«Κατεπεῖγον πρόβλημα» χαρακτηρίζει ὁ Economist τὸ δημογραφικὸ γιὰ τὴν Ἑλλάδα καθώς, σύμφωνα μὲ τὶς ἀναλύσεις του, ἕως τὸ 2040 ἡ Ἑλλάδα θὰ ἔχει χάσει μισὸ ἑκατομμύριο (500.000) ἀπὸ τὸ ἐργατικό της δυναμικό, ἀφοῦ οἱ μισοὶ ἐργαζόμενοι σήμερα εἶναι ἄνω τῶν 50 ἐτῶν. Ὅπως ἐπισήμανε ὁ Βόλφγκανγκ Φένγκλερ, πρώην ἐπί κεφαλῆς οἰκονομολόγος τῆς Παγκόσμιας Τράπεζας, ἐπί κεφαλῆς τοῦ World Data Lab: «...τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν Ἑλλάδα εἶναι ὁ φθίνων ἀριθμὸς τῶν ἡλικιῶν τῶν ἐργαζομένων. Ἀπὸ τὰ 11.000.000 πληθυσμοῦ, ἡ Ἑλλάδα ἔχει 5.000.000 ἄνω τῶν 50 ἐτῶν. Ἡ πρόκληση ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν Εὐρώπη, ἀλλὰ γιὰ τὴν Ἑλλάδα εἶναι μεγαλύτερη. Ἔχουμε μείωση τῶν γεννήσεων 9% στὴν Εὐρώπη καὶ 11% στὴν Ἑλλάδα. Οἱ ἡλικίες τῶν ἐργαζομένων μειώνονται 10% στὴν Εὐρώπη, ἐνῷ 15% στὴν Ἑλλάδα». Προτείνει δὲ ὡς λύση τοῦ δημογραφικοῦ στὴν Χώρα μας τοὺς «μετανάστες καὶ τοῦ ψηφιακοὺς νομάδες»!
Μὲ δεδομένη λοιπὸν τὴν δημογραφικὴ συρρίκνωση τῆς Χώρας νὰ εἶναι... κραυγαλέα, καθώς, σύμφωνα καὶ μὲ τὶς προβλέψεις τῆς Eurostat, ὁ πληθυσμὸς θὰ συνεχίσει νὰ μειώνεται, φτάνοντας τὰ 9 ἑκατομμύρια ἕως τὸ 2050 καὶ τὰ 7,8 ἑκατομμύρια ἕως τὸ 2100, λόγῳ τοῦ σταθεροῦ ἐλλείμματος γεννήσεων ἔναντι θανάτων· μὲ τὸν ὁμότιμο καθηγητὴ τοῦ Πανεπιστημίου Πειραιῶς καὶ ἐπί κεφαλῆς τῆς ἐρευνητικῆς ὁμάδας τῆς μελέτης γιὰ τὸ θέμα «τῆς ὑγιοῦς καὶ ἐνεργοῦς γήρανσης στὴν Ἑλλάδα», κ. Μιλτιάδη Νεκτάριο, νὰ μιλᾶ γιὰ «μὴ ἀναστρέψιμη κατάσταση», θεωρῶντας «ἐντελῶς λανθασμένη τὴν μεταναστευτικὴ πολιτικὴ» ὡς λύση τοῦ προβλήματος, καθὼς ὡς ἀναφέρει «.... Πρέπει νὰ ἐπιλέξουμε ἐμεῖς τὸ προσωπικὸ τῆς χώρας μὲ κανόνες καὶ κριτήρια», καὶ συμπληρώνοντας: «Θὰ πρέπει νὰ ὑπάρξει μιὰ συστηματικὴ μέθοδος, ἀναλογιζόμενοι καὶ τὶς γεωπολιτικὲς ἐξελίξεις τῶν ἑπόμενων τριάντα χρόνων», ἐπιτακτικὰ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: «Τί μέλλει γενέσθαι»;;
Πὼς θὰ μπορέσει ἡ Χώρα νὰ ἀνατάξει τὶς δυνάμεις της καὶ νὰ μὴν «πεθάνει»; Ποιά ἡ λύση τοῦ κατεπείγοντος αὐτοῦ προβλήματος; Μετανάστες; Ψηφιακοὶ νομάδες; ἢ ἄμεση καὶ ἐπιτακτική, σθεναρὴ καὶ οὐσιαστικὴ ἀντιμετώπιση καὶ ἐνασχόληση ἀπὸ τὴν Πολιτεία; Ἀρκοῦν, ἄραγε, τὰ ἐπιδόματα ποὺ ἐξαγγέλθηκαν; Εἶναι προφανὲς ὅτι κάθε εἴδους ἐνίσχυση καὶ στήριξη τοῦ οἰκογενειακοῦ εἰσοδήματος ἀποτελεῖ πηγὴ ἀνακούφισης, ὅμως εἶναι σαφέστατο ὅτι ἐφάπαξ ἐπιδόματα δὲν μποροῦν νὰ λύσουν τὸ πρόβλημα. Πὼς θὰ ἀνατραποῦν λοιπὸν οἱ ἐφιαλτικὲς αὐτὲς προβλέψεις γιὰ τὴν Ἑλλάδα; Δύσκολη ἡ ἀπάντηση. Ἐπείγει ὅμως νὰ γίνει κατανοητό, ἀπὸ ὅσους ἔχουν τὴν εὐθύνη αὐτοῦ τοῦ τόπου, ὅτι ἡ οἰκονομικὴ διάσταση καὶ οἱ παροχὲς ποὺ ὀφείλουν νὰ δίδουν, ὄχι ὡς ἐλεημοσύνη, ἀλλὰ ὡς οὐσιαστικὴ στήριξη στὶς πολύτεκνες καὶ ὄχι μόνον οἰκογένειες, εἶναι ἡ μιὰ ὄψη τοῦ ὅλου ζητήματος. Ἡ ἄλλη ὄψη, μείζονος σημασίας καὶ οὐσίας, ἔχει νὰ κάνει μὲ τὶς ἀξίες, δηλαδὴ μὲ τὸν τρόπο ζωῆς καὶ τὶς συμπεριφορές, ποὺ ἀναπτύσσονται στὶς δυτικὲς κοινωνίες καὶ τὴν Χώρα μας, ὅπου ἡ οἰκογένεια, ἀτυχῶς, κατέληξε νὰ μὴν εἶναι προτεραιότητα, οὔτε ἀπὸ τὶς πρῶτες ἐπιλογές.
Ἀντὶ λοιπὸν ἡ Πολιτεία νὰ σκύψει στὸ «κατεπεῖγον αὐτὸ πρόβλημα», ὅπως εἰδικοὶ τὸ ὀνομάζουν, ἀντὶ νὰ ἐξεύρει καὶ νὰ ἀναζητήσει λύσεις ὑπέρβασης τοῦ προβλήματος ἀφανισμοῦ, τί κάνει; Ναρκοθετεῖ τὴν οἰκογένεια, νομοθετῶντας νέα «μοντέλα» οἰκογένειας, τὰ ὁποῖα ὄχι μόνο δὲν συμβάλλουν στὴν ἐπίλυση τοῦ «κατεπείγοντος προβλήματος», ἀλλά, στὸ ὄνομα τῶν «δικαιωματισμὼν» ἀνατρέπουν τὴν ἰσσοροπία τῆς φύσης, καταργῶντας τὶς ἱερότερες μορφὲς τῆς ζωῆς, τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, ἀντικαθιστῶντας τους μὲ τὸν 1 καὶ τὸν 2. Ἀκυρώνει δηλαδὴ ἕνα πολιτισμὸ 2.500 καὶ πλέον χρόνων, θεσμοθετῶντας ἕνα κοινωνικὸ φαινόμενο, προκαλῶντας ἐκτὸς τῶν ἄλλων σύγχυση στὰ παιδιά, ποὺ ὅπως λέει θέλει νὰ προστατεύσει, ὡς πρὸς τὴν γονεϊκὴ ταυτότητα. Μὲ τὸ πλέον βέβαιο πὼς «ἑνὸς κακοῦ μύρια ἕπονται». Ἤδη σὲ ραδιοφωνικὴ ἐκπομπὴ μὲ κοινοβολευτικὸ ἐκπρόσωπο, βουλευτὴς τῆς Α' Θεσσαλονίκης ποὺ ὑπερασπιζόταν τὸ ἐπίμαχο νομοσχέδιο, ἡ συνομιλήτρια του, προερχόμενη ἀπὸ τὶς ὁμάδες αὐτὲς τῶν δικαιωματιστών, δήλωσε πὼς «ἑπόμενος στόχος εἶναι τὸ δικαίωμα στὴν πολυγαμία»! Καί, προφανῶς... αὐτὰ εἶναι ἡ κορυφὴ τοῦ παγόβουνου.
Χωρὶς καμία ἀπολύτως διάθεση κινδυνολογίας ἢ προφητολογίας, ἑνώνουμε τὴν ἀγωνία μας καὶ τὴν φωνή μας μὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ διερωτῶνται: «ποὺ πᾶμε»; ζητῶντας ἀπὸ τοὺς ἁρμόδιους ὅπως λαμβάνουν ὡς κριτήριο στὰ πάσης φύσεως νομοθετήματα τοὺς «τὶς γεωπολιτικὲς ἐξελίξεις τῶν ἑπόμενων τριάντα χρόνων», ὅπως τόσο εὔστοχα σημειώνει καὶ ὁ καθηγητὴς Μιλτιάδης Νεκτάριος, ὡς καὶ τὴν ἱστορία, τὴν παράδοση καὶ τὸν πολιτισμὸ αὐτοῦ τοῦ τόπου. Ἐκτός... καὶ ἂν αὐτὴ ἡ κραυγὴ ἀγωνίας θεωρεῖται «ὁμοφοβία», «ρατσισμός», «ξενοφοβία», «σκοταδισμός». Ἐάν, ναί, τότε θὰ πρέπει νὰ μᾶς ποῦν, τελικά.. ὄχι «ποὺ πᾶμε», ἀλλά.. «ποὺ θέλουν νὰ μᾶς πᾶνε»;;
Μητροπολίτης
Κισάμου καὶ Σελίνου
Ἀμφιλόχιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου