δάσκαλος - Κιλκίς
«Τρία πράγματα ἐχάλασαν τήν Ρωμανίαν ὅλην, ὁ φθόνος, ἡ φιλαργυρία καί ἡ κενή ἐλπίδα», ἔλεγε ἕνας παροιμιακός λόγος τῶν χρόνων τῆς Ἅλωσης τῆς Πόλης. Ἄς προσέξουμε τήν «κενή ἐλπίδα», τά «λόγια τά παχιά», τά «λιθάρια στόν τουρβά», ὅπως ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης. Τό ζητούμενο σήμερα εἶναι ὁ ἀπεγκλωβισμός, ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τό καταδιεφθαρμένο κομματικό κράτος, ἡ καινή, καί ὄχι ἡ κενή, ἐλπίδα. Ἐλπίδα πού δέν μπορεῖ νά προσφέρει τό χρεωκοπημένο καθεστώς τῆς κομματοκρατίας, πού... νοσεῖ βαθύτατα ἀπό τήν νόσο τῆς «ψευδοφάνειας».
Ἔτσι ὀνομάζει ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης τήν ἔλλειψη γνησιότητας, μιά συνεχής καί ἀδιάκοπη πλαστογραφία σέ καθετί ἑλληνικό. Καί συνεχίζει ὁ τροπαιοῦχος νομπελίστας ποιητής σέ μιά ἀπό τίς σπάνιες συνεντεύξεις πού ἔδωσε στόν κορυφαῖο φιλόλογο Ρένο Ἀποστολίδη (ἐφ. Ἐλευθερία, 15-06-1958), πώς μόνο ἡ γνήσια ἑλληνική παιδεία μπορεῖ νά προικίσει τίς ἡγεσίες νά ἐνστερνιστοῦν καί νά ἀποδώσουν τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Καί τοῦτο εἶναι σημαντικό, διότι, ὅπως τονίζει, «ὁ λαός στίς ὧρες τοῦ κινδύνου καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπάθειας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ΄ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα»! Καί τό θαῦμα δέν προέρχεται οὔτε ἀπό συμμαχίες οὔτε ἀπό πανάκριβους ἐξοπλισμούς οὔτε ἀπό τίς ἐπικλήσεις τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου. (Παραπέμπω σέ ἐξαιρετικό ἄρθρο τοῦ κ. Γ. Μούρτου, μέ τίτλο «Ἑόρτιες σκέψεις-28η Όκτ 2021»).
Τό θαῦμα πάντοτε σέ τοῦτο τό ἔνδοξο ἁλωνάκι ἔρχεται ἀπό τόν οὐρανό.
Κάθε πρωί μπαίνω στήν τάξη γιά παράδοση καί ἔχω ἐνώπιόν μου παιδιά. Πρόσωπα φωτεινά, δροσερές ἐλπίδες, γέλια τραγανιστά, ὅλο φῶς ἡ αἴθουσα. (Μά καί ἡ λέξη αἴθουσα, φῶς σημαίνει. Ἐκπληκτικά τά παιχνιδίσματα τῆς γλώσσας μας. Τό ἀρχαῖο ρῆμα αἴθω, σημαίνω καίω, φωτίζω, ἀνάβω. Ἀπό τό ρῆμα αὐτό παράγεται ἡ αἴθουσα).
Σκέφτομαι, μές στήν τάξη, ἔχοντας μπροστά μου τήν ἀθωότητα τοῦ παραδείσου, τά παιδιά, ὅτι ἀπό ἐδῶ, τήν τάξη, πρέπει νά ἀρχίσει τό ἀνέβασμα. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση ἡ αἴσθηση τοῦ Χρέους. Στήν πατρίδα ἀνήκουμε, δέν μᾶς ἀνήκει. Ἡ ἰθαγένεια εἶναι δάνειο, πού ὅσο τό ὑπηρετεῖς καί τό ἀποπληρώνεις, κάθε στιγμή της ζωή σου, συμβάλλεις στήν «τεκνογονία τῆς ἀρετῆς». Εἶναι «ζυγός χρηστός καί φορτίον ἐλαφρόν» ἡ διακονία τῆς πατρίδας.
Ἔχω πάντα κατά νοῦ ὅτι ζοῦμε, ἔχει εἰπωθεῖ ἀπό τόν Χατζηδάκι, μιά νέα Τουρκοκρατία, ὕπουλη καί δολερή. Ὁ ἐξευρωπαϊσμός μας ἦταν τό καλλιτεχνικό ὄνομα τῆς νέας δουλείας. Ἡ παιδεία, ἡ διδαχή ἡμῶν τῶν δασκάλων, νά λάβει τήν μορφή τοῦ «Κρυφοῦ Σχολειοῦ». Δέν εἶναι ὥρα γιά πολλές γραμματικές, φλυαρίες τῶν ἄχρηστων βιβλίων, ἀνούσιες παπαγαλίες. Ἄς πεταχτοῦν στήν ἄκρη τά βιβλία καί ἄς μιλήσει ἡ καρδιά. Παλιά ὑπῆρχε ἕνα μάθημα, πού τό ἔλεγαν «πατριδογνωσία». Αὐτό δέν θέλουν σήμερα οἱ μαθητές μας; Νά γνωρίσουν τήν πατρίδα τους. Αὐτό πού βλέπουμε καί βλέπουν τά ἄγουρα μάτια σήμερα δέν εἶναι ὁ τόπος μας, «ἀλλά ἕνας ἐφιάλτης μέ ἐλάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμᾶτα μέ μιά πολύ βαριά νοσταλγία. Νά νοσταλγεῖς τόν τόπο σου, ζῶντας στόν τόπο σου τίποτε δέν εἶναι πιό πικρό», γράφει μέ πίκρα ἀνείπωτη ὁ Σεφέρης. Τό μάθημα τῆς «Πατριδογνωσίας», ἡ νοσταλγία τοῦ τόπου, νά γίνει νόστος («νόστιμο ἦμαρ»), νά γυρίσουμε πίσω, νά ἐπιστρέψουμε, «ἐλθόντες εἰς ἑαυτόν», στό ἔνδοξο καλυβάκι μας καί νά πιάσουμε τό νῆμα ἀπό τήν ἀρχή. Στό Δημοτικό σχολεῖο μπορεῖ νά γίνει αὐτό. Προλαβαίνουμε. Οἱ ψυχές τῶν μικρῶν παιδιῶν δέν ἔχουν σακατευτεῖ ἀπό τά δηλητήρια τοῦ «λατινικοῦ δόλου». Ἀφήσαμε τόσα χρόνια τήν παιδεία, τήν μόρφωση τῶν Ἑλλήνων στά χέρια τῆς ψευτοπροοδευτικής λέπρας, στούς ποικιλώνυμους «διαφορετικούς» πού αἰσθάνονται «δυσφορία», γιατί δέν ἀνήκουν στά δύο θεόσδοτα ἀνθρώπινα φῦλα καί ἔχασε ἡ νεότητα τό νεῦρο τῆς ψυχῆς της. Ἡ λεγόμενη κρίση εἶναι συνέπεια μιᾶς ὁρισμένης παιδείας. Ἐφ' ὅσον αὐτή ἡ Παιδεία τοῦ χαβαλέ, τῆς κατάληψης, τοῦ ἀσύλου, τῆς μετριοκρατίας, τοῦ γραικυλισμοῦ εὐθύνεται γιά τήν φρίκη, ὀφείλουμε νά τήν πετάξουμε ἐκεῖ πού ἀνήκει: στόν ὑπόνομο τῆς ἱστορίας.
Ξέρω, ἐκ πείρας, ὅτι τό νά διδάσκεις σήμερα, «ψυχή καί Χριστό», ἐν,ἕν μέσῳ τῆς ἰδεολογικῆς τρομοκρατίας, πού ἀσκεῖ ὁ ἀριστερόστροφος φασισμός, εἶναι δύσκολο. Στοχοποιεῖσαι. Ἡ συνταγή γνωστή: «Ἐξόντωση διά τῆς γραφικότητας». Μά θέλει ἀρετή καί τόλμη ἡ ἐλεύθερη διδασκαλία. «Οὐδείς καθεύδων ἔστησεν τρόπαιον» (Μ.Βασίλειος) Ἄς τσιρίζουν οἱ... παιδοκτόνοι. Παιδοκτόνους ὀνομάζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τούς γονεῖς καί διδασκάλους, πού ἀμελοῦν τήν σωστή ἀγωγή τῶν παιδιῶν. «Τούτους ἐγώ... καί αὐτῶν τῶν παιδοκτόνων χείρους εἶναι φαίην ἄν». Καί ἀπό παιδοκτόνους χειρότεροι... (ΕΠΕ 24, 468 «πρός πιστόν πατέρα»).
Αὐτή ἡ παιδοκτονία, ἡ μή ἀνατροφή καί μόρφωση τῶν παιδιῶν μέ τά «παλιά, δικά μας πλούτη» (Παλαμᾶς), πρέπει, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, πρέπει νά σταματήσει. Ἡ γνώμη τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου ἔχει μεγαλύτερη βαρύτητα ἀπό της κάθε ἀνθυπομετριότητας πού τάχα καί ὑπουργεί τήν ἐκπαίδευση.
Ὅσοι πιστοί, ὅσοι φιλότιμοι δάσκαλοι, νά ἀφήσουν τά νερουλιαστά σχολικά βιβλία γιά μία ὥρα τήν ἡμέρα στήν ἄκρη. Διδάσκουμε στά παιδιά τί χάσαμε, τί ἔχουμε, τί μᾶς πρέπει. Δέν φοβόμαστε !! «Οὐκ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός πνεῦμα δειλίας, ἀλλά δυνάμεως». (Τιμ. 1,7). Νά πιάσουμε πάλι τήν διήγηση ἀπό τήν ἀρχή, νά τούς διδάξουμε, νά παραδώσουμε στά παιδιά μας τά δύο ταυτόσημα ὀνόματα: Ἑλλάς καί Ἐλευθερία. ». Οἱ δύο φτεροῦγες μέ τίς ὁποῖες θά πετάξουν ψηλά σάν θαλασσοπούλια, πάνω ἀπό τήν γαλανόλευκη Ρωμιοσύνη, εἶναι ἡ πίστη στόν Σωτῆρα Χριστό καί ἡ φιλοπατρία.
Νά ἀποστηθίσουν, ἤ καλύτερα, «νά ἐσωστηθίσουν», ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Γέροντας Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης, αὐτά τά δύο ἐθνικά «μαθήματα». Ἔτσι μόνο θά ἀντισταθοῦμε στήν τουρκική βία...
*«Ἐκ τῶν γραμμάτων γεννᾶται ἡ προκοπή καί λάμπουν τά ἐλεύθερα ἔθνη»
Ρήγας Φεραῖος
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος - Κιλκίς
ΑΞΙΟΣ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή