Οἱ γυναῖκες Μάρτυρες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ὑπῆρξαν τὸ ἴδιο ἡρωικὲς μὲ τοὺς ἄνδρες. Ἐπέδειξαν στοὺς ἄδικους διῶκτες τους ἕνα ἄλλο ἦθος, πρωτόγνωρο γιὰ τὸν ἀρχαῖο προχριστιανικὸ κόσμο, τὸν ἡρωισμό, τὴν ὁμολογία τῆς πίστης στὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἀνεξικακία πρὸς τοὺς τυράννους τους. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς γενναῖες Μάρτυρες ὑπῆρξε καὶ ἡ ἁγία Ματρώνα τῆς Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸ καύχημα τῆς συμπρωτεύουσας.
Ἔζησε στὰ δύσκολα, μὰ ἡρωικά, χρόνια τῶν πρωτοχριστιανικῶν διωγμῶν. Ὅταν ἡ ψυχορραγοῦσα ἐφιαλτικὴ εἰδωλολατρία, εὑρισκόμενη σὲ ἄμυνα κατὰ τοῦ εὔρωστου...Χριστιανισμοῦ καὶ τὴν πρωτοφανῆ ὁρμητικὴ διάδοση τῆς νέας πίστεως, εἶχε ἐγείρει τοὺς γνωστούς μας μεγάλους διωγμούς, μὲ στόχο τὴν ἐξαφάνιση τῶν Χριστιανῶν. Δὲ γνωρίζουμε τὸν ἀκριβῆ χρόνο ποὺ ἔζησε. Γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶχε ἱδρύσει, περὶ τὸ 50 μ.Χ. ἰσχυρὴ Ἐκκλησία, μεταξὺ τῶν πολυπληθῶν Ἰουδαίων τῆς πόλεως καὶ πολλῶν εἰδωλολατρῶν. Προφανῶς ἡ Ματρώνα ὑπῆρξε εὐγενὴς γόνος ἔνθερμων Χριστιανῶν, ἔνθερμη πιστή τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἴδια ἐπίλεκτο μέλος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θεσσαλονικέων.
Δὲν μᾶς εἶναι γνωστὰ σχεδὸν τίποτε ἀπὸ τὴν οἰκογενειακὴ ζωή της, οὔτε ἔχουμε στοιχεῖα ἀπὸ τὴν παιδική της ἡλικία. Εἰκάζουμε ὅτι ἦταν φτωχὴ καὶ γι’ αὐτὸ προσκολλήθηκε ὡς ἀκόλουθη κάποιας πλούσιας καὶ εὐγενοῦς Ἰουδαίας, τῆς Παντίλλας ἢ Παυτίλλας, συζύγου ἀνώτατου στρατιωτικοῦ διοικητῆ τῆς Θεσσαλονίκης (στρατοπεδάρχη). Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ ὑπενθυμίσουμε στοὺς ἀναγνῶστες μας ὅτι ἡ Θεσσαλονίκη ὑπῆρξε ἀπὸ τὰ ἀρχαία χρόνια ἡ πολυπληθέστερη, μετὰ τὴν Ἰουδαία περιοχὴ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους, ἰδίως μετὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ τὸ 70 μ.Χ. ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους καὶ τὴ διασπορά τους στὰ ἔθνη.
Ἡ Ἰουδαία κυρία τῆς Ματρώνας ἦταν φανατικὴ πιστή τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καὶ γι’ αὐτὸ ἐπισκέπτονταν συχνὰ τὴ Συναγωγὴ γιὰ νὰ προσευχηθεῖ καὶ νὰ ἐπιτελέσει τὰ νενομισμένα ἔθιμα τῆς θρησκείας της. Ἡ Ματρώνα δὲν εἶχε ἀποκαλύψει τὴν πίστη της στὴν κυρία της, διότι ἤξερε πώς, ὄχι μόνο θὰ ἔχανε τὴν ἐργασία της, ἀλλὰ καὶ θὰ τὴν κατέδιδε στὶς ρωμαϊκὲς ἀρχές, ὡς ἐγκληματίας τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους, διότι ἔτσι ἀντιμετωπίζονταν οἱ Χριστιανοί.
Ὅταν ἐκείνη βρισκόταν στὴν Συναγωγή, ἡ Ματρώνα πήγαινε κρυφὰ σὲ μυστικὸ χριστιανικὸ ναό, ὅπου λάτρευε τὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό. Γιὰ πολὺ καιρό, ἡ Ματρώνα ξεγελοῦσε τὴν κυρία της γιὰ νὰ πηγαίνει στὴν Ἐκκλησία. Μία λάθος κίνησή της ἀποκάλυψε τὸ μεγάλο μυστικό της, ἡ ὁποία ἀπέβη μοιραία γιὰ τὴν ἴδια. Κάποιο ἑβραϊκὸ Πάσχα, ἡ Ματρώνα ἄργησε νὰ γυρίσει στὴ συναγωγὴ γιὰ νὰ συνοδέψει τὴν κυρία της. Ἔφτασε τὴν ὥρα ποὺ ἔτρωγαν τὰ πικρὰ χόρτα, ὅπως συνηθίζουν κατὰ τὸ δικό τους Πάσχα οἱ Ἰουδαῖοι. Τότε κάποιος ἀπὸ τοὺς δούλους τῆς τὴν κατήγγειλε στὴν Παντίλλα ὅτι ἦταν Χριστιανὴ καὶ πὼς τὶς ὧρες ποὺ λείπει πηγαίνει σὲ χριστιανικὴ Ἐκκλησία. Φαίνεται πὼς ὁ δοῦλος ἐκεῖνος τὴν εἶχε παρακολουθήσει καὶ τὴν μισοῦσε ἐπειδὴ ἦταν Χριστιανή.
Ἡ φανατικὴ ἑβραία ἔγινε ἔξαλλη ἀπὸ τὸ θυμὸ τῆς διότι μισοῦσε καὶ αὐτὴ θανάσιμά τους Χριστιανούς. Ἔβγαζε ἄγριες κραυγὲς καὶ τὴν κατηγοροῦσε ὡς ἄπιστη, διότι θεωροῦσε ὅτι τὴν ἐξαπατοῦσε, ποὺ δὲν τῆς εἶχε ἀποκαλύψει τὴν πίστη της. Ἔδωσε διαταγὴ νὰ τὴ συλλάβουν, νὰ τὴ δέσουν καὶ νὰ τὴ μαστιγώσουν ἄγρια.
Ἡ Ματρώνα δὲν σκέφτηκε οὔτε στιγμὴ νὰ δειλιάσει καὶ νὰ ἀρνηθεῖ τὴν χριστιανική της πίστη. Ὑπόμεινε μὲ πρωτοφανῆ ἡρωισμὸ καὶ ὑπομονὴ τοὺς ἀφόρητους πόνους τοῦ μαστιγώματος καὶ τοὺς ἐξευτελισμοὺς τῶν βασανιστῶν της. Φώναζε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς της ὅτι εἶναι καὶ θὰ παραμείνει Χριστιανὴ καὶ
πῶς μπορεῖ νὰ ἐξουσιάζουν οἱ δήμιοί της τὸ σῶμα της, ὄχι ὅμως καὶ τὴν ψυχή της, τὴν ὁποία εἶχε ἀφιερώσει ὁλοκληρωτικὰ στὸ Χριστό, τὸν ἀληθινὸ Θεό.
Κατόπιν ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὴν ἁλυσοδέσουν καὶ νὰ τὴ ρίξουν στὴν πιὸ σκοτεινὴ καὶ ὑγρὴ φυλακὴ καὶ νὰ σφραγίσουν καλὰ τὴν πόρτα τοῦ κελιοῦ της, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ νὰ μπεῖ κανεὶς νὰ τὴ βοηθήσει! Μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες πῆγε ἡ ἴδια ἡ Παντίλλα νὰ δεῖ τί κάνει ἡ Ματρώνα. Ἔκπληκτη τὴν εἶδε νὰ ἔχει ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ σιδερένια δεσμά της, νὰ στέκεται ὄρθια καὶ νὰ ψέλνει, καὶ τὸ σπουδαιότερο νὰ ἔχει θεραπευτεῖ ἀπὸ τὶς πληγὲς τοῦ ἄγριου μαστιγώματος! Ἡ Παντίλλα ἔγινε θηρίο ἀπὸ τὸ θυμό της καὶ ἔδωσε ἐντολὴ γιὰ νέο, ἀγριότερο μαστίγωμα. Ἡ Μάρτυρας ὑπέμεινε καὶ πάλι μὲ ἡρωισμὸ καὶ ἀνεξικακία τὸν βασανισμό, ρωτώντας μὲ καλοσύνη τὴν ἑβραία, γιὰ πιὸ λόγο τὴ βασανίζει, ἀφοῦ μὲ τὴν πίστη της στὸ Χριστὸ δὲν βλάπτει κανέναν. Μετὰ ἀπὸ τὸν ἄγριο ξυλοδαρμὸ τῆς τὴν ἔριξαν καὶ πάλι στὴ φυλακή.
Μετὰ ἀπὸ λίγες ἡμέρες ξαναπῆγε στὴν φυλακὴ καὶ εἶδε ξανὰ τὴν Ματρώνα θεραπευμένη ἀπὸ τὶς πληγές της καὶ ἐλευθερωμένη ἀπὸ τὶς ἁλυσίδες της, νὰ ὑμνεῖ τὸ Θεό. Τὸ πρόσωπό της ἔλαμπε σὰν τὸν ἥλιο! Τότε διέταξε νὰ τὶς δέσουν τὰ πόδια σὲ βαριὰ δρύινα ξύλα καὶ νὰ τὴ βασανίσουν ἀνελέητα. Ἡ Μάρτυς ἐξαντλημένη ἀπὸ τὶς πολυήμερες ταλαιπωρίες, τὴν πείνα καὶ τὴ δίψα, δὲν ἄντεξε καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦμα της, προσευχόμενη, τὴν ὥρα τοῦ μαρτυρίου της. Ἡ ἑβραία Παντίλλα ἔδωσε καὶ πάλι ἐντολὴ σὲ κάποιον Στρατόνικο, νὰ τυλίξει τὸ σῶμα τῆς Μάρτυρος μὲ σεντόνι καὶ νὰ τὸ ρίξει ἀπὸ τὰ τείχη ἔξω της πόλεως νὰ τὸ φάνε τὰ σκυλιὰ καὶ τὰ ὄρνεα. Ὅμως τὸ περιμάζεψαν οἱ Χριστιανοὶ καὶ τὸ ἔθαψαν μὲ τιμὲς κοντὰ στὴν Ἐγνατία ὁδό. Μετὰ τοὺς διωγμοὺς ὁ Ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης Ἀλέξανδρος, μετέφερε τὸ ἱερὸ λείψανο μέσα στὴν πόλη, κτίζοντάς της ναό, πρὸς τιμήν της, στὸν ὁποῖο τὸ ἐναπόθεσε. Τὴν ἐποχὴ τῆς Φραγκοκρατίας οἱ αἱρετικοὶ Λατίνοι ἅρπαξαν τὸ λείψανο καὶ μετέφεραν στὴν Βαρκελώνη τῆς Ἱσπανίας, ὅπου κατὰ τὸ Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο καταστράφηκε ἀπὸ τοὺς βομβαρδισμούς. Ἡ μνήμη τῆς ἑορτάζεται στὶς 27 Μαρτίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου