Τό παιδί κάνει τήν ἐπιλογή του

τοῦ Σαράντου Ι. Καργάκου
Φθάσαμε στὸ σημεῖο ὅσα πρὸ 30ετίας καὶ κάτι ἐθεωροῦντο εὐνόητα, νὰ θεωροῦνται σήμερα ἀκατανόητα, διότι ὅσα διδάσκονται τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο, λόγω ἀλλεπαλλήλων ἐκπαιδευτικῶν ἀβελτηριῶν, εἶναι κατὰ τὸ πλεῖστον ἀνόητα.
Ὃ Ἀϊνστάιν εἶχε πεῖ ὅτι παιδεία εἶναι αὐτὸ ποῦ μᾶς μένει ὅταν ξεχάσουμε ὅλα ὅσα μάθαμε στὸ σχολεῖο. Δηλαδή, ἡ εὐαισθησία, ἡ καλλιεργημένη φαντασία καὶ κυρίως ἢ γύμναση τοῦ νοός, ποῦ μαθαίνει τὸ παιδὶ ὄχι μὲ τί, ἀλλὰ πῶς νὰ σκέπτεται. Σήμερα αὐτὸ ποῦ μένει στὰ παιδιὰ Ὅταν φεύγουν ἀπὸ τὸ σχολεῖο ἀλλὰ καὶ ὅταν μένουν σ’ αὐτὸ εἶναι μία ἀπέχθεια, μὲ τὶς ἐλάχιστες φυσικὰ τιμητικὲς ἐξαιρέσεις. Διότι τὸ σχολεῖο σκοτώνει ὅ,τι ὡραιότερο καὶ ὅ,τι Ἵερωτερο τὰ παιδιὰ ἔχουν μέσα τους.... Κι αὐτὸ φυσικὰ δὲν εἶναι εὐθύνη τοῦ δῆθεν πολυπολιτισμικοῦ, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα «πολυαμαρτωλικοὺ» ὑπουργείου μας, εἶναι καὶ τῶν ἐκπαιδευτικῶν «νέας φουρνιᾶς», ποῦ ἐνῶ πῆραν δωρεὰν βιβλία παιδαγωγικὰ 12 κιλῶν (χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι τὰ διάβασαν ἢ φωτίστηκαν, κι ἂν τὰ διάβασαν) κατὰ τὰ ἔτη τῶν σπουδῶν τους, ποῦ μετριοῦνται μὲ «Ὀλυμπιάδες, οἱ τέτοιοι ἐκπαιδευτικοί, ἀντὶ νὰ κτίσουν κάτι στὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν, κατεδαφίζουν, κατὰ τὴν κομματικὴ προσταγή του: «Γκρεμίστε…»!
Βέβαια δὲν εἶναι μικρὴ καὶ ἢ εὐθύνη πολλῶν γονιῶν, ξεθυμασμένων τέως ἐπαναστατῶν, ποῦ ἀντὶ νὰ βιώσουν τὴν ἐπαναστατικὴ τρικυμία στὴ βιοτικὴ πάλη, τὴ βίωσαν στὸ κρανίο τους, μέχρι ποῦ βολεύτηκαν σὲ κάποιο -ἐλέω κόμματος- δημόσιο ὄφφιτσιο ἢ χάρη στὴ συνεργασία μὲ τοὺς «ὄφφικιαλιούς» του δημοσίου γνώρισαν πολλοὺς τρόπους πλουτισμοῦ, ἐκ τῶν ὁποίων ὃ τιμιώτερος εἶναι ἢ …κλοπή, ὅπως ἔγραφε χλευαστικὰ ὃ Ρὸ’ἴδης.Ὅλοι αὐτοί, οἱ κατ’ ἐπίφασιν γονεῖς, θεωροῦν τὴν ἐργασία, τὴν τιμιότητα, τὴν πίστη σὲ ἀρχὲς θρησκευτικές, ἐθνικὲς σὰν …βίτσιο! Ἄλλοιμονο, λοιπόν, ὀτὸν ἐκπαιδευτικὸ ποῦ θὰ θελήσει νὰ μιλήσει γιὰ τέτοια «βέβηλα» πράγματα στὸ σχολεῖο. Ἀμέσως θὰ προσφύγουν στὸν νέο τύπο Γενικῶν Ἐπιθεωρητῶν, ποῦ εἶναι οἱ τηλεοπτικοὶ ἀστέρες. Αὐτοὶ ἔχουν τὴν πανσοφία νὰ ὁμιλοῦν De re commune scibile et opibusdam aliis κατὰ τὴ σατιρικὴ ἔκφραση τοῦ Βολταίρου, τὴν ὁποία ἀπέδωσε εὔστοχα ὃ Ροίδης μὲ τὸ περίφημο: «Περὶ παντὸς κοινῶς γνωστοῦ καὶ τίνων ἄλλων ἀκόμη». Καὶ πέρα ἀπὸ τὴν πανσοφία ἔχουν καὶ τὴν παντοδυναμία ποῦ εἶχε ὃ Ραδάμανθυς στὸν «Ἅδη, ποῦ μποροῦσε τοὺς πάντες νὰ δικάζει. Οἳ τωρινοὶ τηλεοπτικοὶ συνάδελφοι τοὺς δικάζουν καὶ τοὺς ἐκπαιδευτικούς, Ὄχι ὅταν μὲ λόγια καὶ ἔργα προωθοῦν τὴ μαθητικὴ ἀλητεία, Ὄχι ὅταν διακινοῦν ναρκωτικά, ὄχι ὅταν εἶναι ἀμαθεῖς κομματικοὶ Ῥνστρούχτορες, ἀλλὰ ὅταν ἐπιμένουν νὰ βλέπουν τὸ ἔργο τοὺς ὄχι σὰν ἀγγαρεία ἀλλὰ σὰν ἱερὴ λειτουργία. Ἢ ἀπειλῆ τῆς μαμᾶς «Θὰ σὲ πάω στὸν…» ἔχει δέσει τὴ γλώσσα καὶ τὴ σκέψη πολλῶν εὐαίσθητων ἐκπαιδευτικῶν. Καὶ πολλούς τους πῆγαν καὶ κάποιοι ψοφοδεεῖς ἔκαναν …δήλωση μετανοίας πρὸ τῶν ὑπερτάτων κριτῶν.
Σήμερα τρέμει κανεὶς νὰ εἶναι καλὸς ἐκπαιδευτικός. Ἀκόμη καὶ πανεπιστημιακός. Παλαιός μου μαθητής, ποῦ ἀντὶ νὰ συνεχίσει τὸ ἀξιοπρεπὲς ἔργο τοῦ πατέρα του, ποῦ ἦταν διακεκριμένος μπαλωματής, φιλοδόξησε νὰ γίνει πανεπιστημιακὸς γιὰ νὰ μπαλώσει τὶς τρύπες τῆς παιδείας μας. Καὶ τὸ παιδί μου ἔλεγε, σχεδὸν κλαίγοντας πρὸ μηνῶν, ὅτι ὑποχρεώνεται νὰ διδάσκει στοὺς πρωτοετεῖς κλάσματα καὶ δεκαδικούς, γιατί τὰ παιδιὰ ἀγνοοῦν παντελῶς σχεδὸν τὴ «γλώσσα τῶν μαθηματικῶν». Καὶ πᾶνε γιὰ μαθηματικοί! Ἐπίδοξοι Καραθεοδωρῆδες!
Δὲν λέω, ἔγινε κάποια πρόοδος σὲ ὁρισμένους τομεῖς. Ἔγραφα πρὸ 40ετίας σ’ ἕνα διδακτικό μου βιβλίο: Στὸ παιδὶ δὲν ἁπλώνουμε τὸ χέρι• τοῦ δίνουμε τὸ χέρι». Ἢ πρόοδος συνίσταται ὅτι σήμερα τὸ παιδὶ ἁπλώνει χέρι καὶ γλώσσα στὸ δάσκαλο καὶ στὸν καθηγητή. Μὲ τὴν ἀνοχὴ τῆς κοινωνίας, τῆς πολιτείας, τῶν ΜΜΕ καὶ τῶν γονιῶν. «Τὸ παιδὶ κάνει τὴν ἐπιλογή του». Μὰ καὶ τὸ περίστροφο εἶναι μία ἐπιλογή. Κάποτε τὰ παιδιὰ ἔτρωγαν χαστούκια• τώρα δίνουν χαστούκια. Ἄλλα τὸ χαστούκι ποῦ δὲν ἔφαγαν ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ τὸ δάσκαλο, τοὺς τὸ δίνει σήμερα ἢ ζωή.Ἦλθε ἢ κρίση, καὶ πάμπολλοι νεαροὶ πιστεύουν ὅτι θὰ τὴν «σκαπουλάρουν» μὲ τὴν κλοπή. Ἢ ἐργασία τοὺς εἶναι ἄγνωστη λέξη. Τὸ ὑπουργεῖο μοιράζει στὰ παιδιὰ «κομπιοῦτερς» δωρεάν. Μυαλὰ πότε θὰ μοιράσει;

πηγή: «‘ΕΣΤΙΑ»