26 Ιαν 2013

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς ΙΕ΄ Λουκᾶ: «Κάθε φορᾶ ποὺ σμίγουμε τὰ χείλη στὸ Θεῖο Ποτήρι, ὁ Χριστὸς εἶναι ποὺ μᾶς καλεῖ»

Γράφει, Ἀρχιμανδρίτης πατήρ ωλ Κωνστάνταρος
(Ἑβραίους ζ΄ 26 - ἡ΄ 2)
Ὑψηλὲς καὶ ἀποκαλυπτικὲς οἱ ἀλήθειες ποὺ καταγράφει ὁ Ἀπόστολος στὴν περικοπὴ τὴν ὁποία θὰ ἀκούσουμε στοὺς ναούς μας.
Μς μιλάει γιὰ τν τέλειο ρχιερέα κα γιὰ τν λατρεία στος ορανούς.
Πράγματι, δὲν πάρχει λλος τέλειος κα πόλυτος ρχιερέας π τν Κύριό μας ησο Χριστό. περοχ του εναι σύγκριτη. Εναι αώνιος κα μοναδικς σὲ σχέση μὲ τος ρχιερες τς Παλαις Διαθήκης. Κα ατό, διότι δὲν εναι νας κοινς νθρωπος, λλὰ Θες πο γινε κα νθρωπος. δικός μας πλέον αώνιος ρχιερέας εναι Θεάνθρωπος Κύριός μας ησος Χριστός, ποος πρόσφερε τ αμα του θυσία, «πὲρ τς το κόσμου ζως κα σωτηρίας»!
Πόσο συγκινητικὰ ποστολικ γραφίδα χαράσσει τν αώνια ατ λήθεια «τοιοτος γὰρ μν πρεπεν ρχιερεύς, σιος, κακος, μίαντος» δίχως χνος μαρτίας. Γί΄ αὐτὸ καὶ ἡ μοναδική του θυσία λυτρώνει ὅσους τὸ ἐπιθυμοῦν καὶ θέλουν νὰ...
σωθοῦν.
Εναι λοιπν Λυτρωτής μας. Ατς πο μία φορὰ κα γιὰ πάντα πρόσφερε τν θυσία πὲρ το λαο του (λου το κόσμου). Τν μοναδικ κα σύλληπτη θυσία το διου το αυτο του, πάνω στν Τίμιο Σταυρό! Γί΄ ατ κα κατὰ τν νδοξη νάληψή Του, περυψώθηκε πάνω π τος ορανούς, πάνω π τος γίους κα λόκληρο τν γγελικ κόσμο, συνεχίζοντας τ ρχιερατικό Του ξίωμα!
μολογουμένως, οδέποτε θὰ μποροσε νθρωπος, ποιος κα ν ταν ατός, νὰ προσφέρει τέτοια θυσία. λοι ο ρχιερες τς Παλαις Διαθήκης ασθάνονταν, ς τελες νθρωποι, τ βάρος τς προσωπικς τους κάτ΄ ρχὰς νοχς, γί΄ ατ κα κάθε ουδαος ρχιερες «πρότερον πὲρ τν δίων μαρτημάτων θυσίαν νέφερεν, πειτα τν το λαο». Δήλ. Ατς δὲν εχε νάγκη, πως ο λλοι ρχιερες, νὰ προσφέρει καθημερινὰ θυσίες, πρτα γιὰ τς δικές του μαρτίες κα στερα γιὰ τς μαρτίες το λαο. Ατ τ κανε μία γιὰ πάντα, προσφέροντας τν διο τν αυτό του.
λλὰ κα ατὲς ο θυσίες πο πρόσφεραν στὰ θυσιαστήρια «τν τύπων κα τς σκις», δὲν εχαν δύναμη. σημασία τους ταν πολ μικρή, διότι π τέλους, τὰ αματα π τς ζωοθυσίες δὲν χουν τν δύναμη π τς οσίας νὰ ξαλείψουν τς μαρτίες τν ταλαίπωρων νθρώπων. Να μὲν θελαν τν ξιλέωση, διψοσαν τν λύτρωση, λλὰ τ αμα τν ταύρων, τν τράγων κα τν δαμάλεων, σο φθονο κα ν ρρεε ταν ντελς νίσχυρο, κα δὲν πρόσφερε παρὰ μία πλ νακούφιση, ποία μως κανε τν νθρωπο νὰ συνειδητοποιήσει τι πλέον τν νάγκη το λοκληρωτικο καθαρμο κα ατς τς λυτρώσεως!
 νυπερθέτως, νθρωπος ζητοσε τν λύτρωση κα σωτηρία. Γί΄ ατ ζοσε κι ατ προσδοκοσε. Κα σο περισσότερο τν ποθοσε τν λύτρωση, τόσο κα περισσότερο συνειδητοποιοσε τ δέσιμό του στὰ δεσμὰ τς καταραμένης μαρτίας.
Ο πόγονοι το δάμ, σο τ κουβάρι το χρόνου ξετυλιγόταν κα τ στημόνι τς στορίας φαινε τ νομολόγητο δράμα στν καμβὰ τς νθρωπότητας, συνειδητοποιοσαν  τι καμμιὰ θυσία κα οδες ρχιερεύς, ετε το λαο το Θεο, ετε ποιουδήποτε λλου λαο πο φθανε στ κατάντημα τς νθρωποθυσίας, τι, γιὰ τν ποθητ λύτρωση, χρειάζεται νας λλος, Οράνιος ρχιερέας.  
ρχιερέας κενος ποος θὰ πάρει πάνω του λόκληρο τ χρέος το νθρώπου. Καί, δόξα τ Θε, λθε γιὰ τν τραγικ δεσμώτη στν μαρτία κα στν θάνατο, νθρωπο, ναμενόμενος λευθερωτής! λθε Λυτρωτής, κα μὲ τν θυσία το αματός του λουσε τς ψυχές μας κα τς καθάρισε π τος φοβερος κα ηδιαστικος ρύπους τς μαρτίας κα τς παρακος.
Ατ λοιπν τ αμα τ Λυτρωτικ πο ποθούσαμε δελφοί μου, τοτο τ αμα καθαρίζει τ συνείδησή μας π κάθε μαρτία, π κάθε τύψη κα π κάθε νοχ πο παραλύει τν παρξή μας.
Ναί, ατ τ αμα τς Θείας Κοινωνίας τώρα μς καθαρίζει, μς θεραπεύει, μς ερηνεύει κα μς Χριστοποιε. τσι, κάθε φορ πο σμίγουμε τὰ χείλη στ Θεο Ποτήρι, κάθε φορ πο νθρωπος λειτουργός, μέσα στος ρθοδόξους κα μόνο ναος μς καλε νὰ μεταλάβουμε, θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε τοτο. τι σὲ κάθε Θεία Λειτουργία Ατς διος Αώνιος ρχιερεύς, Κύριός μας ησος Χριστς εναι πο μς καλε. Ατς εναι πο προσφέρει, διὰ το λειτουργο του, τ διο του τ Σμα κα τ Αμα τ ποο ρρευσε πάνω στν Γολγοθά. «Σ γὰρ ε προσφέρων κα προσφερόμενος», παγγέλει μὲ τὰ πήλινα χείλη του, μὲ κομμένη τν νάσα κα μὲ καρδιακος λυγμος λειτουργς νώπιον το φρικτο θυσιαστηρίου. Το θυσιαστηρίου ατο κύκλοθεν το ποίου παραστέκουν κα ναμέλπουν τν Τρισάγιον μνον «γγελοι, ρχάγγελοι...». 
Χρειάζεται τώρα νὰ τονίσουμε, μὲ ποιὰ ραγε κα μὲ πόση προσοχ θὰ πρέπει νὰ προσεγγίζουμε τς βαθμίδες το ερο θυσιαστηρίου στε νὰ γίνουμε σύσσωμοι κα συναιμοι Χριστο; Τοτο μόνο λέμε. Εναι χίλιες φορὲς προτιμότερο νὰ παραμείνουμε στν θέση μας, παρὰ προετοίμαστοι νὰ λάβουμε μέσα μας τν φωτιὰ πο θὰ μς κατακάψει... σοι δε λειτουργοί, τολμον νὰ δίνουν τν Χριστ κε πο δὲν πρέπει (ν γνωρίζουν), δὲν κάνουν τίποτε λλο παρὰ νὰ μιμονται τν ούδα πο πρόδωσε κα παρέδωσε τν Κύριο στος χθρούς του...
θυσία το Χριστο! Αώνιος ρχιερέας κα Λυτρωτς πο θυσιάζει τν αυτόν του γιὰ τν γάπη το πλάσματός του. Ατὲς τς στιγμὲς δελφοί μου χρόνος σταματ, χρος χάνει τς διαστάσεις του κα πάσα πνο ανε, μνε κα δοξολογε τ σφάγιον τ μωμον. Ο καρδιὲς σων λάβουν τ Σμα κα τ Αμα το Θεανθρώπου θὰ χουν μεταβληθε σ΄ να ζωνταν θυσιαστήριο. δὲ νος το κοινωνοντος, μαζ μὲ λο τν σωτερικό του κόσμο, ξεσπ σὲ γαπητικὲς «σματικὲς» κραυγὲς πρς Ατν πο διὰ τς Θεϊκς του γάπης θελξε τν πτωχ παρξη. «Κύριε, Κύριε, Κύριε... σ οδας τι φιλ σέ...» 
ψυχ πλέον χει φήσει «πάσαν τν βιωτικν μέριμναν» κα βιώνει ατ πο στ δεύτερο μέρος τς σημερινς περικοπς πόστολος Παλος στρέφει τ βλέμμα.
Πόσο πραγματικά, πόσο αθεντικὰ κα γεμάτος δέος π. τν θνν μς παρουσιάζει τν μέγα ρχιερέα, τν Χριστ ν δεξιὰ το Πατρός! χουμε τέτοιον ρχιερέα ποος «κάθισεν ν δεξιὰ το θρόνου τς μεγαλωσύνης ν τος ορανος». Κάθησε δήλ. στὰ δεξιὰ το θρόνου τς Θείας μεγαλειότητος στος ορανούς. Κάθησε ς Βασιλέας το πιγείου λλὰ κα το πουρανίου κόσμου. Κα γινε λειτουργς τν «γίων» πο βρίσκονται στος ορανος κα τς ληθινς κα πραγματικς σκηνς, τν ποία κατασκεύασε διος Κύριος κα χι κάποιος νθρωπος.
λήθεια, τί νὰ ψελλίσουν τὰ ρυπαρά μας χείλη γιὰ τν μεγαλειώδη ατ εκόνα πο μς παρουσιάζει λόγος το Θεο; Κα πς νὰ σύρουν τὰ χωμάτινα δάκτυλα τν πέννα πρς μνον το μεγαλείου του πουρανίου ρχιερέως;
Σὲ τέτοιες περιπτώσεις νδείκνυται συντριβ λόγω τς συναίσθησης τς ναξιότητας κα ταυτοχρόνως δοξολογικ σιγ νώπιον τν γγέλων κα τν γίων το Θεο.
δελφοί μου. πίστη μς συνοψίζεται στ λατρεία μας. Στν ρθόδοξη λατρεία μας κάθε Κυριακ κα κάθε φορ πο λειτουργομε κα κοινωνομε Το Δεσποτικο Σώματος κα Αματος! Ατ λατρεία ποτελε τν πυρήνα τς γίας πίστεώς μας. ς μν δικομε λοιπν τν αυτό μας. Ο πρόγονοί μας μέσα π τς αματηρὲς θυσίες λαχταροσαν τν λύτρωση κα προσδοκοσαν π λόκληρους αἰῶνες τν Λυτρωτή.
Λυτρωτς λθε κα ατεπαγγέλτως θυσιάστηκε γιὰ νὰ μς λυτρώσει δωρεάν. Κα τώρα συνεχίζει στ περουράνιο θυσιαστήριο...
Τί λέτε λοιπόν; Μπορε νὰ νομάζεται καν νθρωπος ατς πο ρνεται τέτοια γάπη κα ατ τν θυσία, τν αώνια κα μοναδική;
μήν.
ρχ. ωλ Κωνστάνταρος, Κόνιτσα
Email: ioil.konitsa@gmail.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.