Τὰ πτώματα τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν ἀλλοθρήσκων καὶ τὰ ἱερὰ λείψανα τῆς Ἐκκλησίας μας

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν

Ὁ πνευματικὰ ἄνυδρος δυτικὸς κόσμος προσπαθεῖ νὰ γεμίσει τὰ τρομερὰ ψυχικὰ κενά του μὲ τὴ νόθο πνευματικότητα τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς. Μὲ τὰ διδάγματα καὶ τὶς πρακτικὲς τῶν ἐναπομεινάντων συγχρόνων ἀνατολικῶν εἰδωλολατρικῶν θρησκευμάτων καὶ κυρίως τοῦ Ἰνδουισμοῦ καὶ τοῦ Βουδισμοῦ.

Οἱ πρῶτες ἐπαφὲς τῶν δυτικῶν μὲ τὰ ἀνατολικὰ θρησκεύματα ἔγιναν κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἀποικιοκρατίας, κυρίως τῶν Ἄγγλων στὴν ἰνδικὴ χερσόνησο, (16ος-17ος αιώνας). Ἀπὸ δὲ τὰ τέλη τοῦ 19ου αιώνα παρατηροῦμε μία ἀθρόα εἰσβολή τους στὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴν Εὐρώπη καὶ μία ἄνευ προηγουμένου ἀποδοχή τους ἀπὸ τοὺς δυτικούς. Δὲν θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ παραβλέπουμε τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ δοξασίες τῶν ἀνατολικῶν θρησκευμάτων καὶ ἡ ἀνατολικὴ «πνευματικότητα» ἀποτέλεσε τὴ ἰδεολογικὴ μήτρα τοῦ συγχρόνου ἀποκρυφιστικοῦ πλέγματος τῆς...

λεγομένης «Νέας Ἐποχῆς». Ὅπως εἶναι γνωστό, τόσο ἡ Θεοσοφία, ὅσο καὶ οἱ ἄλλες ἀποκρυφιστικὲς ὀργανώσεις προῆλθαν ἀπὸ τὴν «πνευματικότητα» τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς καὶ συστηματοποίησαν τὸ πνευματιστικὸ καὶ ἀποκρυφιστικὸ κίνημα τῆς «Νέας Ἐποχῆς».

Στὴ χώρα μας ἡ κατάσταση εἶναι ἐξ’ ἴσου τραγική. Οἱ πρακτικές, ἡ διδασκαλία καὶ γενικὰ ἡ «πνευματικότητα» τῶν ἀνατολικῶν θρησκευμάτων ἔγιναν ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς καθημερινῆς ζωῆς ἑνὸς σημαντικοῦ μέρους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἡ ἀστρολογία, ἡ μαντική, ἡ γιόγκα, ὁ διαλογισμός, οἱ πολεμικὲς τέχνες, ἡ εἱμαρμένη, ἡ διατροφή, οἱ «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες», ἡ κρυσταλλοθεραπεία, ἡ ἀλατοθεραπεία, τὸ ρέϊκι κ.α. ἒχουν ἐξαπλωθεῖ παντοῦ. Μέχρι στιγμῆς ἔχουν ἱδρυθεῖ καὶ λειτουργοῦν περισσότερα ἀπὸ τέσσερα βουδιστικὰ «μοναστήρια», ἐνῶ παράλληλα συνεχῶς ξεφυτρώνουν, σὰν τὰ μανιτάρια, ἕνα πλῆθος ἰνδουιστικῶν καὶ βουδιστικῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων ὄχι μόνο στὰ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα, ἀλλὰ καὶ σὲ μικρότερες ἐπαρχιακὲς πόλεις.

Ἀφορμή γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ δημοσίευμα στὸν ἔντυπο καὶ ἠλεκτρονικὸ τύπο γιὰ ἕνα δῆθεν «θαυμαστὸ» φαινόμενο. Ξέθαψαν ἕναν βουδιστὴ μοναχὸ δύο μῆνες μετὰ τὸν θάνατό του καὶ βρῆκαν τὴ σορὸ του ἄφθαρτη καὶ χαμογελαστή. Σύμφωνα μὲ τὴν εἰδησεογραφία: «Ἀπίστευτες εἰκόνες ἔρχονται ἀπὸ τὴν Ταϋλάνδη μὲ «πρωταγωνιστῆ» τὸ χαμογελαστό... σκήνωμα ἑνὸς βουδιστῆ μοναχοῦ! Ὁ μοναχὸς LuangPhonPian πέθανε στὶς 16 Νοεμβρίου 2017 στὴν Μπανγκόγκ, σὲ ἡλικία 92 ἐτῶν. Μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν Καμπότζη, ὁ Pian πέρασε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς του ὑπηρετώντας ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ γνωστοὺς βουδιστὲς γκουροῦ στὸ Lopburi, τῆς κεντρικῆς Ταϋλάνδης. Ὅταν πέθανε, ἡ σορὸς του ἐπιστράφηκε γιὰ τὴν ταφή του στὸν ναό, ὅπου ὑπηρέτησε. Αὐτὴν τὴν ἑβδομάδα οἱ ἀκόλουθοί του ἔβγαλαν τὸ σῶμα του ἀπὸ τὸ φέρετρο, μέρος τοῦ παραδοσιακοῦ βουδιστικοῦ τελετουργικοῦ. Ὡστόσο, ἔμειναν ἔκπληκτοι ὅταν ἀνακάλυψαν ὅτι τὸ σῶμα του ἦταν σχεδὸν ἄθικτο καὶ νὰ ἔχει ἕνα «χαμόγελο» στὸ πρόσωπό του» (Ἐφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, 21-1-2018).

Συνεχίζει τὸ δημοσίευμα, ὅτι «Ἡ γαλήνια κατάσταση τοῦ Pian περιγράφηκε ὡς ἕνα δεῖγμα ὅτι ὁ μοναχὸς ἔφτασε στὴν πραγματικὴ κατάσταση τῆς νιρβάνα. Στὸν ἀρχέγονο Βουδισμό, ἡ νιρβάνα ἰσοδυναμοῦσε κυρίως μὲ τὴν ἐκμηδένιση καὶ τὴν ἐξαφάνιση τοῦ πόνου (ντούχκα) ποὺ εἶναι συνδεδεμένος μὲ τὴν ἐπίγεια ζωὴ τῶν αἰσθητῶν ἀντιλήψεων, τῆς ἐπιθυμίας (κάμα) καὶ τῆς δίψας (τρίσνα) τῆς ἐμπειρίας. Ὁ βουδισμὸς μαχαγιάνα θεωρεῖ τὴ νιρβάνα ὡς μία ἀπόλυτη κατάσταση, στὴν ὁποία τὸ ἀρχέγονο φῶς τῆς Συνείδησης (πραμπασβάρα-τσίττα) μοιάζει νὰ ἔχει προέλθει ἀπὸ τὸ κενὸ (σούνια), πέρα ἀπὸ τὴ διαφοροποίηση τοῦ εἶναι καὶ τοῦ μὴ εἶναι. Ἡ νιρβάνα ἀποτελεῖ τὸ ἀποκορύφωμα τοῦ διαλογισμοῦ καὶ θεωρεῖται μία ἀρκετὰ ἀφηρημένη καὶ ἀμφίσημη ἔννοια, γιὰ τὴν ὁποία οἱ βουδιστὲς τοῦ ρεύματος μαχαγιάνα πρεσβεύουν ὅτι γίνεται κατανοητὴ μόνο ὅταν βιωθεῖ».

Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ προβάλλονται τέτοια δῆθεν «θαυμαστὰ» φαινόμενα ἀπὸ τὴ μυστηριώδη Ἄπω Ἀνατολή. Πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια ξέθαψαν ἄλλον βουδιστὴ μοναχό, ὁ ὁποῖος εἶχε πεθάνει τὸ 1927 καὶ βρῆκαν ἄφθαρτη τὴ σορό του. Ἄλλη εἴδηση ἀναφέρει ὅτι Ἰνδουιστὴς γιόγκι δὲν ἔφαγε ἐπὶ 70 χρόνια, κ.ο.κ. Τὸ ἀξιοπερίεργο εἶναι ὅτι ὅλα αὐτὰ προβάλλονται μὲ ἔμφαση καὶ προκαλοῦν τὸ θαυμασμὸ τῶν δυτικῶν. Δὲν εἶναι ἄσχετη βεβαίως ἡ προβολή τους μὲ τὸν σύγχρονο οἰκουμενιστικὸ καὶ πανθρησκειακὸ οἶστρο, γιὰ νὰ πεισθοῦν οἱ πάντες ὅτι θαύματα δὲν γίνονται μόνον στὸν Χριστιανισμό, ἀλλὰ καὶ στὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ὅτι δήθεν «ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι καλὲς» καὶ «ὅλες ὁδηγοῦν στὸ Θεό, μὲ διαφορετικοὺς δρόμους καὶ τρόπους». Ὅτι ἄφθαρτα λείψανα δὲν ἔχει μόνον ὁ Χριστιανισμός, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλες θρησκεῖες καὶ μάλιστα προβάλλονται τὰ λείψανα  τῶν ἀπωανατολικῶν ὡς ἀσύγκριτα καλλίτερα διατηρημένα, τὰ ὁποῖα καὶ «χαμογελοῦν», ὅπως τὸ προαναφερόμενο.

Κατ’ ἀρχὴν θὰ πρέπει νὰ παρατηρήσουμε πὼς μουμιοποιημένα πτώματα νεκρῶν ἀπαντῶνται σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, σὲ πολλοὺς λαοὺς καὶ σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες. Στὴν Αἴγυπτο λ.χ. ἀνακαλύπτονται συνεχῶς χιλιάδες μούμιες. Τὸ ἴδιο καὶ στὴν λατινικὴ Ἀμερική. Στὸ Μουσεῖο τῆς πόλης Guanajuato στὸ Μεξικό, διατηροῦνται περισσότερα ἀπὸ ἑκατὸ μουμιοποιημένα ἀνθρώπινα πτώματα, τὰ ὁποῖα μεταφέρθηκαν ἐκεῖ ὕστερα ἀπὸ ἐκταφὴ ἀπὸ τὸ παρακείμενο νεκροταφεῖο. Σὲ πολλὲς ἀπὸ τὶς μούμιες τοῦ μουσείου αὐτοῦ ἡ διατήρηση τῶν πτωμάτων εἶναι ἀξιοθαύμαστη.

Τό φαινόμενο τῶν ἄφθαρτων σωμάτων τῶν ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας νεκρῶν μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ μὲ δύο κυρίως τρόπους. Πρῶτον μὲ φυσικὸ τρόπο,  ὅταν ὑφίστανται οἱ κατάλληλες προϋποθέσεις, ποὺ εἶναι ἀπαραίτητες γιὰ τὴν παρεμπόδιση, ἢ τὴ ἐπιβράδυνση τῆς διαδικασίας τῆς ἀποσυνθέσεως. Τέτοιες εἶναι ὁ τρόπος ταφῆς, ἡ σύσταση τοῦ χώματος, ἡ ἔλλειψη ὀξυγόνου, ἡ ἔλλειψη βακτηριδίων, οἱ κλιματολογικὲς συνθῆκες, κ.α. Γιὰ παράδειγμα στὴν Κεντρικὴ καὶ Βόρεια Εὐρώπη ἀνακαλύφθηκαν μούμιες ἑκατοντάδων, ἢ καὶ χιλιάδων ἐτῶν, ἀνθρώπων ἐξ’ αἰτίας τοῦ ἀλκαλικοῦ ἐδάφους τῶν βαλτοτόπων τῶν περιοχῶν αὐτῶν. Στὰ ὑψίπεδα τῆς Νοτίου καὶ Κεντρικῆς Ἀμερικῆς ἀνακαλύφθηκαν θαυμάσια διατηρημένες μούμιες, λόγω τοῦ μικροκλίματος, τῶν χαμηλῶν θερμοκρασιῶν καὶ τῆς ἔλλειψης ἐπαρκοῦς ὀξυγόνου.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν φυσικὸ ὑπάρχει καὶ ὁ τεχνητὸς τρόπος μουμιοποίησης, ἡ λεγόμενη ταρίχευση τῶν νεκρῶν. Ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια ἀνακαλύφτηκαν τρόποι ταρίχευσης, ὅπως στὴν Αἴγυπτο, ὅπου ταριχεύονταν οἱ νεκροί, ἐπειδὴ οἱ ἀρχαῖοι Αἰγύπτιοι πίστευαν πὼς ἡ ζωὴ συνεχίζεται καὶ μετὰ τὸν θάνατο, γι’ αὐτὸ καὶ θεωροῦσαν ἀναγκαία τὴ διατήρηση τοῦ σώματος, τῆς κατοικίας τῆς ψυχῆς. Ταρίχευση γίνεται καὶ στὶς μέρες μας. Εἶναι γνωστὴ σὲ ὅλους ἡ μούμια τοῦ Λένιν στὴ Μόσχα, ἡ ὁποία διατηρεῖται θαυμάσια ἐδῶ καὶ σχεδὸν ἕναν αἰώνα.

Στὴν περίπτωση λοιπὸν τῶν ἀφθάρτων σορῶν τῶν βουδιστῶν θὰ πρέπει νὰ συμβαίνει ἕνα ἀπὸ τὰ δύο. Ἢ ἡ φυσικὴ μουμιοποίηση, ἢ ἡ τεχνητή. Ἡ δεύτερη εἶναι πιὸ πιθανή, γιὰ νὰ φανεῖ ἡ δῆθεν «ἁγιότητα» τῶν βουδιστῶν καὶ νὰ ἀναδειχτεῖ ὁ Βουδισμὸς ὡς «ἀληθινὴ» θρησκεία, (ἢ μᾶλλον θεία φιλοσοφία καὶ σύστημα ζωῆς). 

Ἀλλά δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ ἀποκλείσουμε καὶ τὴν δαιμονικὴ ἐνέργεια, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ κάμει «θαύματα». Τὰ θρησκεύματα τῆς ἀνατολῆς εἶναι εἰδωλολατρικὰ καὶ ὡς ἐκ τούτου δαιμονικά. Ὁ διάβολος, σὲ συνεργασία μὲ τοὺς λάτρεις του, προσπαθεῖ νὰ μιμηθεῖ τὸν Θεὸ καὶ νὰ «θαυματουργήσει». Ἐξ’ ἄλλου τὰ διάφορα πνευματιστικὰ φαινόμενα  καὶ ἡ μαγεία δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ ψεύτικα θαύματα, ἔργα τοῦ διαβόλου. Ἐν προκειμένω, πιθανότατα νὰ πρόκειται γιὰ τέτοιου εἴδους «θαῦμα».

Πέραν αὐτῶν ἐκεῖνο ποὺ πρέπει ἐπισημάνουμε καὶ μάλιστα μὲ ἔμφαση εἶναι ἡ οὐσιώδης διαφορὰ ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ τῶν Ἱερῶν Λειψάνων καὶ μάλιστα τῶν ἀφθάρτων σκηνωμάτων τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὄπως τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, τοῦ ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ζακύνθω, τοῦ ἁγίου Γερασίμου στὴν Κεφαλονιά, τοῦ ἁγίου Σάββα κ.α. και αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν ἀλλοθρήσκων. Τὰ ἄφθαρτα σκηνώματα τῶν Ἁγίων μας εἶναι ἀποτέλεσμα πραγματικοῦ θαύματος, διότι ἔχει ἀποδειχθεῖ πὼς οὐδεμία ποτὲ ἀνθρώπινη ἐπέμβαση ἔγινε γιὰ τὴν ταρίχευσή τους. Τὸ σπουδαιότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι ὅτι αὐτὰ εὐωδιάζουν (τὰ περισσότερα), καὶ θαυματουργοῦν, ἐνῶ ἀντίθετα τὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων εἶναι ἀδύνατον νὰ θαυματουργήσουν. Καὶ τοῦτο διότι οἱ ἅγιοι ὡς μέλη Χριστοῦ, ἔχουν καταστεῖ φορεῖς τῶν Ἀκτίστων Ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ.

Κλείνοντας θὰ θέλαμε νὰ τονίσουμε γιὰ πολλοστὴ φορὰ τὴν προσοχὴ τῶν πιστῶν μας, νὰ μὴν δίνουν σημασία σὲ κάτι τέτοιες εἰδήσεις, οἱ ὁποῖες, εἰρήσθω, μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις, κατασκευασμένες. Νὰ ἔχουν ὑπόψη τους πὼς ὁ σύγχρονος οἰκουμενιστικὸς θρησκευτικὸς συγκρητισμὸς μεταχειρίζεται κάθε τρόπο καὶ μέσον, προκείμενου νὰ ἑδραιώσει καὶ νὰ προωθήσει τοὺς στόχους του, ποὺ εἶναι ἡ δημιουργία τῆς Πανθρησκείας. Νὰ μένουν ἑδραῖοι στὴν μόνη σώζουσα καὶ ἀδιάφθορη Ὀρθόδοξη Πίστη. Νὰ μείνουν μακριὰ ἀπὸ τὶς πρακτικές τῆς ἀνατολικῆς «πνευματικότητας» (ἀστρολογία, γιόγκα, διαλογισμό, δεισιδαιμονίες, μαντικές, μαγεῖες, κλπ). Διότι δὲν μποροῦμε νὰ ὑπηρετοῦμε δύο κυρίους, ὅπως μᾶς διαβεβαίωσε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς (Ματθ. 6,24). Οἱ σύγχρονες προκλήσεις εἶναι μεγάλες καὶ οἱ παγίδες πολὺ καλὰ στημένες, γιὰ νὰ μᾶς ἀποσπάσουν ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τὴν σωστικὴ ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ νὰ μᾶς προσδέσουν μὲ τὶς νοητὲς ἁλυσίδες τοῦ ἀποκρυφισμοῦ στὴ δουλεία τοῦ «ἀπ’ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνου» (Ἰωάν. 8,44).

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 15ῃ Φεβρουαρίου 2018