Ὅσο πιὸ πολὺ κακολογεῖτε τοὺς Ρωμιοὺς καὶ τοὺς Ἕλληνες, ὅσο πιὸ πολὺ ἀνυψώνετε τοὺς Τούρκους, τόσο πιὸ πολὺ ὁδεύουμε πρὸς τὴν σύμπνοια καὶ τὴν ταυτότητα ἀπόψεων ἀνάμεσα στοὺς Ρωμιοὺς καὶ τοὺς Τούρκους. Ἡ κουβέντα 'ἂν δὲν ὑπῆρχαν οἱ Τοῦρκοι (στὴ Δύση) ὅλοι οἱ Ρωμιοὶ θὰ εἶχαν ξεκληριστεῖ' εἶναι ὠφέλιμη, καθησυχαστική, δημιουργική, καταπραϋντική. Τὸ μυστικό της ἠρεμίας κρύβεται σὲ παρόμοια λόγια καὶ ἐκφράσεις ποὺ ἀρέσουν. Οἱ Ρωμιοὶ δὲν πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουν τὴν ἱστορία τους μὲ τρόπο μονομερῆ, ἐγωκεντρικὸ καὶ ἐθνοκεντρικό. Ἐπειδὴ εἶναι ἐνοχλητικὸ νὰ γίνεται μνεία σὲ καναδυὸ μεμονωμένα περιστατικὰ ὅπως οἱ διωγμοί, ἡ ὑποχρεωτικὴ ἀνταλλαγὴ πληθυσμῶν, 'οἱ εἴκοσι ἡλικίες' στὸ στρατό, ὁ κεφαλικὸς φόρος (τὸ Βαρλίκι), τὰ Σεπτεμβριανά, οἱ ἀπελάσεις τὸ 1964, οἱ ἐκστρατεῖες 'πολίτη μίλα τουρκικά', ἡ λεηλασία τῶν ἑλληνικῶν καθιδρυμάτων (βακούφια), αὐτὰ τὰ θέματα ὄχι μονάχα δὲν πρέπει νὰ συζητοῦνται δημόσια ἀλλὰ οὔτε νὰ γίνεται ἡ παραμικρὴ νύξη ἢ ἀναφορά.
Τὰ τελευταία χρόνια παρατηρεῖται ὅτι...