Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου (Ἑβρ. ζ' 26 - η' 2)
Ὁ κατ' ἐξοχὴν Ἀρχιερέας τῆς σωτηρίας μας ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴν κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Τὰ προσόντα τοῦ αἰωνίου αὐτοῦ ἀρχιερέως παρουσιάζει στοὺς πιστοὺς ἀναλυτικὰ ὁ θεῖος Ἀπόστολος μέσω τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς ποὺ θὰ ἀναγνωστεῖ στοὺς Ἱερούς μας ναούς.
Μὲ κατάνυξη καὶ προσοχὴ ἂς παρακολουθήσουμε τὸν θεοκίνητο συγγραφέα.
Γράφει λοιπὸν ὅτι ὁ αἰώνιος αὐτὸς Ἀρχιερεὺς ποὺ μᾶς ἔπρεπε εἶναι “ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλών”. Ὁ Κύριος ὑπῆρξε Ὅσιος, δηλ. ἐξ' ὁλοκλήρου ἀφοσιωμένος εἰς τὸν Θεὸ Πατέρα καὶ ἀπολύτως ἅγιος. Ἐπίσης εἶναι καὶ ὡς ἄνθρωπος ἄκακος, ἀλλὰ καὶ ἀμίαντος. Ἀπαλλαγμένος δηλ. ἀπὸ τὸν ὁποιοδήποτε μολυσμὸ καὶ τὸ παραμικρὸ ἴχνος πονηρίας. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλήθεια ἐκφράζει καὶ ὁ πρ. Ἠσαΐας ὅταν τονίζει ὅτι “οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοὺ” (Ἤσ. νγ' 9). Καὶ φυσικὰ ὁ Χριστὸς ὡς ἀναμάρτητος οὐδένα δεσμὸν εἶχε πρὸς τὴν ἀνθρωπίνη ἁμαρτωλότητα, γι' αὐτὸ καὶ ἦταν “κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλών”. Ναί, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ὑπῆρξε ἀμίαντος ἂν καὶ ἀνέλαβε ἀφ' ἑαυτοῦ τὴν δική μας ἐνοχή. Τὴν ἐνοχὴ ὅλου τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων ἀπ' ἀρχῆς ἕως τέλους.
Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο αὐτό. Στὴ συνέχεια ὁ Ἀπόστολος ἔρχεται νὰ μᾶς...
τονίσει τὴν συγκλονιστικὴ ἀλήθεια ὅτι Αὐτὸς ὁ ἀναμάρτητος Μέγας Ἀρχιερεὺς προσέφερε ἑκουσίως τὸν ἑαυτὸν του θυσίαν ὑπὲρ τοῦ λαοῦ. Τώρα πλέον δὲν βρισκόμαστε μόνοι στὸν ἀνηφορικὸ καὶ κάποιες φορὲς δύσκολο δρόμο τοῦ ἀγῶνος. Ἀποτελοῦμε διὰ τῆς πίστεως ἐν τῆ ἐκκλησία τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ ποὺ πορεύεται πίσω ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα του πρὸς τὸν προορισμόν του ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἁγιότητα. Σύσσωμοι πλέον διὰ τῆς κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας, δηλ. τῆς ὀρθοδοξίας μας, πλέουμε πρὸς τὸν ἀκύμαντο λιμένα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ὅσο κι ἂν λυσσᾶ ὁ διάβολος, ὅσο κι ἂν μᾶς κυκλώνουν οἱ ποικίλοι πειρασμοί, στὶς καρδιὲς μας ἔχουν χαραχθεῖ τὰ λόγια τοῦ παρθένου καὶ ἠγαπημένου μαθητοῦ: “Γράφω ὑμίν, τεκνία, ὅτι ἀφέωνται ὑμὶν αἱ ἁμαρτίαι διὰ τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Γράφω ὑμίν, πατέρες, ὅτι ἐγνώκατε τὸν ἀπ΄ἀρχῆς. Γράφω ὑμίν, νεανίσκοι, ὅτι νενικήκατε τὸν πονηρόν. Ἔγραψα ὑμίν, παιδία, ὅτι ἐγνώκατε τὸν πατέρα. Ἔγραψα ὑμίν, πατέρες, ὅτι ἐγνώκατε τὸν ἀπ΄ἀρχῆς. Ἔγραψα ὑμίν, νεανίσκοι, ὅτι ἰσχυροὶ ἐστὲ καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐν ὑμὶν μένει καὶ νενικήκατε τὸν πονηρόν” (Α' Ἰωάν. Β' 12-14).
τονίσει τὴν συγκλονιστικὴ ἀλήθεια ὅτι Αὐτὸς ὁ ἀναμάρτητος Μέγας Ἀρχιερεὺς προσέφερε ἑκουσίως τὸν ἑαυτὸν του θυσίαν ὑπὲρ τοῦ λαοῦ. Τώρα πλέον δὲν βρισκόμαστε μόνοι στὸν ἀνηφορικὸ καὶ κάποιες φορὲς δύσκολο δρόμο τοῦ ἀγῶνος. Ἀποτελοῦμε διὰ τῆς πίστεως ἐν τῆ ἐκκλησία τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ ποὺ πορεύεται πίσω ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα του πρὸς τὸν προορισμόν του ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἁγιότητα. Σύσσωμοι πλέον διὰ τῆς κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας, δηλ. τῆς ὀρθοδοξίας μας, πλέουμε πρὸς τὸν ἀκύμαντο λιμένα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ὅσο κι ἂν λυσσᾶ ὁ διάβολος, ὅσο κι ἂν μᾶς κυκλώνουν οἱ ποικίλοι πειρασμοί, στὶς καρδιὲς μας ἔχουν χαραχθεῖ τὰ λόγια τοῦ παρθένου καὶ ἠγαπημένου μαθητοῦ: “Γράφω ὑμίν, τεκνία, ὅτι ἀφέωνται ὑμὶν αἱ ἁμαρτίαι διὰ τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Γράφω ὑμίν, πατέρες, ὅτι ἐγνώκατε τὸν ἀπ΄ἀρχῆς. Γράφω ὑμίν, νεανίσκοι, ὅτι νενικήκατε τὸν πονηρόν. Ἔγραψα ὑμίν, παιδία, ὅτι ἐγνώκατε τὸν πατέρα. Ἔγραψα ὑμίν, πατέρες, ὅτι ἐγνώκατε τὸν ἀπ΄ἀρχῆς. Ἔγραψα ὑμίν, νεανίσκοι, ὅτι ἰσχυροὶ ἐστὲ καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐν ὑμὶν μένει καὶ νενικήκατε τὸν πονηρόν” (Α' Ἰωάν. Β' 12-14).
Βιώνοντας τὴν Θεία Λειτουργία σὲ κάθε εὐχαριστιακὴ σύναξη, οἱ πιστοὶ ἀναζωπυρώνουμε τὴν μεγάλη αὐτὴ ἀλήθεια. Τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστὸς ὡς Μέγας Ἀρχιερεὺς προσέφερε ὁ ἴδιος ὄχι κάποιο ἄλλο θύμα, ἀλλὰ τὸν ἑαυτό του. Θυσίασε τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ ἐξιλεωθοῦν οἱ ἁμαρτίες μας, ἀρκεῖ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ προσοικειωθοῦμε τὴν μοναδική Του αὐτὴ θυσία ποὺ ζοῦμε ὡς ἐκκλησιαστικὸ σῶμα συμμετέχοντας στὴ Θεία Λατρεία διὰ τοῦ Ἱεροῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Καὶ θὰ ὁλοκληρώσει ὁ Ἀπόστολος μὲ Ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ ὅτι μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀνυπέρβλητη θυσία Του, ὁ Κύριος “ἐκάθισεν ἐν δεξιὰ τοῦ Θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοίς”. Μετὰ τὸν ὀδυνηρὸν θάνατον ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, ἔρχεται ὁ θρίαμβος. Μετὰ τὴν ἀρχιερατική του προσφορὰ ἔρχεται ἡ αἰώνιος βασιλεία καὶ κυριαρχία. Τώρα πλέον τὸ ἔργο του συνεχίζει ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός. Συνεχίζει τὸ ἔργο τῆς ἀρχιερατικῆς μεσιτείας Του γιὰ τοὺς πιστοὺς ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ἐκκλησία Του. Τώρα ὁ Κύριος πρεσβεύει γιὰ ἐμᾶς, “ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἤμων” πρὸς τὸν Πατέρα. Παρακαλεῖ γιὰ τοὺς ἀγῶνες, τὶς ἀγωνίες καὶ τὶς θλίψεις ποὺ δοκιμάζουμε ὅσο βρισκόμαστε στὸν κόσμο τοῦτο. Καὶ γιὰ νὰ μὴν τὰ χάνουμε ὅταν μᾶς κυκλώνουν “αἱ τοῦ βίου ζάλαι ὥσπερ μέλισσαι κηρίον” θὰ τονίσει καὶ πάλι ὁ ἐπιστήθιος μαθητής: “Τεκνία μου, ταῦτα γράφω ὑμὶν ἴνα μὴ ἁμάρτητε· καὶ ἐὰν τὶς ἁμάρτη, παράκλητον ἔχομεν πρὸς τὸν πατέρα, Ἰησοῦν Χριστὸν δίκαιον καὶ αὐτὸς ἱλασμός ἐστι περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἠμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου του κόσμου” (Α' Ἰωάν. Β' 1-2).
Ἐνῶ οἱ τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας πιστοὶ προσβλέπουμε στὴν ἀρχιερατικὴ μεσιτεία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, βαδίζοντας τὴν στενὴ ἀλλὰ καὶ εὐλογημένη ὁδὸν τῆς πίστεως, ἡ θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς ἐκκλησία, ἀντηχεῖ ἕως τῆς γὴς τὶς προσευχὲς τῶν ἁγίων οἱ ὁποῖοι “ἄδουσιν ὠδὴν καινὴν λέγοντες· ἄξιος εἰ λαβεῖν τὸ βιβλίον καὶ ἀνοῖξαι τὰς σφραγίδας αὐτοῦ, ὅτι ἐσφάγης καὶ ἠγόρασας τῷ Θεῷ ἠμᾶς ἐν τῷ αἵματί σου ἐκ πάσης φυλῆς καὶ γλώσσης καὶ λαοῦ καὶ ἔθνους” (Ἀποκ. Ε' 9).
Ὁ Χριστὸς λοιπὸν εἶναι ὁ αἰώνιος Ἱερεύς, πάντοτε ζῶν, γι' αὐτὸ καὶ “ἀπαράβατον ἔχει τὴν ἱερωσύνην” (Ἑβρ. Ζ' 24). Τὸ “ἀπαράβατον” τοῦτο ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι ἡ Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ δὲν μεταδίδεται καὶ σὲ ἄλλα πρόσωπα ὅπως φρονοῦν καὶ διδάσκουν οἱ κακόδοξοί του προτεσταντικοῦ κόσμου. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει διαδόχους στὴν ἱερωσύνη, ἔχει ὅμως ἀντιπροσώπους στὴν ἱερωσύνη. Πρόσωπα δηλ. τὰ ὁποία μετέχουν τῆς ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ μὲ πρώτους ἀπ' ὅλους τους Ἁγίους Ἀποστόλους οἱ ὁποῖοι ἀφήνουν διαδόχους καὶ αὐτὸ βεβαίως θὰ συνεχίζεται ἕως τὰ τέλη τῶν αἰώνων. Ὅπως δηλ. οἱ πρεσβευτὲς δὲν εἶναι διάδοχοι ἑνὸς βασιλέως ἢ προέδρου δημοκρατίας, ἀλλ' ἀντιπρόσωποι αὐτοῦ σὲ διάφορες χῶρες, ἔτσι καὶ οἱ Ἱερεῖς δὲν εἶναι διάδοχοι τῆς ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἀντιπρόσωποι αὐτῆς τῆς ἱερωσύνης. Καὶ ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, αὐτὸ τὸ βλέπει κανεὶς σὲ πλεῖστα ὅσα σημεῖα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ταυτοχρόνως τὸ βιώνουμε στὴν ζωντανὴ Ἀποστολικὴ παράδοση ποὺ κατέχει ἀδιασπάστως καὶ μοναδικὰ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας.
Ἀλλὰ τὰ δόγματα καὶ οἱ μεγάλες ἀλήθειες συνακολουθοῦνται καὶ ἀπὸ τὸν ὀρθὸ τρόπο ζωῆς. Ἕνα δὲ τέτοιο φωτεινὸ παράδειγμα μέσα στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία εἶναι καὶ ὁ σήμερα ἑορταζόμενος καὶ τιμώμενος Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.
Κατέστη δοχεῖον χρυσόν του Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀνεδείχθη βαθὺς δογματικός, δεινὸς κῆρυξ, ἀπολογητής, ἑρμηνευτὴς σπουδαῖος καὶ ἰδίως Θεολόγος μὲ τὴν ἀπόλυτη ἔννοια. Ἐπίσης, στύλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἱεράρχης Μέγιστος, ὁ ὁποῖος διὰ τοῦ “ποιμενικοῦ αὐλοῦ τῆς θεολογίας τοῦ τὰς τῶν ρητόρων ἐνίκησε σάλπιγγας”!
Εἴθε, ἡ ἁγία του μορφὴ νὰ καθοδηγεῖ τὸ ποίμνιο καὶ ἰδίως τοὺς ποιμένες στὴν δύσκολη ἐποχὴ ποὺ διανύουμε. Τὸ δὲ χριστεπώνυμον πλήρωμα νὰ δέεται ἐκτενῶς ὥστε σὲ κάθε περίπτωση ἐκλογῆς νέων ἀρχιερέων, μυριόστομως νὰ ἀναπέμπεται ἡ εὐχαριστία “τοιοῦτος ἠμὶν ἐπρεπεν ἀρχιερεύς”.
Ἀμήν.
Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Mail: ioil.konitsa@gmail.com
Κόνιτσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου