Τοῦ Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητοῦ
Εἰσερχόμαστε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, στὸ ἅγιο Τριώδιο, στὴν ἰερότερη ἑορτολογικὴ περίοδο τῆς Ἐκκλησίας μας, κατὰ τὴν ὁποία μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν πνευματική μας ὑστέρηση, νὰ βιώσουμε τὴν σωτήρια κλήση μας γιὰ μετάνοια καὶ νίψη καὶ νὰ κάνουμε τὸν προσωπικό μας ἀγῶνα γιὰ τὴν πνευματική μας ἀναγέννηση. Ἡ κατανυκτικὴ περίοδος τοῦ Τριωδίου εἶναι ἕνα νοητὸ στάδιο πνευματικοῦ ἀγῶνα στὸ ὁποῖο καλεῖται κάθε πιστὸς νὰ τρέξει τὸν καλὸ ἀγῶνα τῶν ἀρετῶν, νὰ ἀποβάλλει κάθε παρείσακτο ἁμαρτωλὸ στοιχεῖο ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, τὸ ὁποῖο ὑπάρχει ὡς θανατηφόρος ἰός, ποὺ δηλητηριάζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ὁδηγεῖ ἀργά, ἀλλὰ σταθερά, στὸν πνευματικὸ θάνατο. Μόνο ἔτσι θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ προσκυνήσουμε πνευματικὰ καθαροὶ τὸ θεῖο Πάθος τοῦ Λυτρωτοῦ μας Χριστοῦ καὶ νὰ ἑορτάσουμε μὲ ἀγαλλίαση τὴ λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του.
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία καθόρισε κλιμακωτοὺς τρόπους καθάρσεως καὶ ἀσκήσεως τῶν πιστῶν, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴ συνειδητοποίηση τῆς τραγικῆς καταστάσεως ποὺ προκάλεσε ἡ ἁμαρτία στὸν κόσμο. Καταδεικνύει μὲ θαυμαστὴ... ἀκρίβεια τὴν παρεκτροπὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ θεοδημιούργητη φύση του καὶ τὴν ὑποβίβασή του σὲ ζωώδεις καταστάσεις μὲ τὴν κυριαρχία τῶν ἐνστικτωδῶν παρορμήσεων. Τὸ «κατὰ φῦσιν ζῆν» τοῦ ἀρχαίου εἰδωλολατρικοῦ κόσμου δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν κτηνώδη ζωὴ τοῦ ξεπεσμένου πνευματικὰ ἀνθρώπου. Κύρια μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι νὰ μᾶς ἀνασύρει κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ ἀπὸ τὴ λασπώδη τάφρο τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν ἀγελαία κατάσταση καὶ νὰ μᾶς ἀποκαταστήσει στὴν πρὸ τῆς πτώσεως θεοειδῆ κατάστασής μας.
Ὅμως ἀλίμονο! Ὁ κόσμος τῆς πτώσεως, τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς φθορᾶς ἀνθίσταται σθεναρὰ σὲ μιὰ τέτοια ἀλλαγή. Ὁ διάβολος ποὺ κινεῖ τὰ νήματα τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας ἐγείρει ἰσχυρότατες ἀντιδράσεις, ὥστε νὰ ματαιωθεῖ ἡ πνευματικὴ ἀποκατάσταση καὶ ἡ ἐν Χριστῷ μεταμόρφωση τῶν ἀνθρώπων. Τί ἅγιες ἡμέρες τῶν πρώτων ἑβδομάδων τοῦ Τριωδίου, μὲ τὰ ἐπὶ γῆς ὄργανά του, ὀργανώνει τὰ αἴσχιστα καρναβαλικὰ δρώμενα, τὰ ὁποῖα ἔχουν σαφέστατα χαρακτῆρα ἔκρηξης τῶν πιὸ ταπεινῶν ἀνθρωπίνων παρορμήσεων. Τὴ χρονικὴ περίοδο ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας καλεῖ τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα νὰ ἀποβάλλουν τὴν κτηνώδη κατάντια τους, ὁ διάβολος ἐπιχειρεῖ νὰ τὰ ἀποκτηνώσει περισσότερο μὲ τὰ ἄθλια καρναβαλικὰ δρώμενα!
Στὸν παγανισμὸ ἡ ἁμαρτία καὶ κάθε ἠθικὴ ἐκτροπὴ ἦταν συνδεδεμένα μὲ τὴν εἰδωλολατρικὴ θρησκευτικὴ πίστη. Σὲ ὅλα τὰ εἰδωλολατρικὰ θρησκεύματα ὑπῆρχαν «θεότητες» - προστάτες τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν, ὅπως τῆς ἐκδίκησης, τοῦ μίσους, τοῦ φόνου, τῆς ἀπάτης, τοῦ ψεύδους, τῆς κλοπῆς, τῆς ἀτιμίας, τῆς πορνείας, τῆς μοιχείας, τῆς ἀχαλίνωτης ἐρωτικῆς λαγνείας, τῶν σεξουαλικῶν διαστροφῶν, τῶν ὀργίων, τῆς μέθης, τῆς κραιπάλης, κλπ. Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ὅλοι τους σχεδὸν οἱ «θεοὶ» ἀντιπροσώπευαν ἀνθρώπινα πάθη. Ὅμως ἀφ' ὅτου «ἦρθε» στὴν Ἑλλάδα τὸν 8ο π.Χ. αἰῶνα ὁ φρυγικὸς ἀγροτικὸς «θεὸς» τῆς γονιμότητας καὶ τῶν ὀργίων Σαβάζιος, μέσῳ τῆς Θράκης, ὁ ὁποῖος μετονομάστηκε Διόνυσος ἢ Βάκχος, συμπεριέλαβε στὸ πρόσωπό του τὴν προστασία ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν! Δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὰ φοβερὰ ἐγκλήματα καὶ τὴ βία ἡ ὁποία ἄγγιξε τὰ ὅρια τῆς γενοκτονίας, ποὺ ἄσκησαν οἱ λατρευτές του προκειμένου νὰ ἐπιβάλουν τὴ λατρεία του στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο, καὶ ποὺ μιὰ μικρὴ γεύση παίρνουμε ἀπὸ τὸ δρᾶμα τοῦ Εὐριπίδη «Βάκχες». Οὔτε θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ ἀκραῖο μυστικιστικὸ κίνημα τοῦ «ὀρφισμοῦ» ποὺ ξεπήδησε μέσα ἀπὸ τὴ διονυσιακὴ λατρεία καὶ ποὺ βύθισε τὴν Ἑλλάδα σὲ ἀπερίγραπτη κατάσταση δεισιδαιμονίας. Θὰ σταθοῦμε σὲ αὐτὴ καθ’ ἑαυτῇ τὴ διονυσιακὴ λατρεία, τῆς ὁποίας βασικὸς χαρακτῆρας καὶ κύριο στοιχεῖο ἦταν τα ἀκατονόμαστα ὄργια, ὁ χυδαῖος ἐρωτισμός, οἱ πάσης φύσεως ἠθικὲς παρεκτροπές, ἡ παθολογικὴ ἔκσταση μέχρι τοῦ σημείου τῆς ὠμοφαγίας ζωντανῶν ζώων ἢ καὶ ἀνθρώπων. Σύμφωνα μὲ τοὺς εἰδικοὺς τὸ διονυσιακὸ πνεῦμα ἦρθε, ἐπιβλήθηκε καὶ ἐκτόπισε τὸ ἀπολλώνιο πνεῦμα, δηλαδὴ τὸ μέτρο καὶ τὴ νηφαλιότητα. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ διονυσιακὴ λατρεία ἐπιβλήθηκε ἀπὸ ἀπολυταρχικὰ καθεστῶτα, ὅπως ἐκεῖνο των Πεισιστρατιδὼν τὸν 6ο π.Χ. αἰῶνα στὴν Ἀθήνα, ὡς στροφὴ τῶν λαϊκῶν μαζῶν στὸν ἡδονισμό, τὶς ἠθικὲς ἐλευθεριότητες καὶ τὴ μέθη, προκειμένου νὰ μὴ διαμαρτύρονται γιὰ τὴν πολιτικὴ καταπίεση! '
Οἱ ἀμόρφωτες καὶ δεισιδαίμονες μᾶζες συμμετεῖχαν μὲ πάθος σὲ αὐτὲς τὶς αἰσχρὲς ἑορτές, διότι οἱ ἰθύνοντες προνόησαν νὰ προσδώσουν σὲ αὐτὲς ἀφάνταστη ἐλευθερία ἀκόμη καὶ στὰ πιὸ ταπεινὰ ὁρμέμφυτα τῶν θρησκευτών. Μοιχοί, πόρνοι, ἔκφυλοι καὶ κάθε λογὶς ἀνώμαλοι, κρυμμένοι πίσω ἀπὸ τὰ εἰδεχθῆ προσωπεῖα, μποροῦσαν νὰ ἱκανοποιήσουν τὰ αἰσχρὰ πάθη τους «νόμιμα», ἐκτελῶντας τὰ θρησκευτικά τους καθήκοντα! Τὸ χειρότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι ὅτι ἀναγκάζονταν μὲ τὸ ζόρι οἱ γυναῖκες ποὺ ἦταν κλεισμένες στοὺς γυναικωνίτες νὰ βγαίνουν τὶς ἡμέρες τῶν «ἑορτῶν» στοὺς θορυβώδεις δρόμους καὶ νὰ παίρνουν μέρος στὶς τελετές, ὑποκύπτοντας στὶς βρωμερὲς ὀρέξεις τοῦ κάθε ἀνώμαλου καὶ αἰσχροῦ ἄνδρα θρησκευτή, ὡς δῆθεν ὑποταγὴ στὸ θέλημα τοῦ Διόνυσου! Ἡ σεξουαλικὴ κακοποίησή τους θεωροῦνταν θρησκευτικὴ πράξη λατρείας πρὸς τὸ «θεό»!
Ἡ βωμολοχίες, οἱ ἄσεμνες χειρονομίες, οἱ περιφορὲς τῶν φαλλῶν, δηλαδὴ τεραστίων ὁμοιωμάτων τοῦ ἀνδρικοῦ ὀργάνου, οἱ ξέφρενοι ὀργιαστικοὶ χοροί, ἡ οἰνοποσία μέχρι καὶ αὐτοῦ ἀκόμη τοῦ θανάτου, οἱ ὑστερικὲς κραυγές, οἱ εἰδεχθεῖς μεταμφιέσεις, ὁ δαιμονικὸς θόρυβος καὶ ἡ ἐκκωφαντικὴ μουσική, τῶν αὐλῶν καὶ τῶν τυμπάνων συνέθεταν ἕνα νοσηρὸ μυστικιστικὸ κλίμα. Ἦταν μιὰ ἀνοικτὴ τεράστια μαγικὴ τελετουργία γιὰ νὰ ξορκιστοὺν οἱ κακὲς δαιμονικὲς δυνάμεις.
Βεβαίως ὑπῆρχαν καὶ χειρότερα. Γυναῖκες- λάτρισσες τοῦ Βάκχου, οἱ διαβόητες μαινάδες, καταλαμβάνονταν ἀπὸ φοβερὴ μανία, ἔπεφταν σὲ ἀνείπωτη ἔκσταση, ἔφευγαν ἀπὸ τὰ σπίτια τους καὶ περιπλανιόνταν στὶς ἐρημιὲς τὶς νύχτες οὐρλιάζοντας σὰν ἄγρια θηρία. Ἂν τύχαινε καὶ ἔβρισκαν μπροστά τους κάποιο ζῶο τὸ ξέσκιζαν καὶ ἔτρωγαν τὶς σάρκες του ὠμές. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις κατακρεουργοῦσαν ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἔτρωγαν, ὅπως συνέβη μὲ τὸν Πενθέα, βασιλιᾶ τῆς Θήβας, στὸν Κιθαιρώνα, ποὺ τὸν κατακρεούργησε ἡ ἴδια ἡ μητέρα του Ἀγαύη, μαζὶ μὲ τὶς ἀδερφές του! Σὲ ἄλλες περιπτώσεις μητέρες μέσα στὴ διονυσιακὴ παραζάλη τους κατακρεουργοῦσαν τὰ παιδιά τους καὶ τὰ ἔτρωγαν, ὅπως οἱ κόρες τοῦ βασιλιᾶ Μινύα στὴ Βοιωτία, Ἀλκιθόη καὶ Ἀρσίππη, τὶς ὁποῖες ὁ δαιμονοθεὸς Διόνυσος τὶς τρέλανε καὶ κομμάτιασαν, μέσα στὴν ἔκστασή τους τὸ βρέφος Ἴππασο, καὶ τὸν ἔφαγαν! Ὡς καὶ ἀνθρωποθυσίες γινόταν πρὸς τιμὴ τοῦ ἀπαίσιου «θεοῦ», κατὰ τὴν ἑορτή του «Ἀγριώνιου Διονύσου» στὸν Ὀρχομενὸ τῆς Βοιωτίας, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἴδιος ὁ Πλούταρχος, ὁ ὁποῖος εἶδε μὲ τὰ ἴδια του τὰ μάτια τὸν ἀπαίσιο ἱερέα τοῦ «θεοῦ» Ζωίλο, νὰ κατασφάζει νεαρὴ παρθένα, ἀπόγονο τῶν Μινυών, ὡς ἀπαίτηση τοῦ κακούργου «θεοῦ», αὐτὸν ποὺ τιμοῦν οἱ σύγχρονοι καρναβαλιστές. Αὐτὲς τὶς φρικαλεότητες ζητοῦσαν οἱ διμονοθεοὶ ἀπὸ τοὺς ἄτυχους λατρευτρὲς προγόνους μας. Αὐτὴ ἦταν ἡ δῆθεν «λαμπρὴ ἀρχαιοελληνικὴ θρησκεία»! Αὐτοὶ ἦταν οἱ «θεοί» της, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔπρατταν τίποτε διαφορετικὸ ἀπὸ τὶς κακουργίες ποὺ διαπράττουν οἱ κακοποιοὶ δαίμονες τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως καὶ γι’ αὐτὸ ταυτίζονται μ’ αὐτούς!
Δὲν εἶναι λίγες οἱ φωνὲς διαμαρτυρίας ἀπὸ φωτισμένα μυαλὰ τῆς ἀρχαιότητας κατὰ τῶν ἐμετικῶν διονυσιακῶν ἑορτῶν, μὲ πρῶτο τὸν προσωκρατικὸ φιλόσοφο Ἡράκλειτο τὸν Ἐφέσιο (570-489), ὁ ὁποῖος ἀπειλοῦσε ὅσους ἔπρατταν τέτοιες φρικαλεότητες καὶ ἀσχήμιες καὶ λάβαιναν μέρος στὰ ἀπαίσια «ἱερὰ ὄργια» καὶ στοὺς αἰσχροὺς καὶ γελοίους βακχισμοὺς (Ἠρακλ. ἀπ.90). Ὁ μεγάλος φιλόσοφος ἔσειε το πῦρ τῆς θείας τιμωρίας κατὰ ὅλων τῶν «νυκτοπόλων, μάγων, βακχών, ληνῶν, μυστῶν» (Κλήμ.Αλεξ.Προτρεπτ.22,16-24). Χωρὶς καμιὰ ἀμφιβολία, «Ὁ διοινυσιακὸς μυστικισμὸς δίδασκε τὴν μέγιστη περιφρόνηση πρὸς τὸ ἀνθρώπινο λογικὸ» (P. Decharme Μυθολογία τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, μετ. Α. Καραλή, τόμ.2,σελ.533) καὶ γι’ αὐτὸ βρῆκε ἀντίπαλους τοὺς ἀρχαίους σοφούς, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν χύδην ὄχλο τοῦ ὁποίου ὑποτιμοῦσε τὸ λογικὸ καὶ τοῦ θώπευε τὰ ζωώδη πάθη! Δὲν ἀναφέρεται πουθενὰ νὰ λάμβαναν μέρος στὰ διονυσιακὰ ὄργια (καρναβάλια τῶν ἀρχαίων) οἱ σοφοί, μορφωμένοι καὶ σοβαροὶ προγονοί μας. Λάβαινε μέρος ἀποκλειστικὰ ὁ ἀμόρφωτος καὶ χυδαῖος ὄχλος, ὁ ὁποῖος ἔβρισκε τὴν εὐκαιρία, στὴν ἰδιότυπη αὐτὴ λατρεία, νὰ ἱκανοποιήσει τὰ πλέον χυδαῖα πάθη του στὸ ὄνομα τοῦ «θεοῦ», μὲ κρυμμένη τὴν ἀνωνυμία τους κάτω ἀπὸ τὶς τρομακτικὲς προσωπίδες! Μάλιστα ἦταν τέτοιο τὸ εὗρος τῶν χυδαιοτήτων, οἱ ὁποῖες συνοδεύονταν ἀπὸ ἀπίστευτες ἐγκληματικὲς πράξεις, ὥστε στὰ ρωμαϊκὰ χρόνια, ἀπαγορεύτηκαν τὰ διονυσιακὰ ὄργια τῶν «Βακχικῶν Ὁμίλων», μὲ τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου, σὲ ὅσους συμμετεῖχαν παράνομα σ’ αὐτά, ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες Ρωμαίους!
Αὐτὰ γινόταν στὴν προχριστιανικὴ ἐποχή. Ὅμως καὶ στοὺς μετὰ τὸ Χριστὸ χρόνους οἱ ἀσχήμιες αὐτὲς δὲν ἔπαψαν ποτὲ νὰ ὑπάρχουν, ὡς ἀπόδειξη ὅτι ὁ διάβολος εἶναι ἀκόμη παρὼν στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία! Οἱ κατ’ ὄνομα χριστιανοὶ συνεχίζουν νά λατρεύουν τὸν ἀπαίσιο «θεὸ» τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν Βάκχο, μὲ τὰ καρναβάλια, ποὺ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ σύγχρονες διονυσιακὲς ἑορτές. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις μάλιστα τείνουν νὰ ξεπεράσουν τὶς ἀθλιότητες τῆς ἀρχαιότητας, ὅπως εἶναι τὸ ἐμετικὸ καρναβάλι του Τιρνάβου, ὅπου θλιβερὲς γυναῖκες ἀσπάζονται μὲ «κατάνυξη» τοὺς τεράστιους «φαλλούς», ξεδιάντροπα, μπροστὰ στὶς τηλεοπτικὲς κάμερες! Ὅ, τί πιὸ αἰσχρό, ξεδιάντροπο, χυδαῖο, κακόγουστο καὶ παράλογο δρώμενο, τὸ ὁποῖο ὄχι μόνο γέλιο μπορεῖ νὰ προκαλέσει, ἀλλὰ ἐμετικὴ ἀηδία καὶ φανέρωση ἀπολίτιστου πρωτογονισμοῦ!
Φρόντισε ὁ διάβολος, ὡς ἄλλος Βάκχος, μὲ τὰ ἐπὶ γῆς ὄργανά του νὰ γίνονται τὰ αἴσχιστα αὐτὰ δρώμενα κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Τριωδίου. Αὐτὸ δὲν εἶναι τυχαῖο. Ἐπιχειρεῖ μέσῳ αὐτῶν νὰ ἀποσπάσει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ πνευματικὸ καὶ νηπτικὸ προσκλητήριο τῆς Ἐκκλησίας γιὰ ψυχοσωματικὴ κάθαρση. Ὕστερα ἀπὸ μιὰ κραιπάλη περίπου τεσσάρων ἑβδομάδων εἶναι δύσκολο ἕως ἀδύνατο νὰ ἐπέλθει κατάνυξη, ἠρεμία, περισυλλογὴ καὶ διάθεση γιὰ μετάνοια στὶς ψυχὲς ὅσων ἔλαβαν μέρος στὰ διονυσιακὰ δρώμενα. Ἡ ἰσορροπία μεταξὺ ἁμαρτίας καὶ καθάρσεως εἶναι λεπτότατη καὶ δὲ χωράει πειραματισμούς. Ἡ ἁμαρτία πωρώνει ἐπικίνδυνα τὸν ἄνθρωπο, τὸν αἰχμαλωτίζει μὲ τὰ πάθη, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ἀπαλλαχτεῖ ἀπὸ αὐτά. Φυσικὰ τὰ καρναβάλια αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ σκοπὸ ἐξυπηρετοῦν.
Παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο πώς, παρ’ ὅλες τὶς ἐπισημάνσεις τῆς Ἐκκλησίας μας, πολλοὶ χλιαροὶ χριστιανοὶ νὰ παίρνουν μέρος στὶς καρναβαλικὲς ἐκδηλώσεις. Ὀφείλουμε νὰ τοὺς κάνουμε γνωστὸ πὼς αὐτὸ ἀποτελεῖ σοβαρὸ ἀτόπημα, διότι ὅπως προαναφέραμε τὰ καρναβαλικὰ δρώμενα εἶναι οὐσιαστικὰ θρησκευτικὴ λατρεία στοὺς παγανιστικοὺς «θεοὺς» τῶν παθῶν καὶ ἐν τέλει ἀποτελοῦν λατρεία στὸ ἴδιο τὸ σατανᾶ, ἀφοῦ «πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν (εἶναι) δαιμόνια» (Ψάλμ.95,5). Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἡ θέση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων στὴν Ἐκκλησία γίνεται προβληματική, διότι «οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν, ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνὰ» (Μάτθ.6,24). Δὲ μποροῦμε νὰ ἰσχυριζόμαστε ὅτι λατρεύουμε τὸ Θεὸ καὶ ταυτόχρονα νὰ ἀποδίδουμε λατρεία στοὺς δαιμονικοὺς θεούς. Οἱ καρναβαλικὲς συνεστιάσεις ἔχουν ἀσφαλῶς τὸ χαρακτῆρα τῆς βρώσεως εἰδωλόθυτων τῆς ἀρχαίας εἰδωλολατρικῆς θρησκείας, γιὰ τὶς ὁποῖες ὁ ἀπόστολος Παῦλος παραγγέλλει στοὺς χριστιανοὺς νὰ ἀπέχουν ὁλότελα ἀπὸ αὐτές. Τίς χαρακτηρίζει ὡς τράπεζες δαιμονίων, τονίζοντας μὲ ἔμφαση ὅτι, «οὐ θέλω ὑμᾶς κοινωνοὺς τῶν δαιμονίων γίνεσθαι» (Α΄Κορ.10,20). Ἐπίσης ὁ 62ος κανόνας τῆς ΣΤ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου θέτει ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας ὅσους μετέχουν σὲ μεταμφιέσεις καὶ ὀργιαστικὰ καρναβαλικὰ ὄργια! Μὲ ἄλλα λόγια: δὲ μπορεῖ χριστιανὸς νὰ μετέχει στὶς αἰσχρὲς καρναβαλικὲς φιέστες, τὶς ὁποῖες διοργανώνουν οἱ Δῆμοι ἀπὸ τὰ ἄδεια ταμεῖα τους καὶ τὴν ἄγρια φορολογία ὅλων ἡμῶν, γιὰ νὰ πραγματοποιοῦνται αὐτὲς οἱ αἰσχρότητες!
Καλούμαστε λοιπὸν ὡς συνειδητοὶ πιστοὶ τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτὴ τὴν ἱερὴ περίοδο, νὰ ἐντάξουμε στὸν προσωπικό μας ἀγῶνα καὶ τὴν ἀντίστασή μας κατὰ τῶν αἰσχροτήτων τῆς νεοδιονυσιακῆς λατρείας. Νὰ ἀντιτάξουμε στὶς καρναβαλικὲς ἀσχήμιες καὶ αἰσχρότητες τὴν προσευχή, τὴν κάθαρση, τὴ σοβαρότητα, τὴν καλλιέργεια τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα νὰ διατρανώσουμε τὴν πίστη μας στὸν μόνο ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό. Νὰ κάνουμε γνωστὸ σὲ ὅλο τὸν κόσμο πὼς τὰ ἐπαίσχυντα καρναβαλικὰ δρώμενα ἐντάσσονται στὸ γενικότερο σχέδιο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων νὰ θέσουν στὸ περιθώριο τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ὁδηγήσουν τοὺς ἀνθρώπους σὲ μιὰ σύγχρονη τερατώδη εἰδωλολατρία, ποὺ οἰκοδομεῖται στὰ ἀπόκρυφα ἄντρα τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου». Νὰ καταγγείλουμε μὲ παρρησία τὴ δαιμονικὴ προσπάθεια τῶν ἐπὶ γῆς ὑπηρετῶν τοῦ Ἑωσφόρου νὰ λατρευτεῖ ὁ μιαρὸς ἀφέντης τους ὡς θεός, στὸ πρόσωπο τοῦ «θεοῦ» τῆς κραιπάλης Βάκχου.
Νὰ μὴν ἔχουμε, τέλος, καμιὰ ἀμφιβολία πὼς ὁ Βάκχος ζεῖ στὸ πρόσωπο τοῦ Ἑωσφόρου καὶ ὁ Ἑωσφόρος λατρεύεται στὸ πρόσωπο τοῦ Βάκχου, αὐτὴ εἶναι ὅλη ἡ οὐσία τῆς φρενίτιδας τοῦ ἀποκριάτικου καρνάβαλου! Νὰ ἀπόσχουμε ἀπὸ τὶς ἠλίθιες καρναβαλικὲς ἐκδηλώσεις, εἴτε ὡς καρναβαλιστές, εἴτε ὡς ἁπλοὶ θεατές, διότι ἡ ὅποια συμμετοχή μας δὲ μπορεῖ νὰ ἑρμηνευτεῖ διαφορετικά, παρὰ ὡς συμμετοχή μας σὲ σύγχρονες δαιμονικὲς λατρεῖες, μὲ ἀπόλυτο μαγικό, παράλογο καὶ πρωτόγονο χαρακτῆρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου