Τὸ κράτος - σκαντζόχοιρος…

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - θεολόγος

Ἡ λέξη σκαντζόχοιρος παράγεται ἐτυμολογικῶς ἀπὸ τὴν «ἄκανθα», τὸ ἀγκάθι καὶ τὸν «χοῖρο». Ἂν τὸν πιάσεις, πληγώνεσαι καὶ πονᾶς. Εἶναι σχεδὸν ἄτρωτος. Ἐχθρός του τρομερὸς εἶναι ἡ πονηρὴ ἀλεποῦ. Πῶς κατορθώνει ὅμως καὶ τὸν καταβροχθίζει; Διαβάζω στὴν ὡραία καὶ στρωτὴ «καθαρεύουσα» τοῦ ἐγκυκλοπαιδικοῦ λεξικοῦ τοῦ «Ἡλίου» τοῦ 1948: «Ὅταν... συναντήσει ἀκανθόχοιρον πλησίον ὕδατος, ὠθεῖ αὐτὸν διὰ τῶν ποδῶν της καὶ τὸν ρίπτει ἐντὸς ὕδατος, ὅπου οὗτος κινδυνεύων ἀπὸ ἀσφυξίαν ἀνοίγει καὶ τότε ἡ ἀλώπηξ τὸν συλλαμβάνει ἀπὸ τοῦ ρύγχους καὶ τὸν κατατρώγει». Ὡραία μέχρι ἐδῶ. Ἂν δὲν ὑπάρχει ὕδωρ κοντὰ τότε τί γίνεται; Ἡ λύση εἶναι πολὺ ἔξυπνη καὶ νόστιμη. «Τὸν ραντίζει ἡ ἀλώπηξ μὲ τὸ οὖρος της, ὅπερ (=τὸ ὁποῖο), ἔχει τὰ αὐτὰ ἀποτελέσματα».

(Ἄς μου συγχωρεθεῖ τὸ φαιδρὸ ὕφος, ἀλλὰ πῶς ἀλλιῶς νὰ ἑρμηνεύσεις τὴν περιρρέουσα παράνοια; «Κᾶνε μία κροῦστα τρέλας γύρω ἀπὸ τὸ μυαλό σου, ἀλλιῶς δὲν θὰ ἀντέξεις», λέει ὁ ποιητής).

Ἡ ἱστορία τοῦ ἀκανθόχοιρου εἶναι διδακτικότατη. Θὰ μποροῦσε τὸ νεοελληνικὸ κράτος νὰ ἔχει ὡς ἔμβλημα τὸ συμπαθὲς τετράποδο. Ζοῦμε σὲ κράτος «σκαντζόχοιρο». Ὅπου καὶ νὰ τὸ ἀκουμπήσεις πονᾶς καὶ πληγώνεσαι. Ἕνα κράτος γεμάτο φαρμακερὲς ἄκανθες.

Ἀγκάθι δηλητηριῶδες ἡ παιδεία του. Φέρνει νομοσχέδια ὁ σκαντζόχοιρος, μὲ κεντρικὸ σύνθημα τὴν «ἀξιολόγηση τῶν ἐκπαιδευτικῶν», ποὺ καταπῶς ὑποστηρίζει θὰ λύσει τὰ προβλήματα. Μάλιστα προβλεπονται συνέπειες γιὰ ὅποιον δὲν συμμετέχει, οἱ ὁποῖες θὰ εἶναι, κατὰ τὴν χαριτόβρυτο κ. ὑπουργὸ «ἡ μὴ μισθολογικὴ ἐξέλιξη καὶ ἡ παρακράτηση τοῦ μισθοῦ γιὰ περίοδο ἕως καὶ ἑνὸς μηνός». Ἡ ἀξιολόγηση, κατ’ ἐμέ, εἶναι τὸ δελεαστικὸ καρύκευμα γιὰ νὰ «κρυφτεῖ» τὸ ἀληθινὸ καὶ μόνιμο πρόβλημα τῆς Παιδείας. Ὑπὲρ τῆς ἀξιολόγησης - μνημονιακῆ ἐξάλλου ἀπαίτηση - εἶναι ὅλη ἡ κοινωνία καὶ οἱ ὅποιες ἀντιδράσεις μόνο τὴν περιφρόνηση τοῦ κόσμου ἐπιφέρει εἰς βάρος ἠμῶν τῶν δασκάλων. Οἱ δὲ ἀπειλὲς γιὰ ὅσους τὴν ἀρνηθοῦν εἶναι ἡ «νέα μορφὴ διακυβέρνησης» Ὁ σκαντζόχοιρος ἐπιτίθεται σὲ ὅλα τὰ μέτωπα, ἐξαπολύει τὰ ἀγκάθια του: Ἀνεμβολίαστος; μετάταξη ἢ ἀπόλυση. Ἀρνεῖσαι τὴν ἀξιολόγηση; Παρακράτηση μισθοῦ. Καὶ ἕπονται καὶ ἄλλα… Ὡραῖα δημοκρατία, ἀγγελικὰ πλασμένη. Τὸ πρόβλημα στὴν Παιδεία, γιὰ νὰ ἐπανέλθω, ποὺ οὐδεὶς ὑπουργὸς τὸ θίγει, εἶναι ἕνα: ὅτι δὲν ἔχει ἰθαγένεια, εἶναι ἐθνομηδενιστική, ποὺ τρανεύει παιδιὰ χωρὶς τὶς ἀνοξείδωτες ἀρετές μας. Εἶναι μία παιδεία ποὺ δὲν συναντᾶς στὰ βιβλία της, λέξεις ριζιμιές, ὅπως πατρίδα, ἔθνος, Παναγία, φιλότιμο, λεβεντιά, θυσία. Παιδεία ποὺ ἀπροκάλυπτα τὴν ὀνομάζω σύγχρονο παιδομάζωμα. Θὰ τὸ ξαναγράψω κι ἂς γίνομαι κουραστικός. Μόνο ἡ Παιδεία ποὺ ἀρδεύεται ἀπὸ τὴν Παράδοση τοῦ Γένους μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει!! Αὐτὴ ἡ Παιδεία θὰ ὁδηγήσει στὸν ἐπαναγνισμό μας. Ὅμως δὲν θέλουμε ἀνθρώπους μὲ ἦθος καὶ ἀρετή. Θέλουμε μᾶζες ἱκανὲς γιὰ κάθε παλιανθρωπιά. Ἀνθρώπους χωρὶς μνήμη. Καὶ χωρὶς μνήμη, γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸν Ὅμηρο, μεταμορφώνεσαι σὲ χοῖρο, λησμονεῖς τὴν πατρίδα, ξεχνᾶς ποιὸς εἶσαι. Ἡ Κίρκη εἶναι παροῦσα στὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο…

Κεντρὶ φαρμακωμένο τοῦ κράτους-σκαντζόχοιρου εἶναι ἡ ἐθνική του ἄμυνα. Στὴν Κύπρο, ὁ μεμέτης «γκρίζος λύκος», σταμάτησε τὸν χρόνο καὶ ἐπαναλαμβάνει, συνεχίζει τὸ ἔργο τοῦ «Ἀττίλα» τὸν Ἰούλιο τοῦ 1974. Πῶς ἀντιδρᾶ ὁ σκαντζόχοιρος; κρύβει τὸ κεφάλι του, «συσφαιρούται», ὅπως λέει τὸ λεξικό.( Ἕτοιμος εἶμαι νὰ γράψω κάτι γιὰ τὸ «οὖρος» καὶ τὶς συνέπειές του, ἀλλὰ σέβομαι τοὺς ἀναγνῶστες). Νὰ θυμίσω ποιὰ χώματα καὶ ἱερὰ κόκαλα εἶναι θαμμένα σ’ αὐτά, ποὺ ἀπειλεῖ ἀνατολίτικη κτηνωδία. Στα «Φυλακισμένα Μνήματα», εἶναι θαμμένος ὁ Γρηγόρης Αὐξεντίου, ὁ ὁποῖος ὑπηρέτησε ὡς ἔφεδρος ἀξιωματικός τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ καὶ στὸ χωριὸ Ἀκρίτας τοῦ Κιλκὶς γύρω στὸ 1952. Προσπάθησε νὰ μπεῖ στὴ σχολὴ Εὐελπίδων, ἀλλὰ ἀπορρίφθηκε λόγω… ὀρθογραφίας! Δὲν γνώριζε τὴν καθαρεύουσα γλῶσσα. Ἤξερε ἄλλη γλῶσσα… Δὲν φωτίζει μὲ τὸν λόγο του, ἀλλὰ μὲ τὸ κορμί του. Δὲν λέει λόγια ἐμπρηστικά, γίνεται ὁ ἴδιος λαμπάδα. «Βγὲς ἔξω, παραδώσου νὰ σωθεῖς», τοῦ φώναζαν 1000 Ἄγγλοι ἔξω ἀπὸ τὸ κρησφύγετό του κοντὰ στὴ Μονὴ Μαχαιρά. «Μολῶν λαβὲ» ἀποκρινόταν. Τὸν ἔκαψαν καὶ ἔγινε ὁλοκαύτωμα. Οἱ Ἄγγλοι δολοφόνοι καὶ κατακτητές, καλοῦν τὸν Πιερὴ Αὐξεντίου – τὸν πατέρα τοῦ Γρηγόρη Αὐξεντίου, τοῦ θρυλικοῦ ἀητοῦ τοῦ Μαχαιρὰ – στὶς Κεντρικὲς Φυλακὲς τῆς Λευκωσίας, γιὰ νὰ ἀναγνωρίσει δῆθεν τὸν νεκρὸ γιό του. Ἤθελαν νὰ τὸν δοῦν νὰ λυγίζει. Ὁ τραγικὸς πατέρας δὲν λύγισε. Ἀντικρίζει ἀγέρωχα τὸ λαμπαδιασμένο λείψανο τοῦ μοναχογιοῦ του καὶ ἀπαγγέλει τοὺς παρακάτω αὐτοσχέδιους στίχους, ποὺ μοσχοβολοῦν καὶ κρύβουν στὶς φυλλωσιὲς τοὺς ὅλες τὶς ἡρωικὲς σελίδες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας:

Δὲν κλαίω ποὺ σὲ ἔχασα

ποῦ σ’ εἶχα γιὰ καμάρι

Κλαίω ποὺ δὲν ἔχω ἄλλο γιὸ

τὴ θέση σου νὰ πάρει!

Γιορτὴ Δημοκρατίας (ἢ Δειμοκρατίας, «δεῖμος» σημαίνει φόβος στὰ ἀρχαιοελληνικά), γιόρτασε τὸ κράτος-σκαντζόχοιρος τὶς προάλλες. Κάλεσε καὶ «πρόσφυγες καὶ μετανάστες» ἡ κεφαλή. Σαφὲς τὸ μήνυμα, τὸ φαρμακερὸ ἀγκάθι ποὺ μᾶς ματώνει: «Τούτη τὴν πατρίδα δὲν τὴν ἔχομεν ὅλοι μαζὶ» οἱ Ἕλληνες. Τὴν μοιραζόμαστε πιὰ μὲ τοὺς μωαμεθανούς. Ἀχνίζει ἀκόμη τὸ αἷμα τῶν ἀγωνιστῶν ποὺ θυσιάστηκαν νὰ γλιτώσουμε ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ. Ἐδίωξε τὸ κράτος –σκαντζόχοιρος ἴσως καὶ 800.000 «Ἑλληνάκια», ποὺ λέει καὶ ὁ Ἐλύτης, καὶ τὰ ἀντικαθιστᾶ μὲ ἑκατομμύρια ὀπαδῶν τῆς σαρίας καὶ τοῦ «ἱεροῦ πολέμου». (Ἂν δὲν ἀπαλλαχθοῦμε ἀπὸ τοὺς προσκυνημένους σκαντζόχοιρους, νὰ ἑτοιμαζόμαστε γιὰ ἱστορικὴ εὐθανασία. Ἔφυγε ὁ ἀνθὸς τῆς πατρίδας, μία κανονικὴ «λεηλασία ἐγκεφάλων», ποὺ μὲ αἷμα καὶ δάκρυα σπούδασαν οἱ γονιοί τους καὶ μᾶς ἦρθαν Σομαλοί, Ἀλγερινοί, Πακιστανοὶ καὶ Ἀφγανοὶ ποὺ τὰ κράτη τους, εἶναι ἐχθρικά, μᾶς μισοῦν καὶ συμμαχοῦν μὲ τὴν Τουρκιά. Ἔρχονται δηλητηριασμένοι, χωρὶς ἴχνος εὐγνωμοσύνης γιὰ τὴν φιλοξενία. Παράνοια ἀπερίγραπτη. Ἐσχάτη ὥρα ἐστι!!).

Ο στόχος, ὅσοι Ἕλληνες ἀπομείναμε στὸ ἁλίκτυπο αὐτὸ γαλάζιο ἀκρωτῆρι τῆς Μεσογείου, πρέπει νὰ εἶναι ἕνας: «Νὰ βουλιάξουμε» τὸν σκαντζόχοιρο, νὰ «φαγωθεῖ» ἡ κεφαλή του. Τὰ διλήμματα ἀριστεροὶ ἢ δεξιοὶ σκαντζόχοιροι εἶναι γιὰ τοὺς ἀφελεῖς ἢ τοὺς ἰδιοτελεῖς.

Μόνο ἔτσι θὰ γιορτάσει ὁ Ἑλληνισμὸς τὴν ΝΙΚΗ του.

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς