29 Μαΐ 2010

ΕΝΑΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ



Κάθε ποῦ ζύγωνε 29 Μαΐου ὅ Γερό-Ζαχαρίας δέν εἶχε ἀναπαμό. Ἔπρεπε νά ἑτοιμάσει τό στάρι γιά τό κόλλυβο τῶν «Μαρτύρων τῆς "Ἅλωσης». Ξάκρινε τό καθαρό σπυρί - σπυρί καί τό 'βαζε νά βράσει ἥσυχα μέχρι ν' ἀνοίξει σάν τό ρόδο. Ὕστερα τό στέγνωνε κι ἐπίανε κατόπιν νά τό στολίζει χωρίς βιάση. Μάστορας δουλεμένος στήν Ἁγιογραφία, ἐπίανε τό χέρι του. Πάνω στή χιονάτη ζάχαρη θά 'φτιαχνε τό δικέφαλο ἀετό μέσα σέ στολίδια ἀπίστευτα.

«Μνήσθητι Κύριε ὡς ἀγαθός τῶν δούλων Σου...», μονολογοῦσε καί τά δάκρυα τοῦ τρέχανε ποτάμι.
Μετά τή λειτουργία γίνηκε τό τρισάγιο γιά τούς κεκοιμημέμηνους».Κι ἅμα ὀ γέρο-Τρύφωνας πῆρε νά λέει τό ''αἰωνία ἡ μνήμη'' ὅ Γερό-Ζαχαρίας σήμανε μονοκάμπανο λυπητερό ὅπως ἁρμόζει..... Μετά πῆρε τό δίσκο κι ἄρχισε νά μοιράζει τό στάρι. Πρῶτα στούς πατέρες, ἔπειτα στούς λαϊκούς. Ἀμάθητοι οἱ ξένοι ἀπό τέτοια ἔθιμα τόν ρώτησαν γιά ὅλα τοῦτα τά παράδοξα. Ὅ Γερό-Ζαχαρίας τούς πῆρε παράμερα στό μεγάλο χαγιάτι κι ἄρχισε νά τούς μιλάει γιά τή Μεγάλη Τρίτη του 1453, γιά τό κούρσεμα τῆς Πόλης καί τή θυσία τοῦ τελυταίου αὐτοκράτορα. Ἐνίωθε χρέος ὅ σεβαστός Γέροντας νά τούς μνημονεύει ὅλους μέσα στή Θ. λειτουργία καί νά μιλᾶ γι' αὐτούς σ' ὅσους ρωτοῦσαν νά μάθουν.


Κάθε τόσο ὅ παππούς ἔκοβε τή διήγηση στή μέση καθώς ἤ φωνή τσάκιζε ἀπό τό κλάμα. Μά ἐκεῖ ποῦ βαλάντωνε ὅ γέροντας ἦταν ὅταν μιλοῦσε γιά τήν ἱστορία τοῦ ἄρχοντα Λουκᾶ τοῦ Νοταρᾶ ποῦ κρύφθηκε ἤ θυσία τοῦ γιατί τή σκέπασε ἐκείνη τοῦ Παλαιολόγου.
- Τό λοιπόν... εἶπε ὅ Γερό-Ζαχαρίας. Μετά τό τριήμερο κούρσεμα τῆς Πόλης καί τή μοιρασιά τῶν λαφύρων, ὅ σουλτάνος ἔκανε συμπόσιο γιά τή νίκη. Κάποιος τότε μπιστικός του γιά νά φανεῖ καλός, τόν συμβούλεψε νά ζητήσει ἀπό τό Νοταρά νά τοῦ στείλει πεσκέσι τό δεκατετράχρονο γιό του
στό παλάτι. Κι ἄν τόν ἔδινε μέ τή θέλησή του, θά 'δινε ὄΣουλτανος στό Νοταρά θέση ζηλευτή. Ἀλλιῶς θά παῖρνε σ'ὅλους τό κεφάλι.
/

Ποιός ἦταν ὅ Λουκᾶς ὅ Νοταρᾶς; Ἦταν ὅ πρῶτος Βυζαντινός ἄρχοντας, ἀπό τίς πιό μεγάλες μορφές στά τελευταῖα ἐλεύθερα χρόνια της Βασιλεύουσας.

Μέ ψυχή παιδιοῦ, μά φρόνημα λιονταρίσιο. Ὅ Αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος κρίνοντας ἄξια, τόν ἔκαμε Πρωθυπουργό, Ὕπατο τοῦ Κράτους, λειτουργό καί Μέγα Δοῦκα. Νοῦς λαμπερός ὅ Νοταρᾶς εἶχε δεῖ νωρίς τή λατινική ἀπειλή καί ἀντιστάθηκε σθεναρά.
Τώρα ὅ γίγαντας αὐτός ἦταν φυλακισμένος.


Ὅ Νοταρᾶς στήν "Ἅλωση φρουροῦσε τόν Κεράτιο ἀπό τό Πετρίο μέχρι τήν πύλη τῆς Ἁγίας Θεοδοσίας μέ 100 Ἱππεῖς καί 500 σφενδονῆτες καί τοξότες. Οἵ Τοῦρκοι εἶχαν μπεῖ στήν Πόλη, μά ἐκεῖνος ἀγωνιζόταν ἀκόμη. Καί σάν τόν κύκλωσαν ἦρθε ἤ αἰχμαλωσία. Οἵ δύο γιοί τοῦ εἶχαν πέσει στά τείχη ὑπερασπίζοντας τόν τόπο κι ἐκεῖνος πιάστηκε αἰχμάλωτος μαζί μέ τήν Κυρά του, τήν κόρη, τόν γαμπρό του κι ἐλπίδα στερνή τό δεκατετράχρονο βλαστάρι του.

Καί τώρα τοῦτο τό ἀγγελοῦδι τοῦ τό ζητοῦσε ὅ σουλτάνος.- Δέν εἶναι συνήθεια σέ μας, ἀπάντησε ὅ Βυζαντινός ἄρχοντας, νά δίνουμε μέ τά χέρια μας τά παιδιά μας στίς ἀκολασίες σας. Θά ἦταν καλύτερα ὅ ἡγεμόνας νά μᾶς πάρει τό κεφάλι.Ὅ Νοταρᾶς ἔστρεψε στοργικά τό βλέμμα του στό παιδί του ποῦ στεκόταν ἤρεμο, γεμάτο ἐμπιστοσύνη καί σεβασμό πρός τόν πατέρα του. Ἤ σκέψη τοῦ ἄρχοντα ἔτρεξε μακριά. Καμάρωσε τό γιό τοῦ μικρό καί τόν φανταζότανε μεγάλο. Μά δέν γινόταν ἀλλιῶς, Γιά νά 'ναι σίγουρος πῶς τό παιδί του θά φύγει ἀκηλίδωτο ζήτησε τό πρῶτο αἷμα νά εἶναι τοῦ γιοῦ του.


Ὅ πέλεκυς ἔπεσε. Ὅ Νοταρᾶς στάθηκε μάρτυρας στό θάνατο τοῦ γιοῦ του! Ἀκολούθησε ὁ γαμπρός του. Κι ὑστέρα ἐκεῖνος. Ἔλυσε τήν ἀσημένια πόρπη τῆς χλαμύδας καί πρότεινε περήφανα τόν τράχηλο ποῦ στιγμή δέν εἶχε σκύψει στή ζωή του!

Ἤ φύτρα τῶν Νοταράδων πέρασε στόν Παράδεισο.Οἵ προσκυνητές στό ἄκουσμα τῆς ἱστορίας σταυροκοπήθηκαν. Ταπεινά φίλησαν τό σεβάσμιο χέρι τοῦ Γέροντα κι ἔφυγαν.

Κι ὅ παππούλης πῆρε δύο σπυριά γιά νά συχωρέσει. Ὅ Θεός νά σᾶς ἀναπαύσει, ἀδέλφια μου, εἶπε.
ΠΗΓΗ προσκυνητής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.