Ἐπιστολὴ Μήτ. Πειραιῶς Σεραφεὶμ πρὸς τὴν Σύνοδο γιὰ Διάλογο μὲ Προτεστάντες

 

  ΔΕΛΤΙΟΝ  ΤΥΠΟΥ

Ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἀπέστειλλε τὴν κάτωθι ἐπιστολὴν πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος:

Ἀριθμ. Πρώτ. 1252                                             

Ἐν Πειραιεῖ τὴ 24η Σεπτεμβρίου 2010

 Τὴ Ἱερὰ Συνόδω

τῆς Ἐκκλησίας τῆς  Ἑλλάδος

Ἰωάννου Γενναδίου 14

Εἰς ΑΘΗΝΑΣ

"""""""""""""""""""

Μακαριώτατε Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Συνοδικοὶ Σύνεδροι,

Ἡ κοινωνία τῆς πληροφορίας προσδίδει εἰς τοὺς συγχρόνους καιροὺς τὴν δυνατότητα ταχείας ἐνημερώσεως ἐπὶ διαφόρων θεμάτων καὶ οὕτω πάνυ εὐλαβῶς προάγομαι ὅπως ὑποβάλω τῷ Ἱερῶ Σώματι τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς παρούσης συνοδικῆς περιόδου, εἰς ὃ χάριτι Θεοῦ μετέχω, τὴν πληροφόρησιν τῶν διεθνῶν μέσων ἐνημερώσεως καὶ ἰδιαιτέρως τῶν TIMES τῆς Ν. Ὑόρκης διὰ τὴν ἀπόφασιν τῆς Λουθηρανικῆς ἐν Ἀμερικὴ κοινωνίας ὅπως ἐντάξη ὡς ἀνωτάτους Θρησκευτικοὺς λειτουργοὺς αὐτῆς καὶ δὴ ἐν τῷ Ἐπισκοπικῶ βαθμῶ πρόσωπα κατεγνωσμένα διὰ τὸν σοδομιτισμὸν τῶν, ἄτινα ἀνερυθριάστως δημοσία ἔχουν συνάψει ἄθεσμον γαμικὴν σχέσιν καὶ  συμβιοῦν εἰς τὴν χυδαίαν αὐτὴν ἀνατροπὴν τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καὶ τοῦ Παναγίου θελήματος τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ, ὡς καὶ τῶν TIMES τοῦ Λονδίνου διὰ τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἀγγλικανικῆς κοινωνίας ὑπὲρ τῆς χειροτονίας γυναικὼν ὡς Ἐπισκόπων αὐτῆς, τῆς ὁριστικῆς ἀποφάσεως ἀναμενομένης νὰ ληφθῆ κατὰ τὴν γενικὴν σύνοδον αὐτῆς ἐν Ὑόρκη Μ. Βρετανίας, τὸ προσεχὲς ἔτος.

Ἡ καθ’ ἠμᾶς Ἁγιωτάτη, Ἀκαινοτόμητος καὶ Ἀδιαίρετος Ὀρθόδοξος Καθολική του Χριστοῦ Ἐκκλησία, γνωστὸν τυγχάνει ὅτι εὑρίσκεται ἐν θεολογικῶ διαλόγω κατόπιν πανορθοδόξων Ἀποφάσεων μετὰ τῶν προειρημένων θρησκευτικῶν κοινωνιῶν καὶ ἑπομένως αἳ ἐν τοῖς ὕπερθεν κινήσεις τῶν, προκαλοῦν εὐλόγως τὴν ἀπορίαν διὰ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς συνεχίσεως τοῦ λεγομένου θεολογικοῦ μετ’ αὐτῶν διαλόγου, ἐφ’ ὅσον μὲ τοσούτον ἐκφαντορικὸν τρόπον αἳ εἰρημέναι θρησκευτικαὶ κοινωνίαι ἀποσκορακίζουν κάθε ἔννοιαν Εὐαγγελικῆς καὶ Χριστιανικῆς ἀληθείας ἀπομακρυνόμεναι ἰλιγγιωδῶς ἐκ τῆς...

«Εἰπὲ τῆἘκκλησία»

 

Ἄρχ. Παῦλος Δημητρακόπουλος

«Εἰπὲ τὴ Ἐκκλησία» (Μάτθ.18,17)

Γιατί ἐδιώχθηκα ἀπὸ τὴν Ι. Μητρόπολη Βεροίας.

Ἐθεώρησα ἀναγκαῖο νὰ δημοσιεύσω τὸ παρὸν ἄρθρο, τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται στὴ σύντομη ὁμιλία μου πρὸς τὴν ἱερατικὴ σύναξη τῶν κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Βεροίας μὲ θέμα τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, 1) διότι ἑρμηνεύει τὴν αἰτία γιὰ τὴν ὁποία ἐδιώχθηκα ἀπὸ τὴν ἐν λόγω Μητρόπολη καὶ ἐνημερώνει τὰ πνευματικά μου τέκνα καὶ τοὺς φίλους της Ι. Μονῆς Μεταμορφώσεως Μουτσιάλης γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς διώξεώς μου, 2) δίνω τὴν εὐκαιρία νὰ τὴν ἀναγνώσουν ὅσοι ἐκ τῶν κληρικῶν τὸ ἐπιθυμοῦν, ἀφοῦ κατὰ τὴν παραπάνω σύναξη κάποιοι Πατέρες καὶ ἐν τέλει ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης Βεροίας μὲ διέκοψαν καὶ δὲν μοῦ ἐπέτρεψαν νὰ τὴν ὁλοκληρώσω, καὶ 3) διότι ἡ ὁμιλία αὐτὴ ἀποτέλεσε τὸ τελευταῖο βῆμα, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μᾶς «εἰπὲ τὴ Ἐκκλησία» (Μάτθ.18,17), μιᾶς μακροχρόνιας προσπάθειας πλέον τῶν τριῶν ἐτῶν, μὲ ὑπομνήματα, ἐπιστολές, ἀπολογίες καὶ κατ’ ἰδίαν συζητήσεις, νὰ ἐπισημάνω στὸν ἅγιο Βεροίας τὸν κίνδυνο τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ νὰ τὸν πείσω νὰ πράξει τὸ καθῆκον του, νὰ ἀναλάβει δηλαδὴ ἀντιαιρετικὸ ἀγώνα, πλὴν ματαίως, διότι ὅπως ἀποδείχθηκε καὶ ὅπως θὰ φανεῖ στὴ συνέχεια, ὄχι μόνο δὲν ἐπείσθηκε, ἀλλὰ ἔπραξε τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο.

Ἡ προσπάθειά μου ξεκίνησε τὸν Μάϊο τοῦ 2007, μὲ τὴν σύνταξη ἐκτενούς  ὑπὸ-μνήματος περὶ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ ὁποῖο ὑπέγραψαν δύο ἀκόμη ἐκ τῶν κληρικῶν τῆς Μητροπόλεώς μας. Στὸ ὑπόμνημα ἐκφράζουμε στὸν Σεβασμιώτατο τοὺς προβληματισμοὺς καὶ τὴν ἀγωνία μας γιὰ τὴν καλπάζουσα ἐξάπλωση τῆς αἱρέσεως, παραθέτουμε ὁρισμένες αἱρετικὲς θεωρίες ποὺ ἀναπτύχθηκαν μέσα στοὺς κόλπους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἐν τέλει τὸν παρακαλοῦμε νὰ πράξη τὸ αὐτονόητο, δηλαδὴ νὰ ἀναλάβει ἀντιαιρετικὸν ἀγώνα. Ὁ Σεβασμιώτατος δὲν ἐτόλμησε νὰ ἀνατρέψει ἢ νὰ ἀμφισβητήσει κάτι ἀπὸ ὅσα τοῦ γράψαμε, οὔτε ὅμως ἐπείσθηκε νὰ πράξει τὸ καθῆκον του.

Τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 2009 τοῦ ζήτησα νὰ μοῦ ἐπιτρέψει νὰ ὁμιλήσω περὶ Οἴκου-μενισμοῦ σὲ ἱερατικὴ σύναξη κληρικῶν. Ἀρνήθηκε κατηγορηματικὰ καὶ ἐπιμόνως. Γιατί ἄραγε; Δὲν ὑπάρχει ἐλευθερία λόγου μέσα στὴν Ἐκκλησία; Ἂν αὐτὰ ποὺ θὰ ἔλεγα θεωροῦσε λανθασμένα, θὰ μποροῦσε μετὰ τὴν ὁμιλία μου νὰ μὲ διορθώσει μὲ κατάλληλες μαρτυρίες ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐνώπιον ὅλων τῶν πατέρων τῆς Μητροπόλεως. Τὸ νὰ θέλει ὅμως νὰ μοῦ φράξει τὸ στόμα, μαρτυρεῖ ἔνοχη προσπάθεια συγκαλύψεως τῆς αἱρέσεως, ἔλλειψη ἔγκυρου θεολογικοῦ λόγου, ἀτμόσφαιρα δεσποτισμοῦ καὶ ποικίλλες σκοπιμότητες ποὺ δὲν ἐξυπηρετοῦν τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως. Μία τέτοια στάση ὁπωσδήποτε δὲν τὸν τιμᾶ καθόλου.

Σὲ κατ’ ἰδίαν συναντήσεις καὶ συζητήσεις περὶ τοῦ ἐν λόγω θέματος, ποῦ εἶχα κατὰ καιροὺς μαζί του, τοῦ ἔθεσα τὸ ἁπλὸ ἐρώτημα: «Εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς αἵρεση ἢ ὄχι;». Οὐδέποτε μέχρι τώρα μου ἔδωσε ξεκάθαρη ἀπάντηση. Πῶς ἐξηγεῖται ἕνας ἐπίσκοπος μὲ τόση πληθωρικὴ δραστηριότητα νὰ μὴν ἔχει ἀποκρυσταλώσει μία γνώμη πάνω σ’ ἕνα τόσο καίριο καὶ ζωτικῆς σημασίας θέμα, ὅπως εἶναι ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Πῶς ἐξηγεῖται νὰ μὴν θέλει νὰ πάρει θέση πάνω σ’ ἕνα θέμα, τὸ ὁποῖο τὸν τελευταῖο καιρὸ βρίσκεται στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐπικαιρότητα καὶ λόγω τῶν Διαχριστιανικῶν Διαλόγων ἀλλὰ καὶ λόγω τῆς εὐρείας κυκλοφορίας ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ ὅλο τὸν Ὀρθόδοξο κόσμο τοῦ γνωστοῦ φυλλαδίου «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»; Ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ τῆς ἐπαρχίας τοῦ περιμένει νὰ πληροφορηθεῖ τὴν ἐπίσημη θέση τοῦ οἰκείου ποιμένος, καθ’ ὅσον μάλιστα ἀκούει ποικίλλες ἀντικρουόμενες γνῶμες καὶ ἀπόψεις καὶ προβληματίζεται. Ἤδη...

Ἀπὸ τὶς γραφὲς τοῦ Ἄγ. Σιλουανού: Περὶ προσευχῆς καὶ ταπείνωσης

 Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Κύριο, πάντοτε Ἐκεῖνον σκέφτεται, καὶ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ γεννᾶ τὴν προσευχή. Ἂν δὲν θυμᾶσαι τὸν Κύριο, τότε δὲν θὰ προσεύχεσαι, καὶ χωρὶς τὴν προσευχὴ ἡ ψυχὴ δὲν θὰ παραμένει στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιατί μὲ τὴν προσευχὴ ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ προσευχὴ προφυλάσσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, γιατί ὁ προσευχόμενος νοῦς εἶναι ἀπασχολημένος μὲ τὸν Θεὸ καὶ στέκεται μὲ ταπεινωμένο πνεῦμα ἐνώπιόν του προσώπου τοῦ Κυρίου, τὸν Ὁποῖο γνωρίζει ἡ ψυχὴ τοῦ προσευχόμενου...

Ὁ ἀρχάριος, ὅμως, χρειάζεται βέβαια χειραγωγό, ἐπειδὴ ἡ ψυχή, πρὶν ἔλθει ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχει μεγάλο πόλεμο ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν καὶ δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνει ἡ ἴδια ἂν ἡ γλυκύτητα ποὺ δοκιμάζει προέρχεται ἀπὸ τὸν ἐχθρό. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ τὸ διακρίνει μόνο ἐκεῖνος ποὺ γεύθηκε ὁ ἴδιος τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ αὐτὸς ἀναγνωρίζει ἀπὸ τὴ γεύση τὴ χάρη. Τὸν ταπεινό, ὅμως, τὸν προστατεύει ὁ Κύριος.

Ἡ προσευχὴ δίνεται στὸν προσευχόμενο. Ἡ προσευχὴ ποὺ γίνεται μόνο ἀπὸ συνήθεια, χωρὶς καρδιὰ συντετριμμένη γιὰ τὶς ἁμαρτίες της, δὲν εἶναι ἀρεστὴ στὸν Θεό.

«Ὢ ἄνθρωπε, μάθε τὴν κατὰ Χριστὸν ταπείνωση καὶ θὰ σοὺ χαρίσει ὁ Κύριος νὰ γευθεῖς τὴ γλυκύτητα τῆς προσευχῆς. Καὶ ἂν θέλεις νὰ προσεύχεσαι καθαρά, τότε γίνε ταπεινός, ἐγκρατής, νὰ ἐξομολογεῖσαι εἰλικρινὰ καὶ θὰ σὲ ἀγαπήσει ἡ προσευχή. Γίνε ὑπάκουος, ὑποτάξου εὐσυνείδητα στὶς ἀρχὲς καὶ νὰ εἶσαι εὐχαριστημένος γιὰ ὅλα, καὶ τότε ὁ νοῦς σου θὰ καθαριστεῖ ἀπὸ μάταιους λογισμούς. Νὰ θυμᾶσαι ὅτι σὲ βλέπει ὁ Κύριος καὶ νὰ φοβᾶσαι μήπως λυπήσεις μὲ κάτι τὸν ἀδελφὸ -μὴν τὸν κατακρίνεις καὶ μὴν τὸν στενοχωρήσεις οὔτε μ’ ἕνα βλέμμα- καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ σὲ ἀγαπήσει καὶ Αὐτὸ θὰ σὲ βοηθήσει σὲ ὅλα.»

Ἡ ψυχὴ ποὺ ἔχασε τὴν ταπείνωση, στερεῖται συγχρόνως καὶ τὴ χάρη καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό, καὶ τότε σβήνει ἡ πύρινη προσευχή. Ὅταν, ὅμως, ἡ ψυχὴ ἀποκτήσει τὴν ταπείνωση καὶ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ πάθη, τότε ὁ Κύριος θὰ τῆς δώσει τὴ χάρη Του καὶ ἡ ψυχὴ θὰ προσεύχεται μὲ θερμὰ δάκρυα γιὰ τοὺς ἐχθρούς της, ὅπως καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλον τὸν κόσμο.

Τὸν πρῶτο καιρὸ μετὰ τὴ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σκέφθηκα: Ὁ Κύριός μου συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες μου, τὸ μαρτυρεῖ μέσα μου ἡ χάρη. Τί μου χρειάζεται, λοιπόν, περισσότερο; Δὲν πρέπει, ὅμως, νὰ σκεφτόμαστε ἔτσι. Παρότι μᾶς συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες, ἐν τούτοις πρέπει νὰ τὶς θυμόμαστε σὲ ὅλη τὴ ζωή μας καὶ νὰ θλιβόμαστε γι’ αὐτές, γιὰ νὰ διατηροῦμε τὴ συντριβὴ τῆς καρδιᾶς. Ἐγὼ δὲν τὸ γνώριζα αὐτὸ καὶ ἔπαυσα νὰ ἔχω συντριβὴ καὶ ὑπέφερα πολλὰ ἀπὸ τοὺς δαίμονες. Καὶ ἀποροῦσα, τί συμβαίνει μὲ μένα. Ἡ ψυχή μου γνωρίζει τὸν Κύριο καὶ τὴν ἀγάπη Του· τότε πῶς μου ἔρχονται κακοὶ λογισμοί; Ἀλλὰ ὁ Κύριος μὲ σπλαγχνίστηκε καὶ μὲ δίδαξε ὁ Ἴδιος πῶς πρέπει νὰ ταπεινώνομαι: «Κράτα τὸ νοῦ σου στὸν Ἅδη καὶ μὴν ἀπελπίζεσαι». Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νικοῦνται οἱ ἐχθροί. Ὅταν, ...