31 Δεκ 2011

Ρωμηοὶ καὶ Γραικύλοι

τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἰεροθέου
Ἡ ἱστορία ἑνὸς Ἔθνους συνδέεται πολὺ στενὰ μὲ τὰ ὀνόματά του, ὁπότε μελετῶντας κανεὶς τὰ ὀνόματα μπορεῖ νὰ ἐξακριβώση τὰ ἱστορικὰ δεδομένα,ἀλλὰ κυρίως τὴν πολιτιστικὴ ζωὴ ἑνὸς χώρου. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὴνἙλλάδα, μὲ τὴν πολύχρονη ἱστορία της. Ἑπομένως, οἱ περιπέτειες ἑνὸςἜθνους ἔχουν σχέσι καὶ μὲ τὶς περιπέτειες τῶν ὀνομάτων του.
Μεταξὺ τῶν ὀνομάτων ποὺ ἐχαρακτήριζαν τοὺς Ἕλληνες εἶναι καὶ τὸ Γραικός, τὸ ὁποῖο μνημονεύει καὶ ὁ Ἀριστοτέλης καὶ βεβαίως ὁ Γραικὸς γενεαλογεῖταιἀπὸ τὸν Δευκαλίωνα, ὅπως καὶ ὁ Ἕλλην. Οἱ Δυτικοὶ - Λατῖνοι ἐγνώριζαν τοὺςἝλληνας κυρίως ὡς Γραικούς. Ὅταν ὅμως ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς ἔκανε τεράστια ἐντύπωσι στοὺς Λατίνους, οἱ ὁποῖοι ἄρχισαν νὰ τοὺς μιμοῦνται καὶ νὰὑποτιμοῦν τοὺς ἑαυτούς τους, χαρακτηρίζοντάς τους ὡς βαρβάρους, τότεὑπῆρξε ἀντίδρασις ἐκ μέρους τῶν πατρικίων, ἀφοῦ προσβαλλόταν ὁἐθνικισμός τους. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ ὁμιλοῦν περιφρονητικῶς γιὰ τοὺς Γραικοὺς - Ἕλληνας καὶ βεβαίως γι’ αὐτοὺς ποὺ μαγεύονταν ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμό.
Ὁ ἀείμνηστος Καθηγητὴς Παναγιώτης Χρήστου γράφει: «ἐκδικούμενοι τοὺς πνευματικοὺς εἰσβολεῖς οἱ Ρωμαῖοιἐσχημάτισαν καὶ...

 νέο ὑποκοριστικὸ τίτλο τοῦ ὀνόματός των (ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Γραικός), σαφῶς περιφρονητικό, GRAECULI, Γραικύλοι, παίρνοντας ἴσως ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν διαγωγὴ ὡρισμένων ἐξελληνισμένων Ἀνατολικῶν”.Ἔτσι ὁ Κικέρων, ὁ ὁποῖος διακρινόταν γιὰ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ ἀποκλήθηκε «γραικὸς καὶ σχολαστικός», ἀλλὰ καὶ γραικύλος. Ὁ δήμαρχος Καλῆνος σὲ λόγο του ἔλεγε γιὰ τὸν Κικέρωνα: “Ταῦθ’ οὕτως, ὦ Κικέρων ἢ Κικέρουλε ἢ Κικεράκιε ἢ Κικερίσκε ἢ Γραικύλε, ἢ ὅ,τι ποτὲ χαίροις ὀνομαζόμενος”.
Ἔτσι, ὁ ὅρος Γραικυλισμὸς ἀποδόθηκε περιφρονητικὰ σὲ κάποιον ποὺ ἐγκαταλείπει τὴν δική του πολιτιστικὴπαράδοσι καὶ προσλαμβάνει κάποια ἄλλη παράδοσι. Ἐπίσης, ὁ ὅρος Ρωμηός, ἰδίως ἀπὸ τότε ποὺ ὁΧριστιανισμὸς ἔγινε ἐπίσημη Θρησκεία τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους, φορτίστηκε μὲ νέα ἔννοια, ἀφοῦ Ρωμηὸς χαρακτηρίζεται ἐκεῖνος ποὺ ἔχει Ὀρθόδοξη πίστι καὶ ἑλληνικὴ ἢ ἑλληνιστικὴ παράδοσι.
Μέσα στὰ πλαίσια αὐτὰ πρέπει νὰ δοῦμε τοὺς ὅρους Ρωμηὸς καὶ Γραικύλος, ἢ Ρωμηοσύνη καὶ Γραικυλισμός. Τὸ πρῶτο δηλώνει μία πολιτιστικὴ ἀξιοπρέπεια, τὸ δεύτερο μία πολιτιστικὴ ὑποδούλωσι.
Ὁ Καθηγητὴς π. Ἰωάννης Ρωμανίδης θὰ γράψη σχετικῶς:
«Τὸ γραικεύω εἶναι σχεδὸν ταυτὸν μὲ τὸ φραγκεύω.
Σημαίνει σήμερον ἀμερικανεύω, ρωσεύω, φραντσεύω, γερμανεύω, δηλαδὴ γίνομαι πνευματικὸς δοῦλος τῶνἔξω τῆς Ρωμηοσύνης.
Ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει σαφῶς ὅτι ὑπάρχει μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ συμμαχίας καὶ δουλείας. Γίνεται σύμμαχος μὲὁποιονδήποτε, ἐφ’ ὅσον συμφέρει εἰς τὸ Ἔθνος, ἀλλὰ ποτὲ δοῦλος τῶν συμμάχων.
Ὁ Γραικύλος ὅμως νομίζει ὅτι συμμαχία σημαίνει πνευματικὴν δουλείαν, δηλαδὴ συγχώνευσιν πολιτισμῶν καὶ σύγχυσιν ἰδεολογιῶν. Ὁ Γραικύλος δὲν γίνεται μόνον σύμμαχος, ἀλλὰ γίνεται καὶθέλει νὰ γίνη ἕνα πρᾶγμα μὲ τὸν σύμμαχον. Νομίζει ὅτι συμμαχία εἶναι τὸ νὰ προσφέρεται δι’ ἔρωταὡς δούλη πρὸς τὸν κύριον ἴνα ἀποκτήση ἰσχυρὸν προστάτην, ὁ ὁποῖος θὰ σώση τὴν Ἑλλαδίτσαν του.Ὁ Νεογραικύλος εἶναι συνεχιστὴς τῆς παραδόσεως τῶν Γραικύλων πρὸ τῆς Ἁλώσεως, οἱ ὁποῖοι μᾶςἐκήρυττον τὴν ἀνάγκην τῆς φραγκεύσεως τοῦ πνεύματος, διὰ νὰ σωθῶμεν ἀπὸ τὴν δουλείαν τοῦσώματος.
Μὲ ἄλλα λόγια ὁ Γραικύλος φοβεῖται καὶ ἄρα οὔτε εἶναι οὔτε ἠμπορεῖ νὰ εἶναι Ρωμηός, ἐφ’ ὅσον φοβεῖται. Φοβεῖται τὴν πνευματικὴν ἀνεξαρτησίαν καὶ ἐλευθερίαν. Θέλει τὴν ἐλευθερίαν τοῦ σώματος μόνον. Καὶ διὰ τοῦτο δὲν ἠμπορεῖ κἂν νὰ φαντασθῆ ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη ὄχι μόνον δὲν ὑποδουλώνεται πνευματικῶς, ἀλλὰ εἶναι ἐν τῷ κόσμῳ πολιτιστικὴ δύναμις ἠγετική».
Φαίνεται, λοιπόν, καθαρὰ ὅτι οἱ ὅροι Ρωμηὸς καὶ Γραικύλος δὲν εἶναι ἁπλῶς θεωρητικοί, δὲν συνδέονται μόνον μὲ ἱστορικὰ γεγονότα τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ συνιστοῦν ἕνα ἰδιαίτερο τρόπο ζωῆς. Καὶ αὐτὸ πρέπει νὰτὸ δοῦμε στὴν σχέσι μεταξύ του πολιτιστικοῦ τρόπου ζωῆς τοῦ Ἕλληνος - Ρωμηοῦ καὶ τοῦ πολιτιστικοῦτρόπου ζωῆς τοῦ Δυτικοῦ ἀνθρώπου.
Συχνὰ λέγεται ὅτι ἡ Ἑλλὰς εἶναι ὀργανικῶς συνδεδεμένη μὲ τὴν Δύσι καὶ τὸν λεγόμενο δυτικὸ πολιτισμό, ὅτι δὲν νοεῖται ἡ Εὐρώπη χωρὶς τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν πολιτισμό της. Ἔτσι ὅποιος ἐκφράζει τὴν ἄποψι ὅτι ἡ Ἑλλάς,ὡς τρόπος ζωῆς, ἐκφράζει ἕναν ἄλλο πολιτισμὸ ποὺ εὑρίσκεται στὸν ἀντίποδα τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦθεωρεῖται ὀπισθοδρομικός, ἐπαρχιώτης, ἐθνικιστής.
Ὅμως δὲν πρέπει νὰ βαυκαλιζώμαστε μὲ τὶς δικές μας ἀπόψεις, οὔτε νὰ στεκώμαστε ναρκιστικὰ μὲ αὐτὰ ποὺνομίζουμε δεδομένα. Πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ βλέπουμε καὶ τὶς σκέψεις τῶν ἄλλων. Νὰ ἐξετάζουμε, δηλαδή, πῶς μᾶς θεωροῦν οἱ ξένοι, καὶ κυρίως ἀπὸ ποῦ καθορίζουν μὲ ποικίλους τρόπους τὴν πολιτική τους.
Ὑπάρχει ἕνα πρόσφατο παράδειγμα πολὺ χαρακτηριστικό. Ὁ γνωστὸς Ἀμερικανὸς Ἐπιστήμων, Σάμιουελ Χάντιγκτον, τοῦ ὁποίου οἱ ἀπόψεις συχνὰ ἀπησχόλησαν τὸν ἑλληνικὸ τύπο, σὲ μία συνέντευξι ποὺ δόθηκε στὸν Ἕλληνα δημοσιογράφο Ἀλέξη Παπαχελᾶ καὶ δημοσιεύθηκε στὸ Βῆμα (24 Μαΐου 1998) καὶ σὲ ἐρώτημα: «Στὸ βιβλίο σας ἑξαιρεῖτε τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν Δύσι, πρᾶγμα ποὺ προκαλεῖ ἐντύπωσι καθὼς πρόκειται γιὰ μία χώρα ποὺ ἔχει ταυτισθῆ μὲ τὴν Δύσι, σὲ κρίσιμες περιπτώσεις, συμμετέχει στὸ ΝΑΤΟ καὶ στὴν Ε.Ε. καὶ ἔχει υἱοθετήσει ἕνα δυτικὸ τρόπο ζωής», ἀπήντησε: «Δὲν πιστεύω ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἀνῆκε ποτὲ στὸν δυτικὸ πολιτισμό,ὁ ὁποῖος δημιουργήθηκε τὸν 9ο καὶ 10ο αἰώνα μ.Χ. Ἡ κλασσικὴ Ἑλλὰς ἐδώρησε ἀσφαλῶς πολλὰ στοιχεῖα στὸν δυτικὸ πολιτισμό. Κατὰ τὴν γνώμη μου οἱ θέσεις ποὺ ἔχει πάρει ἡ Ἑλλὰς σὲ θέματα ὅπως τὸ Βοσνιακὸδείχνουν καθαρὰ ὅτι ἔχει διαφορετικὰ συμφέροντα ἀπὸ τὶς δυτικὲς δυνάμεις. Βλέπω ὅτι οἱ Ἕλληνεςἀναγνωρίζουν τὸ γεγονὸς αὐτὸ καθὼς σημαίνοντες πολιτικοὶ μιλοῦν ὅλο καὶ περισσότερο γιὰ τοὺς δεσμοὺς τῆς χώρας μὲ ὀρθόδοξες δυνάμεις».
Νομίζω ὅτι δεῖγμα κομπλεξικότητος ἑνὸς λαοῦ εἶναι τὸ νὰ ἐπιδιώκη νὰ θεωρῆται ἐξάρτημα μιᾶς μεγάλης Χώραςἢ ἀκόμη μίας ἑνώσεως Χωρῶν καὶ μάλιστα τὸ νὰ θεωρῆ ὅτι ἔχει τὴν ἴδια πολιτιστικὴ παράδοσι μὲ αὐτὲς ἢ τὸχειρότερο ὅτι ἡ πολιτιστικὴ παράδοσις τῆς Δύσεως ἔχει ἐπηρεασθῆ ἀπὸ τὴν δική του πολιτιστικὴ παράδοσι. Στὸ συγκεκριμένο ὅμως θέμα ὁ Χάντιγκτον εἶναι πολὺ σαφὴς καὶ νομίζω ἀληθινός. Δὲν πρόκειται, δηλαδή, γιὰμία παραπληροφόρησι.
Πράγματι, ὁ δυτικὸς πολιτισμὸς εἶναι δημιούργημα τοῦ Καρλομάγνου, μὲ τὴν φεουδαλιστικη καὶ παγανιστικὴἀντίληψη καὶ οὐσιαστικὰ δημιουργήθηκε τὸν 9ο καὶ 10ο αἰῶνα, ὅπως λέγει ὀρθῶς ὁ Χάντιγκτον. Προσέλαβε, βεβαίως, κυρίως κατὰ τὴν ἀναγέννησι, μερικὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὸν Πλάτωνα καὶ τὸν Ἀριστοτέλη, ἀλλὰ ὅμως ἔχει μία ἄλλη ἀνθρωποκεντρικὴ προοπτικὴ καὶ ὑποδομή. Γι’ αὐτὸ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ἀκόμη καὶ μερικοὶ σοβαροὶπολιτικοί, ὅσοι ἀφουγκράζονται τοὺς καϋμοὺς τοῦ λαοῦ, ἀναγνωρίζουμε ὅτι ἔχουμε περισσότερη καὶοὐσιαστικώτερη ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ὀρθοδόξους λαοὺς τῶν Βαλκανίων καὶ τοὺς ὀρθοδόξους λαοὺς τῆς ΜέσηςἈνατολῆς, παρὰ μὲ τοὺς δυτικοὺς ποὺ διαποτίζονται ἀπὸ μία ἄλλη παράδοσι.
Βέβαια, θὰ συνεργαζώμαστε μὲ τοὺς Εὐρωπαϊκοὺς λαούς, θὰ συμμετέχουμε στὸ εὐρωπαϊκὸ γίγνεσθαι, ἀλλὰδὲν εἶναι ἐπαρχιωτισμός, ἀντιθέτως εἶναι πνευματικὴ ἀρχοντιὰ τὸ νὰ γνωρίζουμε καὶ νὰ κρατοῦμε τὴνἑτερότητα τῆς παραδόσεώς μας, τὴν ὁποία ἀναζητοῦν καὶ οἱ σύγχρονοι δυτικοί, διότι ἔχει στοιχεῖα αὐθεντικότητος.

2 σχόλια:

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.