-“Πώς σοῦ ἦρθε καὶ δὲν τὸν σκότωσες μὲς στὴν νύχτα;”, τὸν ρώτησα.
-“Να σᾶς πώ” μοῦ εἶπε. “Εκείνη τὴν ὥρα, ἔτσι ποὺ μὲ ξάφνιασε, ἑτοιμαζόμουν νὰ τοῦ τὴν φέρω. Οἱ σύντροφοί του, ποὺ μᾶς εἶχαν κάνει τὸν αἰφνιδιασμό, τὸ ‘βαλαν στὰ πόδια καὶ τὸν ἄφησαν. Ὅπου τόνε κοίταξα στὴν φέξη τῆς φωτιστικῆς ρουκέτας. Ἦταν ὄμορφο παλληκάρι. Λυπήθηκα νὰ τὸν χαλάσω”. Καὶ γέλασε σὰν παιδὶ γιὰ τὴν ἀδυναμία του. Φαντάζομαι πὼς μόνο ἕνας Ἕλληνας πολεμιστής, ἀνάμεσα σὲ ὅλους τούς πολεμιστὲς τοῦ κόσμου, μποροῦσε νὰ κάνει κάτι τέτοιο. Καὶ ἡ φράση ποὺ μεταχειρίστηκε ἦταν τόσο ὡραία. Εἶπε “λυπήθηκα νὰ τὸν χαλάσω”. Ὑπάρχουν εὐτυχισμένες στιγμὲς, ποὺ ἕνα ἄτομο, ξαφνικὰ συγκεντρώνει καὶ ἐκφράζει τὴν εὐγένεια ἑνὸς λαοῦ, μίας ὁλάκερης φυλῆς». (Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, «Πανηγυρικοὶ λόγοι ἀκαδημαϊκῶν», σέλ. 319).
Αὐτὰ τῷ καιρῷ ἐκείνω, τὴν 28η Οκτωβρίου τοῦ 1940, ποὺ «κοιμηθήκαμε ἄνθρωποι καὶ ξυπνήσαμε ἔθνος». Ὅταν ἤμασταν ἀληθινοὶ Ἕλληνες καὶ ὄχι ἀσκέρι ἀδέσποτο.
Διαβάζω γιὰ τὶς σημερινὲς προκοπὲς τῆς «ἄλκιμης» νεολαίας μας. 23 Ὀκτωβρίου 2021. «Λίγο μετὰ τὰ μεσάνυχτα ὁμάδα 100 περίπου κουκουλοφόρων βγῆκε ἀπὸ τὸ ΑΠΘ καὶ ἐπιτέθηκε μὲ βόμβες μολότοφ σὲ διμοιρία τῶν ΜΑΤ. Οἱ ἀστυνομία ἀπώθησε τοὺς νεαρούς, οἱ ὁποῖοι ἐπέστρεψαν στὸ ΑΠΘ, γιὰ νὰ ἐπιτεθοῦν ἐκ νέου λίγα λεπτὰ ἀργότερα… Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἐντός τοῦ πανεπιστημιακοῦ χώρου, βρισκόταν σὲ ἐξέλιξη πάρτυ οἰκονομικῆς ἐνίσχυσης φυλακισμένων καὶ διωκομένων ἀντεξουσιαστῶν». (Ἀπὸ τὸν ἰστότοπο «ἐφημερίδα»).
Μάλιστα. Στὸ πρῶτο κείμενο ἀναπνέεις. Ἀνάσες λευτεριᾶς, ἡρωισμοῦ καὶ εὐγένειας. Στὸ δεύτερο πιάνεις τὴν μύτη σου ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις. Δυσωδία, παρακμὴ καὶ μίσος. Ἡ ἀγέραστη Ἑλλάδα τοῦ ’40 καὶ ἡ ἑτοιμοθάνατη Ἑλλάδα τοῦ 2021.
Στὸ προλογικὸ κείμενο, ἕνα νέο παιδί, στρατιώτης στὸ μέτωπο, ἀπὸ κάποιο χωριὸ τῆς πατρίδας, μὲ λίγα ἢ καθόλου γράμματα, ποὺ πρὶν ἀνέβει στὰ διάσελα τῆς ἱστορίας, πάλευε μὲ τὴ γῆ τῶν προγόνων του, τὴν καλλιεργοῦσε. Δὲν ἦταν χῶμα ἁπλό, ἦταν ἀγκαλιὰ γι’ αὐτόν. Ἔπαιρνα τὸν ἱδρώτα του καὶ τοῦ ἔδινε καρπούς. Ἔπαιρνε τὴν ζωή του καὶ τοῦ ἔδινε μνήμη, εὐλάβεια, σέβας στὰ χώματα ποὺ ἦταν θαμμένοι οἱ γεννήτορες. Ἦταν ἡ πατρίδα τοῦ ἔννοια καὶ ἀξία σεπτή, ἁγία. Καὶ ἅγια ἔπραξε καὶ δὲν χάλασε τὸν αἰχμάλωτο ἐχθρό. Ἔρρεε ἡ ἱστορία τοῦ Γένους στὶς ἀρτηρίες του.
Κάποτε τὰ παλληκάρια τοῦ ἀετοῦ τῆς Ρούμελης, τοῦ Καραϊσκάκη, συνέλαβαν ἕνα δειλό, ἕναν κιοτή, σαπιοκοιλιὰ ποὺ ἔλεγε ὁ στρατηγός. Τὸν ἔφεραν μπροστά του. Ἡ ποινὴ γι’ αὐτὸν ἦταν ὁ θάνατος. Τὸν ρώτησαν τί νὰ τὸν κάνουν, ἁρπάζοντας τὰ γιαταγάνια. «Ἂν τὸν σκοτώσετε θὰ πράξετε δίκαια», τοὺς λέει. «Ἂν τοῦ χαρίσετε τὴν ζωή, θὰ πράξετε ἅγια». Καὶ τοῦ χάρισαν τὴν ζωή, γιατί καὶ αὐτὸς εἶχε τὸ «φύσημα τοῦ Θεοῦ» μέσα του ποὺ θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Μακρυγιάννης.
Ἔξω ἀπὸ τὸ πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ἑλληνόπουλα κι αὐτά. Μὲ μόρφωση καὶ ξένες γλῶσσες. Μπουκωμένα ἀπὸ μεταπτυχιακὰ καὶ διδακτορικὰ χαρτιά. Μεγαλωμένα μὲ χειρότερη τιμωρία ποὺ καταδικάσαμε τὰ παιδιά μας. Νὰ μὴν τοὺς λείπει τίποτε. Μὲ τὰ θαυμάσια παιδικὰ δωμάτια, σκαρφαλωμένα σὲ κάποιον ὄροφο πολυκατοικίας. Μοσχοαναθρεμμένες μοναχοκόρες καὶ μοναχογιοὶ οἱ περισσότεροι. Μὲ τὴν, καταπῶς λένε τὰ τελευταία χρόνια, «κλασσικὴ Ἑλληνίδα μαμά», δούλα του καὶ ὑπηρέτρια.
Παρένθεση. Ὄχι, δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ κλασσικὴ Ἑλληνίδα μητέρα. Αὐτὴ εἶναι τὸ κακέκτυπό της. Διαβάζω στὴν τότε, τοῦ 1940, ἔφ. «Πρωία», μία ἐπιστολὴ μίας μάνας, χήρας ἀπὸ τὸ Μέγαρα, ποὺ μόλις εἶχε λάβει τὸν πολεμικὸ σταυρὸ ἀνδρείας τοῦ σκοτωμένου γιοῦ της. «Ὁ Δημητρός μου, ὁ μοναχογιός μου, ὁ προστάτης τῶν τριῶν κοριτσιῶν μου, ἔπεσε ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος. Χαλάλι τῆς πατρίδας ὁ Δημητρός μου. Ἂς ἤτανε νὰ πέθαινα κι ἐγὼ πολεμώντας μαζί του. Ζήτω ἡ Ἑλλάς». (Ἀπὸ τὸν τόμο «ὁ τύπος στὸν ἀγώνα»). Αὐτὴ εἶναι Ἑλληνίδα μάνα καὶ ὄχι κάποια «κλασσικὴ» μαμὰ τοῦ σήμερα, πού, μὲ τὸ κινητὸ στὸ χέρι, ἀνατρέφει τὸν αὐριανὸ «ἀνδρεῖο» κουκουλοφόρο γιό της.
Ἔβγαιναν οἱ λόχοι τῶν… κουκουλοφλώρων ἀπὸ τὰ ἀπόρθητα καὶ ἄσυλα ὁρμητήριά τους στὸ ΑΠΘ. Καὶ ποιοὺς στόχευαν μὲ τὶς βόμβες τους; Τὴν ἀστυνομία. Πῶς λέγεται αὐτό, χωρὶς νὰ τὰ μπογιατίζουμε μὲ ἀριστερομυαλες ἀνοησίες καὶ ἰδεοληψίες; Ἐμφύλιες διαμάχες. Ποιὸς τρίβει τὰ χέρια του; Ὁ λύκος ἀπέναντι. Ποιὸς λάκκο σκάβουμε; Τὸν δικό μας. Ποιὸς φταίει; Ἂς γράψει ὁ καθένας μας τὴν ἀπάντηση. Μόνο νὰ σκεφτοῦμε πολὺ πρὸς τὰ ποῦ θὰ στρέψουμε τὸν δείκτη τοῦ χεριοῦ μας. (Ἡ παράνοια εἶναι χωρὶς ὅρια. Ἑνώθηκαν ὀρδὲς κουκουλοφόρων μὲ ρομάδες, ἀπειλώντας γιὰ ἀντίποινα. Ὅταν ἔπεφτε νεκρὸ ἕνα παιδάκι στὴν αὐλὴ τοῦ σχολείου του, στὴν Ἀθήνα, ἀπὸ ἀεροντουφεκιὲς τῶν ρομάδων, ποῦ ἦταν οἱ κουκουλοφόροι νὰ διαμαρτυρηθοῦν; Καὶ τὸ ἔγκλημα παραμένει ἀνεξιχνίαστο. Τί νὰ πεῖ κανείς;).
Πίσω πάλι στὰ «μεγάλα χρόνια», στὴν Ἑλλάδα ποὺ ἤξερε νὰ ἀντιστέκεται, στὴν τρανὴ πατρίδα ποὺ εἶχε τὰ μάτια τῆς στραμμένα στὸν οὐρανό. Ο συγγραφέας Χρ. Ζαλοκώστας στὸ βιβλίο τοῦ «Τὸ περιβόλι τῶν θεῶν», (σέλ. 135), περιγράφει τὴν ἐπίσκεψη τοῦ πρωθυπουργοῦ Μεταξὰ στὸ στρατιωτικὸ νοσοκομεῖο «Εὐαγγελισμὸς» καὶ τὴν στιχομυθία μὲ πληγωμένο στρατιώτη:
«-Ποῦ πληγώθηκες ἐσύ, παιδί μου;
-Στὸ Ἰβᾶν!
-Ε, τὸ Ἰβᾶν τὸ τιμωρήσαμε! Ἔπεσε χθὲς τὸ βράδυ.
-Ναί, ἔπεσε κ. Πρόεδρε. Θὰ μποροῦσε ὅμως νὰ εἶχε πέσει ἐδῶ καὶ πέντε μέρες. Ὅταν βρήκαμε τὴν πρώτη ἀντίσταση, ἔπρεπε νὰ μᾶς θυσιάσει ὁ συνταγματάρχης μας. Θὰ τὸ παίρναμε ἀπὸ τότε».
Ἂς τιμήσουμε μεθαύριο κατὰ τὴν ἐπέτειο τοῦ ΟΧΙ, κάποιους «κλασσικοὺς Ἕλληνες» ποὺ ἤξεραν νὰ ποῦν γιατί, ἐδῶ καὶ εἰκοσιπέντε αἰῶνες, ὁ Αἰσχύλος, θέλησε νὰ τοῦ γράψουν στὸν τάφο τοῦ ἐπιτύμβιο, ὄχι πὼς στάθηκε ὁ ποιητὴς τῆς «Ὀρέστειας», ἀλλὰ ὅτι πολέμησε στὸν Μαραθώνα.
Ευγε...
ΑπάντησηΔιαγραφή