Συχνὸ εἶναι τὸ φαινόμενο μερικοὶ νέοι ἀρχιερεῖς νὰ αὐθαιρετοῦν εἰς βάρος διαφόρων μοναστηριῶν ποὺ ἀνήκουν στὴν περιφέρειά τους. Ἐξουθενώνουν τοὺς μοναχοὺς μὲ ἀπαράδεκτο τρόπο, χρησιμοποιώντας κοσμικὲς μεθόδους καὶ χαρακτηρισμοὺς ποὺ μόνο στὸ λιμάνι καὶ τὰ στέκια τοῦ ὑπόκοσμου ἀκούγονται! Ἐνῶ ὁ λαὸς τοὺς προσφωνεῖ μὲ τὸ ἐπίθετο «σεβάσμιοι» καὶ μάλιστα στὸν ὑπερθετικὸ βαθμό, «σεβασμιώτατοι», αὐτοὶ χρησιμοποιοῦν ἐπίθετα ποὺ ἕνας ἁπλὸς κληρικὸς ντρέπεται νὰ τὰ βάλει στὸ στόμα του! Οἱ συγκεκριμένοι ἀρχιερεῖς εἶναι δεσπότες καὶ δυνάστες, γι’ αὐτὸ οἱ μοναχοὶ ἀναγκάζονται νὰ φύγουν ἀπὸ τὰ μοναστήρια τους, γιὰ τὴ συντήρηση καὶ ἀνάδειξη τῶν ὁποίων ἔχουν κοπιάσει πολύ, μὲ τὴν προσωπική τους ἐργασία, ἀλλὰ καὶ μὲ πολλὲς θυσίες!
Οἱ συγκεκριμένοι ἀρχιερεῖς – ἀριθμοῦνται στὰ δάκτυλα τῆς μιᾶς χειρός, θεωροῦν ὅτι τὰ μοναστήρια ἔχουν πολλὰ ἔσοδα, κυρίως ἀπὸ τοὺς προσκυνητὲς... καὶ θέλουν νὰ γίνουν μέτοχοι, παρόλο ποὺ ἡ ἀδιαφορία τους γι’ αὐτὰ εἶναι παροιμιώδης καὶ κραυγαλέα. Δὲν ἔχουν πόνον στὴν καρδιά τους γιὰ τὰ μοναστήρια, τοὺς ἐνδιαφέρουν τὰ ἔσοδα καὶ μόνο! Ὅταν τὰ ἐπισκέπονται καὶ βλέπουν διάφορες ἐργασίες νὰ γίνονται, ἀμέσως μὲ ἀπειλητικὸ καὶ ἀγενὲς ὕφος ρωτοῦν τοὺς μοναχοὺς ποῦ βρῆκαν τὰ χρήματα καὶ γιατί δὲν πῆραν τὴν ἄδειά τους (Δὲν χρησιμοποιοῦμε τὴν φράση «ἂν ἔχουν τὴν εὐλογία τους», γιατί δὲν ταιριάζει στὴν ἄγρια συμπεριφορά τους). Δὲν χαίρονται τὰ ἔργα, δὲν συγκινοῦνται ἀπὸ τὸν σωματικὸ κόπο τῶν μοναχῶν καὶ τὴν ἀφοσίωσή τους στὸ θεάρεστο ἔργο τῆς συντήρησης τοῦ μοναστηριοῦ, ἀλλὰ ἀπειλοῦν ὑποκρινόμενοι πὼς τάχα εἶναι συνήγοροι τῆς νομιμότητας καὶ τῆς κανονικότητας, ἐνῶ στὰ δικά τους ἔργα δὲν ὑπάρχει τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ζητοῦν ἀπὸ τοὺς μοναχούς! Ἄστοργοι, κυκλοθυμικοὶ καὶ ἀλλοπρόσαλλοι στὴ συμπεριφορά τους, διώχνουν τοὺς μοναχούς, γιὰ νὰ αὐξηθοῦν οἱ ἀράχνες, νὰ σβήσουν τὰ καντήλια καὶ νὰ συνεχιστεῖ ἡ κατάρρευση τῶν κτισμάτων τῶν μοναστηριῶν!
Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνουν οἱ μοναχοὶ στοὺς ἀρχιερεῖς, ὅτι τὰ χρήματα δὲν εἶναι ἀπὸ τὸ παγκάρι, ἀλλὰ εἶναι προσφορὲς τῶν πιστῶν, ποὺ θέλουν τὴν ἀνακαίνιση καὶ τὸ ζωντάνεμα τῶν μοναστηριῶν τῆς περιοχῆς τους. Οἱ ἴδιοι οἱ δωρητὲς ὑποδεικνύουν τὶς συγκεκριμένες ἐργασίες. Τὰ χρήματα αὐτὰ ἀνήκουν στοὺς εὐλαβεῖς μοναχοὺς καὶ δὲν ἔχουν καμιὰ νομιμότητα οἱ ἀρχιερεῖς νὰ τὰ οἰκειοποιοῦνται γιὰ τὰ δικά τους προσωπικὰ ἔργα. Ἀλήθεια, γιατί οἱ πιστοὶ δὲν δίνουν χρήματα στοὺς συγκεκριμένους ἀρχιερεῖς καὶ προτιμοῦν τοὺς ἀκτήμονες μοναχούς; Τὴν ἀπάντηση ἂς μᾶς τὴ δώσουν οἱ ἴδιοι οἱ ἀρχιερεῖς…
Ἡ ἀπληστία τῶν ἀρχιερέων, σὲ μερικὲς περιπτώσεις δὲν ἔχει ὅρια. Συνεχῶς ἐπαιτοῦν «οἱ πτωχοί». Οἱ δίσκοι στοὺς ναοὺς εἶναι συνεχὲς φαινόμενο, παρόλο ποὺ ἡ δισκοφορία ἔχει καταργηθεῖ ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες. Τὰ κουπόνια τῆς ἐπαιτείας καὶ ὁ ἐκβιασμὸς τῶν ἱερέων νὰ τὰ διαθέσουν καὶ ὅταν ἀκόμα δὲν ὑπάρχουν ἐνορίτες (λόγῳ τῆς ἐρήμωσης τῆς ἐπαρχίας), ἢ δὲν ὑπάρχει προθυμία ἀπὸ τοὺς ἐνορίτες νὰ τὰ ἀγοράσουν, εἶναι ἀπαράδεκτος τρόπος συγκέντρωσης χρημάτων. Ἡ διοργάνωση συναυλιῶν μὲ κοσμικοὺς τραγουδιστὲς στοὺς ἱεροὺς ναοὺς καὶ στοὺς χώρους ἱερῶν Μοναστηριῶν εἶναι βεβήλωση. Τὸ ἐπιχειρηματικὸ δαιμόνιο εἶναι ἀσυμβίβαστο στοὺς ἀρχιερεῖς. Ἡ μεταφορὰ ἱερῶν εἰκόνων ἀπὸ ἄλλες περιοχὲς «πρὸς πνευματικὸν στηριγμὸν τῶν ἀνθρώπων» καὶ κυρίως (ἂς μὴ ὑποκρινόμαστε) πρὸς οἰκονομικὴ ἐνίσχυση τῶν ταμείων τῶν μητροπόλεων, κάτι ποὺ εἶναι ἐπίμεμπτο. Ἐπίσης οἱ ἀρχιερεῖς συνεχῶς προτρέπουν τοὺς πιστοὺς νὰ ἐνισχύσουν οἰκονομικὰ τὰ ἔργα τους. Ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ τοὺς ἀναζητοῦν οἱ πιστοὶ, γιὰ νὰ τοὺς προσφέρουν δωρεές, πάντα ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι εἶναι ἐνάρετοι καὶ ἔχουν φόβο Θεοῦ. Αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ συμβαίνει στὰ μοναστήρια, ὅπου καταφεύγουν οἱ πιστοὶ καὶ πρόθυμα βοηθοῦν τὸ θεοφιλὲς ἔργο τους.
Τὴν ἴδια συμπεριφορὰ ἔχουν καὶ πρὸς τοὺς ἄξιους ἐφημέριους, ποὺ ἐργάζονται ταπεινὰ καὶ ἔχουν θαυμαστὸ ποιμαντικὸ ἔργο. Ἀντὶ νὰ τοὺς ἐπαινοῦν, τοὺς ἀπειλοῦν, τοὺς μιλοῦν ἄσχημα, τοὺς μεταθέτουν χωρὶς λόγο, γιατί δὲν τοὺς ἀναγνωρίζουν ἢ γιατί ἐπισκιάζεται τὸ δικό τους ἀσήμαντο ἔργο. Καὶ νὰ θυμηθεῖ κανεὶς ὅτι ὅταν οἱ ἀρχιερεῖς αὐτοὶ ἐνθρονίστηκαν, ἀκούστηκαν λαμπροὶ λόγοι ποὺ τοὺς ἀνέβαζαν ψηλὰ ὡς ἐνάρετους, δραστήριους, χαρισματούχους, μὲ λαμπρὸ παρελθόν, καρποφόρο παρὸν καὶ σπουδαῖο μέλλον!
Ὁ σχολιασμὸς τῆς συμπεριφορᾶς τῶν συγκεκριμένων ἀρχιερέων γίνεται, γιὰ νὰ συμπαρασταθοῦμε στὰ θύματά τους, τὰ ὁποῖα βιώνουν βαθύτατη, πικρία, τὴν ὁποία δὲν ἐκδηλώνουν, γιατί θὰ συνεχιστεῖ ὁ διωγμὸς τους, ὅπου καὶ ἂν βρεθοῦν καὶ θὰ συνεχιστοῦν οἱ συκοφαντίες καὶ ὁ φθόνος καὶ ἀπὸ ἄλλους ἀρχιερεῖς, ποὺ θὰ πιστέψουν στὰ ὅσα θὰ τοὺς ἀναφέρουν οἱ θύτες τους!
Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς δίνει μία συμβουλὴ στοὺς εὐλαβεῖς μοναχοὺς καὶ τοὺς ἄξιους κληρικούς, ποὺ ἀντιμετωπίζουν τὴ σκανδαλώδη συμπεριφορὰ τῶν ἀρχιερέων, στοὺς ὁποίους ἀνήκουν: «Τὸν γνήσιο ἱερέα δὲν θὰ πρέπει νὰ σκανδαλίζουν μήτε οἱ κακοὶ ἱερεῖς, μὰ μήτε καὶ οἱ κακοὶ ἀρχιερεῖς. Αὐτὸς πρέπει πάντοτε νὰ ἀτενίζει πάνω ἀπὸ αὐτοὺς καὶ νὰ προσβλέπει πρὸς τοὺς ἁγίους ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς. Νὰ βλέπει τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, τὸν ἅγιο Σάββα, τὸν ἱερομάρτυρα διάκονο Ἀββακοὺμ καὶ πλῆθος ἄλλων ἁγίων. Πρὸς αὐτοὺς νὰ ἀναφέρεται ὁλόψυχα, αὐτοὺς νὰ θαυμάζει καὶ ἀπὸ αὐτοὺς νὰ χειραγωγεῖται. Ὅλοι οἱ ἅγιοι εἶναι ὁλοζώντανοι καὶ σήμερα στὴν Ἐκκλησία, ὅπως ἦταν χθές, μά καὶ πρὶν ἀπὸ χίλια χρόνια».
Οἱ συγκεκριμένοι ἀρχιερεῖς – ἀριθμοῦνται στὰ δάκτυλα τῆς μιᾶς χειρός, θεωροῦν ὅτι τὰ μοναστήρια ἔχουν πολλὰ ἔσοδα, κυρίως ἀπὸ τοὺς προσκυνητὲς... καὶ θέλουν νὰ γίνουν μέτοχοι, παρόλο ποὺ ἡ ἀδιαφορία τους γι’ αὐτὰ εἶναι παροιμιώδης καὶ κραυγαλέα. Δὲν ἔχουν πόνον στὴν καρδιά τους γιὰ τὰ μοναστήρια, τοὺς ἐνδιαφέρουν τὰ ἔσοδα καὶ μόνο! Ὅταν τὰ ἐπισκέπονται καὶ βλέπουν διάφορες ἐργασίες νὰ γίνονται, ἀμέσως μὲ ἀπειλητικὸ καὶ ἀγενὲς ὕφος ρωτοῦν τοὺς μοναχοὺς ποῦ βρῆκαν τὰ χρήματα καὶ γιατί δὲν πῆραν τὴν ἄδειά τους (Δὲν χρησιμοποιοῦμε τὴν φράση «ἂν ἔχουν τὴν εὐλογία τους», γιατί δὲν ταιριάζει στὴν ἄγρια συμπεριφορά τους). Δὲν χαίρονται τὰ ἔργα, δὲν συγκινοῦνται ἀπὸ τὸν σωματικὸ κόπο τῶν μοναχῶν καὶ τὴν ἀφοσίωσή τους στὸ θεάρεστο ἔργο τῆς συντήρησης τοῦ μοναστηριοῦ, ἀλλὰ ἀπειλοῦν ὑποκρινόμενοι πὼς τάχα εἶναι συνήγοροι τῆς νομιμότητας καὶ τῆς κανονικότητας, ἐνῶ στὰ δικά τους ἔργα δὲν ὑπάρχει τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ζητοῦν ἀπὸ τοὺς μοναχούς! Ἄστοργοι, κυκλοθυμικοὶ καὶ ἀλλοπρόσαλλοι στὴ συμπεριφορά τους, διώχνουν τοὺς μοναχούς, γιὰ νὰ αὐξηθοῦν οἱ ἀράχνες, νὰ σβήσουν τὰ καντήλια καὶ νὰ συνεχιστεῖ ἡ κατάρρευση τῶν κτισμάτων τῶν μοναστηριῶν!
Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνουν οἱ μοναχοὶ στοὺς ἀρχιερεῖς, ὅτι τὰ χρήματα δὲν εἶναι ἀπὸ τὸ παγκάρι, ἀλλὰ εἶναι προσφορὲς τῶν πιστῶν, ποὺ θέλουν τὴν ἀνακαίνιση καὶ τὸ ζωντάνεμα τῶν μοναστηριῶν τῆς περιοχῆς τους. Οἱ ἴδιοι οἱ δωρητὲς ὑποδεικνύουν τὶς συγκεκριμένες ἐργασίες. Τὰ χρήματα αὐτὰ ἀνήκουν στοὺς εὐλαβεῖς μοναχοὺς καὶ δὲν ἔχουν καμιὰ νομιμότητα οἱ ἀρχιερεῖς νὰ τὰ οἰκειοποιοῦνται γιὰ τὰ δικά τους προσωπικὰ ἔργα. Ἀλήθεια, γιατί οἱ πιστοὶ δὲν δίνουν χρήματα στοὺς συγκεκριμένους ἀρχιερεῖς καὶ προτιμοῦν τοὺς ἀκτήμονες μοναχούς; Τὴν ἀπάντηση ἂς μᾶς τὴ δώσουν οἱ ἴδιοι οἱ ἀρχιερεῖς…
Ἡ ἀπληστία τῶν ἀρχιερέων, σὲ μερικὲς περιπτώσεις δὲν ἔχει ὅρια. Συνεχῶς ἐπαιτοῦν «οἱ πτωχοί». Οἱ δίσκοι στοὺς ναοὺς εἶναι συνεχὲς φαινόμενο, παρόλο ποὺ ἡ δισκοφορία ἔχει καταργηθεῖ ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες. Τὰ κουπόνια τῆς ἐπαιτείας καὶ ὁ ἐκβιασμὸς τῶν ἱερέων νὰ τὰ διαθέσουν καὶ ὅταν ἀκόμα δὲν ὑπάρχουν ἐνορίτες (λόγῳ τῆς ἐρήμωσης τῆς ἐπαρχίας), ἢ δὲν ὑπάρχει προθυμία ἀπὸ τοὺς ἐνορίτες νὰ τὰ ἀγοράσουν, εἶναι ἀπαράδεκτος τρόπος συγκέντρωσης χρημάτων. Ἡ διοργάνωση συναυλιῶν μὲ κοσμικοὺς τραγουδιστὲς στοὺς ἱεροὺς ναοὺς καὶ στοὺς χώρους ἱερῶν Μοναστηριῶν εἶναι βεβήλωση. Τὸ ἐπιχειρηματικὸ δαιμόνιο εἶναι ἀσυμβίβαστο στοὺς ἀρχιερεῖς. Ἡ μεταφορὰ ἱερῶν εἰκόνων ἀπὸ ἄλλες περιοχὲς «πρὸς πνευματικὸν στηριγμὸν τῶν ἀνθρώπων» καὶ κυρίως (ἂς μὴ ὑποκρινόμαστε) πρὸς οἰκονομικὴ ἐνίσχυση τῶν ταμείων τῶν μητροπόλεων, κάτι ποὺ εἶναι ἐπίμεμπτο. Ἐπίσης οἱ ἀρχιερεῖς συνεχῶς προτρέπουν τοὺς πιστοὺς νὰ ἐνισχύσουν οἰκονομικὰ τὰ ἔργα τους. Ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ τοὺς ἀναζητοῦν οἱ πιστοὶ, γιὰ νὰ τοὺς προσφέρουν δωρεές, πάντα ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι εἶναι ἐνάρετοι καὶ ἔχουν φόβο Θεοῦ. Αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ συμβαίνει στὰ μοναστήρια, ὅπου καταφεύγουν οἱ πιστοὶ καὶ πρόθυμα βοηθοῦν τὸ θεοφιλὲς ἔργο τους.
Τὴν ἴδια συμπεριφορὰ ἔχουν καὶ πρὸς τοὺς ἄξιους ἐφημέριους, ποὺ ἐργάζονται ταπεινὰ καὶ ἔχουν θαυμαστὸ ποιμαντικὸ ἔργο. Ἀντὶ νὰ τοὺς ἐπαινοῦν, τοὺς ἀπειλοῦν, τοὺς μιλοῦν ἄσχημα, τοὺς μεταθέτουν χωρὶς λόγο, γιατί δὲν τοὺς ἀναγνωρίζουν ἢ γιατί ἐπισκιάζεται τὸ δικό τους ἀσήμαντο ἔργο. Καὶ νὰ θυμηθεῖ κανεὶς ὅτι ὅταν οἱ ἀρχιερεῖς αὐτοὶ ἐνθρονίστηκαν, ἀκούστηκαν λαμπροὶ λόγοι ποὺ τοὺς ἀνέβαζαν ψηλὰ ὡς ἐνάρετους, δραστήριους, χαρισματούχους, μὲ λαμπρὸ παρελθόν, καρποφόρο παρὸν καὶ σπουδαῖο μέλλον!
Ὁ σχολιασμὸς τῆς συμπεριφορᾶς τῶν συγκεκριμένων ἀρχιερέων γίνεται, γιὰ νὰ συμπαρασταθοῦμε στὰ θύματά τους, τὰ ὁποῖα βιώνουν βαθύτατη, πικρία, τὴν ὁποία δὲν ἐκδηλώνουν, γιατί θὰ συνεχιστεῖ ὁ διωγμὸς τους, ὅπου καὶ ἂν βρεθοῦν καὶ θὰ συνεχιστοῦν οἱ συκοφαντίες καὶ ὁ φθόνος καὶ ἀπὸ ἄλλους ἀρχιερεῖς, ποὺ θὰ πιστέψουν στὰ ὅσα θὰ τοὺς ἀναφέρουν οἱ θύτες τους!
Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς δίνει μία συμβουλὴ στοὺς εὐλαβεῖς μοναχοὺς καὶ τοὺς ἄξιους κληρικούς, ποὺ ἀντιμετωπίζουν τὴ σκανδαλώδη συμπεριφορὰ τῶν ἀρχιερέων, στοὺς ὁποίους ἀνήκουν: «Τὸν γνήσιο ἱερέα δὲν θὰ πρέπει νὰ σκανδαλίζουν μήτε οἱ κακοὶ ἱερεῖς, μὰ μήτε καὶ οἱ κακοὶ ἀρχιερεῖς. Αὐτὸς πρέπει πάντοτε νὰ ἀτενίζει πάνω ἀπὸ αὐτοὺς καὶ νὰ προσβλέπει πρὸς τοὺς ἁγίους ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς. Νὰ βλέπει τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, τὸν ἅγιο Σάββα, τὸν ἱερομάρτυρα διάκονο Ἀββακοὺμ καὶ πλῆθος ἄλλων ἁγίων. Πρὸς αὐτοὺς νὰ ἀναφέρεται ὁλόψυχα, αὐτοὺς νὰ θαυμάζει καὶ ἀπὸ αὐτοὺς νὰ χειραγωγεῖται. Ὅλοι οἱ ἅγιοι εἶναι ὁλοζώντανοι καὶ σήμερα στὴν Ἐκκλησία, ὅπως ἦταν χθές, μά καὶ πρὶν ἀπὸ χίλια χρόνια».
ΣΤΗ ΘΕΣΙΝ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΟΣ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ. ΑΝ ΔΕΝ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ, ΚΑΛΥΤΕΡΟΝ ΝΑ ΠΡΟΪΣΤΑΤΑΙ ΕΥΣΕΒΗΣ ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ ΑΥΤΟ
ΑπάντησηΔιαγραφή