Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι το όλο φάσμα των ομάδων που κινούνται με ένα «θρησκευτικό μανδύα», προσπαθούν να χτυπήσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι τεράστιες διαφορές που υφίστανται μεταξύ τους, «παραμερίζονται» μπροστά στο κοινό μέτωπο της φθοράς της Ορθοδοξίας, αποσπώντας από αυτή όσα μέλη δεν γνωρίζουν και δεν ζουν την συνειδητή Εκκλησιαστική ζωή.
Θα πρέπει ακόμα να επισημανθεί το γεγονός ότι όσοι αποσπώνται από την ευλογημένη «μάνδρα» της Εκκλησίας, κατά το μάλλον ή ήττον είναι άγευστοι της Ορθοδόξου βιωτής και αδαείς στο περιεχόμενο της πίστεως.
Ποτέ δεν κάθισαν να μελετήσουν σοβαρά τι επίσημα πρεσβεύει η Εκκλησία.
Ποτέ δεν γνώρισαν ή δεν ρώτησαν να μάθουν τόσο τα δόγματα, όσο και το ήθος που καλλιεργείται μέσω των ιερών μυστηρίων και γενικώς της πνευματικής ζωής...
Αντιθέτως, όταν βγαίνουν από την «Κιβωτό της Σωτηρίας», τότε με έναν σατανικό ζήλο, προσπαθούν από «δεύτερο χέρι», μέσω των αιρέσεων και των ομάδων που εγκλωβίζονται, και γενικώς της παραθρησκείας, να γνωρίσουν την Ορθόδοξη διδασκαλία.
Το πόσο παράλογο είναι αυτό, δεν χρειάζεται καν να το τονίσουμε. Θα προσθέσουμε όμως τούτο. Η ένταξη κάποιου προσώπου σε αιρέσεις και κινήσεις με «θρησκευτικό χρώμα», και η αποτείχησή τους από την Εκκλησία, αποτελεί την τρανοτέρα απόδειξη ότι οι άνθρωποι αυτοί, εκτός των άλλων καθαρώς πνευματικών λόγων, έως εκείνη τη στιγμή ήταν κατ’ όνομα μόνο Χριστιανοί, ασυνείδητοι και παντελώς άσχετοι με την ουσία και το περιεχόμενο της Ορθοδόξου διδασκαλίας.
Το ότι ισχυρίζονται ορισμένοι εξ’ αυτών ότι γνώριζαν την πίστη ή ότι πήγαιναν στην Εκκλησία ή ότι είχαν σχέση με κληρικούς ή ακόμα και ότι ποικιλοτρόπως διακονούσαν σε ναούς, τούτο όχι μόνο δεν τους απαλλάσσει (αν βέβαια οι ισχυρισμοί τους είναι πραγματικοί), αλλ’ αντιθέτως τους επιφέρει τον κλασικό ορισμό «Η απολογία, χείρον της κατηγορίας».
Ακριβώς δε γι’αυτές τις τραγικές περιπτώσεις, το Πνεύμα το Άγιον διά του Απ. Παύλου μας τονίζει ξεκάθαρα: «Καί εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πραξ.Απ.20, 30).Δηλ.Και από σας τους ιδίους θα εμφανιστούν άνθρωποι, που θα διδάσκουν διεστραμμένα, για να αποσπούν τους μαθητές (τους πιστούς) και να τους κάνουν οπαδούς τους.
Βέβαια οι αιρέσεις και η παραθρησκεία δεν είναι φαινόμενο μόνο της εποχής μας. Απ’ αρχής της Εκκλησίας και σε κάθε εποχή υπήρχαν παρόμοια περιστατικά, πλην όμως τα τελευταία έτη βλέπουμε να αυξάνουν σε μεγάλο βαθμό, μαζί με το αρνητικό φαινόμενο της αδιαφορίας, το οποίο, ομολογουμένως, σε αρκετές περιπτώσεις ίσως καταντά χειρότερο και από την κατά μέτωπο επίθεση που δέχεται η Εκκλησία από τους επίσημους αιρετικούς μέσω των ομάδων τους.
Το ότι εξ αρχής υπήρχαν οι ψευδοδιδάσκαλοι, τούτο το βλέπουμε και σ’ αυτή την Καινή Διαθήκη, η οποία αναφέρει τον Υμέναιο, τον Αλέξανδρο, τον Φύγελλο και Ερμογένη, τον Φιλητό και τον Διοτρεφή. Αυτοί είναι οι πρώτοι αιρεσιάρχες, με ανάλογο βέβαια αριθμό οπαδών ο καθένας. Αυτοί δημιούργησαν τις πρώτες αιρέσεις, «αιρέσεις απωλείας» (Β΄ Πέτρου β΄1).
Ύστερα, και όσο περνούσε ο καιρός, παρουσιάστηκαν άλλοι «άνδρες λαλούντες διεστραμμένα» (Πραξ.Απ.20,30), μάλιστα μετά τους φοβερούς διωγμούς και κυρίως μετά το Διάταγμα των Μεδιολάνων το 313 όπου εξωτερικά η Εκκλησία εύρισκε, θα λέγαμε την ηρεμία της...
Και ενώ οι διωγμοί επισήμως σταμάτησαν στην απέραντη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ενώ τα πεινασμένα θηρία έπαυσαν να καταβροχθίζουν τις σάρκες των Αγίων, και η γη σταμάτησε να ξεδιψά με το αίμα των Μαρτύρων, ο διάβολος ξεκινά τώρα έναν περισσότερο ύπουλο πόλεμο.
Τις αιρέσεις. Δηλ. την προσπάθεια να χτυπήσει από μέσα την Εκκλησία, αλλοιώνοντας την Θεία Διδασκαλία την οποία παρέδωσαν εξ αρχής οι Άγιοι Απόστολοι. Ο αιρετικός πλέον δεν πολεμά την Εκκλησία με το ξίφος αλλά με τον δόλο. Με την διαστροφή της αλήθειας. Με το ψέμα.
Ναι. Ο διάβολος δεν αφήνει ποτέ την Εκκλησία απόλεμη. Όσο υπάρχει στον κόσμο, πάντα θα πολεμά την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού. Άλλοτε με το ξίφος, άλλοτε με τις πλάνες και τις αιρέσεις, άλλοτε με την πέννα και φυσικά στις ημέρες μας με την ψευδοκουλτούρα και την ξεπεσμένη πολιτική μέσω των Μ.Μ.Ε...
Κυρίως όμως πολεμά με τις αιρέσεις διότι αποτελεί για τον ορκισμένο αυτόν εχθρό του Θεού και των ανθρώπων, το περισσότερο αποτελεσματικό μέσον. Και τούτο διότι η οποιαδήποτε αίρεση, βγάζει τον άνθρωπο εκτός της Εκκλησίας. Και όπως γνωρίζουμε «Εκτός Εκκλησίας, ουκ έστι σωτηρία!».
Δεν θα πρέπει ποτέ να λησμονούμε ότι μόνο όσες ψυχές βρίσκονταν εντός της Κιβωτού (η οικογένεια του Νώε), σώθηκαν από τον κατακλυσμό. Και επειδή ο «ξεπεσμένος άγγελος», γνωρίζει πολύ καλά αυτή την αλήθεια, μετέρχεται τα πάντα, ώστε να αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές και να τις ρίξει στον κατακλυσμό της αμαρτίας και των αιρέσεων.
(Θα συνεχίσουμε με τις αιρέσεις που δραστηριοποιούνται σήμερα στον Ελλαδικό χώρο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου