Χρειαζομαστε μανοῦλες!

ΓΝΩΡΙΣΑ τόν π. Γαβριήλ ὅταν ὀργάνωνε μία μεγάλη γιορτή γιά νέους καί ἐγώ ὡς σκηνοθέτης τότε κλήθηκα νά συμβάλλω στήν ὀργάνωση τῆς γιορτῆς. Ἀμέσως μου ἔκανε ἐντύπωση.  Τοῦ εἶπα ὅτι εἶχα πνευματική σχέση μέ τόν π. Κωνσταντῖνο Στρατηγόπουλο. Χαμογέλασε καί μοῦ εἶπε: Τόν Κωστάκη ἐδῶ τόν ἔβαλα νά κάνει ὁμιλίες στόν Ἅγιο Ἀνδρέα. Ἦταν πολύ ντροπαλός. Μιλοῦσε μέ μίαν ἁπλότητα πού σέ ἔκανε νά μπορεῖς νά τοῦ πεῖς τά πάντα…
…Πέρασε λίγος καιρός ἀκόμη. Δούλευα τότε στό κέντρο τῆς Ὁμόνοιας. Στήν πολυκατοικία μᾶς κάθε πρωί βρίσκαμε νέα παιδιά νά κοιμοῦνται κάτω ἀπό τήν ἐπίδραση τῶν ναρκωτικῶν. Κάποτε δέν εἶχαν βρεῖ τήν φλέβα εὔκολα καί δίπλα τους εἶχε ρεύσει ἕνα μικρό ρυάκι ἀπό αἷμα.
«Πάτερ τοῦ εἶπα σέ μία σύναξη, δέν ἀντέχω ἄλλο. Τί πρέπει νά γίνει;» 

- «Χρειαζόμαστε μανοῦλες», μοῦ ἀπάντησε.
Καί κάτι ἄλλο πού θυμᾶμαι ἀπό αὐτόν:
Μᾶς εἶχε πεῖ ὅτι ὅταν ἔρχεται κάποιος νά μᾶς δεῖ, νά δείχνουμε τήν χαρά μας. Αυτό τοῦ τό εἶχε.... διδάξει ἡ μητέρα του. «Γαβρηλάκο, νά ὑποδέχεσαι τούς ἀνθρώπους μέ χαρά. Εἶναι φτωχοί, πρόσφυγες, κανένας δέν τούς θέλει. Ἐμεῖς νά τούς δεχόμαστε στό σπίτι μέ χαρά».

Μία φορά βρισκόμουν στόν Ἅγιο Ἀνδρέα καί περίμενα τήν ἔναρξη μίας ὁμιλίας. Ξαφνικά μπῆκε στήν ἐκκλησία ἕνα νέος ἀπό τή Ἀφρική. Ἄναψε ἕνα κερί καί φίλησε τήν ἐκόνα.
Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση. Ἐνίωθε ἄνετα μέσα στήν ἐκκλησιά. Σάν νά ἦταν δική του!

Σταυρούλα Σταμάτη