Ἐνῷ ἐδῶ καὶ δεκαετίες σὲ θεσμικὸ καὶ ὄχι μόνο ἐπίπεδο τὸ δημογραφικὸ ζήτημα κατέχει κεντρικὴ θέση καθὼς συνιστᾶ ὑπαρξιακὸ θέμα γιὰ τὴ χώρα μας μὲ ποικίλες προεκτάσεις, τὰ τελευταῖα ἰδίως χρόνια ὅλο καὶ πιὸ συχνὰ προσωπικότητες μὲ σημαίνουσα ἐπιρροὴ τοποθετοῦνται κυνικὰ σὰ νὰ ἔχουν ἀπεμπολήσει τὸ ἔνστικτο τῆς ἐθνικῆς ἐπιβίωσης.
O κ. Ἰωάννης Σαρμὰς (πρώην ὑπηρεσιακὸς Πρωθυπουργὸς καὶ ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ Ἐλεγκτικοῦ Συνεδρίου) ἰσχυρίζεται μὲ ἄρθρο του στὸ «ΒΗΜΑ» (29/6) ὅτι ἡ ἐπιδίωξη ἐπίλυσης τοῦ δημογραφικοῦ ζητήματος ἀποτελεῖ χίμαιρα...
Ἀρχικά, παραθέτει τὴ σκληρὴ πραγματικότητα τῶν ἀριθμῶν μὲ τὴ ραγδαία μείωση τοῦ πληθυσμοῦ στὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν ταυτόχρονη ἐκθετικὴ αὔξηση στὴν ἀφρικανικὴ ἤπειρο.
Θεωρεῖ ἀνέφικτο στόχο τὴν ἐπιδίωξη αὔξησης τοῦ δείκτη γονιμότητας ὥστε νὰ φτάσουμε τὸ 2,1 ἀνὰ γυναῖκα προκειμένου νὰ ἀντιμετωπιστεῖ τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα. Ὑποστηρίζει ὅτι ὅπου στὴν Εὐρώπη παρατηρεῖται ἕνα ἱκανοποιητικὸ ποσοστὸ γονιμότητας αὐτὸ ὀφείλεται στοὺς μεταναστευτικοὺς πληθυσμούς. Μόνη ἐξαίρεση ἀποτελεῖ ἡ Οὑγγαρία ποὺ ἀνέβασε τὰ τελευταῖα χρόνια μὲ συγκεκριμένα μέτρα τὸν δείκτη γονιμότητας στὸ 1,6 ἀλλὰ κατὰ τὸν ἀρθρογράφο αὐτὴ ἡ αὐξητικὴ τάση δὲν εἶναι διατηρήσιμη καὶ κοστίζει πολύ.
Πάντως στὸν προηγμένο δυτικὸ κόσμο ὑψηλὸ δείκτη γονιμότητας (ἀπὸ τὸν ντόπιο πληθυσμὸ κι ὄχι ἀπὸ μετανάστες) ἐμφανίζει τὸ Ἰσραὴλ μὲ 2,2 ἕως 2,8 παιδιὰ ἀνὰ γυναῖκα.
Ἐπιπλέον, ἀναφέρεται στὴ νομολογία τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου κατὰ τὴν ὁποία δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τεθεῖ ὡς ἐθνικὸς στόχος π.χ. ἡ οἰκονομικὴ ἐνίσχυση μόνο τῶν Ἑλληνίδων μητέρων (Fawsie καὶ Saidoun κατὰ Ἑλλάδας, Zeibek κατὰ Ἑλλάδας). Ἐπιπρόσθετα, ὁ κ. Σαρμὰς προσθέτει ὡς τέως ἀνώτατος δικαστικὸς λειτουργὸς καὶ τὴ δική του νομικὴ συλλογιστικὴ σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία «ἡ ἐργαλειοποίηση τῆς Ἑλληνίδας ὡς μέσου ἐπίτευξης δημογραφικῶν στόχων καὶ ἡ ἀναπόφευκτη ἐνοχοποίησή της ἂν δὲν ἐκπληρώνει τὸ "δημογραφικό της καθῆκον" εἶναι ἀπολύτως ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν ἰδέα τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου στὴ δημοκρατική μας κοινωνία».
Καὶ ἀκολούθως προσθέτει ὅτι «τέτοιου εἴδους δυσοίωνες προβλέψεις καταλήγουν συνήθως στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη καὶ ἡ βιωσιμότητα τοῦ ἀσφαλιστικοῦ συστήματος θὰ ἐπιτευχθοῦν μόνο μέσῳ μιὰ μαζικῆς μετανάστευσης, ὄχι ἀναγκαῖα ἐλεγχόμενης καὶ ὀργανωμένης».
Tέλος, καταλήγει ὅτι πρέπει νὰ πάψουμε νὰ παλεύουμε γιὰ χιμαιρικοὺς στόχους ποὺ εἶναι ἀνέφικτοι καὶ οἰκονομικὰ ἀσύμφοροι καὶ νὰ δώσουμε ἔμφαση στὴν τεχνολογικὴ ἐξέλιξη, τὴν παραγωγικὴ καινοτομία καὶ στὶς «ἔξυπνες» ἔνοπλες δυνάμεις ποὺ θὰ ἀναπληρώσουν τὶς ἐλλείψεις σὲ στρατεύσιμους.
Τὰ συμπεράσματα δικά σας...
O κ. Ἰωάννης Σαρμὰς (πρώην ὑπηρεσιακὸς Πρωθυπουργὸς καὶ ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ Ἐλεγκτικοῦ Συνεδρίου) ἰσχυρίζεται μὲ ἄρθρο του στὸ «ΒΗΜΑ» (29/6) ὅτι ἡ ἐπιδίωξη ἐπίλυσης τοῦ δημογραφικοῦ ζητήματος ἀποτελεῖ χίμαιρα...
Ἀρχικά, παραθέτει τὴ σκληρὴ πραγματικότητα τῶν ἀριθμῶν μὲ τὴ ραγδαία μείωση τοῦ πληθυσμοῦ στὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν ταυτόχρονη ἐκθετικὴ αὔξηση στὴν ἀφρικανικὴ ἤπειρο.
Θεωρεῖ ἀνέφικτο στόχο τὴν ἐπιδίωξη αὔξησης τοῦ δείκτη γονιμότητας ὥστε νὰ φτάσουμε τὸ 2,1 ἀνὰ γυναῖκα προκειμένου νὰ ἀντιμετωπιστεῖ τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα. Ὑποστηρίζει ὅτι ὅπου στὴν Εὐρώπη παρατηρεῖται ἕνα ἱκανοποιητικὸ ποσοστὸ γονιμότητας αὐτὸ ὀφείλεται στοὺς μεταναστευτικοὺς πληθυσμούς. Μόνη ἐξαίρεση ἀποτελεῖ ἡ Οὑγγαρία ποὺ ἀνέβασε τὰ τελευταῖα χρόνια μὲ συγκεκριμένα μέτρα τὸν δείκτη γονιμότητας στὸ 1,6 ἀλλὰ κατὰ τὸν ἀρθρογράφο αὐτὴ ἡ αὐξητικὴ τάση δὲν εἶναι διατηρήσιμη καὶ κοστίζει πολύ.
Πάντως στὸν προηγμένο δυτικὸ κόσμο ὑψηλὸ δείκτη γονιμότητας (ἀπὸ τὸν ντόπιο πληθυσμὸ κι ὄχι ἀπὸ μετανάστες) ἐμφανίζει τὸ Ἰσραὴλ μὲ 2,2 ἕως 2,8 παιδιὰ ἀνὰ γυναῖκα.
Ἐπιπλέον, ἀναφέρεται στὴ νομολογία τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου κατὰ τὴν ὁποία δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τεθεῖ ὡς ἐθνικὸς στόχος π.χ. ἡ οἰκονομικὴ ἐνίσχυση μόνο τῶν Ἑλληνίδων μητέρων (Fawsie καὶ Saidoun κατὰ Ἑλλάδας, Zeibek κατὰ Ἑλλάδας). Ἐπιπρόσθετα, ὁ κ. Σαρμὰς προσθέτει ὡς τέως ἀνώτατος δικαστικὸς λειτουργὸς καὶ τὴ δική του νομικὴ συλλογιστικὴ σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία «ἡ ἐργαλειοποίηση τῆς Ἑλληνίδας ὡς μέσου ἐπίτευξης δημογραφικῶν στόχων καὶ ἡ ἀναπόφευκτη ἐνοχοποίησή της ἂν δὲν ἐκπληρώνει τὸ "δημογραφικό της καθῆκον" εἶναι ἀπολύτως ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν ἰδέα τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου στὴ δημοκρατική μας κοινωνία».
Καὶ ἀκολούθως προσθέτει ὅτι «τέτοιου εἴδους δυσοίωνες προβλέψεις καταλήγουν συνήθως στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη καὶ ἡ βιωσιμότητα τοῦ ἀσφαλιστικοῦ συστήματος θὰ ἐπιτευχθοῦν μόνο μέσῳ μιὰ μαζικῆς μετανάστευσης, ὄχι ἀναγκαῖα ἐλεγχόμενης καὶ ὀργανωμένης».
Tέλος, καταλήγει ὅτι πρέπει νὰ πάψουμε νὰ παλεύουμε γιὰ χιμαιρικοὺς στόχους ποὺ εἶναι ἀνέφικτοι καὶ οἰκονομικὰ ἀσύμφοροι καὶ νὰ δώσουμε ἔμφαση στὴν τεχνολογικὴ ἐξέλιξη, τὴν παραγωγικὴ καινοτομία καὶ στὶς «ἔξυπνες» ἔνοπλες δυνάμεις ποὺ θὰ ἀναπληρώσουν τὶς ἐλλείψεις σὲ στρατεύσιμους.
Τὰ συμπεράσματα δικά σας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου