Στίς θλίψεις ὁ Θεός δίνει τήν ἀληθινή παρηγοριά.

Ὁ Θεός βλέπει ἀπό κοντά τίς ταλαιπωρίες τῶν παιδιῶν Του καί τά παρηγορεῖ σάν καλός Πατέρας. Γιατί, τί νομίζεις, θέλει νά βλέπη τό παιδάκι Του νά ταλαιπωρῆται; Ὅλα τά βάσανά του, τά κλάματά του, τά λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν Του καί ὕστερα πληρώνει. Μόνον ὁ Θεός δίνει στίς θλίψεις τήν ἀληθινή παρηγοριά. Γι’ αὐτό, ἄνθρωπος πού δέν πιστεύει στήν ἀληθινή ζωή, πού δέν πιστεύει στόν Θεό, γιά νά Τοῦ ζητήση τό ἔλεός Του στίς δοκιμασίες πού περνάει, εἶναι ὅλο ἀπελπισία καί δέν ἔχει νόημα ἡ ζωή του. Πάντα μένει ἀβοήθητος, ἀπαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αὐτήν τήν ζωή, ἀλλά καταδικάζει καί αἰώνια τήν ψυχή του.

Οἱ πνευματικοί ὅμως ἄνθρωποι, ἐπειδή ὅλες τίς δοκιμασίες τίς ἀντιμετωπίζουν κοντά στόν Χριστό, δέν ἔχουν δικές τους θλίψεις. Μαζεύουν τίς πολλές πίκρες τῶν ἄλλων, ἀλλά παράλληλα μαζεύουν καί τήν πολλή ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ψάλλω τό τροπάριο «Μη καταπιστεύσης μέ ἀνθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα», καμμιά φορᾶ σταματῶ στό «ἀλλά δέξαι δέησιν τοῦ ἰκέτου σου...». Ἀφοῦ δέν ἔχω θλίψη, πώς νά πῶ «θλίψις γάρ ἔχει μέ, φέρειν οὐ δύναμαι»; Ψέμματα νά πῶ; Στήν πνευματική ἀντιμετώπιση δέν ὑπάρχει...

θλίψη, γιατί, ὅταν ὁ ἄνθρωπος τοποθετηθῆ σωστά, πνευματικά, ὅλα ἀλλάζουν. Ἄν ὁ ἄνθρωπος ἀκουμπήση τήν πίκρα τοῦ πόνου του στόν γλυκύ Ἰησοῦ, οἱ πίκρες καί τά φαρμάκια τοῦ μεταβάλλονται σέ μέλι. Ἄν καταλάβη κανείς τά μυστικά τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τόν μυστικό τρόπο μέ τον ὁποῖο ἐργάζεται ὁ Θεός, παύει νά στεναχωριέται γιά ὅ,τι τοῦ συμβαίνει, γιατί δέχεται μέ χαρά τά πικρά φάρμακα πού τοῦ δίνει ὁ Θεός γιά τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς του. Ὅλα τά θεωρεῖ ἀποτελέσματα τῆς προσευχῆς του, ἀφοῦ ζητάει συνέχεια ἀπό τόν Θεό νά τοῦ λευκάνη τήν ψυχή. Ὅταν ὅμως οἱ ἄνθρωποι ἀντιμετωπίζουν τίς δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Ἀφοῦ ὁ Θεός ὅλους μας παρακολουθεῖ, πρέπει νά παραδίνεται κανείς ἐν λευκῶ σ’ Αὐτόν. Ἀλλιῶς εἶναι βάσανο· ζητάει νά τοῦ ἔρθουν ὅλα, ὅπως ἐκεῖνος θέλει, ἀλλά δέν τοῦ ἔρχονται ὅλα ὅπως τά θέλει, καί ἀνάπαυση δέ βρίσκει. Εἴτε χορτάτος εἶναι κανείς εἴτε νηστικός, εἴτε τόν ἐπαινοῦν, εἴτε τόν ἀδικοῦν, πρέπει να χαίρεται καί νά τά ἀντιμετωπίζη ὅλα ταπεινά καί μέ ὑπομονή. Τότε ὁ Θεός συνέχεια θά τοῦ δίνη εὐλογίες, ὥσπου νά φθάση ἡ ψυχή του σέ σημεῖο νά μή χωράη, νά μήν ἀντέχη τήν καλωσύνη τοῦ Θεοῦ. Καί, ὅσο θά προχωράη πνευματικά, τόσο θά βλέπη τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σε μεγαλύτερο βαθμό καί θά λειώνη ἀπό τήν ἀγάπη Του.

ΓέρωνΠαΐσιος