Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Μὲ τοὺς Δημοκρατικοὺς τοῦ ἀνοϊκοῦ Τζὸ Μπάϊντεν νὰ θέλουν νὰ σύρουν τὴν ὑφήλιο σὲ ὁλοκαύτωμα καὶ τὴ Ρωσία νὰ ἐπικαιροποιεῖ τὸ πυρηνικό της δόγμα, ὁ πυρηνικὸς ὄλεθρος μοιάζει πιὸ ἐγγὺς ἀπὸ ποτέ.
Ὁ κόσμος παρακολουθεῖ μουδιασμένος τὶς ἐξελίξεις, ἀρκούμενος μόνο στὸ νὰ ξορκίζει τὴ σκέψη τῆς καταστροφῆς, ἐλπίζοντας ὅτι θὰ ἐπικρατήσει ἡ λογική. Λὲς καὶ σὲ ὅλους τοὺς μεγάλους πολέμους ποὺ αἰματοκύλησαν τὸ ἀνθρώπινο γένος ἐπικράτησε ἡ λογική, γιὰ νὰ ἐπικρατήσει σήμερα, ποὺ μάλιστα εἶναι καὶ πιὸ δυσεύρετη ἀπὸ ποτέ.
Πολλοὶ ἀναλυτὲς σημείωσαν ὅτι μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ὑπῆρξε μόνο μιὰ κρίση τόσο σοβαρὴ ὅσο αὐτὴ ποὺ ἀντιμετωπίζουμε σήμερα μεταξὺ Δύσης καὶ Ρωσίας. Ἡ κρίση τῶν πυραύλων της Κούβας τὸ 1962, ὑπῆρξε ἡ πιὸ ἐπικίνδυνη φάση τῆς ἱστορίας ὅπου οἱ δύο ὑπερδυνάμεις τοῦ Ψυχροῦ πολέμου... ἔφτασαν στὸ χεῖλος μιᾶς πυρηνικῆς ἀποκάλυψης.
Ἦταν τότε ποὺ οἱ Σοβιετικοὶ ἐγκατέστησαν κρυφὰ πυραύλους μεσαίου βεληνεκοῦς στὴν Κούβα, ἀποκτῶντας τὴ δυνατότητα νὰ καταφέρουν πυρηνικὸ πλῆγμα σὲ ἕνα τεράστιο τμῆμα τῶν ΗΠΑ. Ἐκείνη ἡ κρίση εἶχε προκαλέσει μεγάλη παγκόσμια ἀνησυχία καὶ κορυφώθηκε μέσα σὲ δεκατρεῖς ἡμέρες, ὅταν ὁ σοβιετικὸς ἡγέτης Νικίτα Χρουστσὸφ συμφώνησε τελικὰ νὰ ἀποσύρει τοὺς πυραύλους.
Ἕνας ἀπὸ ἐκείνους ποὺ βίωσαν στὸ πετσί τους τὴν κρίση τῶν πυραύλων τῆς Κούβας, ἦταν ὁ μεγάλος δάσκαλος τοῦ Γένους, Φώτης Κόντογλου, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἔγραψε καὶ ἕνα συγκλονιστικὸ κείμενο ὅπου ἐξέφραζε τὸν ἀποτροπιασμό του γιὰ τὸ κατάντημα τῶν ἐθνῶν.
Ὁ κόσμος παρακολουθεῖ μουδιασμένος τὶς ἐξελίξεις, ἀρκούμενος μόνο στὸ νὰ ξορκίζει τὴ σκέψη τῆς καταστροφῆς, ἐλπίζοντας ὅτι θὰ ἐπικρατήσει ἡ λογική. Λὲς καὶ σὲ ὅλους τοὺς μεγάλους πολέμους ποὺ αἰματοκύλησαν τὸ ἀνθρώπινο γένος ἐπικράτησε ἡ λογική, γιὰ νὰ ἐπικρατήσει σήμερα, ποὺ μάλιστα εἶναι καὶ πιὸ δυσεύρετη ἀπὸ ποτέ.
Πολλοὶ ἀναλυτὲς σημείωσαν ὅτι μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ὑπῆρξε μόνο μιὰ κρίση τόσο σοβαρὴ ὅσο αὐτὴ ποὺ ἀντιμετωπίζουμε σήμερα μεταξὺ Δύσης καὶ Ρωσίας. Ἡ κρίση τῶν πυραύλων της Κούβας τὸ 1962, ὑπῆρξε ἡ πιὸ ἐπικίνδυνη φάση τῆς ἱστορίας ὅπου οἱ δύο ὑπερδυνάμεις τοῦ Ψυχροῦ πολέμου... ἔφτασαν στὸ χεῖλος μιᾶς πυρηνικῆς ἀποκάλυψης.
Ἦταν τότε ποὺ οἱ Σοβιετικοὶ ἐγκατέστησαν κρυφὰ πυραύλους μεσαίου βεληνεκοῦς στὴν Κούβα, ἀποκτῶντας τὴ δυνατότητα νὰ καταφέρουν πυρηνικὸ πλῆγμα σὲ ἕνα τεράστιο τμῆμα τῶν ΗΠΑ. Ἐκείνη ἡ κρίση εἶχε προκαλέσει μεγάλη παγκόσμια ἀνησυχία καὶ κορυφώθηκε μέσα σὲ δεκατρεῖς ἡμέρες, ὅταν ὁ σοβιετικὸς ἡγέτης Νικίτα Χρουστσὸφ συμφώνησε τελικὰ νὰ ἀποσύρει τοὺς πυραύλους.
Ἕνας ἀπὸ ἐκείνους ποὺ βίωσαν στὸ πετσί τους τὴν κρίση τῶν πυραύλων τῆς Κούβας, ἦταν ὁ μεγάλος δάσκαλος τοῦ Γένους, Φώτης Κόντογλου, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἔγραψε καὶ ἕνα συγκλονιστικὸ κείμενο ὅπου ἐξέφραζε τὸν ἀποτροπιασμό του γιὰ τὸ κατάντημα τῶν ἐθνῶν.
«Φτάξαμε στὴν παραζάλη νὰ κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστὴ ἡ ἀνθρωπότητα».
Ἂς δοῦμε κάποια ἀποσπάσματα γιὰ τὸ τί ἔγραφε ὁ μεγάλος κύρ Φώτης γιὰ ἐκείνη τὴν κρίση, ὥστε νὰ τὰ συγκρίνουμε μὲ τὴ σημερινὴ καὶ νὰ καταλάβουμε ὅτι τίποτα δὲν ἔχει ἀλλάξει. Τὰ λόγια του ἀποδεικνύονται ἐπίκαιρα σὰν νὰ γράφτηκαν σήμερα, Τετάρτη 20 Νοεμβρίου τοῦ 2024.
«Ὁ Ἅδης ἔχει ἀνοιχτὸ τὸ στόμα του, ἕτοιμος νὰ μᾶς καταπιεῖ. Ἂς μᾶς γλυτώσει λοιπὸν ἡ ἐπιστήμη μας, ἡ σοφία μας, ἡ φιλοσοφία μας, ἡ τέχνη μας, τὰ πανεπιστήμιά μας, τὰ ἐργαστήριά μας, ποὺ μέσα σ’ αὐτὰ σκαλίζαμε μέρα – νύχτα γιὰ νὰ βροῦμε τὸν διάβολο, ὡς ποὺ τὸν βρήκαμε, καὶ νάτος, ἔχει σκεπάσει μὲ τὰ μελανὰ φτερά του τὴν οἰκουμένη...]
[...Περάσαμε πολλοὺς πολέμους, εἴδαμε μεγάλες καταστροφές, μὰ δὲν μετανοήσαμε. Ἀντὶ νὰ μετανοήσουμε, ἐμεῖς ἀποκτηνωθήκαμε, γινήκαμε ζῶα, κυλιόμαστε μέσα στὴ βρῶμα. Ἦρθε ὁ μεγάλος πόλεμος (σ.σ. ὁ Δεύτερος Παγκόσμιος), ξερίζωσε τοὺς μισοὺς ἀπὸ μᾶς, κι ὅσοι ἀπομείνανε ἤτανε σὰν πεθαμένοι. Ὕστερα πέσανε ἀρρώστιες, πεῖνες. Ἐμεῖς ὅμως πηγαίναμε στὰ χειρότερα. Καταντήσαμε χοῖροι σιχαμεροί, δοσμένοι στὶς πιὸ βρώμικες ἡδονές, ἀδιάντροποι, πλεονέχτες, θεομίσητοι, ἄσπλαχνοι, τρελοὶ γιὰ τὰ λεφτά, γεμᾶτοι ἀλαζονεία γιὰ τὴν ἐπιστήμη μας, ὡς ποὺ φτάξαμε στὴ σημερινὴ παραζάλη καὶ κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστὴ ὅλη ἡ προκομμένη ἀνθρωπότητα...]
[...Μὰ ἐμεῖς μαθὲς δὲν εἴμαστε, ποὺ ὡς ἐχτὲς καυχιόμαστε γι’ αὐτὸν τὸν τραγέλαφο, ἐμεῖς δὲν φωνάζαμε μέρα – νύχτα πῶς ‘’τὰ καταπληκτικὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης θὰ λύσουν ὅλα τὰ προβλήματά μας’’ καὶ πῶς θὰ μᾶς κάνουνε νὰ ζοῦμε 200 καὶ 500 χρόνια, νὰ πετοῦμε στὰ ἄστρα, νὰ θρεφόμαστε μ’ ἕνα χάπι, νὰ δουλεύουνε γιὰ μᾶς οἱ μηχανὲς κι ἐμεῖς νὰ καθόμαστε, μ’ ἕναν λόγο νὰ μὴν ἔχουμε ἀνάγκη τὸν γέρο – Θεό...]
Τώρα ποὺ ἔφταξε ὁ κόμπος στὸ χτένι, μυξοκλαῖμε, ἢ κάνουμε τὸν κοριό, λέγοντας πῶς δὲν εἶναι τίποτα καὶ θὰ περάσει, δίνοντας στὸν ἑαυτό μας παρηγοριά, ὡς ποὺ νὰ γίνουμε σκόνη τῆς σκόνης;...][...Ναί, μονάχα ὅποιος δὲν ἔχει ξεχάσει τὸν Θεὸ πρὶν νὰ ἔρθει ἡ φοβέρα τῆς ὀργῆς του, καὶ ζοῦσε μὲ τὴν ἀγάπη σ’ Ἐκεῖνον, μονάχα αὐτὸς δὲν φοβᾶται σὲ τοῦτες τὶς ὧρες τῆς ἀπελπισίας. Αὐτὸς δὲν κλαίγει, ἀλλὰ παρακαλεῖ τὸν Κύριο νὰ λυπηθεῖ τὸν κόσμο...]
[...Ἀλλά, κι ἂν καὶ τούτη τὴ φορὰ λυπηθεῖ ὁ Θεὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν χαθοῦμε ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, πάλι ἐμεῖς θὰ ἐπιδοθοῦμε στὰ κακὰ θελήματά μας, ὅπως πρίν, ἴσως καὶ περισσότερο. Καὶ ἡ ὀργή του θὰ πλανιέται πάλι ἀποπάνω μας, ἡ μεγάλη μάχαιρα θὰ κρέμεται ἀπάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας. Ἐμεῖς ὅμως οἱ θεόστραβοι δὲν θὰ τὴ βλέπουμε, ἀλλὰ θὰ κοιτάζουμε μὲ τὰ τηλεσκόπια τοὺς πυραύλους καὶ θὰ καμαρώνουμε, ὡς ποὺ νὰ πέσει μιὰ καὶ καλὴ τὸ ρόπαλο ἀπάνω στὸ κλούβιο κεφάλι μας...».
«Ὁ Ἅδης ἔχει ἀνοιχτὸ τὸ στόμα του, ἕτοιμος νὰ μᾶς καταπιεῖ. Ἂς μᾶς γλυτώσει λοιπὸν ἡ ἐπιστήμη μας, ἡ σοφία μας, ἡ φιλοσοφία μας, ἡ τέχνη μας, τὰ πανεπιστήμιά μας, τὰ ἐργαστήριά μας, ποὺ μέσα σ’ αὐτὰ σκαλίζαμε μέρα – νύχτα γιὰ νὰ βροῦμε τὸν διάβολο, ὡς ποὺ τὸν βρήκαμε, καὶ νάτος, ἔχει σκεπάσει μὲ τὰ μελανὰ φτερά του τὴν οἰκουμένη...]
[...Περάσαμε πολλοὺς πολέμους, εἴδαμε μεγάλες καταστροφές, μὰ δὲν μετανοήσαμε. Ἀντὶ νὰ μετανοήσουμε, ἐμεῖς ἀποκτηνωθήκαμε, γινήκαμε ζῶα, κυλιόμαστε μέσα στὴ βρῶμα. Ἦρθε ὁ μεγάλος πόλεμος (σ.σ. ὁ Δεύτερος Παγκόσμιος), ξερίζωσε τοὺς μισοὺς ἀπὸ μᾶς, κι ὅσοι ἀπομείνανε ἤτανε σὰν πεθαμένοι. Ὕστερα πέσανε ἀρρώστιες, πεῖνες. Ἐμεῖς ὅμως πηγαίναμε στὰ χειρότερα. Καταντήσαμε χοῖροι σιχαμεροί, δοσμένοι στὶς πιὸ βρώμικες ἡδονές, ἀδιάντροποι, πλεονέχτες, θεομίσητοι, ἄσπλαχνοι, τρελοὶ γιὰ τὰ λεφτά, γεμᾶτοι ἀλαζονεία γιὰ τὴν ἐπιστήμη μας, ὡς ποὺ φτάξαμε στὴ σημερινὴ παραζάλη καὶ κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστὴ ὅλη ἡ προκομμένη ἀνθρωπότητα...]
[...Μὰ ἐμεῖς μαθὲς δὲν εἴμαστε, ποὺ ὡς ἐχτὲς καυχιόμαστε γι’ αὐτὸν τὸν τραγέλαφο, ἐμεῖς δὲν φωνάζαμε μέρα – νύχτα πῶς ‘’τὰ καταπληκτικὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης θὰ λύσουν ὅλα τὰ προβλήματά μας’’ καὶ πῶς θὰ μᾶς κάνουνε νὰ ζοῦμε 200 καὶ 500 χρόνια, νὰ πετοῦμε στὰ ἄστρα, νὰ θρεφόμαστε μ’ ἕνα χάπι, νὰ δουλεύουνε γιὰ μᾶς οἱ μηχανὲς κι ἐμεῖς νὰ καθόμαστε, μ’ ἕναν λόγο νὰ μὴν ἔχουμε ἀνάγκη τὸν γέρο – Θεό...]
Τώρα ποὺ ἔφταξε ὁ κόμπος στὸ χτένι, μυξοκλαῖμε, ἢ κάνουμε τὸν κοριό, λέγοντας πῶς δὲν εἶναι τίποτα καὶ θὰ περάσει, δίνοντας στὸν ἑαυτό μας παρηγοριά, ὡς ποὺ νὰ γίνουμε σκόνη τῆς σκόνης;...][...Ναί, μονάχα ὅποιος δὲν ἔχει ξεχάσει τὸν Θεὸ πρὶν νὰ ἔρθει ἡ φοβέρα τῆς ὀργῆς του, καὶ ζοῦσε μὲ τὴν ἀγάπη σ’ Ἐκεῖνον, μονάχα αὐτὸς δὲν φοβᾶται σὲ τοῦτες τὶς ὧρες τῆς ἀπελπισίας. Αὐτὸς δὲν κλαίγει, ἀλλὰ παρακαλεῖ τὸν Κύριο νὰ λυπηθεῖ τὸν κόσμο...]
[...Ἀλλά, κι ἂν καὶ τούτη τὴ φορὰ λυπηθεῖ ὁ Θεὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν χαθοῦμε ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, πάλι ἐμεῖς θὰ ἐπιδοθοῦμε στὰ κακὰ θελήματά μας, ὅπως πρίν, ἴσως καὶ περισσότερο. Καὶ ἡ ὀργή του θὰ πλανιέται πάλι ἀποπάνω μας, ἡ μεγάλη μάχαιρα θὰ κρέμεται ἀπάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας. Ἐμεῖς ὅμως οἱ θεόστραβοι δὲν θὰ τὴ βλέπουμε, ἀλλὰ θὰ κοιτάζουμε μὲ τὰ τηλεσκόπια τοὺς πυραύλους καὶ θὰ καμαρώνουμε, ὡς ποὺ νὰ πέσει μιὰ καὶ καλὴ τὸ ρόπαλο ἀπάνω στὸ κλούβιο κεφάλι μας...».
Ὁ Θεὸς στὴν ἄκρη, μέχρι νὰ τὸν χρειαστοῦμε!
Τί ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ καταθέτει μὲ πικρία ψυχῆς ὁ ἀείμνηστος Κόντογλου, δὲν ἔχει ἀντίκρισμα στὴν ἐποχή μας; Θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι βρίσκουν ἀκόμα περισσότερη ἐφαρμογὴ στὸν σημερινό μας κόσμο ποὺ εἶναι πολὺ πιὸ διαταραγμένος ἀπὸ τὴν ἐποχή τοῦ Κόντογλου. Τὸ ἀπόσταγμα ὅλης τῆς «προόδου» τοῦ ἀνθρώπου τὸν μετέτρεψε σὲ ἕνα πολεμοχαρὲς θηρίο. Κράτος ἐναντίον κράτους, μεγιστᾶνας ἐναντίον μεγιστᾶνα, συμφέρον ἐναντίον συμφέροντος, ἰδεολογία ἐναντίον ἰδεολογίας, ἀτζέντα ἐναντίον ἀτζέντας καὶ πολίτης ἐναντίον πολίτη.
Κι ἂν κάποτε γιὰ τέτοιες κρίσεις ἔβλεπες θηριώδεις διαδηλώσεις ὑπὲρ τῆς εἰρήνης, σήμερα οἱ ἄνθρωποι παρακολουθοῦν παθητικὰ τὶς ἐξελίξεις σὰν νὰ βλέπουν reality ποὺ ἐλπίζουν νὰ ἔχει happy ending.
Φουντώνει ἡ συζήτηση περὶ φυλλαδίων μὲ ὁδηγίες ἐπιβίωσης ποὺ μοιράζουν στὸ ἐξωτερικὸ καὶ περὶ καταφυγίων. Καλὰ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ ἐδῶ στὴν πατρίδα μας, στὸ ἰσχυρότερο καταφύγιο ποὺ λέγεται ἐκκλησία, δὲν λένε νὰ συρρεύσουν οἱ Ἕλληνες. Ἀπὸ Κυριακὴ σὲ Κυριακή, δὲν βλέπεις οὔτε 10 ἀνθρώπους παραπάνω αὐτὲς τὶς μέρες. Δὲ νοιώθουμε ἀνάγκη νὰ παρακαλέσουμε τὸν Θεὸ νὰ κλείσει τὴν πόρτα τοῦ φρενοκομείου. Τὰ «καταφέρνουμε» μόνοι μας. Νομίζουμε ὅτι τὰ πάντα περνοῦν ἀπ’ τὸ χέρι τῆς πολιτικῆς καὶ τῶν ἡγετῶν.
«Θὰ πρυτανεύσει ἡ λογικὴ» λένε οἱ ἀναλυτές. Δὲν συμφέρει τὸν τάδε νὰ κάνει αὐτό, δὲν συμφέρει τὸν δεῖνα νὰ κάνει ἐκεῖνο. Αὐτὰ λένε καὶ καθησυχάζουν τα πρεζάκια καταναλωτισμοῦ ποὺ ἔχουμε καταντήσει. Λόγια ποὺ εἰπώθηκαν ἀκριβῶς ἴδια πρὶν τὸν Δεύτερο καὶ τὸν Πρῶτο Παγκόσμιο πόλεμο.
Κάνε λίγο scrolling, δὲς καμιὰ ἀστεία ἀνάρτηση, ἀνέβασε κάνα story, δὲς κανένα πολιτικὸ ξεμάλλιασμα, χάζεψε κανένα σίριαλ, παῖξε κανένα παιχνίδι στὸ Playstation, παράγγειλε κι ἐκεῖνο τὸ ζευγάρι παπούτσια ποὺ μάζευες λεφτὰ νὰ πάρεις. Πεῖσε καθημερινὰ τὸν ἑαυτό σου ὅτι ἡ ζωὴ συνεχίζεται ἀπαράλλαχτη, καὶ ἂς κινδυνεύουμε νὰ γίνουμε «σκόνη τῆς σκόνης».
Καὶ ὁ Θεὸς στὴν ἄκρη. Τοῦ λέμε κάτσε ἐκεῖ μέχρι νὰ μᾶς ξυπνήσει τὸ «ρόπαλο στὸ κεφάλι». Θὰ τὸν φωνάξουμε ὅταν μᾶς χτυπήσει τὴν πόρτα ὁ θάνατος. Μέχρι τὸ τελευταῖο δευτερόλεπτο ὅμως, νὰ μὴ χαλάσει τὴν ἀπατηλὴ ρουτίνα μας. Μὴ χαλάσει ἡ συνταγὴ τοῦ ὕπνου τοῦ πνευματικοῦ, ποὺ ΚΑΙ ΔΕΝ χρειαζόμαστε τὸν Θεὸ ΚΑΙ μένουμε ἀμετανόητοι ΚΑΙ θέλουμε νὰ μᾶς πηγαίνουν ὅλα πρίμα. Δὲν βαριέσαι, ἂν εἶναι νὰ κρατήσουμε τὰ πάθη μας ἂς ζοῦμε καὶ μὲ πυρηνικὸ τρόμο.
Πρὶν πατήσει τὸ κόκκινο κουμπὶ κάποιος ἡγέτης, τὸ πατᾶμε ἐμεῖς ποὺ μὲ τὴν ἀπιστία μας βομβαρδίζουμε ὅλα τὰ δικαιώματα τοῦ Θεοῦ νὰ φέρει εἰρήνη στὸν κόσμο. Κι ἔτσι πρῶτοι ἐμεῖς τὰ κάνουμε ὅλα λίμπα καὶ ὅλα στάχτη. Νομίζουμε ὅτι θὰ ἐπικρατήσει εἰρήνη, ἀγνοῶντας ἐπιδεικτικὰ τὸν εἰρηνοποιὸ Χριστό. Καὶ ἐνῷ ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει πέσει πολλὲς φορὲς σὲ αὐτὸ τὸ βάραθρο, σκύβουμε ξανὰ στὴν ἄκρη του καὶ περιμένουμε ὅτι θὰ πιαστοῦμε ἀπ’ τὰ μαλλιά μας.
Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς στοκάρουμε τὶς πνευματικὲς ἀποθῆκες μας μὲ ἐφόδια γιὰ ὅλα τὰ δύσκολα ποὺ ἔρχονται; Εἶναι πολὺ ἀμφίβολο ἂν στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ ἔφτασαν περισσότερες ἐξομολογήσεις, περισσότερες προσευχές, περισσότερες παρακλήσεις.
Περιμένουμε πρῶτα νὰ χτυπήσει τὸ ρολόϊ τῆς ἱστορίας τὴν ὥρα τῆς καταστροφῆς; Ἢ νομίζουμε ὅτι μὲ τὴ μετάνοια τοῦ «καὶ πέντε», θὰ βροῦμε παρηγοριὰ στὸν τρόμο; Μὰ ἂν δὲν ἔχουμε δουλέψει τὴν ψυχή μας, οἱ ἄμυνες δὲν χτίζονται ἀμέσως.
Γίναμε χριστιανοὶ κακομαθημένοι καὶ ἀφιλότιμοι. Τεμπελιάζουμε στὴν καταναλωτικὴ νιρβάνα μας καὶ ποντάρουμε μέχρι τέλους στὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Ὁπωσδήποτε δὲν ἀξίζουμε τὴν εἰρήνη, ἀλλὰ ὁτιδήποτε γλιτώσουμε τὸ χρωστᾶμε σὲ ἐκεῖνες τὶς ἁγιασμένες ψυχοῦλες ποὺ δέονται γιὰ ἐμᾶς. Ἐκεῖνες ποὺ πέρασαν καὶ ἐκεῖνες ποὺ στέκονται τώρα ἀφανεῖς στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ πνευματικοῦ πολέμου. Οἱ ὑπόλοιποι, κοιμόμαστε μὲ τὰ τσαρούχια...
(Τὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ κείμενο τοῦ Φώτη Κόντογλου, προέρχονται ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μυστικὰ Ἄνθη» τῶν ἐκδόσεων «Παπαδημητρίου»)
Κι ἂν κάποτε γιὰ τέτοιες κρίσεις ἔβλεπες θηριώδεις διαδηλώσεις ὑπὲρ τῆς εἰρήνης, σήμερα οἱ ἄνθρωποι παρακολουθοῦν παθητικὰ τὶς ἐξελίξεις σὰν νὰ βλέπουν reality ποὺ ἐλπίζουν νὰ ἔχει happy ending.
Φουντώνει ἡ συζήτηση περὶ φυλλαδίων μὲ ὁδηγίες ἐπιβίωσης ποὺ μοιράζουν στὸ ἐξωτερικὸ καὶ περὶ καταφυγίων. Καλὰ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ ἐδῶ στὴν πατρίδα μας, στὸ ἰσχυρότερο καταφύγιο ποὺ λέγεται ἐκκλησία, δὲν λένε νὰ συρρεύσουν οἱ Ἕλληνες. Ἀπὸ Κυριακὴ σὲ Κυριακή, δὲν βλέπεις οὔτε 10 ἀνθρώπους παραπάνω αὐτὲς τὶς μέρες. Δὲ νοιώθουμε ἀνάγκη νὰ παρακαλέσουμε τὸν Θεὸ νὰ κλείσει τὴν πόρτα τοῦ φρενοκομείου. Τὰ «καταφέρνουμε» μόνοι μας. Νομίζουμε ὅτι τὰ πάντα περνοῦν ἀπ’ τὸ χέρι τῆς πολιτικῆς καὶ τῶν ἡγετῶν.
«Θὰ πρυτανεύσει ἡ λογικὴ» λένε οἱ ἀναλυτές. Δὲν συμφέρει τὸν τάδε νὰ κάνει αὐτό, δὲν συμφέρει τὸν δεῖνα νὰ κάνει ἐκεῖνο. Αὐτὰ λένε καὶ καθησυχάζουν τα πρεζάκια καταναλωτισμοῦ ποὺ ἔχουμε καταντήσει. Λόγια ποὺ εἰπώθηκαν ἀκριβῶς ἴδια πρὶν τὸν Δεύτερο καὶ τὸν Πρῶτο Παγκόσμιο πόλεμο.
Κάνε λίγο scrolling, δὲς καμιὰ ἀστεία ἀνάρτηση, ἀνέβασε κάνα story, δὲς κανένα πολιτικὸ ξεμάλλιασμα, χάζεψε κανένα σίριαλ, παῖξε κανένα παιχνίδι στὸ Playstation, παράγγειλε κι ἐκεῖνο τὸ ζευγάρι παπούτσια ποὺ μάζευες λεφτὰ νὰ πάρεις. Πεῖσε καθημερινὰ τὸν ἑαυτό σου ὅτι ἡ ζωὴ συνεχίζεται ἀπαράλλαχτη, καὶ ἂς κινδυνεύουμε νὰ γίνουμε «σκόνη τῆς σκόνης».
Καὶ ὁ Θεὸς στὴν ἄκρη. Τοῦ λέμε κάτσε ἐκεῖ μέχρι νὰ μᾶς ξυπνήσει τὸ «ρόπαλο στὸ κεφάλι». Θὰ τὸν φωνάξουμε ὅταν μᾶς χτυπήσει τὴν πόρτα ὁ θάνατος. Μέχρι τὸ τελευταῖο δευτερόλεπτο ὅμως, νὰ μὴ χαλάσει τὴν ἀπατηλὴ ρουτίνα μας. Μὴ χαλάσει ἡ συνταγὴ τοῦ ὕπνου τοῦ πνευματικοῦ, ποὺ ΚΑΙ ΔΕΝ χρειαζόμαστε τὸν Θεὸ ΚΑΙ μένουμε ἀμετανόητοι ΚΑΙ θέλουμε νὰ μᾶς πηγαίνουν ὅλα πρίμα. Δὲν βαριέσαι, ἂν εἶναι νὰ κρατήσουμε τὰ πάθη μας ἂς ζοῦμε καὶ μὲ πυρηνικὸ τρόμο.
Πρὶν πατήσει τὸ κόκκινο κουμπὶ κάποιος ἡγέτης, τὸ πατᾶμε ἐμεῖς ποὺ μὲ τὴν ἀπιστία μας βομβαρδίζουμε ὅλα τὰ δικαιώματα τοῦ Θεοῦ νὰ φέρει εἰρήνη στὸν κόσμο. Κι ἔτσι πρῶτοι ἐμεῖς τὰ κάνουμε ὅλα λίμπα καὶ ὅλα στάχτη. Νομίζουμε ὅτι θὰ ἐπικρατήσει εἰρήνη, ἀγνοῶντας ἐπιδεικτικὰ τὸν εἰρηνοποιὸ Χριστό. Καὶ ἐνῷ ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει πέσει πολλὲς φορὲς σὲ αὐτὸ τὸ βάραθρο, σκύβουμε ξανὰ στὴν ἄκρη του καὶ περιμένουμε ὅτι θὰ πιαστοῦμε ἀπ’ τὰ μαλλιά μας.
Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς στοκάρουμε τὶς πνευματικὲς ἀποθῆκες μας μὲ ἐφόδια γιὰ ὅλα τὰ δύσκολα ποὺ ἔρχονται; Εἶναι πολὺ ἀμφίβολο ἂν στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ ἔφτασαν περισσότερες ἐξομολογήσεις, περισσότερες προσευχές, περισσότερες παρακλήσεις.
Περιμένουμε πρῶτα νὰ χτυπήσει τὸ ρολόϊ τῆς ἱστορίας τὴν ὥρα τῆς καταστροφῆς; Ἢ νομίζουμε ὅτι μὲ τὴ μετάνοια τοῦ «καὶ πέντε», θὰ βροῦμε παρηγοριὰ στὸν τρόμο; Μὰ ἂν δὲν ἔχουμε δουλέψει τὴν ψυχή μας, οἱ ἄμυνες δὲν χτίζονται ἀμέσως.
Γίναμε χριστιανοὶ κακομαθημένοι καὶ ἀφιλότιμοι. Τεμπελιάζουμε στὴν καταναλωτικὴ νιρβάνα μας καὶ ποντάρουμε μέχρι τέλους στὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Ὁπωσδήποτε δὲν ἀξίζουμε τὴν εἰρήνη, ἀλλὰ ὁτιδήποτε γλιτώσουμε τὸ χρωστᾶμε σὲ ἐκεῖνες τὶς ἁγιασμένες ψυχοῦλες ποὺ δέονται γιὰ ἐμᾶς. Ἐκεῖνες ποὺ πέρασαν καὶ ἐκεῖνες ποὺ στέκονται τώρα ἀφανεῖς στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ πνευματικοῦ πολέμου. Οἱ ὑπόλοιποι, κοιμόμαστε μὲ τὰ τσαρούχια...
(Τὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ κείμενο τοῦ Φώτη Κόντογλου, προέρχονται ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μυστικὰ Ἄνθη» τῶν ἐκδόσεων «Παπαδημητρίου»)
ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΟ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΜΕΤΡΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΕΡΙΠΟΥ ΜΗΔΕΝ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει μετανοησόμετρο!
ΔιαγραφήΑλλά πράγματι η μετάνοια όπως την εννοεί και την θέλει ο Θεός και η Μία Εκκλησία Του, η Ορθόδοξη, είναι μηδενική στους περισσότερους!