Ἡ μοναχικὴ ζωὴ κατ’ ἀρχὰς ὀνομαζόταν «ἀποστολικὴ ζωή»· τοῦτο διότι αὐτὴ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ κατὰ τὸν τελειότερο βαθμὸ τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου, ποῦ μᾶς κήρυξε ὁ Κύριος καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ὁ Κύριός μας παρέδωσε μία κοινὴ διδασκαλία γιὰ ὅλους μοναχούς, ἀγάμους καὶ ἐγγάμους. Ἄλλωστε ὅταν μᾶς ἐκήρυττε δὲν ὑπῆρχε διαμορφωμένη ἡ τάξη τῶν μοναχῶν. Ὅ,τι εἶπε ὁ Κύριος, σὲ ὅλους μας τὸ εἶπε. Ὅ,τι ἔκανε γιὰ ὅλους μας τὸ ἔκανε· γιὰ νὰ μᾶς δώσει τὸ σωστὸ πρότυπο ζωῆς καὶ τὸν τρόπο τῆς σωτηρίας. Δήλ. μᾶς ἀποκάλυψε τὸν τρόπο νὰ πραγματώσουμε τὸν προορισμό μας: νὰ ἐπιτύχουμε μὲ τὴν βοήθεια τοῦ «κατ’ εἰκόνα» καὶ τὴν Θεία Χάρη, τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν».Ὁ Κύριος ἐνήστευε (σαράντα ἡμέρες δὲν ἔφαγε τίποτε), ἀγρυπνοῦσε («διανυκτέρευε στὴν προσευχὴ κατὰ μόνας), προσευχόταν ἀδιάλειπτα, κακοπαθοῦσε, δὲν εἶχε σπίτι, δὲν εἶχε...
περιουσία, δὲν εἶχε χρήματα. Ὅλα αὐτὰ τὰ ζοῦν οἱ σημερινοὶ ἀληθινοὶ μοναχοί.Τί εἶναι ἕνας ὀρθόδοξος μοναχὸς
Κάθε ὀρθόδοξος μοναχὸς ποῦ ζεῖ σωστά, εἶναι ἀπόστολος Χριστοῦ, εἶναι μάρτυς, εἶναι προφήτης.
Ὁ μοναχὸς εἶναι Ἀπόστολος διότι εὐαγγελίζεται τὴν Σταύρωση καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἐπίσης εἶναι προφήτης διότι φανερώνει, δείχνει τὸν Χριστό. Εἶναι καὶ μάρτυρας διότι κάνει ὑπακοή, ἡ ὁποία λογίζεται ὡς ἀναίμακτο μαρτύριο
Ἡ μοναχικὴ ζωὴ εἶναι προφητική, ἀποστολικὴ καὶ μαρτυρική. Ὁ μοναχὸς ἀρχίζει μὲ τὴν βαθιὰ μετάνοια, μὲ τὸ κατὰ Θεὸν πένθος• αὐτὰ ἑλκύουν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Στὸν Μοναχὸ ποῦ μετανοεῖ ἀληθινὰ ἔρχεται ἡ Θεία Χάρις καὶ πραγματοποιεῖ τὴν κάθαρση τῆς καρδίας του. Ὁ ὑποψήφιος μοναχὸς ἀντιστοιχεῖ στὸν κατηχούμενο τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Κατὰ τὴν διάρκειά της δοκιμασίας, ὁ δόκιμος μοναχὸς περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴν μετάνοια καὶ τὴν κάθαρση τῆς καρδιᾶς. Βιώνει τὴν πρώτη ἀγάπη γιὰ τὴν ὁποία κάνει λόγο ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψη. Ὅταν ὁλοκληρώνεται ἡ μετάνοια, γίνεται ἡ μοναχικὴ κουρὰ ποῦ λέγεται δεύτερο Βάπτισμα.
Ἡ μοναχικὴ κουρὰ λέγεται καὶ μυστήριο, διότι ὁ μοναχὸς βιώνει τὴν φωτιστικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.
Ἄλλωστε τὸ δεύτερο Βάπτισμα κατὰ τὸν Ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο, εἶναι τὸ Βάπτισμα τοῦ Πνεύματος, ὁ φωτισμὸς τοῦ νοῦ, ἡ ἀπόκτηση τῆς νοερᾶς προσευχῆς.
Τὸ ὅτι κατὰ τὴν μοναχικὴ κουρὰ λέγεται: «καὶ τῶν ἁμαρτιῶν σου καθαίρει καὶ υἱὸς φωτὸς γίνει» δείχνει ὅτι ὁ μοναχὸς πρὸ τῆς κουρᾶς ζεῖ τὴν κάθαρση τῆς καρδιᾶς. Καὶ μὲ τὴν κουρὰ ἀποκτᾶ τὸν φωτισμὸ τοῦ νοῦ.Στὸ Μοναχισμὸ ἔχουμεαναβιωσή της ἀποστολικῆς ζωῆς καὶ τῆς πολιτείας τῶν πρώτων Χριστιανώνοπως περιγράφεται στὶς ἐπιστολὲς καὶ στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων»[1].
Ἀπαιτοῦνται λιγότερα ἀπὸ τοὺς λαϊκοὺς σὲ σχέση μὲ τοὺς μοναχούς;
Αὐτὰ ποῦ ἀποτελοῦν τὸν μοναχικὸ τρόπο ζωῆς μᾶς τὰ δίδαξαν μὲ τὴν ζωὴ τοὺς οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι τὰ παρέλαβαν ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Κύριο. Οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ ζοῦσαν ἐπίσης ἀκολουθώντας τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, δήλ. ζοῦσαν ὅπως οἱ μοναχοί. Ὅταν ἀργότερα εἰσῆλθε ἡ ὀλέθρια ἀντίληψη ἀπὸ τὴν ὁποία, ὅπως λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, προῆλθαν ὅλα τὰ κακά, τότε διαμορφώθηκε ἡ ἰδιαίτερη τάξη τῶν μοναχῶν· αὐτοὶ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἡ τάξη τῶν ἀληθινῶν χριστιανῶν, τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ.
-Ποία εἶναι ἡ ἀντίληψη ποῦ γέννησε ὅλα τὰ κακὰ στὴν Ἐκκλησία;-
-Εἶναι ἡ ἰδέα ὅτι αὐτοὶ ποῦ ζοῦν στὸν κόσμο μποροῦν νὰ διάγουν «χαλαρὰ» καὶ νὰ μὴν τηροῦν ἀκριβῶς τὸ εὐαγγέλιο· ἀντίθετα ἀπὸ τοὺς μοναχοὺς καὶ μόνο ἀπ’ αὐτούς, ἀπαιτεῖται ἡ πλήρης τήρησή Του.
Αὐτὸ ὅμως εἶναι μία μεγάλη αὐταπάτη γιαυτοὺς ποῦ τὸ πιστεύουν. Λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Αὐταπατᾶσαι καὶ σφάλλεις πάρα πολύ, ἂν νομίζεις ὅτι ἄλλα ἀπαιτοῦνται ἀπὸ τὸν κοσμικὸ καὶ ἄλλα ἀπὸ τὸν μοναχό. Διότι πρέπει τὸ ἴδιο νὰ ἀνεβοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι· καὶ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἀνέτρεψε ὅλην τὴν οἰκουμένη εἶναι αὐτὴ ἡ ἀντίληψη· νομίζουμε ὅτι μόνο ἀπὸ τὸ μοναχὸ ἀπαιτεῖται μεγαλύτερη ἀκρίβεια (στὴ ζωή του), στοὺς δὲ ὑπολοίπους ἐπιτρέπεται νὰ ζοῦν μὲ ραθυμία» (ἄγ. Ἰω. Χρυσόστομος).
Ὁ Κύριος εἶπε σαφῶς ὅτι ἀπαιτεῖται ἀπὸ ὅλους, ποῦ θέλουν νὰ σωθοῦν ἡ τήρηση ΟΛΩΝ τῶν ἐντολῶν: «Ὅποιος τηρήσει ὅλες τὶς ἐντολὲς καὶ μόνο μία δὲν τηρήσει ἀκριβῶς, εἶναι παραβάτης ὅλων», δήλ. εἶναι σὰν νὰ μὴν τήρησε καμμία: « Ὅστις γὰρ ὅλον τὸν νόμον τηρήση? πταίση δὲ ἐν ἐνί? γέγονεν πάντων ἔνοχος»[1].
Οἱ προϋποθέσεις τῆς Σωτηρίας εἶναι οἱ ἴδιες γιὰ μοναχοὺς καὶ μὴ μοναχούς.
Ὅταν ἀπέστελλε ὁ Κύριος τους Ἁγίους Ἀποστόλους, γιὰ νὰ σώσουν τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἔδωσε δύο ἐντολές: α) νὰ βαπτίζουν τοὺς ἀνθρώπους καὶ β) νὰ τοὺς διδάσκουν νὰ τήρουν ΟΛΕΣ τὶς ἐντολές. Μόνο ἔτσι μποροῦν νὰ σωθοῦν οἱ ἄνθρωποι: «Πορευθέντες οὒν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη? βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος? διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμὶν»[2].
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου