«Γιὰ νὰ ζήση ὁ κόσμος», Ἀθήνα, 1970.
Μόνο κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Βαπτίσματος μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τὸν μυστηριακὸ χαρακτῆρα ποὺ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δίνει στὴν «μετάνοια». Ἡ θεολογία τῶν μυστηρίων στὸ νομικό της λοξοδρόμημα, ἐξήγησε τὸ μυστήριο αὐτὸ σὰν μιὰ ἁπλὴ «νομικὴ» ἐξουσία ποὺ ἔχει κανεὶς νὰ χαρίζει τὰ ἁμαρτήματα, μιὰ ἐξουσία ποὺ ὁ Χριστὸς «παραχώρησε» στὸν ἱερέα. Ἡ ἐξήγηση ὅμως αὐτὴ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν μυστηριακὴ φύση της. Τὸ μυστήριο τῆς συγχωρήσεως εἶναι τὸ Βάπτισμα, ὄχι γιατί προβαίνει σὲ μιὰ νομικὴ ἀπάλειψη τῆς ἐνοχῆς, ἀλλὰ γιατί εἶναι βάπτισμα στὸν Χριστό, ποὺ εἶναι Συγχώρηση. Τὸ ἁμάρτημα τῶν ἁμαρτημάτων -τὸ ἀληθινά, «προπατορικὸ ἁμάρτημα»- δὲν εἶναι ἡ παράβαση τῶν κανόνων, ἀλλὰ πρῶτα ἀπ' ὅλα τὸ λοξοδρόμημα τῆς ἀγάπης τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ...