Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπισκιάζει συχνά καί ἀνθρώπους καλῆς θελήσεως, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν σέ ἄλλες θρησκεῖες, νά δοῦν τήν ἀλήθεια, μέ σκοπό πάντα τή σωτηρία τους. Μέσα στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπάρχουν πολλοί ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ἔλαμψε στήν ψυχή τους τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὁδηγήθηκαν στή σωτηρία καί στή θέωση, μέ τήν ἔνταξή τους στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Πολλοί ἀπό αὐτούς ἦταν μουσουλμᾶνοι. Κλασσική περίπτωση εἶναι αὐτή τοῦ ἁγίου Ἀχμέτ του ἐξ Ἀγαρηνῶν, ὁ ὁποῖος μεταστράφηκε θαυματουργικά στό Χριστό καί μαρτύρησε γιά τή μεταστροφή του, κατατασσόμενος στή χορεία τῶν.... Νεομαρτύρων.
Ὁ Ἀχμέτ ἔζησε τόν 17ο αἰῶνα στήν Κωνσταντινούπολη καί κατεῖχε ὑψηλό κρατικό ἀξίωμα. Ὑπηρετοῦσε ὡς δεύτερος καλλιγράφος στή γραμματεία τοῦ σουλτάνου. Ἡ θέση του τοῦ ἐξασφάλισε μιά ἄκρως προνομιακή θέση, ἡ ὁποία τόν κατέτασσε στούς εὐγενεῖς καί σπουδαίους κατοίκους τῆς πρωτεύουσας τοῦ ὀθωμανικοῦ κράτους. Ἀπολάμβανε τιμές καί πλούτη καί ἔχαιρε σεβασμοῦ καί ὑπολήψεως. Ἦταν δέ πιστός μουσουλμᾶνος, ὁ ὁποῖος τηροῦσε ὅλες τίς θρησκευτικές ἐπιταγές τοῦ Ἰσλάμ.
Ἦταν ἄγαμος, ἀλλά συζοῦσε μέ μιά ὄμορφη καί πιστή Ρωσίδα χριστιανή ὀρθόδοξη παλλακίδα, μιά ἀπό τίς πολλές δοῦλες του, οἱ ὁποῖες εἶχαν συλληφθεῖ σκλάβες κατά τόν Ἀ΄ ρωσοτουρκικό πόλεμο (1682-1725) καί μοιράστηκαν στούς ἀξιωματούχους Ὀθωμανούς. Αὐτό τό ἐπιτρέπει ὁ μουσουλμανικός νόμος, διότι προβλέπεται ἀπό τό Κοράνιο, νά σκλαβώνονται οἱ γυναῖκες τῶν ἐχθρῶν καί νά κλείνονται, ὡς ἐρωτικές, καί ἄλλου εἴδους, σκλάβες, στά χαρέμια τῶν νικητῶν μουσουλμάνων. Θεωρεῖται κάτι σάν δῶρο ἀπό τόν Ἀλλάχ σ' αὐτούς, γιά τή συμμετοχή τους στόν πόλεμο κατά τῶν «ἀπίστων». Μιά γραῖα, ἀπό τίς σκλάβες του, ἐπίσης Ρωσίδα, συνήθιζε νά πηγαίνει τίς μεγάλες γιορτές στήν ἐκκλησία. Προφανῶς λόγῳ τῆς ἡλικίας της δέν τῆς ἀρνιόταν αὐτή της τήν ἐπιθυμία. Ἡ παλλακίδα γυναῖκα του δέν ἐκδήλωνε, λόγῳ φόβου, τήν πίστη της καί γι' αὐτό δέν ζητοῦσε νά τῆς ἐπιτρέψει νά ἐκκλησιάζεται καί νά ἐκδηλώνει δημόσια τήν χριστιανική της ἰδιότητα. Παρ' ὅλα αὐτά ὅμως συμπεριφέρονταν στίς σκλάβες του καί στήν παλλακίδα του σχετικά καλά.
Ἡ χριστιανή γραῖα σκλάβα ἔφερνε ἀπό τήν ἐκκλησία κρυφά ἀντίδωρο στήν χριστιανική παλλακίδα, ἡ ὁποία τό ἔπαιρνε στά χέρια της καί τό ἔτρωγε μέ μεγάλη εὐλάβεια. Ἐπίσης συχνά της ἔφερνε καί ἁγιασμό. Κάποια, ἀπό αὐτές τίς μέρες, ὁ Ἀχμέτ πλησίασε τήν παλλακίδα καί αἰσθάνθηκε μιά ὑπέροχη γλυκιά εὐωδία νά βγαίνει ἀπό τό στόμα της. Γεμᾶτος ἀπορία τή ρώτησε τί ἀρωματικό φαγητό εἶχε φάει καί μοσχοβολοῦσε τό στόμα της. Ἐκείνη φοβούμενη, ἀρνιόταν νά τοῦ φανερώσει ὅτι τρώει κρυφά τό ἀντίδωρο, πού τῆς φέρνει ἡ γραῖα ἀπό τήν ἐκκλησία. Ἐκεῖνος, γεμᾶτος περιέργεια ἐπέμεινε καί ἐκείνη ἀναγκάστηκε νά τοῦ ὁμολογήσει ὅτι τό μόνο πού εἶχε φάει ἦταν τό ἁγιασμένο ψωμί, πού τῆς ἔδωσε ἡ ἡλικιωμένη χριστιανή σκλάβα.
Ὁ Ἀχμέτ ἀπόρησε καί ταυτόχρονα ἄρχισαν νά στριφογυρίζουν στό μυαλό του διάφορα ἐρωτήματα. Πώς εἶναι δυνατόν πιστοί μιᾶς ψεύτικης θρησκείας, εἰδωλολατρικῆς, ὅπως θεωροῦν τόν Χριστιανισμό οἱ μουσουλμᾶνοι, νά προκαλεῖ αὐτό τό θαυμαστό καί ἀνεξήγητο φαινόμενο. Ζήτησε ἀπό τή γραῖα νά τοῦ ἐξηγήσει τί εἶναι αὐτό τό ἁγιασμένο ψωμί.
Ἡ γριά του ἔδωσε κάποιες διευκρινήσεις, ἀλλά ὁ ἴδιος ἤθελε νά πάει νά δεῖ μέ τά μάτια του τήν τελετουργία στήν ἐκκλησία. Ἐδῶ προφανῶς ἄρχισε νά τόν ἐπισκέπτεται ἡ θεία χάρις, ἡ ὁποία τόν ὁδηγοῦσε στή μεταστροφή του. Ἀποφάσισε κάποια Κυριακή νά μεταβεῖ σέ μιά ἀπό τίς ἐκκλησίες τῆς Πόλης. Πέταξε τά τουρκικά
ἐνδύματα, ντύθηκε σάν ρωμηός καί πῆγε στό ναό τοῦ Πατριαρχείου νά παρακολουθήσει κρυφά τή Θεία Λειτουργία.
Μόλις εἰσῆλθε στό ναό ἔνοιωσε μιά ἀνεξήγητη χαρά. Παρακολουθοῦσε μέ προσοχή κάθε στιγμή τῆς θείας ἱερουργίας. Ἀλλά τήν ὥρα τῆς Μεγάλης Εἰσόδου συνέβη ἕνα ἀπροσδόκητο καί θαυμαστό φαινόμενο. Ἔβλεπε τόν ἱερέα, ὁ ὁποῖος μετέφερε τά Τίμα Δῶρα, νά μήν πατᾶ στή γῆ καί νά λάμπει ὁλόκληρος! Στή συνέχεια ὅταν ὁ Πατριάρχης εὐλογοῦσε το λαό, διέκρινε νά ξεπετάγονται ἀπό τά χέρα του φωτεινές ἀκτῖνες, οἱ ὁποῖες κατευθύνονταν στά κεφάλια τῶν πιστῶν. Ὅμως καμιά ἀχτίδα δέν ἐρχόταν στό κεφάλι τό δικό του! Κατάλαβε πώς αὐτό τό φῶς ἦταν θεϊκό καί πώς ὁ ἴδιος τό στερούταν, προφανῶς ἐξαιτίας τη πίστης του.
Αὐτή ἡ ἐμπειρία τόν συντάραξε. Κατάλαβε τήν ἴδια στιγμή ὅτι ἡ πίστη τῶν Χριστιανῶν ἦταν ἀληθινή πίστη καί πώς ὁ ἴδιος βρισκόταν στήν πλάνη. Ἀμέσως ἀναλύθηκε σέ δάκρυα καί πῆρε τή μεγάλη ἀπόφαση νά γίνει χριστιανός. Γύρισε στό σπίτι του ἀλλαγμένος. Ἔλαμπε ἀπό χαρά καί ἀγαλλίαση. Τό ἴδιο καί στό χῶρο τῆς ἐργασίας του στό Σαράϊ. Ἄρχισε νά μιλάει ἀνοικτά, μπροστά στούς συναδέλφους του, μέ κολακευτικά λόγια γιά τούς χριστιανούς καί νά ἐξυψώνει τήν πίστη τους. Συχνά ἔκανε συγκρίσεις μέ τό Ἰσλάμ, ἐξαίροντας τόν Χριστιανισμό καί στηλιτεύοντας τίς ἀδυναμίες τοῦ μουσουλμανισμοῦ.
Οἱ συνάδελφοί του παραξενεύτηκαν γιά τά ὅσα περίεργα ἄκουγαν ἀπό τό στόμα τοῦ Ἀχμέτ καί ἄρχισαν νά τόν ὑποψιάζονται γιά ἐξωμότη. Ὁ τρίτος καλλιγράφος, ὁ ὁποῖος ἐποφθαλμιοῦσε τή θέση του ἔτρεξε καί τόν ἀνάφερε στόν ἀρχιγραμματέα, ὅτι βλασφημεῖ τό Ἰσλάμ. Ἀμέσως ἐκεῖνος τόν κατάγγειλε στίς ἀνακριτικές ἀρχές, οἱ ὁποῖες καί ἔδωσαν ἐντολή νά συλληφθεῖ καί νά ὁδηγηθεῖ στό δικαστήριο. Δέσμιος ὁδηγήθηκε στόν τοῦρκο δικαστῆ, ὅπου ὁμολόγησε τήν μεταστροφή του στήν χριστιανική πίστη. Μάλιστα ὁμολόγησε καί τόν θαυματουργικό τρόπο τῆς μεταστροφῆς του, εὐχόμενος στούς δικαστές καί στό ἀκροατήριο νά ἀξιωθοῦν καί αὐτοί μιᾶς τέτοιας θαυματουργικῆς μεταστροφῆς στή ἀληθινή πίστη. Νά ἀρνηθοῦν τήν ἀπατηλή μουσουλμανική θρησκεία καί νά πιστέψουν στό Χριστό, τόν ἀληθινό Θεό καί σωτῆρα τοῦ κόσμου.
Ὅπως ἦταν φυσικό ἡ θαρραλέα αὐτή ὁμολογία του προκάλεσε τήν ὀργή τοῦ δικαστῆ. Διέταξε νά τόν κλείσουν στή φυλακή, μαζί μέ τούς ποινικούς κρατούμενους καί νά τόν ἀφήσουν νηστικό καί διψασμένο γιά μιά ἑβδομάδα. Ὁ Ἀχμέτ δέχτηκε τή φυλάκισή του καί τό μαρτύριο τῆς πείνας καί τῆς δίψας μέ εὐχαρίστηση. Στή φυλακή μέρα καί νύχτα προσευχόταν στό Χριστό νά τόν φωτίσει καί νά τόν στηρίξει στά μελλοντικά δεινά πού τόν περίμεναν.
Κατόπιν τόν παρουσίασαν καί πάλι στό δικαστήριο, ὅπου ὁ δικαστής περίμενε νά ἔχει μετανιώσει καί νά ἐπιστρέψει στό Ἰσλάμ. Ἐκεῖνος ἄρχισε ξανά νά ὁμολογεῖ καί πάλι μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του τήν πίστη του στό Χριστό. Ὅταν ὁ δικαστής τόν ρώτησε, ἄν ἡ πεῖνα καί δίψα τόν συνέτισαν, ἐκεῖνος ἀπάντησε πώς ἡ νηστεία στή φυλακή τόν βοήθησε νά ἐξαγνιστεῖ καί νά τοῦ ἀποκαλυφθοῦν τά μυστήρια τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Πώς, αὐτή ἡ κακοπάθεια τοῦ στερέωσε περισσότερο τήν πίστη του στό Χριστό. Πώς, εὐκολότερο θά ἦταν γι' αὐτόν νά ζυμώσει πέτρες καί σίδερα μέ τά χέρια του, παρά νά τοῦ ἀλλάξει τή νέα του πίστη!
Ὁ δικαστής, γεμᾶτος θυμό καί ὀργή, τόν ἔστειλε στό σουλτᾶνο νά ἀποφανθεῖ γι' αὐτόν. Ἀλλά καί ἐκεῖ ὁ Μάρτυρας τήν ἴδια στάση κράτησε. Ὁμολόγησε τό Χριστό, παρά τίς ἀπειλές τοῦ μεγάλου καί φοβεροῦ ἡγεμόνα. Τότε ἐκεῖνος διέταξε νά θανατωθεῖ δια ἀποκεφαλισμοῦ. Ὁ ἡρωικός ἀθλητής τοῦ Χριστοῦ ἄκουσε μέ πρωτοφανῆ ἠρεμία τήν ἀπόφαση καί χωρίς τήν παραμικρή ταραχή. Μιά γλυκιά ἱλαρότητα ζωγραφίστηκε στό ταλαιπωρημένο πρόσωπό του. Οἱ δήμιοι τόν ὁδήγησαν στόν τόπο τῆς ἐκτελέσεως. Ἐκεῖνος, τούς ἀκλουθοῦσε, γεμᾶτος χαρά καί ἀγαλλίαση, φωνάζοντας μέ ὅλη του τή δύναμη, ὅτι βαδίζει στή βάπτισή του στό αἷμα του, πού θά χυθεῖ γιά τό Χριστό καί πώς ὀνομάζεται πλέον Χριστόδουλος καί ὄχι Ἀχμέτ! Ὅτι πιά ἀξιώνεται νά γίνει ταπεινός δοῦλος τοῦ Δεσπότη Χριστοῦ. Ἀποκεφαλίστηκε στίς 3 Μαΐου 1682, ἐν,ἕν μέσῳ ἀγρίων κραυγῶν, ἀναθεματισμῶν καί καταρῶν ἀπό τό πλῆθος τῶν φανατικῶν μουσουλμάνων, οἱ ὁποῖοι πῆγαν νά δοῦν τήν ἐκτέλεση τοῦ «ἐξωμότη». Οἱ δήμιοι πέταξαν τό σῶμα του στή ἀκτή καί ἔδωσαν διαταγή νά μήν τό θάψουν. Ἕνα ὑπερκόσμιο φῶς τό ἔλουζε γιά πολλές ἡμέρες!
Ἑορτάζει στίς 24 Δεκεμβρίου ἑκάστου ἔτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου