Δάσκαλος - Κιλκίς
«Καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς ὅτι καλόν»! Ὁ κόσμος! Τὸ στολίδι! Ἡ χαρὰ τοῦ Θεοῦ! Ὅ,τι δημιουργημένο ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι τέλειο καὶ ἀπροσπέλαστο, ἀνυπέρβλητο σὲ κάλλος! Τὸ κόσμημα τῆς δημιουργίας, μὲ τὸν ἀντιβασιλιᾶ του τὸν ἄνθρωπο! Μᾶς «χαίρεται» ὁ Θεός! «Ἀπολαμβάνει» τὰ δημιουργήματά του, ὅπως τὰ ἔφτιαξε ἐκεῖνος! Παρὰ τὴν πτώση τὴν πρώτη καὶ παρὰ τὶς ἀνὰ τοὺς χρόνους καὶ καιροὺς ἀλλεπάλληλες πτώσεις, μικρὲς καὶ μεγάλες, ἡ ἀγάπη Του παραμένει εἰς τέλος! Τέλεια, ἄπειρη καὶ σὲ μέγεθος καὶ σὲ διάρκεια!
Καὶ ὅμως! Τώρα πλέον ἄλλαξε ὁ κόσμος! Ἄλλαξε, διότι ἄλλαξε ὁ ἀντιβασιλιᾶς του! Ὁ ἄνθρωπος! Μετηλλάγη καὶ ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπό του ἀπὸ τὸν Πατέρα του! Αὐτός, ποὺ ὁ Θεὸς δημιουργὸς τὸν ἀπολαμβάνει, τὸν ἀγαπᾶ, τὸν χαίρεται, τὸν «θαυμάζει», γιὰ τὴν ὀμορφιά, τὸ κάλλος του! Ἄλλαξε! Παρέκλινε! Ἀπέκλινε! Ἐξέκλινε! Ἐξώκειλε!
Προσοχή, ὅμως! Δὲν ἄλλαξε ἐπειδὴ ἐπιβεβαιώθηκε ἡ πρόβλεψη... τοῦ παλιοῦ λαϊκοῦ ἄσματος, πὼς «ἡ Βαλεντίνα, σὲ λίγα χρόνια, θὰ φορέσει παντελόνια»! Ὄχι! Καὶ αὐτὰ βεβαίως συνήργησαν ὀλίγον κατ΄ ὀλίγον, ἀλλὰ εἶναι πταισματάκια! Ἄλλαξε οὐσιωδῶς! Ἐγκληματικῶς! Εἰδεχθῶς! Ἔπαθε μετάλλαξη πνευματική, ψυχική, ὀντολογική! Καὶ ἀπηλλάγη τοῦ «ἐλαφροῦ φορτίου» τοῦ Θεοῦ! Μετέπεσε! Ἐξέπεσε! Κατέπεσε! Γκρεμοτσακίστηκε! Ἐβυθίσθη εἰς βόθυνον βαθὺ σκοτεινὸ καὶ ἄπατο, τοὐτέστιν κολαστικό!
Ἀλλάξαμε καὶ μεταπέσαμε σὲ θάνατο! Φυσικὸ καὶ πνευματικό!
Τὸ δὲ χεῖρον τούτων πάντων ἡ ἀναισθησία! Πλήρης παροπλισμὸς καὶ θανατηφόρος ἀφοπλισμός! Κανένα ὅπλο δὲν κρατήσαμε στὰ χέρια μας ἐν τέλει οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, οἱ βαφτισμένοι! Ὅλα τὰ παραδώσαμε ἀμαχητὶ στὰ ὄργανα τοῦ κοσμοκράτορος. Κοιτάζουμε ἀπολιθωμένοι, «ζωντανοὶ νεκροί», τὴν δράση τῶν ἐλάχιστων ἀντίχριστων ἐντεταλμένων ἐχθρῶν τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος μας, πολλῶν καὶ πρώτων ἐξ αὐτῶν πρωτεργατῶν ἐκ τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, ποὺ ὀργανώνονται καὶ νομοθετοῦν ἐκνόμως, ἀνόμως, παρανόμως καὶ ὑπονόμως, μὲ σκοπὸ νὰ μᾶς στερήσουν τὴν ἐλευθερία καὶ νὰ μᾶς ταπεινώσουν ἕως ἐσχάτων. Θὰ δοῦμε καὶ θὰ ζήσουμε στὴν συνέχεια τῶν ἡμερῶν πράγματα ἀδιανόητα, πέραν ἀκόμη καὶ τῆς πλέον καλπάζουσας φαντασίας!
Φωνάζουν οἱ πνευματικῶς ἀνησυχοῦντες, οἱ «νήφοντες», λαϊκοὶ καὶ κληρικοί, οἱ ἔχοντες «τὴν καλὴν ἀνησυχίαν» περὶ τῶν τῆς πίστεως, γιὰ προσοχὴ καὶ προσευχὴ καὶ μετάνοια, ἀλλὰ οἱ ποιμένες καθησυχάζουν: «Μὴν ἀκοῦτε τοὺς ἀκραίους! Τοὺς ψεκασμένους! Μὴν φοβᾶστε, παιχνιδάκια εἶναι», μᾶς λένε!!! Βγάζουν καὶ ἀνακοινώσεις, συμβουλευτικὲς πρὸς τὸν λαό, «οὐδετέρου γένους».
Καὶ μετά τόν καθησυχασμό, ἀκριβῶς τὴν ἑπομένη ἡμέρα, ἔρχεται ἡ καταιγίδα. Ἀλλὰ πάλι ἔχουν ἕτοιμες τὶς κούφιες δικαιολογίες. «Λογικὲς» καὶ ἀναντίρρητες! Μὴν τολμήσει κανεὶς νὰ ἀντειπεί! Διότι αὐτοὶ εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ ἀναλάβουν ἀγῶνα κατὰ τῆς ἀνομίας, λένε. Θά... Θά... Θά... Ἄ, αὐτὸ εἶναι ἰατρικὸ θέμα καὶ ὄχι πνευματικό, μὴν φοβᾶστε, σοῦ λένε! Ὕστερα, αὐτὸ εἶναι διοικητικὸ θέμα καὶ πάλι ἐπουδενὶ πνευματικό, προχωρῆστε! Καὶ πάει λέγοντας... Αλλά καὶ πάλι, δυστυχῶς, τίθεται ἐν δράσει ἡ ἀπόδραση, ἡ συσπείρωση, τὸ θρασύδειλον!
Μὲ ἀνακοινώσεις τοῦ τύπου, ὅτι δὲν θὰ ἀποδώσουν πλέον τιμὲς στοὺς προδότες ἢ ὅτι δὲν θὰ τοὺς ἐπιτρέψουν τὴν εἴσοδο στοὺς ναούς, ἐκτίθενται ἄμεσα ἀπέναντι στὴν ἀλήθεια, ἀφοῦ ἀθετοῦν τὸν λόγο τους, τὴν ἑπομένη!
Καὶ ἔρχεται τώρα τὸ Ἅγιον Ὅρος, ὡς ὁ βέβαιος ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἐγγυητής, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν ἐλπίδα καὶ προσδοκία τῶν πιστῶν θὰ κρατοῦσε ἀσφαλῶς καὶ κατὰ χρέος τὰ ἱερὰ τὰ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους κληροδοτηθέντα καὶ κορυφώνει τὴν ἤδη ἀναδυθεῖσα στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν, κατὰ τοὺς ἐσχάτους αὐτοὺς χρόνους, ἀπογοήτευση.
Δὲν ἀποτελεῖ ἔκπληξη. Ἦταν θέμα χρόνου... Ὅσες Μονὲς ἀρνήθηκαν δεσμεύσεις παντὸς εἴδους μὲ τοὺς κρατοῦντες τοῦ κόσμου καὶ δὲν ἐνέδωσαν σὲ προκλήσεις πονηρές, ὥστε νὰ μείνουν ὑποχρεωμένοι καὶ σκλάβοι τοῦ Μαμωνά, μᾶς προειδοποίησαν ἀπὸ καιροῦ πολλοῦ γιὰ τὰ ἐπελθόντα καὶ τὰ ἐπελευσόμενα. Καὶ δὲν διαψεύστηκαν... Διότι ἡ ταπείνωση αὐτὴ δὲν προέκυψε ἁπλῶς ἐκ τῶν ὑποσχέσεων τοῦ παρόντος μόνο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς προηγηθεῖσες ἀπὸ καιροῦ «ἀμόναχες» συναλλαγές.
Ὅλα πλέον λειτουργοῦν ὡς μέσα ἀποτύφλωσης τοῦ λαοῦ. Δὲν ὑπάρχει θεσμικὸς παράγοντας, ποὺ μπορεῖ νὰ λύσει τοὺς «γόρδιους δεσμοὺς» καὶ οἱ ὁποῖοι στήθηκαν ἐδῶ καὶ δεκαετίες, λίγο λίγο καὶ μὲ δαιμονικὴ μαστοριά! Τοὐλάχιστον ἀνθρωπίνως!
Πᾶμε λοιπὸν παρακάτω! Ποῦ παρακάτω; Ἔχει καὶ πιὸ κάτω; Ἡ κόλαση δὲν ἔχει τέλος! Τὸ τέλος μπορεῖ νὰ τὸ δώσει ὁ Θεός. Πῶς; Ἔ, μὴν εἴμαστε παράνοες! Ὅπως μᾶς ἀξίζει! Καὶ τὸ τί μᾶς ἀξίζει μόνο Ἐκεῖνος τὸ ξέρει! Ἂς ἐλπίζουμε! Ἂς μὴν χάνουμε τὴν ἐλπίδα μας!
Καὶ ὅμως! Τώρα πλέον ἄλλαξε ὁ κόσμος! Ἄλλαξε, διότι ἄλλαξε ὁ ἀντιβασιλιᾶς του! Ὁ ἄνθρωπος! Μετηλλάγη καὶ ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπό του ἀπὸ τὸν Πατέρα του! Αὐτός, ποὺ ὁ Θεὸς δημιουργὸς τὸν ἀπολαμβάνει, τὸν ἀγαπᾶ, τὸν χαίρεται, τὸν «θαυμάζει», γιὰ τὴν ὀμορφιά, τὸ κάλλος του! Ἄλλαξε! Παρέκλινε! Ἀπέκλινε! Ἐξέκλινε! Ἐξώκειλε!
Προσοχή, ὅμως! Δὲν ἄλλαξε ἐπειδὴ ἐπιβεβαιώθηκε ἡ πρόβλεψη... τοῦ παλιοῦ λαϊκοῦ ἄσματος, πὼς «ἡ Βαλεντίνα, σὲ λίγα χρόνια, θὰ φορέσει παντελόνια»! Ὄχι! Καὶ αὐτὰ βεβαίως συνήργησαν ὀλίγον κατ΄ ὀλίγον, ἀλλὰ εἶναι πταισματάκια! Ἄλλαξε οὐσιωδῶς! Ἐγκληματικῶς! Εἰδεχθῶς! Ἔπαθε μετάλλαξη πνευματική, ψυχική, ὀντολογική! Καὶ ἀπηλλάγη τοῦ «ἐλαφροῦ φορτίου» τοῦ Θεοῦ! Μετέπεσε! Ἐξέπεσε! Κατέπεσε! Γκρεμοτσακίστηκε! Ἐβυθίσθη εἰς βόθυνον βαθὺ σκοτεινὸ καὶ ἄπατο, τοὐτέστιν κολαστικό!
Ἀλλάξαμε καὶ μεταπέσαμε σὲ θάνατο! Φυσικὸ καὶ πνευματικό!
Τὸ δὲ χεῖρον τούτων πάντων ἡ ἀναισθησία! Πλήρης παροπλισμὸς καὶ θανατηφόρος ἀφοπλισμός! Κανένα ὅπλο δὲν κρατήσαμε στὰ χέρια μας ἐν τέλει οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, οἱ βαφτισμένοι! Ὅλα τὰ παραδώσαμε ἀμαχητὶ στὰ ὄργανα τοῦ κοσμοκράτορος. Κοιτάζουμε ἀπολιθωμένοι, «ζωντανοὶ νεκροί», τὴν δράση τῶν ἐλάχιστων ἀντίχριστων ἐντεταλμένων ἐχθρῶν τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος μας, πολλῶν καὶ πρώτων ἐξ αὐτῶν πρωτεργατῶν ἐκ τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, ποὺ ὀργανώνονται καὶ νομοθετοῦν ἐκνόμως, ἀνόμως, παρανόμως καὶ ὑπονόμως, μὲ σκοπὸ νὰ μᾶς στερήσουν τὴν ἐλευθερία καὶ νὰ μᾶς ταπεινώσουν ἕως ἐσχάτων. Θὰ δοῦμε καὶ θὰ ζήσουμε στὴν συνέχεια τῶν ἡμερῶν πράγματα ἀδιανόητα, πέραν ἀκόμη καὶ τῆς πλέον καλπάζουσας φαντασίας!
Φωνάζουν οἱ πνευματικῶς ἀνησυχοῦντες, οἱ «νήφοντες», λαϊκοὶ καὶ κληρικοί, οἱ ἔχοντες «τὴν καλὴν ἀνησυχίαν» περὶ τῶν τῆς πίστεως, γιὰ προσοχὴ καὶ προσευχὴ καὶ μετάνοια, ἀλλὰ οἱ ποιμένες καθησυχάζουν: «Μὴν ἀκοῦτε τοὺς ἀκραίους! Τοὺς ψεκασμένους! Μὴν φοβᾶστε, παιχνιδάκια εἶναι», μᾶς λένε!!! Βγάζουν καὶ ἀνακοινώσεις, συμβουλευτικὲς πρὸς τὸν λαό, «οὐδετέρου γένους».
Καὶ μετά τόν καθησυχασμό, ἀκριβῶς τὴν ἑπομένη ἡμέρα, ἔρχεται ἡ καταιγίδα. Ἀλλὰ πάλι ἔχουν ἕτοιμες τὶς κούφιες δικαιολογίες. «Λογικὲς» καὶ ἀναντίρρητες! Μὴν τολμήσει κανεὶς νὰ ἀντειπεί! Διότι αὐτοὶ εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ ἀναλάβουν ἀγῶνα κατὰ τῆς ἀνομίας, λένε. Θά... Θά... Θά... Ἄ, αὐτὸ εἶναι ἰατρικὸ θέμα καὶ ὄχι πνευματικό, μὴν φοβᾶστε, σοῦ λένε! Ὕστερα, αὐτὸ εἶναι διοικητικὸ θέμα καὶ πάλι ἐπουδενὶ πνευματικό, προχωρῆστε! Καὶ πάει λέγοντας... Αλλά καὶ πάλι, δυστυχῶς, τίθεται ἐν δράσει ἡ ἀπόδραση, ἡ συσπείρωση, τὸ θρασύδειλον!
Μὲ ἀνακοινώσεις τοῦ τύπου, ὅτι δὲν θὰ ἀποδώσουν πλέον τιμὲς στοὺς προδότες ἢ ὅτι δὲν θὰ τοὺς ἐπιτρέψουν τὴν εἴσοδο στοὺς ναούς, ἐκτίθενται ἄμεσα ἀπέναντι στὴν ἀλήθεια, ἀφοῦ ἀθετοῦν τὸν λόγο τους, τὴν ἑπομένη!
Καὶ ἔρχεται τώρα τὸ Ἅγιον Ὅρος, ὡς ὁ βέβαιος ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἐγγυητής, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν ἐλπίδα καὶ προσδοκία τῶν πιστῶν θὰ κρατοῦσε ἀσφαλῶς καὶ κατὰ χρέος τὰ ἱερὰ τὰ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους κληροδοτηθέντα καὶ κορυφώνει τὴν ἤδη ἀναδυθεῖσα στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν, κατὰ τοὺς ἐσχάτους αὐτοὺς χρόνους, ἀπογοήτευση.
Δὲν ἀποτελεῖ ἔκπληξη. Ἦταν θέμα χρόνου... Ὅσες Μονὲς ἀρνήθηκαν δεσμεύσεις παντὸς εἴδους μὲ τοὺς κρατοῦντες τοῦ κόσμου καὶ δὲν ἐνέδωσαν σὲ προκλήσεις πονηρές, ὥστε νὰ μείνουν ὑποχρεωμένοι καὶ σκλάβοι τοῦ Μαμωνά, μᾶς προειδοποίησαν ἀπὸ καιροῦ πολλοῦ γιὰ τὰ ἐπελθόντα καὶ τὰ ἐπελευσόμενα. Καὶ δὲν διαψεύστηκαν... Διότι ἡ ταπείνωση αὐτὴ δὲν προέκυψε ἁπλῶς ἐκ τῶν ὑποσχέσεων τοῦ παρόντος μόνο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς προηγηθεῖσες ἀπὸ καιροῦ «ἀμόναχες» συναλλαγές.
Ὅλα πλέον λειτουργοῦν ὡς μέσα ἀποτύφλωσης τοῦ λαοῦ. Δὲν ὑπάρχει θεσμικὸς παράγοντας, ποὺ μπορεῖ νὰ λύσει τοὺς «γόρδιους δεσμοὺς» καὶ οἱ ὁποῖοι στήθηκαν ἐδῶ καὶ δεκαετίες, λίγο λίγο καὶ μὲ δαιμονικὴ μαστοριά! Τοὐλάχιστον ἀνθρωπίνως!
Πᾶμε λοιπὸν παρακάτω! Ποῦ παρακάτω; Ἔχει καὶ πιὸ κάτω; Ἡ κόλαση δὲν ἔχει τέλος! Τὸ τέλος μπορεῖ νὰ τὸ δώσει ὁ Θεός. Πῶς; Ἔ, μὴν εἴμαστε παράνοες! Ὅπως μᾶς ἀξίζει! Καὶ τὸ τί μᾶς ἀξίζει μόνο Ἐκεῖνος τὸ ξέρει! Ἂς ἐλπίζουμε! Ἂς μὴν χάνουμε τὴν ἐλπίδα μας!
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 15-9-2025
Δάσκαλος
Κιλκίς, 15-9-2025
Το τέλος του κειμένου όλη η ουσία. Σας ευχαριστούμε κύριε Ηλιάδη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠᾶμε λοιπὸν παρακάτω! Ποῦ παρακάτω; Ἔχει καὶ πιὸ κάτω; Ἡ κόλαση δὲν ἔχει τέλος! Τὸ τέλος μπορεῖ νὰ τὸ δώσει ὁ Θεός. Πῶς; Ἔ, μὴν εἴμαστε παράνοες! Ὅπως μᾶς ἀξίζει! Καὶ τὸ τί μᾶς ἀξίζει μόνο Ἐκεῖνος τὸ ξέρει! Ἂς ἐλπίζουμε! Ἂς μὴν χάνουμε τὴν ἐλπίδα μας!
Εὖγε. Ὁ Θεὸς μεθημών!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΩΣΤΟΤΑΤΟΣ ΜΠΡΑΒΟ ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ.......
ΑπάντησηΔιαγραφή