Ἀλβανική καί Ἑλληνική Κυβέρνηση, μέ εὐθύνη νά δεσμευτοῦν τήν προστασία τῆς Ἐθνικῆς Ἑλληνικῆς Μειονότητας!

Διακυμάνσεις καί ταλαντεύσεις ἔχουν τίς τρεῖς τελευταῖες δεκαετίες οἱ σχέσεις τῆς Ε.Ε. Μειονότητας μέ τίς ἀλβανικές κυβερνήσεις. Καί σ’ ἕνα καιρό πού μιλᾶμε γιά κατάρρευση ἑνός καθεστῶτος ἀγρίου, ἀθεϊστικοῦ, δικτατορικοῦ πού δέν σέβονταν δικαιώματα καί ἐλευθερίες καί τήν ἀντικατάστασή του μέ ἕνα δημοκρατικό καθεστώς πού ἀνήγγειλε πώς θά ἐφαρμόσει τήν ἐλευθερία τοῦ λόγου καί τῆς ἔκφρασης, τά ἀνθρώπινα καί μειονοτικά δικαιώματα. Κι ὅταν μιλᾶμε γιά σχέσεις ἐννοοῦμε τήν ἐφαρμογή τῶν δικαιωμάτων πού ἀπορρέουν ἀπό τίς σχέσεις αὐτές.

Διαψεύστηκε ἡ Ἑλληνική Κοινότητα μέ τίς δεσμεύσεις τῆς νέας τάξης...

πραγμάτων. Μέ τίς φανφάρες καί ἀγγελίες τῶν ἑκάστοτε ἀλβανικῶν κυβερνήσεων. Πιέσεις, ἄγριες βίαιες πράξεις, ξυλοδαρμοί, λεηλασίες, συλλήψεις, δικαστήρια καί φυλακίσεις καί μέχρι ἐν ψυχρῷ δολοφονίες. Αὐτά ἦταν τ’ ἀποτελέσματα τῶν δεσμεύσεων. Τά «ἀγαθά» τῶν ἀναγγελιῶν πού κέρδισε.

Κι ὅλα ξεκίνησαν ὄχι μέ τήν ἐμφάνιση τῆς ΟΜΟΝΟΙΑΣ, ἀλλά μέ τήν δύναμη πού κέρδισε ἡ Ὁμόνοια, μέ τήν ἅπλα, τό κύρος καί ἰδίως μέ τούς στόχους της πού ἄρχιζε νά βάζει σέ ἐφαρμογή.

Ἄρχισαν οἱ ἐντάσεις. Ἀποκλείεται ἡ ὀργάνωση τῆς Ὁμόνοιας (ἄν καί πολιτικο-κοινωνική) ἀπό τίς κοινοβουλευτικές ἐκλογές τοῦ 1992  μέ τήν ἀφαίρεση τοῦ δικαιώματος ν΄ ἀναγνωριστεῖ ὡς ἐκλογικό ὑποκείμενο.  Στό μικροσκόπιο ἡ κάθε κίνηση τῶν ἡγετῶν, βουλευτῶν καί ἐκλεγμένων ἀντιπροσώπων τῆς ὀργάνωσης τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἀλβανίας. Πιέσεις παντοῦ.

Ἄς ἀναφερθοῦμε μόνον σέ ἕνα διάστημα τριῶν μηνῶν τοῦ 1993:

13 Αὐγούστου 1993, ἡ ἀστυνομία τρομοκρατεῖ καί ξυλοκοπᾶ κατοίκους στήν Φοινίκη καί Μεσοπόταμο. Δεκάδες τραυματίες. Ἀπειλεῖται μέ σύλληψη ὁ βουλευτής Θ. Μήτσιος. Στήν Χιμάρα ἁρπάζουν καί ξυλοκοποῦν ἡγετικά μέλη τῆς Ὁμονοίας.

27 Αὐγούστου 1993, οἱ δυνάμεις τῆς δημόσιας τάξης τοῦ Δελβίνου,  προτοῦ σβήσει ὁ ἀπόηχος τῆς Φοινίκης καί Μεσοποτάμου, χτύπησαν στό Ἀλύκο. Ζητοῦσαν ἑλληνικές σημαῖες. Οἱ Ἀλυκιῶτες μπῆκαν μέσα στό μαγαζί καί τούς ἀφόπλισαν. Ἔφυγαν μέ τήν οὐρά στά σκέλια φοβερίζοντας πώς θά ξανάρθουν. Μία βδομάδα ἀργότερα ξυλοκόπησαν ἄγρια κάτοικο στόν Μεσοπόταμο.

Ἀρχές Ὀκτωβρίου: Ἀπαγόρευση τῆς διδασκαλίας τῆς μητρικῆς γλώσσας στίς πρῶτες τάξεις τοῦ δημοτικοῦ σχολείου στίς πόλεις Ἁγ. Σαράντα, Δέλβινο, Ἀργυροκάστρο καί τά χωριά μέ μεικτό  πληθυσμό.

24 Ὀκτωβρίου, ἄγριος ξυλοδαρμός ἀπό τήν ἀλβανική ἀστυνομία Βορειοηπειρωτῶν στό χωριό Κρανιά μέ ἀποτέλεσμα τό θάνατο μίας 73χρονης καί τό βαρύ τραυματισμό τῶν ἄλλων.

29 Ὀκτωβρίου 1993, τό βράδυ ὁδηγοῦνται στά κρατητήρια ὁ κοινοτάρχης Δερβιτσιάνης  ὁ κοινοτάρχης Μπουλιαρατιοῦ καί ὁ πρόεδρος Ὁμόνοιας Παραρτήματος Ἀργυροκάστρου Θοδωρῆς Βεζιάνης. Ὅλα ἔγιναν τήν νύχτα καί εἶχαν σκοπό τόν ἐκφοβισμό. (Γιά κάθε περιστατικό ὑπάρχουν καί τά ἀνάλογα ὀνόματα).

Καί τά ἔκτροπα πολλά. Φτάνουμε στήν ἀποκορύφωση τῆς κρίσης πού ἔφερε τήν μεγάλη τρομοκρατία τοῦ 1994, μέ τήν Νύχτα τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου καί τήν Δίκη παρωδία τῶν Τιράνων κατά τῶν πέντε ἡγετῶν τῆς ὀργάνωσης Ὁμόνοια, τήν 15η Αυγούστου 1994.

Καί οἱ ἀσταθής αὐτές ἐξελίξεις συνεχίστηκαν μέχρι τίς μέρες μας. Μέ δύο ἐν ψυχρῷ δολοφονίες τοῦ Ἀριστοτέλη Γκούρμα καί τοῦ Κωνσταντίνου Κατσίφα.

Ἡ Ἀλβανική κυβέρνηση πρέπει νά σεβαστεῖ τίς δεσμεύσεις της καί πώς εἶναι καθῆκον της νά ὑπερασπιστεῖ μία Ἐθνική Μειονότητα, μία Μειονότητα ἀρχαιοτάτων χρόνων βαθιά ριζωμένη ἐδῶ στά χώματά της, μία μειονότητα νομοταγή, εἰρηνική, μέ ἀδελφικά αἰσθήματα πρός τόν ἀλβανικό λαό.

Ἡ Ἑλληνική κυβέρνηση νά διεκδικήσει μέ πράξεις τήν ἐφαρμογή ὅλων τῶν  Δικαιωμάτων της, πού ἀπορρέουν ἀπό Διεθνής Συμβάσεις καί Φόρα.

Βαγγέλης Παπαχρῆστος

ΣΦΕΒΑ