἦταν δυνατό νά συγκροτηθεῖ. Γι’αὐτό καί ὁδήγησε τή Δυτική Χριστιανοσύνη στήν ἀποκοπή της ἀπό τό σῶμα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας: στή δημιουργία ἑνός διαφορετικοῦ Χριστιανισμοῦ, θρησκειοποιημένου καί ἀτομοκεντρικού, ἄσχετου μέ τόν εὐαγγελισμό τῆς σωτηρίας ὡς μετοχῆς στό ἐκκλησιαστικό ἀπήχημα τοῦ Τριαδικοῦ τρόπου τῆς ὑπάρξεως.
Ἡ ταινία τοῦ ἀρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ ἐπιμένει διαφωτιστικά στό ἀπύθμενο μένος, μῖσος καί πάθος μέ τό ὁποῖο μπολίασε ἡ πολιτική τοῦ Καρλομάγνου τούς τραγικά ὑπανάπτυκτους λαούς τῆς μεσαιωνικῆς Δύσης ἐνάντια στόν ἑλληνορωμαϊκό κόσμο τῆς Ἀνατολῆς. Ἡ κατάλυση τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας συντελέστηκε οὐσιαστικά τό 1204 μ.Χ., μέ τήν ἅλωση καί φρικώδη σφαγή καί σύληση τῆς Νέας Ρώμης ἀπό τίς βαρβαρικές ὀρδές τῆς Τέταρτης Σταυροφορίας. Ἡ ὀθωμανική κατάκτηση, δύο αἰῶνες ἀργότερα, τρύγησε εὔκολά τους καρπούς τοῦ ἱστορικοῦ ἐγκλήματος τῶν Σταυροφόρων. Καί ἰσοδύναμο ἔγκλημα ἀργότερα, ἀντιστάσεως μή οὔσης, στόν 16ο αἰῶνα, ἦταν ἡ χλευαστική μετονομασία τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας σέ «Βυζάντιο». Ὥστε νά ἐπιβιώνει ἱστορικά σάν δῆθεν συνέχεια τῆς Παλαιᾶς καί Νέας Ρώμης μόνο ἡ πλαστογράφηση τῆς αὐτοκρατορίας ἀπό τόν Καρλομάγνο.
Ἡ χρήση τοῦ ὄρου «αὐτοκρατορία» ἀπό τόν βούλγαρο βασιλέα Συμεών καί τόν σέρβο βασιλέα Στέφανο Ντουσᾶν δέν ξεπέρασε τά χρονικά ὅρια τοῦ βίου τῶν δύο φιλόδοξων ἡγεμόνων. Καί οἱ δύο ἄφησαν ὅμως στήν Ἱστορία ἕνα ἐπικίνδυνο κατάλοιπο τοῦ ὁράματός τους: Τή σύνδεση τῆς αὐτοκρατορικῆς φιλοδοξίας μέ τήν αὐθαιρεσία τῆς ἀπαίτησης νά ἀναγνωριστεῖ ἡ ἐθνική τους Ἐκκλησία ὡς Πατριαρχεῖο. Νόμιζαν οἱ ἄσχετοι ὅτι ὁ τίτλος καί οἱ εὐθύνες τοῦ Πατριαρχείου ἀντιπροσωπεύουν ἐξουσιαστικό θεσμό διοικητικῆς ὑπεροχῆς πού συνάδει στήν πρωτεύουσα μίας αὐτοκρατορίας – δέν ὑποψιάζονταν τί ἀντιπροσωπεύει γιά τήν ἑνότητα τῆς «κατά τήν οἰκουμένην» Καθολικῆς Ἐκκλησίας τό Συνοδικό Σύστημα καί ἡ θεσμική ραχοκοκαλιά του: ἡ Πενταρχία τῶν Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων.
Δυστυχῶς τήν ὑποταγή τῆς ἔννοιας τῆς αὐτοκρατορίας καί τοῦ θεσμοῦ τοῦ Πατριαρχείου σέ ἐθνικιστικές φιλοδοξίες τήν πέτυχε ἡ Ρωσία μετά τήν ἅλωση τῆς Νέας Ρώμης ἀπό τούς Τούρκους. Στό βιβλίο τοῦ Οἱ δρόμοι τῆς ρωσικῆς θεολογίας ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ περιγράφει τίς συνθῆκες ὑπό τίς ὁποῖες ἡ Μόσχα, μέ καταφόρο ἐκβιασμό, πέτυχε, τό 1589 μ.Χ., τήν προσωρινή ἀναγνώρισή της ὡς «πατριαρχείου», συμπληρώματος τῶν ὁραμάτων της νά διαδραματίσει ρόλο «Τρίτης Ρώμης». Ἔτσι ἄνοιξε διάπλατα ὁ δρόμος γιά τήν ἔμπρακτη ἀκύρωση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιολογίας: Ἡ κατά τήν οἰκουμένην ἑνότητα τῆς Καθολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, βασισμένη στή συνοδικότητα τῆς πρεσβυγενούς Πενταρχίας, κατατεμαχίστηκε τόν 19ο αἰῶνα σέ αὐτοκέφαλα ἐθνικά Πατριαρχεῖα κατά τό πρότυπό του ἐθνικιστικοῦ κρατισμοῦ τῶν προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν. Τό ἐκκλησιαστικό γεγονός ἀλλοτριώθηκε σέ «κρατική θρησκεία», ὑπηρετική πολιτικῶν καί ἰδεολογικῶν σκοπιμοτήτων, ἡ συνέχεια τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀναιρέθηκε ἀπό τήν ἀποτελεσματικότερη τῶν αἱρέσεων, τόν ἐθνικισμό.
Ἡ ταινία τοῦ ἀρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ μοιάζει νά προσβλέπει στό ὅραμα τῆς αὐτοκρατορίας σάν σέ σταυρική διαχείριση εὐθύνης καί ὄχι ἐξουσιαστικοῦ προνομίου. Εἶναι ἡ μόνη ρεαλιστική βάση γιά νά διακριθεῖ ἡ ἀνατολική ἐκδοχή τῆς αὐτοκρατορίας, ὡς ἐπιτεύγματος πολιτισμοῦ, ἀπό τόν δυτικό ἰμπεριαλισμό ἡ ἀπό τό ἀποικιοκρατικό σύστημα τῆς κοινοπολιτείας.
Μέ ἁπλά λόγια: Γιά νά λειτουργήσει σήμερα ἡ πολιτική τῆς Ρωσίας σέ προοπτική καί μέ στρατηγικές αὐτοκρατορίας στόν διεθνῆ στίβο, χρειάζεται νά καλλιεργήσει τή συνεπῆ παραίτηση ἀπό τό τυπικά δυτικό προϊόν του ἐθνικισμοῦ.: Νά προσλάβει ἐνεργά τήν ἑλληνική ἐκδοχή τοῦ πολιτισμοῦ καί τήν ἐκκλησιαστική ἀλήθεια τῆς κένωσης, τῆς διακονίας. Μετά τήν ὁλοκληρωτική ἐπικράτηση τῆς προτεραιότητας τοῦ ἐθνικισμοῦ τά τελευταία διακόσια πενήντα χρόνια, οἱ ἱστορικές συγκυρίες ἤ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ ὁδήγησαν τόν σημερινό φορέα τῆς εὐθύνης γιά τήν ἑνότητα τῆς κατά τήν οἰκουμένην Ἐκκλησίας, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Νέας Ρώμης–Κωνσταντινουπολεως, σέ τέλεια ἀπογύμνωση ἀπό κάθε ἐξουσιαστική ἰσχύ. Δέν διαθέτει οὔτε πληθυσμική ὑπεροχή, οὔτε στήριξη μηχανισμῶν ἐθνικοῦ κράτους, οὔτε οἰκονομική ἄνεση, οὔτε δυνατότητα ἐπαρκοῦς στελέχωσης, Ἔχει ἑπομένως ὅλα τά εὐαγγελικά προσόντα γιά νά διακονήσει ὡς ἡ ἔσχατη ὅλων Ἐκκλησία καί πάντων δούλη τό «πρωτεῖο» τοῦ «ἐσχάτου», πού τόν ἀναδεικνύει «πρῶτον» ἡ κένωσή του. Καί τό πρωτεῖο ἔγκειται στή σταυρική εὐθύνη διαχείρισης δύο διακονημάτων: Νά συγκαλεῖ τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως οἰκουμενικές ἡ γενικές τοπικές συνόδους. Καί νά προεδρεύει σέ αὐτές.
Ἄν συμβεῖ καί ἐξαφανιστεῖ ἱστορικά αὐτός ὁ ἄξονας ἑνότητας τῆς Μιᾶς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τότε τό συνοδικό σύστημα καθεαυτό, ὡς προέκταση τῆς λειτουργικῆς καθολικότητας τῆς Εὐχαριστίας, θά ὁδηγήσει σέ ἐκκλησιαστική (ὄχι ἐξουσίας καί ποσοτικῆς δύναμης) ἐπανιεράρχηση τῶν «πρωτείων». Πάντως, τό νά λειτουργήσει τόσο ἕνα πολιτειακό σχῆμα ὡς αὐτοκρατορία ὅσο καί μία τοπική ἐκκλησία ὡς πατριαρχεῖο, ἐξαρτᾶται ἀπό παράγοντες ποιότητας, ὄχι ποσότητας, διακονίας καί ὄχι ἐξουσιαστικῆς ὑπεροχῆς. Τά ποσοτικά καί ἐξουσιαστικά κριτήρια ὁδηγοῦν σέ βατικάνεια διαστροφή τῆς Ἐκκλησίας σέ θρησκευτικό ὁλοκληρωτισμό, ὅπως ἀνεπανάληπτα τόν ζωγράφισε στόν «Μεγάλο Ἱεροεξεταστή» ὁ Ντοστογέφσκυ.
Ἡ ταινία τοῦ ἀρχιμ. Τύχωνα μοιάζει νά ἔχει μία διορατική ἐπικαιρότητα: Ἡ Ρωσική Ἐκκλησία βγαίνει σήμερα ἀπό μιά μαρτυρική δοκιμασία ἑβδομήντα χρόνων διωγμοῦ καί ἔσχατης ταπείνωσης. Καί ὅπως πάντα ἡ ταπείνωση, ἀτομική ἤ συλλογική, ἑκούσια ἤ ἀκούσια, ἔδωσε μίαν ἀπρόσμενη, πανανθρώπινης ἐμβέλειας πνευματική καρποφορία στή Ρωσική Ἐκκλησία: τήν ἔκπληξη τῆς ρωσικῆς θεολογίας τῆς διασπορᾶς, αὐτό τό μέγιστο δῶρο τοῦ Θεοῦ στήν Ἐκκλησία Τοῦ κατά τόν 20ο αἰῶνα.
Αὐτή τήν ἁγιαστική καρποφορία τῆς ταπείνωσης καί τοῦ διωγμοῦ, οἱ ἀπελεύθεροι σήμερα καί θωρακισμένοι μέ τήν ἰσχύ κρατικῆς ἐξουσίας Ρώσοι δέν μοιάζει νά τήν ἐκτιμοῦν. Ὀρέγονται τό τσαρικό παρελθόν τῆς κοσμικῆς μεγαλειότητας, πού εἶχε ἀλλοτριώσει τό ἐκκλησιαστικό γεγονός σέ θρησκευτικό θεσμό κοσμικῆς κυριαρχίας. Τό πραξικόπημα τῶν Μπολσεβίκων ἀνέκοψε βίαια μιάν ἀδυσώπητη φορά, πού ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μεγάλου Πέτρου, παγίδευε στά ἀχνάρια τῶν Φράγκων καί τῆς πορείας τους πρός τήν τραγῳδία τοῦ Σχίσματος (1054 μ.Χ.) τή Ρωσική Ἐκκλησία.
Τό Σχίσμα, πού ἀπέκοψε τούς Φράγκους ἀπό τή λατινική καί ἑλληνική Ὀρθοδοξία, δέν ἦταν γέννημα ἰδεολογικῶν διαφορῶν, ὅσο ἔμπρακτης προσπάθειας νά αὐτονομηθεῖ ἡ Δύση σέ κάθε πρακτική λεπτομέρεια (ἐπειδή τήν πρακτική του βίου καί τή διαφορά τῶν συμβόλων καταλαβαίνει ὁ λαός), σαφῶς νά διαφοροποιηθεῖ ἀπό τήν ἑλληνική τότε Ἀνατολή. Ἐφτίαξαν δικό τους σταυροκόπημα μέ τά πέντε δάχτυλα, ξυρισμένους κληρικούς, ἄζυμο ἄρτο καί καθόλου κοινωνία οἴνου στήν Εὐχαριστία, δική τους ἀρχιτεκτονική τῶν ναῶν, ἀγάλματα στίς ἐκκλησίες, νατουραλίστικη ζωγραφική , ἄλλαξαν τή μουσική. Σέ ἀνάλογη πορεία εἶχε παγιδευτεῖ καί ἡ ρωσική Χριστιανοσύνη: Ρώσικο σχῆμα τοῦ σταυροῦ, ρώσικο ἔνδυμα καί κάλυμμα κεφαλῆς τῶν κληρικῶν, ρώσικη κρεμυδόσχημη ἀρχιτεκτονική, νατουραλίστικη ζωγραφική, κοσμική μουσική μελῳδία συνόδευαν τήν ἐπιθετική ἀξίωση γιά τό πρωτεῖο τῆς Τρίτης Ρώμης.
Ἡ ταινία τοῦ ἀρχιμ. Τύχωνα μᾶς θυμίζει τίς ἀληθινές προϋποθέσεις τῆς αὐτοκρατορίας καί τόν σεβασμό στά αἰνίγματα τῆς Ἱστορίας, Πολύτιμο μάθημα.
* Πρόλογος τοῦ Χρ. Γιανναρά στό σενάριο τῆς ὁμώνυμης ταινίας, Αὔγουστος 2009

Η ΝΕΑ ΑΛΩΣΗ


Κυκλοφορεῖ τὸ φύλλον τῆς 28.05.10 τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου»


Μερικὰ ἀπὸ τὰ περιεχόμενά του:
◇ Μητροπολίτης Λεμεσοῦ: Διαφωνῶ μέ τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα.
◇ Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα εἰς τήν Κύπρον. Τοῦ Μητροπολίτου Κυρηνείας κ. Παύλου.
◇ Ὄχι εἰς τήν ἐπίσκεψιν καί ὑποδοχήν τοῦ αἱρεσιάρχου εἰς τήν Κύπρον διακηρύσσει εἰς ἐπιστολήν πρός τόν Μητροπολίτην Κιτίου ἡ Ἱερά Μονή Σταυροβουνίου.
◇ Μητροπολίτης Μεσογαίας: νὰ ξεφύγη ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἐκκοσμίκευσιν καὶ τὸν συμβιβασμόν.
◇ Ἤρχισαν αἱ διαδικασίαι διά τήν ἀπόδοσιν τῆς Τουρκικῆς ὑπηκοότητος εἰς Μητροπολίτας.
◇ Ἡ Μόσχα ἀναγνωρίζει τήν Οἰκουμενικότητα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
◇ Οἱ Μητροπολῖται Κηφισίας καί Ἰλίου καί ὁ πρώην Ἀττικῆς.
◇ Κατέστησαν σχολάζοντα τὸν Ἐπίσκοπον Ράσκας καὶ Πριζρένης κ. Ἀρτέμιον.
◇ «Φοβοῦ τούς Δαναούς καί δῶρα φέροντας». Ἄρθρο τοῦ κ. Ἀνδρέα Ν. Παπαβασιλείου, Διδάκτορα Θεολογίας
◇ Πολιτικὴ ἐφημερὶς ὁμιλεῖ διὰ σχέδια, τὰ ὁποῖα ὑπηρετοῦν τὸν Ἀντίχριστον.
Γεγονότα καί Σχόλια. Βιβλιοκρισίαι καί ἄλλη ἐνδιαφέρουσα ὕλη συμπληρώνουν τό φύλλον.

Ἅλωση τῆς Πόλης, θρῦλοι καί παραδόσεις


Τρίτη 29 Μαΐου: Οἱ Τοῦρκοι ἀρχίζουν τήν ἐπίθεση ἀπό τήν πύλη τοῦ Ἄγ. Ρωμανού ὅπου τό τεῖχος ἦταν σχεδόν κατεστραμμένο. Οἱ πρῶτες ἐπιθέσεις ἀποκρούσθηκαν μετά ἀπό μάχη σῶμα μέ σῶμα στίς ὁποῖες ἦταν παρόντες ὁ Ἰουστινιάνης καί ὁ Κῶν/νός. Σ' αὐτή τή μάχη τραυματίστηκε ὁ Ἰουστινιάνης καί κατέφυγε στό Γαλατά.
ΜΙΑ ΛΑΪΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΗ: "Ἡ κακή τύχη ἠθέλησε καί ἐλαβώθη ὁ καπετάνιος Γιουστουνιᾶς ( Ἰουστινιάνης) μέ μία σαϊττέα εἰς τά σαγόνια καί ἔτρεχε τό αἷμα εἰσέ ὅλο του τό κορμί, καί ἐσκιάχθη νά μήν ἀποθάνη, καί δέν ἐμίλησε λόγον νά βάλη ἄλλον εἰς τόν τόπον του, μόνε ἄφησε τόν πόλεμον καί ἔφυγε κρυφά, διά νά μήν τζακιστοῦνε οἱ σύντροφοί του. Καί ἐμπήκανε οἱ ἐχθροί μέσα. Ὁπού ἄν ἤθελε ἀφήσει ἄλλον εἰς τόν τόπον τόν, δέν ἠθέλανε ἐμπή, οἱ ἐχθροί καί ἤθελε κρατεῖ τόν πόλεμον καί δέν ἤθελε χάσει τήν χωράν, τόσο ὅτι ἀκόμα ἀντιστέκανε οἱ Ρωμαῖοι καί πολεμούσανε ἀνδρείως- καί ἐσκλήρυνε πολλά ὁ πόλεμος. Καί ὁ βασιλεύς, ὡσάν•..... ἔμαθε ὅτι ἐλαβώθη ὁ καπετάνιος καί ἔφυγε, τότε ἐπήγαινε μέ ἀναστεναγμόν νά τόν εὐρή, καί ἐρωτᾶ ποῦ 'να τόν εὐρή. Καί οἱ πολεμιστάοες, οἱ σύντροφοί του, ἐπολεμούσανε χωρίς καπετάνιο. ἀμή ἀρχίσανε καί αὐτοί καί ἄφηναν τόν πόλεμον καί ἐφεύγανε. Τότε ἐπήρανε οἱ Τοῦρκοι θάρρος πολύ καί οἱ Ρωμαῖοι ἐόειλιασανε πολλά. Καί ἐτοῦτα ἐγίνισαν ὄιατιεφυγε ὁ καπετάνιος, ὁπού ἔκαμνε χρεία νά στέκη καί νά πολεμᾶ ἕως νά ἀποθάνη εἰς τήν τιμήν του, καί ἤθελε ὄιοει θάρρος καί τῶν συντρόφων του, ὄιατι ὅλη ἡ δύναμη τοῦ Τούρκου ἤτανε εἰς ἐκείνην τήν μερέα. Καί οἱ ἐλεεινοί Ρωμαῖοι ἀμή ἐλιγοστεύανε καί δέν ἠμπορουσανε νά ἀντισταθοῦνε εἰσέ τόσο πλῆθος Τούρκων". (Βαρβερινός κώδικας)

Ἡ ἀποχώρηση τοῦ Ἰουστινιάνη προκάλεσε σύγχυση καί οἱ Τοῦρκοι ἄρχισαν νά εἰσβάλλουν στήν Πόλη κατά μᾶζες. Ἀκολούθησε ἡ τελική ἀντίσταση κατά τήν ὁποία ὁ Κῶν/νός ἔπεσε πολεμώντας ὡς ἁπλός στρατιώτης. Κι o καῖσαρ, ὅταν ἄκουσε πῶς ἔγινε πιά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐπῆγε στή μεγάλη ἐκκλησία, ἔπεσε καί προσκύνησε ζητώντας ἔλεος ἀπό τό Θεό κι ἄφεση ἁμαρτιῶν. Ἀποχαιρέτισε τόν Πατριάρχη, ὅλο τόν ὑπόλοιπο κλῆρο, τή ρήγισσα, προσκύνησε σ' ὅλα τά σημεῖα κι ἐβγῆκε ἀπό τό ναό, πίσω ἐβόησε ὅλος ὁ κλῆρος κι ὅλοι ὅσοι βρέθηκαν τότε ἐκεῖ, γυναῖκες καί παιδιά ἀμέτρητα τόν ξεπροβόδισαν μέ θρήνους κι ἀναστεναγμούς, τόσο πού ἔλεγες ὅτι ἡ μεγάλη ἐκκλησία ἐσάλεψε ἀπό τόν τόπο της, κι ἐμένα μου φαίνεται ὅτι ἤ βουή τους θά ἔφτασε κείνη τή στιγμή ἴσαμε τόν οὐρανό. Καθώς ἔβγηκε ἀπό τήν ἐκκλησία εἶπε ἕνα μόνο: "Ὅποιος θέλει νά θυσιαστεῖ γιά τούς ἱερούς ναούς καί τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, ἄς μέ ἀκολουθήσει" καί καβαλίκεψε τό φαρί του κι ἐτράβηξε γιά τή Χρυσή Πύλη - ἐκεῖ ἐνόμισε ὅτι θά βρεῖ τόν ἄπιστο. Τόν ἀκολούθησαν ὡς τρεῖς χιλιάδες πολεμιστές. Μπροστά στήν πύλη εἶδαν πάρα πολλούς Τούρκους ποῦ καρτεροῦσαν νά πιάσουν τόν καίσαρα. Τούς ἐσκότωσαν ὅλους αὐτούς. 'Ἔτσι ὁ καῖσαρ ἔφτασε ἴσαμε τήν πύλη, μά ἀπό τούς πολλούς σκοτωμένους δέν ἠμποροῦσε νά προχωρήσει ἄλλο καί πάλι βρέθηκαν μπροστά του ἄλλοι Τοῦρκοι κι ἐπολέμησαν καί μ' αὐτούς ὡς τό θάνατο. Ἐκεῖ ἔπεσε ὁ εὐσεβής καῖσαρ Κωνσταντῖνος ὑπέρ τῶν ἱερῶν ναῶν καί τῆς ὀρθοδοξίας, μῆνας Μάιος, τήν 29η μέρα, ἀφοῦ ἐσκότωσε μέ τό χέρι του, ὅπως ἔλεγαν ὅσοι ἔμειναν ζωντανοί, πάνω ἀπό 600 Τούρκους, κι ἔτσι ἀλήθεψε ὁ χρησμός: "Μέ Κωνσταντῖνο ἔγινε καί πάλι μέ Κωνσταντῖνο θ' ἀποθάνει". Γιατί οἱ ἁμαρτίες ἔρχεται ἤ ὥρα καί κρίνονται ἀπό τό θεό καί, καθώς λέγεται, οἱ κακουργίες κι οἱ ἀνομίες καταλύουν τούς θρόνους τῶν ἰσχυρῶν.

29η Μαΐου, 2:30 τό μεσημέρι: Ἡ χιλιόχρονη βυζαντινή αὐτοκρατορία εἶχε καταλυθεῖ. Καμιᾶς πολιτείας ἡ πτώση δέν θρηνήθηκε τόσο πολύ ὅσο τῆς Πόλης τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἐπειδή ὡς τό 1453 εἶχε παραμείνει τό ἀδούλωτο προπύργιο τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους. Ἡ ἀντίσταση τῶν πολιορκουμένων μπροστά στούς πολυάριθμους ἄπιστους γιά τήν πατρίδα καί τή θρησκεία, ἔμεινε χαραγμένη στόν ὑπόδουλο Ἑλληνισμό καί δημιούργησε τήν ἐθνική συνείδηση στούς 4 αἰῶνες σκλαβιᾶς. .... Οἱ Ἕλληνες μόλις διέτρεξε ἡ φήμη πώς ἔπεσε ἡ Πόλη, ἄλλοι ἄρχισαν νά τρέχουν πρός τό λιμάνι στά πλοῖα τῶν Βενετσιάνων καί τῶν Γενοβέζων καί καθώς ὁρμοῦσαν πολλοί πάνω στά πλοῖα βιαστικά καί μέ ἀκαταστασία χάνονταν, γιατί βουλίαζαν τά πλοῖα. Καί ἔγινε ἐκεῖνο πού συνήθως γίνεται σέ τέτοιες καταστάσεις. Μέ θόρυβο, φωνές καί χωρίς καμιά τάξη ἔτρεχαν νά σωθεῖ ὁ καθένας μέσα σέ σύγχυση...
Ἕνα μεγάλο πλῆθος ἄνδρες καί γυναῖκες, πού ὅλο καί μεγάλωνε ἀπό τούς κυνηγημένους, στράφηκε πρός τόν πιό μεγάλο ναό τῆς Πόλης, πού ὀνομάζεται Ἅγια Σοφιά. Μαζεύτηκαν ἐδῶ ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά. Σέ λίγο ὅμως πιάστηκαν ἀπό τούς Τούρκους χωρίς ἀντίσταση. Πολλοί ἄνδρες σκοτώθηκαν μέσα στό ναό ἀπό τούς Τούρκους. Ἄλλοι πάλι σ' ἄλλα μέρη τῆς Πόλης πῆραν τούς δρόμους χωρίς νά ξέρουν γιά πού. Σέ λίγο ἄλλοι σκοτώθηκαν, ἄλλοι πιάστηκαν καί πολλοί ὅμως ἀπό τούς Ἕλληνες φάνηκαν γενναῖοι ἀντιστάθηκαν καί σκοτώθηκαν, γιά νά μή δοῦν τίς γυναῖκες καί τά παιδιά τούς σκλάβους.
"Σέ ὅλη τήν Πόλη τίποτε ἄλλο δέν ἔβλεπες παρά αὐτούς πού σκότωναν καί αὐτούς πού σκοτώνονταν αὐτούς πού κυνηγοῦσαν καί κείνους πού ἔφευγαν". Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, "Ἀπόδειξις ἱστοριῶν" (μετάφραση). Ὁ λαός διέδιδε μέ τό τραγοῦδι τοῦ τό σκληρό μήνυμα ὡς θέλημα Θεοῦ. Πῆραν τήν πόλιν, πῆραν τήν, πῆραν τή Σαλονίκη, πῆραν καί τήν Ἁγία Σοφιά, τό μέγα Μοναστῆρι, πού εἶχε τριακόσια σήμαντρα κι ἑξήντα δυό καμπάνες κάθε καμπάνα καί παπάς, κάθε παπάς καί διάκος. Σιμά νά βγοῦν τά ἄξια κι ὁ βασιλιάς τοῦ κόσμου φωνή τούς ἠρθ' ἐξ οὐρανοῦ κι ἀπ' Ἀρχαγγέλου στόμα. Στίς 2:30 τό μεσημέρι ἡ χιλιόχρονη Βυζαντινή Αὐτοκρατορία τό σύμβολο τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ, εἶχε καταλυθεῖ.

Ἡ Λαϊκή μοῦσα θρηνεῖ γιά τήν ἅλωση τῆς Πόλης: "Πάψετε τό Χερουβικό, κι ἄς χαμηλώσουν τ' Ἅγια γιατί εἶναι θέλημα Θεοῦ, ἡ Πόλη νά τουρκέψη". "Ἡ Δέσποινα ταράχτηκε καί δάκρυσαν οἱ εἰκόνες". Ἀλλά τό γενναῖο φρόνημα τοῦ ἔθνους μέ αἰσιοδοξία δηλώνει: "Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μήν κλαίς καί μή δακρύζης, πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς, πάλι δικά μας θά' ναί". Θρῆνος κλαυθμός καί ὀδυρμός καί στεναγμός καί λύπη, Θλῖψις ἀπαραμύθητος ἐπεσεν τοῖς Ρωμαίοις. Ἐχάσασιν τό σπίτιν τους, τήν Πόλιν τήν ἁγία, τό θάρρος καί τό καύχημα καί τήν ἀπαντοχήν τους. Τίς τό 'πεν; Τίς τό μήνυσε; Πότε 'λθεν τό μαντάτο; Καράβιν ἐκατέβαινε στά μέρη τῆς Τενέδου καί κατέργον τό ὑπάντησε, στέκει καί ἀναρωτᾶ τό: -"Καράβιν, πόθεν ἔρκεσαι καί πόθεν κατεβαίνεις;" -"Ἐρκομαι ἄκ τά' ἀνάθεμα κι ἐκ τό βαρύν τό σκότος, ἄκ τήν ἀστραποχάλαζην, ἄκ τήν ἀνεμοζάλην ἀπέ τήν Πόλην ἔρχομαι τήν ἀστραποκαμένην. Ἐγώ γομάριν Δέ βαστῶ, ἀμέ μαντάτα φέρνω κακά διά τούς χριστιανούς, πικρά καί δολωμένα." (δημοτικό, ἀπόσπασμα).

Παραδοσιακοί καί θαυμαστοί θρῦλοι, ἀναπτύχθηκαν γύρω ἀπό τήν ἅλωση τῆς Πόλης, γιά νά θρέψουν τίς ἐλπίδες καί τό θάρρος τοῦ ἔθνους ἐπί αἰῶνες. "ΠΑλι μέ ΧρΟνουΣ καί καιροΥΣ" Ὅταν ἔπεσε ἡ Κωνσταντινούπολη στούς Τούρκους, ἕνα πουλί ἀνέλαβε νά πάει ἕνα γραπτό μήνυμα στήν Τραπεζούντα στήν Χριστιανική Αὐτοκρατορία τοῦ Πόντου γιά τήν Ἅλωση τῆς Πόλης. Μόλις ἔφτασε ἐκεῖ πῆγε κατευθείαν στή Μητρόπολη πού λειτουργοῦσε ὁ Πατριάρχης καί ἄφησε τό χαρτί μέ τό μήνυμα πάνω στήν Ἅγια Τράπεζα. Κανείς δέν τολμοῦσε νά πάει νά διαβάσει τό μήνυμα. Τότε πῆγε ἕνα παλλικάρι, γιός μίας χήρας, καί διάβασε τό ἄσχημο μαντάτο "Πᾶρθεν ἡ Πόλη, Πᾶρθεν ἡ Ρωμανία". Τό ἐκκλησίασμα καί ὁ Πατριάρχης ἄρχισαν τόν θρῆνο, ἀλλά ὁ νέος τους ἀπάντησε "Κι ἄν ἡ Πόλη ἔπεσε, κι ἄν πᾶρθεν ἡ Ρωμανία, πάλι μέ χρόνους καί καιρούς, πάλι δικά μας θά' ναί". Πᾶρθεν ἡ Ρωμανία Ἕναν πουλίν, καλόν πουλίν ἐβγαῖν' ἀπό τήν Πόλην οὐδέ στ' ἀμπέλια κόνεψεν οὐδέ στά περιβόλια, ἐπῆγεν καί-ν ἐκόνεψεν ἅ σου Ἠλί' τόν κάστρον. Ἐσεῖξεν τ' ἕναν τό φτερόν σό αἷμα βουτεμένον, ἐσεῖξεν τ' ἄλλο τό φτερόν, χαρτίν ἔχει γραμμένον, Ἀτό κανείς κι ἀνέγνωσεν, οὐδ' ὁ μητροπολίτης ἕναν παιδίν, καλόν παιδίν, ἔρχεται κι ἀναγνώθει. Σίτ' ἀναγνώθ' σῖτε κλαίγει, σῖτε κρούει τήν καρδίαν. "Ἀλί ἐμᾶς καί βάι ἐμᾶς, πᾶρθεν ἡ Ρωμανία!" Μοιρολογοῦν τά ἐκκλησιᾶς, κλαῖγνε τά μοναστήρια κι ὁ Γιάννες ὁ Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται, -Μή κλαίς, μή κλαίς Ἀϊ-Γιάννε μου, καί δερνοκοπισκᾶσαι -Ἡ Ρωμανία πέρασε, ἡ Ρωμανία 'πάρθεν. -Ἡ Ρωμανία κι ἄν περασεν, ἀνθεῖ καί φέρει κι ἄλλο. (Δημοτικό τραγοῦδι τοῦ Πόντου).

"ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ": Οἱ περισσότεροι τοπικοί θρῦλοι γιά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης μοιάζουν σέ ἕνα σημεῖο: ὅλοι δείχνουν ὅτι ὁ χρόνος σταμάτησε μέ τήν κατάληψη τῆς ἱερῆς πόλης τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τούς ἄπιστους Τούρκους καί ὅτι ἡ τάξη στόν κόσμο θά ἐπανέλθει μέ τήν ἀνακατάληψη τῆς Βασιλεύουσας ἀπό τούς Ἕλληνες. Ἔτσι, καί στήν Ἤπειρο ὑπάρχει μιααντίστοιχη λαϊκή δοξασία. Συγκεκριμένα, ἕνα πουλί φέρνει τήν ἀναγγελία τῆς πτώσης τῆς Πόλης σέ μία ὁμάδα βοσκῶν πού ἐκείνη τή στιγμή ποτίζουν τά κοπάδια τους σέ ἕνα ποτάμι, Ὁ θρῦλος λέει ὅτι στό ἄκουσμα τῆς φοβερῆς εἴδησης τά νερά τοῦ ποταμίου σταμάτησαν νά κυλᾶνε, ἀφοῦ καί τό φυσικό στοιχεῖο θεώρησε ὅτι ἡ πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης ἦταν κάτι τό ἀνήκουστο. Τό ποτάμι θά συνεχίσει καί πάλι νά κυλάει, μόλις ἀπελευθερωθεῖ ἡ Πόλη, συνεχίζει ὁ λαϊκός θρῦλος...

"ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥ": Κάποιος καλόγερος εἶχε ψαρέψει σέ ἕνα ποτάμι ψάρια καί τά τηγάνιζε κοντά στήν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ. Τή στιγμή ἐκείνη ἀκούστηκε ἀπό ἕνα πουλί τό μήνυμα τῆς πτώσης τῆς Κωνσταντινούπολης στούς Τούρκους. Ὁ καλόγερος σάστισε καί ἀμέσως τά μισοτηγανισμένα ψάρια πήδησαν ἀπό τό τηγάνι καί ξαναβρέθηκαν στό ποτάμι. Ἐκεῖ ζοῦν αἰώνια μέχρι τή στιγμή τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπό τούς Τούρκους, ὅποτε καί θά ξαναβγοῦν γιά νά συνεχιστεῖ τό τηγάνισμά τους.

"Ὁ Πύργος τῆς Βασιλοπούλας": Στά κάστρα τοῦ Διδυμότειχου ἕνας κυκλικός πύργος, ὁ ψηλότερος ὀνομάζεται "πύργος τῆς βασιλοπούλας". Ἡ παράδοση λέει πώς κάποτε ὁ βασιλιάς διασκέδαζε κυνηγώντας καί στή θέση τοῦ ἄφησε τήν κόρη του. Ὅταν τόν εἰδοποίησαν ὅτι ἔρχονται οἱ Τοῦρκοι εἶχε τόση ἐμπιστοσύνη στήν ὀχυρότητα τοῦ κάστρου ὥστε εἶπε: "ἄν σηκωθεῖ ἀπό τή χύτρα ὁ κόκορας καί λαλήσει, θά πιστέψω ὅτι κυριεύτηκε ἡ πόλη.". Οἱ Τοῦρκοι ὅμως χρησιμοποίησαν δόλο καί ἔδειξαν τό χρυσοκέντητο μαντήλι τοῦ βασιλιᾶ στήν κόρη του. Αὐτή μόλις τό εἶδε, τούς παρέδωσε τό κλειδί τοῦ κάστρου κι ἔγινε αἰτία τῆς ἅλωσης. Ὅταν κατάλαβε πώς τήν ξεγέλασαν, δέν ἄντεξε τήν ντροπή καί αὐτοκτόνησε πέφτοντας ἀπό τόν πύργο. Ἀπό τότε ὁ πύργος λέγεται τῆς βασιλοπούλας.

"0I ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ": Ἔ νᾶν ἀπό τούς πύργους τῶν τειχῶν τῆς Πόλης τόν ὑπεράσπιζαν τρία ἀδέρφια, ἄρχοντες Κρητικοί πού πολεμοῦσαν μέ τό μέρος τῶν Βενετῶν (ἡ Κρήτη τότε ἦταν κάτω ἀπό τήν κυριαρχία τῶν Βενετῶν). Μετά τήν πτώση τῆς πόλης τά τρία ἀδέρφια καί οἱ ἄντρες τούς ἐξακολουθοῦσαν νά πολεμοῦν καί παρά τίς λυσσώδεις προσπάθειες τούς οἱ Τοῦρκοι δέν εἶχαν κατορθώσει νά καταλάβουν τόν πύργο. Γιά τό περιστατικό αὐτό ἐνημερώθηκε ὁ Σουλτάνος καί ἐντυπωσιάστηκε ἀπό τήν παλικαριά τους. Ἀποφάσισε, λοιπόν, νά τούς ἐπιτρέψει νά φύγουν μέ ἀσφάλεια ἀπό τόν πύργο καί νά πάρουν ἕνα καράβι μέ τούς ἄντρες τους καί νά γυρίσουν στήν Κρήτη. Πραγματικά ἡ πρόταση τοῦ ἔγινε δεκτή μέ τή σκέψη ὅτι ἔπρεπε νά μείνουν ζωντανοί γιά νά πολεμήσουν νά ξαναπάρουν τή Βασιλεύουσα πίσω ἀπό τούς ἀπίστους. Ἔτσι οἱ Κρητικοί ἐπιβιβάστηκαν στό πλοῖο τους καί ξεκίνησαν γιά τό νησί τους. Τό πλοῖο δέν ἔφτασε ποτέ στήν Κρήτη καί ὁ θρῦλος λέει ὅτι περιπλανιοῦνται αἰώνια στό πέλαγος μέχρι τή στιγμή πού θά ξεκινήσει ἡ μάχη γιά τήν ἀνακατάληψη τῆς Πόλης ἀπό τούς Ἕλληνες. Τότε τό πλοῖο τῶν Κρητικῶν θά τούς ξαναφέρει στήν Κωνσταντινούπολη γιά νά πάρουν καί αὐτοί μέρος στή μάχη καί νά ὁλοκληρώσουν τήν ἀποστολή τους καί τό ἑλληνικό ἔθνος νά ξανακερδίσει τήν Πόλη.
ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

26 Μαΐ 2010

«…τοῦ αἵματός του θεωρουμένου ἄνευ ἀξίας…»


ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ, ΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΠΩΣ ΟΙ ΕΓΧΩΡΙΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥΣ

«…τοῦ αἵματός του θεωρουμένου ἄνευ ἀξίας…» (Σουλτανικὸ φιρμάνι, Ἀδριανούπολις, 24η Ραμαζὰν 1009 ἔτος Ἐγίρας – 29 Μαρτίου 1601)
Κώστας Γ. Ζουράρις
εἰδικὸς σύμβουλος τῆς «Μακεδονίας» καὶ τινῶν ἀκόμη
Ὀκτώβριος 2007 [ἀναδημοσίευση ἀπὸ τή Μακεδονία]

«Ἡ νατοκεμαλικὴ ἀρβύλα, τρύπια ἀπὸ τὸν ἐμπαιγμό της καὶ τὴν ροχάλα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, προσπαθεῖ ἀκόμη… Βρίζει, σκούζει καὶ φυσικὰ ἐξακολουθεῖ νὰ δαγκάνει χῶμα: ὅπως ἀκριβῶς τὸ εἶχα ὑποσχεθεῖ καὶ προβλέψει, ὅταν – μαζὶ μὲ τὸ Κοινὸν τῆς Ἰλιαδορωμηοσύνης - ἀνεσκολόπιζα καὶ γελοιοποιοῦσα τὰ δοτὰ καὶ εὐένδοτα αὐτὰ ἐπιστημονάρια εἰσαγωγῆς… Κι αὐτά, ὡς μεταχειρισμένα ἀνταλλακτικὰ τοῦ νατοκεμαλικοῦ ντενεκετζίδικου καὶ τὴν συνοικιακὴ «ἐπιστήμη» τοῦ «βιβλίου Ἱστορίας» τους, τὸ ἐναντίον τῶν παιδιῶν μας τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ. Τὸ ἐδῶ ἰθαγενὲς καὶ ἐπιστημονικῶς ἄξεστο κατιναριὸ ποὺ συνέρραψε αὐτὸ τὸ κουρελούργημα κάνει πὼς δὲν βλέπει ποιὰ τύχη εἶχαν οἱ παρόμοιες ἀσχημίες καὶ ἀλλοῦ: στὰ πεπολιτισμένα κράτη (Γαλλία, Ἰαπωνία, Γερμανία), ὅπου ἀντίστοιχες ἀπόπειρες πλαστογραφήσεως τῆς ἱστορίας τους, στὸ ὄνομα τῆς Νέας Τάξης, τῆς νατοκεμαλικῆς, ἔχουν ἤδη ἐξωπεταχτεῖ χωρὶς πολλὰ πολλὰ καὶ χωρὶς νὰ τολμοῦν οἱ πλαστογράφοι νὰ βγάλουν κίχ. Γι’ αὐτό, ὑπενθυμίζω στὸ ἰθαγενὲς κατιναριό μας τὴν πατροπαράδοτη καθ’ ἡμᾶς «κατὰ παραχώρησιν ἐπιείκιαν» καὶ γιὰ νὰ τοὺς ἐπισημάνω ὅτι γλύτωσαν ἔτσι καὶ ἀπὸ ποινικὲς καὶ ἀστικὲς εὐθῦνες, δίδω ἐδῶ δεῖγμα τῆς ἀπάτης τους κατὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου, ποὺ ἀλλοῦ (στὴν Γαλλία π.χ.) θὰ τοὺς εἶχε ὁδηγήσει κατ’ εὐθείαν στὸν εἰσαγγελέα.

λοιπόν;

ἄλφα μικρόν (ἐντελῶς μικρὸν δέ, ἀντίστοιχον τῆς εὐτέλειας τοῦ κουρελουργήματός τους…)
Παρατηρῶ καὶ ἀνασύρω ἐκ τῆς κοπροδόχου τῆς Ἱστορίας τους τὴν πρώην δεκάτην ἐνάτην σελίδα τους: «Ὁ Ντεμπρέβ, πρεσβευτὴς τῆς Γαλλίας στὴν Κωνσταντινούπολη, 1590-1606, πρὸς τὸν βασιλιὰ Λουδοβῖκο 13ο: Οἱ Σουλτᾶνοι συνηθίζουν ὅταν κατακτοῦν ἕνα βασίλειο ἢ μιὰ ἐπαρχία, νὰ διατηροῦν θαυμαστὴ τάξη. Δημεύουν τὶς περιουσίες τῆς ἐκκλησίας, τῶν πολεμιστῶν… καί… ὅλα τὰ ἀγαθὰ τοῦ ἡττημένου ἡγεμόνα. Ὅσο γιὰ τὸν λαό, ἀφήνεται νὰ ζῆ σύμφωνα μὲ τὰ ἔθιμά του. Διατηρεῖ τὰ ἀγαθά του καὶ ἔχει θρησκευτικὴ ἐλευθερία» (π.χ. ὁ Ἑλληνικὸς λαός). Αὐτὰ στὴν σελίδα 19 τους! Καὶ λίγο παρακάτω αὐτὸ τὸ ἀπόσπασμα τὸ χαρακτηρίζουν ὡς «πηγή»! Καὶ τὰ παιδιά μας πρέπει νὰ δροσίζονται ἀπὸ αὐτὴν τὴν παγκοσμίου κύρους «πηγή»! Γράφουν ὅτι τὰ παιδάκια μας πρέπει νὰ ἀπαντήσουν σὲ νατοκεμαλική τους, βλακωδῶς ἀντιπαιδαγωγική, διότι directive – κατευθυνομένη μονόπαντα «ἐρώτηση», «σύμφωνα μὲ τὴν πηγή»!!! (πάντοτε σελὶς 19 τοῦ κουρελουργήματός τους).

βήτα ὁτιδήποτε (ἢ μικρομέγαλον).

Περιδιαβάζω σὲ τόμους τόμων, «πηγῶν»ἀλλεπαλλήλων τῆς δύσμοιρης ἱστορίας μας… Καὶ βρίσκω τὴν κάτωθι «πηγήν», ὄχι σὰν κι αὐτὴν τοῦ Γάλλου πρεσβευτοῦ, ἀλλὰ τοῦ ἰδίου τοῦ Μεγάλου Πατισάχ! Αὐτοκρατορικὸν Φιρμάνιον, ναί, αὐτοπροσώπως! Ἐρώτηση κρίσεως ἢ ἀκρισίας πρὸς τὰ ἐπιστημονάρια τοῦ βιβλίου τους: Ποία πηγὴ δείχνει νὰ εἶναι ἡ βαρύτερη, ἡ πιὸ «μέσα στὰ πράγματα», ὥστε τὰ παιδάκια μας, στὰ δώδεκά τους, νὰ γίνουν πιὸ σωστοὶ ἐπιστήμονες, νηφάλιοι καὶ «ἀντικειμενικοί», ὅπως ἡ βλιτὰς - ἱστορία γιὰ τὴν Στ΄ Δημοτικοῦ; Ποία;

Ἀντιγράφω ἀπὸ τὴν διαταγὴ τοῦ Σουλτάνου:

«…ἅμα τῇ ἀφίξει τοῦ παρόντος αὐτοκρατορικοῦ φιρμανίου Μου, …(νά) στρατεύωνται καὶ ἀποστέλλωνται εἰς τὰ ὀτζάκια τῶν γενιτσάρων οἱ ἀπὸ 15 ἔως 20 ἐτῶν καλλίμορφοι, ἀρτιμελεῖς… νέοι τῶν ἀπίστων… Ἐφ’ ὅσον παρίσταται ἀνάγκη… [κατά] τὰς διατάξεις τοῦ ἱεροῦ φετβᾶ τοῦ σεϊχουλ-ἰσλαμάτου, ὅταν τις ἐκ τῶν ἀπίστων γονέων ἢ ἄλλος τις ἀντιστῇ… θὰ ἀπαγχονίζηται εὐθὺς εἰς τὸ κατώφλιον τῆς θύρας του, τοῦ αἵματός του θεωρουμένου ἄνευ ἀξίας. ( Ἐν τῷ στρατοπέδῳ Ἀδριανουπόλεως τῇ 24ῃ Ραμαζὰν 1009 [ἢ 23 Μαρτίου 1601])».

Πηγή μου (ἄρα καὶ δική τους, τοῦ κουρελουργήματος ἐννοῶ): «Ἱστορικὰ Ἀρχεῖα Μακεδονίας», τόμ. Β΄ (Ἀρχεῖον Βεροίας-Ναούσης, 1598-1886), ἐπιμ. Ἰωάν. Κ. Βασδραβέλλη, ἐκδ. Ε.Μ.Σ., Θεσ/νίκη 1954.

Ὥστε ἔτσι, ρὲ νατοκεμαλικὴ βλιτάς! Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς «ἀφήνεται νὰ ζῆ σύμφωνα μὲ τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά του…». Ἀλλὰ χωρὶς τὰ «καλλίμορφα» καὶ «ἀρτιμελῆ» ἀγόρια του. Ὥστε ἔτσι, ρὲ νηφάλια ἐπιστημονάρια τῆς νατοϊκῆς, ἀκροδεξιᾶς ὀσφυοκαμψίας σας: «Οἱ Σουλτᾶνοι… διατηροῦν θαυμαστὴ τάξη»! «θὰ ἀπαγχονίζηται…» ναί, καὶ «εὐθύς», ὅποιος δὲν θέλει νὰ δώσει τὸν «καλλίμορφον» γιό του γιὰ γενίτσαρο! Τόσο «θαυμαστὴ τάξη», ρὲ λεγεωνάριοι τῆς Λεγεώνας τῶν ξένων....

Καὶ δὲν καταλαβαίνω, κυρία Ρεπούση μου καὶ λοιπὰ ἀνλίμιτεδ ἐπιστημονάρια, αὐτὸ τὸ «δεκαπεντάχρονος Ἕλλην καὶ καλλίμορφος» τί τὸ θέλει ὁ Σουλτᾶνος τῆς «ἀνεκτικῆς» καὶ «πολυπολιτισμικῆς» Ὀθωμανίας σας; Πολὺ πολιτισμικοὶ εἴσαστε ὅλοι σας, κι ἐσεῖς τοῦ πρώην βιβλίου σας καὶ ἡ Ὀθωμανία σας, ποὺ τόσο νατοκεμαλικὰ ἐσεῖς τὴν ἐξυμνεῖτε. «…τοῦ αἵματός του», ἐκείνου τοῦ βασανισμένου Ἕλληνα γονιοῦ, ναί, «θεωρουμένου ἄνευ ἀξίας»!!! Ὅσο καὶ τοῦ δικοῦ σας, κυριοκυρίες μου; Ἀσυντάκτριες τοῦ κουρελουργήματός σας; Ἐρώτηση πρὸς τὴν ἀκρισίαν σας: Ἐξακολουθεῖτε νὰ μὴν ντρέπεστε; Ὅταν μπουκώσατε μὲ τέτοια ψέματα καὶ τέτοιες λιγδιάρικες, νατοκεμαλικὲς ἀποσιωπήσεις, τὰ καημένα τὰ παιδιά μας γιὰ ἕναν ὁλόκληρο χρόνο;

Καὶ ἐξακολουθῶ νὰ μὴν καταλαβαίνω, συνοικιακόν μου κομμωτήριον, ὅπου ἐσεῖς, κυρίες μου, ψιμμυθιώνετε τὸ κτῆνος τὸ ὀθωμανικό: ἐκεῖνο τὸ «δεκαπεντάχρονος Ἕλλην καὶ καλλίμορφος» τί τὸ θέλει ὁ Σουλτᾶνος; Γιατὶ δηλαδή, γιὰ νὰ γίνεις γενίτσαρος πρέπει νὰ ’σαι καὶ καλλίμορφος; Γιατὶ δηλαδή, γιὰ νὰ ψηφίσεις ναὶ στὸ σχέδιο Ἀνὰν πρέπει νὰ εἶσαι καὶ καλλίμορφος; Δὲν ἀρκεῖ νὰ εἶσαι πρωθυπουργὸς ἢ ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδας; (ὁ ἕνας, ναί, εἶναι καλλίμορφος…). Μήπως δηλαδὴ αὐτὸ τὸ «καλλίμορφος» τοῦ σουλτανικοῦ φιρμανίου τοῦ 1601 παραπέμπει καὶ στὸ γνωστὸν ὀθωμανικὸν «ἀνεκτικόν»; τόσο «ἀνεκτικὸ» τὸ ὀθωμανικὸ κατὰ τὴν ρεπουσοβουλγκάτα, τὰ μουμουὲ καὶ κάποια ἐπιστημονάρια τῶν Ἀθηνῶν, ὡς καὶ κατά τινας ἐν Θεσσαλονίκῃ οἰκολόγους-κτηνοτρόφους τοῦ ὀθωμανικοῦ κτήνους. Ναί, τόσο «ἀνεκτικὸ» τὸ ὀθωμανικὸ κτῆνος τῆς πολύχρονης σκλαβιᾶς μας: νὰ «ἀπαγχονίζηται εὐθὺς» ὁ τραγικὸς πατέρας, τοῦ «αἵματός του θεωρουμένου ἄνευ ἀξίας»: καὶ ἀπὸ τὸ Ὀθωμανικὸν ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ρεπουσοβουλγκάτα (διότι καὶ αὐτὴ δὲν σεβάστηκε ἐκεῖνο τὸ τίμιο αἷμα μας θάβοντάς το μέσα στὰ ψέματά της)! Τόσο ἀνεκτικὸ τὸ ὀθωμανικὸ κτῆνος: νὰ περνᾶ ἀπὸ ἕνα «ὀθωμανικὸ» πρῶτα τὸ κάθε «καλλίμορφον» δεκαπεντάχρονο ἀγόρι μας… Καὶ μετά, μὲ μιὰ ἀπόλυτη πνευματική, σωματική, γλωσσική, πολιτιστικὴ γενοκτονία (κατὰ ΟΗΕ), ναί, τὸ καλλίμορφον νὰ τὸ καταντᾶ βιασμένο, τσακισμένο, ὀρφανό, ἕνα «ἴτς-ὀγλάν», στὰ γενιτσαρικά, γενοκτόνα τάγματα… Κι αὐτὴν τὴν φρίκη οἱ-αἱ λείχοντες-λείχουσες τὴν Νέα Τάξη νὰ τὴν λένε πὼς ἦταν «κοινωνικὴ ἄνοδος»(!) γιὰ τὰ βιασμένα, δολοφονημένα ὀρφανά μας: τόση ἐθελόδουλη ἀναισχυντία, αὐτὲς οἱ κυριοκυρίες τοῦ νατοκεμαλικοῦ «πολιτικὰ ὀρθοῦ». Τόση, ὅση καὶ ἡ σκυμμένη τους γονυκλισία πρὸς τὴν ἰσχυρὰν «προστασίαν» τῆς ἀνυπαρξίας τους…

Καὶ γιὰ τοὺς γραμματισμένους τώρα: Στὸ φιρμάνι τοῦ βιαστοῦ-σφαγέως ὀθωμανικοῦ-«κοσμικοῦ» σουλτανάτου ἀναγράφεται ρητῶς ὅτι ὁ ἀπαγχονισμὸς τῶν ἀντιστεκομένων Ἑλλήνων ἐπιβάλλεται καὶ ἀπὸ τὸν «ἱερὸν φετβᾶν» τοῦ «Σεϊχ-Οὔλ-Ἰσλάμ», δηλαδὴ ὁ βιασμός, ἡ σφαγὴ καὶ ὁ ἀπαγχονισμὸς τοῦ δούλου Ἕλληνα καὶ τῶν Ἑλληνοπαίδων ἐντάσσονται σ’ αὐτὸ ποὺ ὁ ἐκ τῶν ἱδρυτῶν τῆς ἐθνο-ανθρωπολογίας, μέγας Marcel Mauss, χαρακτηρίζει ὡς «συνολικὸ-ὁλοποιητικὸ κοινωνικὸ γεγονός» (Fait social total). Δηλαδὴ τὸ Ὀθωμανικὸ Σύστημα, «ἀπὸ τῆς συστάσεώς τοῦ μεγάλου Ὀσμανικοῦ κράτους καὶ τοῦ θεοφρούρητου χαλιφάτου τοῦ θεοπέμπτου Προφήτου» (βλ. ὅπ. παρ. σελ. 4), ναί, εἶναι καὶ δυαδικὸ ἀλλὰ Ὁμοούσιον καὶ Ἑνοειδές: καὶ τὸ κοσμικό, ἐγκοσμιοκρατικό του στοιχεῖο (ὁ Σουλτᾶνος) ἀλλὰ καὶ τὸ ἱερόν του στοιχεῖο (ὁ Σεϊχ-Οὔλ-Ἰσλάμ, τοῦ ἱεροῦ νόμου), κατὰ τὸ Συναμφότερον καὶ Ἑνιαῖον τους, ναί, ἐκφράζουν τὴν μία καὶ μόνη, ἀνελαστική, ὁλοκληρωτικὴ καὶ μὴ ἀνεκτικὴ Συμπαγία τους: Ἕνα πρᾶγμα καὶ ὁλοκληρωτικὸ καὶ σφαγιαστικὸ τῆς «ἑτερότητος»: ναί, «τοῦ αἵματος» τοῦ «ἄλλου», τοῦ «ξένου», «θεωρουμένου ἄνευ ἀξίας»… Αὐτὴ εἶναι ἡ γενοκτόνος ἀλήθεια τοῦ Ὀθωμανικοῦ καὶ ἡ ἐξ ἴσου γενοκτόνος κιβδηλεία τῆς Ρεπουσιάδας… (À repousser…).

[Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα Μακεδονία]

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.