24 Δεκ 2015

Ὑποκριτές καί Φαρισαῖοι τόν πνίξατε τόν Χριστό κάπου στήν Μεσόγειο

Ὅλα θὰ ἦταν ὄμορφα, ὡραῖα, γιορτινά, μὲ τοὺς ἀνθρώπους χαρούμενους κι εὐτυχισμένους, ἕτοιμους νὰ ψωνίσουν, νὰ ἀγοράσουν, νὰ καταναλώσουν ὅπως ὁρίζει ἡ θεὰ διαφήμιση, ὅπως θὰ ἤθελα ἡ μαμὰ ἐταιρία ποὺ ἔκανε θεὰ τὴ διαφήμιση.  Ὅλα θὰ ἦταν ὅπως πρέπει, ἂν δὲν ὑπῆρχαν κάτι μυτερὰ ἀγκάθια νὰ χαλᾶνε τὴ γιορτινὴ σούπα.  Ἀλλὰ βλέπεις, ὅπου κυριαρχοῦν οἱ ἐταιρίες καὶ ὄχι οἱ ἄνθρωποι ὅλα μπαίνουν στὴν ἄκρη γιὰ τὸ κέρδος τῆς ἐταιρίας. 
Τί νὰ σοῦ κάνει ἡ ἐταιρία ποὺ παράγει ὄπλα καὶ ἡ ἐταιρία ποῦ τὰ ἐμπορεύεται; Πῶς ἀλλιῶς θὰ κερδίσουν χωρὶς πολέμους; Τὰ ὄπλα δὲν «καταναλώνονται» ἀλλιῶς. Δὲν πᾶς ὡς χριστουγεννιάτικο δῶρο στὸ φίλο σου μία ρουκέτα, ἂς ποῦμε, τυλιγμένη σὲ χρυσὸ χαρτί. Οὔτε ἀγοράζεις στὸν ἀδερφό σου ἕνα κουτὶ σφαῖρες ἀντὶ γιὰ σοκολατάκια. 
Μπορεῖς ὅμως νὰ τὰ «δωρίζεις» σὲ τίποτα κακόμοιρους Ἀσιάτες ἢ Ἀφρικανοὺς ἀφοῦ τοὺς βάλεις πρῶτα νὰ τσακώνονται μεταξύ τους. Μετὰ θὰ σὲ παρακαλᾶνε γιὰ τὰ «δῶρα» ποὺ παράγεις καὶ ἐμπορεύεσαι...
Εἶναι, ποὺ λέτε, κάτι παράσιτα, ἀνθρώπους δὲν τοὺς λές, ποὺ ἄφησαν τὰ σπίτια τους ποὺ βομβαρδίζονταν μὲς στὸ καταχείμωνο καὶ κίνησαν γιὰ τοὺς δικούς μας τόπους. Τί θράσος ἀλήθεια ἐκ μέρους τους, τί ἀγένεια! 
Ἦρθαν καὶ χάλασαν τὴν ἀποβλάκωσή μας. Κάτι βρεγμένα καὶ πεινασμένα παιδικὰ κορμάκια γέμισαν τὶς ὀθόνες τῆς ἀπραξίας μας τὴν ὥρα ποὺ ὅλοι περιμέναμε νὰ δοῦμε στὶς ὀθόνες πόσες μέρες ἔμειναν ἀκόμη γιὰ τὰ Χριστούγεννα. 
Ὅμως, ἀκόμη κι αὐτὸν τὸν μέγιστο ἀνθρώπινο πόνο τοῦ ξεριζωμοῦ καὶ τῆς προσφυγιᾶς, οἱ ἐταιρίες, ὡς γνήσια ἁρπακτικὰ καὶ μανοῦλες στὸ ἐμπόριο, ἔσπευσαν νὰ τὸν ἐξαργυρώσουν. 
Ἂν δὲν ὑπῆρχαν οἱ ἐταιρίες-κανάλια γιὰ νὰ δείξουν τὴν «εὐαισθησία» τῶν ἐταιριῶν, δὲν θὰ ὑπῆρχε κανένας λόγος οἱ ἐταιρίες νὰ εἶναι «εὐαίσθητες». 
Ὅμως τέτοιες γιορτινὲς μέρες οἱ ἐταιρίες φροντίζουν γιὰ ὅλους ὅσους βρίσκονται σὲ ἀνέχεια. 
Δίνουν «δωρεάν» χρόνο ὁμιλίας στὰ κινητὰ γιὰ νὰ μιλᾶμε, νὰ λέμε ἄσχετα μέχρι νὰ καταναλώσουμε τὸ χρόνο, νὰ ἀνταλλάσσουμε ψεύτικες, τὶς περισσότερες φορές, εὐχές, γιατί ἔτσι εἴθισται καὶ νὰ μᾶς γίνεται συνείδηση πὼς τὸ δικαίωμα στὸ νὰ μιλᾶμε ὅσο θέλουμέ μας τὸ παραχώρησε ἡ ἐταιρία ἡ ὁποία ὅποτε θέλει, μπορεῖ νὰ μᾶς τὸ στερήσει, ὅπως γιὰ παράδειγμα, ἂν δὲν πληρώσουμε τὸ λογαριασμό. 
Πρέπει νὰ μάθουμε πὼς οἱ ἐταιρίες θὰ εἶναι καλὲς μαζί μας ἂν κι ἐμεῖς εἴμαστε καλοὶ καταναλωτές, ἀλλιῶς θὰ ὑποστοῦμε τὶς συνέπειες. 
Χαρίζουν στοὺς καλοὺς πελάτες εἰσιτήρια θεαμάτων καὶ δεῖπνα στὴ μισὴ τιμὴ ἀρκεῖ νὰ τοὺς τὸ ζητήσουμε. Οἱ ἐταιρίες ἔχουν φροντίσει πρὶν ἀπό μας γιὰ τὸ τί θὰ μᾶς ἄρεσε νὰ δοῦμε καὶ νὰ φᾶμε. Εἴμαστε ἐλεύθεροι νὰ ἐπιλέξουμε αὐτὸ ποὺ ἐκεῖνες θέλουν. 
Οἱ ἰατρικὲς καὶ ἀσφαλιστικὲς ἐταιρίες φροντίζουν γιὰ τὴν ὑγεία καὶ τὴν ἀσφάλειά μας. Τὰ δημόσια νοσοκομεῖα καὶ οἱ δομὲς κοινωνικῆς ἀσφάλισης καὶ μέριμνας ἰσοπεδώθηκαν ἀφοῦ πρῶτα καταληστεύτηκαν, γιὰ νὰ ἐπικρατήσει καὶ νὰ ἀναδειχτεῖ ἡ ἀνωτερότητα τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας. 
Μὲ σημαία τοὺς τὴν ὑγεία μὲ ἀξιοπρέπεια γιὰ ὅλους ξεχνᾶνε νὰ συμπληρώσουν: «γιὰ ὅλους ὅσους ἔχουν νὰ πληρώσουν». 
Τὰ δημόσια νοσοκομεῖα, πρὸς τὸ παρόν, χορταίνουν μὲ ἐξαγγελίες καὶ ὑποσχέσεις. 
Γιὰ παράδειγμα, τὸ Σπηλιοπούλειο Ὀγκολογικὸ Νοσοκομεῖο τελικοῦ σταδίου λειτουργεῖ χωρὶς τὸ ἀπαραίτητο προσωπικό. Κοινωνικοὶ λειτουργοί, φυσικοθεραπευτές, ψυχολόγοι καὶ νοσηλευτὲς δὲν ὑπάρχουν. Ὅσο γιὰ ὑλικά, ὅτι περισσεύει ἀπὸ τὰ κοινωνικὰ ἰατρεῖα. 
Αὐτὰ παθαίνει ὅποιος ἐπιθυμεῖ δημόσια δωρεὰν ὑγεία, καταλήγει νὰ μὴν ἔχει οὔτε δημόσια οὔτε δωρεὰν οὔτε ὑγεία. Ἐνῶ, λίγο πιὸ βόρεια, ἡ ἐταιρία-νοσοκομεῖο εἶναι παράδειγμα πρὸς μίμηση. Ξενοδοχεῖο σκέτο καὶ μὲ τοὺς καλύτερους γιατρούς, ἀρκεῖ νὰ ξεχωρίζεις στὴ «λεπτομέρεια», νὰ ἔχεις χρῆμα νὰ πληρώσεις. 
Τοῦτες τὶς μέρες, ἅγιες τὶς βαφτίζουν ἀλλὰ ποτὲ δὲν κατάλαβα «γιατί;» καὶ «γιὰ ποιούς;», οἱ ἑταιρεῖες δείχνουν τὸ «ἀνθρώπινο» πρόσωπό τους περιμένοντας τὴν «ἔλευση τοῦ Χριστοῦ». Τὶς ὑπόλοιπες 364 μέρες τοῦ χρόνου δὲν νοιάζονται γιὰ τὴν ἀσχήμια τοῦ προσώπου τους. 
Καμώνονται, τάχα, πὼς δὲν πῆραν χαμπάρι ὅτι ὁ Χριστὸς ποὺ περιμένουν πνίγηκε κάπου στὴ Μεσόγειο.
Χρήστος Κυργιάκης
alfavita.gr

3 σχόλια:

  1. Κομμάτι της μεγάλης αλήθειας που βιώνει η Ελλάδα και όλος ο κόσμος τα γραφόμενα.Είναι δυνατόν ο απανθρωποποιηθείς άνθρωπος να (ανα)γνωρίσει τον εναθρωπίσαντα Θεό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το άρθρο κινείται στα όρια της βλασφημίας. Δεν μπορούμε να εκφραζόμαστε βλάσφημα για τον Χριστό λέγοντας ότι "πνίγηκε στη Μεσόγειο". Αυτό που θέλει να πει ο αρθρογράφος, ας βρει άλλο τρόπο να το πει και όχι μέσω βλάσφημων εκφράσεων. Ο Χριστός είναι Θεός και δεν πνίγεται ΠΟΤΕ! Ας το καταλάβει ο αρθρογράφος και ας βρει άλλο τρόπο να κατηγορήσει την υποκρισία και την σκληρότητα.

    Ευριπίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ὅτι νἆναι! τοῦ χαρίζανε γάιδαρο, καί αὐτός τόν κοίταγε στά δόντια. μήπως βλασφημοῦσε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ θεολόγος ὅταν ἔλεγε στήν κηδεία τοῦ Μ.Βασιλείου ὅτι ὁ Χριστός καθεύδει;;

      Διαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.