Ἐρώτηση: Ἂν ἀκούσω κάποιον ὅτι μὲ κακολογεῖ τί νὰ κάνω;
Νά, ἀρχίζει ἡ Σαρακοστὴ καὶ ἐσεῖς ἀκοῦτε γιὰ τὴν εὐχὴ τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ, "πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας καὶ κλπ, μὴ μοὶ δῶς" καὶ λὲς ἐγὼ τώρα τὰ κόβω ὅλα! Καὶ ἐνῷ τὰ κόβεις ἐσύ, σοῦ ἀρχίζει ὁ ἄλλος. Καὶ ἂν ἀκούσω ποὺ μὲ κακολογεῖ τί νὰ κάνω; Ἔχεις νὰ κάνεις κάτι. Οὔτε μπορεῖς νὰ τοῦ βγάλεις τὴν γλῶσσα καὶ νὰ τὸν δείρεις, οὔτε μπορεῖς νὰ πεῖς δὲν βαριέσαι. Ἂς τὸ κάνει!
Κοιτᾶξτε καὶ τὸ δὲ βαριέσαι εἶναι στάση λανθασμένη. Ἐμεῖς ἀξιοποιοῦμε καὶ τὰ θετικὰ καὶ τὰ ἀρνητικὰ ποὺ ἔχουμε γύρω μας. Δὲν ἔχουμε παθητικὴ ἀντίσταση. Τὸ ἔχουμε πεῖ καὶ μιὰ ἄλλη φορά, ποὺ εἴχαμε κάνει σύγκριση μὲ τὸ ἦθος του Γκάντι. Ἐμεῖς ἀξιοποιοῦμε καὶ τὸ πάθος ποὺ ἔρχεται ἐπάνω μας. Προσέξτε... πολύ, πολύ, αὐτὸ τὸ λεπτὸ σημεῖο.
Δὲν μπορεῖς λοιπὸν νὰ πεῖς σὲ μιὰ προσβολὴ ὁποιαδήποτε μορφῆς, ἁπλῶς δὲν πειράζει, πρόβλημα του. Ἔ τί νὰ πῶ; Τόσο καιρὸ τὸν ἔβριζα! Κατάφερα τώρα στὴν Ἐκκλησία μέσα, νὰ πῶ δὲν πειράζει πρόβλημα του. Οὔτε αὐτὸ εἶναι καλό; Τί νὰ κάνω; Πατέρα θὰ μὲ ἐξοντώσεις! Μὰ ἐδῶ πέρα εἶναι τὰ σωστὰ τὰ πράγματα. Εἰδάλλως θὰ κλειστεῖς καὶ θὰ πεῖς δὲν βαριέσαι, δὲν πειράζει. Ἄστους νὰ καίγονται στὶς ἁμαρτίες τους.
Ὑπάρχει τὸ σωστὸ σημεῖο, ποιό εἶναι;
Ἀπαντάει ὁ γέροντας: Σήκω ἀμέσως καὶ κάνε προσευχή. Πρῶτα γιὰ αὐτὸν καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό σου. Λέγοντας Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε αὐτὸν τὸν ἀδερφὸ καὶ ἐμένα τὸν ἀχρεῖο δοῦλο σου. Καὶ σκέπασε μας ἀπὸ τοῦ πονηροῦ μὲ τὶς εὐχὲς τῶν ἁγίων σου. Ἀμήν.
Νὰ ἡ θετική, δυναμικὴ στάση. Ἀξιοποιεῖς τὴν πρόκληση ποὺ ἦρθε ἀπ’ ἔξω. Γιὰ νὰ κάνεις προσευχὴ γι’ αὐτὸν καὶ γιὰ σένα. Ὅταν κάνεις προσευχὴ γιὰ κάποιον ἄλλον - καὶ ἐσὺ κάνεις προσευχή! Δὲν σημαίνει ποὺ δὲν εἶχες προσευχή. Προσεύχεσαι ἐσὺ γιὰ τὸν ἄλλον. Καὶ ἔτσι ἡ πρόκληση ἀξιοποιεῖται εὐλογημένα. Ἔτσι λοιπὸν δὲν στεκόμαστε ποτὲ παθητικά. Ἡ παθητικὴ στάση εἶναι ἐξόντωση τοῦ ἄλλου. Ὑπάρχει ἡ σιωπὴ τῆς ἐξοντώσεως καὶ ὑπάρχει ἡ σιωπὴ τοῦ ἁγιασμοῦ. Οὔτε ἡ κάθε σιωπὴ εἶναι εὐλογημένη καὶ οὔτε ἡ κάθε σιωπὴ δημιουργεῖ ἁγιασμό. Βλέπετε ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα εἶναι σχετικὰ στὴν ὀρθοδοξία. Ἕνα εἶναι τὸ σπουδαῖο. Πῶς ἀξιοποιεῖς ὅλα αὐτὰ ποὺ γίνονται ἀπ’ ἔξω, τὰ σὺν καὶ τὰ πλήν, γιὰ νὰ βγάλεις ἁγιασμό. Πολὺ ὄμορφο λοιπὸν τὸ παράδειγμα. Καὶ ἔτσι ὄχι μόνο λέμε νὰ μὴν ἔχουμε πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, κακολογίας καὶ ὅλα τὰ ἄλλα, καταλαλιᾶς. Ὄχι μόνο δὲν νευριάζουμε γι’ αὐτὸ ποὺ κάνει ὁ ἄλλος ἀπέναντι μας. Πᾶμε παραπέρα. Ὠφελούμεθα καὶ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ κάνει ὁ ἄλλος καὶ βάζουμε αὐτὸ τὸ ὄφελος μᾶς νὰ μπεῖ καὶ στὴν ψυχή του. Αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε; Νὰ μιὰ πολὺ σπουδαία μορφὴ τρόπου ἀντιμετωπίσεως τῶν πειρασμῶν καὶ μεγάλης ἀναπαύσεως. Καὶ ἂν ἀκόμη δὲν ἀντείπουμε τίποτε καὶ ἂν ἀκόμη δὲν χτυπήσουμε τὸν καταλαλοῦντα, πέφτουμε σὲ μεγάλη ἀπελπισία. Καὶ ἀπελπισία εἶναι ὁ συντετριμμένος ἐγωισμὸς ποὺ δὲν βρῆκε λύση σὲ αὐτὸ ποὺ ἦρθε ἀπ' ἔξω.
Δὲν ἀρκεῖ νὰ συντρίβεις τὸν ἐγωισμό σου. Ἀρκεῖ νὰ τοῦ δίνεις δυνατότητες νὰ κάνει κάτι. «Καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θὲὸς οὐκ ἐξουθενώσει». Παίρνει ὁ Θεός, [τὴν καρδιά μας] τὴν κάνει κάτι, δὲν ἀρκεῖ νὰ μείνει συντετριμμένη! Ἡ συντριβὴ τῆς καρδιᾶς μόνη της δὲν εἶναι ἀρκετό. Σὲ συντρίβουν οἱ ἄλλοι, τὴν καρδιά σου. Καὶ συντρίβεσαι, πάσχει ὁ ἐγωισμός σου. Τί κάνεις αὐτὰ τὰ συντρίμμια; Ἂν δὲν τὰ πᾶς στὸν Χριστό, πάλι δὲν γίνεται τίποτα.
Οὔτε βλέπετε ἡ συντριβὴ σώζει. Δὲν σώζονται οἱ συντετριμμένοι μόνοι τους, ἂν τὰ συντρίμμια, τὸ ξαναλέω δὲν πᾶνε στὸν Χριστό. Βλέπετε πόσο μακριὰ στὴν πράξη τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς εἴμαστε σὲ μιὰ τέτοια ἁπλὴ κατάσταση, τόσο καθημερινή. Ἄρα ὄχι μόνο εἶναι ἀστεῖο πνευματικὰ νὰ διαμαρτυρόμεθα γι’ αὐτὰ τὰ ὁποῖα μᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι. Τὸ ἔχουμε πεῖ καὶ ἄλλη φορά -προπάντων σὲ ὥρα ἐξομολογήσεως- ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ἡ παθητικὴ ἀντιμετώπιση εἶναι ἄλλο τόσο ἀστεία ἂν δὲν κάνουμε αὐτὸ τὸ ἕνα καὶ μοναδικό. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπάντηση δὲν ὑπάρχει ἐνδιάμεση κατάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου