31 Μαρ 2010

Πόσο σημαντικά εἶναι τά Ἱερά Προσκυνήματα τῶν Ἁγίων Τόπων γιά τήν Πατρίδα μας;


Τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων θά μποροῦσε νά εἶναι τό ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ - ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΕΡΟ -ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ "ἐργαλεῖο" τῆς Ἑλληνικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς. ΚΑΝΕΝΑΣ...ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ!....ΟΥΤΕ ΟΙ Η.Π.Α., ΟΥΤΕ Η ΡΩΣΙΑ, (πού εἶναι ἰσχυρότερη σήμερα ἀπό τίς ΗΠΑ στό Ἰσραήλ, λόγω ἐνέργειας καί ἑνός πολύ ἰσχυροῦ ἐθνικοῦ στοιχείου πού ἀγγίζει ἄν δέν ξεπερνάει τό... 1,5 ἐκτμ ψυχές), ΚΑΝΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ δέν θά μποροῦσε νά ἐπιβάλλει καλύτερα ἀπό τήν Ἑλλάδα τίς θελήσεις του στήν περιοχή ἄν βέβαια ἀξιοποιοῦσε ἀναλόγως τόν ἀπίστευτης ἀξίας παράγοντα πού λέγεται ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ. Ὁ ἱεραποστολικός χαρακτήρας τῶν Ἁγίων Τόπων καί ἡ διεθνής ἀκτινοβολία τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων πού φέρουν ἀπό τούς πρώτους ἀκόμη αἰῶνες μετά Χριστόν ἀποτελοῦσε τήν αἰτία ἐκδήλωσης φθόνου καί προκαλοῦσε ποικίλα προβλήματα. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τά ἁγιασμένα χώματα, ὅπου ἔζησε, δίδαξε καί σταυρώθηκε ὁ Χριστός ἦταν καί εἶναι μέχρι σήμερα μῆλον τῆς ἔριδος. Δόθηκαν καί δίνονται πολλές μάχες μέχρι σήμερα γιά νά κρατηθοῦν καί νά διατηρηθοῦν στά χέρια πού τά ἐμπιστεύθηκε ἡ Ἁγία Ἑλένη, στά χέρια τῶν Ἑλλήνων Ἁγιοταφιτῶν. Ἡ Δύση μέ τίς Σταυροφορίες προέβη σέ λεηλασίες καί ἐπιχείρησε ἀλλαγή τοῦ θρησκευτικοῦ καθεστῶτος. Ἡ Ἀνατολή μέ τούς Κόπτες καί τούς Ἀρμένιους ἐποφθαλμιοῦσαν καί συνεχίζουν νά ἐποφθαλμιοῦν τό πνευματικό θεῖο δῶρο πού πρόσφερε στό Τάγμα τῶν Σπουδαίων ἡ Ἁγία Ἑλένη. Ὁ φθόνος ὅμως δέν λειτουργοῦσε μόνο γιά τούς μή Ὀρθοδόξους, τούς αἱρετικούς ἀλλά ἐνίοτε ταλαιπωροῦσε καί τήν Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότητα, προκαλώντας γεγονότα καί πράξεις πού λειτουργοῦσαν διαβρωτικά καί ἀλλοίωναν τόν ἱεραποστολικό καί πνευματικό χαρακτήρα τῆς θεάρεστης ἀποστολῆς τους.
Και τότε κατά τό παράδειγμα τοῦ Κάιν μέ τόν Ἄβελ ἄνοιγε ἡ ὄρεξη γιά διεκδικήσεις ἀκόμη καί ἀπό ὁμοδόξους μας Ὀρθόδοξους Χριστιανούς πού δέν κατανοοῦσαν πώς ἦταν δυνατόν τά Ἱερά Προσκυνήματα νά βρίσκονται σέ ἑλληνικά χέρια. Σέ τέτοιες χρονικές περιόδους διχονοιῶν καί φοβερῶν ἐρίδων ὑπῆρξαν ἀπώλειες καί ἀλλαγές καί σημειώθηκαν λεηλασίες καί ἁρπαγές.

Ὁ φθόνος, ἡ ὁλοφάνερη πενία πνευματικῆς ζωῆς καί πορείας καί ἡ ἀπουσία τῶν πνευματικῶν ἀπαραίτητων ἐφοδίων προσέδωσε μία κοσμική διάσταση στήν πορεία τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητας. Ὁ κίνδυνος ἀλλαγῆς τοῦ θρησκευτικοῦ Status Quo στούς Ἁγίους Τόπους εἶναι ὁρατός καί διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ. Τό δυστύχημα ὅμως εἶναι ὅτι τόσο ἡ Ἑλληνική κυβέρνηση, ὅσο καί ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότητα δέν τόν ἔχουν συνειδητοποιήσει καί ἀδυνατοῦν νά τόν ἀντιμετωπίσουν.

Ποιοί ὅμως ἐπιβουλεύονται τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων;
Ποιοί εἶναι αὐτοί ποῦ διακαῶς ἐπιθυμοῦν τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητας; Σκοτεινές δυνάμεις, ξένα κέντρα ἐξουσίας ἤ ἀόριστα διπλωματικά παιχνίδια; Δέν ἔχουν καμιά σημασία οἱ ἴντριγκες, οἱ μηχανορραφίες, τά χτυπήματα κάτω ἀπό τή ζώνη, τά τηλεοπτικά μαλλιοτραβήγματα καί οἱ δημόσιες διαπομπεύσεις... Σημασία ἔχει ἡ τάχιστη ἐπαναφορά τῆς ἑνότητας, ἡ ἐπιστροφή στίς ἀρετές πού κοσμοῦσαν τήν Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότητα, ἡ καταλλαγή καί ἡ εἰλικρινής εἰρήνευση πού προσφέρει ἡ λαμπρή γιά τούς Ὀρθοδόξους ὁδός τῆς μετανοίας.

Γιά τήν Ἑλληνική διπλωματία καλύτερα νά μήν ἀσχοληθοῦμε γιατί παρά τό δῆθεν ἐνδιαφέρον τῆς ἐμμένει νά διατηρεῖ ὑποβαθμισμένο τό ὅλο ζήτημα καί νά ἀντιμετωπίζει μέ τή νοοτροπία τοῦ ζητιάνου τήν Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότητα καί τό Ἑλληνορθόδοξο Πατριαρχεῖο. Ἡ λύση βρίσκεται στήν κοινή λειτουργική ζωή τῶν ἀντιμαχομένων καί στήν ἐπαναφορά στό Κοινό Ποτήριο, τή Θεία Εὐχαριστία πού φωτίζει τίς ψυχές. Τό μόνιασμα τῶν Ἁγιοταφιτῶν καί ὄχι ἡ ἀναγνώριση τοῦ νέου ἤ ἡ βιαῖα ἀπομάκρυνση τοῦ παλιοῦ εἶναι τό ζητούμενο. Καί πρός τήν κατεύθυνση αὐτή ἐπιβάλλεται νά ἐργαστοῦν ὅλοι ἄν πραγματικά ἐπιθυμοῦν νά καταστοῦν σπουδαῖοι στό Τάγμα τῶν Σπουδαίων.

ἀπό τό Ἐθνικά Θέματα - Ἑλλάδα

ΠΗΓΗ:ΘΑΝΟΣ-ΕΥΗ

Τή ἁγία καί Μεγάλη Πέμπτη....


Τή ἁγία καί Μεγάλη Πέμπτη, οἱ τά πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες, ἀλληλοδιαδόχως ἐκ τέ τῶν θείων Ἀποστόλων, καί τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων, παραδεδώκασιν ἠμίν τέσσαρα τινά ἐορτάζειν,τόν... ἱερόν Νιπτήρα, τόν Μυστικόν Δεῖπνον (δηλαδή τήν παραδοσην τῶν καθ’ ἠμᾶς φρικτῶν Μυστηρίων), τήν ὑπερφυά Προσευχήν, καί τήν Προδοσίαν αὐτήν.
Τή ἀφάτω σου εὐσπλαχνία, Χριστέ ὁ Θεός ἠμῶν ἐλέησον ἠμᾶς. Ἀμήν.


Τό σπουργιτάκι τοῦ Θεοῦ. (Μέρος 3ο)

(συνεχίζεται ἀπό τό Μέρος 2ο )

Πολλά βράδια κοιμόταν σέ σαλόνια Νοσοκομείων, καλύτερα νά ποῦμε προσποιόταν ὅτι κοιμόταν, γιατί ὅταν ἡσύχαζε τό Νοσοκομεῖο, ἔτρεχε κοντά σέ μοναχικούς ἀσθενεῖς, πού εἶχαν ἀνάγκη βοηθείας καί τούς συνέτρεχε, ἀλλά, ὅταν καταλάβαινε ὅτι κάποιο τρίτο πρόσωπο τήν ἀντιλαμβανόταν, τότε ἄρχιζε τά «παλαβά» της.

Πολλά πρωϊνά πηγαίνοντας γιά τήν ...
ἐργασία μου (γύρω στίς 6,30-7π.μ.) τήν συναντοῦσα νά βγαίνη ἀπό τό Νοσοκομεῖο ΚΑΤ καί στήν ἐπιμονή μου γιατί δέν ἔρχεται νά κοιμηθῆ στό σπίτι μας μοῦ ὁμολόγησε: Ἀγαποῦσε πολύ τους Ἁγίους, τούς θεωροῦσε φίλους της, συγγενεῖς της, ἔτρεχε στήν ἑορτή τους, στά πανηγύρια, χαιρόταν ὅταν μοίραζαν καί φαγητό, ὅπως μου ἔλεγε. Καθ’ ὅλη τή διάρκεια τοῦ ἔτους γύριζε σέ διάφορα προσκυνήματα. Τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων στό Μανταμάδο γιά τήν ἑορτή τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στήν Αἴγινα, τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς στήν Ναύπακτο κ.α. Ἐνδεικτικά ἀναφέρω τό ἑξῆς: Μία φορά τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς πῆγε στήν Ναύπακτο καί ἔκανε σάν μικρό παιδί, ὅπως μου τό διηγήθηκε. Ἀγαποῦσε τόν Σεβασμιώτατο Ἰερόθεο, τόν θεωροῦσε δικό της ἄνθρωπο, χαιρόταν πού τόν ἔβλεπε νά χοροστατῆ μέ τά λαμπρά του ἄμφια καί νά μιλάη τόσο ὡραία. Τοῦ εἶχε μεγάλο σεβασμό. Καμάρωνε πολύ πού τῆς εἶχε μιλήσει καί τῆς ἔδωσε τήν εὐχή του στό μοναστήρι στό Ἀκραίφνιο. Τόν χαιρόταν, ὅπως ἔλεγε.

Όλες οἱ διηγήσεις τῆς Στελλίτσας ἦταν γιά μένα ἀπόλαυση, ξεκούραση. Ἔβλεπα μία μεγάλη γυναίκα νά νιώθη καί νά ἐκφράζεται σάν μικρό παιδί.
Κάποτε εἴχαμε γιορτή στό σπίτι μας μέ ἀρκετούς καλεσμένους. Ξαφνικά ἦλθε ἡ Στελλίτσα. Κάθισε καί ἀκριβῶς δίπλα της ἐγώ. Μεταξύ τῶν καλεσμένων καί ἕνα ζευγάρι μέ πολλά προβλήματα, τά ὁποῖα γνώριζα. Ἡ Στελλίτσα «στόν κόσμο τῆς» ψιθύριζε τήν εὐχή καί συγχρόνως πολύ χαμηλόφωνα ἔλεγε τί συμβαίνει μέ αὐτό τό ζευγάρι, τί φταίει, ἐνῶ στούς ἄλλους ἔλεγε ἄσχετα ἡ τούς χαμογελοῦσε. Πάντα ὅμως συγκεντρωμένη στήν εὐχή. Οἱ πιό πολλοί τήν θεώρησαν «παλαβή», ἄλλο πού δέν ἤθελε ἡ Στέλλα, γιά νά μήν τήν καταλαβαίνουν.
Ἦταν 12 Αὐγούστου 2004, ἤμουν στό γραφεῖο μου καί ἐκείνη τήν ἡμέρα ἦταν νά ταξιδέψω γιά Λέσβο γιά τίς καλοκαιρινές διακοπές μου. Ἀπό τό πρωΐ βασανιζόμουν ἀπό μία ἀσήμαντη σκέψη, κοινῶς εἶχα «κολλήσει». Δέν εἶχα ἕνα μπρελόκ νά βάλω τά κλειδιά πού θά ἄφηνα στούς γείτονες νά ποτίζουν τόν κῆπο. Ξαφνικά γύρω στό μεσημέρι ἀνοίγει ἡ πόρτα καί ἐμφανίζεται ἡ Στελλίτσα, καταϊδρωμένη, κουρασμένη, ἀσθμαίνουσα καί μοῦ λέει: «Νά, πάρτο. Ἤμουν στήν Ὁμόνοια καί μοῦ εἶπε νά σπεύσω νά σού φέρω τό μπρελόκ». Τά ἔχασα. Στήν ἐρώτηση ποιός τῆς εἶπε νά μοῦ τό φέρη στήν ἀρχή ψέλλισε «ἡ Παναγία», μετά ἄρχισε τά δυσνόητα, τά «παλαβά» της. Τό μπρελόκ τό εἶχε ἀγοράσει ἀπό τό μοναστήρι καί παρίστανε τό γενέσιο τῆς Παναγίας μας. Στήν ἐπιμονή μου νά μείνη λίγο κοντά μου νά ξεκουραστῆ, νά πιῆ κάτι, νά δροσιστῆ κάθισε στόν καναπέ καί ἄρχισε νά μιλάη γιά τόν ἑαυτό της. Καί τότε μου εἶπε: «Μηλίτσα μου, ἐγώ θά πεθάνω στούς δρόμους μόνη μου. Κανένας δέν θά τό μάθη, κανείς, κανείς». Αὐτό μέ πόνεσε πολύ καί τῆς εἶπα μέ ἀπαίτηση: «Στελλίτσα μου, σέ παρακαλῶ θέλω νά τό μάθω. Θέλω νά μάθω τό φευγιό σου». Καί τήν ἀγκαλίασα. Μετά ἀπό αὐτό σταμάτησε νά μιλάη γιά ἀρκετά λεπτά. Ξαφνικά μέ κοιτάζει μέ ἕνα στοργικό βλέμμα γεμάτο ἀγάπη καί μοῦ λέει: «Μηλίτσα μου, θά τό μάθης, θά τό μάθης».
Γιά τελευταία φορά ἔμεινε στό σπίτι μου τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2004. Τότε τῆς πονοῦσε τό πόδι καί ἀναγκάσθηκε νά περιορίση τίς πεζοπορίες. Ἔτυχε τότε νά χρειασθῆ νά φιλοξενήσω κάποιο πρόσωπο πού δυσκολευόταν ἀπό τήν παρουσία της καί ἰδιαίτερα ἀπό τήν βραδινή προσευχή, διότι ἔπεφτε γιά ὕπνο νωρίς καί σηκωνόταν ἀργά τή νύχτα καί προσευχόταν ψάλλοντας δυνατά. Πολλές φορές ἀκούγαμε νά ἐπαναλαμβάνη τό: «Ζῆ Κύριος ὁ Θεός».
Ἐν ὄψει αὐτοῦ του προβλήματος, λοιπόν, προσφέρθηκε μία φίλη μας, ἡ Χρυσούλα, νά τῆς παραχωρήση ἕνα διαμερισματάκι, πού ἦταν ἄδειο μετά τόν θάνατο τῶν γονέων της. Χάρηκε πού ἔμενε σέ σπιτάκι κοντά σέ ἀνθρώπους μέ ἀγάπη καί κατανόηση, τώρα μάλιστα πού δυσκολευόταν ἀπό τούς πόνους τῶν ποδιῶν της. Ἐκεῖ ἔμεινε μέχρι τόν Μάϊο τοῦ 2005. Τήν 1η Ἰουνίου 2005 ἡ Χρυσούλα τήν εἶδε νά φεύγη ἀπό τό σπίτι. Ἀπό τήν ἡμέρα ἐκείνη χάθηκαν τά ἴχνη της.
Ἀργότερα ἀνησυχήσαμε, ἀλλά ἐπειδή συνήθιζε νά ἐξαφανίζεται, πιστεύαμε ὅτι θά ἐμφανισθῆ. Κάθε τόσο ἐπικοινωνούσαμε μέ τήν Γερόντισσα ἡ Χρυσούλα καί ἐγώ γιά νά μάθουμε γιά τήν Στέλλα. Ἡ Γερόντισσα ἔλεγε συνέχεια: «Ψάξτε νά τήν βρῆτε». Ἐμεῖς ὅμως πιστεύαμε ὅτι εἶχε φύγει γιά κάποιο ταξίδι καί ὅτι θά ἐπέστρεφε.
Μετά τό Πάσχα τοῦ 2006 ἕνα βράδυ, πολύ ἀργά καί ἐνῶ ἡ οἰκογένειά μου εἶχε ἀποκοιμηθῆ, ξάπλωσα κι ἐγώ καί ἀποκοιμήθηκα ἀμέσως, πράγμα παράδοξο γιά μένα, καί ξύπνησα ἀμέσως (τό διεπίστωσα βλέποντας τό ξυπνητήρι) ἀπό ἕνα δυνατό ὄνειρο: Εἶδα τήν Στελλίτσα κάτω ἀπό ἕνα ὡραῖο δένδρο, ὄρθια νά ἀκουμπάη ἐλαφρά στόν κορμό του, σέ νεανική ἡλικία, πανέμορφη, γλυκύτατη καί μέ κοιτοῦσε μέ ἕνα βλέμμα γεμάτο ἀπέραντη θαλπωρή. Ἐνίωσα τήν ψυχή μου νά βγάζη μία οὐρανομήκη κραυγή, πού αἰσθανόμουν νά μοῦ ξεσχίζη τό στέρνο: «Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου...» Κι ἔτρεξα νά τήν ἀγκαλιάσω, προτείνοντας τά χέρια μου, ἀλλά ὅταν ἔφτασα στό δένδρο ἐξαφανίστηκε καί στήν θέση τῆς ἔκαιγε μία ὁλόλευκη πασχαλιάτικη λαμπάδα, πού ἔχυνε γύρω ἕνα ὑπέροχο φῶς καί ἡ φλόγα τῆς ἀνέβαινε ὁλόϊσα στόν οὐρανό. Ἀμέσως βλέπω στό χῶμα, δίπλα στή λαμπάδα, ἕνα ἀπόκομμα ἐφημερίδας πού ἔδειχνε ἕνα ἐξαιρετικά κακοποιημένο σῶμα σάν ἀπό τρομακτικό αὐτοκινητικό δυστύχημα.
Ἕνα βαρύ μήνυμα κατέκλυσε τό εἶναι μου: «Ἡ Στέλλα πέθανε!». Ξύπνησα κυριευμένη ἀπό ἀμφιθυμία αἰσθημάτων: Χαρά μεγάλη ἀπό τήν παρουσία τῆς Στέλλας καί τό φῶς τῆς λαμπάδας καί φόβο ἀπό τήν φωτογραφία τῆς ἐφημερίδας. Ἤθελα νά ξυπνήσω τόν Δημήτρη, τόν ἄνδρα μου, νά τοῦ πῶ γιά τήν Στέλλα, «τό σπουργιτάκι», ὅπως τή λέγαμε, ὄχι μόνον ἐπειδή ζοῦσε «ὡς στρουθίον μονάζον ἐπί δώματος», ἀλλά καί ἐπειδή τό βάδισμά της θύμιζε σπουργίτι. Κάτι δυνατό ὅμως μέ ἀπέτρεψε νά τόν ξυπνήσω. Τήν ἑπομένη τηλεφώνησα στήν Γερόντισσα καί στήν Χρυσούλα καί τούς εἶπα τό ὄνειρο. Καί οἱ δυό μου συνέστησαν νά ψάξουμε γιά τήν Στέλλα. Ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή ἄρχισε ἡ ἀγωνιώδης ἀναζήτηση. Τροχαία, Νοσοκομεῖα, Στρατονομία, Νεκροτομεῖα....
Ἡ Χρυσούλα ἔμαθε ὅτι στίς 3 Ἰουνίου 2005 καί ὥρα 6,10 μ.μ. κοντά στό σπίτι τῆς σκοτώθηκε σέ αὐτοκινητικό μία γυναίκα ἀγνώστων στοιχείων. (Τά πουλιά δέν ἔχουν ὄνομα!). Ὁ θάνατος ἦταν ἀκαριαῖος. Ὅλη ἡ ἔρευνα ἀπέδειξε ὅτι ἡ γυναίκα αὐτή ἦταν ἡ Στελλίτσα. Ἐνῶ διέσχιζε τόν δρόμο, τήν παρέσυρε ἕνα αὐτοκίνητο μέ ὁδηγό ἀξιωματικό του στρατοῦ, ὁ ὁποῖος ἔτρεχε μέ μεγάλη ταχύτητα. Τήν συνέθλιψε. Μόνο τό προσωπάκι τῆς ἦταν εὐδιάκριτο (ὅπως ἔδειξαν οἱ φωτογραφίες τῆς Τροχαίας).
Ἡ Στελλίτσα παρέμεινε μέχρι τίς 18 Ἰουνίου 2005 στό Νοσοκομεῖο «Ἀσκληπιεῖον» καί μετά τό πτῶμα τῆς μεταφέρθηκε στό Κεντρικό Νεκροτομεῖο τοῦ Λαϊκοῦ Νοσοκομείου, ὅπου παρέμεινε στά ἀζήτητα μέχρι τίς 20 Ἰουλίου 2005, ὅποτε καί δόθηκε γιά ἐνταφιασμό. Τό Γραφεῖο πού τήν ἐνταφίασε μᾶς πληροφόρησε ὅτι Νεκρώσιμη Ἀκολουθία δέν ἐψάλη, μόνο ἕνα Τρισάγιο ἐπί τοῦ τάφου.
Πρέπει νά τονισθῆ ὅτι ὅλοι ὅσοι ἀσχοληθήκαμε μέ τήν ἀνεύρεσή της, στήν προσευχή μας τῆς μιλούσαμε καί τῆς λέγαμε: «Ἐάν μᾶς ἀκοῦς, ἐάν ἔχης παρρησία στό Θεό, ὁδήγησέ μας, βοήθησέ μας». Καί πράγματι μᾶς βοήθησε καί φθάσαμε μέχρι τόν χορταριασμένο «ἀνύπαρκτο» τάφο της, στήν ἀνατολική ἄκρη τοῦ Νεκροταφείου τοῦ Ζωγράφου, μέ τό νούμερο 8915.
(συνεχίζεται......)
ΠΗΓΗ:ΘΑΝΟΣ-ΕΥΗ

Μυσταγωγῶν σου Κύριε



XRHSTOS25

Σήμερον τό κατά τοῦ Χριστοῦ


byzmusic

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ

(ΨΑΛΛΕΤΑΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΟ ΒΡΑΔΥ)

Στόν Ὄρθρο τῆς Μεγάλης Πέμπτης, ὁ Κύριος καλεῖ τούς μαθητές γιά τό τελευταῖο δεῖπνο μαζί τους, τόν Μυστικό Δεῖπνο, ὅπως τόν λέμε. Ἡ πρώτη του πράξη, εἶναι πράξη...
ἄκρας ταπεινώσεως, αὐτός ὁ Θεός καί Δεσπότης τῶν ὅλων πλένει, ζωσμένος μέ μία ποδιά, τά πόδια τῶν μαθητῶν.

Στή συνέχεια παραδίδει τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, χωρίς καλά-καλά νά τό ξέρουν ἀκόμη οἱ Ἀπόστολοι, γίνεται τότε ἡ πρώτη Θεία Λειτουργία μέ θύτη καί θυσιαζόμενο τόν Κύριο.

Στοές, μαφίες καί ἀδελφότητες



Ο ΙΟΥΔΑΣ ΠΡΟΔΙΔΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

Ἀπό τήν ἀρχαία Ἑλλάδα στόν Μεσαίωνα, ἀπό τήν Κού Κλούξ Κλᾶν στούς μασόνους τοῦ σήμερα.

Δέν ὑπῆρξε ἐποχή, ἤπειρος ἤ πολιτισμός πού νά μή διαθέτει μυστικές ὀργανώσεις. Αὐτές διαφέρουν μεταξύ τους ὡς πρός τίς τελετές μύησης, τά κωδικοποιημένα σημάδια ἀναγνώρισης τῶν μελῶν τῆς ἀδελφότητας, τά ἀπόκρυφα σύμβολα καί τούς βαθμούς ἱεραρχίας.

Ὡστόσο, εἶναι ἀδύνατο νά διατυπωθεῖ ἕνας ὁρισμός πού νά μπορεῖ νά περικλείει ὅλες αὐτές τίς ὀργανώσεις, γιατί οἱ ρίζες, οἱ δομές καί οἱ σκοποί τούς διαφέρουν ἀπό τή μία περίπτωση στήν ἄλλη. Οἱ μελετητές, στήν προσπάθειά τους νά βάλουν κάποια τάξη, τείνουν νά τίς ὁμαδοποιοῦν κατατάσσοντας τές στίς ἑξῆς κατηγορίες: μυστηριακές ἑταιρεῖες, θρησκευτικές ἑταιρεῖες μέ χαρακτῆρα ἐσωτερισμοῦ, ἐταιρίες μέ χαρακτῆρα προστατευτικό, ἐκδικητικό, πολιτικό καί ἐγκληματικό (ὅπως ἡ μαφία). Οἱ μυστηριακές κρυφές ἑταιρεῖες εἶναι τυπικές στήν ἀρχαία ἐποχή: ἡ λατρεία τοῦ Ὄσιρη στήν Αἴγυπτο, γιά παράδειγμα, ἤ τοῦ Βάκχου στή Ρώμη καί τοῦ Διονύσου στήν Ἑλλάδα. Πρόκειται γιά μυστικιστικές ὁμάδες πού ἔχουν πιά βυθιστεῖ στήν ἀχλή τοῦ χρόνου. Τό ἴδιο συνέβη καί μέ τίς θρησκευτικές σέκτες τοῦ Μεσαίωνα (ὅπως οἱ Ναΐτες ἤ οἱ Καθαροί), πού εἶχαν ἐξωθηθεῖ στήν παρανομία περισσότερο λόγω τῶν διωγμῶν κατά τῶν αἱρέσεων.

Οἱ σπουδαιότερες καί πιό παραδοσιακές, ὡστόσο, μυστικές «ἑταιρεῖες» εἶναι ἀναμφίβολα ἐκεῖνες πού σχετίζονται μέ τόν ἐσωτερισμό. Ἐμφανίστηκαν στή σύγχρονη ἐποχή καί χαρακτηρίζονται ἀπό διδασκαλίες ἑρμητισμοῦ πού κινοῦνται ἀνάμεσα στή φιλοσοφία, τή θρησκεία, τήν ἀλχημεία καί τή μαγεία. Τέτοιες εἶναι οἱ μυθικοί Ἐρυθροσταυρῖτες, ἀλλά κυρίως οἱ Μασόνοι...

Πολιτική καί βεντέτα

Κλασικές σέκτες ἐκδικητῶν-ἐκτελεστῶν ἦταν, ἀντίθετα, ἡ Σάντα Βέμε. Ἐμφανίστηκε στή Βεστφαλία τῆς Γερμανίας περί τά μέσα τοῦ 13ου αἰῶνα ὡς μυστικό δικαστήριο ἐπιφορτισμένο μέ τήν τήρηση τῆς τάξης σέ μία περίοδο ἀνεξέλεγκτων λῃστειῶν. Ἀρκετά ἐνεργή ἀκόμη, καί μέ δυσοίωνες προβλέψεις γιά τό μέλλον, εἶναι ἡ Κού Κλούξ Κλᾶν (ὄνομα πού προέρχεται ἀπό τό θόρυβο πού κάνει ἕνα τουφέκι ὅταν ὁπλίζεται). Ἐμφανίστηκε στίς ΗΠΑ μετά τόν πόλεμο μεταξύ Βορείων καί Νοτίων μέ τό πρόσχημα τῆς ὑπεράσπισης τῆς λευκῆς φυλῆς ἀπό τήν προέλαση τῶν ἔγχρωμων πρώην σκλάβων.

Οἱ μυστικές ἑταιρεῖες μέ καθαρά πολιτικό χαρακτῆρα ἄρχισαν νά ἐμφανίζονται μόλις κατά τή διάρκεια τοῦ 19ου αἰῶνα, σχεδόν πάντα μέ στόχο τήν κατάκτηση ἤ τήν ἔμμεση ἄσκηση ἐξουσίας. Μερικές φορές εἶχαν προσανατολισμό ἀναμορφωτικοῦ χαρακτῆρα (συχνά μέ ἐπαναστατικές ἤ τρομοκρατικές προεκτάσεις), ἄλλες φορές εἶχαν συντηρητικό προσανατολισμό (μέ ἀντιδραστικές ἤ ἀκόμη καί ἀνατρεπτικές προοπτικές).

Κάποιες ἀπό αὐτές τίς ὀργανώσεις υἱοθέτησαν τό πρότυπό του ἐσωτερισμοῦ (διδασκαλία ἀπόκρυφων καί μυστικῶν γνώσεων πού προορίζονται μόνο γιά τούς μυημένους). Ἄλλες, ἀντίθετα, προτίμησαν νά κατέβουν στό «στίβο», χωρίς ὑποκρισίες, ὡς παράνομα κόμματα. Πρόκειται γιά τούς Δεκεμβριστές (ὄνομα πού πῆραν ἀπό τό μήνα Δεκέμβριο κατά τόν ὁποῖο ἔλαβε χώρα ἡ στασιαστική ἀπόπειρά τους τό 1825) στή Ρωσία ἤ γιά τήν ὀργάνωση τῶν Ἀναρχικῶν ἤ ἀκόμη τήν ἰρλανδική του Σίν Φέιν (σημαίνει «εἴμαστε ἐμεῖς» στή γαελική διάλεκτο), πρόγονο τοῦ ΙΡΑ.

Ἡ πιό σημαντική ὅμως ἀπό τίς ὀργανώσεις τοῦ 20ού αἰῶνα, πού κινεῖται ἀνάμεσα στόν ἑρμητισμό, τήν ἰδεολογία καί τήν πολιτική πάλη, εἶναι ἡ Τοῦλε Γκεζέλσαφτ ἤ Θούλη, ἀπό τό ὄνομα ἑνός μυθικοῦ νησιοῦ πού ἀναδείχτηκε σέ σύμβολο ἑνός πανάρχαιου βορειοευρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Ἦταν βαθιά παγγερμανιστική καί φανατικά ἀντισημιτική, μέ μία σβάστικα στό κέντρο τοῦ στέμματός της καί μέ τήν ἔμμονη ἰδέα διαμόρφωσης ἑνός δυνατοῦ κράτους ὑπό τήν καθοδήγηση ἑνός χαρισματικοῦ ἡγέτη, τοῦ Φίρερ. Ἡ ὀργάνωση αὐτή ἱδρύθηκε τό 1918 μέ τή συμμετοχή ἀρκετῶν μελλοντικῶν προσωπικοτήτων τοῦ ναζιστικοῦ καθεστῶτος (συμπεριλαμβανομένου, ἴσως, καί τοῦ ἴδιου του Ἀδόλφου Χίτλερ). Ἡ Θούλη διαδραμάτισε ἀποφασιστικό ρόλο στή γέννηση τοῦ Τρίτου Ράιχ καί ἀπό αὐτήν προῆλθε ὁ σκληρός πυρήνας τῆς χιλιαστικῆς μυθολογίας ἡ ὁποία ἐνσαρκώθηκε ἀπό τόν Χάινριχ Χίμλερ καί τά τάγματα τῶν Ἔς-Ἔς τῶν ὁποίων ἡγήθηκε.

Ἀφρική καί Ἀνατολή

Ἀκόμη καί ἡ Ἀφρική ἀποτέλεσε ἑστία πολλῶν μυστικῶν ὀργανώσεων, ὅπως ἡ ὀργάνωση τῶν Ἀνθρώπων-Λεοπαρδάλεων, μέ μαγικό-ἐσωτερικό χαρακτῆρα, ἡ ὁποία ἔκανε τήν παρουσία της σέ πολυάριθμες χῶρες τῆς ὑποσαχάριας Ἀφρικῆς κατά τή διάρκεια τῆς δεκαετίας τοῦ ‘30 μαζί μέ ἄλλες ἀδελφότητες μέ χαρακτηριστικά ζῴων (οἱ Ἄνθρωποι Πάνθηρες, οἱ Ἄνθρωποι Λιοντάρια καί οἱ Ἄνθρωποι Κροκόδειλοι). Ἀκόμη, ἐκεῖ ἀναπτύχθηκε τό παράνομο φυλετικό ἐθνικιστικό κίνημα τῶν Μάου Μάου, πού καταπιάστηκε μέ τήν πάλη ἐνάντια στήν ἀγγλική ἀποικιοκρατία στήν Κένυα τή δεκαετία τοῦ ‘50, ἐνῷ στήν Ἄπω Ἀνατολή ἐπικράτησαν κυρίως μυστικές ὀργανώσεις ἐγκληματικοῦ-μαφιόζικου τύπου, ὅπως οἱ κινέζικες Τριάδες ἤ ἡ ἰαπωνική Γιακούζα.

Πέρα ἀπό κάθε κατηγοριοποίηση, κάποιες ὀργανώσεις εἶναι τόσο μυστικές πού ὑποκινοῦν τήν ἀμφιβολία γιά τό ἄν ὑπῆρξαν ποτέ, ὅπως εἶναι οἱ ὑποτιθέμενοι κληρονόμοι τῶν Ναϊτῶν, πού λέγεται ὅτι γλίτωσαν ἀπό τήν πυρά τοῦ 14ου αἰῶνα, ἤ ἡ Ἀόρατη κυβέρνηση τῶν Βασιλιάδων τοῦ Κόσμου, μέ ἕδρα τό Θιβέτ, στή μυθική πόλη Ἀγκάρθι, ἡ ὁποία συνδέεται μέ τόν ὑπόλοιπο πλανήτη -ὅπως διαβεβαιώνουν- μέσα ἀπό ἕνα πυκνό (καί προφανῶς πολύ μυστικό) δίκτυο ὑπόγειων στοῶν.

Ἡ ὀργάνωση τῶν τεκτόνων

Ἡ μασονία κάνει τήν ἐμφάνισή της στήν Ἀγγλία στά τέλη τοῦ 17ου αἰῶνα καθώς ἐπανασυνδέεται μέ τή μεσαιωνική συντεχνία τῶν κατασκευαστῶν καθεδρικῶν ναῶν, τούς Freemason ἤ Ἐλεύθερους Τέκτονες. Τό πέρασμα ἀπό τήν «ἐνεργό» φάση στή «θεωρητική» γίνεται χάρη στή συμβολή τῶν ντόπιων Ἐρυθροσταυριτῶν, μίας σέκτας πού συνδέεται μέ τόν ἐσωτερισμό καί τήν ἀλχημεία. Ἐμφανίστηκε στό Βίρτεμπεργκ τῆς Γερμανίας στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰῶνα χάρη σέ ἕνα ἀνώνυμο ἔργο πού ἀφηγοῦνταν τήν ἀνακάλυψη ἑνός βιβλίου μέ περιεχόμενο τή φιλοσοφία τοῦ ἑρμητισμοῦ, μέσα στόν τάφο μίας μυστηριώδους προσωπικότητας πού ἰσχυριζόταν ὅτι εἶχε ζήσει πρίν ἀπό 200 χρόνια. Ἐπρόκειτο γιά τόν Κριστιᾶν Ρόζενκροϊτς, πού σημαίνει ἀκριβῶς «Ἐρυθροσταυρίτης». Χάρη μάλιστα στούς Ἐρυθροσταυρῖτες εἰσάγεται στή μασονική ἰδεολογία ἡ λατρεία τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομώντα καί τοῦ μυθικοῦ ἀρχιτέκτονά του, τοῦ Χιράμ. Καί ἀντίθετα, χάρη στούς Σκοτσέζους ὀπαδούς της, ἡ μασονία ἐμπλουτίζεται μέ ἕνα ἄλλο ἱστορικό ἰδεῶδες-σημεῖο ἀναφορᾶς, αὐτό τοῦ ἰπποτικοῦ μεσαιωνικοῦ κόσμου.

Σύσταση στό Λονδίνο

Ἡ ἐπίσημη ἵδρυση τῆς ὀργάνωσης ἔγινε στίς 24 Ἰουνίου τοῦ 1717, ὅταν οἱ τέσσερεις κύριες λονδρέζικες ὁμάδες (πού μέχρι τότε στεγάζονταν σέ κάποιες πάμπ) ἀποφασίζουν νά δώσουν ζωή στή Μεγάλη Στοά μέ ἀνθρωπιστικές καί φιλανθρωπικές ἀρχές, μία ὀργάνωση θεϊστική καί πνευματοκρατική, ἀνοιχτή σέ ὅλους τους χριστιανούς. Γεννιέται ἔτσι, κινούμενη ἀνάμεσα στήν παρανομία καί τήν ἐπισημότητα, ἡ μασονία μέ σκοτσέζικο τυπικό, βασισμένη στίς «στοές» (ἀπό τό ὄνομα τῶν χώρων συγκέντρωσης τῶν λιθοξόων) καί μέ πλατιά συμμετοχή σημαντικῶν προσωπικοτήτων.

Ἡ μασονία ὀργανώθηκε ὡς μυστική ἑταιρεία μέ μυητικές τελετουργίες νέων μελῶν, ἀπόκρυφα σύμβολα καί μία πολύπλοκη ἱεραρχία πού μέ τόν καιρό πέρασε ἀπό τούς τρεῖς βαθμούς (ἀρχάριος, σύντροφος καί δάσκαλος) στούς 33 βαθμούς μέ δυσδιάκριτα χαρακτηριστικά (ὅπως ὁ μυστικός Δάσκαλος, ὁ αἱρετός Δάσκαλος τῶν Ἐννέα, ὁ Λαμπρός αἱρετός τῶν Δεκαπέντε, ὁ Ἐξέχων αἱρετός ἱππότης κ.λπ).

Ἡ ἐξάπλωση στή Γαλλία

Γύρω στά 1730 ἡ μασονία ἅπλωσε τίς ρίζες της καί στή Γαλλία, ὅταν ἀπό τόν μητρικό οἶκο ἀποσπάστηκε ἕνα παρακλάδι μέ γαλλικό τυπικό πού πῆρε τό ὄνομα Μεγάλη Ἀνατολή. Τό 1738 ὁ πάπας Κλήμης ΙΒ΄ καταδίκασε τούς ὀπαδούς καί τῶν δύο τυπικῶν, ἀλλά ἡ μασονία συνέχισε νά ὀργανώνεται, προσθέτοντας στίς ἱστορικές λατρευτικές ἀναφορές τῆς τήν ἐξόντωση τῶν Ναϊτῶν, πού πραγματοποιήθηκε τό 14ο αἰῶνα, καί δίνοντας ζωή σέ μυριάδες ἐπιμέρους τυπικά. Ἀπέκτησε, ὅμως, καί στενές σχέσεις μέ τήν ὀρθολογιστική, λαϊκή καί φιλελεύθερη φιλοσοφία τοῦ Διαφωτισμοῦ.

Δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἀπαρχή μίας θριαμβευτικῆς πορείας πού θά κάνει τή μασονία μία ὁμάδα πίεσης, συχνά ἀποφασιστικῆς, στό πολιτικό καί οἰκονομικό πεδίο, τόσο στή Γαλλία ὅσο καί στή Μεγάλη Βρετανία καί τίς ΗΠΑ. Ἡ λαϊκή περιέργεια ὅμως συνεχίζει νά κεντρίζεται κυρίως ἀπό τίς γραφικές ὄψεις τῶν τελετουργιῶν καί τῶν μασονικῶν συμβόλων, ὅπως εἶναι οἱ τελετές μύησης, οἱ ἀμφιέσεις τῶν μελῶν, τά διάφορα σύμβολα, ὅπως τό τρίγωνο μέ τό «μάτι τοῦ Θεοῦ» στό κέντρο (ὁ διαβήτης πού διασταυρώνεται μέ τόν γνώμονα), καί ἄλλα στοιχεῖα πού συνδέονται μέ τόν τεκτονισμό.

5 ἑκατομμύρια μέλη

Ἡ μασονία σήμερα ἀριθμεῖ περίπου πέντε ἑκατομμύρια μέλη, ἀπό τά ὁποία πάνω ἀπό τέσσερα ἑκατομμύρια βρίσκονται στίς ΗΠΑ, 500.000 στή Μεγάλη Βρετανία καί 250.000 στή Γαλλία, μέ πιό ὀλιγάριθμες ὁμάδες στή Λατινική Ἀμερική (κυρίως στή Βραζιλία καί τή Χιλή). Ὁ φιλελεύθερος προσανατολισμός τῆς μασονίας -μέ ἀντικληρικές ἀπόψεις, ἐχθρικές πρός τήν κοσμική ἐξουσία τῆς Ἐκκλησίας- προκάλεσε μία μακρά σειρά ἀφορισμῶν ἀπό τούς Πάπες (ὁ τελευταῖος πραγματοποιήθηκε τό 1917 ἀπό τόν πάπα Βενέδικτο ΙΕ΄). Προκηρυγμένη ἀπό τό ναζιστικό καθεστώς, ἡ μασονία νομιμοποιήθηκε καί πάλι τό 1944. Τότε ἀριθμοῦσε κάποιες δεκάδες χιλιάδες μέλη.

Μία ἀλλόκοτη περίπτωση ἦταν αὐτή τῆς ἰταλικῆς Στοᾶς Προπαγάνδας 2 (γνωστή ὡς Ρ2), πρόεδρος τῆς ὁποίας ἦταν ὁ Μεγάλος Δάσκαλος Λίτσιο Τζέλι. Πρόκειται γιά μία «κεκαλυμμένη» στοά (δηλαδή παράνομη) μέ πλατιά συμμετοχή πολιτικῶν, ἐπιχειρηματιῶν, τραπεζιτῶν καί ὑψηλόβαθμων στρατιωτικῶν, πού ἀνακαλύφθηκε τό 1981 καί διαλύθηκε μέ πρωτοβουλία τῆς κυβέρνησης λόγω τῶν σχέσεών της μέ ἀνατρεπτικές σκευωρίες καί οἰκονομικά σκάνδαλα. Στήν Ἑλλάδα, σύμφωνα μέ ἀνεπιβεβαίωτες ἀναφορές, οἱ κανονικοί τέκτονες ὑπολογίζονται γύρω στούς 9.000-10.000, ἀνάμεσά τους ὑψηλά πολιτικά στελέχη, ὑπουργοί, ἐπιχειρηματίες, ἀκόμη καί ἀρχιερεῖς ἀλλά καί ἁπλοί ἄνθρωποι.

Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο)

Ἡ Ἀπελευθέρωση τῶν Δωδεκανήσων σέ φωτογραφικό ὑλικό (31 Μαρτίου 1947)








ΠΗΓΗ Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο)

Ἡ Ἀπελευθέρωση τῶν Δωδεκανήσων (31 Μαρτίου 1947)




Δεῖτε φωτογραφικό ὑλικό στό ἰστολόγιο: Ἀπόψεις γιά τήν Μονή Βατοπαιδίου

Πηγή: Greek Nationa Pride


Ὄτε οἱ ἔνδοξοι μαθηταί...



byzmusic

Τό σπουργιτάκι τοῦ Θεοῦ. (Μέρος 2ο)


(συνέχεια ἀπό τό Μέρος 1ο πού μπορεῖτε νά δεῖτε ΕΔΩ)

Στό ἐργοστάσιο αὐτό τῆς Σοκολατοποιΐας ἐργάσθηκα γιά λίγο χρονικό διάστημα. Τήν Στελλίτσα τήν συναντοῦσα συχνά στούς δρόμους καί πάντα εἶχε στήν καρδιά της, στά χείλη τῆς τήν εὐχή. Συνήθιζε νά τήν λέει ἐκφώνως, ἀλλά πολύ σιγά. Ποῦ καί πού ἐρχόταν στό σπίτι μου. Ἐκείνη τήν ἐποχή κατοικοῦσε στό πλυσταριό μίας διώροφης κατοικίας.
Τά χρόνια πέρασαν, τήν ἔχασα, μά πάντα τήν θυμόμουν μέ μία γλυκειά ἀνάμνηση καί νοσταλγία.
Μετά παντρεμμένη πιά θά τήν συναντοῦσα στήν Ἱερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Ὁσίας Πελαγίας) στό Ἀκραίφνιο. Εἴχαμε.... πάει μέ τόν ἄνδρα μου καί θά διανυκτερεύαμε στήν Μονή γιά τήν πρωϊνή Θεία Λειτουργία. Οἱ μοναχές μέ πολλή στοργή καί εὐγένειά μου ζήτησαν συγγνώμη, ἐπειδή λόγω τῶν οἰκοδομικῶν ἐργασιῶν δέν εἶχαν χῶρο νά μέ φιλοξενήσουν καί ἀναγκαστικά ἔπρεπε νά μοιραστῶ τό κελλί, ὅπου ἐφιλοξενεῖτο «μία ἰδιόρρυθμη γυναίκα». Δέχθηκα. Μέ ὁδήγησαν στό κελλί, ὅπου μέ κατάπληξη διεπίστωσα ὅτι «ἡ ἰδιόρρυθμη γυναίκα» ἦταν ἡ στοργική μου Στελλίτσα, πού εἶχα χρόνια νά τήν ἰδῶ. Ἡ χαρά μου δέν περιγράφεται. Μείναμε ἀγκαλιασμένες γιά ἀρκετή ὥρα καί ξαφνικά ἀκούω τίς ἀδελφές νά φωνάζουν: «Ἐλᾶτε, Γερόντισσα, νά δῆτε τήν Στελλίτσα μέ τήν Μηλίτσα ἀγκαλιά». Ὅλοι χαρήκαμε. Ἐκεῖνο τό βράδυ ἡ Στελλίτσα ἔκανε σάν παιδάκι ἀπό τήν χαρά της. Χτυποῦσε παλαμάκια, γελοῦσε, σταυροκοπιόταν...
-Μηλίτσα μου, πολύ χάρηκα πού παντρεύτηκες. Ξέρεις πολύ προσευχήθηκα γιά νά παντρευτῆς. Χαίρομαι, χαίρομαι. Στενοχωριέμαι πού ὑποφέρεις ἀπό τά ποδαράκια σου. Ξέρω ἔχεις πρόβλημα. Ὑπομονή, προσευχή. (Ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ Στελλίτσα δέν γνώριζε ὅτι μου εἶχε ἐμφανισθῆ ἕνα χρόνιο ἐπώδυνο πρόβλημα ὑγείας στά πόδια μου). Ὁ ἄνδρας σου θ’ ἀλλάξη χῶρο, μήν ἀνησυχῆς, θά εἶναι καλύτερα. (Πράγματι, τελείως ξαφνικά, ἀναγκάσθηκε νά μεταφέρη σέ ἄλλο χῶρο τό κτηνιατρεῖο του).
Ἐκεῖνο τό βράδυ εἰπώθηκαν πολλά. Τήν ἄλλη μέρα καί ἐνῶ ἡ Στέλλα ἦταν μακριά, εἶπα στίς ἀδελφές ὅ,τι εἶχα ἀντιληφθῆ γι’ αὐτήν, ὅτι ἐπρόκειτο γιά ἁγία ψυχή... Τήν ἑπόμενη μέρα ἡ Στέλλα ἔφυγε ἀπό τό Μοναστήρι. Τό κατάλαβε. Δέν ἤθελε νά τήν ἐπαινῆς. Ὅταν ἀργότερα συναντηθήκαμε, μέ αὐστηρό τρόπο μέ ἐπέπληξε γιά τό ὅτι τήν ἐπαινῶ. Ξαφνιάστηκα, γιατί μπροστά της δέν εἶχα πῆ τίποτε. Κι ὅμως τό ἤξερε...

Ἀργότερα, κάποια ἄλλη στιγμή, μοῦ εἶχε πῆ: «Δέν ἀντέχω τήν τιμή πού μου κάνει ἡ Γερόντισσα. Νά, κοίτα νά δής• τελευταία μέ ἔβαλε νά φάω μαζί τους• μέ τίς ἁγίες ψυχές! Ποιά εἶμαι ἐγώ… Πῶ, πῶ, πῶ, Μηλίτσα!».
Γιά μεγάλο χρονικό διάστημα χάσαμε τά ἴχνη της. Ἡ Γερόντισσα μᾶς τηλεφωνοῦσε καί μᾶς ρωτοῦσε ἄν τήν εἴδαμε. Ἐκεῖνο τό διάστημα κατάλαβα ὅτι, ἄν θέλω νά τή δῶ δέν πρέπει νά μιλῶ γι’ αὐτήν.
Τώρα ἡ Στελλίτσα ἦταν ἄστεγη, ἀπό τήν ἐργασία τῆς εἶχε συνταξιοδοτηθῆ μέ τό πιό μικρό ποσό τῆς σύνταξης τοῦ ΙΚΑ (411 εὐρώ μηνιαίως), τά ὁποία μοίραζε σέ φτωχούς, φυλακισμένους, στήν Ἐξωτερική Ἱεραποστολή κ.α. Τώρα πλέον ζοῦσε στά παγκάκια, στά ὑπόστεγα, στά ἐρημοκκλήσια, στίς σκάλες, σέ οἰκοδομές. Μοῦ τό ἐμπιστεύθηκε.
Κάτω ἀπό τήν πίεση τῆς Γερόντισσας καί τή δική μου, ἦλθε κάποιες φορές, ὅταν ἔκανε βαρυχειμωνιά, καί ἔμεινε κοντά μας. Ζητοῦσε νά μείνη στό πιό ταπεινό μέρος τοῦ σπιτιοῦ.
Θυμᾶμαι μέ πολλή νοσταλγία, ὅταν τήν φιλοξενούσαμε στό σπίτι ἐπικρατοῦσε γαλήνη, φῶς, ὅλα εἰρηνικά. Ὅταν στήν παρέα μᾶς ἐρχόταν ὁ ἄνδρας μου, ἡ Στελλίτσα ἔφευγε καί ὅταν τῆς μιλοῦσε δέν τόν κοιτοῦσε ποτέ. Χαρά τῆς ἦταν νά τρώη ἀλάδωτες ντοματόσουπες. Συνέχεια δοξολογοῦσε τόν Θεό καί ἡ ψυχή τῆς ξεχείλιζε ἀπό εὐγνωμοσύνη μέ ἕνα ἀδιάκοπο «σ’ εὐχαριστῶ, σ’ εὐχαριστῶ».
Πολλές φορές τό βράδυ, προφασιζόμενη ὅτι εἶμαι κουρασμένη, τῆς ζητοῦσα νά κάνη αὐτή τό Ἀπόδειπνο. Ἀδύνατον νά περιγράψω τί συνέβαινε, ὅταν ἄρχιζε τήν προσευχή. Σιγά-σιγά ἀλλοιωνόταν ἡ ἔκφρασή της, τό προσωπάκι τῆς φωτιζόταν, ξεχνιόταν στήν δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Τήν ἄφηνα καί πήγαινα γιά ὕπνο.
Κάποια φορᾶ, ἐνῶ τήν σκεπτόμουν μέ συμπόνοια «πώς γυρνάει σάν σπουργιτάκι στούς δρόμους» ξαφνικά μέ κοιτάζει καί μοῦ λέει: -«Μή στενοχωριέσαι, θέλημα Θεοῦ εἶναι νά κοιμᾶμαι στά παγκάκια. Εἶμαι πολύ καλά, εἶμαι εὐτυχισμένη. Ξέρεις ἐκεῖ στά παγκάκια ράβω καί τά ροῦχα μου. (Ἡ Στέλλα ἦταν καί πολύ καλή ράπτρια). Νά, τό Πάσχα πέρασα πολύ ὡραία. Τό Μ. Σάββατο πῆγα καί πῆρα λίγο ἀρνάκι, τό ἔβαλα σέ ἕνα ταψάκι ἀπό μπακλαβά, τό ἔδωσα στό φοῦρνο καί μοῦ τό ἔψησαν. Τό ἔκρυψα στό παγκάκι καί τήν ἄλλη μέρα ἔκανα Πάσχα στό παγκάκι μου, χαρούμενη καί εὐτυχισμένη, γιατί ὁ Ἱερέας μου εἶχε δώσει κι ἕνα κόκκινο αὐγό. Μή στενοχωριέσαι γιά μένα. Ὄχι, ὄχι, γιατί εἶμαι ὑπό τήν σκέπη τῆς Παναγίας μας».
Μία ἄλλη φορᾶ, ὅπως μου διηγήθηκε, πῆγε καί λούστηκε στήν τουαλέτα τῶν Ἰατρείων τοῦ Δήμου. Τήν εἶδαν οἱ ἐργαζόμενοι καί τήν ἐπέπληξαν αὐστηρά. Ἡ Στέλλα δέν δέχθηκε τήν παρατήρηση λέγοντάς τους ὅτι δέν κλέβει τίποτα, οὔτε νερό, οὔτε σαπούνι, γιατί ὅλα αὐτά τά ἔχει πληρώσει εἰσφορές στό ΙΚΑ ὡς ἐργαζόμενη. Τούς μίλησε ἄσχημα καί αὐτοί κάλεσαν τήν Ἀστυνομία κι ἔτσι ἡ Στέλλα ὁδηγήθηκε στό Ἀστυνομικό Τμῆμα. Κάπως ἔτσι μου διηγήθηκε τόν διάλογο μέ τόν Διοικητή:
«Κύριε Διοικητά, συγχωρέστε μέ πού σᾶς κουράζω, ἀλλά ἀκοῦστε μέ, σᾶς παρακαλῶ. Εἶμαι ἄστεγη, δέν ἔχω τίποτα δικό μου. Νά μόνο αὐτό τό βιβλιάριο ἀσθενείας τοῦ ΙΚΑ, πού βεβαιώνει ὅτι ἔχω πληρώσει εἰσφορές. Τά Ἰατρεῖα πού λούστηκα εἶναι τοῦ ΙΚΑ, ἄρα ἀνήκουν καί σέ μένα. Ὅταν βρίσκομαι μέσα στό ΙΚΑ, νιώθω ὅτι εἶμαι μέσα στό σπίτι μου. Συγχωρέστε μέ».
Διοικητής: «Πήγαινε τώρα, ἀλλά τήν ἄλλη φορᾶ πού θά λουστῆς νά προσέξης νά μή σέ δοῦν. Ἄντε στό καλό».
Ἔφυγε δοξάζοντας τόν Θεό καί εὐγνωμονώντας τόν Διοικητή.
(συνεχίζεται...........)
ΠΗΓΗ:ΘΑΝΟΣ-ΕΥΗ

30 Μαρ 2010

Θεία Κοινωνία

Μᾶς ἀξιώνει ὁ Θεὸς καί φέτος νὰ ζήσουμε τά ἱερά γεγονότα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδας, ποὺ κορυφώνονται στὸ Μυστήριο τῆς Σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου καὶ στὴν Ἀνάστασή Του. Στίς ἱερές ἀκολουθίες προσέρχονται πολλοί πιστοί. Οἱ περισσότεροι ἀρκοῦνται νά μένουν στήν ἐπιφάνεια τῶν σωτηριωδῶν γεγονότων τῶν ἁγίων αὐτῶν ἡμερῶν. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως μᾶς καλεῖ ὄχι ἀπλῶς νά τά παρακολουθήσουμε παθητικά, ἀλλά νὰ τά...βιώσουμε μέσῳ τῶν ἱερῶν της Μυστηρίων.

Τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἀνακαινίζει τὴν ὕπαρξή μας, μᾶς ἁγιάζει καί μᾶς βοηθεῖ νά ζήσουμε λειτουργικά κατ’ ἐξοχήν τό Σταυρικό Πάθος καί τή ζωηφόρο τοῦ Κυρίου μας Ἀνάσταση. Ὅταν κοινωνοῦμε λαμβάνουμε μέσα μας τό ἀληθινό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Διότι, ὅπως πιστεύει, διδάσκει καί ζεῖ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος, μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τήν τέλεση τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, καθαγιάζονται σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.

Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας ἐξαλείφει τίς ἁμαρτίες, καθαρίζει τή συνείδηση, αὐξάνει τήν πίστη, θερμαίνει τήν ἀγάπη, στερεώνει τήν ἐλπίδα, στηρίζει τούς ὀλιγοψύχους, χαροποιεῖ τούς θλιμμένους, ἀφυπνίζει καί κινητοποιεῖ τούς ἀμελεῖς, θεραπεύει τούς ἀσθενεῖς, «πλουτίζει» τούς φτωχούς, «χορταίνει» τούς πεινασμένους, «ντύνει» τούς γυμνούς, «ἀναπαύει» τούς κουρασμένους. Ἡ Θεία Κοινωνία μᾶς κρατᾶ ἑνωμένους μέ τόν Χριστό: «ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό Αἷμα ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ».

Ὅμως, πῶς θὰ πλησιάσουμε τὸ Ἅγιο Ποτήριο; Τὸ πνευματικὸ αὐτὸ ἐρώτημα μᾶς βασανίζει ὅλους. Τὰ Ἱερὰ Κείμενα τῆς Πίστεώς μας ὁμιλοῦν ξεκάθαρα γιὰ τὴν πνευματικὴ προετοιμασία ποὺ ἀπαιτεῖται πρὶν κοινωνήσουμε, γιά τήν εὐλάβεια καί τό φόβο Θεοῦ πού πρέπει νά χαρακτηρίζουν τόν προσερχόμενο πιστό καί τήν εὐχαριστιακή μας στάση μετά τήν θεία Μετάληψη.

Πρίν ἀπό τή Θεία Κοινωνία

1. Ὁμολογοῦμε στὴν Λατρεία μας, ὅτι κανείς μας δὲν εἶναι ἄξιος, γιά νά προσέλθει στήν Θεία Κοινωνία, ἀφοῦ ὅλοι μας φέρουμε τό μολυσμό τῆς ἁμαρτίας. Χρειάζεται γι’ αὐτό πνευματική προετοιμασία. «Δοκιμαζέτω δέ ἄνθρωπος ἑαυτόν καί οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καί ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω», τονίζει χαρακτηριστικά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Καί συνεχίζει: Ἐκεῖνος πού τρώγει καί πίνει ἀναξίως, «κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει, μή διακρίνων τό σῶμα τοῦ Κυρίου» (Α’ Κορ. ια’, 28-30). Χρειάζεται, λοιπόν, αὐτοέλεγχος, βαθειά συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας, συντριβή, ἀληθινή μετάνοια μέ διάθεση ἐπιστροφῆς στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

2. Στην προετοιμασία τοῦ χριστιανοῦ καθοριστικό ρόλο ἔχει τό πρόσωπο τοῦ Πνευματικοῦ Πατέρα. Ἐκεῖνος ἔχει τήν εὐθύνη ὁλόκληρης τῆς πνευματικῆς πορείας τοῦ πιστοῦ καί ἄρα ἐκεῖνος ρυθμίζει καί τή συχνότητα τῆς προσέλευσής του στό ποτήριο τῆς ζωῆς.

3. Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση πρὶν μεταλάβουμε. Ἐκτὸς ἂν ὁ πνευματικὸς ὁρίσει ἀλλιῶς. Τό μυστήριο τῆς Μετανοίας καί Ἐξομολογήσεως εἶναι τό μόνο πού μᾶς καθαρίζει ἀπό τήν ἁμαρτία καί μᾶς προετοιμάζει νά δεχθοῦμε τόν ἴδιο τόν Κύριο.

4. Πρὶν Κοινωνήσουμε, ἐπιδιώκουμε νὰ συγχωρηθοῦμε τουλάχιστον μὲ τά μέλη τῆς οἰκογενείας μας καί μέ τούς συγγενεῖς μας. Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι μυστήριο ἀγάπης καί ἑνότητας τῶν πιστῶν ἐν Χριστῷ.

5. Ἡ νηστεία τῶν τροφῶν καὶ ἡ «κατὰ τὸ δυνατὸν» ἐγκράτεια εἶναι ἀναγκαία καὶ τὰ κανονίζει προσωπικὰ γιὰ κάθε πιστό μόνον ὁ πνευματικός, ἀνάλογα μὲ τὴν ἡλικία καὶ τὴν κατάσταση τῆς ὑγείας τοῦ καθενός.

6. Ἀποβραδὺς διαβάζουμε τὴν Ἀκολουθία τῆς Μεταλήψεως στὸ σπίτι μας ἤ κάποια περικοπή ἀπό τὴν Ἁγία Γραφή. Κοιμόμαστε ἐπίσης νωρὶς καὶ ξυπνᾶμε πρωῒ, για νὰ μεταβοῦμε στὸ Ναὸ, ποὺ θὰ λειτουργηθοῦμε καὶ θὰ Κοινωνήσουμε. Ὅσο πιὸ πρωῒ προσέλθουμε στή θεία λατρεία, τόσο καλύτερα θὰ βιώσουμε προσωπικὰ τό σωτηριῶδες Μυστήριο.

Τήν ὥρα τῆς Θείας Κοινωνίας

1. Ὅταν εἶναι νὰ Κοινωνήσουμε ἤ ἔστω νὰ πάρουμε ἀντίδωρο, δὲν παίρνουμε ποτὲ πρωινὸ στὸ σπίτι μας πρίν, οὔτε πίνουμε ροφήματα.

2. Τὸ ντύσιμό μας καὶ ἡ φροντίδα τοῦ προσώπου μας ἂς εἶναι προσεκτική, τουλάχιστον ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ὥστε νὰ μὴν σκανδαλίσουμε κανέναν μέσα στὸ Ναό.

3. Κατὰ τὴν στιγμὴ τῆς ἐκφωνήσεως ἀπὸ τὸν ἱερέα: «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε», μὴ βιαστοῦμε νὰ σπεύσουμε νά Κοινωνήσουμε. Εἶναι καλὴ ἡ συνήθεια νὰ δίνουμε προβάδισμα στὰ παιδιά, στούς ἐφήβους καί στούς γέροντες. Ἡ ἀταξία εἶναι δεῖγμα περιφρόνησης τῶν Ἁγίων Μυστηρίων. Ἄς ἔχουμε πάντα κατά νοῦ, ὅτι δέν μεταλαμβάνουμε ἁπλά, ἀλλά μέ τήν θεία κοινωνία ἑνώνεται ὁ καθένας μας μέ τόν Ἴδιο τόν Κύριο καί ταυτόχρονα οἱ πιστοί ἑνώνονται καί μεταξύ τους σέ ἕνα σῶμα πνευματικό. Ἐκείνη τήν ὥρα δέν βρισκόμαστε στήν γῆ, ἀλλά στόν οὐρανό, ὅπου δέν χωροῦν θόρυβοι, ἀταξία καί βιασύνες, ὅπως χαρακτηριστικά τονίζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος.

4. Ἀναμένοντας μέ φόβο καί καθαρή συνείδηση τη σειρά μας νά μεταλάβουμε, χωρίς νά ποδοπατοῦμε καί νά σπρώχνουμε, ἄς θυμηθοῦμε τό γεγονός τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καί ἄς ψελλίσουμε τό τροπάριο: «Τοῦ Δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ σήμερον, Υἱὲ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε· οὐ μὴ γὰρ τοῖς ἐχθροῖς σου τὸ μυστήριον εἴπω· οὐ φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ὁ Ἰούδας· ἀλλ᾿ ὡς ὁ Ληστὴς ὁμολογῶ σοι· Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου».

5. Τήν ἱερή ἐκείνη στιγμή τῆς Θείας Μεταλήψεως κρατᾶμε μέ τά δύο χέρια μας τό μάκτρο (κόκκινο μαντήλι) κάτω ἀπό τό πηγούνι μας, κοιτάζουμε ψηλά, δέν σκύβουμε τό κεφάλι, καί λέμε μεγαλοφώνως τό ὄνομά μας, ἔστω κι ἄν τό γνωρίζει ἤδη ὁ Ἱερέας.

Μετά τήν Θεία Κοινωνία

1. Μετὰ τὴν Θεία Κοινωνία δέν φεύγουμε τρέχοντας ἀπὸ τὸ Ναό. Ἐπιστρέφουμε μέ εὐλάβεια στὴ θέση μας καὶ περιμένουμε νὰ τελειώσει ἡ Θεία Λειτουργία, ὥστε νὰ βιώσουμε καλύτερα τὸ Μυστήριο τῆς Ζωῆς στό ὁποῖο προσήλθαμε. Θὰ βοηθηθοῦμε πολὺ καὶ θὰ νιώσουμε ἀνέκφραστη ἐσωτερική εὐφροσύνη ἂν στὸ σπίτι μας, μετὰ τὴν ἐπιστροφή μας, διαβάσουμε ἀπὸ τὴν Ἀκολουθία τῆς Μεταλήψεως, τὰ «μετὰ τὴν Θεία Κοινωνία».

2. Ἑάν χρειάζεται προετοιμασία γιά νά προσέλθουμε στήν θεία Κοινωνία, χρειάζεται ἀνάλογη ἐπαγρύπνηση καί πνευματική φροντίδα καί μετά τήν θεία Λειτουργία, γιά νά μήν φανοῦμε ἀνάξιοι τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει: «Ἄκουσες στό Ναό ὕμνους ἱερούς, ἀπόλαυσες τήν βασιλική Τράπεζα, γέμισες ἀπό τό Άγιον Πνεῦμα, συνέψαλες μέ τά Σεραφείμ, ἔγινες κοινωνός τῶν οὐρανίων Δυνάμεων. Λοιπόν, μήν πετάξεις τόση χαρά, μήν διασκορπίσεις τόν θησαυρό. Ἄς εἶναι τά ἔργα μας μετά τήν θεία Κοινωνία ἀντάξια τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ». Μέ τόν τρόπο αὐτό θά ἔχουμε πάντα ἔνοικο μέσα μας τόν Χριστό.

Ἀγαπητοί μας ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφὲς ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ,

Σᾶς προτρέπουμε νὰ παραμείνετε ὅλοι τὸ βράδυ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, μετέχοντας στὴ μοναδικὴ ἐκείνη ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία. Μὴν φύγετε ἀπὸ τό Ναό μόλις ἀκουστεῖ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη». Δοκιμάστε, προσπαθεῖστε νά γευθεῖτε τὴ θεία χάρη, τήν ἀναστάσιμη εὐλογία, τή ζωοποιό ἐλπίδα, τήν οὐράνια εἰρήνη καί χαρά ἐκείνης τῆς νύχτας. Μέ τήν εὐχή τοῦ Πνευματικοῦ σας προσέλθετε μέ συντριβή, μετάνοια καί πολλή ἀγάπη γιά τό Χριστό καί τούς ἀνθρώπους νά κοινωνήσετε τό πανάγιο σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ κατά τήν πασχαλινή αὐτή Θεία Λειτουργία.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

πηγή: http://blogs.sch.gr/kantonopou/
ΠΗΓΗ:ΖΩΗΦΟΡΟΣ

Κύριε .....

Κύριε, γυναίκα ἁμαρτωλή, πολλά,
πολλά, θολά, βαριά τά κρίματά μου.
Μά, ὤ Κύριε, πῶς ἡ θεότης Σου
μιλᾶ μέσ΄ στήν καρδιά μου!

Κύριε, προτοῦ Σέ κρύψει ἡ ἐντάφια γῆ
ἀπό τή δροσαυγή λουλούδια πῆρα
κι ἄπ΄ τῆς λατρείας τήν τρίσβαθη πηγή
Σού φέρνω μοσχοβολημένα μύρα.

Οἶστρος μέ σέρνει ἀκολασίας...
Νυχτιά,σκοτάδι ἀφέγγαρο, ἄναστρο μέ ζώνει,
τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας φωτιά
μέ καίει, μέ λιώνει.

Ἐσύ πού ἀπό τά πέλαα τά νερά
τά ὑψώνεις νέφη, πάρε τά, Ἔρωτά μου,
κυλᾶνε, εἶναι ποτάμια φλογερά
τά δάκρυά μου.


Γύρε σ΄ ἐμέ.
Ἡ ψυχή πῶς πονεῖ !
Δέξου μέ Ἐσύ πού δέχτηκες καί γείραν
ἄφραστα ὡς ἐδῶ κάτου οἱ οὐρανοί.
καί σάρκα ἐπῆραν.

Στ΄ ἄχραντά Σου τά πόδια, βασιλιά μου
Ἐσύ θά πέσω καί θά στά φιλήσω,
καί μέ τῆς κεφαλῆς μου τά μαλλιά
θά στά σφουγγίσω.

Τ΄ ἄκουσεν ἡ Εὕα μέσ΄ στό ἀποσπερνό
τῆς παράδεισος φῶς ν΄ ἀντιχτυπᾶνε,
κι ἀλαφιασμένη κρύφτηκε...
Πονῶ, σῶσε, ἔλεος κᾶνε.

Ψυχοσῶστα, οἱ ἁμαρτίες μου λαός,
Τά ἀξεδιάλυτα ποιός θά ξεδιαλύσει ;
Ἀμέτρητό Σου τό ἔλεος , ὁ Θεός !
Ἄβυσσος ἡ κρίση .

(Κωστή Παλαμά)
ΠΗΓΗ:Ὁδεύοντας

Ἁγία Κασσιανή.

Παρεξηγημένη Ἁγία
Δυστυχῶς μερικοί τά λόγια του Τροπαρίου τά ἀποδίδουν στήν ἴδια τήν Κασσιανή, πού δῆθεν ἦταν ἁμαρτωλή μέ περιπετειώδεις καί ἁμαρτωλούς ἔρωτες μέ τόν Αὐτοκράτορα Θεόφιλο। Διαφορoι μυθιστοριογράφοι, ἀνίκανοι νά συλλάβουν τό μεγαλεῖο της καί τυφλωμένοι ἀπό τή μέθη τῶν παθῶν τους, προσπάθησαν νά παραχαράξουν τήν ἀλήθεια καί νά δημιουργήσουν ἕνα μύθο, πού δυστυχῶς στάθηκε ἱκανός νά ξεγελάσει πολλούς. «Τήν ὡραία, ἁγνή, σοφή παρθένο, τή φιλοσοφοῦσα καί τῷ Θεῶ μόνω ζῶσα», ὅπως γράφει Βυζαντινός χρονογράφος τῆς ἐποχῆς της, παρουσίασαν μέ σκανδαλώδεις περιπέτειες καί ἁμαρτωλή. Σύγχρονοι καί νεώτεροι χρονογράφoι, ὅπως ὁ... Γλυκᾶς, Πτωχοπρόδρομος, Κωδινός, Γεώργιος Ἁμαρτωλός, Ζωναρᾶς κ.λπ. ποῦ ἔγραψαν γιά τή ζωή τῆς Κασσιανῆς, ἀναφέρουν ὅτι ἦταν ἁπλῶς μία ὑποψήφια νύφη γιά τόν αὐτοκράτορα Θεόφιλο.
Τίποτε δέν ὑπῆρξε περισσότερο μεταξύ Κασσιανής καί Θεόφιλου οὔτε πρίν, οὔτε μετά τή στιγμή πού τό χρυσό μῆλο δόθηκε στή συνυποψήφιά της νύφη Θεοδώρα. Ἔτσι ἡ σπουδαία αὐτή μορφή τῆς Ὁσίας Κασσιανῆς γιά πολύ κόσμο εἶναι παρεξηγημένη καί ἀδικημένη, ὅπως καί ἡ ἄλλη μεγάλη Ἁγία Μαρία Μαγδαληνή, πού ἐνῶ δέν ὑπῆρξε τίποτε τό ἁμαρτωλό στή ζωή καί τῆς μίας καί τῆς ἄλλης ἀπό πολλούς (εἴτε ἀπό ἄγνοια, εἴτε ἀπό κακή προαίρεση), παρουσιάζονται σάν ἁμαρτωλές - πόρνες γυναῖκες μέ φανταστικές καί βλάσφημες ἱστορίες.
Γιά τό λόγο αὐτό εἶναι ἀναγκαῖο νά γίνει μία σύντομη ἀναφορά στή ζωή καί τό ἔργο τῆς μεγάλης ὑμνογράφου Κασσιανῆς.

Βιογραφία Ὅσιας Κασσιανῆς
Ἀπό τά λίγα βιογραφικά στοιχεῖα πού ἀναφέρουν διάφοροι Βυζαντινοί χρονογράφοι, γνωρίζομε ὅτι ἡ Κασσιανή εἶχε εὐγενική καταγωγή, μέ πολύ μόρφωση καί ἀρετή.
Τήν εἰκόνα τῆς ζωῆς καί τῆς προσωπικότητάς της τήν συμπληρώνει τό λαμπρό συγγραφικό της ἔργο. Ἡ ποίησή της μαρτυρεῖ μία γυναίκα σοφή, μέ ἀναπτυγμένο καλλιτεχνικό συναίσθημα, μέ μεγάλη πνευματική δύναμη, μέ βαθιά θρησκευτικότητα καί θεολογική γνώση τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὁ Κρουμβάχερ, ὁ πατέρας τῆς Βυζαντινῆς λογοτεχνίας γράφει: «Ἡ Κασσιανή ὑπῆρξε ἡ μόνη ἀξιομνημόνευτη βυζαντινή ποιήτρια, προσωπικότητα ἐνδιαφέρουσα γιά τό ἄτομο καί τή λογοτεχνική της θέση καί συνδύασε τή λαμπρή συναισθηματικότητα, μέ τή βαθιά θρησκευτικότητα καί τή δραστήρια εἰλικρίνεια».
Ὅταν τό 830 μ.Χ. στό Τρίκλινο τῶν ἀνακτόρων κάλεσε ὁ Θεόφιλος τίς ὡραιότερες κόρες τοῦ Βυζαντίου γιά νά διαλέξει τή πιό καλή γιά γυναίκα του, δέν ἄρχιζε γιά τήν Κασσιανή μία ζωή ἀκολασίας ὅπως παρουσιάζουν μερικοί ἀλλά μία ζωή ἁγιότητας πού τῆς χάρισε τό στεφάνι τῆς αἰωνιότητας.
Ἡ ὀμορφιά καί ἡ χάρη τῆς Κασσιανῆς ξεχώριζε μέσα στίς τόσες ὄμορφές της Πόλης καί ὁ Θεόφιλος τήν πρόσεξε. Καί στήν ἀπόφασή του νά τήν κάνει βασίλισσα, ἴσως γιά νά δοκιμάσει τή σοφία της, εἶπε τό θρυλικό ἐκεῖνο «ἐκ γυναικός ἐρρύη τά φαῦλα», δήλ. ἀπό τή γυναίκα πηγάζουν τά κακά (ἐννοώντας τήν Εὕα πού ἔφερε τό προπατορικό ἁμάρτημα). Ἡ ἐνάρετη καί σοφή Κασσιανή ἔχοντας κατά νοῦ τό μεγαλεῖο καί Ἁγιότητα τῆς Παναγίας Θεοτόκου ἀπάντησε: «Ἀλλά καί διά τῆς γυναικός πηγάζει τά κρείττονα ὤ Βασιλεῦ». Τή σοφή αὐτή ἀπάντηση τῆς Κασσιανῆς ὁ ἀλαζονικός αὐτοκράτορας τή θεώρησε προσβολή καί μέ θυμό, ἴσως καί μέ ἀόριστο φόβο τῆς εἶπε «ὤ γύναι! Εἴθε νά ἐσίγας» δηλαδή καλύτερα νά σιωποῦσες καί ἔδωσε τό μῆλο καί τήν ἐκλογή στή Θεοδώρα.
Θά πρέπει νά πιστέψομε, ὅτι ἡ θεία πρόνοια ἐπενέβη γιά νά γίνει αὐτοκράτειρα ἡ Θεοδώρα πού μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη της καί τό δυναμικό χαρακτήρα τῆς ἔμελλε νά βοηθήσει στό θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν τακτοποίηση τοῦ θέματος τῶν εἰκόνων (εἰκονομαχίες) τό 843 μ.Χ. Καί ἡ Κασσιανή νά φορέσει τό μοναχικό σχῆμα καί μακριά ἀπό τούς περισπασμούς καί τύρβη τοῦ κόσμου νά ἀναδειχθεῖ ἡ μεγάλη ὑμνωδός καί Ἁγία της Ἐκκλησίας μας.
Ἡ Κασσιανή ἀρνήθηκε τήν ὕλη γιά τό πνεῦμα, τά πρόσκαιρα γιά τά αἰώνια, τά φθαρτά γιά τά ἄφθαρτα ἐγκατέλειψε τό ἀρχοντικό της, τόν κόσμο καί τούς δικούς της καί ἔγινε μοναχή, καί ἵδρυσε τή Μονή τῆς Κασσίας ἤ Εἰκασίας ἤ Κασσιανῆς. Δέν τήν ὁδήγησε στό Μοναστήρι ἡ ἁμαρτωλή της ζωή, γιατί ποτέ τῆς δέν ὑπῆρξε ἁμαρτωλή.
Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἔχει τή δύναμη νά παρουσιάσει στό φῶς τῆς δημοσιότητας ἁμαρτωλές ψυχές καί νά τίς προβάλλει ἀκόμη σάν παράδειγμα μετανοίας, ὅπως συμβαίνει μέ τή Ὁσία Μαρία τήν Αἰγυπτία καί τήν Πόρνη τοῦ Εὐαγγελίου. Δέν θά τῆς ἦταν δύσκολο νά διακηρύξει ὅτι καί ἡ Κασσιανή ὑπῆρξε μετανοημένη ἁμαρτωλή, ἄν πραγματικά ἦταν τέτοια
Ἡ Κασσιανή δέν νικήθηκε ἀπό τό ἀνθρώπινο πάθος καί τήν ἀδυναμία, διότι ἡ ψυχή τῆς φλεγόταν ἀπό θεῖο ἔρωτα, πού τήν ὁδήγησε τελικά στήν ὑπηρεσία τοῦ θείου θελήματος καί τή μοναδική ἀφιέρωσή της.

Συγγραφικό ἔργο τῆς Ὅσιας Κασσιανῆς
Ἡ Ὁσία Κασσιανή μέσα στήν ἡσυχία τοῦ Μοναστηριοῦ προσεύχεται, μελετᾶ τή Γραφή καί τά Πατερικά κείμενα καί συγγράφει. Ἔγραψε ὕμνους Ἐκκλησιαστικούς, τροπάρια, γνωμικά, ἐπιγράμματα σέ ἰάμβους καί «γνῶμες» πού τά βρίσκομε μέ τό ὄνομα Κασσίας, Ἰκασίας, Εἰκασίας καί Κασσιανής μοναχῆς.
Ἀπό τά τροπάριά της σώζονται τό δοξαστικό του Ἑσπερινοῦ τῶν Χριστουγέννων «Αὐγούστου μοναρχήσαντος» οἱ εἱρμοί. Οἱ εἱρμοί τοῦ κανόνος τοῦ Μ. Σαββάτου «Κύματι θαλάσσης» καί τό γνωστό «Κύριε ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή» πού εἶναι ὁ πιό δημοφιλής ὕμνος της.
Τά ἅ στιχηρά πού ψάλλονται τό βράδυ τῆς Μ. Τρίτης καί ἀναφέρονται στήν ἁμαρτωλή του Εὐαγγελίου εἶναι ἐπίσης ἔργο τῆς Κασσιανῆς:
«Ὄτε ἡ ἁμαρτωλός προσέφερε τό μύρον, τότε ὁ μαθητής συνεφώνει τοῖς παρανόμοις, ἡ μέν ἔχαιρε καινοῦσα τό πολύτιμον, ὁδέ ἔσπευδε πωλῆσαι τόν ἀτίμητον, αὐτή τόν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, αὔτη ἠλευθεροῦτο καί ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ».
Ὅταν ἡ ἁμαρτωλή πρόσφερε τό μύρο, τότε ὁ μαθητής συμφωνοῦσε μέ τούς παράνομους. Ἀπό τή μία μεριά αὐτή χαιρόταν πού ἀδείαζε τό πολύτιμο μύρο καί ὁ ἄλλος ἔσπευδε νά πουλήσει τόν Ἀνεκτίμητο. Ἡ ἴδια ἀναγνώριζε τόν Κύριο, αὐτός ἀπομακρυνόταν ἀπό τόν Κύριο. Ἡ ἴδια ἐλευθερωνόταν καί ὁ Ἰούδας εἶχε γίνει δοῦλος τοῦ ἐχθροῦ...
Μέ ἄφθαστη πραγματικά τέχνη καί ζωηρές ἀντιθέσεις περιγράφει λυρικά τους δύο τύπους τῶν ἀνθρώπων. «Ὤ τῆς Ἰούδα ἀθλιότητος! Ἐθεώρει τήν πόρνην φιλοῦσαν τά ἴχνη καί ἐσκέπτετο δόλω προδοσίας τό φίλημα, ἐκείνη ταῖς ποκάμοις διέλυσεκαι οὗτος τῷ θυμῶ ἐδεσμεῖτο φέρων ἀντί μύρου τήν κακίαν, φθόνος γάρ εἶδε προτιμᾶν τό συμφέρον».
«Ἀλίμονο στήν ἀθλιότητα τοῦ Ἰούδα! Κοίταζε τήν πόρνη νά φιλᾶ τά πόδια καί σκεπτόταν μέ δόλο τό φίλημα τῆς προδοσίας. Ἐκείνη ἔλυσε τά μαλλιά της καί αὐτός κατεχόταν ἀπό θυμό, φέροντας ἀντί γιά τό μύρο τήν βρωμερή κακία. Γιατί ὁ φθόνος γνωρίζει νά προτιμᾶ τό συμφέρον».
Καί σέ ἄλλο στιχηρό διαβάζομε: «Ἤπλωσεν ἡ πόρνη τάς τρίχας σοί τῷ Δεσπότη, ἤπλωσεν Ἰούδας τάς χείρας τοῖς παρανόμοις ἡ μέν, λαβεῖν τήν ἄφεσιν ὅδε λαβεῖν ἀργύρια».
«Ἅπλωσε ἡ πόρνη τά μαλλιά της σέ Σένα, τό Δεσπότη, ἅπλωσε τά χέρια ὁ Ἰούδας στούς παρανόμους. Αὐτή γιά νά πάρει τήν ἄφεση, αὐτός γιά πάρει χρήματα...»
Σέ ὅλα τά ἰδιόμελα καί στιχηρά, πού ὑπερβαίνουν τά 40 διακρίνει κανείς τήν ἔξαρση, τό βάθος αἰσθήματος, τή μεγάλη ἀνεξαρτησία καί εὐσέβεια χαρακτηριστικά της μεγάλης ποιητικῆς της πνοῆς. Ἀναφέρονται σέ Δεσποτικές καί Θεομητορικές ἑορτές, καθώς καί σέ πρόσωπα Ἁγίων καί Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ Κασσιανή δέν εἶναι μόνο ὑμνογράφος (δήλ. δέν ἔγραψε μόνο τούς ὕμνους, πού ἀναφέρονται στό ὄνομά της, ἀλλά καί τούς μελοποίησε, μελωδός).
Ἐκτός ἀπό τήν καθαρά θρησκευτική ποίηση ἡ Κασσιανή ἀσχολήθηκε καί μέ ποιήματα ποικίλου περιεχομένου. Συνέγραψε ἀκόμη πολλά γνωμικά καί ἐπιγράμματα.
Σέ 32 μόνον στίχους διαπραγματεύεται θαυμάσια τό μεγάλο καί σοβαρό θέμα τῆς φιλίας. Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε μερικούς:
«Εἰ θέλεις πάντως καί φιλεῖν καί φιλεῖσθαι, τῶν ψιθυριστῶν καί φθονερῶν ἀπέχου.» Στούς δύο αὐτούς στίχους ὁ λεπτός νοῦς τῆς Κασσιανῆς περιέκλεισε ὁλόκληρη φιλοσοφία. Καί παρακάτω σημειώνει:
«Φρόνιμον φίλον, ὡς χρυσόν, κόλπω βάλλε τόν δί' αὖγε μωρόν φεῦγε καθάπερ ὄφιν».
Δηλαδή, τόν φρόνιμο φίλον νά βάζεις στό πλευρό σου, ὅπως θά ἤθελες νά ἔχεις καί τόν χρυσό.
Τόν ἀνόητον ὅμως νά τόν ἀποφεύγεις ὅπως καί τό φίδι.
Καί ἀλλοῦ: «Φραγμόν πέφυκεν ἡ τῶν φίλων ἀγάπη» πού σημαίνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τῶν φίλων δημιουργεῖ φραγμό προστατευτικό γιά τόν καθένα ἀπ' αὐτούς.
Ἡ ἀρετή τῆς ἀγάπης, τό πραγματικό γνώρισμα τῶν ὀπαδῶν τοῦ Ναζωραίου, πού πρέπει νά θερμαίνει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, δέν πρέπει νά τούς ἀπομακρύνει ἀπό τήν σύνεση, μᾶς συμβουλεύει ἡ μεγάλη ὑμνωδός.
«Πάντας δί' ἀγάπα, μή θάρρει δέ τοῖς πάσιν».
Δηλαδή, ὁ ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος, ὁ τέλειος χριστιανός ἔχει καθῆκον νά ἀγαπᾶ ὅλους, ὄχι ὅμως καί νά ἐμπιστεύεται σέ ὅλους. Μόνον ὅσοι νοσταλγοῦν καί στή ζωή τούς ἐπιδιώκουν τήν ἕνωση μέ τόν Χριστόν καί μέσα στά στήθη τούς κοχλάζει ὁ πόθος τῆς ἀρετῆς, ἀξίζουν τήν ἐμπιστοσύνη σου καί μπορεῖ νά ἐγγίζει ἡ δική σου ψυχή τήν δική τους, χωρίς τόν φόβο τῆς καταστροφῆς.
Ἡ Κασσιανή, ἐκτός ἀπό τό σοφό, ἐπίγραμμα «περί φιλίας» ἔγραψε καί ἄλλα βαθυστόχαστα ἐπιγράμματα καί ἀναφέρονται στόν χαρακτήρα τοῦ ἀνθρώπου, στή γυναίκα, στήν εὐτυχία, τήν χάρη, τό κάλος, τό ἦθος, στούς τρόπους τῆς ἀληθινῆς Ζωῆς, πού ὁδηγεῖ μέ τόν κόσμο τῆς ἁρμονίας στήν ἀληθινή μακαριότητα, γιατί πλημμυρίζει τήν ζωή αὐτή τό φῶς τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς ἀλήθειας.

Ἐπίλογος
Ἡ Κασσιανή δέν τιμήθηκε ἀπό τούς Βυζαντινούς σάν βασίλισσά τους οὔτε στόν αὐτοκρατορικό Οἶκο τοῦ Θεοφίλου ἀναφέρεται τό ὄνομά της. Ἄν ὅμως δέν κάθισε σέ ἐπίγειο θρόνο καί δέν τιμήθηκε, ὅσο ἔπρεπε ἀπό τούς συγχρόνους της, οἱ γενεές τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν διά μέσου τῶν αἰώνων ὑποκλίνονται εὐλαβικά μπρός στήν ἅγια ζωή της καί κάθε βράδυ τῆς Μ. Τρίτης μέ μυστηριακή κατάνυξη καί ἱερή συγκίνηση παρακολουθοῦν τό μελοποιημένο τροπάριό της καί διδάσκονται πώς οἱ χρυσοί θρόνοι εἶναι μηδαμινοί καί οἱ δόξες τοῦ κόσμου αὐτοῦ παρέρχονται καί δέν πρέπει νά τίς ἐπιθυμοῦμε.
Κατά πληροφορίες ἀπό τήν Κάσσο ἤ Κασσιανή ἐπειδή τήν ἐνοχλοῦσε στό Μοναστήρι τῆς ὁ Θεόφιλος, ἀναχώρησε στήν Ἰταλία καί στή συνέχεια μέ μία ἄλλη Μοναχή τήν Εὐδοκία, πῆγε στήν Κρήτη καί κατέληξε στήν Κάσο, ὅπου καί ἐκοιμήθη στήν 7η Σεπτεμβρίου. Μετά τό θάνατό της ἐτοποθέτησαν τό σῶμα της σέ μαρμάρινη λάρνακα καί τήν ἔβαλαν σέ παρεκκλήσιο, πού ἦταν ἀφιερωμένο στό ὄνομά της. Σώζεται σήμερα ἡ λάρνακα καί τό βυζαντινό ψηφιδωτό του 90υ αἰώνα.
Ἐπίσης στό ἐκκλησάκι ὑπάρχει ἐντοιχισμένη πλάκα μέ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί χρό νολογία 890 μ.Χ. Κατά πληροφορίες, πάλι ἀπότ ἤν Κάσσο, τά ὀστᾶ τῆς Ὁσίας ἔχουν μεταφερθεῖ στήν Ἰκαρία.
Τό πέρασμα τῆς Ὁσίας Κασσιανῆς ἀπό τήν Κρήτη, ἴσως συνδέεται μέ τήν δική μας Ἁγία Κασσιανή, τήν ἀδελφή τῶν Ὁσίων Εὐτυχιανῶν, πού ἀσκήτεψε στό Κεφάλι, κοντά στό Μάρτσαλο. Τό θέμα αὐτό ὅμως χρειάζεται ἔρευνα ἀπό εἰδικούς.
Ἡ μνήμη τῆς Ὁσίας Κασσιανῆς τιμᾶται σέ πολλά μέρη τῆς Ἑλλάδος καί ἰδιαίτερα στή Κάσσο, τήν ἰδιαίτερη πατρίδα της, γιορτάζεται κάθε χρόνο στίς 7 Σεπτεμβρίου, μέ εἰδική ἀσματική ἀκολουθία, ἀπό τήν ὁποία παραθέτομε ἕνα χαρακτηριστικό τροπάριο (κάθισμα).
«Τόν βίον εὐσεβῶς, διανύσασα Μῆτερ, δοχεῖον καθαρόν, Σύ τοῦ Πνεύματος ὤφθης, φωτίζουσα τούς πίστει σοί, προσιόντας θεόπνευστε, ὅθεν αἴτησαι τόν Σόν δεσπότην φωτίσαι, τάς ψυχᾶς ἠμῶν, τῶν ἀνυμνούντων σέ πόθω Κασσιανῆ πανθαύμαστε»।
ΠΗΓΗ:ΘΑΝΟΣ-ΕΥΗ

Τό μήνυμα τῆς ἡμέρας ἀπό τόν Γέροντα Παϊσιο

Γέροντας Παΐσιος Ἁγιορείτης:
Ὁ Θεός, γιά νά ἀσκήσουμε τίς ἀρετές, ἐπέτρεψε νά ὑπάρχουν οἱ ἄρρωστοι, οἱ φτωχοί κ.λ.π. Μποροῦσε καί τούς ἄρρωστους καί τούς φτωχούς, ὅλους νά τούς οἰκονομήσει, ἄλλα τότε θά εἴχαμε τήν ψευδαίσθηση ὅτι εἴμαστε.... ἐνάρετοι. Θά λέγαμε λ.χ. ὅτι εἴμαστε ἐλεήμονες, χωρίς νά εἴμαστε, ἐνῶ τώρα τά ἔργα μᾶς φανερώνουν τίς ἀρετές μας. Δόξα τῷ Θεῶ, ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποῦ θυσιάζονται γιά τόν συνάνθρωπό τους.
ΠΗΓΗ:Ἀπόψεις γιά τήν Μονή Βτοπαιδίου

" Ἡ Δύναμη τῆς συγνώμης.. "

Δύο ἀδέλφια πῆγαν μαζί στήν ἔρημο κι ἀσκήτευαν στήν ἴδια καλύβη. Ὁ διάβολος, φθονώντας τήν ἀγάπη τους, βάλθηκε νά τούς χωρίση.

'Ἕνα βράδυ ὁ νεώτερος πῆγε ν'ἀνάψη τό λυχνοστάτη, τόν ἀναποδογύρισε καί χύθηκε τό λάδι. Ὁ μεγαλύτερος θύμωσε καί...
τοῦ ἔδωσε ἕνα μπάτσο. Τότε ὁ πιό μικρός, χωρίς νά ταραχτεῖ, ἔσκυψε, τοῦ ἔβαλε μετάνοια καί εἶπε ταπεινά:

-Συγχώρησε τήν ἀπροσεξία μου, Ἀδελφέ. Τώρα ἀμέσως θά ἑτοιμάσω ἄλλο.
Τήν ἴδια νύχτα ἕνας εἰδωλολάτρης ἱερεύς, πού ἔτυχε νά βρίσκεται μέσα στό εἰδώλειο, ἄκουσε τά δαιμόνια νά κάνουν δικαστήριο μεταξύ τους. 'Ἕνα ἀπ' αὐτά ὁμολόγησε ντροπιασμένο στόν ἀρχηγό του:

-Πηγαίνω καί κάνω ἄνω κάτω τους Μοναχούς. Μά τί φταίω, ὅταν κάποιος ἀπ'αὐτούς γυρίζει καί βάζει στόν ἄλλο μετάνοια καί μοῦ καταστρέφει ὅλη τή δουλειά;
Ἀκούγοντας αὐτά ὁ εἰδωλολάτρης, ἔγινε εὐθύς χριστιανός κι' ἀποτραβήχτηκε στήν ἔρημο. Σ' ὅλη του τή ζωή κράτησε στήν καρδιά τοῦ τήν ταπείνωση καί στό στόμα τοῦ εἶχε διαρκῶς πρόχειρο τό «συγχώρησον μέ».

Γεροντικό
ΠΗΓΗ:ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις....

Τό Τροπάριο τῆς Κασσιανῆς
Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή, τήν σήν αἰσθομένη Θεότητα μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, ὀδυρομένη μύρα σοί πρό τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.

Οἶμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοί ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τέ καί ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.

Δέξαι μου τάς πηγᾶς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τό ὕδωρ κάμφθητι μοί πρός τούς στεναγμούς τῆς καρδίας, ὁ κλίνας τούς οὐρανούς τή ἀφάτω σου κενώσει.

Καταφιλήσω τούς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δέ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις ὧν ἐν τῷ Παραδείσω Εὕα τό δειλινόν κρότον τοῖς ὦσιν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβω ἐκρύβη.

Ἁμαρτιῶν μου τά πλήθη καί κριμάτων σου ἀβύσσους τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; Μή μέ τήν σήν δούλην παρίδης, Ὁ ἀμέτρητον ἔχων τό ἔλεος.

Τό τροπάριο τῆς Κασσιανῆς



Ἀκοῦστε καί τό ἄλλο βίντεο πατώντας Διαβάστε περισσότερα...



Τό τροπάριο τῆς Κασσιανῆς ὑπό τήν χορωδία τοῦ πρωτοψάλτου καί κάθ. Βύζ. Μουσικῆς Καβαρνοῦ Πάνου, ἀποτελούμενη κατά τό πλεῖστον ἀπό τούς μαθητές του.

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.