Ὁ π. Πετρώνιος γεννήθηκε τὸ 1914 στὴν κοινότητα Φαρκάσα τοῦ νομοῦ Νεάμτς. Ὁ πόθος του ἀπὸ νέος ἀκόμα νὰ γίνει μοναχὸς ὁδήγησε τὰ βήματά του στὴ Μονὴ Νεαμτς ὅπου καὶ ἔγινε μοναχός. Ἔπειτα πῆγε στὴν Μονὴ Ἀντὶμ τοῦ Βουκουρεστίου ἐνῶ σπούδασε καὶ στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Βουκουρεστίου.
Τὸ 1978 πῆγε στὸ Ἅγιον Ὅρος. Ὁ π. Πετρώνιος πῆγε ἐκεῖ μὲ τὴ δεύτερη γενιὰ μοναχῶν, σταλμένοι ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ρουμανίας μὲ σκοπὸ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση τῆς σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου.
Ἀπὸ τὸ 1984 ἦταν καὶ πνευματικὸς ἀλλὰ καὶ βιβλιοθηκάριος τῆς Σκήτης.
Ὅταν ὁ Placide Desseille ζήτησε ἀπὸ τὸν π. Μακάριο τὸν Σιμωνοπετρίτη νὰ τὸν πάει σὲ κάποιον γέροντα γιὰ νὰ ἀκούσει κάποιον πνευματικὸ λόγο, ἐκεῖνος μαζὶ μὲ τὸν ἡγούμενο Ἐλισσαῖο καὶ ἄλλους μοναχούς της συνοδείας τοὺς τὸν πῆγαν στὸν πατέρα Πετρώνιο.
Ὅταν ζήτησαν ἀπὸ τὸν γέροντα Ἀντριὰν Φαγκατσεάνου νὰ πεῖ κάτι γιὰ τὸν γέροντα Πετρώνιο ἐκεῖνος εἶπε: «Τὸν Πετρώνιο τὸν Προδρομίτη; Ὁ πιὸ ταπεινός, ὁ πιὸ ταπεινός, ὁ πιὸ ταπεινός»!
Πατώντας τὸ πόδι του στὴν ἀθωνικὴ γῆ τῆς Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου ὁ Νικολάε Μπαλτσιοὺτ θὰ γράψει: «Ὁ πατέρας Πετρώνιος εἶναι τόσο ἀγαπητὸς ποὺ τὸν συμβουλεύονται καὶ οἱ Ἕλληνες καὶ οἱ Ρουμάνοι μοναχοὶ»
Ὁ π. Ἰωαννίκιος ἀπὸ τὴν Μονὴ Σίμωνος Πέτρα θὰ πεῖ: «Ὁ π. Πετρώνιος ὁ Προδρομίτης συνταιριάζει τέλεια τὴν ἀγάπη μὲ τὴν ἄσκηση καὶ τὴν πραότητα. Μέχρι πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια ὁ γέροντας στεκόνταν ὄρθιος στὶς ἀγρυπνίες ὅλη νύχτα. Τὸ νὰ καθίσει γιὰ λίγο γονατιστὸς ἦταν μία εὐλογία»
Ψάχνοντας νὰ βρῶ καὶ κάτι ἄλλο νὰ γράψω θυμήθηκα τί εἶχε γράψει πρὶν ἀπὸ 2 χρόνια στὸ ὀρθόδοξο περιοδικὸ Lumea Monahilor ὁ George Crasnean: «Ἔδειξα στὴν γυναίκα μου 3217 φωτογραφίες μὲ ἀθωνίτες μοναχοὺς καὶ τὴν ρώτησα ποιός σου φαίνεται ''καλός ἄνθρωπος''. Ἂπ' ὅλους διάλεξε τὸν π. Πετρώνιο ἴσως ἐπειδὴ τὰ μάτια του νὰ ''πρόδωσαν'' τὴν ξεχωριστή του ψυχὴ
Κανένας ἀπὸ ὅσους πέρασαν τὸ κατώφλι τῆς Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου δὲν μποροῦν νὰ ξεχάσουν τὸ φῶς ποὺ ἐξέμπεμπε ἡ μορφή του καὶ τὰ πνευματικὰ λόγια ποὺ πρόσφερε καθισμένος σ' ἕνα παγκάκι κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἀνατολῆς ἢ τοῦ δειλινοῦ.
«Μ' ἀρέσει νὰ περπατάω, αὐτὴ εἶναι ἡ χαρά μου, ἐπειδὴ πολλοὶ Ἅγιοι Πατέρες ἁγίασαν τὶς πέτρες τοῦτες μὲ τὸν ἱδρώτα τοὺς» ἔλεγε ὁ γέροντας. Πατώντας στὰ χνάρια αὐτῶν τῶν πατέρων, αἰσθανόταν τὴν χαρὰ τῆς κοινωνίας καὶ τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς
Ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἀναπαύει
ΔΕΙΤΕ....
.
http://proskynitis.blogspot.com/2011/02/blog-post_22.html
Φωτογραφίες:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου