Ἂν δὲ δο­κι­μά­σεις κά­τι, δὲν μπο­ρεῖς νὰ πεῖς ὅ­τι σ’ ἀ­ρέ­σει ἢ δὲ σ’ ἀ­ρέ­σει.

Συμ­φω­νῶ ἀ­πό­λυ­τα  μὲ τὴ­ν ­πα­ρα­πά­νω φρά­ση. Τὸ θέ­μα ὅ­μως εἶ­ναι, ὅτι ­τὴ­ν ­ἀκού­ω­ ­δι­αρ­κῶς  σὲ συ­ζη­τή­σεις κυ­ρί­ως σαρ­κι­κοῦ πε­ρι­ε­χο­μέ­νου. Κι αὐ­τὸ ἀ­πό­ ­τὴ μιᾶ­ ­με­ρι­ά­ ­μὲ κά­νει  νὰ προ­βλη­μα­τί­ζο­μαι­ ­καὶ ­νὰ λυ­πᾶ­μαι  γι­ὰ­ ­τὴν ­κα­τά­στα­ση­ ­στὴν ὁ­ποί­α  μᾶ­ς ­ἔ­χει ὁ­δη­γή­σει ὁ­ ση­με­ρι­νό­ς  ὑ­λι­στι­κό­ς ­καὶ ­αἰσθη­τη­ρι­α­κὸ­ς  τρό­πος ζω­ῆς. Ἀ­πὸ­ ­τὴν ­άλ­λη, βέ­βαι­α, δὲν ­τοὺς κα­τη­γο­ρῶ αὐ­τοὺς ποὺ ­τὴ χρη­σι­μο­ποι­οῦ­ν μ’ αὐ­τὸν ­τὸν ­τρό­πο, ἀ­φοῦ κι ἐ­γώ­ ­ἄλ­λο­τε εἶ­χα τὸν ἴδι­ο τρό­πο­ ­σκἐ­ψης μ’ ἐ­κεί­νους.

Εἶ­ναι τό­σο στε­νά­χω­ρο  νὰ ἀ­κοῦς ­νέου­ς ­ἀν­θρώ­που­ς ­νὰ ἐκ­φρά­ζου­ν  τὰ ὄ­νει­ρα καὶ­ ­τὶς ­σκέ­ψει­ς ­τους καὶ­ ­μέ­σα σ’ αὐ­τὰ νὰ ἀν­τι­κρί­ζει­ς  κά­τι βρώ­μι­κο. Κι αὐ­τὸ γι­α­τί­ ὅλες οἱ ἐ­πι­θυ­μί­ε­ς ­στρέφον­ται γύ­ρω ἀπὸ­ ­τὴν  ἡ­δο­νή­ ­καὶ­ ­τὶς ­σαρ­κι­κες ἀπὸ­λαύ­σεις, κι ὅ­λα­ –αὐτὰ  μᾶ­ς ­κά­νουν νὰ χά­νου­με  τὴ χα­ρὰ καὶ­ ­τὴν ­ξε­γνοι­α­σι­ὰ τῆ­ς  ἁ­γνό­τη­τα­ς  καὶ­ ­γε­νι­κό­τε­ρα τὴν  οὐ­σί­α­ ­τῆ­ς ­ζω­ῆς. Στὴ βά­ση της ὅ­μως ὅ­λη αὐ­τὴ ἡ κα­τά­στα­ση πι­στεύ­ω ὅ­τι ἐκ­φρά­ζει τὴν ἀ­πελ­πι­σμέ­νη ἐ­πι­θυ­μί­α τοῦ ἀν­θρώ­που νὰ φτά­σει στὴν πλή­ρω­ση καὶ τὴν εὐ­τυ­χί­α.

Ὅ­τα­ν ­κα­θη­με­ρι­νὰ  ὁ­ ­κό­σμος βομ­βαρ­δί­ζε­ται­ ­ἀπὸ εἰ­κό­νες καὶ συ­ζη­τή­σεις ἀ­σέμνου πε­ρι­ε­χο­μέ­νου, κυ­ρί­ως μέ­σῳ τῶν Μ.Μ.Ε., πῶς μπο­ρεῖ μί­α ἀ­θώ­α καὶ κα­θα­ρὴ ψυ­χὴ νὰ πα­ρα­μεί­νει ἔ­τσι; Πῶς μπο­ροῦν τὰ ὄ­νει­ρα καὶ οἱ συλ­λο­γι­σμοὶ νὰ εἶναι ἁ­γνά; Εἶ­ναι ἀ­πό­λυ­τα λο­γι­κό, ἰ­δι­αί­τε­ρα οἱ νέ­οι ποὺ δι­α­κρί­νον­ται γιὰ τὴ λα­χτά­ρα νὰ γευ­τοῦν κά­τι και­νούρ­γιο καὶ ὄ­μορ­φο, ποὺ…

θὰ τοὺς δη­μι­ουρ­γή­σει χα­ρά, νὰ ζη­τοῦν νὰ ἀπο­κτή­σουν τέ­τοιες ἐμ­πει­ρί­ες. Μέ­σα ἀπ’ αὐ­τὲς τὶς ἐμ­πει­ρί­ες ὅ­μως, ἐ­πι­θυ­μοῦν καὶ τὸ ἀρ­ρω­στη­μέ­νο, ἐ­κεῖ­νο ποὺ ξε­περ­νᾶ τὸ φυ­σι­ο­λο­γι­κό, κι αὐ­τὸ, για­τί σή­με­ρα ἔ­χει χα­θεῖ ἡ ἔν­νοι­α τοῦ φυ­σι­ο­λο­γι­κοῦ. Ὅ­που γυ­ρί­σεις νὰ κοι­τά­ξεις, προ­βάλ­λε­ται τὸ πρό­τυ­πο τοῦ ἀσέ­μνου καὶ δι­α­στρο­φι­κοῦ ἀν­θρώ­που. Ἐ­κεί­νου ποὺ ἐ­πι­δει­κτι­κὰ δη­λώ­νει τὴν ἐ­πι­θυ­μί­α του νὰ ἀλ­λά­ξει τὴν ἴ­δια του τὴ φύ­ση.

Εἶ­ναι τό­σο κρί­μα  ποὺ­ έ­χου­με χά­σει­ ­τὶς ­ἀξίε­ς  καὶ­ ­τὸ ἦ­θος μας! Καὶ­ ­τὸ χει­ρό­τε­ρο; Ἂν τολ­μή­σει­ς ­να ἀ­να­φέ­ρει­ς ­αὐ­τὲ­ς  τὶς ­δύ­ο­ ­λέ­ξεις σὲ θε­ω­ροῦ­ν ­ὀπι­σθο­δρο­μι­κὸ!  ­Ἔχου­με ξε­πε­ρά­σει­ ­ἀ­κό­μη­ ­καὶ  τὰ κτή­νη­ ­καὶ­ ­τὴν ­ἄλο­γη­ ­φύ­ση!  Πα­ρό­λα αὐ­τά, δὲν παύ­ω νὰ ἐλ­πί­ζω ὅ­τι κά­πο­τε ὅ­λη αὐ­τὴ ἡ δι­α­στρο­φὴ θὰ πά­ψει νὰ ὑ­πάρ­χει, του­λά­χι­στον στὸ βαθ­μὸ ποὺ τὴ συ­ναν­τᾶ­με σή­με­ρα. Κι αὐ­τὸ για­τί ξέ­ρω πὼς ὑ­πάρ­χουν κι ἐ­κεῖ­νοι ποὺ κρα­τοῦν τὶς ἀ­ξί­ες καὶ δὲν ἔ­χουν πα­ρα­συρ­θεῖ ἀ­πὸ τὸ βδε­λυ­ρὸ κύμα τῆς ἀρ­ρω­στη­μέ­νης ση­με­ρι­νῆς πραγ­μα­τι­κό­τη­τας.

Ἄν­να Κον­τά­νη

Πηγη: romnios.gr