30 Δεκ 2011

ΦΑΡΙΣΑΪΣΜΟΣ», Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΗΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ

Ναλπάντη Γεωργίου, Θεολόγου
1.   ταπεινοφροσύνη προϋπόθεση κάθε ρετς  
  ρθόδοξη διδασκαλία θεωρε σν βάση κα προϋπόθεση τς εσέβειας κα κάθε ρετς, τν ταπεινοφροσύνη ( τν ταπεινότητα). Στν ντίποδα ατς, βρίσκεται  ψηλοφροσύνη,  παρση, τ λαζονικ φρόνημα, μ λλα λόγια  «Φαρισαϊσμός» (ρος πο βγκε π τν σπουδαία παραβολ το Κυρίου, το «Τελώνου κα Φαρισαίου).
   Μ τν παραβολ ατ  Χριστς θέλησε ν μς προφυλάξει π τν μεγάλη ρρώστια πο πειλε τν γι θρησκευτικότητα κα εσέβεια, τν «Φαρισαϊσμό».Τ πιτυγχάνει νατέμνοντας δύο χαρακτηριστικος τύπους νθρώπων, τν ρα τς προσευχς. ........

2.   τρόπος προσευχς εναι «τ θερμόμετρο τς εσεβείας»
   Πράγματι, διότι,  προσευχ εναι «τ θερμόμετρο τς εσεβείας», τ κριτήριο τς γνησιότητάς της. τσι,  Κύριος μς παρουσιάζει μέσα στν Να προσευχομένους, δύο χαρακτηριστικος τύπους:
νς Φαρισαίου, πο κπροσωποσε τν ποχ κείνη τν συμμόρφωση στν «Νόμο» κα νσάρκωνε τν πρακτικ εσέβεια κα
νς Τελώνη, πο στ μάτια το λαο ταν  νσάρκωση τς κμετάλλευσης, τς δικίας κα τς μαρτωλότητας.
     Μ τν ντίθεση ατή,  Κύριος προσπαθε ν ναδείξει κα ν σκιαγραφήσει τν ρρώστια τς φαινομενικς εσέβειας, πο δν εναι λλη π τν «ποκρισία». 
3.   Φαρισαος ρχίζει π τν αταρέσκεια κα καταλήγει στν κατάκριση.  
    Φαρισαος παριθμε στν Θε τ προτερήματα κα τς ρετές του. Δείχνει ατοπεποίθηση κα αταρέσκεια, ναφέροντας τς (δθεν) ρετές του κα συγκρίνοντας τον αυτό του μ τος λλους τσι βρίσκει τν αυτν του πολ καλ κα πως τν θέλει  Θεός: «Οκ εμ σπερ ο λοιποί των νθρώπων,ρπαγες, δικοι, μοιχοί… νηστεύω δς το Σαββάτου, ποδεκατ πάντα σα κτμαι ...», δηλ. «δν εμαι σν τος λλους, ρπαξ δικος κα μοιχός». πιπλέον νηστεύω δύο φορς τν βδομάδα κα δίνω τ δέκατον τν εσοδημάτων μου στν Ναό. Μέχρις δ βέβαια λέει τν λήθεια. λλ στν συνέχεια  προσευχ του καταλήγει σ κατάκριση τν λλων νθρώπων τι εναι «,…, ρπαγες, δικοι, μοιχοί…» κα διαίτερα το συμπροσευχομένου το Τελώνη  « κα ς οτος  Τελώνης». Στν κατάσταση ατ  Φαρισαος βλέπει τς «καλές του πράξεις» σν προσωπικ κατορθώματα κα θεωρε τι δικαιοται παίνου.
    δ, πρέπει ν ναφέρουμε, τι γι τος Χριστιανος «ο καλς πράξεις» πρέπει ν εναι μι φυσιολογικ κατάσταση. Σν παράδειγμα, μπορομε ν ναφέρουμε τν φυσιολογικ λειτουργία τς ναπνος. Δν εναι κατόρθωμα τι μπορομε ν  ναπνέουμε, φο χωρς ναπνο δν θ μπορούσαμε ν ζήσουμε. τσι λοιπόν τ  ργα γάπης θ πρέπει γι τν Χριστιαν ν εναι μι φυσικ κατάσταση. Πρέπει  Χριστιανς ν κάνει τ καλ  τόσο πλ κα φυσικά, σο τ λουλούδι σκορπίζει χωρς διαίτερη προσπάθεια γύρω τ ρωμά του.
   Τελικ  ρετ το νθρώπου σο μεγάλη κα ν εναι, εναι λλιπέστατη μπροστ στν τελειότητα κα γιότητα το Θεο (ς «ράκος ποκαθημένης» λέει  Π. Διαθήκη), δηλ. σν σκουπίδι, σν βρώμικο κουρέλι νευ ξίας.  Κύριος, ν τούτοις μς επε γι σα φείλουμε ν κάνουμε: «οτω κα  μες, ταν ποιήσετε πάντα τ διαταχθέντα μν, λέγετε τι, δολοι χρεοι σμέν, τι  φείλομεν ποισαι, πεποιήκαμεν». Πο λοιπν μπορε ν στηριχθε  καύχησή μας γι τ καλά μας ργα;
     μεγάλος κίνδυνος τς πνευματικς μας ζως, εναι ν γίνει,  περιαυτολογία κα  καυχησιολογία «στάση ζως». Δηλαδ ν ναμένει,  δθεν στ  ργα «εσεβής», τν δίκαιη νταπόδοση π τν Θε κα ν περιπέσει σ ατάρκεια. Ν νομίσει τι εναι δη «σωσμένος». Φαλκιδεύεται τσι, λος  πνευματικός του γώνας κα δημιουργεται τσι  ψευδαίσθηση «δικαίωσης»,  μλλον «ατοδικαίωσης». 
4.   Φαρισαος γίνεται κα ντικοινωνικς    
    Φαρισαος μως κτός των λλων γίνεται κα ντικοινωνικός. Διότι   προσευχ το κορυφώνεται στν ξουθένωση το Τελώνη. Εναι τρέχουσα πρακτική, τι  ληθινς Χριστιανς μισε τν μαρτία, λλ ποτ δν μισε κα δν ξουθενώνει τν μαρτωλό. Διότι  μαρτωλς μπορε ν γίνει  αριανς γιος, ν μετανοήσει. Μπορε ν συμβε σημερινς κατήγορος πο κατακρίνει κάποιον γι τς μαρτίες του, ν κατακριθε π τν Θε (ν παραμένει κατήγορος) κα  μαρτάνων μαρτωλς ν δικαιωθε ν μετανοήσει. τσι, που πικρατε τ Φαρισαϊκ πνεμα,  εναι δύνατη  συγκρότηση Χριστιανικς κοινωνίας, κοινωνίας γάπης, δηλ. κκλησίας.
     «Φαρισαϊσμς» δημιουργε τομιστς κα τομοκράτες. Διότι  Φαρισαος περιορίζει τν κόσμο στ τομό του. Κοινωνικ σμα εναι μόνο παρκτό, που κυριαρχε  πίστη στν συμπληρωματικότητα το νς νθρώπου π τν λλο. κε, πο μαθαίνει κανες ν βλέπει κα ν προσέχει τς ρετς κα τ προσόντα το λλου κα χι τς δυναμίες του.  ποιοσδήποτε μως «Φαρισαος» δν ασθάνεται κανέναν γύρω του σν δελφό του. Γιατί πάρχει πρτα ατς κα πειτα ο λλοι.  μλλον πάρχουν κα ο λλοι, λλ μόνο γι τν δική του ξυπηρέτηση κα ετυχία.  
5.   ατοδικαίωση καταλήγει στν πρακτικ θεΐα  
     λλ  «Φαρισαϊσμς» δν λλοτριώνει μόνο τ συνείδηση κα τν κοινωνικ συμπεριφορ το νθρώπου. χει κα βαρύτατες σωτηριολογικς συνέπειες. Μετατοπίζει τ κέντρο τς σωτηρίας μας π τν Θεό, στν αυτό μας. Μς μποδίζει ν διακρίνουμε τ λεος το Θεο, τν περίγραπτη γάπη Του, πο μς σζει, κα μς κάνει ν προσέχουμε μόνο τ «καλά μας ργα». τσι φθάνουμε στν ατοδικαίωση  κα στν ατοσωτηρία. λλ ατ τελικ καταντ μι πρακτικ μορφ θεΐας. Δν ζητμε τ λεος το Θεο πο θ μς σώσει. Δν χουμε νάγκη τν εσπλαχνία του, διότι θ μς σώσουν (δθεν)  τ καλά μας ργα.  Θες μένει ξω π τν ζωή μας κα  πίστη τι κενος ποτελε τν  μοναδικ δύναμη κα λπίδα στ ζωή μας, γίνεται μετ π λίγο περιττή.  
6.       σωτηρία εναι πάντοτε δωρε κα χάρη το Θεο  
  ντίθετα  στέρεη πεποίθηση τι ποιεσδήποτε κα σεσδήποτε εναι ο «καλές μας πράξεις»,  σωτηρία μας εναι πάντα « Δωρε το Θεο κα Χάρη».  σωτηρία μς προέκυψε π τ πολυτρωτικ ργο το Χριστο κα τν Σταυρική Του θυσία. Κα δίνεται στος νθρώπους πο τν ναγνωρίζουν σν σωτήρα κα ζητον τ λεός Του, δωρεν κα χωρς προϋποθέσεις, τσι στε «πς  πιστεύων ες Ατν μ ποληται, λλ’ χη ζων αώνιον»2.  
7.   «Φαρισαϊσμς» σκοτώνει τν γνήσια εσέβεια   
    ν  «Φαρισαϊσμς» σκοτώνει τν γνήσια θρησκευτικότητα κα λλοιώνει τν ληθιν εσέβεια,  συναίσθηση τι δν εμαστε παρ «νάξιοι χρεστες στν θεία γάπη», εναι  ρχ κα τ θεμέλιό τς ν Χριστ σωτηρίας μας. Τ καλά μας ργα θ πρέπει ν εναι μεση συνέπεια τς ν Χριστ νακαινίσεώς μας κα μι φιλότιμη νταπόκριση στν φατη γάπη το Θεο κα στν πέρτατη Σταυρικ θυσία το Υο Του, «στις κένωσεν αυτν μορφν δούλου λαβν»  κα «γινεν πήκοος (τ Πατρ) μέχρι θανάτου, θανάτου δ Σταυρο».
     Δικαίως λοιπν  κκλησία, πο κατ τν διάρκεια το Κατανυκτικο Τριωδίου πενθυμίζει στος Χριστιανος τς βασικς προϋποθέσεις τς πνευματικς ζως, πογραμμίζει τν νάγκη μεταποιήσεως το «Φαρισαϊκο φρονήματος» σ «τελωνικ φρόνημα». Γι’ ατ προτρέπει τος πιστούς: «Φαρισαίου φύγωμεν (ς ποφύγουμε) ψηγορίαν κα Τελώνου μάθωμεν τ ταπεινν ν στεναγμος» (Τροπάριο το ρθρου τς Κυριακς του Τελώνου κα Φαρισαίου). 
8.   ταπεινότητα φήνει τ γιο Πνεμα ν ργασθε ντός μας 
    ταπεινς νθρωπος γίνεται «διάφανος» στν χάρη το Θεοφήνει νοιχτ τν πόρτα τς ψυχς του, γι ν μπε μέσα του κα ν ρχίσει ν ργάζεται τ γιο Πνεμα. Γι’ ατ κα καμμία λλη ρετ δν μπορε ν κατορθωθε χωρς τν ταπείνωση.
   Κατ τος γίους Πατέρες  ταπείνωση εναι  βάση κα τ «ρμόδεμα» λων των ρετν, γι’ ατ κα ποτελε τν πι σύντομο δρόμο γι τν Παράδεισο.  
enromiosini.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.