Δικαιωματιστικὸς θίασος: Ὅταν βλασφημοῦνται τὰ θεῖα ἡ σάτιρα «δὲν ἔχει ὅρια» – Ὅταν ὁ Σεφερλὴς σατιρίζει «τὸ» Nemo, τότε πέφτει woke πέλεκυς

Ἐξαπέλυσαν πόλεμο κατὰ τοῦ Μάρκου Σεφερλὴ γιατί σατίρισε τὰ «non binary» ἄτομα, ἐκεῖνοι ποὺ λυσσοῦν πὼς ἡ τέχνη δὲν πρέπει νὰ περιορίζεται.

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Ἀσφαλῶς μπορεῖ κάποιος νὰ ἔχει διάφορες ἐνστάσεις γιὰ τὸ χιοῦμορ τοῦ Μάρκου Σεφερλή. Ἄλλος μπορεῖ νὰ τὸ βρίσκει ξεπερασμένο, ἄλλος παιδιάστικο, ἄλλος «κρύο» ἢ ἄλλος νὰ τὸ ἀπολαμβάνει μὲ τὴν καρδιά του. Αὐτὰ εἶναι καθαρὰ θέματα γούστου καὶ αἰσθητικῆς. Αὐτὸ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀρνηθεῖ κανείς, εἶναι ὅτι ὁ Μάρκος Σεφερλὴς ἔχει καταφέρει στὴν καριέρα του νὰ προσελκύσει τὸ δικό του ἀφοσιωμένο κοινὸ (ποὺ δὲν εἶναι καθόλου μικρό), καὶ νὰ εἶναι ὁ τελευταῖος ποὺ συντηρεῖ ζωντανὴ τὴν κατὰ τὰ ἄλλα «πεθαμένη» ἐπιθεώρηση.
Ἡ ἐπιθεώρηση ὑπῆρξε γιὰ ἀρκετὲς δεκαετίες μιὰ ἀπὸ τὶς βασικὲς ἀντιπολιτευτικὲς ἄμυνες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, σὲ σημεῖο ποὺ ἦταν ἱκανὴ νὰ ἀνεβάζει καὶ νὰ ρίχνει κυβερνήσεις. Ἀποδομῶντας πρόσωπα καὶ καταστάσεις μὲ τὰ ὅπλα... τῆς σάτιρας καὶ τοῦ χιοῦμορ.

Ἡ ἐπικράτηση τοῦ διαδικτύου καὶ ἡ ἀμεσότητα ποὺ πρόσφερε αὐτὴ στὸν δημόσιο σχολιασμὸ τῶν πάντων, πῆρε τὴ σάτιρα ἀπὸ τὰ θέατρα καὶ τὴ μετέφερε στὰ social media. Ἐξέλειψε ὁ λόγος νὰ περιμένει κάποιος 2-3 φορὲς τὸν χρόνο γιὰ νὰ ἐκφραστεῖ ἀπὸ τὰ ἀστεῖα ἑνὸς θιάσου, ἀφοῦ προσφέρθηκε στὸν καθένα ἡ δυνατότητα νὰ σατιρίζει, νὰ σχολιάζει καυστικὰ κάθε δευτερόλεπτο, καὶ νὰ βρίσκει κοινὸ μέσῳ τοῦ διαδικτύου.

Ἡ σάτιρα συμπιέστηκε σὲ νόρμες ἀτομικότητας, καὶ χάθηκε αὐτὴ ἡ αἴσθηση συλλογικότητας ποὺ πρόσφεραν οἱ λαϊκὲς ἐπιθεωρήσεις, ἐκεῖ ποὺ ὁ Ἕλληνας αὐτοσαρκαζόταν γιὰ τὰ προβλήματά του, καὶ γελοῦσε μὲ τὰ χάλια τῶν πολιτικῶν, ἀνεξαρτήτως ἂν πίστευε σὲ πράσινα, γαλάζια ἢ κόκκινα κομματικὰ λάβαρα. Στὸ κοινὸ τῶν ἐπιθεωρήσεων ἡ σάτιρα πετύχαινε σύγκλιση φρονημάτων, αἴσθηση κοινῆς μοίρας, ἀκόμα καὶ ἰδεολογικὲς ζυμώσεις. Δὲν εἶναι τυχαῖο ἄλλωστε ὅτι οἱ ἐπιθεωρήσεις πολεμήθηκαν πολὺ ἀπὸ τὶς ἐξουσίες, μέχρι καὶ τὴν κυβέρνηση Σημίτη ὅπου ἔφτασε ἡ ἀκμή τους.

Σημαντικὸ τὸ ὅτι οἱ σατιρικοὶ καλλιτέχνες ἄκουγαν τὸν παλμὸ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ κι ὄχι τῶν ξένων κέντρων. Μὲ τὰ καλά τους καὶ τὰ κακά τους, ἄλλοτε μὲ ποιότητα καὶ ἄλλοτε μὲ φθήνια, ἄλλοτε μὲ ἦθος καὶ ἄλλοτε (δυστυχῶς) μὲ προστυχιά, πάντως στὶς ἐπιθεωρήσεις ἐπιβίωνε τὸ ἀριστοφανικὸ πνεῦμα ποὺ ἤλεγχε τὴν ἄρχουσα τάξη καὶ ἀσκοῦσε κοινωνικὴ κριτική.

Σήμερα, κάτω ἀπὸ τὸν ζυγὸ τῆς woke πολιτικῆς ὀρθότητας, δὲν ἔχουν «πεθάνει» μόνο οἱ ἐπιθεωρήσεις, δὲν ἔχει ποινικοποιηθεῖ μόνο τὸ χιοῦμορ, ἀλλὰ ἔχει στοχοποιηθεῖ ἀκόμα καὶ ἡ προσπάθεια νὰ προσφέρει κάποιος τὸ γέλιο, ἂν δὲν ἀκολουθεῖ τὰ κυρίαρχα ἀφηγήματα. Ἡ ἴδια ἡ ἔννοια τῆς σάτιρας ποὺ εἶναι νὰ ἀμφισβητεῖ τὰ κοινωνικοπολιτικὰ θέσφατα, ἔχει ἐκφυλιστεῖ καὶ ἔχει γίνει ὄργανο προπαγάνδας τοῦ woke δόγματος. Οἱ σατιρικοὶ καλλιτέχνες νιώθουν στραγγαλισμένοι, ὅλα τὰ ἀστεῖα καὶ οἱ ἀτάκες περνοῦν ἀπὸ woke «τελωνεῖα», καριέρες καταστρέφονται γιὰ μερικὲς «λάθος» λέξεις καὶ κυριαρχεῖ καθεστὼς τρομοκρατίας στοὺς καλλιτεχνικοὺς κύκλους.
Woke ἱερὰ ἐξέταση στὸν Μάρκο Σεφερλή

Ὁ Μάρκος Σεφερλὴς ἀντιπροσωπεύει ἕναν ἀπόηχο ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν ἐπιθεωρήσεων (τὸ ἂν τὸ κάνει καλὰ εἶναι στὴν κρίση τοῦ καθενὸς) καὶ οὐκ ὀλίγες φορὲς ἔχει βρεθεῖ στὸ στόχαστρο τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας καὶ τῶν ὑποστηρικτῶν της. Πλέον οἱ ρόλοι ἔχουν ἀντιστραφεῖ καὶ ἀντὶ νὰ κάνει τὴν ἐπιθεώρηση ὁ ἠθοποιός, περνάει ὁ ἴδιος ἀπό... ἐπιθεώρηση.

Στὴ νέα παράσταση τοῦ Μάρκου Σεφερλὴ στὸ Δελφινάριο, ἕνα σκὲτς στὸ ὁποῖο σατιρίζει «το»... Nemo ποὺ πῆρε τὴν πρώτη θέση στὴ Eurovision 2024, ξεσήκωσε θύελλα ἀντιδράσεων. Ὁ Σεφερλὴς σατιρίζει τὴ μετανεωτερικὴ παράνοια τῶν «non binary» ἀτόμων, δηλαδὴ ἐκείνους ποὺ δηλώνουν ὅτι ἀνήκουν σὲ «μὴ δυαδικὸ» φῦλο καὶ ἀποφασίζουν γιὰ τὸ τί εἶναι, ἀναλόγως μὲ τὸ πῶς νοιώθουν κάθε φορά, με ποιό... πλευρὸ θὰ ξυπνήσουν, κατὰ ποὺ φυσάει ὁ... ἀέρας καὶ λοιπά. Αὐτὴ ἡ δικαιωματιστικὴ παραίσθηση ποὺ κάνει σίγουρα τοὺς βιολόγους νὰ γελᾶνε πικρά, εἶναι «ἀπαγορευμένο» νὰ σατιρίζεται ἀπὸ τὸν Σεφερλὴ καὶ τὸν ὁποιοδήποτε ἄλλον. Μὲ ταχύτητα φωτός, κόλλησαν τὶς κλασσικὲς ταμπέλες τοῦ φασίστα καὶ τοῦ ὁμοφοβικοῦ στὸν Σεφερλή.

Πιὸ συγκεκριμένα, οἱ στίχοι τοῦ τραγουδιοῦ ποὺ λέει ὁ Σεφερλὴς στὸ συγκεκριμένο νούμερο, προκάλεσαν τὴν ὀργὴ τῶν δικαιωματιστῶν:

«Πάλιωσε τὸ gay, τώρα πιὰ δὲ λέει

ἔλα χαμογέλα, εἶναι ἡ νέα τρέλα,

ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πῶς θὰ ξυπνήσω τὸ πρωί,

θὰ νιώθω κόρη ἢ γιός, ἴσως καὶ τὰ δυὸ μαζί

ἂν θὰ βάλω μπλέ, ἂν θὰ βάλω ρόζ, δὲν ἔχω ἐγὼ νὰ δώσω λόγο κανενός

δὲν εἶμαι ἀγόρι πλέον μὲ τὸ ζόρι

σήμερα τὸν Τέλη αὔριο τὴν Κέλλυ

πιὰ δηλώνω ἐγὼ non binary

μὴ δεῖ ἄδικο, νὰ διαλέξω φῦλο κρῖμα κι ἄδικο».

Ἡ δικαιωματιστικὴ «γκεστάπο» ἔβγαλε δόντια ἐναντίον τοῦ Μάρκου Σεφερλή, γιατί – λένε – αὐτὸ δὲν εἶναι σάτιρα, ἀλλὰ «κακοποιητικὸς λόγος» καὶ «προσβολὴ εὐαίσθητων κοινωνικῶν ὁμάδων». Ἄρα ξεκινᾶμε ἀπὸ τὴ διαπίστωση ὅτι οἱ δικαιωματιστὲς βλέπουν ἀ λὰ κὰρτ ὅρια στὴ σάτιρα, ἄλλοτε ὑπάρχουν καὶ ἄλλοτε δὲν ὑπάρχουν. Ὅταν προβάλλονται εἰκαστικὰ ἐκτρώματα ποὺ βλασφημεῖται ὁ Χριστός, ἡ Παναγία, ὁ Σταυρός, οἱ Ἅγιοι κ.ο.κ, βγαίνουν καὶ λένε ὅτι ἡ σάτιρα δὲν ἔχει ὅρια καὶ ὅτι οἱ χριστιανοὶ εἶναι σκοταδιστές. Ὅταν τοὺς θίγεται ἡ ἀσυδοσία τῶν μορίων τους, τότε ξαφνικὰ ἡ σάτιρα ἀποκτᾶ ὅρια καὶ ὁ (κάθε) Σεφερλὴς κρίνεται ἐξόριστος.

Δὲν τοὺς ἐνοχλεῖ ποὺ ἑκατοντάδες χιλιάδες παιδάκια στὴν Ἑλλάδα παρακολούθησαν τὴ Eurovision καὶ δασκαλεύτηκαν ὅτι εἶναι ἐπαινετὸ νὰ ἀποκαλοῦνται ὡς ἀντικείμενα, ὅπως ἀνέφεραν οἱ παρουσιαστὲς καὶ «τὸ» Nemo. Αὐτὸς δὲν εἶναι κακοποιητικὸς λόγος γιὰ τὰ παιδιὰ ἔ; Οὔτε ἦταν κακοποιητικὸ νὰ παρακολουθοῦν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴν ΕΡΤ, χωρὶς καμία ἡλικιακὴ σήμανση, μιὰ σατανιστικὴ τελετὴ στὸ τραγούδι τῆς Ἰρλανδῆς ΛΟΑΤΚΙ+ μάγισσας, Bambie Thug. Ἦταν καὶ αὐτό... «τέχνη» ποὺ δὲν πρέπει νὰ λογοκρίνεται. Ἔτσι μᾶς εἶπαν τότε.

Ὁτιδήποτε ἄρρωστο, ἀνώμαλο, νοσηρὸ καὶ σατανικό, δὲν πρέπει νὰ ἔχει περιορισμούς. Μόνο ὅ,τι ἀσκεῖ κριτικὴ σὲ αὐτὰ πρέπει νὰ φιμώνεται. Αὐτὴ εἶναι ἡ λογικὴ τῆς Νέας Τάξης. Ἐμεῖς θεωροῦμε ὅτι ἡ σάτιρα πρέπει νὰ ἔχει ὅρια, ὅπως καὶ κάθε ἄλλη μορφὴ δημόσιας ἔκφρασης. Οἱ κόκκινες γραμμές μας εἶναι ὅταν προβάλλεται ἡ βλασφημία καὶ ἡ ἀνηθικότητα. Τὸ θέμα εἶναι ὅτι ἐμεῖς ὑποστηρίζουμε ἀνέκαθεν αὐτὴ τὴ στάση, ἐνῷ οἱ δικαιωματιστὲς ἀλλάζουν τὰ ὅρια τῆς σάτιρας σὰν τὰ πουκάμισα.

Καὶ κάτι ἀκόμα: γιατί ὑποστηρίζουν ὅτι «τὸ» Nemo καὶ ὁ ὁποιοσδήποτε υἱοθετεῖ ἀφύσικους σεξουαλικοὺς προσδιορισμούς, ἀνήκει σὲ «εὐαίσθητες κοινωνικὲς ὁμάδες»; Μήπως ἔχουν κάποια... ἀναπηρία; Μήπως ὑστεροῦν σὲ κάτι, ἔναντι τῶν ἑτεροφυλόφιλων. Ὄχι βέβαια. Οἱ ἴδιοι πασχίζουν νὰ δείξουν ὅτι εἶναι «φυσιολογικοί».

Ἄρα πρὸς τί ὁ διαχωρισμός; Θέλουν νὰ τοὺς μεταχειριζόμαστε ὡς κάτι τὸ διαφορετικὸ ποὺ χρήζει ἰδιαίτερης προστασίας; Θέλουν εἰδικὴ μεταχείριση ἢ τὴν ἴδια ποὺ ἔχουμε πρὸς ὅλους; Ἂς ἀποφασίσουν τελικά.

Ἐπιβάλλει τὸ κράτος τον Λοατκισμο σὲ 9ήμερα φεστιβάλ, σὲ ἐκπομπές, σὲ σχολικὰ βιβλία, σὲ καμπάνιες, σὲ ἐκδηλώσεις. Ἔχετε δεῖ καμία ἄλλη «εὐαίσθητη κοινωνικὴ ὁμάδα» νὰ ἀπολαμβάνει τέτοια προβολή;

Ἂν ὁ Σεφερλὴς σατιρίζει σωρηδὸν τοὺς ἑτεροφυλόφιλους, γιατί νὰ μὴ σατιρίσει καὶ ἕναν ἀμφιφυλόφιλο; Ἔχει κάποιο προνόμιο ὁ δεύτερος ἢ εἶναι παρακατιανοὶ οἱ πρῶτοι; Γιατί ἐπιστράτευσαν μέχρι καὶ νομοσχέδιο γιὰ τὴν ἰσότητα στὸν γάμο καὶ τήν... οἰκογένεια, ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει ἰσότητα στὴ σάτιρα;

Τελικὰ οἱ ἴδιοι οἱ δικαιωματιστὲς μὲ τὴ συμπεριφορά τους, συντηροῦν τὴν εἰκόνα τοῦ «κουσουριοῦ» ὅπως τὸ ἔλεγε ὁ Μακαριστὸς Χριστόδουλος. Γιατί τοὺς βολεύει νὰ θυματοποιοῦνται καὶ νὰ καταβροχθίζουν ἀχόρταγα τὰ προνόμια ποὺ τοὺς προσφέρει ἡ νεοταξικὴ ἀτζέντα.

sportime