Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιαδης, Δάσκαλος
Μέσα στὴ βαβελιανή συγχύση τῆς ἐποχῆς μας, τὴν ὁποία ἔχει ἐπιβάλει τὸ οἰκουμενιστικο ρεῦμα, σαστισμένος ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ βρίσκεται νὰ παρακολουθεῖ τὰ τεκταινόμενα, ἀδυνάτωντας νὰ ἐπισυναγάγει τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδία καὶ νὰ συγκροτήσει σκέψη, ὥστε νὰ ἐπιβεβαιωθεῖ σὲ ποιὰ πίστη τέλος πάντων εἶναι ταγμένος, ἀπ` ὅσες «κυκλοφοροῦν». Γι` αὐτὸ ἐπικρατεῖ καὶ ἀπόλυτη σιωπὴ ἐν πλήρη ἀπορία, παρ` ὅλο ποὺ τὸ «μεγάλο γεγονὸς» τῆς συνόδου θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ξεκαθαρίσει τὰ πράγματα.
Ἀνατράπηκαν ἄρδην παραδοσιακὰ πράγματα, πάτριες διδασκαλίες καὶ παρακαταθῆκες. Παραγκωνίστηκαν οἱ ἀποκεκαλυμμένες στοὺς ἅγιους ἀλήθειες, θεωρήθηκαν ὡς μὴ χρειαζούμενες πλέον - μεταπατερικὴ παράκρουση - καὶ προωθοῦνται ἀνυπόστατα γεννήματα τῆς ὑπεροψίας καὶ ἐφευρήματα τῆς «ἐπιστήμης» τῆς θεολογίας, ἀπὸ ἀφώτιστα κεφαλιά, κυρίως ἀπὸ τὰ ὑψηλὰ ἐπίπεδα, μέσα στὰ πανεπιστημιακὰ ἱδρύματα. Διότι οἱ οἰκουμενιστες διακονοῦν τὸ μεγάλο κίνημα τῆς....
παγκοσμιοποίησης.
Ἡ ἐκκοσμικευση, αὕτη ἡ μεγάλη «πόρνη», προσφέρεται καὶ ἱκανοποιεῖ ὅλα τα πάθη τοῦ ἀνθρώπου. Ἔχει τοὺς τρόπους της, τὰ κλειδιά, γιὰ νὰ ἀνοίγει τὶς καρδίες καὶ νὰ τὶς κλέβει κυριολεκτικὰ καὶ ἀπὸ τὰ ὑψηλὰ διακονήματα, γιὰ τὰ ὁποῖα τάχτηκαν καί, ἀλίμονο, ἔδωσαν ὅρκο νὰ τὰ φυλάξουν ἕως θανάτου. Θλιβερὴ ἀλήθεια!
Χωρὶς πάσης ἀμφιβολίας, ἐπικρατεῖ πνευματικὸ χάος καὶ συγχύση ἀνάμεσα στοὺς χριστιανούς, στὸ πλήρωμα τῆς Αγίας μας Ἐκκλησίας. Τὸ παρελθὸν εἶναι πολὺ μακριὰ καὶ τὰ θησαυρίσματα τοῦ ἔχουν περάσει στὸ περιθώριο. Τίποτε δὲν ἐννοεῖται ὡς δεδομένο, καθὼς τὸ μάθαμε τόσα χρόνια ἀπὸ τοὺς Αγίους καὶ φυσικὰ δὲν εἶναι αὐτονόητο, ἀκόμη καὶ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Τίποτε, οὔτε καὶ αὐτὸ τὸ Ἅγιο Ὄνομά της.
Σήμερα μιλοῦν γιὰ Ἐκκλησία καὶ συμπεριλαμβάνουν στὴν ἔννοια αὕτη, ὄχι μόνο τους αἱρετικούς, ποὺ εἶναι χαρακτηριστική, χοντροκομμένη περίπτωση προδοσίας, ἀλλὰ προσδίδουν σ` αὐτὴν καὶ ἄλλες «καινοτόμες», καινοφανεῖς καὶ δαιμονικὲς ὀνομασίες καὶ φοβερὰ προσδιοριστικὰ ἐγκεφαλοκατασκευασματα, ἀκατανόητα στὸν κόσμο βέβαια, ἕκτος ἀπὸ τοὺς σοφοὺς κατασκευαστὲς τῆς νέας Βαβέλ. Κατασκευαστές, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦνται μόνο μὲ τὸν ἐγκέφαλό τους, χωρὶς νὰ ἔχουν διαβάσει πότε Βίους Ἅγιων, ἀκολουθίες Μηναίων, Παρακλητικῆς καὶ τῶν λοιπῶν βιβλίων τῆς λατρείας τῆς Ἐκκλησίας.
Ναί, κάτι τέτοιοι, λεγόμενοι καθηγητές, παντὸς εἴδους, ἕκτος ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ κάνουν στὰ παιδιά, στοὺς φοιτητές, βγαίνουν καὶ στὶς ἐνορίες καὶ στὰ πνευματικὰ κέντρα τῶν Μητροπόλεων καὶ πουλᾶνε «ἐπιστήμη». Ἐξαπολύουν μὲ τὶς ὧρες τὶς ἐξυπνάδες τους, ὑπὸ τὴν ἀνοχὴ καὶ ἀποδοχὴ τῶν οἰκείων ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖες δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὶς ἐμπειρίες τῶν Αγίων καὶ κάνουν ζημία καὶ στοὺς ἁπλοὺς καὶ καλοπροαίρετους χριστιανούς. Ὅλο αὐτὸ τὸ παιχνίδι τῶν οἰκουμενιστῶν προκαλεῖ πνευματικὴ σύγχυση καὶ γενικότερα ἐσωτερικὴ ἀναστάτωση, μὲ ἀπειλούμενη τὴν ἑνότητα τῶν πιστῶν. Καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ πονάει.
Κλειδὶ ἀσφάλειας γιὰ τὴν φιλότιμη καὶ ἁγνὴ ψυχὴ σ` αὐτὴν τὴν κατάσταση, πέρα ἀπὸ τὴ μελέτη τῆς Αγίας Γραφῆς, εἶναι ἅπασα ἡ ὑμνολογία ἡ περιεχόμενη στὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀκόμη δὲν τὰ «πείραξαν» οἱ οἰκουμενιστες, ἂν καὶ προβλέπεται, μ` ὅλα αὐτὰ ποὺ διδάσκουν, πὼς αὐτὰ θὰ εἶναι ὁ ἑπόμενος στόχος τους στὸ ἄμεσο μέλλον. Διότι δὲν μπορεῖ νὰ παραμένουν ὡς ἔχουν, καθότι θὰ ἀποκαλύπτουν ὡς μάρτυρες τῆς Ἀλήθειας τὴν πλάνη καὶ τὶς κακοδοξίες τους. Ἐκεῖ θὰ καταφύγουμε, γιὰ νὰ βροῦμε τὴν ἀπάντηση στὰ ἐρωτήματά μας.
Διότι οἱ ὕμνοι εἶναι στὴν οὐσία «μεταποιήση» τῶν Γραφῶν καὶ πρόσφορα στοὺς πιστοὺς σὲ ποιητικὴ μορφή, πάντα μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ φώτιση τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία προσφέρεται στοὺς ὑμνογράφους. Ἐκεῖ ὑπάρχει ξεκάθαρη ἡ Ἀλήθεια. Καὶ γίνεται εὔκολα κατανοητὴ καὶ καθοδηγητικὴ στὶς δύσκολες ἥμερες ποὺ περνᾶμε. Ἃς κλείσουμε τὰ αὐτιὰ μας στὶς προφάσεις ὅτι εἶναι δυσνόητοι. Πέρα ἀπὸ τὶς ἀκολουθίες στὴν Ἐκκλησία, ἃς τὰ διαβάσουμε καὶ κατὰ μονάς, ξεκίνωντας ἀπὸ τὸ Ψαλτήρι, τὸ ὁποῖο δὲ λείπει ἀπὸ καμία προσευχή της καὶ θὰ νιώσουμε τὴν ψυχικὴ ἀγαλλίαση ποὺ προσφέρουν. Διότι εἶναι τραγούδια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τῶν Πατέρων μας.
Ἐν κατακλείδι, θὰ `ρθεῖ καιρός, ἂν δὲν ἔχει ἔρθει ἤδη, ποὺ θὰ λέμε μεταξὺ μας τὶς λέξεις «Ἐκκλησία», «Χριστός», «Θεός», ὀντὰς μέσα στὴν Ἐκκλησία, καὶ δὲν θὰ μποροῦμε νὰ συνεννοηθοῦμε. Ἄρα, μιὰ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, σήμερα, ποὺ μποροῦμε νὰ τὴν ὀνοματίζουμε μὲ ἀσφάλεια: «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΗΜΩΝ».
Κατὰ συνέπεια, ἐδῶ ποὺ καταντήσαμε, κατὰ τὸν παρόντα καιρό, ὁ ὁπουδήποτε ἐπικαλούμενος Χριστὸς καὶ Θεός, ὁ Τριαδικὸς Θεός, θὰ εἶναι ἀληθινός, ὅταν ἀναφέρεται ὡς «ὁ Χριστὸς τῶν Πατέρων ἠμῶν» καὶ «ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἠμῶν», ὅπως λέει καὶ τὸ ἀπολυτίκιο: «Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἠμῶν ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ' ἠμῶν κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσης τὸ ἔλεός σου ἀφ' ἠμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἰκεσιαις, ἐν εἰρήνη κυβερνησον τὴν ζωὴν ἠμῶν».
Σάββας Ἠλιαδης
Δάσκαλος
Κιλκις, 19-12-2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου