Σὲ ἕνα γυναικεῖο μοναστήρι, πῆγε ὡς δόκιμος Μοναχὴ μία νέα. Ἔδειξε τόσο καλὴ διαγωγή, ποὺ γρήγορα τὴν ἔκαναν μοναχή. Ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες καλόγριες ξεχώριζε. Διακρινόταν γιὰ τὴν ἀδιάκριτον ὑπακοή της, τὴ νηστεία, τὴν ἀγρυπνία, τὴν προσευχή, τὴν ἐξυπηρέτιση καὶ ἰδιαιτέρος στὰ δάκρυα – σπανίως ἐβλέπετο νὰ μὴ κλαίη.
Είχε κατακτήσει τὴν ἀγάπη ἰδίως τῆς ἡγουμένης, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν μοναζουσῶν. Ἡ ἡγουμένη τὴν εἶχε πάντοτε ὡς παράδειγμα καὶ ἔλεγε στὶς νεώτερες: » Βλέπετε τὴν χαριτωμένη ἀδελφῆς καὶ ὅτι κάμνει, νὰ κάμνετε καὶ σεῖς». Δὲν πέρασαν ὅμως πολλὰ χρόνια καὶ ἀπὸ τὴν πολὺ ἄσκηση ἀπέθανε., ἔφυγε ἀπὸ τοῦτον τὸν κόσμο ἡ μοναχὴ αὐτή. Εἰς τὰ μοναστήρια ὑπάρχει ἡ εὐλογημένη συνήθεια, ὅταν ἀποθάνη μέλος τῆς ἀδελφότητας νὰ τοῦ κάνουν σαρανταλείτουργο, διὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς, ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό. Ἔτσι λοιπὸν καὶ στὸ...
μοναστήρι αὐτὸ ἔγινε σαρανταλείτουργο.
Καὶ ὅταν ἐτελείωνε, τὴν τελευταία βραδυά, ἡ ἡγουμένη βλέπει σὲ ὅραμα τὴ μοναχή, ἡ ὁποία τῆς εἶπε:
– Μητέρα μου, ὅσα μνημόσυνα καὶ ἄν μου κάμετε, ἐγὼ κολάστηκα, ἔχασα τὴ ψυχή μου.
– Παιδί μου, λέει ἡ ἡγουμένη, …. ἐὰν ἐσὺ κολάστηκες, ποιὸς θὰ σωθῆ; Ἀλοίμονο στὸν ταλαίπωρο ἄνθρωπον!!!
Ἀπαντᾶ ἡ μοναχή:
– Ἐγὼ προτοῦ ἔλθω εἰς τὴν εὐλογημένη συνοδεία σας, ἐξαπατήθηκα ἀπὸ ἕνα νέο, ὁ ὁποῖος μου ὑποσχέθηκε, ὅτι θὰ μὲ ἐπερνε, ἀλλὰ τὸ φοβερὸ ἦταν ὅτι μὲ κατέστησε ἔγκυο. Μετὰ δὲ ἀπ’ αὐτὸ τὸ φρικτό, φέρθηκε ἄνανδρα καὶ μὲ ἐγκατέλειψε τὴν δυστυχισμένη. Τότε ἐγὼ πάνω στὴν ἀπελπισία μου ἔκανα ἔκτρωση, φόνο, σκώτοσα καὶ ἔρριξα τὸ παιδί, ποὺ εἶχα μέσα μου. Γι’ αὐτὰ τὰ δύο ἀνόσια ἁμαρτήματά μου ἔκλαψα πικρά, μετανόησα, συχάθηκα τότε τὸν κόσμο καὶ τὰ τοῦ κόσμου, γι’ αὐτὸ καὶ ἀποφάσισα νὰ γίνω μοναχή, νὰ δώσω τὴν καρδιά μου στὸν Χριστὸ καὶ ἐκεῖ νὰ θρηνῶ τὶς ἁμαρτίες μου. Γι’ αὐτὲς τὶς ἁμαρτίες ἔκλαψα, γι’ αὐτὲς ἔκανα ὅτι ἔκανα, γιὰ τὰ ὁποία ὅλες σας μὲ μακαρίζατε. Πλὴν ὅμως δὲν ἐξομολογήθηκα τὰ φρικτὰ αὐτὰ ἁμαρτήματα σὲ ἱερέα, ἀπὸ ντροπὴ καὶ γι’ αὐτὸ κολάσθηκα!
Ὤ! Θεέ μου! Τί φοβερόν! Βλέπεις ἀναγνώστα μου; Βλέπεις παιδί μου, οὔτε τὰ δάκρυα, οὔτε οἱ μετάνοιες, οὔτε οἱ ἀγρυπνίες, μηδὲ ἡ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν τῆς Μοναχικῆς πολιτείας, ἡ ὑπακοὴ λέγω, οὔτε τίποτε ἄλλο ἀπὸ ὅσα καλὰ ἔκαμε, δὲν τὴν ἔσωσε – ἒφ ὅσον ἔλλειψε ἡ καθαρὰ ἐξομολόγησης. Δὲν ἀρκεῖ νὰ μετανοήση κανεὶς γιὰ τὶς πράξεις του καὶ νὰ σωθῆ, ἀλλὰ ἀπαραιτήτωνς θὰ πρέπει καὶ νὰ ἐξομολογηθῆ τὰ ἁμαρτήματα γιὰ τὰ ὁποία μετανόησε.
Είχε κατακτήσει τὴν ἀγάπη ἰδίως τῆς ἡγουμένης, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν μοναζουσῶν. Ἡ ἡγουμένη τὴν εἶχε πάντοτε ὡς παράδειγμα καὶ ἔλεγε στὶς νεώτερες: » Βλέπετε τὴν χαριτωμένη ἀδελφῆς καὶ ὅτι κάμνει, νὰ κάμνετε καὶ σεῖς». Δὲν πέρασαν ὅμως πολλὰ χρόνια καὶ ἀπὸ τὴν πολὺ ἄσκηση ἀπέθανε., ἔφυγε ἀπὸ τοῦτον τὸν κόσμο ἡ μοναχὴ αὐτή. Εἰς τὰ μοναστήρια ὑπάρχει ἡ εὐλογημένη συνήθεια, ὅταν ἀποθάνη μέλος τῆς ἀδελφότητας νὰ τοῦ κάνουν σαρανταλείτουργο, διὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς, ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό. Ἔτσι λοιπὸν καὶ στὸ...
μοναστήρι αὐτὸ ἔγινε σαρανταλείτουργο.
Καὶ ὅταν ἐτελείωνε, τὴν τελευταία βραδυά, ἡ ἡγουμένη βλέπει σὲ ὅραμα τὴ μοναχή, ἡ ὁποία τῆς εἶπε:
– Μητέρα μου, ὅσα μνημόσυνα καὶ ἄν μου κάμετε, ἐγὼ κολάστηκα, ἔχασα τὴ ψυχή μου.
– Παιδί μου, λέει ἡ ἡγουμένη, …. ἐὰν ἐσὺ κολάστηκες, ποιὸς θὰ σωθῆ; Ἀλοίμονο στὸν ταλαίπωρο ἄνθρωπον!!!
Ἀπαντᾶ ἡ μοναχή:
– Ἐγὼ προτοῦ ἔλθω εἰς τὴν εὐλογημένη συνοδεία σας, ἐξαπατήθηκα ἀπὸ ἕνα νέο, ὁ ὁποῖος μου ὑποσχέθηκε, ὅτι θὰ μὲ ἐπερνε, ἀλλὰ τὸ φοβερὸ ἦταν ὅτι μὲ κατέστησε ἔγκυο. Μετὰ δὲ ἀπ’ αὐτὸ τὸ φρικτό, φέρθηκε ἄνανδρα καὶ μὲ ἐγκατέλειψε τὴν δυστυχισμένη. Τότε ἐγὼ πάνω στὴν ἀπελπισία μου ἔκανα ἔκτρωση, φόνο, σκώτοσα καὶ ἔρριξα τὸ παιδί, ποὺ εἶχα μέσα μου. Γι’ αὐτὰ τὰ δύο ἀνόσια ἁμαρτήματά μου ἔκλαψα πικρά, μετανόησα, συχάθηκα τότε τὸν κόσμο καὶ τὰ τοῦ κόσμου, γι’ αὐτὸ καὶ ἀποφάσισα νὰ γίνω μοναχή, νὰ δώσω τὴν καρδιά μου στὸν Χριστὸ καὶ ἐκεῖ νὰ θρηνῶ τὶς ἁμαρτίες μου. Γι’ αὐτὲς τὶς ἁμαρτίες ἔκλαψα, γι’ αὐτὲς ἔκανα ὅτι ἔκανα, γιὰ τὰ ὁποία ὅλες σας μὲ μακαρίζατε. Πλὴν ὅμως δὲν ἐξομολογήθηκα τὰ φρικτὰ αὐτὰ ἁμαρτήματα σὲ ἱερέα, ἀπὸ ντροπὴ καὶ γι’ αὐτὸ κολάσθηκα!
Ὤ! Θεέ μου! Τί φοβερόν! Βλέπεις ἀναγνώστα μου; Βλέπεις παιδί μου, οὔτε τὰ δάκρυα, οὔτε οἱ μετάνοιες, οὔτε οἱ ἀγρυπνίες, μηδὲ ἡ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν τῆς Μοναχικῆς πολιτείας, ἡ ὑπακοὴ λέγω, οὔτε τίποτε ἄλλο ἀπὸ ὅσα καλὰ ἔκαμε, δὲν τὴν ἔσωσε – ἒφ ὅσον ἔλλειψε ἡ καθαρὰ ἐξομολόγησης. Δὲν ἀρκεῖ νὰ μετανοήση κανεὶς γιὰ τὶς πράξεις του καὶ νὰ σωθῆ, ἀλλὰ ἀπαραιτήτωνς θὰ πρέπει καὶ νὰ ἐξομολογηθῆ τὰ ἁμαρτήματα γιὰ τὰ ὁποία μετανόησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου