Οἰκονομικὴ Κρίση: Φταῖνε ὅλοι οἱ ἄλλοι ἐκτὸς ἀπὸ μένα!

Γράφει ὁ Σωτήριος Ἀθ. Μουντζούρης

Τὸν τελευταῖο καιρό, ἰδίως ἀπὸ τότε ποὺ ξέσπασε ἡ κρίση στὴ χώρα μας, ὅλοι διαμαρτύρονται, κρίνουν, κατηγοροῦν, «δικάζουν» τοὺς πάντες (πολιτικούς, ἐπιχειρηματίες, ΜΜΕ κλπ) ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους.

Ὅλοι φταῖνε, ἐκτὸς ἀπό μας. Μέχρι χθὲς φωνάζαμε γιὰ νὰ μᾶς δώσουν κι ἄλλα, γιατί δὲν μᾶς ἔφθαναν αὐτὰ ποὺ παίρναμε καὶ σήμερα τοὺς ἀναθεματίζουμε γιατί κακῶς ἀνταποκρίθηκαν στὶς ἀπαιτήσεις μας (στὰ δίκαια, τότε, αἰτήματά μας).

Ἐξ΄ ἄλλου πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποφαίνομαι, ὡς αὐθεντία, δίκην «ἀλάθητου Πάπα» καὶ νὰ ἀναφωνῶ «..ἀνάθεμα στοὺς κλέφτες τοῦ δημοσίου βίου, κρεμάλα στοὺς πολιτικούς, φυλακὴ αὐτὴ ποὺ τὰ πῆραν, κάθαρση γιὰ ὅλους» καὶ νὰ ἐννοῶ καὶ τὸν ἑαυτό μου;

Ὅλοι οἱ ἄλλοι φταῖνε, κλέβουν, ἐξαπατοῦν, κοροϊδεύουν, ἐκτὸς ἀπὸ μένα! Ἐγὼ μόνο ψηφοφόρος καὶ μάλιστα χωρὶς καμία εὐθύνη.Ἔτσι δὲν λέγανε κάποτε; «…τὸ κόμμα στὴν Κυβέρνηση καὶ ὁ Λαὸς στὴν ἐξουσία;»

Ὡς «ἐξουσία», ἑπομένως, κάνω ὅ,τι θέλω καὶ οὐδεμία εὐθύνη  μου ἀναγνωρίζεται!

Ἡ κρίση, ἡ ὁποία φαίνεται ἀξεπέραστη, ὅσα δισεκατομμύρια εὐρὼ καὶ νὰ μᾶς δανείσουν, ὅσους μισθοὺς καὶ δῶρα περικόψουν καὶ ὅσους φόρους νὰ ἐπιβάλλουν, δὲν φαίνεται νὰ ἀπέρχεται. Οὔτε, βέβαια, ἡ πολυπόθητη καὶ πολυσυζητημένη ἀνάπτυξη φαίνεται… στὸ βάθος τοῦ τοῦνελ (ὅπως εἴθισται νὰ λέγεται).

Ἡ κρίση ποὺ βιώνουμε τὰ τελευταία χρόνια (ἤδη διανύουμε τὸν 6ο!!! χρόνο) δὲν εἶναι...

ἁπλὰ οἰκονομικὴ-λογιστική, ἀλλὰ εἶναι κρίση ἀξιῶν, ἤθους καὶ νοοτροπίας, ποὺ εἶναι βαθειὰ ριζωμένη στὴν ζωὴ ὅλων μας. Τώρα φαίνεται εὐκρινῶς.

Γι΄ αὐτό, τίποτε ΔΕΝ θὰ ἀλλάξει ἐὰν δὲν ἀλλάξουμε πρῶτα ἐμεῖς. Οἱ κρίσεις αὐτοῦ τοῦ εἴδους (ἡ πνευματική, ἡ ἠθικὴ καὶ ἡ κρίση ἀξιῶν καὶ ἀρχῶν), ἀπαιτοῦν ἀλλαγὴ νοοτροπίας, ἀλλαγὴ καὶ στροφὴ  τοῦ μυαλοῦ μας (μεταστροφὴ τοῦ νοῦ).

Γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ (ἡ δική μας ἀλλαγή, ἡ ὁποία εἶναι ἐσωτερικὴ πρωτίστως) πρέπει νὰ ἀλλάξουμε ἐμεῖς. Νὰ ἐντοπίσουμε τὰ λάθη μας καὶ τὸν ἐσφαλμένο δρόμο ποὺ ἀκολουθήσαμε καὶ δυστυχῶς τὸν συνεχίζουμε ἀπτόητοι καὶ ἀμετανόητοι.

Ἡ ἐπίτευξη αὐτὴ ἀπαιτεῖ αὐτοέλεγχο, τὴν δική μας κριτική, νὰ ἐντοπίσουμε τὴν δική μας κρίση καὶ νὰ ἀλλάξουμε ζωή, ν΄ ἀλλάξουμε μυαλό, νὰ συνέλθουμε  καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ὑπεροψία τοῦ παντογνώστη, τοῦ μοναδικοῦ καὶ ἀναντικατάστατου ἀνθρωπίνου εἴδους ποὺ πρέπει οἱ πάντες νὰ  φροντίζουν γιὰ μένα καὶ ἐγὼ νὰ κάνω ὅ,τι θέλω ἐν ὀνόματι τῆς Δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας τοῦ πολίτη, ποὺ ἔχει μόνο δικαιώματα καὶ καθόλου ὑποχρεώσεις. Τοῦ πολίτη ποὺ θεωρεῖ ὅτι ἡ Κυβέρνηση εἶναι νὰ ψηφίζει νόμους καὶ νὰ μὴν τοὺς ἐφαρμόζει ποτέ, οὔτε στὰ μέλη της, ἀλλὰ οὔτε  στοὺς πολίτες ποὺ Κυβερνάει.

Ἴσως, (ἐγώ, ἐσύ, ἐμεῖς), νὰ μὴν καταχραστήκαμε δημόσιο χρῆμα, νὰ μὴν εἴμαστε πολιτικοὶ μὲ δύναμη καὶ ἐξουσία, οὔτε νὰ ἔχουμε βίλες καὶ ἀκριβὲς ἐξοχικὲς κατοικίες, οὔτε νὰ μπήκαμε σὲ πολυτελὲς κότερο ποτέ, οὔτε νὰ προκαλέσαμε μὲ τὴν χλιδάτη καὶ σπάταλη συμπεριφορά μας.

Ἀλλά, ἴσως, ὅμως καὶ ἐγὼ νὰ ἔχω εὐθύνη καὶ τώρα διότι εἶμαι συμφεροντολόγος, ἀτομιστής, ἐγωϊστὴς, ἀσυνεπής.

Δὲν ἔκανα ποτὲ αὐτοκριτική, νὰ ἐντοπίσω τὰ δικά μου λάθη, νὰ διορθώσω τὴν λανθασμένη μου πορεία καὶ συμπεριφορά. Πάντοτε κατηγορῶ τοὺς ἄλλους, οἱ ἄλλοι φταῖνε καὶ ποτὲ ἐγώ. Δὲν ἔχω δική μου γνώμη. Δὲν μ΄ ἐνδιαφέρει ἡ παράδοση, οἱ ἀρχὲς καὶ οἱ ἀξίες ποὺ οἱ γονεῖς μου καὶ οἱ δάσκαλοί μου μὲ ἐδίδαξαν.

Ἡ εὐτυχία μου ἐξαντλεῖται στὸ τριήμερο στὴν θάλασσα ἢ στὸ χιονοδρομικὸ καὶ αἰσθάνομαι σπουδαῖος ὅταν τὴν Δευτέρα ἀνακοινώνω στοὺς φίλους μου καὶ συναδέλφους μου στὴ δουλειὰ, γιὰ τὰ «κατορθώματά μου» τὸ Σαββατοκύριακο.

Ἡ ἀπόκτηση πιστωτικῆς κάρτας καὶ ἡ ἐξασφάλιση κάποιου δανείου μοῦ παρεῖχε τὴν αἴσθηση τοῦ παντοδύναμου, διότι ἀγόραζα αὐτὸ ποὺ ἤθελα, ὅταν τὸ ἤθελα καὶ ἀπὸ ὅποιον τὸ ἤθελα, ἄσχετα ἂν τὸ ἄντεχε ἡ τσέπη μου.

Ἐγκατέλειψα τὸ χωριό μου καὶ τὴν ποιότητα ζωῆς πού μού ἐξασφάλιζε, προτιμώντας τὸ δυαράκι τῆς πόλης καὶ  χλευάζοντας τοὺς συγχωριανούς μου γιατί δὲν ζοῦν ὅπως ἐγὼ ὁ «πρωτευουσιάνος».

Πρότυπά μας ἦταν (καὶ εἶναι, βέβαια) ὁ τραγουδιστῆς, ὁ ποδοσφαιριστὴς καὶ ὁ πλούσιος. Ὅ,τι μᾶς σερβίριζαν τὸ δεχόμαστε προθύμως καὶ εὐχαρίστως. Οἱ κοινωνικὲς μειοψίες ἐπέβαλαν, ἐνίοτε, τὴν ἄποψή τους καὶ ἐμεῖς ἀκολουθούσαμε προθύμως καὶ ἀδιαμαρτυρήτως!

Ἐμπιστεύθηκα μόνον τὸν ἑαυτό μου καὶ αὐτὸς ἦταν ὁ καθοδηγητής μου. Θεωροῦσα  «ἀγράμματο καὶ καθυστερημένο» ἐκεῖνον ποὺ μιλοῦσε γιὰ ἀρχές, ἀξίες καὶ παραδόσεις. Ὁδηγὸς καὶ κανόνας στὴν ζωή μου τὸ  ἐγώ, ὁ ἐαυτός μου, τὸ μυαλό μου. Ἐκτὸς ἀπὸ μένα τίποτε ἄλλο. Ὑποτίμησα -καὶ συνεχίζω νὰ ὑποτιμῶ- τὶς ἀξίες τῆς ζωῆς καὶ τὴν σημασία τῆς παιδείας, τοῦ ἑλληνισμοῦ, τῆς γλώσσας, τῆς  Ὀρθοδοξίας

Χρεωκόπησα. Πρέπει νὰ τὸ παραδεχθῶ, νὰ συνέλθω, νὰ ἀλλάξω μυαλό, πορεία, κατεύθυνση.

Πρέπει νὰ συνέλθουμε σὰν ἄτομα, σὰν κοινωνία, σὰν ἔθνος. Δὲν εἶναι ἀργά. Τὸ χρωστᾶμε στὶς ἐπερχόμενες γενιές.