27 Φεβ 2010

Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἠλίας ὀ Τραπεζούντιος


Μαρτύρησε στὶς 27 Φεβρουαρίου 1749 στὴν Τραπεζούντα
Ὁ ἅγιος καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Κρυονέρι τῆς Τραπεζούντας καὶ ἦταν υἱὸς ἱερέως ὀνόματι Κωνσταντίνου. Συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Τούρκους , βασανίστηκε σκληρὰ καὶ ἀπαγχονίστηκε γιὰ τὴν πίστη στὸν Μόλο τῆς Τραπεζούντας ( Μοὺμ – Χανέ).
Τὸ ἅγιο λείψανό του τὸ παρέλαβαν οἱ Χριστιανοὶ καὶ τὸ ἔθαψαν στὴ Μονὴ Θεοσκεπάστου.

Ἀπόψεις γιὰ τὴ Μονὴ Βατοπαιδίου (καὶ ὄχι μόνο)


Ἡ παρουσία τοῦ σταυροῦ στὰ ἐθνικά μας σύμβολα καὶ ὁ ἐπιχειρούμενος ἀποσυμβολισμὸς


Ἂν οἱ «προστάτες» τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ζητοῦν μόνο νὰ ἐπιτραπεῖ ἡ ἀποχὴ τῶν μὴ ὀρθόδοξων ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν τὰ αἴτημά τους εἶναι χωρὶς ἀντικείμενο, ἀφοῦ ἡ ἀποχὴ αὐτὴ ἐπιτρέπεται ἤδη

Τοῦ Εὐάγγελου Ἀνδριανοῦ – Ἐπίτιμου Ἀρεοπαγίτη
Τελευταία ἔχει ἐξαπολυθεῖ μία ἐπίθεση κατὰ τῶν ἱερῶν συμβόλων ποὺ κοσμοῦν τὰ δικαστήρια, τὰ σχολεῖα, τὰ νοσοκομεῖα καὶ τὰ δημόσια καταστήματα, κατὰ τῆς προσευχῆς στὰ σχολεῖα, κατὰ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καὶ γενικὰ κατὰ τῆς χριστιανικῆς καὶ ὀρθοδόξου πίστεώς μας, μὲ προσφυγὴ στὸ Συνήγορο τοῦ Πολίτη, μὲ ἀξιώσεις περὶ ἀμέσου ἀφαιρέσεως τῶν συμβόλων, μὲ δημοσιεύματα εἰδικῶν καὶ μὴ καὶ μὲ ἀπειλὲς περὶ προσφυγῆς στὰ εὐρωπαϊκὰ δικαστήρια...
Καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴν «προστασία» τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ποὺ «κινδυνεύουν» ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Σταυροῦ, ἀπὸ τὴν προσευχὴ τῶν μαθητῶν καὶ ἀπὸ τὴν παρακολούθηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν μόνο ἀπὸ ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ τὸ παρακολουθήσουν.
Ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ, σᾶς παρακαλῶ νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε μερικὲς παρατηρήσεις. Στὸ πνεῦμα τῆς ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ Συντάγματος ἐπικλήσεως «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ τοῦ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος» καὶ διὰ τῆς ἀσκήσεως ἀπὸ τότε ποὺ ὑπάρχει τὸ ἑλληνικὸ κράτος ἐπὶ ἑκατὸν ἐνενήντα χρόνια, μὲ τὴ σύμφωνη γνώμη καὶ τὴν κοινὴ συνείδηση τοῦ συνόλου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ὅτι τὸ ἀσκούμενο κρατεῖ ὡς Δίκαιον, ἔχουν διαμορφωθεῖ συνταγματικὰ ἔθιμα. Μερικὰ ἀπὸ τὰ ἔθιμα αὐτά, δεσμευτικὰ γιὰ ὅλους τους πολίτες ὡς ηὐξημένης τυπικῆς ἰσχύος συνταγματικὲς διατάξεις, εἶναι ἡ προσευχὴ καὶ ἡ διδασκαλία στὰ σχολεῖα τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν κατὰ τὸ ὀρθόδοξο δόγμα, ἐκτὸς ἂν ὑπάρχει ἀντίθετη γνώμη τῶν γονέων.
Ἐπίσης, ἡ παρουσία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων στὰ δικαστήρια, στὰ σχολεῖα, τὰ νοσοκομεῖα καὶ τὰ δημόσια καταστήματα, ὄχι μόνον ὡς θρησκευτικῶν, ἀλλὰ καὶ ὡς ἐθνικῶν συμβόλων. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι μόνο θρησκευτικὸ σύμβολο, ἀλλὰ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἕλληνες εἶναι καὶ τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἐθνικὸ σύμβολο, ἀφοῦ ὅλες οἱ ἐπαναστάσεις μας, τοπικὲς καὶ πανεθνικές, ἀπὸ τὸν Κροκόδειλο Κλαδὰ τὸ 1464, τὸν Ρήγα Φεραῖο (ὁ ὁποῖος ἂν καὶ εἶχε σὲ μεγάλο βαθμὸ ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τὶς διακηρύξεις τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης περὶ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ ἂν καὶ καλοῦσε σὲ ἐπανάσταση καὶ μὴ Χριστιανούς, εἶχε στὴ σημαία τοῦ τρεῖς σταυρούς), μέχρι καὶ τοὺς ἐπαναστάτες τοῦ 1821, ξεκίνησαν κάτω ἀπὸ σημαῖες ποὺ ἔφεραν τὸν Σταυρό.
Ἡ πρώτη μας Ἐθνικὴ Συνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου τὸν τοποθέτησε σὲ περίοπτη θέση στὴ γαλανόλευκη σημαία μας. Συνεπῶς, κανένας δικαστής, δάσκαλος, καθηγητὴς ἢ ἄλλος δημόσιος λειτουργὸς δὲν μπορεῖ νὰ διατάξει τὴν ἀφαίρεση τῶν συμβόλων αὐτῶν ἀπὸ δημόσιο κατάστημα, χωρὶς νὰ παραβιάσει τὶς συνταγματικῆς ἰσχύος διατάξεις καὶ νὰ παραβεῖ ἔτσι τὸ καθῆκον του καὶ κανένα εὐρωπαϊκὸ ἢ ἄλλο δικαστήριο δὲν μπορεῖ νὰ θίξει τὰ ἐθνικὰ σύμβολα τῶν ἐθνῶν.
Ἂς σημειωθεῖ ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἑλληνική, οἱ σημαῖες ὅλων τῶν σκανδιναβικῶν κρατῶν, τῆς Μεγάλης Βρετανίας, τῆς Ἐλβετίας καὶ δώδεκα ἄλλων κρατῶν φέρουν τὸν Σταυρὸ ὡς ἐθνικὸ σύμβολο.
Κατὰ τὰ ἄρθρο 16, παράγραφος 2 τοῦ Συντάγματος, «Ἡ Παιδεία ἀποτελεῖ βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ κράτους καὶ ἔχει σκοπὸ τὴν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματικὴ καὶ φυσικὴ ἀγωγὴ τῶν ἑλλήνων, τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης καὶ τὴ διάπλασή τους σὲ ἐλεύθερους καὶ ὑπεύθυνους πολίτες».
Σύμφωνα μὲ τὴν διάταξη αὐτή, τὸ κράτος εἶναι ὑποχρεωμένο νὰ φροντίζει τὴν ἀνάπτυξη καὶ τῆς ἐθνικῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν πολιτῶν τοῦ γιατί καὶ τὰ δύο αὐτὰ στοιχεῖα εἶναι ἐξίσου ἀπαραίτητα γιὰ τὴ διάπλαση τῶν ἑλλήνων «σὲ ἐλεύθερους καὶ ὑπεύθυνους πολίτες». Τὰ πλέον κατάλληλα μέσα γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ εἶναι ἡ προσευχὴ στὰ σχολεῖα καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Δεδομένου ὅτι ἀπὸ αὐτὰ μποροῦν νὰ ἀπέχουν ὅσοι τὸ ἐπιθυμοῦν, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχει θέμα παραβιάσεως τῆς θρησκευτικῆς τους συνειδήσεως, ἡ κατάργησή τους, ἐνῶ δὲν θὰ προσφέρει τίποτε στοὺς μὴ ὀρθόδοξους χριστιανοὺς –ἀφοῦ τὰ δικαιώματά τους δὲν κινδυνεύουν-, θὰ ἀποτελέσει κατάφωρη παραβίαση τῆς ἀνωτέρω συνταγματικῆς διατάξεως καὶ βάναυση προσβολὴ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ προσεύχονται καὶ νὰ διδάσκονται τὴν ὀρθόδοξη πίστη μας τὰ παιδιά τους.
Ἂν οἱ «προστάτες» τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ζητοῦν νὰ ἐπιτραπεῖ ἡ ἀποχὴ τῶν μὴ ὀρθόδοξων ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, τὸ αἴτημά τους εἶναι χωρὶς ἀντικείμενο, ἀφοῦ ἡ ἀποχὴ αὐτὴ ἐπιτρέπεται ἤδη. Ἄν, ὅμως, ζητεῖται νὰ ἀπαγορεύσει τὸ κράτος τὶς δύο αὐτὲς ἐκδηλώσεις τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν ὀρθοδόξων, κατὰ παράβαση τοῦ ἄρθρου 13, παράγραφος 1, τοῦ Συντάγματος, κατὰ τὸ ὁποῖο «ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης εἶναι ἀπαραβίαστη» καὶ τὸ αἴτημα αὐτὸ γίνει δεκτό, τότε τὸ κράτος θὰ πρέπει καὶ νὰ τιμωρεῖ ὅσους μετέχουν στὶς ἐκδηλώσεις αὐτές, ὅποτε θὰ ἔχουμε στὸν εἰκοστὸ αἰώνα, μία νέα μορφὴ διωγμοῦ τῆς χριστιανικῆς πίστεως.
Πηγὴ ἐφ. «Παρασκήνιο»

ἄς μιλήσουμε ἐπιτέλους!



Ἡ Ἐκκλησία στὰ χαρακώματα. - Ὁ παπὰς τοῦ ’40 Ναζιστικὴ Κατοχή - μαρτυρίες πίστης καὶ θάρρους


Ὁ παπὰς τοῦ ’40

Ἕνας Στρατιώτης θυμᾶται γιὰ τὴν ἅγια μορφὴ καὶ τὴν θυσία τοῦ Στρατιωτικοῦ Ἱερέως Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τσοκώνα:

«Κεράσοβο Πωγωνίου...1940. Στὶς 11 περνᾶνε ἀεροπλάνα (ἰταλικὰ φυσικά) καὶ βομβαρδίζουν σὰν δαίμονες πάνω ἀπ' τὰ κεφάλια μας. Οἱ βόμβες λυσσᾶνε, μὰ πέφτουν πιὸ πέρα μὲς στὴ χαράδρα. Τὴ νύχτα, ἐνῷ κοιμόμαστε σὲ μιὰ μικρὴ ἐκκλησιά, ἦρθαν μέσα κάτι στρατιῶτες καὶ στριμωχτήκανε κοντά μας. Ἔβρεχε ὁ Θεός, ὁ ὕπνος ἦρθε γρήγορα κι ὅλη νύχτα νιώθαμε ζεστασιά. Τὴν αὐγὴ ποὺ ξυπνᾶμε βλέπουμε νὰ μπαίνει μέσα ἕνας νέος παπάς, μούσκεμα ἀπὸ τὴν βροχή.
Ἀποροῦμε καὶ μαθαίνουμε κάτι τὸ πρωτάκουστο. Ὁ παπὰς εἶχε ἔρθει μὲ τοὺς ἄλλους στρατιῶτες καὶ βλέποντας τόσους σὲ ἕνα πολὺ στενὸ χῶρο, γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλήσει κανέναν, προτίμησε νὰ μείνει ὁλονυχτὶς ἔξω ἀπὸ τὸ ἐκκλησάκι, χωρὶς ἀντίσκηνο.
Μόλις τὸν βλέπουμε σ' αὐτὴ τὴν κατάσταση, σηκωνόμαστε ὅλοι ὀρθοὶ καὶ σκύβουμε
μπροστά του. Ἐκεῖνος κάνει τὸ σταυρό του, μᾶς καλημερίζει, ἀνάβει ἕνα κερὶ καὶ προσεύχεται μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου καὶ τὴν ἀγάπη ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Τὸν νιώθουμε σὰν Χριστὸ καὶ τὸν βάνουμε γιὰ πάντα στὰ κατάβαθα τῆς ψυχῆς μας.
Μετὰ ποὺ βγήκαμε, τραβάει μερικοὺς στρατιῶτες γιὰ τὸ χωριὸ Περιστέρι, χωρὶς νὰ φτάσει ὅμως ποτέ. Μιὰ ἐχθρικὴ βόμβα τὸν βρίσκει στὸ δρόμο καὶ τὸν ρίχνει κάτω νεκρό. Ἦταν ὁ πιὸ ἅγιος παπὰς κι ἄνθρωπος ποὺ ἀπάντησα στὴ στράτα τῆς ζωῆς μου».
Μυριόβιβλος


ΖΗ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ: Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ξεσκεπάζεται.


ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Σκληραίνει ὁ Κύριος τὴν καρδιά αὐτοῦ, ποὺ ἐξαιτίας τῆς προαίρεσης ὁδηγεῖται στὴν ἀπώλεια. Συμβαίνει, ὅταν βλέπει, ὡς Παντογνώστης, ὅτι ἡ σκληροκαρδία παγιώθηκε καὶ δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίδα μετανοίας. Ἂν αὐτὸ ἰσχύει γιὰ κάθε ἀμετανόητο καὶ ἀσεβῆ ἄνθρωπο διαχρονικά, πολλῷ μᾶλλον ἰσχύει γιὰ τὴ σκληρόκαρδη καὶ ἀσεβεστάτη Ἐ. Ἑ., τὴν ὁποία Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας χαρακτήρισε καὶ παρομοίασε μὲ συνοθύλευμα πολλῶν κουρελούδων ραμμένων πρόχειρα καὶ προεφήτευσε ὅτι πολὺ γρήγορα θὰ ξηλωθοῦν οἱ κουρελοῦδες καὶ θὰ διαλυθοῦν εἰς τὰ ἐξ ὧν συνετέθησαν....

Καὶ ἐξηγοῦμαι: Πολλὰ χρόνια πρίν, δεκαετίες, μὲ δόλιο τρόπο διέδιδαν ψευδῆ καὶ ἀνυπόστατα μαντᾶτα. Ὅτι δηλαδὴ ἀρχικὰ ἡ Ε. Ο. Κ. καὶ στὴ συνέχεια ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση εἶναι ἡ μοναδικὴ ἀπάντηση, ἡ μόνη ἐλπίδα στὰ δῆθεν προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζε ἡ χώρα μας, ὁ λαός μας, τὰ σύνορά μας. Θὰ μᾶς ἔβγαζαν, ἔλεγαν, ἀπὸ τὴ φτώχεια, τὴν ἀπομόνωση, τὴν ἀνεργία. Θὰ τρώγαμε, τόνιζαν, μὲ χρυσᾶ κουτάλια. Τοὺς ἦταν δὲ ἀρκετὸ ἐμεῖς ὡς ἀντίδωρο νὰ μὴν ἤμασταν τόσο «φανατικοί», Ὀρθόδοξοι, πατριῶτες, ρωμιοί, οἰκογενειάρχες, μὲ προσήλωση δηλαδὴ στὴν ἁγία μας δισχιλιετῆ Παράδοση, στὴν Ὀρθοδοξία μας. Δυστυχῶς πέσαμε στὴν παγίδα τους. Ἀλοίμονον!!! Πουλήσαμε τὴν ἐλευθερία μας, τὴν ψυχή μας, τὸ σῶμα μας, τὰ ἱερὰ καὶ ὅσιά μας, ἀφοῦ δυστυχῶς πρῶτα τοὺς πιστέψαμε, τρώγωντας παράλληλα τὰ ληγμένα τοξικὰ καὶ μὲ ὁρμόνες τρόφιμά τους, ἂν καὶ μυστικὰ ἢ φανερὰ πολλῶν οἱ καρδιὲς δὲν τοὺς ἔχουν ἀποδεχτεῖ καὶ ἀντιστέκονται. Καὶ τώρα πονᾶμε χωρὶς νὰ μποροῦμε, μᾶς ψιθυρίζουν, νὰ ἀντιδράσουμε. Ἔτσι δείχνουν δῆθεν πὼς εἶναι τὰ πράγματα, ὅμως τελικὰ δὲν εἶναι. Καὶ αὐτὸ γιατὶ ζῇ Κύριος ὁ Θεὸς καὶ τὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο ἐλπίζει καὶ περιμένει τὴν ἐπέμβαση Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος, στὸ Ψαλτῆρι, μᾶς ἀποκαλύπτει τὰ ἑξῆς: «Ἐπὶ τῷ Κυρίῳ πέποιθα· πῶς ἐρεῖτε τῇ ψυχῇ μου· μεταναστεύου ἐπὶ τὰ ὄρη ὡς στρουθίον; ὅτι ἰδοὺ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐνέτειναν τόξον, ἡτοίμασαν βέλη εἰς φαρέτραν τοῦ κατατοξεῦσαι ἐν σκοτομήνῃ τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ. ὅτι ἃ σὺ κατηρτίσω, αὐτοὶ καθεῖλον· ὁ δὲ δίκαιος τί ἐποίησε; Κύριος ἐν ναῷ ἁγίῳ αὐτοῦ· Κύριος ἐν οὐρανῷ ὁ θρόνος αὐτοῦ. οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πένητα ἐπιβλέπουσι, τὰ βλέφαρα αὐτοῦ ἐξετάζει τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων. Κύριος ἐξετάζει τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ, ὁ δὲ ἀγαπῶν τὴν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν. ἐπιβρέξει ἐπὶ ἁμαρτωλοὺς παγίδας, πῦρ καὶ θεῖον καὶ πνεῦμα καταιγίδος ἡ μερὶς τοῦ ποτηρίου αὐτῶν. ὅτι δίκαιος Κύριος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν, εὐθύτητας εἶδε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ.»[1] Μετάφρασις Π. Τρεμπέλα: «Ἐπὶ τοῦ παντοδυνάμου Κυρίου ἔχω στηρίξει τὴν πεποίθησιν καὶ ἐλπίδα μου. Καὶ πῶς σεῖς λέγετε εἰς ἐμέ: φεῦγε καὶ γίνε μετανάστης, πέταξε σὰν στρουθίον τρομαγμένον εἰς τὰ ὄρη, ζητῶν ἐκεῖ τὴν σωτηρίαν σου; Φεῦγε τὸ γρηγορώτερον, διότι ἰδοὺ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐτέντωσαν τὰ τόξα των, ἑτοίμασαν εἰς τὴν φαρέτραν βέλη ἀκονισμένα καὶ φαρμακερὰ διὰ νὰ τοξεύσουν μὲ λύσσαν καιροφυλακτοῦντες εἰς ἀπόκρυφα καὶ ἀθέατα καρτέρια τοὺς ἐναρέτους καὶ ἀπονηρεύτους ἀνθρώπους. Οἱ κόποι σου ἀποβαίνουν ἄσκοποι, διότι ὅσα σὺ ὁ δίκαιος μὲ κόπους πολλοὺς ἐπεμελήθης ἀρτίως καὶ τελείως νὰ οἰκοδομήσῃς, αὐτοὶ ἐν τῇ κακίᾳ καὶ τῷ φθόνῳ των τὰ κατεκρήμνισαν. Τί κατώρθωσε λοιπὸν μὲ τοὺς μόχθους αὐτοῦ ὁ δίκαιος; Αὐτὰ σεῖς, ὦ ὀλιγόπιστοι, μοῦ λέγετε. Ἀλλ’ ὁ Κύριος ζῇ καὶ ὑπάρχει εἰς τὸν ἐν οὐρανοῖς ἅγιον καὶ ὑπερκόσμιον ναόν του. Ἔχει ὁ Κύριος τὸν θρόνον του εἰς τὸν οὐρανόν, ὅπου κανὲνα βέλος δὲν δύναται νὰ φθάσῃ. Καὶ ἀπ’ ἐκεῖ τὰ μάτια του βλέπουν μὲ προστατευτικὴν εὐμένειαν τὸν πτωχόν, ποὺ ἐλπίζει εἰς αὐτὸν καὶ τὰ βλέφαρά του ἐξετάζουν καὶ διακρίνουν τοὺς ἀπογόνους τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Κύριος ἐξετάζει καὶ διαχωρίζει μὲ ἀκρίβειαν καὶ χωρὶς τὴν παραμικρὰν πλάνην τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ. Ὅποιος δὲ ἀγαπᾷ τὴν ἀδικίαν καὶ οὐχὶ ἐξ ἀδυναμίας, ἀλλ’ ἀπὸ ἔρωτα πρὸς αὐτὴν ἐνεργεῖ τὸ κακόν, αὐτὸς μισεῖ καὶ βλάπτει μόνον τὸν ἑαυτόν του. Ὁ Κύριος θὰ ἐξαπολύσῃ ἀπὸ τὸν οὐρανὸν σὰν βροχὴν ὀλεθρίους παγίδας ἐπὶ τῶν ἁμαρτωλῶν. Θὰ ρίψῃ κατ’ αὐτῶν φωτιὰ καὶ θειάφι, ποὺ δὲν σβήνει εὔκολα, καὶ ἄνεμον βίαιον καὶ σφοδρόν, διὰ νὰ τὰ ἀναφυσᾷ καὶ νά τὰ ἀναρριπίζῃ. Αὐτὰ θ’ ἀποτελοῦν τὸ καταστρεπτικὸν μερίδιον ποὺ θὰ γεμίζῃ τὸ ποτήριον, τὸ ὁποῖον οἱ ἁμαρτωλοὶ θὰ ἀναγκασθοῦν νὰ πίουν. Διότι ὁ Κύριος εἶναι δίκαιος καὶ δικαιοσύνας ἀγαπᾶ, στρέφει τὸ πρόσωπόν του ἱλαρὸν καὶ εὐμενὲς εἰς τοὺς εὐθεῖς καὶ ἀγαθούς.»

Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν φανερώνουν ὅτι πλησιάζει ἡ ὥρα ποὺ θὰ ἐκπληρωθοῦν ὅλα ὅσα τὸ Ἅγιον Πνεῦμα προφητικὰ προκαταγγέλλει.

Τὸ λοιπόν, ὑπομονή, ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Χρειάζεται ὡστόσο προσοχὴ καὶ προσευχή, νὰ ἐπιμείνουμε καὶ νὰ παραμείνουμε καὶ τώρα καὶ πάντοτε πιστοὶ στὶς ἅγιες ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ μας. Γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἐντολὲς δὲν εἶναι βαρειὲς καὶ ἰσχύουν γιὰ ὅλους μας ἀνεξαιρέτως, κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς[2]. Οἱ ἅγιοι θεοφόροι Πατέρες μας μαρτυροῦν καὶ ἐμπειρικὰ διδάσκουν ὅτι τηρώντας τὶς ἅγιες ἐντολὲς τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀποκτοῦμε συνείδησιν ἀκαταίσχυντον καὶ παρρησίαν ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ[3]. Ἐπίσης ὁ ἔχων τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μὲ ταπεινὸ φρόνημα εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ προφητεύει καὶ ἐπιτελεῖ θαύματα ἐν τῷ ὀνόματι Κυρίου, διότι ὁ μένων στὶς ἅγιες ἐντολές, ποτὲ δὲν ἐκπίπτει. Ὁ Χριστός, ποὺ κρύπτεται μέσα στὶς ἐντολές ἀλλά καὶ ὅλος ὁ Τριαδικὸς Θεὸς κατοικοῦν μέσα στὴν ψυχή του, στὴν καρδιά του[4].

Ἔτσι προσφυέστατα εἶπε καὶ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «ὁ μὲν τοῦ Θεοῦ Πατρὸς καὶ λόγος, ἑκάστῃ μυστικῶς ἐνυπάρχει τῶν οἰκείων ἐντολῶν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ Πατὴρ ὅλος ἐστιν ἀχώριστος ἐν ὅλῳ τῷ οἰκείῳ λόγῳ φυσικῶς· ὁ τοίνυν δεχόμενος τὴν θείαν ἐντολὴν καὶ φυλάσσων αὐτήν, τὸν ἐν αὐτῇ τοῦ Θεοῦ δέχεται λόγον, ὃν διὰ τῶν ἐντολῶν δεξάμενος δι’ Αὐτοῦ καὶ τὸν ἐν Αὐτῷ φυσικῶς ὄντα ἐδέξατο. Ἀμὴν γάρ φησι, λέγω ὑμῖν, ὁ λαμβάνων ἐάν τινα πέμψω, ἐμὲ λαμβάνει· ὁ δὲ ἐμὲ λαμβάνων, λαμβάνει τὸν πέμψαντά με· ὁ γοῦν ἐντολὴν δεξάμενος καὶ ποιήσας αὐτὴν λαβὼν ἔχει μυστικῶς τὴν Ἁγίαν Τριάδα.»[5]

Ἐν τούτοις ἐνδεχομένως μοῦ ἀπαντήσετε μὲ πόνο καὶ πικρία τὰ ἑξῆς: «Πάτερ μου, ποῦ βλέπετε σήμερα ἐλπίδα, αἰσιοδοξία; Μᾶς ἀφῄρεσαν τὸ θρήσκευμα ἀπὸ τὶς ταυτότητες, ἐξεδίωξαν τοὺς πνευματικοὺς πατέρες ἀπὸ τὰ σχολεῖα τῶν παιδιῶν μας, ἄνοιξαν ἀνεξέλεγκτα τὰ σύνορα τῆς Πατρίδας μας καὶ ὅλοι, ξένοι ἀλλόθρησκοι, ἀλλόδοξοι, ἔχουν δικαιώματα ἐκτὸς ἀπὸ ἐμᾶς. Μᾶς κλέπτουν, μᾶς ληστεύουν, μᾶς βιάζουν, μᾶς σκοτώνουν. Εἴμαστε ἀπροστάτευτοι. Μᾶς ἀρνοῦνται τὸ συνταγματικὸ δικαίωμα τῆς ἐργασίας, τῆς ἀσφάλειας, τῆς ἀπαραίτητης ἀξιοπρεποῦς σύνταξης στοὺς γέρους μας. Καταντήσαμε νὰ τοὺς ἐκλιπαροῦμε γιὰ λίγα ψίχουλα καὶ μᾶς ἀπαντοῦν μὲ περαιτέρω λιτότητα, ἐνῷ αὐτοὶ ζοῦνε σὲ χλιδὴ καὶ μὲ σπατάλη ἑτοιμάζοντας τὴν παγκόσμια δικτατορία τους. Ὄντως θηρία ἀδίστακτα οἱ Εὐρωπαῖοι ἑταῖροι μας!»

Σᾶς ἀπαντῶ: Νοῦν Χριστοῦ ἔχουμε; Διαθέτουμε πατερικὸ νοῦν; Ὅλα αὐτὰ τὰ δεινὰ καὶ οἱ θλίψεις εἶναι μέρος τοῦ πνευματικοῦ μας κανόνα. Βλέπετε λειτουργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι. Δὲν εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἐπιπόλαια τοὺς πιστέψαμε; Ἀλήθεια εἶναι, χαλαρώσαμε λίγο, καὶ στὰ ἤθη καὶ στὰ ἔθιμα τὰ Ὀρθόδοξα. Ξεχαστήκαμε καὶ ἀπομακρυνθήκαμε λίγο ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν Πατέρων μας, τῶν ἁγίων μας, κυρίως τῶν Νεομαρτύρων. Μάλιστα εἴχαμε ἀρχίσει δειλὰ δειλὰ στὴν ἀρχή, καὶ μὲ περίσσεια ἀναίδεια στὸ τέλος, νὰ τοὺς πιστεύουμε καί νὰ τοὺς δεχόμαστε σὰ σωτῆρες. Ἐν τούτοις τώρα εἶναι ἡ ὥρα, νὰ δοξάσουμε τὸν Θεὸ καὶ τὸ Σωτῆρα μας Χριστό, ποὺ τοὺς ξεσκεπάζει κάθε μέρα καὶ πιὸ φανερά. Ἂς εἴμαστε λοιπὸν χαρούμενοι καὶ μὲ ὑπομονὴ ἂς περιμένουμε, διότι πλησιάζει ἡ ἀπολύτρωσις ἡμῶν. Εἶναι ἐγγὺς ὁ καιρὸς ποὺ οἱ ἅγιες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας θὰ γεμίζουν καὶ πάλι ἀπὸ φιλότιμους νέους, γέρους καὶ παιδιά. Ἔρχεται ὁ χρόνος ποὺ στὰ σχολεῖα μας θὰ διδάσκονται οἱ βίοι καὶ τὸ ἦθος τῶν προστατῶν τῆς παιδείας μας, ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν, καθὼς καὶ τοῦ Μεγάλου ἁγίου παιδαγωγοῦ τοῦ αἰῶνος μας, Νεκταρίου, Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ Θαυματουργοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ ἁγία Παράδοσή μας. Σᾶς παρακαλῶ, διαβάστε ξανὰ καὶ ξανὰ τὰ ψαλμικὰ χωρία ποὺ σᾶς παραθέτω πιὸ πάνω σὲ κείμενο καὶ μετάφραση, ἀκόμη διαβᾶστε τὸν ἅγιο Ἀπόστολο Παῦλο, Β΄ Κορ. κεφ. ι΄, στ. 3 – 5: «Ἐν σαρκὶ γὰρ περιπατοῦντες οὐ κατὰ σάρκα στρατευόμεθα· τὰ γὰρ ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά, ἀλλὰ δυνατὰ τῷ Θεῷ πρὸς καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων· - λογισμοὺς καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, καὶ αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ». Μετάφρασις Π. Τρεμπέλα: «Ἀλλ’ ὅσα λέγουν καθ’ ἡμῶν δὲν εἶναι ἀληθῆ. Διότι ἡμεῖς, μολονότι ἔχομεν σῶμα καὶ περιβαλλόμεθα ἀπὸ σάρκα, δὲν διεξάγομεν τὸν πνευματικὸν πόλεμον καὶ ἀγῶνα μας μὲ σαρκικὰ ἐλατήρια καὶ ὅπλα. Διότι τὰ ὅπλα τῆς ἐκστρατείας μας δὲν εἶναι ἀσθενῆ ἀνθρώπινα ὅπλα, ἀλλ’ εἶναι δυνατὰ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ κρημνίζουν ὀχυρώματα. Καὶ ὅταν λέγω ὀχυρώματα, δὲν ἐννοῶ πύργους ἢ φρούρια ὑλικά, ἀλλὰ πνευματικά. Δηλαδὴ ἀνατρέπομεν συλλογισμοὺς πονηροὺς καὶ κάθε ὑψηλοφροσύνην, ποὺ ὑψώνεται σὰν ἄλλος πύργος καὶ ἐμποδίζει τοὺς ἀνθρώπους νὰ γνωρίσουν τὸν ἀληθινὸν Θεόν. Ἀκόμη μὲ τὰ ὅπλα μας κατανικῶμεν σὰν ἄλλον ἄοπλον καὶ παραδομένον αἰχμάλωτον κάθε ἀνθρωπίνην ἐπινόησιν καὶ σοφιστείαν καὶ ὁδηγοῦμεν τοὺς παραπλανωμένους ἀπὸ αὐτὰς εἰς τὸ νὰ ὑπακούσουν εἰς τὸν Χριστόν.»

Συμπέρασμα: Οἱ ἀντίχριστοι αὐτοὶ νεοεποχῖτες τῆς Ἐ. Ἑ., ποὺ ἀφηνιάζουν στὸ ἄκουσμα τῶν λέξεων Χριστός, βασιλεύς, Σωτῆρας, μὲ περισσὸ μῖσος ἔχουν βάλει στόχο τὴν Πατρίδα μας, τὴν Ἑλλάδα μας, τὴν Ὀρθοδοξία μας[6]. Τοὺς ξαναλέμε λοιπόν: Ζῇ Κύριος ὁ Θεός! Ὄχι μόνο θὰ ἀποτύχουν παταγωδῶς, ἀλλὰ καὶ σύντομα θὰ θερίσουν τοὺς καρποὺς τῆς ἀφροσύνης τους. Γένοιτο Κύριε, ἀμήν!

[1] Ψαλμ. ι΄, 1 – 7.

[2] «ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν.» Ματθ. ια΄ 30. «ἃ δὲ ὑμῖν λέγω, πᾶσι λέγω», Μάρ. ιγ΄ 37.

[3] «τότε οὐ μὴ αἰσχυνθῶ ἐν τῷ με ἐπιβλέπειν ἐπὶ πάσας τὰς ἐντολάς σου», Ψαλμ. ριη΄ 6· «ἐὰν ἡ καρδία ἡμῶν μὴ καταγινώσκῃ ἡμῶν, παρρησίαν ἔχομεν πρὸς τὸν Θεόν», Α΄ Ἰω. γ΄ 21.

[4] Βλ. Ἰω. ιδ΄ 23.

[5] Παράθεση ἀπό: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Χρηστοήθεια τῶν Χριστιανῶν, ἐκδ. Ρηγοπούλου 1984, σ. 345.

[6] Περισσότερα γιὰ τὶς μεθοδεύσεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ἀλλὰ καὶ γενικότερα τοῦ δυτικοῦ κόσμου μὲ ἐπίκεντρο τὴν Ἀμερικὴ, ὅπως ἐπίσης καὶ τὴν καταδολίευση ποὺ συντελεῖται γιὰ τὸ πέρασμα στὴ μετα – αμερικανικὴ ἐποχή, βλ. Λ. Ἀποσκίτη, «Ἡ κατάρρευση τῆς Δύσης καὶ ἡ μετα - ἀμερικανικὴ ἐποχή», Παρακαταθήκη 62 (Σεπτέμβριος - Ὀκτώβριος 2008), σσ. 9 – 13, 63 (Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2008), σσ. 12 – 15.
ΠΗΓΗ


ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ


ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Εβρ. α΄ 10-β΄3)
Μεγάλες δογματικές αλήθειες μας αποκαλύπτει το Πνεύμα το Άγιον διά του Απ. Παύλου και ταυτοχρόνως μας επισημαίνει την προσοχή την οποία θα πρέπει να έχουμε ωστέ να μη ξεφύγουμε από την ορθή μας πορεία, και ως αποτέλεσμα να δεχθούμε την «ένδικον μισθαποδοσίαν».

· Πρώτη θεμελιώδης αλήθεια είναι η...
ασύγκριτη υπεροχή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, έναντι των Αγγέλων. Ο Χριστός είναι «δι’ού τα πάντα εγένετο» όπως χαρακτηριστικά ομολογούμε και στο Ιερό Σύμβολο της Πίστεώς μας.

Είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού, O «Ομοούσιος τω Πατρί» ο οποίος δημιούργησε τα πάντα εκ του μηδενός. Τόσο τα ορατά (αυτά που βλέπουμε και συνεχώς ανακαλύπτουμε), όσο και τα αόρατα που τα «συλλαμβάνουμε» και τα ζούμε διά της Ορθής μας Πίστεως, όπως είναι ολόκληρος ο κόσμος των Αγγελικών ταγμάτων.

Τούτο βέβαια πρακτικώς σημαίνει ότι εμείς οι πιστοί, δεν θα πρέπει να φοβούμαστε απολύτως τίποτε στη ζωή μας, αλλά να λαμβάνουμε θάρρος και δύναμη από την Θεϊκή δύναμη του Κυρίου μας και να συνεχίζουμε την αγωνιστική μας πορεία. Και φυσικά γνωρίζουμε ότι όλα τα δημιουργήματα κάποτε θα παλαιωθούν και θα αλλάξουν, ο Κύριος όμως θα μένει πάντοτε ζωντανός εις τους αιώνες και η Βασιλεία Του δε θα γνωρίσει ποτέ τέλος. «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος».

· Άλλη επίσης μεγάλη δογματική αλήθεια που μελετούμε στο Αποστολικό μας Ανάγνωσμα, είναι πως οι Άγιοι Άγγελοι που είναι δημιουργήματα του Θεού, είναι «λειτουργικά πνεύματα». Όργανα δηλ. υπηρετικά της Βουλής του Θεού, τα οποία στέλλονται από Εκείνον για να μας υπηρετούν, ώστε να κληρονομήσουμε την σωτηρία.

Και τι δέος, αδελφοί μου, θα πρέπει να αισθάνεται ο κάθε πιστός όταν συνειδητοποιεί ότι από την ευλογημένη ώρα του θείου Βαπτίσματος, έχει λάβει ως ισόβιο φρουρό τον φύλακα Άγγελό του! Πόσο πράγματι η σκέψη αυτή θα πρέπει να μας συνέχει, ώστε, αφ’ ενός μεν να αποστρεφόμαστε εξ’ αρχής την αμαρτία, αφ’ ετέρου δε, με όλες μας τις δυνάμεις να αγωνιζόμαστε τον ιερό αγώνα της αρετής και της αγιότητας!

Και μόνο η πραγματικότητα αυτή του φύλακα Άγγελου, είναι ικανή να μας πλημμυρίσει με ουράνια χαρά την ψυχή και να γεμίσει την όλη ύπαρξή μας με ιερό ενθουσιασμό.

· Επειδή λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, θα πρέπει να γινόμαστε πάρα πολύ προσεχτικοί. Και αυτό ακριβώς μας τονίζει στη συνέχεια ξεκάθαρα, ο ίδιος ο μεγάλος Απόστολος.

Πρέπει, λέγει, να προσέχουμε όλο και περισσότερο στα θεία λόγια, διότι υπάρχει κίνδυνος να παρασυρθούμε και , αλλοίμονο, να ναυαγήσουμε πνευματικώς.

Ας μη νομίσει δε κανείς ότι είναι δήθεν δυνατός ή ακλόνητος.

Είναι τόσο εύκολο φίλοι μου να ξεφύγουμε από την ορθή μας πορεία, όσο δεν το φανταζόμαστε! Αρκεί μια μόνο ματιά να ρίξουμε στην πραγματικότητα των προσώπων και των πραγμάτων, και με θλίψη θα διαπιστώσουμε πλείστα όσα ηθικά και δογματικά ναυάγια, ακριβώς διότι αρκετοί ξεκίνησαν τη χριστιανική ζωή, άνευ της δεούσης προσοχής και χωρίς τα αναγκαία εφόδια. Ένα δε εκ των πρώτων πνευματικών εφοδίων, είναι χωρίς αντιρρήσεις ο άγιος και σωστικός φόβος του Θεού.

Η αναγκαία αυτή άγρυπνη προσοχή θα μας σώζει στην κυριολεξία από κύματα και ρεύματα που σκοπό τους έχουν να μας ξεστρατήσουν από την πνευματική μας πορεία.

Να επισημάνουμε τις τόσες αντιχριστιανικές ιδέες ή τον αλλοπρόσαλλο τρόπο ζωής που έχει καθιερωθεί πλέον, σχεδόν αδιαμαρτύρητα ακόμα και από ανθρώπους της Εκκλησίας, και που αποκτηνώνει τον άνθρωπο;

Να τονίσουμε τα τόσα αιρετικά κηρύγματα που συστηματικά προβάλλονται και αναμεταδίδονται από τα Μ.Μ.Ε. (Μέσα Μαζικής Εξαχρειώσεως) ή να θρηνήσουμε για τα οικουμενιστικά κηρύγματα των «κεφαλών» που με τα βεβαιότητος επιφέρουν την χειρότερη ζημιά στις ψυχές πιστών και απίστων ; Φαίνεται πως ο λόγος του Κυρίου μας «Ει δυνατόν να πλανηθούν και οι εκλεκτοί», κυρίως επί των ημερών μας πραγματοποιείται, σε σχέση με το παρελθόν.

· Προσοχή λοιπόν χρειάζεται. Προσοχή να ακούμε όχι οποιοδήποτε, αλλά το ορθό και αυθεντικό κήρυγμα του ιερού Ευαγγελίου, όπως αυτό εκφράζεται από τους Αγίους μας, και προσοχή και αφοσίωσις στον Άγιο Νόμο του, για να μη χάσουμε τελικώς την αθάνατη ψυχή μας.

Να κερδίσουμε την αιώνια Βασιλεία η οποία μας αναμένει από καταβολής κόσμου.

Προσοχή άγρυπνη διότι, επιτέλους, κάθε παράβασις και παρακοή του Θείου Νόμου, έχει ως συνέπεια την δικαία ανταπόδωση της τιμωρίας.

Ας λέει ο κόσμος ο,τι θέλει. Ας κηρύττουν οι πλανεμένοι ψευτοθεολόγοι ότι δήθεν η αγάπη του Θεού δεν θα αφήσει κανέναν να χαθεί και να κολαστεί. Τούτο αδελφοί μου είναι ένα δαιμονικό κήρυγμα που σκοπό του έχει να κολαστούν αιωνίως οι αθάνατες ψυχές μας. Η αγάπη του Θεού περιλαμβάνει ταυτοχρόνως και την δικαιοσύνη του Θεού, την οποία οι απρόσεκτοι και αμετανόητοι θα την δεχτούν ως δικαία οργή. Και ακριβώς επειδή είμαστε αδύνατοι και ευμετάβλητοι και επιρρεπείς στην καταραμένη αμαρτία, θα πρέπει αμέσως, με την χάρη του Θεού, να συνερχόμαστε και να μετανοούμε όταν αισθανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά με την πνευματική μας πορεία...

Είθε να δώσει ο Άγιος Θεός να εννοήσουμε αυτές τις αλήθειες και με ταπείνωση αλλά και σκληρό αγώνα να μένουμε στην ευλογημένη μας πορεία του παναγίου θελήματος που καθοδηγείται από Αυτόν τον αρχηγό της Πίστεώς μας , τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Αμήν.

ΤΗ ΑΥΤΗ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΟΥ.


ΤΟΥ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Την νύκτα από 26 έως 27 Φεβρουαρίου τ.έ. με το νέο ημερολόγιο κοιμήθηκε εν Κυρίω στον αγιασμένο Άθωνα, το Αγιώνυμο Όρος, “τον σεβάσμιον χώρον, την των αρετών εστίαν”, όπως το αποκαλεί ο αγιορείτης άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ένα αγιασμένο και ευώδες άνθος από το Περιβόλι της Παναγίας, και μάλιστα από το περιβόλι της ερήμου του Αγίου Όρους, ο ....
παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης.

Άργησε να γίνη γνωστή η κοίμηση του ευλογημένου και αγίου αυτού Γέροντος, γιατί ο παπα-Εφραίμ ανήκε στην κατηγορία εκείνων των μοναχών, που δεν επιδιώκουν την προβολή, αλλά παραμένουν μέσα στο μυστήριο της ησυχίας, που είναι η μεγαλύτερη κραυγή γι’ αυτούς που μπορούν να καταλάβουν τα του Πνεύματος. Δυστυχώς, η σύγχρονη επιστήμη της πληροφορικής ασχολείται με τους ανθρώπους που ζουν μέσα στο σύστημα της διαμορφώσεως της κοινής γνώμης, ενώ αγνοεί τις ηρωϊκές εκείνες μορφές που ζουν μέσα στην ελευθερία του πνεύματος, αφού απηλλάγησαν από τον νόμο της φθοράς και της κτιστότητος.

Ο παπα-Εφραίμ έζησε στα Κατουνάκια του Αγίου Όρους εξήντα πέντε χρόνια, εντρυφώντας στα μυστήρια της πνευματικής ζωής, και ρουφώντας αχόρταγα από το μέλι της ησυχίας. Ζούσε την κατά Θεόν σχόλη. Μετά από πενήντα σχεδόν χρόνια ασκητικής ζωής στον μυροβόλο Άθωνα, στην έρημο των Κατουνακίων βγήκε για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη για μια ασθένειά του. Ήταν άγνωστος για τους ανθρώπους, αλλά τόσο γνωστός για τον Θεό.

Αξιώθηκα από τον Θεό να τον γνωρίσω πριν από είκοσι περίπου χρόνια σε μια κατάσταση ησυχίας του. Μου έκανε τεράστια εντύπωση η προσωπικότητά του. Η μορφή του ακτινοβολούσε από το θείο Φώς, μέσα στο οποίο λουζόταν καθημερινά, τα μάτια του ήταν απαστράπτοντα και ανέδιδαν ιδιαίτερη λάμψη. Μόλις τον έβλεπε κανείς, αντιλαμβανόταν ότι δεν ήταν συνηθισμένος άνθρωπος, αλλά είχε κατά Χάρη ό,τι ο Θεός είχε κατά φύση, είχε κατά μετουσία αυτό που ο Θεός είχε κατ’ ουσία. Όλα αυτά που γράφω δεν είναι λογοτεχνικά σχήματα, που ωραιοποιούν τις καταστάσεις, αλλά είναι λιγότερα από την πραγματικότητα που αντιλαμβανόταν κανείς, πλησιάζοντας αυτήν την αγιασμένη μορφή. Όταν γράφω για το πρόσωπο, την μορφή του και τα μάτια του, δεν τα γράφω με κοσμική νοοτροπία, αλλά μέσα από πνευματικές εμπειρίες. Και αυτό φαινόταν κυριολεκτικά από τα λόγια τα οποία έλεγε, που ήταν λόγια θεόπνευστα και απαστράπτοντα, αλλά και από την κατανυκτική και ένδοξη ατμόσφαιρα που δημιουργούσε κατά την διάρκεια της συνομιλίας.

Ο παπα-Εφραίμ ήταν ένας αγιασμένος μοναχός που ζούσε μέσα στην έγκαρπο ησυχία. Συνεχώς προσευχόταν και ζούσε τις εμπειρίες του Φωτός. Πολλές φορές δεχόταν και τις σατανικές εμφανίσεις. Αγωνίστηκε χρόνια για να καθαρθή από τα πάθη, με την αρετή της υπακοής στον Γέροντά του. Έκανε τελεία και αδιάκριτη υπακοή, σαν εκείνη που ισοδυναμεί με μαρτύριο, και μόνον λίγοι μπορούν να την καταλάβουν. Γι’ αυτό ακριβώς και ήταν κατάφορτος από όλους εκείνους τους ξηρούς, αλλά εύχημους καρπούς της ησυχαστικής και ερημικής αυτής ζωής. Έτρεφε μεγάλη αγάπη προς τους ανθρώπους που τον πλησίαζαν, είχε μια αγάπη που υπερέβαινε ακόμη και την μεγαλύτερη αγάπη της μάνας για τα παιδιά της. Όταν τον πλησίαζε κανείς με απλότητα, αφηνόταν στην θάλασσα της αρρενωπής αγάπης του. Γιατί η αγάπη του ήταν άλλης προελεύσεως και άλλης υφής. Μιλούσε ακόμη για την υπακοή στους Πνευματικούς Πατέρας και μάλιστα συνιστούσε την αδιάκριτη υπακοή. Και ενώ συνιστούσε αδιάκριτη υπακοή, εν τούτοις ήταν πολύ διακριτικός κατά την διάρκεια της πνευματικής καθοδηγήσεως των άλλων. Είχε σε έντονο βαθμό το διορατικό χάρισμα, αφού έβλεπε με τα λαμπερά μάτια του και κυρίως με τον διορατικό οφθαλμό της ψυχής του όλα όσα συνέβαιναν μέσα στην καρδιά του συνομιλητού του. Και με την αγάπη του επενέβαινε διακριτικά και σοφά.

Μου έτυχε να γνωρίσω περιστατικά στα οποία φαίνεται ότι ο Γέροντας αγαπούσε πολύ αυτούς που είχαν αμαρτήσει, αλλά μέσα τους αισθάνονταν βαθύτατο πόνο. Καταλάβαινε αυτόν τον πόνο και έλουζε τον άλλο με την αγάπη του. Αυτόν που η κοινωνία ήταν έτοιμη να βάλη στην φυλακή, ως επικίνδυνο άνθρωπο, ο Γέροντας τον έκλεινε στην “φυλακή” της αγάπης του, που ταυτόχρονα ήταν χώρος πνευματικής ελευθερίας.

Είχα την μεγάλη ευλογία από τον Θεό μερικές φορές να μιλήσω μαζί του για θέματα πνευματικής ζωής. Είχε διαβάσει μερικά βιβλία μου και θέλησε να μου αποκαλύψη πολλές αθέατες, από τους πολλούς, πλευρές της ζωής των θεουμένων αγίων, για να τα γράψω προς ωφέλειαν των αδελφών. Με νοσταλγία θυμάμαι μια ανεπανάληπτη ημέρα που ο παπα-Εφραίμ άνοιξε την καρδιά του και μου έλεγε για τα μυστήρια της πνευματικής ζωής. Μου έλεγε για την σημασία και τα αποτελέσματα των δακρύων της μετανοίας, πώς καθαρίζεται όλο το λογιστικό από τα δάκρυα, για το ότι τα δάκρυα δεν έχουν σχέση με την θεωρία του Θεού, αφού, όταν ο άνθρωπος βλέπη το άκτιστο Φώς, τότε σταματούν τα δάκρυα, για την εμπειρία που είχε της θεωρίας του Θεού, όταν είδε τρία Φώτα, την Αγία Τριάδα, τα οποία Φώτα πλημμύρισαν όλο τον χώρο του κελιού του και τον αγκάλιασαν, για την συνηθισμένη στάση του σώματος κατά την διάρκεια της θεωρίας και τόσα άλλα.

Ενθυμούμαι ότι έμεινα άλαλος ακούγοντας αυτές τις εμπειρίες του θείου Φωτός. Και ήταν πέρα για πέρα αληθινές, δηλαδή δεν είχαν ίχνος φαντασίας και αρρωστημένων συναισθηματικών καταστάσεων, γιατί ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιου αγώνα καθάρσεως, αφού ο παπα-Εφραίμ ζούσε μέσα στην αφάνεια και την σιωπή, αποφεύγοντας την επίδειξη, ακόμη και την επικοινωνία με πολλούς ανθρώπους, και κυρίως είχε το χάρισμα της μεγάλης αγάπης, μιας αγάπης που δεν γνώριζε όρους και όρια.

Ο παπα-Εφραίμ δεν έλεγε μόνο τέτοιες υψηλές πνευματικές καταστάσεις, αλλά τόνιζε ιδιαιτέρως τον τρόπο και τον δρόμο τον οποίο πρέπει να ακολουθήσουμε για να σωθούμε. Στους προσκυνητάς του τόνιζε την αξία της εξομολογήσεως σε πνευματικό Πατέρα, διότι έτσι καθαρίζεται η καρδιά από τα πάθη. Μου έλεγε ακόμη ότι ο άνθρωπος δεν πάει στο Μοναστήρι για να προσευχηθή, αλλά γίνεται μοναχός για να κάνη υπακοή, διότι δι’ αυτού του τρόπου θεραπεύεται, οπότε η υπακοή θα φέρη οπωσδήποτε την αδιάλειπτη προσευχή, και η προσευχή θα φέρη την θεολογία.

Για να δη κανείς την μεγάλη προσωπικότητα του Γέροντος Εφραίμ θα ήθελα να αναφέρω ένα παράδειγμα που ο ίδιος μου διηγήθηκε. Κάποιος νέος επισκέπτης του με πολύ άσχημο παρελθόν και χωρίς διάθεση μετανοίας, κατά την διάρκεια της συνομιλίας με τον Γέροντα, την ώρα που εκείνος του μιλούσε γαλήνια και κατανυκτικά, έπεσε απότομα στα πόδια του και ξέσπασε σε λυγμούς. Τον άφησε ο μεγάλος Γέροντας για πολύ ώρα και στην συνέχεια ως θεόπτης Μωϋσής τον παρηγόρησε, τον ενέπνευσε και τον καθοδήγησε. Όταν έφυγε ο νέος εκείνος, ο Γέροντας πετούσε από την χαρά του, μια υπερκόσμια όχι συναισθηματική χαρά είχε κατακλύσει την αγιασμένη του ύπαρξη και είπε: “σώθηκε αυτός ο άνθρωπος”. Όταν τον ρώτησα πώς το κατάλαβε, είπε: “η παράδοξη και ανέκφραστη αυτή χαρά, που ήταν επίσκεψη της θείας Χάριτος δεν εξηγείται διαφορετικά”.

Δεν μπορώ να γράψω περισσότερα για την αγιασμένη αυτήν μορφή. Όσοι τον γνώρισαν καλύτερα είμαι βέβαιος ότι θα γράψουν για να παρηγορηθή ο κόσμος, για να καταλάβη ότι και στις ημέρες μας, τις τόσο υποβαθμισμένες από υψηλά νοήματα και υψηλά πρότυπα βίου και ζωής, υπάρχουν άγιοι, αστέρες που λάμπουν στο στερέωμα της Εκκλησίας μας, υπάρχουν μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου.

Όταν επισκέπτομαι το Άγιον Όρος αισθάνομαι βαθύτατη κατάνυξη και συντριβή. Αισθάνομαι το Άγιον Όρος ως έναν τόπο μυστηρίου. Σέβομαι τα πάντα, ακόμη και το μικρό χορταράκι. Διότι όλη η κτίση εξαγιάζεται από την ύπαρξη των θεουμένων αγίων που ζουν εκεί, και αισθάνονται αναλογικά την Χάρη του Θεού, είτε καθαρτικά είτε φωτιστικά είτε θεωτικά. Σέβομαι απεριόριστα τα Μοναστήρια και τα ταπεινά κελιά, σέβομαι το χώμα που πατώ, γιατί κάτω από αυτό κρύβονται, είναι θαμμένα σώματα αγίων, όπως του παπα-Εφραίμ. Πόσες εξαγιασμένες μορφές δεν πέρασαν από το Άγιον Όρος, πάνω από χίλια χρόνια, που έφθασαν από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωση, που είδαν τον Θεό και λαμπρύνθηκαν από το θείο Φώς Του!

Λένε μερικοί ότι καθώς βαδίζουν στην έρημο του Αγίου Όρους, κατά καιρούς, αναβλύζει μια παράδοξη ευωδία, που δεν έχει σχέση με τα κτιστά λουλούδια. Είναι ευωδία που προέρχεται από άγια σώματα αγίων ασκητών, τα οποία έγιναν κατοικητήρια του ζώντος Θεού και ναοί του Παναγίου Πνεύματος.

Όσιε Εφραίμ, ένδοξο άνθος του Περιβολιού της Παναγίας, πνευματικό αστέρι του νοητού στερεώματος, συμπολίτη των αγίων και οικείε του Θεού, επίγειε άγγελε και ουράνιε άνθρωπε, αγαπημένο παιδί της Παναγίας και ευλογημένο μέλος του Σώματος του Χριστού, ευλόγησε τον λαό που γνώρισες και αγάπησες, όλους εμάς, που παρά την αναξιότητά μας, δεχθήκαμε την φιλοστοργία σου.

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ


Ό βίος του φανέρωνε το απλανή ορθόδοξο εκκλησιαστικό φρόνημα

Ό παπα- Εφραιμ Κατουνακιώτης γεννήθηκε το 1912 στο Αμπελοχώρι Θηβών. Ό πατέρας του ονομάζονταν Ιωάννης Παπανικήτας και ή μητέρα του Βικτορία. Ό Γέροντας είχε σαν κοσμικός το όνομα Ευάγγελος. Τελείωσε το Γυμνάσιο αλλά ή Χάρις του Θεού έκλεινε στον Ευάγγελο τις κοσμικές θύρες της αποκατάστασης. Στην Θήβα, όπου είχε μετακομίσει ή οικογένεια του, ό Ευάγγελος γνώρισε τους γεροντάδες του τον 'Εφραίμ και τον Νικηφόρο.


Ή ζωή του Ευάγγελου ήταν καλογερική. Αγωνίζονταν πνευματικά με την ευχή του Ιησού, τις μετάνοιες, την νηστεία και κυρίως με την υπακοή. Ή μητέρα του αξιώθηκε να λάβει πληροφορία από τον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο ότι το θέλημα του υιού της να γίνει....
μοναχός ήταν και θέλημα Θεού και πώς ό Ευάγγελος θα τιμήσει την μοναχική ζωή.


Την 14η Σεπτεμβρίου 1933 ό Ευάγγελος άφησε τον κόσμο ήλθε στην έρημο του Αγίου Όρους στα Κατουνάκια, στο ησυχαστήριο του Όσιου Εφραίμ του Σύρου και έβαλε μετάνοια στην συνοδεία των Γεροντάδων Εφραίμ και Νικηφόρου. Μετά την δοκιμασία του έκάρη μικρόσχημος μοναχός με το όνομα Λογγίνος. Το 1935 έγινε μεγαλόσχημος μοναχός από τον Γέροντα του Νικηφόρο και έλαβε το όνομα Εφραιμ. Τον επόμενο χρόνο χειροτονήθηκε Ιερέας.


Ό παπα-Εφραίμ αξιώθηκε και γνώρισε τον πρύτανη της ησυχαστικής ζωής τον διορατικό, προορατικό και άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898 -1959) και συνδέθηκε πνευματικά μαζί του με την ευλογία του Γέροντα του Νικηφόρου. Ό Γέροντας Ιωσήφ με την σειρά του είχε διδαχθεί την απλανή πνευματική ζωή από τους περίφημους ησυχαστές μοναχό Καλλίνικο και Ιερομόναχο Δανιήλ. Επομένως ό παπα-Εφραίμ μας διδάσκει την επίμονη αναζήτηση για την πνευματική ζωή και την ανεύρεση απλανούς πνευματικού οδηγού, πού θα είναι «Εκδόσεις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως». Ό απλανής πνευματικός βλέπει τις δαιμονικές πλάτες και με τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα οδηγεί τα πνευματικά παιδιά του στον Παράδεισο.


Με αφορμή την υπακοή του παπα-Εφραιμ στον άγιο γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή θέτουμε τον προβληματισμό μήπως όσοι σήμερα κληρικοί και λαϊκοί αγωνίζονται για τον δήθεν εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας, για την «λειτουργική αναγέννηση», για τον οικουμενισμό, για τον συνδυασμό εξομολογήσεως και ψυχιατρικής η όσοι κάνουν ταξίδια αναψυχής και ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις με ανθρώπους του Πάπα στο Βατικανό δείχνουν ότι δεν βρήκαν ή δεν θέλησαν να αναζητήσουν πνευματικούς Πατέρες με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και επομένως δεν βιώνουν την υπακοή όπως την διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας.
Μήπως «θεολογούν» με βάση τον εγωισμό τους και δεν γνωρίζουν την κοπή του θελήματος, πού κάνει τους υποτακτικούς δοχεία του Αγίου Πνεύματος; Μήπως αναζήτησαν πνευματικό, για να τους αναβιβάσει σε κοσμικά ή εκκλησιαστικά αξιώματα και όχι, για να τους οδηγήσει στον Παράδεισο;


Ό μακαριστός παπα-Εφραίμ διαχώρισε την γνήσια υπακοή από την αρρωστημένη όταν συμβούλευσε κοινοβιάτη μοναχό να κάνει υπακοή στον Γέροντα του όχι σαν ζώο αλλά από αγάπη και ζήλο Θεού.


Ό άγιος Γέροντας Ιωσήφ ό Ησυχαστής έδωσε ένα πρόγραμμα ησυχαστικής ζωής στον παπα-Εφραίμ, για να καλλιεργεί την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού, ελέησαν με», να έχει φυλακή των αισθήσεων και τον οδήγησε στην κάθαρση της καρδίας καί τον θείο φωτισμό.
Άραγε οι σύγχρονοι εισηγητές του εκσυγχρονισμού στην Εκκλησία ή του οικουμενισμού καλλιέργησαν την ευχή σε τέτοιο σημείο καί άραγε ομολόγησαν ότι είπε ό παπα-Εφραίμ στον Γέροντα Ιωσήφ πως εξαιτίας της υπακοής και της ευχής έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα του και πώς καίγονταν ή καρδιά του για τον Χριστό; Άραγε στα οίκουμενιστικά συνέδρια τηρείται φυλακή των αισθήσεων, όταν υπάρχουν χορευτικά θεάματα;


Ό παπα-Εφραίμ με την ευλογία του Γέροντος Ιωσήφ εντρύφησε στην «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών» και ελάμβανε τις συμβουλές των Νηπτικών Πατέρων για τον αγώνα του. Δεν διάβαζε ούτε βιβλία ψυχιατρικής, ούτε «κουλτουριάρικα» αναγνώσματα δια πνευματικές επιδείξεις στα σαλόνια, ούτε είχε τον φόβο μήπως τον αποκαλέσουν οι κοσμικοί κύκλοι «φονταμενταλιστή».
Άλλωστε και ό μακαριστός γέροντας Παΐσιος ό Αγιορείτης θεωρούσε τα βιβλία αυτά ανούσια, πού στερούν τον πολύτιμο χρόνο μας και πολλά από αυτά όταν του δωρίθηκαν τον ζέσταναν στο τζάκι τις κρύες νύχτες του χειμώνα.


Το 1973 έκοιμήθη ό Ιερομόναχος Νικηφόρος ό Γέροντας του παπα-Εφραίμ. Ό Γέροντας μετά το 1980 είχε συγκροτήσει συνοδεία και τήρησε την εντολή του Γέροντος Ιωσήφ να αποκτήσει συνοδεία μετά τον θάνατο του παπα-Νικηφόρου. Επομένως ό παπα-Εφραίμ πρώτα έφθασε στην κάθαρση και κατόπιν έγινε ό ίδιος Γέροντας. 'Η πράξη αυτή ας γίνει οδηγός σε επίδοξους αυτοανακηρυχθέντες πνευματικούς «Γεροντάδες», πού δεν γνωρίζει ή αριστερά τι ποιεί ή δεξιά.
Ό παπα-Εφραίμ πολέμησε τον μεγάλο εχθρό της πνευματικής ζωής την κενοδοξία. Οι θυσίες του γίνονταν για τον Χριστό καί όχι για προσδοκώμενο έπαινο από τους ανθρώπους.


Κάποτε ένας νέος ζήτησε από καλογέρι του παπα-Εφραίμ μία είκονίτσα από το κελί του Γέροντα. Ό μοναχός πήρε ευλογία από τον παπα-Εφραίμ να την δώσει και μόλις ο νέος άρχισε να σκέφτεται πονηρά και με τον λογισμό, πώς θα κάνει επίδειξη στην πόλη του με την είκονίτσα, πού θα του έδινε ό παπα-Εφραίμ, ό μακαριστός άγιος γέροντας πήρε πληροφορία από τον Θεό και έδωσε εντολή να μη δοθεί το εικονάκι Άραγε πολεμούν οι εκσυγχρονιστές της εκκλησιαστικής ζωής ή οι οικουμενιστές το πάθος της κενοδοξίας; Μήπως φιλοδοξούν με τον εκσυγχρονισμό ή τον οικουμενισμό να αφήσουν «εποχή» και όνομα εκκλησιαστικού «αναμορφωτή»;


Ή θ. Λειτουργία για τον παπα-Εφραίμ ήταν συγκλονιστικό και βιωματικό γεγονός. Είχε εκμυστιρευθεί σε Ιερομόναχο πνευματικό φίλο του ότι από την πρώτη θεία Λειτουργία πού τέλεσε, έβλεπε αισθητά την Χάρη του Θεού να μεταβάλλει τα. θεία δώρα. Μάλιστα, μετά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων, έβλεπε τον ίδιο τον Χριστό μέσα στο δισκάριο και ήταν αδύνατον να. συγκρατήσει τα δάκρυα του, όταν έφθανε στο τεμαχισμό του Σώματος του Χριστού. Έβρεχε με τα δάκρυα του το αντιμήνσιο κατά την θεία Λειτουργία και έβλεπε δεξιά και αριστερά τους αγγέλους να συλλειτουργούν.


Όμως ό παπα-Εφραίμ δεν αναφέρθηκε ποτέ σε «λειτουργική αναγέννηση» και μάλιστα ζητούσε σε κοινοβιάτες, πού βρίσκονταν στα εξωτερικά διακονήματα να μη παραλείπουν το ψαλτήρι.
Μήπως, όσοι θέλουν την «λειτουργική αναγέννηση» θα ήταν καλό να φθάσουν στα πνευματικά μέτρα του παπα-Εφραίμ και αφού γίνουν θεοφόροι, να δοκιμάσουν να προτείνουν τις λύσεις τους;


Ό παπα- Εφραίμ ήταν κοσμημένος με το διορατικό χάρισμα και έβλεπε την πνευματική κατάσταση κάθε κληρικού ή μοναχού και έδιδε τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα για την πρόοδο στην πνευματική ζωή.


Ή Χάρις του Θεού είχε κοσμήσει τον παπα- Εφραίμ και με το προορατικό χάρισμα, γι 'αυτό και έβλεπε καταστάσεις πού έρχονταν (όπως ό σεισμός του 1977 στην Θεσσαλονίκη), αλλά και πολλές φορές είχε προσφωνήσει λαϊκούς ακόμα και μικρά παιδιά με τα ονόματα πού έλαβαν μετά από χρόνια στην μοναχική τους κούρα. Μάλιστα, κάποιος φοιτητής έστειλε μία περιληπτική και χωρίς λεπτομέρειες επιστολή στον μακαριστό Γέροντα και έλαβε απάντηση από τον παπα-Εφραίμ, πού του περιέγραφε με λεπτομέρειες την πνευματική του κατάσταση ακόμα και κατασταθείς στον χώρο πού διέμενε ό φοιτητής χωρίς αυτός να τίς έχει προαναφέρει.


Κάποτε άγνωστοι μεταξύ τους κληρικοί συναντήθηκαν στον δρόμο για τα Κατουνάκια και όταν έφτασαν στον παπα-Εφραίμ, ό μακαριστός άγιος Γέροντας άρχισε να επιπλήττει έναν από τους κληρικούς, πώς δεν είναι παπάς αλλά μασόνος, πού έβαλε ράσο, για να κατασκοπεύει το Αγιον Όρος. Ό μασόνος παραδέχτηκε την ραδιουργία του.


Άραγε, μπορούν σήμερα οι εκσυγχρονιστές του εκκλησιαστικού βίου μας οίκουμενιστές ως ό παπα-Εφραίμ ό Κατουνακιώτης να προειδούν την χαρά, πού θα έχουν οι μασόνοι και οι άνθρωποι της «Νέας Εποχής» κάθε φορά πού θα αλλοιώνεται το ορθόδοξο φρόνημα είτε στα πλαίσια του οικουμενισμού, είτε στους ψευδοδιαλόγους με τους Παπικούς και τις ψευδοενώσεις με τους μονοφυσίτες είτε στην αλλοίωση της θείας Λειτουργίας στα πλαίσια της «λειτουργικής αναγέννησης»;


Ό παπα-Εφραίμ έζησε εμπειρίες, πού μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορούν να ζήσουν, μακριά από παπικές ή προτεσταντικές πλάνες.


Κάποτε ένας ηγούμενος, δύο θεολόγοι και ένας φοιτητής ζήτησαν από τον παπα-Εφραίμ να τους εξηγήσει την ευωδιά των αγίων λειψάνων. Ό Γέροντας έσκυψε το κεφάλι του στο μέρος της καρδιάς και προσεύχονταν. Ό τόπος γέμισε ευωδιά και ό παπα-Εφραίμ τους είπε πώς επειδή δεν μπορούσε ό ίδιος να το εξηγήσει παρακάλεσε τον Θεό να απαντήσει στους συνομιλητές.


Μπορούν άραγε όσοι πηγαίνουν σε διάλογους με τον Πάπα ή σε συνέδρια οίκουμενιστικά να μιλήσουν με το πρακτικό παράδειγμα της αγιότητας και όχι με ορθολογιστικά επιχειρήματα;


Ό παπα-Εφραίμ αισθάνονταν τις αμαρτίες σαν δυσοσμία. Κάποιος επίσκοπος μέσω τρίτου ρώτησε τον μακαριστό άγιο Γέροντα για τον οικουμενισμό. Ό Γέροντας έκανε προσευχή, για να τον πληροφορήσει ό Θεός και τότε ξεχύθηκε μία δυσωδία με γεύση ξινή, αλμυρή και πικρή, πού τον γέμισε με αποτροπιασμό.


Άραγε, μπορούν να αναρωτηθούν όσοι λαμβάνουν μέρος σε οίκουμενιστικά συνέδρια τι θα ένοιωθε αν ήταν παρών ό μακαριστός Γέροντας;


Ή παρακαταθήκη του μακαριστού παπα-Εφραίμ για την ενότητα των Ορθοδόξων ήταν σαφής «Το σχίσμα εύκολα γίνεται, ή ένωση είναι δύσκολος».


Άραγε, πόσο απήχηση έχουν σήμερα τα λόγια ενός θεοφόρου σύγχρονου Πατρός;


Ό παπα-Εφραίμ αναδείχθηκες με την Χάρη του Θεού και πρακτικός οδηγός στην ποιμαντική του γάμου και της οικογενείας, γιατί βοήθησε πολλούς νέους να καταλήξουν στον γάμο χωρίς να τους πιέσει γι' αυτό αλλά και οι επιστολές του, πού σώζονται, αποτελούν πνευματική παρακαταθήκη και «σχολή γονέων» χωρίς ψυχολογικές και φιλοσοφικές θεωρίες για τις αγωνιζόμενες πνευματικά οικογένειες.


Το 1996 ό παπα-Εφραίμ έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και έπεσε σε ακινησία. Δεν γόγγυσε καθόλου αλλά δοξολογούσε τον Θεό. Μας αφήνει το άγιο παράδειγμα του για την αντιμετώπιση των ασθενειών.


Στις 14/27 Φεβρουαρίου 1998 ό παπα- Εφραίμ Κατουνακιώτης ό θρύλος του 'Αγίου Όρους παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια του Δημιουργού του, πού υπηρέτησε από την νεότητα του.


Λέγουν πώς κάποτε ρωτήσανε έναν υπερήλικα, πού ζούσε τον 19ο αιώνα, να πει το συγκλονιστικότερο γεγονός στην ζωή του. Ό υπερήλικας απάντησε ότι όταν ήταν μικρός είδε και άκουσε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.


Και ή δική μας γενιά αξιώθηκε να γνωρίσει τα εύοσμα άνθη του Αθωνικού Μοναχισμού, τον Γέροντα Παίσιο και τον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, πού μας καλούν να ακολουθήσουμε την ζωή τους.
ΠΗΓΗ:http://www.pigizois.net/pneumatikoi_logoi/efrem_katouniakiotis/efraim.htm

Η νυχτερινή προσευχή...


Η νυχτερινή ήσυχη προσευχή πολύ βοηθάει με την ηρεμία της και είναι πιο αποτελεσματική και για την δική μας πνευματική ανάπτυξη, όπως και η.....
νυχτερινή σιωπηλή βροχή πολύ ωφελεί στην ανάπτυξη των φυτών. Θέλεις η προσευχή σου να γίνει καρδιακή για να είναι ευπρόσδεκτη στο θεό; Κάνε τον πόνο του συνανθρώπου σου δικό σου πόνο. Και μόνο ένας καρδιακός αναστεναγμός για τον πλησίον σου φέρει θετικά αποτελέσματα. Η θεϊκή πληροφορία της ευπρόσδεκτης προσευχής είναι η θεία παρηγοριά που νιώθει μετά την προσευχή ο άνθρωπος.

Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης

ΠΗΓΗ:ΗΣΥΧΙΑ...ΚΟΙΜΑΤΑΙ

26 Φεβ 2010

Μετὰ ἀπὸ 557 χρόνια... Ἡ πρώτη θεία λειτουργία στὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ στὶς 17 Σεπτεμβρίου 2010 θὰ εἶναι γεγονός!

Θετικὴ στάση τηρεῖ ἡ ἀμερικανικὴ κυβέρνηση
Ἔπειτα ἀπὸ 557 χρόνια ἡ Ἁγία Σοφία στὴν Κωνσταντινούπολη θὰ «ξαναζωντανέψει» γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἀνήμερα τῆς γιορτῆς τῆς οἱ ὕμνοι τοῦ Ἄξιόν Ἐστι θὰ ἀκουστοῦν καὶ πάλι στὴν ἐκκλησία-σύμβολο τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ Ἑλληνοαμερικανὸς πρόεδρος τοῦ Παγκόσμιου Συμβουλίου γιὰ τὴν Ἀποκατάσταση τῆς Ἁγίας Σοφίας Κρὶς Σπύρου δήλωσε ὅτι: «Σκοπεύουμε στὶς 17 Σεπτεμβρίου τοῦ 2010, ἀνήμερα τῆς Ἁγίας Σοφίας, νὰ πραγματοποιήσουμε μία μεγάλη Θεία Λειτουργία στὴ μητέρα ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν, τὴν Ἁγία Σοφία, στὴν Κωνσταντινούπολη».
Γιὰ τὴν ἐπίτευξη αὐτοῦ του μεγάλου στόχου τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο γιὰ τὴν Ἀποκατάσταση τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὅπως μᾶς λέει ὁ κ. Σπύρου: «Ἔχει ἐνημερώσει μὲ δύο ἐπιστολὲς τὴν κυβέρνηση τῆς Τουρκίας.... Δὲν περιμένουμε ἀπάντησή τους. Ἄλλωστε, τὴν ἀπόφασή μας τὴν ἔχουμε ἤδη πάρει. Θὰ πᾶμε ὡς πιστοὶ στὴν Ἁγία Σοφία καὶ θὰ κάνουμε κανονικὰ τὴ λειτουργία μας. Μάλιστα, γιὰ νὰ δώσουμε στὴν ἡμέρα αὐτὴ καὶ μία παγκόσμια αἴγλη, ἔχουμε ἀποφασίσει νὰ καλέσουμε ὅλους τους θρησκευτικοὺς καὶ πολιτικοὺς ἡγέτες τοῦ πλανήτη. Θὰ εἶναι μία μεγάλη στιγμὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία».
Ὁ Κρὶς Σπύρου δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνας Ἑλληνοαμερικανὸς ποὺ ξαφνικὰ ἀποφάσισε νὰ δημιουργήσει ἕναν μὴ κερδοσκοπικὸ ὀργανισμὸ γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς Ἁγίας Σοφίας. Εἶναι ἕνας σημαντικὸς συνδετικὸς κρίκος ἀνάμεσα στὴν Ἑλλάδα καὶ σὲ σημαντικὲς προσωπικότητες τῆς Ἀμερικῆς, ὅπως ὁ πρόεδρος Μπαρὰκ Ὀμπάμα καὶ τὸ πρώην προεδρικὸ ζεῦγος Μπὶλ καὶ Χίλαρι Κλίντον. Ὁ ἴδιος ἔχει διατελέσει πρόεδρος τοῦ Δημοκρατικοῦ Κόμματος στὸ Νιοῦ Χαμσάιρ, ἀλλὰ καὶ πρόεδρος τῆς Βουλῆς τῆς ἴδιας πολιτείας.
«Ἡ λειτουργία τῆς Ἁγίας Σοφίας δὲν εἶναι θέμα δικό μου, ποὺ ξαφνικὰ ἄρχισε νὰ μὲ ἀπασχολεῖ, ἀλλὰ ὅλων τῶν πιστῶν της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Δὲν ἔχω νὰ κερδίσω προσωπικὰ κάτι μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν προσπάθεια, τὸ μόνο ποὺ θέλω εἶναι νὰ ἑνώσουμε ὅλοι μαζὶ τὶς δυνάμεις μας, ὥστε ἡ Ἁγία Σοφία νὰ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἡ μητέρα ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν μας καὶ ὄχι ἕνα μουσεῖο, ὅπως τὴν ἔχει χαρακτηρίσει ἡ κυβέρνηση τῆς Τουρκίας. Ἡ Ἁγία Σοφία ἀνήκει στοὺς πιστοὺς ποὺ θέλουν νὰ πᾶνε ὡς ἐκεῖ νὰ λειτουργηθοῦν καὶ νὰ ἀνάψουν ἕνα κερὶ στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ εἶναι ἕνα θρησκευτικὸ δικαίωμα ὅλων μας».
Τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο γιὰ τὴν Ἀποκατάσταση τῆς Ἁγίας Σοφίας μετρᾶ ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς λειτουργίας τοῦ τὸ 2005 ὡς μέλη τοῦ χιλιάδες πιστούς του Χριστιανισμοῦ σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Οἱ ἁρμόδιοι, ἄλλωστε, ἔχουν φροντίσει νὰ κάνουν γνωστούς τους λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους ἔχει συσταθεῖ τὸ Συμβούλιο σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τοῦ πλανήτη.
«Τὰ μέλη μας δὲν εἶναι μόνο Χριστιανοί», τονίζει ὁ κ. Κρὶς Σπύρου καὶ προσθέτει: «Ἔχουν δηλώσει τὴ συμπαράστασή τους καὶ ὀπαδοὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν, ὅπως ἀκόμη καὶ ἄθεοι, ποὺ μόλις ἐνημερώνονται γιὰ τὴν ἱστορία τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ γιὰ τὸ πῶς τὴ μεταχειρίζονται οἱ Τοῦρκοι, θέλουν νὰ συμπεριληφθοῦν στὰ μέλη. Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια μὲ τὴν Ἁγία Σοφία δὲν ἔχει συμβεῖ ποτὲ ξανὰ καὶ σὲ κανένα θρησκευτικὸ σύμβολο ἄλλης θρησκείας».
Ὅλα αὐτὰ τὰ μέλη, μάλιστα, ἔχουν ἐκδηλώσει τὸ ἐνδιαφέρον τους νὰ βρίσκονται τὴ 17η Σεπτεμβρίου στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ νὰ παρακολουθήσουν ἀπὸ κοντὰ τὴ Θεία Λειτουργία. Τὸ θρησκευτικὸ αἴσθημά τους εἶναι πολὺ ἀναπτυγμένο καὶ δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν πίστη τους στὸν Ἀλλὰχ ἢ τὸν Μωάμεθ, ἀλλὰ μὲ τὶς ἀρχὲς ποὺ μποροῦν νὰ προασπίζονται οἱ πιστοὶ ἀνεξαρτήτως θρησκείας.
«Αὐτὸ ποὺ μᾶς συνδέει ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια μὲ τὰ μέλη μᾶς εἶναι ἡ ἀκλόνητη προσήλωση στὴν ὑπεράσπιση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Κανεὶς ἀπὸ ἐμᾶς δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει, γιατί ἡ ἐποπτεία τῆς Ἁγίας Σοφίας θὰ πρέπει νὰ ἀνήκει στὴν κυβέρνηση τῆς Τουρκίας. Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποῦ τοὺς ἔδωσε τὸ δικαίωμα νὰ βεβηλώσουν κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν Ἐκκλησία μας; Ποιὸς τοὺς ἔδωσε τὴν ἄδεια νὰ κάνουν μέσα στὸν ναὸ μᾶς ἔκθεση εἰδῶν ὑγιεινῆς καὶ ἐπιδείξεις μόδας; Γιὰ τουλάχιστον δεκαοκτὼ χρόνια εἶχαν στήσει κάτω ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Παντοκράτορα σκαλωσιὲς καὶ τὶς χρησιμοποιοῦσαν γιὰ νὰ χρηματοδοτοῦνται ἀπὸ τὴν UNESCO, προκειμένου νὰ συντηρήσουν αὐτὸ τὸ σπάνιο, κάτι ποὺ δὲν ἔκαναν ποτέ. Ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτρέπουν ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ μὴν ἀφήσουν ἐμᾶς νὰ λειτουργήσουμε!», ἐπισημαίνει ὁ κ. Σπύρου.
Ὁ ἴδιος θεωρεῖ, ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ καταλληλότερη στιγμὴ γιὰ νὰ διεκδικήσουν οἱ πιστοὶ τὸ νὰ λειτουργήσει ἡ Ἁγία Σοφία ὡς Ἱερὸς Ναὸς γιατί, ὅπως ἐξηγεῖ, ἡ Κωνσταντινούπολη ἀνακηρύχθηκε ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση γιὰ τὸ 2010 πολιτιστικὴ πρωτεύουσα τῆς Εὐρώπης, ἑπομένως εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ δείξει ὅτι ἀποδέχεται τὶς βασικὲς ἀρχὲς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, δηλαδὴ τὴν προάσπιση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας.
«Σκεφτόμαστε τὸ ταξίδι γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη νὰ ξεκινήσει ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη. Νὰ δώσουμε ἐδῶ ὅλοι ἕνα ραντεβοὺ καὶ νὰ πᾶμε κομβόι ἐκεῖ. Δὲν τὸ ἔχουμε ἀποφασίσει μέχρι στιγμῆς, γιατί ἔχουμε ἀκόμη λίγο καιρό», ἀναφέρει ὁ πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου.
«Ἕνα βιβλίο γιὰ ὅλα τὰ ἐγκλήματα»
Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἱστορία τῆς μητέρας ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν, τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὁ κ. Κρὶς Σπύρου ἔχει γράψει καὶ ἕνα βιβλίο ποὺ θὰ ἐκδοθεῖ σὲ λίγους μῆνες μὲ τὸν τίτλο «Ἁγία Σοφία: Ἡ αὐτοψία ἑνὸς θρησκευτικοῦ ἐγκλήματος».
«Τὸ βιβλίο θὰ ἔχει μέσα ὅλα τὰ ἐγκλήματα τὰ ὁποῖα ἔχουν γίνει στὶς εἰκόνες, στοὺς σταυρούς, καθὼς καὶ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους τὴ χρησιμοποίησε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἡ τουρκικὴ κυβέρνηση. Μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα οἱ ἀναγνῶστες θὰ μπορέσουν νὰ μάθουν τὴν πραγματικὴ ἱστορία τῆς ἐκκλησίας», ἐξηγεῖ.
Γιὰ τὴν κίνηση αὐτὴ καὶ γιὰ τὶς ἀποφάσεις ποὺ ἔχει πάρει τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο γιὰ τὴν Ἀποκατάσταση τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὁ κ. Κρὶς Σπύρου ἔχει ἐνημερώσει τὸν πρόεδρο τῶν ΗΠΑ Μπαρὰκ Ὀμπάμα, ἀλλὰ καὶ τὸν Μπὶλ καὶ τὴ Χίλαρι Κλίντον.
«Φυσικὰ καὶ τοὺς ἐνημέρωσα, ἤθελα τὴ γνώμη τους. Ὁ πρόεδρος εἶχε ἐπισκεφτεῖ πρόσφατα τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ εἶχε δεῖ ἀπὸ κοντὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχουν συμβεῖ. Ὅσο γιὰ τὴ Χίλαρι, μὲ παρότρυνε νὰ τὸ κάνω, ἐπειδὴ θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἕνα πολὺ σημαντικὸ θέμα, ποὺ πρέπει νὰ λυθεῖ. Μὲ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς ἔχουμε ἀναπτύξει μία πάρα πολὺ καλὴ σχέση καὶ μποροῦμε νὰ συζητᾶμε μεταξὺ μας πολλὰ θέματα. Ἡ θρησκεία, ἄλλωστε, εἶναι θέμα ὅλων. Ἔτσι καὶ ἡ Ἁγία Σοφία ἀνήκει στὸ ποίμνιό της καὶ ἦρθε ἡ ὥρα νὰ τὴν διεκδικήσουμε», τονίζει ὁ κ. Σπύρου.
*Espresso

Τό παιδί κάνει τήν ἐπιλογή του



τοῦ Σαράντου Ι. Καργάκου
Φθάσαμε στὸ σημεῖο ὅσα πρὸ 30ετίας καὶ κάτι ἐθεωροῦντο εὐνόητα, νὰ θεωροῦνται σήμερα ἀκατανόητα, διότι ὅσα διδάσκονται τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο, λόγω ἀλλεπαλλήλων ἐκπαιδευτικῶν ἀβελτηριῶν, εἶναι κατὰ τὸ πλεῖστον ἀνόητα.
Ὃ Ἀϊνστάιν εἶχε πεῖ ὅτι παιδεία εἶναι αὐτὸ ποῦ μᾶς μένει ὅταν ξεχάσουμε ὅλα ὅσα μάθαμε στὸ σχολεῖο. Δηλαδή, ἡ εὐαισθησία, ἡ καλλιεργημένη φαντασία καὶ κυρίως ἢ γύμναση τοῦ νοός, ποῦ μαθαίνει τὸ παιδὶ ὄχι μὲ τί, ἀλλὰ πῶς νὰ σκέπτεται. Σήμερα αὐτὸ ποῦ μένει στὰ παιδιὰ Ὅταν φεύγουν ἀπὸ τὸ σχολεῖο ἀλλὰ καὶ ὅταν μένουν σ’ αὐτὸ εἶναι μία ἀπέχθεια, μὲ τὶς ἐλάχιστες φυσικὰ τιμητικὲς ἐξαιρέσεις. Διότι τὸ σχολεῖο σκοτώνει ὅ,τι ὡραιότερο καὶ ὅ,τι Ἵερωτερο τὰ παιδιὰ ἔχουν μέσα τους.... Κι αὐτὸ φυσικὰ δὲν εἶναι εὐθύνη τοῦ δῆθεν πολυπολιτισμικοῦ, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα «πολυαμαρτωλικοὺ» ὑπουργείου μας, εἶναι καὶ τῶν ἐκπαιδευτικῶν «νέας φουρνιᾶς», ποῦ ἐνῶ πῆραν δωρεὰν βιβλία παιδαγωγικὰ 12 κιλῶν (χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι τὰ διάβασαν ἢ φωτίστηκαν, κι ἂν τὰ διάβασαν) κατὰ τὰ ἔτη τῶν σπουδῶν τους, ποῦ μετριοῦνται μὲ «Ὀλυμπιάδες, οἱ τέτοιοι ἐκπαιδευτικοί, ἀντὶ νὰ κτίσουν κάτι στὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν, κατεδαφίζουν, κατὰ τὴν κομματικὴ προσταγή του: «Γκρεμίστε…»!
Βέβαια δὲν εἶναι μικρὴ καὶ ἢ εὐθύνη πολλῶν γονιῶν, ξεθυμασμένων τέως ἐπαναστατῶν, ποῦ ἀντὶ νὰ βιώσουν τὴν ἐπαναστατικὴ τρικυμία στὴ βιοτικὴ πάλη, τὴ βίωσαν στὸ κρανίο τους, μέχρι ποῦ βολεύτηκαν σὲ κάποιο -ἐλέω κόμματος- δημόσιο ὄφφιτσιο ἢ χάρη στὴ συνεργασία μὲ τοὺς «ὄφφικιαλιούς» του δημοσίου γνώρισαν πολλοὺς τρόπους πλουτισμοῦ, ἐκ τῶν ὁποίων ὃ τιμιώτερος εἶναι ἢ …κλοπή, ὅπως ἔγραφε χλευαστικὰ ὃ Ρὸ’ἴδης.Ὅλοι αὐτοί, οἱ κατ’ ἐπίφασιν γονεῖς, θεωροῦν τὴν ἐργασία, τὴν τιμιότητα, τὴν πίστη σὲ ἀρχὲς θρησκευτικές, ἐθνικὲς σὰν …βίτσιο! Ἄλλοιμονο, λοιπόν, ὀτὸν ἐκπαιδευτικὸ ποῦ θὰ θελήσει νὰ μιλήσει γιὰ τέτοια «βέβηλα» πράγματα στὸ σχολεῖο. Ἀμέσως θὰ προσφύγουν στὸν νέο τύπο Γενικῶν Ἐπιθεωρητῶν, ποῦ εἶναι οἱ τηλεοπτικοὶ ἀστέρες. Αὐτοὶ ἔχουν τὴν πανσοφία νὰ ὁμιλοῦν De re commune scibile et opibusdam aliis κατὰ τὴ σατιρικὴ ἔκφραση τοῦ Βολταίρου, τὴν ὁποία ἀπέδωσε εὔστοχα ὃ Ροίδης μὲ τὸ περίφημο: «Περὶ παντὸς κοινῶς γνωστοῦ καὶ τίνων ἄλλων ἀκόμη». Καὶ πέρα ἀπὸ τὴν πανσοφία ἔχουν καὶ τὴν παντοδυναμία ποῦ εἶχε ὃ Ραδάμανθυς στὸν «Ἅδη, ποῦ μποροῦσε τοὺς πάντες νὰ δικάζει. Οἳ τωρινοὶ τηλεοπτικοὶ συνάδελφοι τοὺς δικάζουν καὶ τοὺς ἐκπαιδευτικούς, Ὄχι ὅταν μὲ λόγια καὶ ἔργα προωθοῦν τὴ μαθητικὴ ἀλητεία, Ὄχι ὅταν διακινοῦν ναρκωτικά, ὄχι ὅταν εἶναι ἀμαθεῖς κομματικοὶ Ῥνστρούχτορες, ἀλλὰ ὅταν ἐπιμένουν νὰ βλέπουν τὸ ἔργο τοὺς ὄχι σὰν ἀγγαρεία ἀλλὰ σὰν ἱερὴ λειτουργία. Ἢ ἀπειλῆ τῆς μαμᾶς «Θὰ σὲ πάω στὸν…» ἔχει δέσει τὴ γλώσσα καὶ τὴ σκέψη πολλῶν εὐαίσθητων ἐκπαιδευτικῶν. Καὶ πολλούς τους πῆγαν καὶ κάποιοι ψοφοδεεῖς ἔκαναν …δήλωση μετανοίας πρὸ τῶν ὑπερτάτων κριτῶν.
Σήμερα τρέμει κανεὶς νὰ εἶναι καλὸς ἐκπαιδευτικός. Ἀκόμη καὶ πανεπιστημιακός. Παλαιός μου μαθητής, ποῦ ἀντὶ νὰ συνεχίσει τὸ ἀξιοπρεπὲς ἔργο τοῦ πατέρα του, ποῦ ἦταν διακεκριμένος μπαλωματής, φιλοδόξησε νὰ γίνει πανεπιστημιακὸς γιὰ νὰ μπαλώσει τὶς τρύπες τῆς παιδείας μας. Καὶ τὸ παιδί μου ἔλεγε, σχεδὸν κλαίγοντας πρὸ μηνῶν, ὅτι ὑποχρεώνεται νὰ διδάσκει στοὺς πρωτοετεῖς κλάσματα καὶ δεκαδικούς, γιατί τὰ παιδιὰ ἀγνοοῦν παντελῶς σχεδὸν τὴ «γλώσσα τῶν μαθηματικῶν». Καὶ πᾶνε γιὰ μαθηματικοί! Ἐπίδοξοι Καραθεοδωρῆδες!
Δὲν λέω, ἔγινε κάποια πρόοδος σὲ ὁρισμένους τομεῖς. Ἔγραφα πρὸ 40ετίας σ’ ἕνα διδακτικό μου βιβλίο: Στὸ παιδὶ δὲν ἁπλώνουμε τὸ χέρι• τοῦ δίνουμε τὸ χέρι». Ἢ πρόοδος συνίσταται ὅτι σήμερα τὸ παιδὶ ἁπλώνει χέρι καὶ γλώσσα στὸ δάσκαλο καὶ στὸν καθηγητή. Μὲ τὴν ἀνοχὴ τῆς κοινωνίας, τῆς πολιτείας, τῶν ΜΜΕ καὶ τῶν γονιῶν. «Τὸ παιδὶ κάνει τὴν ἐπιλογή του». Μὰ καὶ τὸ περίστροφο εἶναι μία ἐπιλογή. Κάποτε τὰ παιδιὰ ἔτρωγαν χαστούκια• τώρα δίνουν χαστούκια. Ἄλλα τὸ χαστούκι ποῦ δὲν ἔφαγαν ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ τὸ δάσκαλο, τοὺς τὸ δίνει σήμερα ἢ ζωή.Ἦλθε ἢ κρίση, καὶ πάμπολλοι νεαροὶ πιστεύουν ὅτι θὰ τὴν «σκαπουλάρουν» μὲ τὴν κλοπή. Ἢ ἐργασία τοὺς εἶναι ἄγνωστη λέξη. Τὸ ὑπουργεῖο μοιράζει στὰ παιδιὰ «κομπιοῦτερς» δωρεάν. Μυαλὰ πότε θὰ μοιράσει;

πηγή: «‘ΕΣΤΙΑ»


Πώς είναι δυνατόν…;

Ζούσε στη χώρα των Αλαμανών (παλιά γερμανική φυλή), ένας ιερέας πολύ ενάρετος, ο Πελάγιος, που έτρεφε ξεχωριστή ευλάβεια στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Ο διάβολος όμως τον φθόνησε και του έσπειρε λογισμό απιστίας για τη θεία Κοινωνία. «Πώς είναι δυνατόν», σκεφτόταν, «να γίνονται το ψωμί Σώμα και το κρασί Αίμα Χριστού;».

Απ’ τους λογισμούς αυτούς έπεφτε σε....
μεγάλη θλίψη, αλλά δεν τολμούσε να συμβουλευθεί κανέναν άνθρωπο. Γι’ αυτό πρόστρεξε στην ίδια την Παναγία και την παρακάλεσε να τον πληροφορήσει σχετικά.

Κάποια μέρα λοιπόν, ενώ λειτουργούσε, όταν έφτασε στο «Εξαιρέτως της Παναγίας αχράντου…», εξαφανίστηκε από το δισκάριο ο άγιος Άρτος. Ερεύνησε ο Πελάγιος τριγύρω, αλλά δεν Τον βρήκε.

-Παναγία μου! φώναξε τρομαγμένος, γνωρίζω ότι για την ολιγοπιστία και την αμφιβολία μου με σιχάθηκε ο Χριστός κι έφυγε από μπροστά μου για να μην κοινωνήσω, ο ανάξιος. Εσύ όμως παρακάλεσέ Τον να με συγχωρέσει!

Βλέπει τότε μπροστά στην αγία τράπεζα την υπερένδοξη Βασίλισσα με το θείο Βρέφος στην αγκαλιά της να του λέει:

-Αυτό το Βρέφος είναι ο Ποιητής της οικουμένης, ο Υιός και Λόγος του Θεού· τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Αυτός πέθανε στο Σταυρό για τη σωτηρία του κόσμου και αναστήθηκε. Αυτός και τώρα, καθημερινά, συγκαταβαίνει με θαυμαστό τρόπο στο σχήμα του ψωμιού και του κρασιού, για την πολλή αγάπη Του στους ανθρώπους, και προσφέρεται σ’ αυτούς για τον αγιασμό της ψυχής τους. Ψηλάφησέ Τον λοιπόν κι ερεύνησε άφοβα, για να διαπιστώσεις ότι πρόκειται για αληθινή θεωρία, ότι είναι σώμα πραγματικό με σάρκα και αίμα, καθώς Τον γέννησα. Έτσι ακριβώς γίνονται το ψωμί και το κρασί όταν λειτουργείς. Επειδή όμως η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να φάει σάρκα ωμή και να πιει αίμα, γι’ αυτό με πάνσοφο τρόπο ο Παντοδύναμος προσφέρεται με τη μορφή του ψωμιού και του κρασιού, ώστε να μπορεί ο καθένας να Τον μεταλαμβάνει με λαχτάρα και πόθο. Κοινώνησε λοιπόν κι εσύ με ευλάβεια και πίστη, γιατί όποιος Τον παίρνει μέσα του άξια, γίνεται μέτοχος της θείας δόξας Του.

Μ’ αυτά τα λόγια η Δέσποινα απέθεσε το Βρέφος στην αγία τράπεζα, κι αφού Το προσκύνησε ταπεινά, έγινε άφαντη.

Τότε ο ιερέας πήρε με φόβο και χαρά στα χέρια του το θείο Βρέφος, το ασπάστηκε ευλαβικά και διαπίστωσε πως ήταν πράγματι ένα ζωντανό βρέφος με αληθινή σάρκα. Ύστερα Το ακούμπησε στην αγία τράπεζα, έπεσε στη γη και προσευχήθηκε με δάκρυα:

«Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ πως Εσύ είσαι ο Υιός του Θεού, που γεννήθηκες από την αειπάρθενη Μαρία. Σ’ ευχαριστώ για τη χάρη που αξιώθηκα σήμερα ο ανάξιος, και παρακαλώ να μου συγχωρέσεις την παλιά μου δυσπιστία. Και τώρα αξίωσέ με να Σε κοινωνήσω όχι σαν βρέφος, αλλά σαν «Άρτο».

Αφού προσευχήθηκε έτσι με πίστη, σηκώνεται, και βλέπει μπροστά του τον άγιο Άρτο όπως και πριν. Μετάλαβε με ευφροσύνη, και συνέχισε σ’ όλη του τη ζωή να ιερουργεί τα θεία Μυστήρια με περισσή ευλάβεια.

(Αγαπίου μοναχού, Αμαρτωλών Σωτηρία)

ΠΗΓΗ:ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Β΄ ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ηκουσαν οἱ ποιμένες τῶν ἀγγέλων ὑμνούντων τὴν ἔνσαρκον Χριστοῦ παρουσίαν· καὶ δραμόντες ὡς πρὸς ποιμένα θεωροῦσι τοῦτον ὡς ἀμνὸν ἄμωμον ἐν τῇ γαστρὶ Μαρίας βοσκηθέντα͵ ἣν ὑμνοῦντες εἶπον·

Χαῖρε͵ ἀμνοῦ καὶ ποιμένος μήτηρ·
χαῖρε͵ αὐλὴ λογικῶν προβάτων·
χαῖρε͵ ἀοράτων θηρῶν ἀμυντήριον·
χαῖρε͵ παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον·
χαῖρε͵ ὅτι τὰ οὐράνια συναγάλλονται τῇ γῇ·
χαῖρε͵ ὅτι τὰ ἐπίγεια συγχορεύουσι πιστοῖς·
χαῖρε͵ τῶν ἀποστόλων τὸ ἀσίγητον στόμα·
χαῖρε͵ τῶν ἀθλοφόρων τὸ ἀνίκητον θάρσος·
χαῖρε͵ στερρὸν τῆς πίστεως ἔρεισμα·
χαῖρε͵ λαμπρὸν τῆς χάριτος γνώρισμα·
χαῖρε͵ δι΄ ἧς ἐγυμνώθη ὁ Ἅδης·
χαῖρε͵ δι΄ ἧς ἐνεδύθημεν δόξαν·

Χαῖρε͵ νύμφη ἀνύμφευτε.

(ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ)

Θεοδρόμον ἀστέρα θεωρήσαντες μάγοι τῇ τούτου ἠκολούθησαν αἴγλῃ· καὶ ὡς λύχνον κρατοῦντες αὐτόν͵ δι΄ αὐτοῦ ἠρεύνων κραταιὸν ἄνακτα· καὶ φθάσαντες τὸν ἄφθαστον ἐχάρησαν αὐτῷ βοῶντες·
Ἀλληλούϊα.

δον παῖδες Χαλδαίων ἐν χερσὶ τῆς παρθένου τὸν πλάσαντα χειρὶ τοὺς ἀνθρώπους· καὶ δεσπότην νοοῦντες αὐτόν͵ εἰ καὶ δούλου ἔλαβε μορφήν͵ ἔσπευσαν τοῖς δώροις θεραπεῦσαι καὶ βοῆσαι τῇ εὐλογημένῃ·

Χαῖρε͵ ἀστέρος ἀδύτου μήτηρ·
χαῖρε͵ αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας·
χαῖρε͵ τῆς ἀπάτης τὴν κάμινον παύσασα·
χαῖρε͵ τῆς τριάδος τοὺς μύστας φυλάττουσα·
χαῖρε͵ τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς·
χαῖρε͵ κύριον φιλάνθρωπον ἐπιδείξασα Χριστόν·
χαῖρε͵ ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας·
χαῖρε͵ ἡ τοῦ βορβόρου ῥυομένη τῶν ἔργων·
χαῖρε͵ πυρὸς προσκύνησιν σβέσασα·
χαῖρε͵ φλογὸς παθῶν ἀπαλλάττουσα·
χαῖρε͵ Περσῶν ὁδηγὲ σωφροσύνης·
χαῖρε͵ πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη·
Χαῖρε͵ νύμφη ἀνύμφευτε.


Κήρυκες θεοφόροι γεγονότες οἱ μάγοι ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Βαβυλῶνα͵ ἐκτελέσαντες σοῦ τὸν χρησμὸν καὶ κηρύξαντές σε τὸν Χριστὸν ἅπασιν͵ ἀφέντες τὸν Ἡρώδην ὡς ληρώδη μὴ εἰδότα ψάλλειν·
Ἀλληλούϊα.


Λάμψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ φωτισμὸν ἀληθείας ἐδίωξας τοῦ ψεύδους τὸ σκότος· τὰ γὰρ εἴδωλα ταύτης͵ σωτήρ͵ μὴ ἐνέγκαντά σου τὴν ἰσχὺν πέπτωκαν· οἱ τούτων δὲ ῥυσθέντες ἀνεβόων πρὸς τὴν θεοτόκον·

Χαῖρε͵ ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων·
χαῖρε͵ κατάπτωσις τῶν δαιμόνων·
χαῖρε͵ τῆς ἀπάτης τὴν πλάνην πατήσασα·
χαῖρε͵ τῶν εἰδώλων τὸν δόλον ἐλέγξασα·
χαῖρε͵ θάλασσα ποντίσασα Φαραὼ τὸν νοητόν·
χαῖρε͵ πέτρα ἡ ποτίσασα τοὺς διψῶντας τὴν ζωήν·
χαῖρε͵ πύρινε στύλε ὁδηγῶν τοὺς ἐν σκότει·
χαῖρε͵ σκέπη τοῦ κόσμου πλατυτέρα νεφέλης·
χαῖρε͵ τροφὴ τοῦ μάννα διάδοχε·
χαῖρε͵ τρυφῆς ἁγίας διάκονε·
χαῖρε͵ ἡ γῆ ἡ τῆς ἐπαγγελίας·
χαῖρε͵ ἐξ ἧς ῥέει μέλι καὶ γάλα·
Χαῖρε͵ νύμφη ἀνύμφευτε.


Μέλλοντος Συμεῶνος τοῦ παρόντος αἰῶνος μεθίστασθαι τοῦ ἀπατεῶνος͵ ἐπεδόθης ὡς βρέφος αὐτῷ͵ ἀλλ΄ ἐγνώσθης τούτῳ καὶ θεὸς τέλειος· διόπερ ἐξεπλάγη σου τὴν ἄρρητον σοφίαν κράζων·
Ἀλληλούϊα.
ΠΗΓΗ:http://www.ellopos.net/notebook/akathisthymn.htm

Ο Ακάθιστος Ύμνος

ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ
Στην επίσημη λειτουργική γλώσσα η ακολουθία αυτή ονομάζεται «Ακάθιστος Ύμνος» ή μονολεκτικά «Ακάθιστος» από την ορθία στάση, που τηρούσαν οι πιστοί καθ’ όλη τη διάρκεια της ψαλμωδίας της. Έτσι και με τα λόγια και με τη στάση του σώματος εκφράζεται η τιμή, η ιδιαίτερη ευλάβεια, η ευχαριστία προς εκείνη, προς την οποία απευθύνουμε τους.....
χαιρετισμούς μας.
Είναι δε η ακολουθία αυτή στη σημερινή λειτουργική μας πράξη εντεταγμένη στο λειτουργικό πλαίσιο της ακολουθίας του μικρού αποδείπνου, όπως ακριβώς τελέσθηκε απόψε. Έτσι γίνεται κάθε Παρασκευή στις τέσσερις πρώτες εβδομάδες των Νηστειών, ακόμα και την Παρασκευή της Ε' Εβδομάδος, που μετά την τμηματική στις τέσσερις πρώτες εβδομάδες ψαλμωδία του, ανακεφαλαιώνεται ολόκληρος ο ύμνος. Στα μοναστήρια, αλλά και στη σημερινή ενοριακή πράξη και παλαιότερα κατά τα διάφορα Τυπικά, έχουμε και αλλά λειτουργικά πλαίσια για την ψαλμωδία του ύμνου: την ακολουθία του όρθρου, του εσπερινού, της παννυχίδος ή μιας ιδιόρρυθμης Θεομητορικής Κωνσταντινουπολιτικής ακολουθίας, την «πρεσβεία». Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις σ’ ένα ορισμένο σημείο της κοινής ακολουθίας γίνεται μια παρεμβολή. Ψάλλεται ο κανών της Θεοτόκου και ολόκληρο ή τμηματικά το κοντάκιο και οι οίκοι του Ακάθιστου.
Θα παρατρέξωμε το διαφιλονικούμενο, εξ’ άλλου, θέμα του χρόνου της συντάξεως και του ποιητού του Ακάθιστου. Πολλοί φέρονται ως ποιηταί του: ο Ρωμανός ο Μελωδός, ο Γεώργιος Πισίδης, οι πατριάρχαι της Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος, Γερμανός ο Α΄, ο Ιερός Φώτιος, ο Γεώργιος Νικομήδειας (Σικελιώτης), ποιηταί που έζησαν από τον Ζ΄ μέχρι τον Θ΄ αιώνα. Η παράδοσις παρουσιάζει μεγάλη αστάθεια και οι νεώτεροι μελετηταί, στηριζόμενοι στις λίγες εσωτερικές ενδείξεις που υπάρχουν στο κείμενο, άλλοι προτιμούν τον ένα και άλλοι τον άλλο από τους φερομένους ως ποιητάς του. Ένα ιστορικό γεγονός, με το οποίο συνεδέθη από την παράδοσι η ψαλμωδία του Ακάθιστου, θα μπορούσε να μας προσανατολίση κάπως στην αναζήτησί μας: Η επί του αυτοκράτορος Ηρακλείου πολιορκία και η θαυμαστή σωτηρία της Κωνσταντινουπόλεως την 8η Αυγούστου του έτους 626. Κατά το Συναξάριο μετά την λύσι της πολιορκίας εψάλη ο ύμνος αυτός στον ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών, ως δοξολογία και ευχαριστία για την σωτηρία, που απεδόθη στην θαυματουργική δύναμι της Θεοτόκου, της προστάτιδας της Πόλεως. Πατριάρχης τότε ήτο ο Σέργιος, που πρωτοστάτησε στους αγώνας για την άμυνα. Εύκολο ήταν να θεωρηθη και ποιητής του ύμνου, αν και ούτε ως υμνογράφος μας είναι γνωστός, ούτε και ορθόδοξος ήτο. Εξ’ άλλου ο ύμνος θα έπρεπε να ήταν παλαιότερος, γιατί αν ήταν γραμμένος για την σωτηρία της Πόλεως δεν θα ήταν δυνατόν παρά ρητώς να κάμνη λόγο γι’ αυτήν και όχι να αναφέρεται σε άλλα θέματα, όπως θα ιδούμε πιο κάτω. Η ψαλμωδία όμως του Ακάθιστου συνδέεται από τις ιστορικές πηγές και με άλλα παρόμοια γεγονότα: τις πολιορκίες και την σωτηρία της Κωνσταντινουπόλεως επί Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου (673), επί Λέοντος του Ισαύρου (717-718) και επί Μιχαήλ Γ΄ (860).
Όποιος όμως και αν ήταν ο ποιητής και με οποιοδήποτε ιστορικό γεγονός από τα ανωτέρω και αν συνεδέθη πρωταρχικά, ένα είναι το αναμφισβήτητο στοιχείο, που μας δίδουν οι σχετικές πηγές, ότι ο ύμνος εψάλλετο ως ευχαριστήριος ωδή προς την υπέρμαχο στρατηγό του Βυζαντινού κράτους κατά τις ευχαριστήριες παννυχίδες που ετελούντο εις ανάμνησιν των ανωτέρω γεγονότων. Κατά την παρατήρησι του συναξαριστού ο ύμνος λέγεται «Ακάθιστος», γιατί τότε κατά την σωτηρία της Πόλεως και έκτοτε μέχρι σήμερα, όταν οι, οίκοι του ύμνου αυτού εψάλλοντο, «ορθοί πάντες» τους ήκουαν εις ένδειξιν ευχαριστίας προς την Θεοτόκο, ενώ στους οίκους των άλλων κοντακίων «εξ έθους» εκάθηντο.
Γιατί όμως ψάλλεται κατά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή; Οι λύσεις των ανωτέρω πολιορκιών δεν συνέπεσαν κατ’ αυτήν. Στις 8 Αυγούστου ελύθη η πολιορκία επί Ηρακλείου, τον Σεπτέμβριο η επί Πωγωνάτου, στις 16 Αυγούστου εωρτάζετο η ανάμνησις της σωτηρίας της Πόλεως επί Λέοντος Ισαύρου και στις 18 Ιουνίου ελύθη η πολιορκία επί Μιχαήλ του Γ΄. Με την Μεγάλη Τεσσαρακοστή συνεδέθη προφανώς εξ αιτίας ενός άλλου καθαρώς λειτουργικού λόγου: Μέσα στην περίοδο της Νηστείας εμπίπτει πάντοτε η μεγάλη εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Είναι η μόνη μεγάλη εορτή, που λόγω του πένθιμου χαρακτήρας της Τεσσαρακοστής, στερείται προεορτίων και μεθεόρτων. Αυτήν ακριβώς την έλλειψη έρχεται να κάλυψη η ψαλμωδία του Ακάθιστου, τμηματικώς κατά τα απόδειπνα των Παρασκευών και ολόκληρος κατά το Σάββατο της Ε΄ εβδομάδος. Το βράδυ της Παρασκευής ανήκει λειτουργικούς στο Σάββατο, ήμερα που μαζί με την Κυριακή είναι οι μόνες ήμερες των εβδομάδων των Νηστειών, κατά τις οποίες επιτρέπεται ο εορτασμός χαρμόσυνων γεγονότων, και στις όποιες, καθώς είδαμε, μετατίθενται οι εορτές της εβδομάδος. Καθ’ ωρισμένα Τυπικά ο Ακάθιστος εψάλλετο πέντε ήμερες προ της εορτής του Ευαγγελισμού και κατ’ άλλα τον όρθρο της ημέρας της εορτής. Ο Ακάθιστος ύμνος είναι το κοντάκιο του Ευαγγελισμού, ο ύμνος της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού.
Όταν ο Ακάθιστος συνεδέθη με τα ιστορικά γεγονότα, που αναφέραμε, τότε συνετέθη νέο ειδικό προοίμιο, γεμάτο δοξολογία και ικεσία, το τόσο γνωστό «Τη ύπερμάχω». Στην υπέρμαχο στρατηγό, η πόλις της Θεοτόκου, που λυτρώθηκε χάρι σ’ αυτήν από τα δεινά, αναγράφει τα νικητήρια και παρακαλεί αυτήν που έχει την ακαταμάχητη δύναμι να την ελευθερώνη από τους ποικίλους κινδύνους για να την δοξολογή κράζοντας το: «Χαίρε, νύμφη ανύμφευτε».
Ο ύμνος ψάλλεται και πάλι σε ήχο πλ. δ΄.
«Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια,
ως λυτρωθείσα των δεινών, ευχαριστήρια
αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε·
αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,
εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον,
ίνα κράζω σοι·
Χαίρε, νύμφη ανύμφευτε».
ΠΗΓΗ:ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

25 Φεβ 2010

Yπάρχει εντολή προς τους Έλληνες πιλότους για αποφυγή αναχαιτίσεων και εμπλοκής σε αερομαχίες;


Αμέσως μετά την αλλαγή της κυβέρνησης τον περασμένο Οκτώβριο, η τουρκική πλευρά επεδίωξε να αποσπάσει τη δέσμευση της Ελλάδας ότι θα περιορισθεί ο αριθμός των αναχαιτίσεων στα ακρότατα όρια του FIR Αθηνών ή τουλάχιστον θα γίνουν "ηπιότερες" αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι τα ελληνικά μαχητικά....
πλησιάζουν σε επικίνδυνα κοντινή απόσταση τα τουρκικά αεροσκάφη για να τα φωτογραφίσουν (οι φωτογραφίες υποβάλλονται στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε.), με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο κίνδυνος ατυχήματος, ενώ θεωρούν ότι οι Έλληνες χειριστές υπερβάλλουν εαυτούς, αφού μετά την αναχαίτιση "καταδιώκουν" τα τουρκικά αεροσκάφη μέχρις ότου βγουν από το FIR Αθηνών (βλ. εδώ).
Τα στοιχεία των τελευταίων δύο μηνών δείχνουν μάλλον αντιφατικά: ποιοτική αναβάθμιση της τουρκικής προκλητικότητας με σχεδόν καθημερινή παρουσία της Τουρκικής Αεροπορίας στο χώρο του Αιγαίου αλλά παράλληλα ...μείωση σε απόλυτα μεγέθη του αριθμού των αναχαιτίσεων-εμπλοκών! Υπάρχει εντολή προς την ελληνική Πολεμική Αεροπορία να μην αναχαιτίζει και να μην εμπλέκει τα τουρκικά μαχητικά πέρα των 6 ν.μ. με πρόσχημα την αποφυγή ατυχήματος;
Αν μη τι άλλο, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας θα πρέπει να διαψεύσει κατηγορηματικά την ύπαρξη οποιασδήποτε τέτοιας οδηγίας ή εντολής, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι δεν απαιτείται γενικότερη αλλαγή της τακτικής αντιμετώπισης των τουρκικών παραβιάσεων. Διαφορετικά προκύπτει μείζον πολιτικό ζήτημα για τη κυβέρνηση και τη βούλησή της προστατεύσει αποτελεσματικά τα κυριαρχικά δικαιώματα της Χώρας και την εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο.

Σχετικά δημοσιεύματα:

-
Όχι άλλη ανοχή
-
"Κατάρριψη για να μπει τέλος στην τουρκική επιθετικότητα"

STRATEGY-GEOPOLITICS


ΠΗΓΗ:ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ..! Ο ΧΡΙΣΤΟΣ κρατάει μπύρα και τσιγάρο... σε σχολικό βιβλίο στην Ινδία.


Σάλο προκάλεσε σε ινδικό κρατίδιο εικόνα του Χριστού να κρατάει τσιγάρο και μπίρα σε... σχολικά βιβλία της πρώτης δημοτικού. Σύμφωνα με πηγές του Βατικανού, δύο εκκλησίες κάηκαν και μέλη της χριστιανικής κοινότητας δέχτηκαν επίθεση στη διάρκεια διαδηλώσεων που έλαβαν χώρα στην πόλη Μπατάλα της επαρχίας Παντζάμπ, εναντίον της....
προσβλητικής εικόνας.

Η κυβέρνηση του βορειοδυτικού ινδικού κρατιδίου Μεγκαλάγια, στο οποίο η πλειοψηφία των κατοίκων είναι χριστιανοί (ποσοστό 70% στον συνολικό πληθυσμό 2,32 εκατομμυρίων), απέσυρε από όλα τα σχολεία και τα βιβλιοπωλεία τα προσβλητικά για τους χριστιανούς αναγνωστικά, στα οποία ο Ιησούς εμφανίζεται να...

κρατάει ένα κουτάκι μπίρας και ένα τσιγάρο στη σελίδα με το γράμμα «Ι» που αντιστοιχεί στη λέξη «idol» («είδωλο»).

Ο υπουργός Παιδείας του κρατιδίου, Αμπαρίν Λινγκντό, δήλωσε ότι εξετάζει το ενδεχόμενο να κινηθεί νομικά εναντίον της εκδοτικής εταιρείας «Skyline Publications», η οποία έχει τη βάση της στο Δελχί και δεν έχει κάνει μέχρι στιγμής κάποια δήλωση. «Είμαι συγκλονισμένος και καταδικάζω τη βίαιη απεικόνιση του Χριστού», δήλωσε ο Λινγκντό και προσέθεσε ότι «τα παιδιά για τα οποία προορίζεται το αναγνωστικό αντιμετωπίζουν τον Χριστό με ευλάβεια και είναι άκρως σοκαρισμένα».

Σοκαρισμένος δήλωσε και ο αρχιεπίσκοπος του Σιλόνγκ, Ντομινίκ Τζαλά, ο οποίος δήλωσε ότι «αυτό έγινε σκόπιμα με κακή πρόθεση».
ΠΗΓΗ:ΕΘΝΟΣ ONLINE
ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ:ΗΠΕΙΡΟΣ-ΕΛΛΑΣ

Μασονία και…οθωμανικόν γκουρμέ!

Το νέο πολιτιστικό επίτευγμα του Ροταριανού Ομίλου Αλεξανδρούπολης!
Είστε μασόνος; Σας αρέσουν τα τουρκοπανηγύρια; Έχετε ταυτόχρονα και γαστρονομικές ανησυχίες; Ε, αν δεν πήγατε τότε στην προ τριών ημερών εκδήλωση του Ροταριανού Ομίλου Αλεξανδρούπολης, χάσατε! Μιλάμε ασφαλώς για την ομιλία της....
Ozlem Kurumlar, καθηγήτριας στο πανεπιστήμιο Bahcesehir της Κωνσταντινούπολης, με θέμα «Η κουζίνα του Σουλτάνου: 1574, ένα θαυμάσιο ταξίδι των τροφών τον 16ο αιώνα», που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο GRECOTEL στις 20/2/2010!

Και εμείς τώρα βέβαια δεν θα πούμε το…πανθομολογούμενον, ότι δηλαδή απαξάπασα η κουζίνα του…Σουλτάνου (όπως άλλωστε και η τέχνη του και η μουσική του και σχεδόν όλοι οι διοικητικοί, πολιτικοί και πολιτιστικοί του θεσμοί) ήταν απλή και ατόφια ξεπατικωτούρα της αραβικής και της έως τον 15ο αιώνα ελληνικής! Ακόμη όμως και αυγά οξύρυγχου πανέ με λευκή σως (αυθεντικώς τε και πρωτογενώς) να περιλάμβανε η εν λόγω…σουλτανική κουζίνα, μοιραία θα αναρωτηθούμε (οι πτωχοί αμβλύνοες) πόσο ενδιαφέρον μπορεί άραγε να έχει ένα τέτοιο θέμα, ειδικά σε μια εποχή που ο τόπος κυριολεκτικά καίγεται από οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και κάθε άλλης άποψης και ακόμη βέβαια σε μια εποχή που οι εξ Ανατολών μας γείτονες εντείνουν καθημερινά όλο και περισσότερο την αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας στη Θράκη και το Αιγαίο! Παρ’ όλα αυτά όμως, ο Ροταριανός Όμιλος της Αλεξανδρούπολης συνεχίζει απτόητος τις…υψιπετείς πνευματικές του αναζητήσεις με ιστορική αναδίφηση εις το οθωμανικόν γκουρμέ!

Και μη νομίζετε ότι αποδίδουμε το γεγονός σε κάποια υπόγεια και σκοτεινά πλοκάμια του τουρκικού Προξενείου, ε; Ουδόλως! Αυτή τη φορά δεν χρειάζεται καν να πάμε ΤΟΣΟ μακρυά! Η απλή ανάδειξη του ΑΠΟΛΥΤΩΣ γελοίου του πράγματος από μόνη της μάς φτάνει και μάς περισσεύει!

ΥΓ. Μάθαμε μάλιστα ότι (πλην της παρουσίας – βεβαίως – του δημάρχου Αλεξανδρούπολης Αλεξανδρή και ετέρων ακόμη επισήμων και πλην επίσης του χαρακτήρα γνήσιας τουρκοφιέστας που είχε το όλο λαμπρόν happening με τις τουρκικές σημαιούλες στα τραπέζια, κλπ, κλπ.) όποιος είχε την…ανέλπιστον τύχην να παρευρεθεί εις το παμμέγιστον κοσμοϊστορικόν γεγονός, πλήρωσε ΚΑΙ πρόσκληση ύψους 10 ευρώων, η οποία περιλάμβανε έναν…καφέ! Οπότε εμείς πλέον τι να πούμε! Μα ούτε καν ΕΝΑ έδεσμα, ρε παιδιά, από την…κουζίνα του Σουλτάνου; ΚΑΙ μασόνος δηλαδή ΚΑΙ τουρκολάγνος ΚΑΙ…δαρμένος;
ΠΗΓΗ:ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ ΤΕΛΟΣ

Ἡ ἀγνώμων Ἀλβανία καὶ τὰ διαλυόμενα Σκόπια


Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικὸς Ἐπιστήμων
Ὅσοι θυμοῦνται τὴ γνωστὴ ἰταλικὴ κωμωδία τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 «Οἱ ἐντιμότατοι φίλοι μου», τὴν ὁποία ἐπαναπροβάλλει συχνὰ ἡ ἑλληνικὴ τηλεόραση, μποροῦν κάλλιστα νὰ φανταστοῦν πόσο χρήσιμος θὰ ἦταν ἕνας καλὸς σκηνοθέτης γιὰ τὴν περίπτωση τῶν δύο βαλκανίων γειτόνων μας: Τῆς Ἀλβανίας καὶ τῶν Σκοπίων. Θὰ γύριζε ἄνετα τὴν ταινία «Οἱ ἐντιμότατοι βαλκάνιοι γείτονές μας». Τὰ πρόσφατα γεγονότα ἔρχονται νὰ ἐμπλουτίσουν τὴ φαντασία τοῦ σεναριογράφου. Ἡ Ἀλβανία μᾶς ἀνταποδίδει τὴν οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ στήριξη μὲ κουρέλιασμα τῆς συμφωνίας γιὰ τὴν ὑφαλοκρηπίδα καὶ ἡ ΦΥΡΟΜ μᾶς προκαλεῖ τὴν ὥρα ποὺ βαίνει πρὸς διχοτόμηση. Ἡ ἀγνώμων Ἀλβανία καὶ τὰ διαλυόμενα Σκόπια εἶναι οἱ κύριοι πρωταγωνιστὲς τῆς ταινίας αὐτῆς, τῆς ὁποίας τὸ σενάριο ἔχει ἀρχίσει νὰ γράφεται ἀπὸ τὸ 1990...
Στὴν Ἀλβανία τὸ Συνταγματικὸ Δικαστήριο μετὰ ἀπὸ προσφυγὴ τῆς Σοσιαλιστικῆς ἀντιπολίτευσης θεώρησε ἄκυρη τὴ συμφωνία μεταξὺ Ἀθηνῶν καὶ Τιράνων γιὰ τὰ θαλάσσια σύνορα καὶ τὴν ὑφαλοκρηπίδα στὸ Ἰόνιο. Ἡ συμφωνία σὲ νομικὸ ἐπίπεδο εἶχε τύχει σοβαρῆς ἐπεξεργασίας ἀπὸ ἑλληνικῆς πλευρᾶς. Ἐπιπλέον ἦταν ἕνα καλὸ νομικὸ προηγούμενο, τὸ ὁποῖο μποροῦσε ἡ Ἑλλάδα νὰ ἐπικαλεσθεῖ ἔναντί της Τουρκίας στὸ μοναδικὸ ζήτημα ποὺ ἀναγνωρίζουμε ὡς ἐκκρεμότητα, δηλαδὴ τὴν ὑφαλοκρηπίδα τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου. Ἡ ἀλβανικὴ ἀντιπολίτευση πιστεύει ὅτι ἡ κεντροδεξιὰ κυβέρνηση Μπερίσα κακῶς ὑπέγραψε, διότι ἡ συμφωνία ἔβλαπτε τὰ ἀλβανικὰ συμφέροντα καὶ εὐνοοῦσε σκανδαλωδῶς τὴν Ἑλλάδα.
Τὸ δυσάρεστο εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ πολιτικοδικαστικὴ συμπαιγνία ἔρχεται ἀπὸ μία χώρα, ἡ ὁποία ἔχει βοηθηθεῖ καὶ στηριχθεῖ ἠθικά, πολιτικὰ καὶ οἰκονομικὰ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα κατὰ τρόπο μονομερὴ χωρὶς ἀνταλλάγματα. Ἡ χώρα μᾶς συντηρεῖ καὶ δίνει ἐργασία σὲ ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἀλβανῶν ὑπηκόων, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴ σειρὰ τοὺς χρηματοδοτοῦν τὴν ἀλβανικὴ οἰκονομία. Ἔχουμε δώσει ἀκόμη καὶ στρατιωτικὴ στήριξη στὴ γείτονα χώρα, ὅταν κινδύνευε νὰ διαλυθεῖ σὲ βόρειο καὶ νότιο τμῆμα τὸ 1997. Ἔχουμε ὑποστηρίξει τὴν πορεία τῆς Ἀλβανίας πρὸς τὴν Εὐρώπη παρὰ τὴν κακὴ διαγωγὴ τῶν Τιράνων στὸ θέμα τῶν περιουσιῶν, τῆς παιδείας καὶ τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος τῶν Βορειοηπειρωτῶν. Καὶ βλέπουμε ὅλα αὐτὰ τὰ θετικὰ μᾶς ἔργα νὰ μὴν ἐκτιμῶνται καὶ νὰ ἀνταμείβονται μὲ ἀγνωμοσύνη. Ἂς σκεφθοῦμε καλὰ τὸ παράδειγμα αὐτὸ γιὰ νὰ μὴν ἐκπλαγοῦμε δυσάρεστα καὶ ἀπὸ τὰ Σκόπια. Ὅπως ἡ Ἀλβανία πρῶτα λαμβάνει στήριξη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ μετὰ ἀνταποδίδει μὲ ἀνατροπὴ σοβαρῶν συμφωνιῶν, ἔτσι καὶ ἡ ΦΥΡΟΜ θὰ ὑποχωρήσει μερικῶς γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὴν στήριξή μας στὸ ΝΑΤΟ καὶ στὴν Εὔρ. Ἕνωση καὶ ἀφοῦ ἐνταχθεῖ θὰ ἐπανέλθει στὸν ἀκραῖο ἐθνικισμὸ καὶ στὴν ὑφαρπαγὴ τῆς ἱστορίας καὶ τῶν συμβόλων μας.
Μιλώντας πάντα γιὰ τὴν Ἀλβανία καλὸ εἶναι νὰ θυμόμαστε καὶ τὴν προαναγγελθεῖσα ἀπογραφή, ἡ ὁποία θὰ διεξαχθεῖ τὸ 2011. Μέχρι σήμερα ἡ ἐπίσημη ἄποψη τῶν Τιράνων εἶναι ὅτι ὑπάρχουν μόνο 60.000 Ἕλληνες στὴ Βόρειο Ἤπειρο καὶ μάλιστα σὲ περιοχὲς αὐστηρὰ καθορισμένες ἀπὸ τὴ δικτατορία Χότζα καὶ Ἀλία. Πρέπει νὰ προετοιμασθοῦν ἐγκαίρως οἱ πολλοὶ Βορειοηπειρῶτες ποὺ ἐργάζονται στὴ χώρα μας νὰ βρίσκονται στὴν Ἀλβανία κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἀπογραφῆς, διότι τὰ ἐρωτήματα θὰ περιλαμβάνουν τὴν ἐθνικὴ καταγωγὴ καὶ τὸ θρήσκευμα.
Στὴ ΦΥΡΟΜ λάδι στὴ φωτιὰ ἔριξε ἡ πρόσφατη συνέντευξη τοῦ Μεντοὺχ Θάτσι, ἰσχυροῦ ἡγέτη τοῦ ἀλβανικοῦ κόμματος DPA.Ὁ Θάτσι ποὺ δὲν μετέχει στὴν κυβέρνηση Γκρούεφσκι δήλωσε στὸ σκοπιανὸ τηλεοπτικὸ δίκτυο Kanal 5 ὅτι ἂν ἡ σλαβικὴ πλειοψηφία δὲν σταματήσει νὰ τρομοκρατεῖ τοὺς Ἀλβανοὺς τῆς ΦΥΡΟΜ καὶ δὲν ἀποδεχθεῖ μία λύση γιὰ τὴν ὀνομασία τοῦ κράτους, τότε ἡ χώρα ἐνδέχεται ἂν ἀντιμετωπίσει ἕνα πόλεμο, ὁ ὁποῖος αὐτὴ τὴ φορὰ θὰ τελειώσει μὲ ἥττα. Προφανῶς ὑπενθυμίζει τὴν ἔνοπλη ἐξέγερση τῆς πολυάριθμης ἀλβανικῆς κοινότητας τὸ 2001 ποὺ ἔληξε μὲ τὴ συμφωνία τῆς Ἀχρίδας. Ὁ Θάτσι λέει γι’ αὐτὴ τὴ συμφωνία: «Μὴν χειροκροτεῖτε τὴν πολιτικὴ τοῦ κ. Γκρούεφσκι. Οἱ Ἀλβανοὶ στὴ «Μακεδονία» εἶναι ταπεινωμένοι καὶ ἡ συμφωνία-πλαίσιο εἶναι νεκρή». Καὶ συνέχισε: «Ἡ πολιτικὴ ταπείνωσης τῶν Ἀλβανῶν ὁδηγεῖ ἀπευθείας σὲ πόλεμο. Τὰ σύνορα μὲ τὸ Κόσσοβο καὶ τὴν Ἀλβανία θὰ πέσουν μέσα σὲ μία νύχτα. Οἱ «Μακεδόνες» δὲν μποροῦν νὰ κερδίσουν τὸν πόλεμο.... Ἂν ἡ χώρα θέλει νὰ ὑπάρχει, τότε θὰ πρέπει νὰ εἶναι χώρα τόσο τῶν «Μακεδόνων» ὅσο καὶ τῶν Ἀλβανῶν», δήλωσε ὁ Θάτσι, ὁ ὁποῖος δὲν ἀπέκλεισε τὴν πιθανότητα νὰ διαιρεθεῖ ἡ ΦΥΡΟΜ σὲ δύο χωριστὲς γεωγραφικὲς καὶ ἐθνικὲς ζῶνες.
Σχετικὰ μὲ τὸ ὄνομα δήλωσε ὅτι ἡ λύση εἶναι πιθανὴ μόνον ἂν ἡ ΦΥΡΟΜ ἀποδεχθεῖ τὶς ἑλληνικὲς θέσεις. Προφανῶς ἐκφράζει τὴ γνωστὴ βιασύνη τῶν Ἀλβανῶν νὰ λυθεῖ ἡ διαμάχη μὲ τὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ ἐνταχθεῖ ἡ ΦΥΡΟΜ στὴν Ε.Ε. καὶ στὸ ΝΑΤΟ. Αὐτὸ καὶ μόνο ἐνδιαφέρει τὴν πολυπληθῆ ἀλβανικὴ κοινότητα τῶν Σκοπίων κι οὐδόλως νοιάζονται γιὰ τὸ ὄνομα, μὲ τὸ ὁποῖο ἡ χώρα θὰ καθιερωθεῖ διεθνῶς. Τὸ ἄλλο μεγάλο ἀλβανικὸ κόμμα τῆς χώρας, τὸ Κόμμα Δημοκρατικῆς Ἔνταξης τοῦ Ἀλὶ Ἀχμέτι ποὺ μετέχει στὴν κυβέρνηση, δὲν σχολίασε τὶς δηλώσεις Θάτσι, ἀλλὰ θυμίζω ὅτι μόλις πρὸ ἑνὸς ἔτους ὁ Ἀχμέτι εἶχε ἀποκαλύψει ὅτι εἶχε καὶ αὐτὸς συζητήσει μὲ ἡγέτες τῆς Σλαβικῆς πλειοψηφίας τὴν πιθανὴ διχοτόμηση-διάλυση τῆς χώρας.
Ἀπέναντι στὴν ἀγνώμονα Ἀλβανία καὶ στὰ ὑπὸ διάλυσιν Σκόπια ἡ Ἑλλὰς πρέπει νὰ εἶναι περισσότερο πιεστικὴ καὶ ὄχι ὑποχωρητική.


ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.