Κάποτε, κάποιος νεαρὸς ἔφτασε στὰ ὅρια τῆς ἀπελπισίας. Πολλὰ τὰ προβλήματα. Ἦταν πελαγωμένος. Ἀντικρίζοντας μόνο ἀδιέξοδο, ἔπεσε στὰ γόνατα προσευχόμενος, λέγοντας:
"Κύριε, δὲν μπορῶ νὰ συνεχίσω, δὲν ἀντέχω ἄλλο. Ὁ σταυρὸς πού κουβαλῶ εἶναι πολὺ βαρύς, ἀσήκωτος".
Ὁ Κύριος ἀποκρίθηκε:
"Παιδί μου, ἐὰν δὲν μπορεῖς νὰ βαστάξεις τὸ βάρος τοῦ σταυροῦ σου, τότε πήγαινε καὶ τοποθέτησε τὸν μέσα σὲ αὐτὸ τὸ δωμάτιο. Ὕστερα, ἄνοιξε πάλι τὴν πόρτα καὶ διάλεξε ὅποιον σταυρὸ ἐπιθυμεῖς." Ὁ ἄνθρωπος φανερὰ ἀνακουφισμένος ἀπάντησε, "Σ'εὐχαριστῶ Κύριέ μου". Καὶ στὴ συνέχεια, ἔκανε ὅ,τι τοῦ εἶπε ὁ Θεός. Καθὼς μπῆκε στὸ δωμάτιο, εἶδε πολλοὺς σταυρούς, μερικοὶ ἦταν τόσο μεγάλοι ὥστε νὰ μὴν φαίνονται οἱ κορυφές τους. Ἄλλοι ἦταν μέτριοι. Αὐτὸς ἀνακάλυψε ἕναν μικροσκοπικὸ σταυρὸ ποὺ ἔγερνε πάνω σὲ ἕναν μακρινὸ τοῖχο.
"Θὰ ἤθελα αὐτὸν τὸν σταυρό, Κύριε", ψιθύρισε ὁ νεαρός.
Τότε ὁ Κύριος του ἀπάντησε:
" Παιδί μου, ξέρεις, αὐτὸς εἶναι ὁ....
δικός σου σταυρὸς ποὺ μόλις ἔφερες ἐδῶ μέσα!"
Ὅταν τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς φαίνονται ἀκατανίκητα καὶ ἀπροσπέλαστα καὶ δὲν μποροῦν ν'ἀντιμετωπιστοῦν. Ὅταν ὁ σταυρὸς ποὺ σηκώνεις εἶναι βαρύς. Μὴν τὰ χάνεις, μὴν ὀλιγοψυχήσεις καὶ ἀποθαρρυνθεῖς. Θὰ βοηθηθεῖς πραγματικὰ ἂν κοιτάξεις τριγύρω σου. Τότε θὰ δεῖς καταστάσεις, σταυροὺς τεράστιους, ποὺ ἄλλοι ἄνθρωποι καλοῦνται νὰ σηκώσουν. Τότε θὰ ἀνακαλύψεις ὅτι ὁ δικός σου σταυρὸς πολλὲς φορὲς εἶναι πολὺ ἐλαφρὺς σὲ σύγκριση μὲ τοὺς σταυροὺς τῶν ἄλλων συνανθρώπων σου. Καὶ μόνο τότε, μπορεῖς νὰ θεωρήσεις τὸν ἑαυτό σου πολὺ πιὸ «τυχερὸ» ἀπὸ ὅ,τι φανταζόσουν ποτὲ . Θυμᾶσαι, γιὰ ἐκεῖνον, λέγεται, ποὺ παραπονιόταν πὼς δὲν εἶχε παπούτσια, ὡς ὅτου συνάντησε κάποιον ποὺ δὲν εἶχε πόδια. Εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ γι'αὐτὰ ποὺ ἔχεις καὶ ὄχι αὐτὰ ποὺ στερεῖσαι.
Ὅποιος καὶ ἂν εἶναι ὁ σταυρός σου, ὅποιος καὶ ἂν εἶναι ὁ πόνος σου, μὴ ξεχνᾶς, μετὰ τὴν μπόρα τὴν δαιμονική, θὰ'ρθεῖ ἡ λιακάδα ἡ Θεϊκή...
Μπορεῖ νὰ παραπατᾶς, μπορεῖ ἀκόμα καὶ νὰ πέφτεις, ὅμως ὁ Θεὸς εἶναι πάντοτε ἐκεῖ γιὰ νὰ σὲ βοηθήσει νὰ τὰ ξεπεράσεις.
Τὸ ἄρθρο ἐπιμελήθηκε ὁ συνεργάτης τοῦ agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος
Κάποτε, κάποιος νεαρὸς ἔφτασε στὰ ὅρια τῆς ἀπελπισίας. Πολλὰ τὰ προβλήματα. Ἦταν πελαγωμένος. Ἀντικρίζοντας μόνο ἀδιέξοδο, ἔπεσε στὰ γόνατα προσευχόμενος, λέγοντας:
"Κύριε, δὲν μπορῶ νὰ συνεχίσω, δὲν ἀντέχω ἄλλο. Ὁ σταυρὸς πού......
κουβαλῶ εἶναι πολὺ βαρύς, ἀσήκωτος".
Ὁ Κύριος ἀποκρίθηκε:
"Παιδί μου, ἐὰν δὲν μπορεῖς νὰ βαστάξεις τὸ βάρος τοῦ σταυροῦ σου, τότε πήγαινε καὶ τοποθέτησε τὸν μέσα σὲ αὐτὸ τὸ δωμάτιο. Ὕστερα, ἄνοιξε πάλι τὴν πόρτα καὶ διάλεξε ὅποιον σταυρὸ ἐπιθυμεῖς." Ὁ ἄνθρωπος φανερὰ ἀνακουφισμένος ἀπάντησε, "Σ'εὐχαριστῶ Κύριέ μου". Καὶ στὴ συνέχεια, ἔκανε ὅ,τι τοῦ εἶπε ὁ Θεός. Καθὼς μπῆκε στὸ δωμάτιο, εἶδε πολλοὺς σταυρούς, μερικοὶ ἦταν τόσο μεγάλοι ὥστε νὰ μὴν φαίνονται οἱ κορυφές τους. Ἄλλοι ἦταν μέτριοι. Αὐτὸς ἀνακάλυψε ἕναν μικροσκοπικὸ σταυρὸ ποὺ ἔγερνε πάνω σὲ ἕναν μακρινὸ τοῖχο.
"Θὰ ἤθελα αὐτὸν τὸν σταυρό, Κύριε", ψιθύρισε ὁ νεαρός.
Τότε ὁ Κύριος του ἀπάντησε:
" Παιδί μου, ξέρεις, αὐτὸς εἶναι ὁ δικός σου σταυρὸς ποὺ μόλις ἔφερες ἐδῶ μέσα!"
Ὅταν τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς φαίνονται ἀκατανίκητα καὶ ἀπροσπέλαστα καὶ δὲν μποροῦν ν'ἀντιμετωπιστοῦν. Ὅταν ὁ σταυρὸς ποὺ σηκώνεις εἶναι βαρύς. Μὴν τὰ χάνεις, μὴν ὀλιγοψυχήσεις καὶ ἀποθαρρυνθεῖς. Θὰ βοηθηθεῖς πραγματικὰ ἂν κοιτάξεις τριγύρω σου. Τότε θὰ δεῖς καταστάσεις, σταυροὺς τεράστιους, ποὺ ἄλλοι ἄνθρωποι καλοῦνται νὰ σηκώσουν. Τότε θὰ ἀνακαλύψεις ὅτι ὁ δικός σου σταυρὸς πολλὲς φορὲς εἶναι πολὺ ἐλαφρὺς σὲ σύγκριση μὲ τοὺς σταυροὺς τῶν ἄλλων συνανθρώπων σου. Καὶ μόνο τότε, μπορεῖς νὰ θεωρήσεις τὸν ἑαυτό σου πολὺ πιὸ «τυχερὸ» ἀπὸ ὅ,τι φανταζόσουν ποτὲ . Θυμᾶσαι, γιὰ ἐκεῖνον, λέγεται, ποὺ παραπονιόταν πὼς δὲν εἶχε παπούτσια, ὡς ὅτου συνάντησε κάποιον ποὺ δὲν εἶχε πόδια. Εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ γι'αὐτὰ ποὺ ἔχεις καὶ ὄχι αὐτὰ ποὺ στερεῖσαι.
Ὅποιος καὶ ἂν εἶναι ὁ σταυρός σου, ὅποιος καὶ ἂν εἶναι ὁ πόνος σου, μὴ ξεχνᾶς, μετὰ τὴν μπόρα τὴν δαιμονική, θὰ'ρθεῖ ἡ λιακάδα ἡ Θεϊκή...
Μπορεῖ νὰ παραπατᾶς, μπορεῖ ἀκόμα καὶ νὰ πέφτεις, ὅμως ὁ Θεὸς εἶναι πάντοτε ἐκεῖ γιὰ νὰ σὲ βοηθήσει νὰ τὰ ξεπεράσεις.
Τὸ ἄρθρο ἐπιμελήθηκε ὁ συνεργάτης τοῦ agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος
Κάποτε, κάποιος νεαρὸς ἔφτασε στὰ ὅρια τῆς ἀπελπισίας. Πολλὰ τὰ προβλήματα. Ἦταν πελαγωμένος. Ἀντικρίζοντας μόνο ἀδιέξοδο, ἔπεσε στὰ γόνατα προσευχόμενος, λέγοντας:
"Κύριε, δὲν μπορῶ νὰ συνεχίσω, δὲν ἀντέχω ἄλλο. Ὁ σταυρὸς πού......
κουβαλῶ εἶναι πολὺ βαρύς, ἀσήκωτος".
Ὁ Κύριος ἀποκρίθηκε:
"Παιδί μου, ἐὰν δὲν μπορεῖς νὰ βαστάξεις τὸ βάρος τοῦ σταυροῦ σου, τότε πήγαινε καὶ τοποθέτησε τὸν μέσα σὲ αὐτὸ τὸ δωμάτιο. Ὕστερα, ἄνοιξε πάλι τὴν πόρτα καὶ διάλεξε ὅποιον σταυρὸ ἐπιθυμεῖς." Ὁ ἄνθρωπος φανερὰ ἀνακουφισμένος ἀπάντησε, "Σ'εὐχαριστῶ Κύριέ μου". Καὶ στὴ συνέχεια, ἔκανε ὅ,τι τοῦ εἶπε ὁ Θεός. Καθὼς μπῆκε στὸ δωμάτιο, εἶδε πολλοὺς σταυρούς, μερικοὶ ἦταν τόσο μεγάλοι ὥστε νὰ μὴν φαίνονται οἱ κορυφές τους. Ἄλλοι ἦταν μέτριοι. Αὐτὸς ἀνακάλυψε ἕναν μικροσκοπικὸ σταυρὸ ποὺ ἔγερνε πάνω σὲ ἕναν μακρινὸ τοῖχο.
"Θὰ ἤθελα αὐτὸν τὸν σταυρό, Κύριε", ψιθύρισε ὁ νεαρός.
Τότε ὁ Κύριος του ἀπάντησε:
" Παιδί μου, ξέρεις, αὐτὸς εἶναι ὁ δικός σου σταυρὸς ποὺ μόλις ἔφερες ἐδῶ μέσα!"
Ὅταν τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς φαίνονται ἀκατανίκητα καὶ ἀπροσπέλαστα καὶ δὲν μποροῦν ν'ἀντιμετωπιστοῦν. Ὅταν ὁ σταυρὸς ποὺ σηκώνεις εἶναι βαρύς. Μὴν τὰ χάνεις, μὴν ὀλιγοψυχήσεις καὶ ἀποθαρρυνθεῖς. Θὰ βοηθηθεῖς πραγματικὰ ἂν κοιτάξεις τριγύρω σου. Τότε θὰ δεῖς καταστάσεις, σταυροὺς τεράστιους, ποὺ ἄλλοι ἄνθρωποι καλοῦνται νὰ σηκώσουν. Τότε θὰ ἀνακαλύψεις ὅτι ὁ δικός σου σταυρὸς πολλὲς φορὲς εἶναι πολὺ ἐλαφρὺς σὲ σύγκριση μὲ τοὺς σταυροὺς τῶν ἄλλων συνανθρώπων σου. Καὶ μόνο τότε, μπορεῖς νὰ θεωρήσεις τὸν ἑαυτό σου πολὺ πιὸ «τυχερὸ» ἀπὸ ὅ,τι φανταζόσουν ποτὲ . Θυμᾶσαι, γιὰ ἐκεῖνον, λέγεται, ποὺ παραπονιόταν πὼς δὲν εἶχε παπούτσια, ὡς ὅτου συνάντησε κάποιον ποὺ δὲν εἶχε πόδια. Εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ γι'αὐτὰ ποὺ ἔχεις καὶ ὄχι αὐτὰ ποὺ στερεῖσαι.
Ὅποιος καὶ ἂν εἶναι ὁ σταυρός σου, ὅποιος καὶ ἂν εἶναι ὁ πόνος σου, μὴ ξεχνᾶς, μετὰ τὴν μπόρα τὴν δαιμονική, θὰ'ρθεῖ ἡ λιακάδα ἡ Θεϊκή...
Μπορεῖ νὰ παραπατᾶς, μπορεῖ ἀκόμα καὶ νὰ πέφτεις, ὅμως ὁ Θεὸς εἶναι πάντοτε ἐκεῖ γιὰ νὰ σὲ βοηθήσει νὰ τὰ ξεπεράσεις.
Τὸ ἄρθρο ἐπιμελήθηκε ὁ συνεργάτης τοῦ agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος
ksipnistere.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου