Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Τρεῖς ὑπέρλαμπροι φωστῆρες τοῦ πνεύματος. Τρεῖς ἀκλόνητοι στῦλοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν γραμμάτων. Τρεῖς ἐπιφανεῖς ἅγιοι ποὺ μπόλιασαν τὴ μόρφωση μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη. Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Ἱεράρχες, εἶναι οἱ τρεῖς πύρινες ρομφαῖες ποὺ ὀρθοτόμησαν τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὸν θεόπνευστο λόγο τους.
Θεοφόροι Πατέρες, ἄφταστοι θεολόγοι, δεινοὶ ρήτορες, πανεπιστήμονες, διδάσκαλοι, προστάτες τῆς ἑλληνικῆς Παιδείας καὶ τῶν Γραμμάτων, ἐμφύσησαν ἑλληνοχριστιανικὴ ψυχὴ στὴν ἐκπαίδευση καὶ τὴ φωταγώγησαν μὲ φῶς Χριστοῦ. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ βασικὸς λόγος ποὺ σήμερα ἐξορίζεται ἡ ἀργία τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση, γιὰ νὰ φτιαχτεῖ ἀνεμπόδιστα ἕνα μηδενιστικὸ καὶ ἄθεο οἰκοδόμημα ποὺ ξεριζώνει ὅλες τὶς πνευματικὲς ἀξίες ἀπὸ τὰ σχολεῖα...
Ὅμως αὐτὴ ἡ πνευματικὴ ρίζα ποὺ ἄφησαν οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες, δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ νεκρωθεῖ ὅσο καὶ ἂν λυσσοῦν οἱ ἄθεες ἐξουσίες. Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ὑπέμειναν διωγμούς, ἐξορίες, συκοφαντίες καὶ ἀδικίες, ἔχοντας ἀπέναντί τους μέχρι καὶ αὐτοκράτορες. Ἡ ἀκτινοβολία τους ἄντεξε στὸ πέρασμα 16 αἰώνων. Δὲν θὰ ἐπισκιαστοῦν σήμερα ἀπὸ μερικὰ πολιτικὰ ἀπολειφάδια ποὺ προωθοῦν τὴν ἀτζέντα τῶν ἀφεντικῶν τους.
Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος καὶ ὁ Γρηγόριος Ναζιανζηνὸς ἔβαλαν ἀνεξίτηλη σφραγῖδα μὲ τὸ γραπτὸ καὶ προφορικὸ ἔργο τους στὸ πνευματικὸ στερέωμα τοῦ 4ου καὶ 5ου αἰῶνα. Σπούδασαν στὶς πιὸ ἐπιφανεῖς σχολὲς τῆς ἐποχῆς τους, πρόσφεραν τὴ ζωή τους στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀναγκεμένους, στηλίτευσαν τοὺς πλούσιους, κεραυνοβόλησαν τὴν ἀλαζονεία τῆς ἐξουσίας, θεμελίωσαν σωτηριώδη δόγματα, πολέμησαν τὶς αἱρέσεις καὶ φώτισαν τὴν οἰκουμένη μὲ τὴ σοφία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τους ἔβαλε τέλος στὰ ὑπαρξιακὰ ἐρωτήματα καὶ τὰ ἀδιέξοδα τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας. Κατέχοντας ἄριστα τὴ διαλεκτικὴ δεινότητα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς διανόησης, οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες προσανατόλισαν τὴ φιλοσοφία πρὸς τὴ φιλοθεΐα, σπάζοντας τὰ στεγανὰ τῆς εἰδωλολατρικῆς νοοτροπίας.
Κρατῶντας τὸ ἀπόσταγμα τῆς ἑλληνικῆς σκέψης, γεφύρωσαν τὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ πολιτισμὸ μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία καί – τρόπον τινά – ὁλοκλήρωσαν μὲ θριαμβευτικὸ τρόπο ἐκεῖνο τὸ κήρυγμα τοῦ Ἀπόστολου Παύλου στὸν Ἄρειο Πάγο ποὺ μίλησε στοὺς ἀλαζόνες Ἀθηναίους γιὰ τὸν «Ἄγνωστο Θεό», ἀλλὰ δὲν βρῆκε ἀνταπόκριση. Νὰ ἕνα μεγάλο θαῦμα τῆς ἱστορίας. Μερικοὶ ταπεινοὶ ψαρᾶδες (Ἀπόστολοι) καὶ ἕνας σκηνοποιὸς (ὁ Παῦλος), κατέπληξαν τὴν οἰκουμένη καὶ ἄφησαν μαγιὰ γιὰ τὰ μεγαλύτερα πνεύματα τοῦ 4ου αἰῶνα (τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες), ὥστε νὰ τὴν μεταδώσουν καὶ νὰ τὴν πολλαπλασιάσουν, βάζοντας ὁριστικὸ τέλος στὴν ἐποχὴ τῶν εἰδώλων.
Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες δὲν ἀκύρωσαν τὸν ἑλληνισμό, ἀλλὰ διαχώρισαν τὰ ὠφέλιμα στοιχεῖα του ἀπὸ τὰ ἐπιβλαβῆ, καὶ τὸν ἀναγέννησαν. Ἔδωσαν ἀνάσα αἰώνιας ζωῆς στὸν παρηκμασμένο ἀρχαιοελληνικὸ πολιτισμό. Πάντρεψαν τὰ γράμματα καὶ τὶς ἐσωτερικὲς ἀναζητήσεις τοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὴ μία καὶ μοναδικὴ ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια, τὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου.
Στὸ λαβύρινθο τῶν ἀτελείωτων ἐρωτημάτων, ἐκεῖνοι ἀποκάλυψαν τὴν ἔξοδο, ἔδωσαν προοπτικὴ σωτηρίας στοὺς λαοὺς καὶ κοινώνησαν τὴ Θεία διδασκαλία στοὺς ἁπλοϊκοὺς ἀνθρώπους, καὶ ὄχι μόνο στοὺς σοφοὺς τῆς ἐποχῆς. Τὰ ἀνυπέρβλητα νοήματα τοῦ Εὐαγγελίου ἔγιναν κοινὸ κτῆμα γιὰ τὴν κάθε ψυχή, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἐλιτισμὸ ποὺ χαρακτήριζε τὶς φιλοσοφικὲς σχολὲς τῶν εἰδωλολατρῶν.
Ὁλόκληρο τὸ τιτάνιο ἔργο καὶ ἡ διδασκαλία τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν «βοὰ» τὴ μαρτυρία ὅτι ἡ παιδεία καὶ ἡ μόρφωση ὀφείλει νὰ εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένες μὲ τὴν πνευματικὴ προκοπή, μὲ τὴν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς, μὲ τὴν ἀνάδειξη τῶν ἀνθρώπων ὡς πνευματικὲς καὶ θεοσεβεῖς προσωπικότητες.
Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος γράφει ὅτι «ἡ Παιδεία εἶναι μέγιστο ἀγαθὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, εἶναι μετάληψη ἁγιότητας. Αὐτὴ ξεριζώνει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὴν ραθυμία, τὶς πονηρὲς ἐπιθυμίες, τὸ πάθος γιὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, αὐτὴ ἀναμορφώνει τὴν ψυχή, αὐτὴ καθιστᾶ τὴν ψυχή, μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἁγία».
Ὁ δὲ Μέγας Βασίλειος ἔγραφε: «Ἡ παιδεία εἶναι πολὺ ὠφέλιμη στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ πολὺ ἐπίμονη προσπάθεια, ὥστε νὰ ξεριζωθοῦν ἀπὸ τὴν ψυχὴ τοῦ παιδαγωγοῦ ἀδυναμίες καὶ πάθη».
Νὰ λοιπὸν ποιό εἶναι τὸ παιδαγωγικὸ σύστημα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Μιὰ Παιδεία ποὺ δὲν θὰ ἀναλώνεται σὲ στεῖρες γνώσεις, ἀλλὰ θὰ προσφέρει καὶ ἀγωγὴ τῆς ψυχῆς, θὰ ἐνισχύει τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν παθῶν, θὰ ἐμπνέει τὸν μαθητὴ νὰ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τῆς ἁγιότητας. Μιὰ Παιδεία ποὺ δὲν διαχωρίζει τὰ Θεῖα Γράμματα ἀπὸ τὰ κοσμικά.
Ἀδιανόητα πράγματα γιὰ τὰ σημερινὰ σχολεῖα, ποὺ ἐν πολλοῖς ἔχουν μετατραπεῖ σὲ φροντιστήρια «παπαγαλίας» καὶ ἐκπαιδευτήρια ἀνηθικότητας. Ὁ πραγματικὸς σκοπὸς τῆς Παιδείας ὅμως εἶναι το νὰ ἀνυψώνει τὸ πνεῦμα, ὄχι νὰ τὸ ἐκμηδενίζει καὶ ἁπλὰ νὰ παραγεμίζει τὸν ἐγκέφαλο μὲ ἕναν καταιγισμὸ ἄτακτων πληροφοριῶν.
Νὰ γιατί τὸ ἔργο τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἀποτελεῖ «ἀγκάθι» γιὰ τὸ ὑλιστικὸ σύστημα ἐκπαίδευσης. Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες διαμόρφωναν ἐλεύθερες προσωπικότητες, ἐνῷ ἡ ἄθεη Παιδεία διαμορφώνει ἀπρόσωπες μονάδες, ἐξαρτήματα μιᾶς βιομηχανίας ποὺ ἐνσωματώνονται στὴ μηχανὴ τῆς κατανάλωσης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου