1. Ἐάν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καί τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δέ μή ἔχω, γέγονα χαλκός ἠχῶν ἤ κύμβαλον ἀλαλάζον.
2. καί ἄν ἔχω προφητείαν καί εἰδῶ τά μυστήρια πάντα καί πάσαν τήν γνῶσιν, καί ἐάν ἔχω πάσαν τήν πίστιν, ὥστε ὅρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν εἰμί.
3. καί ἐάν ψωμίσω πάντα τά ὑπάρχοντά μου, καί ἐάν παραδῶ τό σῶμα ἴνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν ὠφελοῦμαι.
4. Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοί, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται.
5. οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τό...κακόν.
6. οὐ χαίρει ἐπί τή ἀδικία, συγχαίρει δέ τή ἀληθεία,
7. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.
8. ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει, εἴτε δέ προφητεῖαι, καταργηθήσονται, εἴτε γλῶσσαι, παύσονται, εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται...
13. νυνί δέ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τά τρία ταῦτα, μείζων δέ τούτων ἡ ἀγάπη.
(Ἅ Κόρ. ἰγ' 1-8, 13)
ΠΗΓΗ:Ι.Μ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ
31 Ιουλ 2010
Ῥωμηοσύνη καί Φραγκωσύνη – Ὁ «ἀόρατος» πόλεμος
«Σβήνοντας ἕνα κομμάτι ἀπό τό παρελθόν, σβήνει κανείς κι ἕνα ἀντίστοιχο κομμάτι ἀπό τό μέλλον.» (Σεφέρης)
1. ΔΝΤ – Διεθνής Νέα Ταπείνωση Ἐάν κρίνουμε ἀπό ὅσα συμβαίνουν τριγύρω μας, ἐντός καί ἐκτός τῶν τειχῶν, τότε μᾶλλον «μεταβαίνωμεν πρός Ἱεροσόλυμα, διά τό παθεῖν». Ἡ τόσο ἔντονη καί ἐντατική πολυπολιτισμική πολεμική ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ «’Ἑλληνο-Ὀρθόδοξου» ἰδεώδους, τῆς «Ρωμιοσύνης» δηλαδή, ἀπό τούς ποικιλώνυμους, ποικιλόμορφους καί «καμουφλαρισμένους» «φίλους» καί ἐχθρούς προβληματίζει πάντες, ἀκόμη καί αὐτούς πού χώνουν τά μυαλά τους σέ μία κάποια ἰδεολογία, ἰδεοληψία ἤ τέλος πάντων σέ μία ριψάσπιδα «ληθαργία». Ἀπό τήν ἐποχή τῶν Σταυροφοριῶν ἰδίως οἱ Ἕλληνες δέν κατανοοῦν, γιά δέν τούς κατανοοῦν οἱ «παροικοῦντες ἐν Ἱερουσαλήμ», εἴτε αὐτοί λέγονται εὐρωπαῖοι, εἴτε Τοῦρκοι, εἴτε Ἀμερικανοί, εἴτε «γείτονες», εἴτε βαλκάνιοι. Προσπαθεῖ ὁ ταλαίπωρος Ἕλληνας νά δεῖ τούς ἄλλους καί τόν ἑαυτό μέ τά γυαλιά πού τοῦ φόρεσε ἡ δυτικοφερμένη «φράγκικη» ἐκπαίδευση καί τό «ἀνήκομεν εἰς τήν Δύσιν»[1].
Ἐπειδή δέν γνωρίζει καί τήν πραγματική ἱστορική του ἰδιοπροσωπία προσπαθεῖ μιμητικά καί ἀπεγνωσμένα μέσω ἑνός καλά ἐνορχηστρωμένου «πολιτισμικοῦ καρναβαλιοῦ» (εἴτε στήν ὄψη, εἴτε στίς ἀπόψεις) νά γίνει ἀποδεκτός καί κατανοητός ἀπό τήν «πολιτισμένη Δύση»[2]. Τό μόνο πού εἰσπράττει καί θά εἰσπράττει πάντοτε εἶναι ὁ χλευασμός, ἡ ἀφ’ ὑψηλοῦ περιφρόνια, ἡ ὑποτίμηση καί …τό ΔΝΤ. Καί θά νόμιζε κανείς, ὅτι τό ΔΝΤ εἶναι κάτι καινούργιο...
Ὁ Ἑλληνικό-Ρωμαϊκός Πολιτισμός πέρασε ἀπό πολλά...«Δ.Ν.Τ.», ἀρχῆς γενομένης ἀπό τόν συστηματικό καί βαθμιαῖο χωρισμό τῆς Ἑλληνο-Ρωμαϊκῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Ἑλληνο-Ρωμαϊκῆς Δύσης, ἀπό τόν πρωτεργάτη καί ἀρχιαιρεσιάρχη, πρόγονο καί «πνευματικό πατέρα» τῶν σημερινῶν, Φράγκο-Εὐρωπαίων, τόν Καρλομάγνο. Ἀκλούθησαν οἱ Σταυροφορίες, ἡ Λατίνο-Φραγκοκρατία[3] (1204 – 1261 μ. Χ.) καί μετά ἡ Τουρκοκρατία[4]. Μετά ἦρθε τό «ΔΝΤ» τοῦ 1829-30, ὅπου ἡ «προστάτιδα» Ἀγγλία μᾶς ἔβαλέ τους «ἀντί-ρωμαίικούς» της ὅρους βοηθείας, γιά τήν ἵδρυση τοῦ νέου «ψευδό-ρωμαίικου» ἑλλαδικοῦ Βασιλείου, μέ βασιλέα, ποιόν παρακαλῶ, ἕναν Φράγκο[5]!:
- Ξεχάστε, μᾶς εἶπαν, τήν «Νέα Ρώμη[6]», δέν εἶστε ρωμιοί, ἀλλά Ἕλληνες, πηδήξατε ἀπό τό παγανιστικό παρελθόν κατευθείαν στήν «Ψῶρο-Κώσταινα».
- Σᾶς δίνουμε κράτος, εἶπαν, πού βέβαια δέν θά εἶναι κράτος, μέ σύνταγμα καί νόμους, παιδεία καί δρόμους, πού εἶναι μόνο χολιγουντιανές «εἰκονικές» πραγματικότητες. Κάναμε τόσο κόπο νά σᾶς διαλύσουμε…!
Αὐτό λοιπόν τό κρατικό μόρφωμα ἔχουμε σήμερα καί ἀποροῦμε γιατί ὁ τόπος μας, ἡ πατρίδα μᾶς εἶναι ἔτσι ὅπως εἶναι «…πιότερο φραγκική μητρυιά, παρά ρωμαίικη μάννα, καλογριά, ξενοδουλεύτρα μᾶλλον, τοῦ κάθε ΔΝΤα, παρά ἀφέντρα, ρωμαίικη κυρά».
Αὐτοί λοιπόν πάνω-κάτω καί χοντρικά ἦταν καί εἶναι οἱ ὄροι του τότε «Δ.Ν.Τ.», τό ὁποῖο ἔκανε πέρα καί τόν ἀλήστου μνήμης μεγάλο Ρωμιό Ἰωάννη Καποδίστρια. Ὅμως τά «ΔΝΤ-ἰκά» συνεχίζονται: Μικρασιατική Καταστροφή, Κύπρος, Μακεδονία, Αἰγαῖο καί οὕτω καθεξῆς. Θά τελειώσει ἄραγε κάποτε αὐτό τό δυσώνυμο Δ.Ν.Τ. καθεστώς, θά βγοῦμε ἄραγε κάποτε ἀπό τό τοῦνελ; Ναί, μᾶλλον! Ἐάν συμβοῦν δύο πράγματα, δηλαδή, ἕνα ἀπό τά δυό!
Πρῶτο: ἐάν καί ἐφόσον εὐθυγραμμιστοῦμε «πλήρως» μέ τήν δίκη τούς «Γραμματική Πολιτισμοῦ», γίνουμε δηλαδή «Φραγκόφωνοι» (γραφή, γλώσσα, παιδεία), «Φραγκοροκάδες» (ἤθη, πάθη, πολιτική, πολιτισμός) καί «Φραγκοταλιμπανάδες» (πίστη, θρησκεία, σύμβολα).
Δεύτερο: ἄν πετάξουμε τά «τρισδιάστατα» γυαλιά τους, τά 3 Φ καί τά ἀντικαταστήσουμε μέ τά δικά μας, τά 3 Ρ, δηλαδή τήν Ρωμαίικη Πίστη, τήν Ρωμαίικη Παιδεία καί τήν Ρωμαίικη Πολιτεία. Ἔτσι θά δοῦμε ποιοί πραγματικά εἴμαστε, δηλαδή «Ρωμιοί», δίχως νά εἴμαστε οὔτε Φράγκοι, οὔτε Ἀνατολίτες[7], ἀλλά τέκνα τῆς «κάθ ἠμᾶς Ἀνατολῆς»[8].
Ἡ μέχρι πρός τίνος ἀποστόμωση τῶν σκεπτόμενων ἀνθρώπων, ἀπό ὅλα τά φερέφωνα ὄργανα τοῦ «φράγκικου συστήματος ἐξουσίας» - κρυμμένων συνήθως πίσω ἀπό σχήματα ἐξουσίας, ὅλων τῶν πολιτικῶν ἀποχρώσεων - μέ κάθε προσφερόμενο μέσο, εἴτε μέ τήν ὠμή ἀπομάκρυνση ἀπό θέσεις καί «τοποθετήσεις», εἴτε μέ τήν σπίλωση τῆς προσωπικότητας, ἰδίως στόν τομέα τῆς ἐκπαίδευσης, ὅπως π. χ. «γραφικός», «ρατσιστής», «ξενοφοβικός», «ἀπόλυτος», πέρασε, τελείωσε!
Τώρα ἔρχεται καί ἤδη ἦρθε ἡ ἀποκάλυψη ὅλου αὐτοῦ του ἀμοραλίστικου πολιτικάντικου συρφετοῦ[9], πού «κάνουν τόν μπαρμπέρη, στοῦ κασιδιάρη τό κεφάλι» (Θ. Κολοκοτρώνης). Κανείς πλέον στήν Ἑλλάδα δέν τούς πιστεύει καί προπαντός δέν τούς ἐμπιστεύεται[10]. Δέν νομίζω νά χρειάζονται «πολλά μέτρα» ἀκόμα ἤ ἐξευτελιστικά «φῶτα στό τοῦνελ» γιά νά ἐκδηλωθεῖ ἔντονα πλέον ἡ ἀγανάκτηση τῶν πολιτῶν[11].
2. Οἱ σειρῆνες
Ἐάν ἡ ἐποχή μᾶς ἔχει ἕνα κάποιο ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό, τότε αὐτό θά πρέπει νά εἶναι μᾶλλον ἡ «ἄφθονη» παραπληροφόρηση μέσω τῶν «κλασσικῶν» μεσῶν - ἔντυπα καί ὀπτικοακουστικά μέσα - ἀλλά καί μέσω τῶν ἀσύλληπτων δυνατοτήτων τῆς πληροφορικῆς. Ἐνῶ ἡ ἀναζήτηση ὁποιασδήποτε πληροφορίας, στήν λεγόμενη «κοινωνία» τῆς πληροφόρησης καί τῆς πληροφορικῆς, ἔγινε τόσο εὔκολη καί γρήγορη, μέ τάση πρός τό μηδέν, ἡ «ἀνάκτηση» ὅμως «γνώσης» καί προπαντός της «ἐπίγνωσης» εἶναι δύσφορη καί δυστοκη.
Ἔτσι μοιάζουμε μέ κάποιον, πού ψάχνει καρφίτσα («γνώση») στόν ἀχυρώνα (πληροφορίες) τῆς «Βαβυλώνας» ἤ στόν «σταῦλο τοῦ Αὐγεία». Ἡ συνταγή δηλαδή τῆς «παραπληροφόρησης» φαίνεται νά εἶναι κάπως ἔτσι: «Ἐάν θέλεις νά καταστρέψεις τήν γνώση (ἀλήθεια), τότε δῶσε πολλές πληροφορίες». Ἐπειδή ὅμως τό «ζωγραφισμένο νερό» δέν ξεδιψᾶ, ἔτσι καί οἱ πάμπολλες (παρά)πληροφορίες δέν σβήνουν τήν ἔμφυτη δίψα τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν «ἀληθινή γνώση»[12]. Ἀπεναντίας τόν ἀποξηραίνουν ἀπό τούς εὐεργετικούς χυμούς της, τόν ἀγχώνουν, τόν παροπλίζουν καί τελικά τόν δένουν «μυαλοπόδαρα».
Τό φάρμακο ἐνάντια σέ αὐτήν τήν ἀρρωστημένη κατάσταση εἶναι ἐκείνη ἡ μετάδοση πληροφοριῶν[13], πού ἀπελευθερώνει τόν ἄνθρωπο, ἀπό τίς ἐμβόλιμες συγχύσεις τῶν μαζικῶν μέσων «ἀποχαύνωσης». Εἶναι ἕνα ἀπό τά ἀντίδοτα στήν ἀσθένεια τῶν «τριῶν πιθήκων». Δέν μποροῦμε λοιπόν νά σιωποῦμε, ὅταν οἱ ἄλλοι ξελαρυγγιάζονται στό ψεῦδος, στήν ἀνηθικότητα, στήν αἰσχρότητα, καί σέ ἄλλου εἴδους ποταπότητα[14]. Ἔτσι ἡ χρηστή ἐπικοινωνία εἶναι καί "κοινωνία" μέ τούς ἄλλους συνανθρώπους μας, μέ τούς κατά πνεῦμα (ἐν Χριστῷ), ἀλλά καί μέ τούς κατά σάρκα (ἐξ Ἀδάμ καί Εὕας), ἀδελφούς μας[15].
Ὅπως ἔλεγε καί κάποιος ἐκκλησιαστικός πατέρας τῆς πάλαι ποτέ «Ἑνωμένης Ρωμιοσύνης» (Δύσης) «ἕνας Χριστιανός, δέν εἶναι κανένας Χριστιανός". Ἔτσι ὅλοι μαζί εἴμαστε Χριστιανοί, ἔστω καί διαδικτυακά. Ὑπό αὐτήν τήν ἔννοια ἡ εὐθύνη τῶν "πνευματικῶν" ἀνθρώπων, ἰδίως τῶν (ἐκ)παιδευτικῶν ὅλων τῶν βαθμίδων εἶναι μεγάλη καί θά δώσουμε λόγο, εἴτε τό θέλουμε, εἴτε ὄχι. Μήν ἀπατᾶται κανείς ἀπό τίς σειρῆνες τοῦ «νῦν καιροῦ», διότι αὐτές «ἐξ ἀρχῆς» ἤσαν πάντοτε καταστροφικές[16].
Σήμερα τῶν ρόλο τῶν σειρήνων τόν ἔχουν ἀναλάβει τά μέσα μαζικῆς Πληροφόρησης καί Πληροφορικῆς. Εἶναι βέβαια λίγο πολύ γνωστό, τό ποιός κατέχει τά μαζικά μέσα «ἐνημέρωσης» καί τό πῶς ἐπηρεάζουν ὅλους τους ἁπλούς ἀνθρώπους, ὅλων τῶν λαῶν καί σέ ὅλες τίς χῶρες τοῦ κόσμου. Τό θέμα βέβαια δέν εἶναι τόσο ἡ «κατοχή» τῶν μέσων ἐνημέρωσης, ὅσο ἡ χρήση ἤ μᾶλλον εἰπεῖν ἡ κατάχρησή τους καί οἱ τελικά ἐπιδιωκόμενες σκοπιμότητές τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα «ἐν Ἑλλάδι» ἔχουμε πολλά καί δέν χρειάζεται νά κάνω μνεία περί αὐτῶν. Ὅταν ὅμως αὐτό γίνεται σέ ἄλλες χῶρες καί δή τῆς «εὐρωπαϊκῆς» ὑποτίθεται «οἰκογένειας», τότε τό θέμα ἀποκτᾶ ἄλλες διαστάσεις.
Ἔτσι τίς τελευταῖες ἰδίως ἑβδομάδες γίναμε ὅλοι μάρτυρες μίας πρωτοφανοῦς, ἀσυνήθιστης καί ἀχαρακτήριστης συνάμα ἀνθελληνικῆς τηλεπικοινωνιακῆς καί τηλεοπτικής «καμπάνιας» γιά γερμανικά δεδομένα – κάτι βέβαια πού ἔγινε καί στό παρελθόν, ἰδίως δέ σέ καιρούς κρίσιμων ἐθνικῶν θεμάτων!!! Σέ «σοβαρές» ὅμως χῶρες, ὅπως ἡ Γερμανία, ἐκπομπές τέτοιου εἴδους, δέν γίνονται τυχαία καί ὡς ἔλαχε. Σχεδόν πάντα ὑπάρχει μία σκοπιμότητα, ὅπως ἄλλωστε συμβαίνει καί στήν Ἑλλάδα. Ἰδίως ὅταν ἅπτονται διεθνῶν πολικῶν ἤ πολιτισμικῶν θεμάτων. Ὑπάρχουν βέβαια καί οἱ ἔντιμοι καί σοβαροί Γερμανοί, πού κλαῖνε γιά τό κατάντημα τῆς χώρας τους. Εἶναι αὐτοί, πού ὅταν ὁμιλοῦν γιά τόν Ὅμηρο καί τόν Ἀγαμέμνονα, τρέχουν δάκρυα στίς παρειές τους!
Σέ μία λοιπόν ἐκπομπή γερμανικοῦ καναλιοῦ, παρουσιάζεται μέ τρόπο τάχατες Ἀριστοφανικά «σατυρικό – εἰρωνικό», ἀλλά ὅμως μᾶλλον χυδαῖο καί ἀποκρουστικό, ἡ διαχρονική «προσφορά» τοῦ «ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Τό πρόβλημα δέν εἶναι τόσο τό ὅποιο «περιεχόμενο» αὐτῶν τῶν ἐκπομπῶν - κανείς δέν σπιλώνει «κατώτερούς» του πολιτισμούς, οὔτε πετροβολάει κανείς «καρυδιά χωρίς καρύδια» - ἀλλά τό γεγονός, τό ὅτι γίνεται κάτι τέτοιο καί μάλιστα μέ θέμα τόν πολιτισμό. Διότι τό μέγα ἀνταγωνιστικό πλεονέκτημα τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι καί συνάμα τό μέγα μειονέκτημα τοῦ φράγκικου «Τευτονισμοῦ», δηλαδή τῆς «Ἁγίας Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας Γερμανικοῦ Ἔθνους».
Οἱ συνεχιστές τοῦ εἶναι τά σημερινά γνήσια τέκνα της, οἱ Τεύτονες = Γερμανοί καί Γάλλοι = Φραγκία, τά «νόθα» τέκνα της, δηλαδή οἱ «Λαμβάρδο-Φράγκοι», ὅπως ἡ Ἰταλία, τό Βέλγιο, ἡ Ὀλλανδία, τό Λουξεμβοῦργο[17], ἀλλά καί τά «υἱοθετημένα» της, ὅπως ἡ Αὐστρία («Anschluss») καί ἡ «χρυσοφόρος» Ἐλβετία. Εἶναι τά τέκνα τοῦ «ἄρχοντος τῶν αἱρεσιαρχῶν» καί καταστροφέα τῆς «ρωμαίικης[18]» ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τοῦ γνωστοῦ «Καρλομάγνου»[19].
Αὐτοί λοιπόν, ἡ «ὁμάδα τῶν ἔξι» (Γαλλία, Γερμανία, Ὀλλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβοῦργο καί Β. Ἰταλία), ἵδρυσαν τήν Ε.Ο.Κ. καί τήν Ε. Ε., ποῦ μόνο «Ἕνωση» καί «εὐρωπαϊκή οἰκογένεια» δέν εἶναι.[20] Διότι στόν ἁπλό γερμανό λένε, ὅτι πληρώνουν γιά μᾶς «τά σπασμένα», τίς σπατάλες μᾶς[21]! Γιά τούς ἐξοπλισμούς ὅμως πού ἀγοράζουμε μέ τό τσουβάλι, ἀπό Δύση καί Ἀνατολή, οὔτε λέξη δέν λέγεται. Πόσα δίς εὐρώ ἄραγε θά ἐξοικονομούσαμε μέ μόνο 20% περικοπές στό τομέα αὐτό. Μᾶλλον δέν θά εἴχαμε κανένα ἤ ἕνα πολύ μικρό χρέος. Γιά νά μήν γίνει ποτέ αὐτό, ἐφτίαξαν τόν «μπαμπούλα» Τουρκία γιά τήν Ἑλλάδα καί τόν «ἀνθρωποφάγο» Κολοκοτρώνη γιά τούς Τούρκους[22].
3. Ἡ Ἁγία Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία Γερμανικοῦ Ἔθνους
Αὐτοί λοιπόν εἶναι ὁ λεγόμενος σκληρός πυρήνας τῆς Ε. Ε. Εἶναι ἀκριβῶς ἐκεῖνος ὁ ἱστορικός χῶρος, ὁ ὁποῖος περιῆλθε μετά τόν θάνατο τοῦ Καρλομάγνου στά τρία ἐγγόνια του, δηλαδή στά παιδιά τοῦ γιοῦ του, τοῦ Λουδοβίκου τοῦ Εὐσεβῆ (Ludwig der Fromme), μετά ἀπό συμφωνία στό (εὐρωπαϊκό) Στρασβοῦργο τό 842 μ. Χ. καί στό Βερντέν (843).
Ὁ δέ λεγόμενος «Ὅρκος τοῦ Στρασβούργου» ὑπογράφτηκε ἀπό τόν Κάρολο τόν Φαλακρό (Karl der Kahle), στήν γερμανική διάλεκτο (δέν ὑπῆρχε τότε οὔτε γερμανική, οὔτε γαλλική γλώσσα) καί ἀπό τόν Λουδοβίκο (Ludwig) τόν «Γερμανικό» στήν Γαλλική διάλεκτο. Χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι ἀκόμη καί διακόσια περίπου χρόνια ἀργότερα, τό 1095 μ. Χ., κατά τήν «σειρηνική Θελξιέπειο» ὁμιλία τοῦ πάπα Οὐρβανοῦ ὑπέρ μίας Σταυροφορίας κατά τῶν ἀπίστων, οἱ ὁποῖοι πῆραν «…τό βασίλειο τῶν Ἑλλήνων…καί στερήθηκε ἐδάφη τόσο ἀχανῆ σέ ἔκταση πού δέν μπορεῖ νά τά περιπατήσει κανείς οὔτε σέ δύο μῆνες» στό Κλερμόν τῆς νότιας Γαλλίας ὁ λαός φώναζε «ὁ Θεός τό θέλει», «Gott le volt», δηλαδή ἡ πρώτη λέξι εἶναι ἀπό τήν γερμανική διάλεκτο, οἱ ἄλλες ἀπό τήν γαλλική διάλεκτο.
Ὁ Κάρολος ὁ Φαλακρός (Karl der Kahle), πῆρε τίς δυτικές περιοχές (Γαλλία), ὁ Λουδοβίκος (Ludwig) ὁ «Γερμανικός», τά ἀνατολικά μέρη (Γερμανία) καί ὁ Λοθάριος (Lothar), τήν μεσαία λωρίδα γής, ἀπό τό στόμιο τοῦ Ρήνου μέχρι καί τήν Ρώμη, δηλαδή τά ὑπόλοιπα τέσσερα κράτη τῆς Ε.Ο. Κ. (Ὀλλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβοῦργο, Β. Ἰταλία). Ἀργότερα ὅμως «μάτωσαν» οἱ Τεύτονες (μέ τούς διάφορους αὐτοκράτορες τούς Φρειδερίκο Βαρβαρόσα καί τόν γιό τοῦ Ἐρρίκο ΣΤ΄, 1190 – 1197 μ. Χ) νά πάρουν καί τό νότιο μέρος τῆς Ἰταλίας καί τήν Σικελία καί ἐπειδή δέν τά κατάφεραν (τούς ἐμπόδισε ὁ …πάπας) τήν βάφτισαν καί αὐτήν ὡς μία χώρα «χοῖρο» (PIGS = Potugal, Italien, Grιechenland, Spanien), διότι αὐτές οἱ χῶρες ἀκόμη καί σήμερα ξεχωρίζουν γιά τήν «ρωμιότροπο» πολιτισμό τους καί γιά αὐτό εἶναι καί οἱ ἑπόμενες, πού θά τίς ἐπισκεφτεῖ ὁ κακός ὁ λύκος (Δ.Ν.Τ.).
Ἡ «αὐτοκρατορία» τούς βέβαια δέν κράτησε πολύ, ἀλλά τό «ὄνειρο» παρέμεινε καί παραμένει καί ἐκφράζεται κατά καιρούς μέσω εἰδικῶν «ἀπεσταλμένων» τους, ὅπως ἦταν οἱ Σταυροφόροι, μέ στόχο κρούσης τήν «καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολή», τόν ἐκλατινισμό τῶν ὀρθοδόξων ἀφενός καί τόν «πανισλαμισμό» τῶν μωαμεθανῶν ἀφετέρου. Μέχρι τότε ὁ λεγόμενος «ἰσλαμικός κόσμος», ὅπως τόν βιώνουμε σήμερα, δέν ὑπῆρχε, ἦταν μᾶλλον καταδιαιρεμένος, μέ πολλούς καί μικρούς τοπικούς ἀρχηγίσκους. Ἑνώθηκε ἀπό ἀνάγκη σέ αὐτό πού σήμερα λέμε «Ἰσλάμ» καί ἀπόκτησε τήν ἰσλαμική του ταυτότητα, μετά τήν «ἀνάβαση» τῶν Σταυροφόρων.
Οἱ αἱμοσταγεῖς ὀρδές τῶν Σταυροφόρων καί τῶν παπικῶν Ταγμάτων («Ναῖτες», τοῦ ναοῦ δηλαδή, «Ὀσπιταλίτες»[23], τοῦ νοσοκομείου δηλαδή), ἔσφαζαν τούς πάντες χωρίς διάκριση καί μέ πρωτοφανῆ μανία. Ἑκατόμβες θυμάτων ἀπό ὀρθόδοξους Ἕλληνες καί ὀρθόδοξους Ρωμιούς (Σύριοι, Παλαιστίνιοι, Ἄραβες), ἀλλά καί ἀπό Μωαμεθανούς, Ἑβραίους καί Ἀρμένιους προστεθῆκαν στό ἐνεργητικό τῶν «μαχητών τοῦ πάπα». Τούς ἔσφαζαν ὅλους χωρίς ἐξαίρεση μέσα σέ ναούς, τεμένη καί συναγωγές. Στήν περίπτωση μίας σφαγῆς ἑβραίων ἡ συναγωγή λέγεται ὅτι γέμισε μέ αἷμα ἕως τά γόνατα τῶν ἀλόγων (Runciman, S., 2001, Geschichte der Kreuzzuge).
Δυστυχῶς ὅμως μία μερίδα τότε Ἀρμενίων ἔγιναν κατόπιν τόσο «κολλητοί» τῶν Σταυροφόρων, τῶν ὁποίων οἱ ἀπόγονοι ἀκόμη καί σήμερα δημιουργοῦν μεγάλα προβλήματα, «τή ὑποδείξει τοῦ Βατικανοῦ» προφανῶς, στούς ὀρθόδοξους Ἁγιοταφεῖτες τῶν Ἁγίων Τόπων. Ἔχουν πρότυπό τους τόν πολύ «πεφωτισμένο οὐμανιστή» Πετράρχη (14ος), ὁ ὁποῖος γράφει (Φιλιππίδης, Α., 1997): «Οἱ Τοῦρκοι εἶναι ἐχθροί. Αὐτοί ἐδῶ ὅμως, οἱ Γραικοί, εἶναι σχισματικοί καί χειρότεροι ἀπό τούς ἐχθρούς, κι ἔτσι εἶναι προτιμότερο νά κατέχουν τά Ἱεροσόλυμα οἱ Τοῦρκοι παρά νά τά πάρουν οἱ Γραικοί.. ἀνυπομονῶ νά δῶ αὐτή τήν Αὐτοκρατορία, αὐτήν τήν πηγή τῶν αἱρέσεων, νά καταστρέφεται μέ τά ἴδια μᾶς τά χέρια». Γνήσιο τέκνο καί τοῦτος τῆς εὐρώ-οὐμανιστικῆς «Γραικό-ὑστερίας».
Οἱ Τεύτονες «σταυροφόροι» ἔβαλαν στό μάτι καί τόν «καθ’ ἠμᾶς Βορρᾶ», ἀλλά ἀπέτυχαν παταγωδῶς νά τόν κάνουν «παπική βορά», διότι ἀπέναντί τους εἶχαν τόν ἥρωα καί ἅγιό της ρώσικης γής, τόν ἅγιο Ἀλέξανδρο Νέφσκι ( 30 Μαΐου 1220 – 14 Νοεμβρίου 1263). Αὐτός ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος Νέφσκι[24] εἶχε νά παλέψει καί μέ τίς ὀρδές τῶν Τατάρων («Χρυσή Ὀρδή»). Σέ κάποια στιγμή μάλιστα σκέφτηκε νά ζητήσει βοήθεια ἀπό τόν πάπα. Τότε λοιπόν ἐμφανίζεται ἡ Παναγία μας καί τοῦ ὑπόσχεται μεγάλη νίκη, ἐάν δέν ζητήσει βοήθεια «ἀπό τούς ἐχθρούς του Υἱοῦ της», δηλαδή τούς παπικούς. Ὄντως ἡ νίκη ἦταν τόσο θριαμβευτική καί καθοριστική, πού οἱ Τάταροι δέν ξαναενόχλησαν ποτέ ξανά τήν «Ἁγία Ρωσία». Σέ ἀνάμνηση δέ αὐτῆς τῆς μεγάλης νίκης ἀπό τότε ὅλοι οἱ ναοί τῆς ρωσικῆς γής «φόρεσαν» τό «τουρμπάνι», δηλαδή ἔχουν τροῦλο, σάν τό κάλυμμα τῆς κεφαλῆς τῶν Τατάρων.[25]
Στό διάβα τῶν αἰώνων πέρασαν καί ἄλλοι, ὅπως ὁ «φραγκολάτρης» Ναπόλεων καί οἱ «δικτάτορες» Χίτλερ καί Μουσολίνι – ἰδίως ὁ Χίτλερ θέλησε νά κάνει αὐτό πού δέν κατάφερε ὁ «προκάτοχος» τοῦ Ναπολέων, ἀλλά καί αὐτός ἡττήθηκε μέ τόν ἴδιο τρόπο ἀπό τούς «στρατηγούς Χειμώνα, Λάσπη καί Ψύχος» (“General Winter, Dreck und Kaelte”), ὅπως εἶπε χαρακτηριστικά γερμανός στρατηγός τοῦ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Γιά τήν «καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολή» ὅμως βρῆκαν, μετά ἀπό μία περίοδο «ἀνταλλαγῆς ἀμοιβαίων κτυπημάτων», ἕναν ἰδανικό σύμμαχο, κομμένο καί ραμμένο στά μέτρα τους, ἰδίως ἀπό ἀπόψεως ψύχο-πνευματικῆς ἰδιοσυγκρασίας, τούς «Τούρκους». Καί οἱ δύο αὐτοκρατορίες εἶχαν ἕναν κοινό ἐχθρό τήν «Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία», τήν ὁποία οἱ «διαβασμένοι» καί «δασκαλεμένοι» τῆς Δύσης, τό 1562 ὁ Ἱερώνυμος Βόλφ (Hieronymus Wolf, δηλαδή «Λύκος», στό ἔργο τοῦ “Corpus Historiae Byzantinae”) καί τό 1680 ὁ Δουκάγκιος (Du Cange, Historia Byzantina), τήν «εὐτέλισαν» σέ «Βυζάντιο»[26], δηλαδή ἕνα νεόκοπο ὄνομα χωρίς ἱστορικό σῶμα, δηλαδή μία «ἀκάλυπτη ἐπιταγή», ἕνα πλαστό χαρτονόμισμα, γνήσιο προϊόν της διεστραμμένης φιλοσοφικῆς τους ἐπίδοσης τοῦ «Νομιναλισμοῦ», ἀλλά καί τῆς βιομηχανίας πλαστογράφησης τῆς ἱστορίας.
4. Ρωμιοσύνη – Φραγκωσύνη, ἡ ἀπαρχή ἑνός ἀοράτου πολέμου
Νωρίτερα οἱ Φράγκοι τοῦ ἑβδόμου / ὀγδόου αἰώνα, τό 650 μ. Χ. περίπου, τήν εἶπαν γιά πρώτη φορά καί «Γραικία»[27], μέ ὑβριστικό καί μειωτικό τρόπο – Grec, Griechenland, Greece - γιά νά ξεχωρίσουν σέ πρώτη φάση τούς «ρωμιούς» τῆς Ἀνατολῆς, ἀπό τούς «ρωμιούς» τῆς Δύσης. Σέ αὐτό τούς βοήθησε[28] τό ὅτι οἱ τότε «γραικοί» συνέπεσε νά εἶναι καί ἐπίσημα «εἰκονομάχοι», ἰδίως μέ τούς διωγμούς τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Ἐ’, κατά τῶν «εἰκονοφίλων», μετά ἀπό τήν Σύνοδο της Ἱέρειας, τό 754 μ. Χ.
Χαρακτηριστικό ἐπίσης εἶναι, ὅτι ὅταν οἱ γνήσιοι ρωμιοί, ὑπό τόν αὐτοκράτορα Κώνστα, τό 662 μ. Χ., πολεμοῦσαν γιά τήν ἀπελευθέρωση τῶν ρωμιῶν τῆς δύσης[29], ἀπό τούς Λογγοβάρδους, οἴ «δασκαλεμένοι» τους, ὅπως ὁ Παῦλος Διάκονος, ἀποκαλοῦσαν τόν αὐτοκράτορα Κώνστα «Γραικό». Μόλις ὅμως ἔφευγε ἀπό τήν Ἰταλία καί ἔφτανε στήν Πόλη, τότε ξαναγίνονταν «Ρωμαῖος» γιά αὐτούς!
Ἕνα μεγάλο ρόλο στίς σχέσεις Ἀνατολῆς – Δύσης ἔπαιξε καί ἡ περίφημη φράγκικη βιομηχανία πλαστογράφησης μέ τίς μνημειώδεις πλαστογραφήσεις της, ὅπως οἱ «Ψευδοισιδώρειες Διατάξεις» καί ἡ «Κωνσταντίνειος Δωρεά». Ἔφτασαν μάλιστα σέ τέτοιο θράσος, ὥστε νά ἀλλοιώσουν / ἀφαιρέσουν ἀκόμη καί τίς βιογραφίες ἐκείνων τῶν παπῶν (Liber Pontificalis – Βιβλίο τῶν Παπῶν), πού δέν ἦταν «δασκαλεμένοι» τους, ὅπως ὁ Ἰωάννης Ἡ΄, ὁ Μαρίνος Α’ καί ὁ Ἀδριανός Γ΄ (872-885).
Ἦταν ἐκείνη ἡ κρίσιμη περίοδος μέ τόν πατριάρχη Φώτιο, τόν ὁποῖο ἀπό τότε μισοῦν θανάσιμα μέχρι καί σήμερα, διότι τούς ἐμπόδισε στήν «πνευματική ἅλωση» τῆς ἀνατολῆς. Τό ἴδιο μίσος βέβαια ἔχουν καί γιά τόν Μέγα Κωνσταντῖνο, ἐπειδή αὐτός μετέφερε τήν «παλαιά» Ρώμη, στήν «Νέα Ρώμη», τήν Κωνσταντινούπολη. Ἔκανε δηλαδή τήν translatio urbis ἀπό τήν Δύση στήν Ἀνατολή καί ἔτσι «ὁ ἥλιος ἐστράφη εἰς τά ὀπίσω». Αὐτός εἶναι ἐπίσης ὁ λόγος πού δέν θά δοῦμε ποτέ ὄνομα φράγκου αὐτοκράτορα ἤ ἡγεμόνα μέ τό ὄνομα «Κωνσταντῖνος», οὔτε στό παρελθόν, ἀλλά οὔτε καί στό μέλλον!
Μέ τόν πάπα Ἰωάννη Ἡ’ ὅμως εἶχαν κάνει «εἰδική» μεταχείριση. Αὐτός ὁ πάπας ἦταν «ἀνυπότακτος» καί «γραφικός» σέ ἀρκετές κρίσιμες περιστάσεις. Αὐτός ἀνάγκασε τόν γνωστό μας Λουδοβίκο τόν Εὐσεβῆ, τόν γιό τοῦ Καρλομάγνου, νά ἀπελευθερώσει τόν συμπατριώτη μας, τόν ἀπόστολο τῶν Σλάβων ἅγιο Μεθόδιο, ἀπό τόν Σοχό Θεσσαλονίκης, ὅταν αὐτός ἦταν φυλακισμένος, στίς φυλακές τῆς Μοραβίας ἐπί τρία ἔτη. Ἔδωσε τό δικαίωμα στούς Σλάβους, ἐνάντια στούς ἀνένδοτους Φράγκους, νά τελοῦν τίς ἀκολουθίες τους στή γλώσσα τους. Οἱ Φράγκοι ὅμως ἐπέβαλαν τελικά - μέχρι καί τό 1960 - νά τελοῦνται οἱ ἀκολουθίες στά ἀκαταλαβίστικα λατινικά (κατ’ αὐτούς μία ἀπό τρεῖς «ἱερές» γλῶσσες, οἱ ἄλλες εἶναι τά ἑλληνικά καί τά ἑβραϊκά) σέ ὅλο σχεδόν τόν κόσμο[30].
Αὐτό πού ἔκανε ὅμως τούς Φράγκους νά φρίξουν ὅλως ἰδιαιτέρως, ἦταν ἡ συμμέτοχη τοῦ πάπα Ἰωάννη Ἡ΄, στήν Οἰκουμενική Σύνοδο, τό 879 μ. Χ., στήν Πόλη, ἐπί πατριαρχίας καί προεδρίας τοῦ ἁγίου Φωτίου. Σέ αὐτήν ὅμως τήν ὄγδοη οἰκουμενική σύνοδο καταδικαστῆκαν ὅλοι, ὅσοι δέν δέχονταν τήν Ζ’ Οἰκουμενική Σύνοδο (787 μ. Χ, Νίκαια). Αὐτό ὅμως σήμαινε καί καταδίκη τῶν Φράγκων, διότι αὐτοί τό 794 μ. Χ. , ἐπί Καρλομάγνου, στήν σύνοδο τῆς Φραγκφούρτης ἀπέρριψαν την Ζ’ Οἰκουμενική Σύνοδο, ὅπως θά φανεῖ καί πιό κάτω.
Καί πάλι μπῆκε σέ ἐνέργεια ὁ φράγκικος μηχανισμός πλαστογράφησης (ὅτι δῆθεν ὁ πάπας Ἰωάννης ὁ Ἡ΄ ἀφόρισε τόν πατριάρχη ἅγιο Φώτιο) καί ἔτσι «ἑδραίωσαν» τό μύθο τοῦ «Σχίσματος τῶν αἱρετικῶν Γραικῶν» μέχρι τό 1948. Δυστυχῶς ὅμως γιά αὐτούς καί ὅπως πάντα μέ τά μεγάλα ψέματα, ὁ ἱστορικός Dvornik (“The Photian Schism”) ἀπεκάλυψε περίτρανα τήν ἀπάτη τῶν Φράγκων.
Τόν Ἰωάννη Ἡ’ ὅμως οἱ Φράγκοι τόν ἔκαναν «Ἰωάννα», ὡς μή ἀνδρεῖο ἐννοεῖται, contra grecos καί γιά αὐτό «διέδωσαν» γιά αὐτόν τά περί «πάπισσας Ἰωάννας[31]» φαιδρά καί ὑβριστικά. Ἐξ ἀλλοῦ τόν ἴδιο διασυρμό δημιούργησαν καί μέ τόν ὀρθόδοξο κόμη Δράκουλα[32]. Εἶναι ἡ τακτική τους διαχρονικά, ὁ διασυρμός.
Ἀπό τό 830 μ. Χ. περίπου οἱ Φράγκοι αἰσθάνονται ἀρκετά σίγουροι καί ἀποκαλοῦν ἀπροκάλυπτα τόν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο τόν ΣΤ’ ὡς «Αὐτοκράτορα τῶν Γραικῶν» (Einhard, Vita Caroli). Τότε μάλιστα οἱ Φράγκοι (ἀφοῦ πρῶτα εἶχαν συλλάβει τό σχέδιο τῆς «Φράγκικης Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας», περί τό 750 μ. Χ.) ἔκαναν καί τόν ὑπέρμαχο καί ὑπερασπιστή τῶν «ἁγίων εἰκόνων», ὅσο κρατοῦσε ἡ εἰκονομαχική ἔριδα, ἐνῶ μετά πῆραν ἀκριβῶς ἀντίθετη θέση καί ἔγιναν οἱ ἴδιοι «εἰκονομάχοι», ἀλλά καί «Νικαιομάχοι», διότι ἀπέρριψαν τήν Ζ’ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Νίκαιας, μέ τό γνωστό «Capitulare adversus synodum» ἕως σήμερα.
Ὁ πάπας Ἀδριανός ὅμως στάθηκε στό ὕψος του καί δέν ὑπέκυψε στίς πιέσεις τους καί ἐξαπέλυσε ὡς ἀπάντηση τό ἐπίσης γνωστό «Hadrianum» μέ ἀποδέκτη τόν Καρλομάγνο. Τότε οἱ Φράγκοι, «τή προτροπή τοῦ Καρλομάγνου», προχώρησαν μόνοι τους σέ αὐτό πού γνώριζαν πολύ καλά: τήν πλαστογράφηση καί παραχάραξη τῆς καθιερωμένης σέ Ἀνατολή καί Δύση θεολογίας.
Ἔτσι δημιούργησαν μία νέα αἱρετική φράγκικη θεολογία, μέ τά ἐπίσης γνωστά «Libri carolini». Τότε ἦταν πού ἄλλαξε ὁ κόσμος ὁριστικά, τό 790 μ. Χ. καί ἡ Δυτική Εὐρώπη ἔχασε τήν «Ρωμιοσύνη» της καί ἔγινε «Φραγκωσύνη», τό πνεῦμα ὑποκαταστάθηκε ἀπό τήν σάρκα, ἡ ποιότητα ἀπό τήν ποσότητα καί τό ἀντικειμενικό «δίκαιο» ἔγινε ὑποκειμενικός «νόμος».
Τό 794 μάλιστα ἐπισημοποιήθηκε μέ τήν μεγάλη φράγκικη σύνοδο τῆς Φραγκφούρτης, ὅπου ἡ ρήξη ἔγινε (σκόπιμα) ἀμετάκλητη μέ τά ἑξῆς βασικά σημεῖα:
? ἐπισημοποιήθηκε ἡ αἱρετική φράγκικη θεολογία,
? ἡ λατρεία τῶν εἰκόνων ἀπαγορεύθηκε ὡς μή χριστιανική, δηλαδή μία ἐπαναβίωση τῆς «εἰκονομαχίας», στή φράγκικη πλέον Δύση,
? ἀπορρίφθηκε ἡ «οἰκουμενικότητα» τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ 787 μ. Χ.
? καί εἰσήχθηκε τό διαβόητο «filioque».
5. Ἀόρατος πόλεμος χωρίς τέλος
Πρός δικαίωση τῶν ἀγωνιστῶν παπῶν σημειώνεται, ὅτι παρόλες τίς ἀφόρητες πιέσεις καί ἀπειλές κανένας «ρωμαῖος» πάπας τῆς «Δυτικῆς Ρωμαϊκῆς» Ἐκκλησίας δέν συμφώνησε μέ τό «filioque». Αὐτό ἔγινε τό 983, ὅταν πάπας ἔγινε γιά πρώτη φόρα στήν ἱστορία ἕνας μή ρωμαῖος, φράγκος, ἐπί Ὄθωνος Β’, συζύγου τῆς Θεοφανῶς[33], τῆς ἀνιψιᾶς τοῦ Ἰωάννη Τσιμισκῆ καί μητέρας τοῦ ‘Ὀθωνος Γ’ . Μάλιστα ὁ πάπας Λέων ὁ Γ΄ (796 – 816) ἀναρτησε στόν Ἅγιο Πέτρο τό «Σύμβολο τῆς Πίστεως» – χωρίς τό «filioque» - γραμμένο σέ δύο ἀσημένιες πλάκες, μία στά Ἑλληνικά καί τήν ἄλλη στά Λατινικά.
Ἀργότερα ὅμως ὑπέκυψε στήν καταπίεση τῶν φράγκων καί ἐντελῶς «τυχαία», σχεδόν ἐκ «παραδρομῆς», ἔστεψε τόν, εὑρισκόμενο «συμπτωματικά», στόν Ἅγιο Πέτρο Ρώμης, Καρλομάγνο, στίς 25 Δεκεμβρίου τοῦ 800 μ. Χ., ὡς 68ο αὐτοκράτορα, μετά τόν 67ο Κωνσταντῖνο τόν ΣΤ’. Αὐτή τήν μᾶλλον καταναγκαστική, ἀλλά σίγουρα αὐθαίρετη στέψη τοῦ Καρλομάγνου τήν δικαιολογοῦν οἱ Φράγκοι μέχρι σήμερα μέ τό λεγόμενο Χρονικό «Laurerschein» τοῦ 9ου αἰώνα (Φιλιππίδης, 1997).
Πάντως πρέπει νά ἀναγνωρίσουμε καί ἕνα αἴσθημα «σοβαρότητας» στόν Καρλομάγνο. Ποτέ τοῦ δέν τόλμησε νά ὑπογράψει ὡς «Βασιλεύς Ρωμαίων» (“Imperator Romanorum”), ὅπως ἔκαναν οἱ αὐτοκράτορες στήν Πόλη, ἀλλά πάντοτε ὑπέγραφε ὡς «Διοικητής τοῦ βασιλείου τῶν Ρωμαίων» (“Romanorum gubernans imperium”) καί τέτοιοι «διοικητές»[34] ὑπῆρχαν ἀρκετοί τότε, μέ τήν ἀνοχή τοῦ αὐτοκράτορα στήν Πόλη ἐννοεῖται πάντοτε (Φιλιππίδης, 1997)!
Ἀπό τό 1009 μ. Χ. ὅμως καί μετά, δηλαδή μετά τόν τελευταῖο ὀρθόδοξο πάπα τῆς Ρώμης, τόν Ἰωάννη ΙΗ’, ἰδίως δέ ἀπό 1014 μ. Χ., ὅταν ὁ Ἰταλό-φράγκος πάπας Βενέδικτος Η’ (Brunno von Karntnen) πρόσθεσε ἐπίσημα τό «filioque» στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἡ «Ρωμαϊκή Ἐκκλησία» ἔπαψε νά ὑπάρχει καί σάν «ἐκκλησία», ἀλλά καί σάν «ρωμαϊκή». Ἀπό τότε δέν μνημονεύεται στά «Δίπτυχα» τῶν Ὀρθόδοξων Πατριαρχείων καί μέχρι σήμερα εἶναι ἁπλῶς μία «φράγκο-λατινική», μᾶλλον δέ «εὐρωπαϊκή» ἤ «Ἐοκική» αἵρεση καί σέ καμία περίπτωση «Ρωμαῖο-Καθολική».
Τέλος μεθόδευσαν καί γάμο μέ τήν αὐτοκράτειρα Εἰρήνη, γιά νά ἑνώσουν «τά ἐώα καί τά ἑσπέρια», ὅπως χαρακτηριστικά λέγει καί ὁ ἱστορικός Θεοφάνης, δηλαδή τήν φράγκικη «Εὐρώπη» τους, ὅπως τό ἔκαναν ὄντως, μετά ἀπό πολλές καί ἐπίμονες προσπάθειες δώδεκα αἰώνων.
Ἀλλά ὅπως καί τότε, ἔτσι καί τώρα καί πάντοτε «ἡ δύναμη τῶν φράγκων ἐμοίαζε πάντα ὕποπτη στά μάτια τῶν Γραικῶν καί τῶν Ρωμαίων» (Einhard). Δηλαδή μᾶς λέει ὁ προσωπικός ἱστοριογράφος τοῦ Καρλομάγνου, ὅτι ὁ ἀφέντης τοῦ ἦταν ἕνας ξένος κατακτητής στή «γῆ τῶν ρωμαίων» καί ὄχι δικός τους βασιλιάς. Ο Einhard ἀναφέρει μάλιστα καί τήν γραικική παροιμία «ἄν ἕνας Φράγκος εἶναι φίλος σου, τότε σίγουρα δέν εἶναι γείτονάς σου» (Φιλιππίδης, 1997).
Προφανῶς ὁ «ἀείμνηστος» Κωνσταντῖνος Καραμανλής (ὁ πρεσβύτερος) δέν τούς εἶχε γείτονες, καθώς τόν τίμησαν μέ τό βραβεῖο τους, τό «Βραβεῖο Καρλομάγνου», τό ὁποῖο ἀπονεμήθηκε (νομίζω), τό 1979, στό Ἄαχεν, ἀπό κοινοῦ σέ αὐτόν καί στό αὐστριακό σοσιαλιστή καγκελάριο Brunno Kreisky.
Τήν «Ρωμανία» τελικά τήν βάφτισαν καί «Ἑλλάδα», δηλαδή καχεκτικό ἤ καχέκτυπο, «ψευδό-ρωμαίικο» σῶμα, χωρίς ψυχή, ἕνας καλά στοχευμένος ἀποπροσανατολισμός ἀπό τά κληρονομικά δικαιώματα τῆς «Ρωμιοσύνης», γιά τήν ὁποία εἶχαν ξεσηκωθεῖ καί πολέμησαν οἱ Ἕλληνες, ἀρχῆς γινόμενης ἀπό τά σύνορά της αὐτοκρατορίας τους, τήν Μολδαβία, μέ ἀρχηγό τόν Α. Ὑψηλάντη, τόν καταγόμενο ἀπό τήν Ὑψηλή του Πόντου, μέχρι τῆς «ὑποδούλωσης» καί ἀποδοχῆς τῶν ὅρων τῆς Ἀγγλικῆς «προστασίας», τύπου Δ. Ν. Τ.
Δηλαδή τήν ἵδρυση, ὅπως ἀναφέρθηκε πιό πάνω, ἑνός κράτους[35], πού δέν εἶναι κράτος, μέ ἕνα Σύνταγμα πού δέν εἶναι Σύνταγμα, μέ δρόμους πού δέν εἶναι δρόμοι, μέ παιδεία πού δέν εἶναι παιδεία καί γενικά ἔστησαν ἕνα ἀντίσκηνο Χολιγουντιανῆς «εἰκονικῆς πραγματικότητας», τό ὁποῖο ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός σοφά τό ὀνόμασε «Ψευτό-Ρωμαίικον» καί κάποιοι ἄλλοι «Ψωρό-Κώσταινα». Νά τό χαιρόμαστε!
Σέ αὐτήν τήν γενική στρατηγική ἀποχαρακτήρισης «δασικῶν ἐκτάσεων» ἐντάσσονται καί τά συγγράμματα τοῦ ἀνθέλληνα καί μισέλληνα Φαλμεράγιερ (Falmerayer), ἀλλά καί οἱ σημερινές διεκδικήσεις τῶν γειτονικῶν μας χωρῶν. Τό χέρι τοῦ πάπα εἶναι πολύ μακρύ, τό βυθίζει στό ἐπίνειο τῆς Ρώμης, τήν Ὄστια καί τό βγάζει στόν Κεράτιο κόλπο. Ἔτσι οἱ φαινομενικές «κινήσεις» ἐξ ἀνατολῶν στήν πραγματικότητα ξεκινοῦν «ἐκ δυσμῶν».
Ἔτσι λοιπόν ἀνταλλάξαμε «τή βοηθεία» κάποιων ἐντόπιων καλαμαράδων[36] τήν οἰκουμενική Κωνσταντινούπολη, μέ τήν ἑλλαδική «ψῶρο-κώσταινα», τήν «ὀρθόδοξη ψυχή», μέ τό «εἰδωλολατρικό» χωριουδάκι, πού ἦταν τότε ἡ Ἀθήνα. Αὐτή ἡ ἐπιλογή εἶχε καί ἔχει ἄμεσες ἐπιδράσεις στήν μετέπειτα ζωή τοῦ ἔθνους καί τοῦ κράτους μας. Ἀποχριστιανοποίηση[37], εἰδωλολατρία, στείρα προγονολατρία, καθοδηγημένη «βυζαντινό-ἀπέχθεια» φαλμεραγιερινής κοπῆς σέ τέτοιο βαθμό, πού ἀκόμη καί ὁ ἐξαίρετος ἄγγλος βυζαντινολόγος Sir Steven Runciman παραπονέθηκε, μέ πολλή πίκρα, γιά τήν ἄδικη περιφρόνηση τῶν νέων ἑλλήνων ἀπέναντι σέ κάθε τί «βυζαντινό», σέ μία συνέντευξη τῆς κ. Χρύσας Ἀράπογλου (ΕΡΤ 3, 1992).
Χαρακτηριστικά ἀναφέρω μία περίπτωση ἀπό μία καθηγήτρια Τ.Ε.Ι., κοινωνιολόγου Γερμανικῆς «κατοχῆς» καί ποντιακῆς μάλιστα καταγωγῆς, μέ κάποια ὅμως «ἀριστερόστροφη» στάση ἤ πλύση ἐγκέφαλου, ἡ ὁποία μου ἔκανε μία ρητορική ἐρώτηση, δηλαδή ἄν «τό βυζάντιο ἔχει σχέση μέ τούς Ἕλληνες ἤ …μήπως ἔχει καί δέν τό γνωρίζω;» Τότε τῆς ἀνταπάντησα καί ἐγώ μέ μία ρητορική ἀντερώτηση: «Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σέ τί γλώσσα ἔκανε τά κηρύγματά του, στήν κατάμεστη Ἁγία Σοφία»;
6. Τό «καθαρτήριο πῦρ» στή πράξη - Ἐθνικισμοί καί Ἐθνοκαθάρσεις στό «σῶμα» τῆς Ρωμανίας
Καί ἡ ἱστορία συνεχίζεται. Ἡ «Ἁγία Ρωμαϊκή Φραγκοκρατία» πνέει μένεα ὅπου καί ὅταν ἐντοπίζει ὁπουδήποτε ἀνταγωνιστικά «ρωμαϊκά» κατάλοιπα καί μορφώματα. Ὀνόμασαν δέ καί τήν σημερινή «Ρουμανία» μέ τό ὄνομα αὐτό τῆς «Ρωμανίας» τῶν Ποντίων (Romagna γιά τήν Δύση) , γιά νά μήν τούς πάρει κάποιος, πού τό δικαιοῦται πραγματικά. Μπορεῖ καί οἱ φίλοι Ρουμάνοι νά ἦταν καί αὐτοί μέρος τοῦ «Βυζαντινοῦ κόσμου», ἀλλά σέ καμία περίπτωση δέν μπορεῖ νά εἶναι οἱ ἀποκλειστικοί ἀποδέκτες ἑνός τόσο μεγάλου ὀνόματος. Τούς εἶναι πολύ μεγάλο τό καπέλο.
Ἤ μήπως ἡ μικρασιατική καταστροφή ἦταν τυχαῖο γεγονός, μήπως ἡ γενοκτονία τῶν λαῶν τῆς Τουρκίας ἦταν τυχαῖο γεγονός, ὄχι δέν ἦταν. Ὅλα ἔγιναν μέ συστηματικό τρόπο, μέ ὀργάνωση καί «τή ὑποδείξει» τοῦ «Τευτονό-Γερμανικοῦ»[38] ἐπιτελείου τοῦ Β’ Ράιχ. Τέτοια φαινόμενα στήν «Ρωμανία» ἦταν παντελῶς ἄγνωστα. Δέν ὑπῆρχαν φυλετικές, ἐθνικές ἤ ρατσιστικές διακρίσεις σέ βάρος ὁποιουδήποτε ρωμαίου ὑπηκόου. Ἡ διαφοροποίηση γινόταν πάντα μέ βάση τήν (πνευματική) ἀποδοχή ἤ ἀπόρριψη τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ ὀρθόδοξου πολιτισμοῦ.
Ἔτσι ὁ οἰκουμενικός χαρακτήρας τῆς χριστιανικῆς αὐτοκρατορίας ἐξάλειψε κάθε εἴδους διακρίσεων καί ἔγινε «ἰδέα», ἔγινε «ψυχή» καί ὄχι «σῶμα», ὕλη καί ὀστᾶ, ὅπως κατάντησε νά εἶναι τό ἀντίπαλο μοντέλο πολιτισμοῦ, δηλαδή τό φράγκικο. Αὐτή ἡ διαφοροποίηση ἐνισχύθηκε καί ἀπό τό διαφορετικό νομικό ὑπόβαθρο τῶν γερμανικῶν φύλων. Ὁ νόμος τούς βασιζόταν στό ὑποκείμενο (πρόσωπο) καί ὄχι στό (ἀντί)κείμενο τοῦ νόμου αὐτοῦ καθ’ αὐτοῦ. Ἔτσι γινόταν μία νομικά ὑποβοηθούμενη φυλετική διάκριση μεταξύ φράγκων καί ρωμαίων.
Διότι οἱ μέν Φράγκοι δικάζονταν πάντα μέ τό φράγκικο δίκαιο, ὅπου κι ἄν ἦταν, ὅτι καί ἄν ἔκαναν, ἐνῶ οἱ «Ρωμαῖοι» δικάζονταν πάντα μέ τήν ἴδια κείμενη νομοθεσία γιά ὅλους καί γιά ὅλα. Αὐτή ἡ φράγκικη δυαρχική νομική πρακτική ὁδήγησε βαθμιαία στίς ἐθνικό-φυλετικές διακρίσεις, στά ἐθνικά κράτη, στήν ἱερά ἐξέταση, στό κάψιμο τῶν μαγισσῶν, στή ἐξαφάνιση τῶν Ἴνκας, Ἀζτέκων, Μάγια, Ἰνδιάνων, Ἀβοριγίνες, στόν Φαλμεράγιερ (σλαβικό σύνδρομο), στόν Νίτσε (ὑπεράνθρωπος), στόν Χίτλερ[39] (ἀντισημιτικό σύνδρομο), ἀλλά καί στίς ἐθνοκαθάρσεις καί γενοκτονίες τοῦ πρόσφατου παρελθόντος (Ἑβραῖοι, Ἀρμένιοι, Πόντιοι, Μικρασιάτες καί ἄλλοι πολλοί)[40].
Δικαιοσύνης ἕνεκεν, πρέπει νά ποῦμε, ὅτι καί ὁ τουρκικός λαός καί οἱ ἁπλοί ἡγέτες τοῦ – ἕκτος ἀπό τήν κλίκα τῶν «Γερμανό-Νεοτούρκων» βέβαια - ἦταν ἀντίθετοι μέ τίς «ἐθνοκαθάρσεις» καί δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι οἱ τοῦρκοι πατριῶτες, πού ἀντιστάθηκαν καί σφαγιάστηκαν ἀπό τούς ὁμοεθνεῖς τους «Νεοτούρκους». Αὐτό σάν μνημόσυνο στήν μνήμη αὐτῶν τῶν συνανθρώπων μας, καθώς ἀκόμη καί σήμερα συναντᾶς ἀνθρώπους στήν Τουρκία, οἱ ὁποῖοι μέ νόημά σου λένε «αἰώνια κατάρα σέ αὐτούς πού μᾶς χώρισαν», δηλαδή τούς Ἕλληνες ἀπό τούς Τούρκους.
Δυστυχῶς ἐδῶ πρέπει νά γίνει ἔστω καί μία μικρή μνεία τοῦ ρόλου πού ἔπαιξε ἡ τότε ἐπίσημη «ἔντιμος Ἑλλάς». Δέν μπορεῖ νά ἀποδειχθεῖ, μπορεῖ ὅμως βασίμως νά ὑποτεθεῖ, ὅτι καί ἡ χώρα μᾶς ἔκανε τόν «γερμανό» καί προπαντός φέρθηκε στούς προγόνους μᾶς Ποντίους καί Μικρασιάτες, ὄχι ἁπλῶς σάν «κακιά μητρυιά», ἀλλά σάν «Μήδεια», πού «κομματιάζει» τούς δικούς της. Ἀλλά αὐτό εἶναι μία εἰδική ὑπόθεση, πού ἴσως κάποιος, πιό ἐξειδικευμένος ἱστορικός του ἐγγύς μέλλοντος, νά μελετήσει αὐτό τό σκοτεινό σημεῖο τῆς ἱστορίας μας.
Τέλος θέλω νά παραθέσω μία προσωπική ἱστορία, γιά νά δοῦμε τί σημαίνει «Τεύτων». Ἦταν νομίζω Μάιος / Ἰούνιος τοῦ 1991. Εὐρισκόμενος στό Μόναχο τῆς Γερμανίας καί ἔχοντας λίγο χρόνο στή διάθεσή μου, πῆγα στό Ἀρχαιολογικό Μουσεῖο («Staatliche Antikensammlungen», Konigsplatz) καί μετά ἐπισκέφτηκα καί τήν τόσο διαφημισμένη μπυραρία («Lowenbrau Keller»), ὅπου πήγαινε ὁ Χίτλερ καί οἱ Ναζί του. Βρῆκα ἕνα μαγαζί, πού μόνο κάτι παλιό δέν θύμιζε, μία μπυραρία σάν ὅλες τίς ἄλλες. Βρῆκα ἕνα τραπέζι ἐντελῶς ἄδειο καί κάθισα.
Ἀφοῦ παρήγγειλα μία μπύρα μπῆκε ἕνας ψιλολιγνός κύριος μετρίου ἀναστήματος καί ἡλικίας γύρω στά σαράντα καί πέντε. Τόν εἶδα νά ψάχνει γιά ἄδειο τραπέζι, ἀλλά τέτοιο δέν ὑπῆρχε. Ὑπῆρχαν μόνο τριθέσια τραπέζια μέ κενές θέσεις, ἀλλά παντοῦ κάποιος καθόταν ἤδη. Τελικά κοίταξε πρός τό μέρος μου καί μέ τήν «τυπική», «καθωσπρεπιστική» εὐγένεια πού διακρίνει τόν δυτικό ἄνθρωπο, μέ ρώτησε ἄν μπορεῖ νά κάτσει στήν ἄδεια θέση (καρέκλα δηλαδή). Μετά τήν σχετική παραγγελία τῆς μπύρας καί μετά ἀπό μία περίοδο σχετικῆς ἀμηχανίας στό ἐπικοινωνιακό πεδίο, κοίταξε πρός τό μέρος μου προσπαθώντας νά καταλάβει ἀπό ποῦ ἄραγε νά «κρατεῖ αὐτουνοῦ ἡ σκουφιά».
Δέν θυμᾶμαι πώς καί ἀνοίξαμε ὄντως συζήτηση γιά τό τρέχον θέμα, τήν διένεξη τῶν Σέρβων μέ τούς Μωαμεθανούς τῆς Βοσνίας. Ἐπειδή ὅμως κατάλαβα ὅτι ἡ συζήτηση θά ἦταν ὅπως παντοῦ καί μέ κάθε σχεδόν γερμανό, μία ἀπό τίς ἴδιες, δηλαδή σέρβο-ἐχθρική, ἔκανα μία ἀπροσδόκητη πρόταση στά γερμανικά βέβαια. «Κύριε, δέν γνωρίζω τό ὄνομά σας καί δέν γνωρίζετε τό δικό μου. Θά πιοῦμε τήν μπύρα μας καί μετά θά φύγουμε, ὁ καθένας γιά τό μέρος του, χωρίς πιθανόν νά μήν ξαναϊδωθοῦμε ποτέ». «Σωστά», ἀπάντησε αὐτός. «Τότε λοιπόν,» συνέχισα, «θά σᾶς κάνω μία πρόταση καί ἄν τήν δεχτεῖτε, τότε νά συνεχίσουμε τήν κουβέντα μας, γιά τό Σέρβο-Βοσνιακό θέμα». «Δηλαδή;», εἶπε αὐτός. «Νά, προτείνω νά εἴμαστε ἀπόλυτα εἰλικρινεῖς, γιά ὀ,τιδήποτε μιλήσουμε καί γιά ὅσο χρόνο θά εἴμαστε μαζί». Μέ κοίταξε μέ ἔκπληξη καί ἀπορία, ἀλλά δέν ἄργησε πολύ καί εἶπε «Γιά, γκούτ, ἀνφερστάντεν», δηλαδή, ναί, συμφωνῶ.
Τόν ρώτησα λοιπόν ἀπό ποῦ ἔρχεται, διότι ἀπό τό Μόναχο μᾶλλον δέν θά ἦταν. «Σωστή παρατήρηση», μοῦ εἶπε μέ κάποιο θαυμασμό καί δήλωσε ὅτι ἔρχεται ἀπό τήν Βόννη, ὅτι εἶναι «ὑψηλόβαθμος κυβερνητικός ὑπάλληλος στήν Βόννη» (“Hoeherer Regierungsbeamter in Bonn”), καθώς τότε ἡ Βόννη ἦταν ἀκόμη πρωτεύουσα τοῦ γερμανικοῦ κράτους καί ἕδρα τῆς κυβέρνησης. Ὅταν τόν ρώτησα τί εἶναι βασικά οἱ γερμανοί «φιλοβόσνιοι», δηλαδή «μουσουλμανόφιλοι» ἤ «ἐχθροί τῶν Σέρβων» μου ἀπάντησε, «τό δεύτερο», δηλαδή ἐχθρικά διακείμενος πρός τούς Σέρβους – προσέξτε παρακαλῶ, δέν εἶπε «μουσουλμανόφιλοι».
Εἰλικρινά ἀπορημένος – τότε κάποια πράγματα δέν μποροῦσα ἀκόμη νά τά βάλω στό «πάζλ» - εἶπα μέ ἔντονο τρόπο «μά γιατί;» «Διότι ἔχουν ἄλλη Κουλτούρα», μοῦ εἶπε. «Δηλαδή;», εἶπα ἐγώ μέ εἰλικρινῆ ἀπορία; «Ἐπειδή εἶναι ὀρθόδοξοι», μοῦ εἶπε ὅσο πιό ξερά γινόταν. Μά τοῦ εἶπα τότε μέ κάποια δόση ἀφέλειας «μά αὐτοί εἶναι Κουμουνιστές!». Μέ κοίταξε καί γέλασε μέ ἕνα αἰνιγματικό χαμόγελο. «Ἕκτος αὐτοῦ», συνέχισα ἀμέσως «οἱ ὀρθόδοξοι εἶναι μία χούφτα» (ἀγνοοῦσα τότε καί τί εἶναι ὀρθοδοξία!), «αὐτούς φοβόσαστε;». Σηκώνοντας ταυτόχρονα τό χέρι του πρός τήν μεριά τοῦ Ὄμπερ (σερβιτόρος) καί ἐγκαταλείποντας τήν θέση τού μου εἶπε μέ σημασία καί μέ ἐμφανῆ τονισμό τῶν λέξεων
«Auch ein Streichholz kann einen Wald verbrennen!», δηλαδή «καί ἕνα σπίρτο μπορεῖ νά κάψει ἕνα δάσος».
Βασική Βιβλιογραφία
1. Ἀβραάμ, Ἁγιορείτης (2006), Ρωμαίικο Ὁδοιπορικό. Ἀναδρομή στίς ρίζες μας, τόμος Α΄, «Ὁ Ποιμενικός Αὐλός», Ἀθήνα
2. Γιαννακόπουλος, Κ. Ι. (1993), Μεσαιωνικός Δυτικός Πολιτισμός, Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη
3. Ἰερόθεος Βλάχος, Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί ἁγίου Βλασίου (2000), Γέννημα καί θρέμμα Ρωμηοί, Β’ ἔκδοση, Ἱερά Μονή, Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Λεβαδειᾶ
4. Μεταλληνός, Γ. Δ. (2010), Τό ὄνομα ρωμιός καί ἡ ἱστορική του σημασία, ΕΡΩ, Τεῦχος 1
5. Σταματάκος, Ι. (1994), Λεξικόν Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Γλώσσης, «Βιβλιοπρομηθευτική», Ἀθήνα
6. Φιλιππίδης, Ἄν. (1997), Ρωμηοσύνη ἤ Βαρβαρότητα, Β’ ἔκδοση, Ἱερά Μονή, Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Λεβαδειᾶ
7. Thiess, F. (1960), Die Griechischen Kaiser. Die Geburt Europas, Zsolnay Verlag, Hamburg, Wien
8. Runciman, S. (2001), Die Kreuzzuge, C. K. Beck, Munchen
πηγή:Ἀντίβαρο
Ἀπαλλαγῆ ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας
- Εἶναι πολύ βαρύ, Γέροντα, νά μολύνει κανείς τό Ἅγιο Βάπτισμα;
- Ἀνάλογα πόσο τό μολύνει. Ἄλλος τό μολύνει πολύ, ἄλλος λίγο, ἄλλος κάνει ἕναν λεκέ, ἄλλος δύο...
- Καί εἶναι τά μεγάλα ἁμαρτήματα ποῦ μολύνουν τό Βάπτισμα;
- Έ, φυσικά, τά θανάσιμα ἁμαρτήματα τό μολύνουν καί τότε ἤ θεία Χάρις ἀπομακρύνεται ἀπό τόν ἄνθρωπο. Βέβαια δέν τόν ἐγκαταλείπει, ὅπως οὔτε ὅ Φύλακας Ἄγγελος δέν τόν ἐγκαταλείπει. Θυμάστε τί εἶχε πεῖ ὅ διάβολος στόν ἱερέα τῶν εἰδώλων γιά τόν μοναχό ποῦ ἤθελε νά παντρευτεῖ τήν κόρη του; Μή βιάζεσαι αὐτός ἐγκατέλειψε τόν Θεό, ἄλλα ὅ Θεός δέν τόν ἐγκατέλειψε ἀκόμη.
- Γέροντα, μπορεῖ κανείς νά ζεῖ στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί νά μήν τό αἰσθάνεται;
- Ὄχι, τήν αἴσθηση ὅλοι τήν ἔχουν, ἄλλα ὑπάρχει ἀδιαφορία. Γιά νά ἔρθει κανείς στό φῶς τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά θέλει νά βγεῖ ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας.
Ἄς πάρουμε γιά παράδειγμα κάποιον ποῦ κλείσθηκε κατά λάθος σέ ἕνα σκοτεινό ὑπόγειο. Μόλις δεῖ μία ἀκτίνα νά περνάει ἀπό μιά ρωγμή, κοιτάζει πῶς νά βγεῖ στό φῶς. Θά ἄνοιξη σιγά-σιγά τήν ρωγμή, γιά νά βρεῖ τήν πόρτα καί νά βγεῖ ἔξω.
Ἔτσι καί ἀπό τήν στιγμή ποῦ ὅ ἄνθρωπος Θά αἰσθανθεῖ τό καλό ὡς ἀνάγκη καί μπεῖ μέσα του ἤ καλή...ἀνησυχία, Θά καταβάλει προσπάθεια νά βγεῖ ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας. Ἄν πεῖ: αὐτό ποῦ κάνω εἶναι λανθασμένο, δέν πηγαίνω καλά, ταπεινώνεται, ἔρχεται ἤ Χάρις τοῦ Θεοῦ, καί ἀπό ἐκεῖ καί πέρα προχωράει κανονικά.
Ἀλλά, ἄν δέν μπεῖ μέσα του ἤ καλή ἀνησυχία, εἶναι δύσκολο νά βοηθηθεῖ. Κάποιος λ.χ. βρίσκεται σέ κλειστό χῶρο καί αἰσθάνεται ἄσχημα. Τοῦ λές: σήκω, ἄνοιξε τήν πόρτα καί βγές ἔξω νά πάρεις λίγο ὀξυγόνο, γιά νά συνέρθεις, καί ἐκεῖνος ἀρχίζει: Δέν μπορῶ νά βγῶ ἔξω. Καί γιατί νά εἶμαι κλεισμένος μέσα καί νά μήν μπορῶ νά πάρω ἀναπνοή;Καί γιατί
νά μήν ἔχω ὀξυγόνο; Καί γιατί ὅ Θεός νά μέ ἔχει ἐδῶ καί τούς ἄλλους ἔξω;.
Έ, μπορεῖ αὐτός νά βοηθηθεῖ; Ξέρετε πόσοι βασανίζονται, ἐπειδή δέν ἀκοῦν κάποιον ποῦ μπορεῖ νά τούς βοηθήσει πνευματικά;
Ὅ ἄνθρωπος μέ τήν ἁμαρτία κάνει τόν ἐπίγειο παράδεισο ἐπίγεια κόλαση. Ἄν ἤ ψυχή τοῦ μολυνθεῖ μέ θανάσιμες ἁμαρτίες,ζεῖ μία δαιμονική κατάσταση ἀντιδρᾶ, βασανίζεται, δέν ἔχει εἰρήνη. Ἀντίθετα, ὅποιος εἶναι κοντά στόν Θεό, ἔχει τόν νοῦ του στά θεία νοήματα καί ἔχει πάντοτε καλούς λογισμούς, εἶναι εἰρηνικός καί ζεῖ τόν Παράδεισο στήν γῆ. Αὐτός ὅ ἄνθρωπος ἔχει κάτι ξεχωριστό ἀπό ἐκεῖνον ποῦ εἶναι μακριά ἀπό τόν Θεό, καί αὐτό εἶναι αἰσθητό καί στούς
ἄλλους. Νά, αὐτό εἶναι ἤ θεία Χάρις, ἤ ὁποία προδίδει τόν ἄνθρωπο, ἀκόμη κι ἄν κρύβεται.
π. Παϊσιος
- Ἀνάλογα πόσο τό μολύνει. Ἄλλος τό μολύνει πολύ, ἄλλος λίγο, ἄλλος κάνει ἕναν λεκέ, ἄλλος δύο...
- Καί εἶναι τά μεγάλα ἁμαρτήματα ποῦ μολύνουν τό Βάπτισμα;
- Έ, φυσικά, τά θανάσιμα ἁμαρτήματα τό μολύνουν καί τότε ἤ θεία Χάρις ἀπομακρύνεται ἀπό τόν ἄνθρωπο. Βέβαια δέν τόν ἐγκαταλείπει, ὅπως οὔτε ὅ Φύλακας Ἄγγελος δέν τόν ἐγκαταλείπει. Θυμάστε τί εἶχε πεῖ ὅ διάβολος στόν ἱερέα τῶν εἰδώλων γιά τόν μοναχό ποῦ ἤθελε νά παντρευτεῖ τήν κόρη του; Μή βιάζεσαι αὐτός ἐγκατέλειψε τόν Θεό, ἄλλα ὅ Θεός δέν τόν ἐγκατέλειψε ἀκόμη.
- Γέροντα, μπορεῖ κανείς νά ζεῖ στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί νά μήν τό αἰσθάνεται;
- Ὄχι, τήν αἴσθηση ὅλοι τήν ἔχουν, ἄλλα ὑπάρχει ἀδιαφορία. Γιά νά ἔρθει κανείς στό φῶς τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά θέλει νά βγεῖ ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας.
Ἄς πάρουμε γιά παράδειγμα κάποιον ποῦ κλείσθηκε κατά λάθος σέ ἕνα σκοτεινό ὑπόγειο. Μόλις δεῖ μία ἀκτίνα νά περνάει ἀπό μιά ρωγμή, κοιτάζει πῶς νά βγεῖ στό φῶς. Θά ἄνοιξη σιγά-σιγά τήν ρωγμή, γιά νά βρεῖ τήν πόρτα καί νά βγεῖ ἔξω.
Ἔτσι καί ἀπό τήν στιγμή ποῦ ὅ ἄνθρωπος Θά αἰσθανθεῖ τό καλό ὡς ἀνάγκη καί μπεῖ μέσα του ἤ καλή...ἀνησυχία, Θά καταβάλει προσπάθεια νά βγεῖ ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας. Ἄν πεῖ: αὐτό ποῦ κάνω εἶναι λανθασμένο, δέν πηγαίνω καλά, ταπεινώνεται, ἔρχεται ἤ Χάρις τοῦ Θεοῦ, καί ἀπό ἐκεῖ καί πέρα προχωράει κανονικά.
Ἀλλά, ἄν δέν μπεῖ μέσα του ἤ καλή ἀνησυχία, εἶναι δύσκολο νά βοηθηθεῖ. Κάποιος λ.χ. βρίσκεται σέ κλειστό χῶρο καί αἰσθάνεται ἄσχημα. Τοῦ λές: σήκω, ἄνοιξε τήν πόρτα καί βγές ἔξω νά πάρεις λίγο ὀξυγόνο, γιά νά συνέρθεις, καί ἐκεῖνος ἀρχίζει: Δέν μπορῶ νά βγῶ ἔξω. Καί γιατί νά εἶμαι κλεισμένος μέσα καί νά μήν μπορῶ νά πάρω ἀναπνοή;Καί γιατί
νά μήν ἔχω ὀξυγόνο; Καί γιατί ὅ Θεός νά μέ ἔχει ἐδῶ καί τούς ἄλλους ἔξω;.
Έ, μπορεῖ αὐτός νά βοηθηθεῖ; Ξέρετε πόσοι βασανίζονται, ἐπειδή δέν ἀκοῦν κάποιον ποῦ μπορεῖ νά τούς βοηθήσει πνευματικά;
Ὅ ἄνθρωπος μέ τήν ἁμαρτία κάνει τόν ἐπίγειο παράδεισο ἐπίγεια κόλαση. Ἄν ἤ ψυχή τοῦ μολυνθεῖ μέ θανάσιμες ἁμαρτίες,ζεῖ μία δαιμονική κατάσταση ἀντιδρᾶ, βασανίζεται, δέν ἔχει εἰρήνη. Ἀντίθετα, ὅποιος εἶναι κοντά στόν Θεό, ἔχει τόν νοῦ του στά θεία νοήματα καί ἔχει πάντοτε καλούς λογισμούς, εἶναι εἰρηνικός καί ζεῖ τόν Παράδεισο στήν γῆ. Αὐτός ὅ ἄνθρωπος ἔχει κάτι ξεχωριστό ἀπό ἐκεῖνον ποῦ εἶναι μακριά ἀπό τόν Θεό, καί αὐτό εἶναι αἰσθητό καί στούς
ἄλλους. Νά, αὐτό εἶναι ἤ θεία Χάρις, ἤ ὁποία προδίδει τόν ἄνθρωπο, ἀκόμη κι ἄν κρύβεται.
π. Παϊσιος
ΠΗΓΗ:ΨΗΓΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ὀρθοδοξία καί βία
π.Γεώργιος Μεταλληνός
Καί ἡ Ὀρθοδοξία γνωρίζει τήν βία, ἀλλά διαφορετικά. Καί ὄχι μόνο τήν γνωρίζει, ἀλλά καί τήν ἐφαρμόζει στή σκληρότερη μορφή της. Ἡ βία της, ὅμως, δέν στρέφεται πρός τά ἔξω, πρός τόν συνάνθρωπο, ἀλλά πρός τά μέσα, τό ἐσωτερικό μας. «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καί οἱ βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν». Σ' αὐτό τό πλαίσιο ἐντάσσεται καί ὁ περίεργος γιά πολλούς λόγος τοῦ Χριστοῦ: «Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆν καί τί θέλω, εἰ ἤδη ἀνήφθη» . Ὁ Χριστός γίνεται ἀφορμή νά χωρίζονται οἱ ἄνθρωποι ὄχι, ὅμως, ἐπιθετικά, ἀνάλογα μέ τή στάση τούς ἀπέναντί του. Ἡ «βία» τοῦ Χριστοῦ ἀσκεῖται στήν ἐπαναστατημένη καί διεστραμμένη φύση μας, στήν τυραννική δεσποτεία τῶν παραμορφωμένων ἐνστίκτων μας. Αὐτό ἀποδεικνύει ὅλη ἡ ἀσκητικονηπτική πράξη τῆς Ὀρθοδοξίας. Μέ τόν αὐτοβιασμό τοῦ ὁ χριστιανός ἐλευθερώνεται καί ἀνοίγεται στή Θεία Χάρη. Διότι, ὅταν γίνει «ναός —κατοικητήριο—του Θεοῦ», τότε γίνεται καί σύν-ἀνθρωπρς, «πλησίον». Αὐτή εἶναι ἡ ὑπέρβαση τῆς θρησκείας καί ἡ μόνη δυνατότητα κατανίκησης τοῦ φανατισμοῦ καί τῆς τρομοκρατίας. Γι' αὐτό ἡ αὐθεντική χριστιανικότητα (ἁγιοπατερική Ὀρθοδοξία) δέν παράγει..τρομοκράτες, κάθε εἴδους, ἄλλα Μάρτυρες καί Ὁμολογητές. Ὁ τρομοκράτης, κάθε εἴδους, βιάζει τούς ἄλλους καί τούς ἐξολοθρεύει, εἴτε μέ μέσα καλυπτόμενα ἀκόμη καί ἀπό τήν κρατική καί διεθνῆ νομιμότητα, ἤ αὐτοκτονώντας μαζί τους («καμικάζι»). Ὁ Μάρτυρας νικᾶ τήν ἀνομία τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου μέ τήν αὐτοθυσία του, πού προσφέρεται ὑπέρ τῶν ἄλλων! Ἔχω ὀνομάσει τούς (Νέο)μάρτυρές μας στήν Ὀθωμανική αὐτοκρατορία, «τούς δυναμικότερους καί ἀποτελεσματικότερους ἀντιστασιακούς, ὄχι μέ τά ὄπλα, ἀλλά μέ τόν σταυρό». Ὁ Μάρτυρας καί Ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποδεικνύει μέ τή θυσία του, ὅτι οἱ τύραννοί του κόσμου δέν εἶναι ἀκαταγώνιστοι, ἐμψυχώνοντας συνάμα τούς ἄλλους στήν παρόμοια ἀντιμετώπισή τους.Οἰκουμενισμός καί Φανατικοί Ὀρθόδοξοι
π.Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος
προσχωμεν! Ἐν ταπεινώσει, ἐν προσευχή, ἐν νηστεία, ἐν κατανύξει, ἄς ζητήσουμε ἀπό τόν Κύριο νά μᾶς φωτίσει γιά τό πῶς πρέπει νά πορευτοῦμε σέ αὐτά πού ἔρχονται. Διπλός ὁ κίνδυνος τῆς Ἐκκλησίας: ἀπό τή μία ὁ σατανοκίνητος Οἰκουμενισμός καί ἀπό τήν ἄλλη ὁ Φανατισμός πού φθείρει τίς ψυχές καί ὁδηγεῖ τελικά σέ φρικαλέες βλασφημίες καί αἱρέσεις καί κρύβει τήν ἀλήθεια. Καί τά δύο νά τά φοβηθοῦμε καί νά τά ἀποφύγουμε. Δέν θά παρεκκλίνουμε οὔτε δεξιά οὔτε ἀριστερά. Θά πορευτοῦμε τή μέση καί βασιλική ὁδό. Αὐτή εἶναι ἡ ὁδός τῆς...ἀμόλυντης Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία γνωρίζει καί νά προστατεύει τήν ἀκρίβεια καί δέν ἀγνοεῖ τήν ἐπίδειξη οἰκονομίας. πηγή:Ἱερός Ναός Ἁγίας Βαρβάρας
Γιατί θυμιάζουμε
Τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν και πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Χριστοδούλου
Τό θυμίαμα στή λατρεία τοῦ Θεοῦ ἐχρησιμοποιεῖτο καί ἀπό τούς Ἑβραίους καί ἀπό τους ειδωλολάτρες. Ἦταν δεῖγμα ἀναγνώρισης τῆς ὑπερέχουσας ἀξίας τοῦ Θεοῦ, ἤταν συμβολο ὑποταγῆς καί ἀφοσίωσης. Στήν Παλαιά Διαθήκη ἔχουμε τήν περιγραφή τοῦ και το μεῖγμα ἀπό τό ὁποῖο ἀπετελεῖτο. Συγκεκριμένα, στό Ἐξόδου 30, 34-38 ὁ Θεος δίδει ἐντολή νά ἀποτελεῖται τό θυμίαμα ἀπό 4 συστατικά στοιχεῖα, ἀπό σταχτῆ, ὄνυχα, χαλβάνη καί λίβανο. Γι’ αὐτό καί οἱ ἔννοιες «θυμίαμα» (ἤ μοσχοθυμίαμα) καί «λιβάνι» δέν ταυτίζονται.
Τό λιβάνι εἶναι ἕνα ἀπό τά στοιχεῖα ἀπό τά ὁποία ἀπαρτίζεται τό θυμίαμα.
Στά χρόνια του Κυρίου τό ἑβραϊκό θυμίαμα ἀπετελεῖτο ἀπό 13 ἀρωματώδη στοιχεια, πώς μαρτυρεῖ ὁ Ἰώσηπος. Ἡ Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου περιεῖχεν, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί τό «χρυσοῦν θυμιατήριον», μέσα στο ὁποῖον ἔκαιαν κάρβουνα καί ὁ Ἱερέας πετοῦσε ἀρκετό θυμίαμα καί ἐπειτα γονάτιζε καί προσευχόταν στόν Θεό. Στό ναό τοῦ Σολομῶντος ὑπῆρχε τό θυσιαστήριον του θυμιάματος, στό ὁποῖο ἐθυμίαζε κάθε ἡμέρα ἕνας Ἱερεύς. Ὁ Ἱερεύς δέ, πού του έπεφτε ὁ κλῆρος νά θυμιάσει, ἐθεωρεῖτο ὅτι ἀξιωνόταν μεγάλης τιμής απο τόν Θεό. Τοῦτο συνέβη καί μέ τόν Ζαχαρία, πατέρα τοῦ τιμίου Προδρόμου, που κατᾶ τήν ὥρα τοῦ... θυμιάματος δέχθηκε ἀπό τόν Ἄγγελο τήν πληροφορία ὅτι θα γεννήσει σ’ αὐτή τήν προχωρημένη ἡλικία καί μέ τή γυναίκα τοῦ στείρα τον Βαπτιστή. Ἡ ὥρα τοῦ θυμιάματος στούς Ἑβραίους ἦταν συγκλονιστική για τούς συμβολισμούς της.
Καί οἱ εἰδωλολάτρες χρησιμοποιοῦσαν θυμίαμα στη λατρεία τους, ὅπως οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, οἱ Αἰγύπτιοι, οἱ Φοίνικες, οἱ Ἀσσύριοι, οἱ Βαβυλώνιοι κλπ. Σᾶς ὑπενθυμίζω τίς περιπτώσεις ἁγίων χριστιανῶν μαρτύρων πού, ἐπειδή δέν ἐδέχθησαν νά ρίψουν θυμίαμα ἐμπρός στά εἴδωλα, ἐθυσιάσθησαν οἱ ἴδιοι.
Θυμίαμα προσεφέρετο καί πρός τόν Ρωμαῖο Αὐτοκράτορα, πού ἐλατρεύετο ὡς Θεός. Το ίδιο συνέβαινε καί γιά ἄλλους ἐπιφανεῖς ἀνθρώπους πού εἶχαν δοξασθῆ ἀπό τους ανθρώπους. Κατά τόν ἱστορικό Θεοδώρητο, ὁ Ἰουλιανός Παραβάτης ἀξίωνε νά του καῖνε θυμίαμα.
Συμβολισμοί
Ἡ χριστιανική θρησκεία παρελαβε ἀπό τούς Ἑβραίους τό θυμίαμα καί τό καθιέρωσε καί στή δική της λατρεία.
Τοῦ προσέδωσε δέ πνευματικούς συμβολισμούς, πού ἀξίζει νά θυμηθοῦμε.
1. Τό θυμίαμα ἐν πρώτοις συμβολίζει τήν προσευχή, πού ἀνεβαίνει πρός τόν
θρόνον τοῦ Θεοῦ. «Κατενθυνθήτω η προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν Σου…». Εἶναι ἡ ὁρμή τῆς ψυχῆς πρός τά ἄνω.
Καί ταυτόχρονα συμβολίζει καί τήν ζέουσαν ἐπιθυμία μας νά γίνει ἡ προσευχή μας δεκτή «εἰς ὀσμήν εὐωδίας πνευματικῆς». Γράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος «ὥσπερ το θυμίαμα καί καθ’ ἑαυτό καλόν καί εὐῶδες, τότε δέ μάλιστα ἐπιδείκνυται την ευωδίαν, ὅταν ὁμιλήση τῷ πυρί. Οὕτω δέ καί ἡ εὐχή καλή μέν καθ’ ἑαυτήν, καλλίων δε καί εὐωδεστέρα γίνεται, ὅταν μετά καί ζεούσης ψυχῆς ἀναφέρηται, ὄταν θυμιατηριον ἡ ψυχή γένηται καί πῦρ ἀνάπτη σφοδρόν». Γι’ αὐτό καί πρέπει να διδάσκουμε τό λαό ὅτι, ὅταν προσεύχεται, καλόν εἶναι νά καίει θυμίαμα στό σπίτι.
2. Συμβολίζει ἀκόμη τίς γλῶσσες πυρός της Άγιας Πεντηκοστῆς, ὅταν ὁ Κύριος ἐξαπέστειλε στούς Μαθητές Τοῦ τό Πανάγιον Του Πνεύμα «ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν». Στήν εὐχή πού λέγει ὁ ἱερεύς, ὅταν εὐλογεῖ το θυμίαμα στήν Πρόθεση, ἀναφέρει «Θυμίαμα Σοί προσφέρομεν Χριστέ ὁ Θεός εἰς ὀσμήν ευωδιας πνευματικῆς, ὁ προσδεξάμενος εἰς τό ὑπερουράνιόν Σου θυσιαστήριον, ἀντικατάπεμψον ἠμίν τήν χάριν τοῦ Παναγίου Σου Πνεύματος». Μέ τό θυμίαμα δήλ. ζητοῦμε ἀπό τόν Κύριο νά μᾶς στείλει τήν ἁγιοπνευματικήν Τοῦ χάρι. Γι’ αὐτό και οι πιστοί, ὅταν τούς θυμιάζει ὁ Ἱερεύς, κλίνουν ἐλαφρῶς την κεφαλή σέ δεῖγμα ἀποδοχῆς τῆς χάριτος αὐτῆς. Ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ερμηνευει ὡς ἑξῆς τήν σημασίαν τοῦ θυμιάματος:
«Δηλοί τήν ἀπ’ οὐρανοῦ χάριν καί δωρεάν ἐκχυθείσαν τῷ κόσμον διά Ἰησοῦ Χριστού καί εὐωδίαν τοῦ Πνεύματος καί πάλιν εἰς τόν οὐρανόν δί’ αὐτοῦ ἀναχθεῖσαν».
3. Τό εὐῶδες θυμίαμα συμβολίζει ἐξ ἄλλου καί τον αῖνον, πού ἀπευθύνεται πρός τόν Θεό. Ἡ καύση τοῦ θυμιάματος σημαίνει τη λατρεία καί τόν ἐξιλασμό. Τό δέ εὐχάριστο συναίσθημα, που δημιουργεῖται ἀπό τό ἄρωμα τοῦ θυμιάματος σέ ὅλο τό χῶρο τοῦ Ι. Ναοῦ, σημαίνει την πλήρωση τῆς καρδιᾶς μας ἀπό τή θεία εὐαρέστηση, πού εἶναι ὀ καρπός τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Θεό. Στήν περίπτωση αὐτή κάθε πιστός μετατρέπεται σε «εὐωδίαν Χριστοῦ».
4. Τό δέ θυμιατήριον, πού καίγονται τά κάρβουνα και τοποθετεῖται τό θυμίαμα, συμβολίζει τήν κοιλίαν τῆς Θεοτόκου, ἠ οποία δέχθηκε στά σπλάγχνα τῆς σωματικῶς τήν Θεότητα, πού εἶναι «πυρ κατανάλισκαν», χωρίς νά ὑποστῆ φθοράν ἤ ἀλλοίωση. Κατά τόν Ἅγιο Γερμανό, Πατριάρχη Κῶν/λεως «Ὁ θυμιατήρ ὑποδεικνύει τήν ἀνθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ, τό πυρ την θεότητα καί ὁ εὐώδης καπνός μηνύει τήν εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προπορευομενην».
Καί ἀλλοῦ: «Ἡ γαστήρ τοῦ θυμιατηρίου νοηθείη ἄν ἠμίν ἡ ἠγιασμένη μήτρα της Θεοτόκου φέρουσα τόν θεῖον ἄνθρακα Χριστόν, ἐν ὤ κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα της θεότητας σωματικῶς. Διό καί τήν ὀσμήν τῆς εὐωδίας ἀναδίδωσιν εὐωδιάζον τα σύμπαντα». Μέ ἁπλά λόγια καί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός περιγράφει αὐτόν τον συμβολισμόν, λέγοντας: «Τό θυμιατό σημαίνει τήν Δέσποινα, τήν Θεοτόκο. Ὅπως τα κάρβουνα εἶναι μέσα στό θυμιατό καί δέν καίεται, ἔτσι καί ἡ Δέσποινα ἡ Θεοτόκος εδεχθηκε τόν Χριστόν καί δέν ἐκάηκε, ἀλλά μάλιστα ἐφωτίσθηκε».
Λειτουργική Χρήση
1. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς εἰσήγαγε τό θυμίαμα μέ νέους συμβολισμούς στή θεία λατρεία ἀπο την ἀρχή. Κατά τόν 3ο Ἀποστολικό Κανόνα μόνο θυμίαμα καί Ῥλαιο ειναι ἐπιτρεπτά στό Ἅγιον Θυσιαστήριον. Ὁ δέ Ἰουστινιανός ἐδώρησε στήν Ἅγια Σοφια 36 χρυσά θυμιατήρια μέ πολύτιμους λίθους, κατά δέ μαρτυρίαν του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου οἱ βασιλεῖς στό Βυζάντιο εἰσερχόμενοι στήν ἐκκλησία προσεφεραν θυμίαμα στά εἰδικά θυμιατήρια, τά καλούμενα «καπνιστά».
Τό θυμιατόν, κατά ταῦτα, ὡς ἕνα ἱερό σκεῦος ἀφιερωμένο στή λατρεία τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά εἶναι καθαρό καί ὄχι μαυρισμένο ἀπό τόν καπνό, νά εἶναι ἀπό καλο μέταλλο καί ὄχι εὐτελές καί νά συμμορφώνεται ὡς πρός τό σχῆμα πρός την λειτουργική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Τό «κατζίον» εἶναι εἰδικῆς χρήσεως θυμιατον, πού χρησιμοποιεῖται στίς Ἀγρυπνίες καί στίς κατανυκτικές Ἀκολουθίες της Μέγ. Τεσσαρακοστῆς καί τῆς Μέγ. Ἑβδομάδος. Τό δέ χρησιμοποιούμενο θυμίαμα πρεπει νά εἶναι ἀρωματῶδες, ὡς ἐκεῖνο ποῦ παράγεται στό Ἅγιον Ὅρος καί στις άλλες μονές μας. Ἀπό ἐκεῖ νά τό προμηθεύεσθε, πρῶτον μέν διότι παρασκευάζεται με προσοχή καί εὐλάβεια, δεύτερον δέ διότι προμηθευόμενοι αὐτό ἐνισχύετε οἰκονομικά τις πτωχές μονές.
2. Θυμίαμα χρησιμοποιεῖται σέ ὅλες τις εκκλησιαστικές Ἀκολουθίες καί δή κατά τήν ἔναρξη τῶν. Καί στά ἑπτά Μυστήρια επισης. Δυστυχῶς σήμερα αὐτό ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ ἀδικαιολογήτως, ἐνῶ θά ἔπρεπε να επανέλθει. Ἡ Βάπτιση π.χ. μπορεῖ καί πρέπει νά ἀρχίζει μέ θυμίαμα, τό ἴδιο και το Εὐχέλαιο. Ὁ Ἑσπερινός καί ἡ Θεία Λειτουργία τελοῦνται σήμερα μέ χρήση θυμιαματος, τό ὁποῖον ὅμως δέον νά προσφέρεται κατά τήν τάξιν.
3. Εἰδικότερον, τοῦ θυμιάματος προηγοῦνται:
α. Ἡ προετοιμασία τοῦ θυμιατοῦ μέ τό ἄναμμα τῶν ἀνθράκων. Τά ἐν χρήσει «καρβουνάκια» χρειάζονται προσοχή, διότι κατά τό ἄναμμα βγάζουν ἀποπνικτικό καπνο πού ἐνοχλεῖ.
Γι’ αὐτό καί πρέπει νά ἀνάπτονται μακρυά ἀπό τό λαό, εἴτε σέ μία ἄκρη τοῦ Ἱεροῦ, ἄωτε καί ἔξω ἀπό αὐτό. Ἐπίσης, χρειάζεται προσοχή κατά τό ἄναμμα, διότι εκσφενδονιζονται μικρές καῦτρες πού μπορεῖ νά προκαλέσουν ζημιές σε τραπεζομάνδηλα ἤ στά χαλιά. Ποτέ δέν ἀνάπτεται τό θυμιατό ἐμπρός στήν Ἅγια Τραπεζα. Προτιμότερη εἶναι ἡ χρήση καρβουνόσκονης, πού οὔτε «πετάει» καῦτρες, οὔτε βγάζει καπνό. Εὐνόητο εἶναι ὅτι θά πρέπει νά ἀποφεύγεται ἡ χρησιμοποίηση του θυμιατοῦ χωρίς ἀναμμένα κάρβουνα.
β. Ἡ τοποθέτηση τοῦ θυμιάματος. Τό ὀρθόν εἶναι τό θυμίαμα νά τό προσφέρει Αρχιερευς-ὅταν λειτουργεῖ- ἤ ὁ Ἱερεύς, τοποθετώντας ὁ ἴδιος τό «λιβάνι» μέσα στο θυμιατό. Στήν περίπτωση αὐτή ὑπάρχει σέ εὐπρεπές δοχεῖο τοποθετημένο τό θυμίαμα καί μέ ἕνα κουταλάκι παίρνει ἀπό αὐτό, συνήθως προσφερόμενο ἀπό ἕνα παιδί, το αναγκαῖο θυμίαμα καί τό τοποθετεῖ ἐπάνω στά κάρβουνα. Ἡ χειρονομία εἶναι βέβαια συμβολικη, δήλ. ἐντάσσεται καί αὐτή μέσα στούς ἄπειρους συμβολισμούς, που υπάρχουν στή λατρεία μας. Εἶναι ὅμως καί χαρακτηριστική, διότι δείχνει μέ ἀπτό τροπο ὅτι τό θυμίαμα προσφέρεται ἀπό τόν ἴδιο τόν λειτουργό.
γ. Ἡ εὐλόγηση αὐτοῦ ἀπό τόν Ἀρχιερέα, ἄν χοροστατεῖ ἤ λειτουργεῖ, ἤ ἀπό τον ίδιον τόν Ἱερέα. Ἡ εὐλόγηση εἶναι διαφορετική στήν «κάλυψη» τῶν θείων δώρων και σε ὅλες τίς ἄλλες περιπτώσεις. Δήλ., ὅταν πρόκειται νά «καλύψει» τά Ἅγια ὀ Αρχιερεύς ἤ ὁ Ἱερεύς, προσφερομένου τοῦ Θυμιάματος, λέγει τήν εὐχή «Θυμίαμα Σοι προσφέρομεν, Χριστέ…» καί τό εὐλογεῖ. Σέ ὅλες τίς ἄλλες περιπτώσεις λέγει «Εὐλογητός ὁ Θεός ἠμῶν…» καί εὐλογεῖ μέ τό χέρι.
4. Τό θυμίαμα πραγματώνει κατά περίπτωσιν εἴτε ὁ Ἀρχιερεύς, εἴτε ὁ Ἱερεύς, εἴτε ο Διάκονος. Εἰς τόν Ἑσπερινό καί τόν Ὄρθρο θυμιά ὁ Διάκονος, ἐάν ὑπάρχει, ἤ ὀ Ιερεύς. Ἐάν δέν χοροστατεῖ Ἀρχιερεύς, τήν εὐλόγηση τοῦ δίδει ὁ Ἱερεύς. Ἐάν ὄμως παρισταται Ἀρχιερεύς χοροστατῶν προσάγεται πρός αὐτόν τό θυμίαμα καί ἐκείνος ευλογει ἀπό τοῦ ἀρχιερατικοῦ Θρόνου. Ὁ λαμβάνων τήν εὐλογίαν θυμιά τρίς τον Αρχιερέα. Στήν περίπτωση αὐτή ὁ θυμιῶν εἰσέρχεται στό Ἅγιον Βῆμα καί θυμιά την Αγίαν Τράπεζαν, τούς παρόντες Ἱερεῖς καί ἐξέρχεται τοῦ Βήματος, πού θυμιᾶ τις εικόνες τοῦ τέμπλου καί πάλιν τόν Ἀρχιερέα 9κις, καί ἐν συνέχεια τόν λαόν.
Ἐπιστρέφων στόν Σολέα θυμιά 9κις τόν Ἀρχιερέα, μετά πάλιν τίς εἰκόνες του τέμπλου, καί εἰσερχόμενος στό Ἅγιον Βῆμα θυμιά πάλιν πέριξ τήν Ἁγίαν Τράπεζα, τήν Πρόθεση, τούς ἐντός του Βήματος κλπ.
5. Θυμίαμα προσφέρεται κατά τήν ἔναρξη τῆς Θείας Λειτουργίας, κατά τήν ψαλμώδηση του Ἀπολυτίκιου, πρό τῆς Ἀναγνώσεως τοῦ Εὐαγγελίου, κατά τόν Χερουβικόν ὕμνον, μετά τόν καθαγιασμόν, κατά τό «Ὀρθοί, μεταλαβόντες…». Μετά τήν καθιέρωση, στα όρια τῆς Ι. Ἀρχιεπισκοπῆς καί μερικῶν ἄλλων Ι. Μητροπόλεων, τῆς μελωδικής αποδοσεώς του «Ἀλληλουιαρίον», τό θυμίαμα πρό τοῦ Εὐαγγελίου γίνεται κατά την ώραν αὐτήν μέ ἄνεση καί χωρίς νά παρενοχλεῖται κανείς.
6. Εἴθισται ψαλλομένου τοῦ Χειρουβικοῦ νά ἐξέρχεται ὁ Ἀρχιερεύς ἤ ὁ Ἱερεύς στην Ωραία Πύλη καί νά θυμιᾶ τίς εἰκόνες τοῦ τέμπλου, ὅταν ὁ ἱεροψάλτης φθάσει εἰς την λέξιν «Τριάδι». Ἡ σύνδεσε τῆς λέξεως αὐτῆς μέ τήν ἔξοδον ἀπό τοῦ Ἁγίου Βηματος δέν εὑρίσκει κανένα ἐννοιολογικό ἔρεισμα. Ὅμως ἔχει ἐπικρατήσει και τηρεῖται ἀπό πολλούς ἱερουργούς. Διαφορετική εἶναι ἡ περίπτωση τῆς ἐνάρξεως του θυμιάματος στόν Ἑσπερινό, ὅταν ὁ ἱεροψάλτης φθάσει στή λέξη «ὡς θυμίαμα ἐνώπιον Σου». Τήν ἔξοδο στό «Τριάδι» φαίνεται ὅτι ἐπέβαλαν πρακτικοί λόγοι, ἐπειδή τότε περιπου ὁ Ἱερεύς ἔχει τελειώσει τήν Ἀνάγνωση τῆς εὐχῆς τοῦ Χερουβικοῦ ὕμνου.
Ἄλλωστε, ἡ παλαιά τάξη ἦταν νά θυμιᾶ ὁ Διάκονος καθ’ ὄν χρόνον ὁ Ἱερεύς ανεγινωσκε τήν εὐχήν.
7. Ὁ τρόπος χειρισμοῦ τοῦ θυμιατηρίου προϋποθέτει ἐμπειρίαν καί ζῆλον. Πολλοί ιερουργοι, ἰδίως νεοχειροτόνητοι, δέν γνωρίζουν πῶς γίνεται τό θυμιάτισμα, δήλ. πῶς πιάνουμε τό θυμιατό, πῶς τό κινοῦμε μέ χάρι, πῶς τό κατευθύνουμε ὄπου πρεπει, πῶς ἀποφεύγουμε ζημιές, μέ ἀποτέλεσμα νά δείχνουν ἀδεξιότητα καί να στεροῦν τόν ἀπαραίτητο παλμό ἀπό τό θυμιάτισμα. Καί βέβαια εἶναι ἀπόβλητη ἠ συνήθεια πολλῶν ἀδαῶν ἤ καί ἀδεῶν, νά θυμιατίζουν πολύ γρήγορα καί ἔντονα, χωρίς τη δέουσα ἱεροπρέπεια, ὅπως καί ἄλλων πού μέ πολύ δισταγμό σηκώνουν τό χέρι τῶν, ἀποδίδοντες στό θυμιάτισμα νωχελικό ρυθμό. Οὔτε τό ἕνα, οὔτε τό ἄλλο ενδεικνυται. Τό ἕνα προδίδει «παρρησίαν», τό ἄλλο ἀμηχανία. Χρειάζεται χειραγωγια ἀπό ἔμπειρους πρός ἀρχαρίους. Τό θυμιατόν κινεῖ τό δεξιό χέρι με σταθερότητα, ἀλλά καί μέ εὐπρέπεια. Κατά τό θυμιάτισμα εἴτε τοῦ Ἀρχιερέως, εἴτε των ἱερῶν εἰκόνων, ὁ θυμιῶν Διάκονος ἤ ὁ Ἱερεύς κλίνει ἐλαφρῶς τόν αὐχένα μετα από κάθε τριττή κίνηση. Χρειάζεται, ἐπίσης, προσοχή νά μή πεταχθοῦν ἔξω τα κάρβουνα. Ἡ τέχνη τοῦ θυμιᾶν ἀποβλέπει στήν ἀποφυγή καί τέτοιων ἀδεξίων κινησεων.
8. Τό θυμίαμα μέ τό «κατζίον» θέλει καί αὐτό τήν τέχνην του. Τό «κατζίον» ἔχει συνηθως 1 ἤ 3 κουδουνάκια. Ὁ χειριζόμενος αὐτό ὀφείλει νά τό κινεῖ κατά τρόπον που νά ἐπιτρέπει στά κουδουνάκια νά ἀκούγονται ἐλαφρῶς. Μέ τό ἱερό αὐτό σκεῦος ὀ ιερουργός σχηματίζει στόν ἀέρα τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ἀντί ἄλλης κινήσεως.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:
“ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ”
ΠΗΓΗ:ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
Τό θυμίαμα στή λατρεία τοῦ Θεοῦ ἐχρησιμοποιεῖτο καί ἀπό τούς Ἑβραίους καί ἀπό τους ειδωλολάτρες. Ἦταν δεῖγμα ἀναγνώρισης τῆς ὑπερέχουσας ἀξίας τοῦ Θεοῦ, ἤταν συμβολο ὑποταγῆς καί ἀφοσίωσης. Στήν Παλαιά Διαθήκη ἔχουμε τήν περιγραφή τοῦ και το μεῖγμα ἀπό τό ὁποῖο ἀπετελεῖτο. Συγκεκριμένα, στό Ἐξόδου 30, 34-38 ὁ Θεος δίδει ἐντολή νά ἀποτελεῖται τό θυμίαμα ἀπό 4 συστατικά στοιχεῖα, ἀπό σταχτῆ, ὄνυχα, χαλβάνη καί λίβανο. Γι’ αὐτό καί οἱ ἔννοιες «θυμίαμα» (ἤ μοσχοθυμίαμα) καί «λιβάνι» δέν ταυτίζονται.
Τό λιβάνι εἶναι ἕνα ἀπό τά στοιχεῖα ἀπό τά ὁποία ἀπαρτίζεται τό θυμίαμα.
Στά χρόνια του Κυρίου τό ἑβραϊκό θυμίαμα ἀπετελεῖτο ἀπό 13 ἀρωματώδη στοιχεια, πώς μαρτυρεῖ ὁ Ἰώσηπος. Ἡ Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου περιεῖχεν, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί τό «χρυσοῦν θυμιατήριον», μέσα στο ὁποῖον ἔκαιαν κάρβουνα καί ὁ Ἱερέας πετοῦσε ἀρκετό θυμίαμα καί ἐπειτα γονάτιζε καί προσευχόταν στόν Θεό. Στό ναό τοῦ Σολομῶντος ὑπῆρχε τό θυσιαστήριον του θυμιάματος, στό ὁποῖο ἐθυμίαζε κάθε ἡμέρα ἕνας Ἱερεύς. Ὁ Ἱερεύς δέ, πού του έπεφτε ὁ κλῆρος νά θυμιάσει, ἐθεωρεῖτο ὅτι ἀξιωνόταν μεγάλης τιμής απο τόν Θεό. Τοῦτο συνέβη καί μέ τόν Ζαχαρία, πατέρα τοῦ τιμίου Προδρόμου, που κατᾶ τήν ὥρα τοῦ... θυμιάματος δέχθηκε ἀπό τόν Ἄγγελο τήν πληροφορία ὅτι θα γεννήσει σ’ αὐτή τήν προχωρημένη ἡλικία καί μέ τή γυναίκα τοῦ στείρα τον Βαπτιστή. Ἡ ὥρα τοῦ θυμιάματος στούς Ἑβραίους ἦταν συγκλονιστική για τούς συμβολισμούς της.
Καί οἱ εἰδωλολάτρες χρησιμοποιοῦσαν θυμίαμα στη λατρεία τους, ὅπως οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, οἱ Αἰγύπτιοι, οἱ Φοίνικες, οἱ Ἀσσύριοι, οἱ Βαβυλώνιοι κλπ. Σᾶς ὑπενθυμίζω τίς περιπτώσεις ἁγίων χριστιανῶν μαρτύρων πού, ἐπειδή δέν ἐδέχθησαν νά ρίψουν θυμίαμα ἐμπρός στά εἴδωλα, ἐθυσιάσθησαν οἱ ἴδιοι.
Θυμίαμα προσεφέρετο καί πρός τόν Ρωμαῖο Αὐτοκράτορα, πού ἐλατρεύετο ὡς Θεός. Το ίδιο συνέβαινε καί γιά ἄλλους ἐπιφανεῖς ἀνθρώπους πού εἶχαν δοξασθῆ ἀπό τους ανθρώπους. Κατά τόν ἱστορικό Θεοδώρητο, ὁ Ἰουλιανός Παραβάτης ἀξίωνε νά του καῖνε θυμίαμα.
Συμβολισμοί
Ἡ χριστιανική θρησκεία παρελαβε ἀπό τούς Ἑβραίους τό θυμίαμα καί τό καθιέρωσε καί στή δική της λατρεία.
Τοῦ προσέδωσε δέ πνευματικούς συμβολισμούς, πού ἀξίζει νά θυμηθοῦμε.
1. Τό θυμίαμα ἐν πρώτοις συμβολίζει τήν προσευχή, πού ἀνεβαίνει πρός τόν
θρόνον τοῦ Θεοῦ. «Κατενθυνθήτω η προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν Σου…». Εἶναι ἡ ὁρμή τῆς ψυχῆς πρός τά ἄνω.
Καί ταυτόχρονα συμβολίζει καί τήν ζέουσαν ἐπιθυμία μας νά γίνει ἡ προσευχή μας δεκτή «εἰς ὀσμήν εὐωδίας πνευματικῆς». Γράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος «ὥσπερ το θυμίαμα καί καθ’ ἑαυτό καλόν καί εὐῶδες, τότε δέ μάλιστα ἐπιδείκνυται την ευωδίαν, ὅταν ὁμιλήση τῷ πυρί. Οὕτω δέ καί ἡ εὐχή καλή μέν καθ’ ἑαυτήν, καλλίων δε καί εὐωδεστέρα γίνεται, ὅταν μετά καί ζεούσης ψυχῆς ἀναφέρηται, ὄταν θυμιατηριον ἡ ψυχή γένηται καί πῦρ ἀνάπτη σφοδρόν». Γι’ αὐτό καί πρέπει να διδάσκουμε τό λαό ὅτι, ὅταν προσεύχεται, καλόν εἶναι νά καίει θυμίαμα στό σπίτι.
2. Συμβολίζει ἀκόμη τίς γλῶσσες πυρός της Άγιας Πεντηκοστῆς, ὅταν ὁ Κύριος ἐξαπέστειλε στούς Μαθητές Τοῦ τό Πανάγιον Του Πνεύμα «ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν». Στήν εὐχή πού λέγει ὁ ἱερεύς, ὅταν εὐλογεῖ το θυμίαμα στήν Πρόθεση, ἀναφέρει «Θυμίαμα Σοί προσφέρομεν Χριστέ ὁ Θεός εἰς ὀσμήν ευωδιας πνευματικῆς, ὁ προσδεξάμενος εἰς τό ὑπερουράνιόν Σου θυσιαστήριον, ἀντικατάπεμψον ἠμίν τήν χάριν τοῦ Παναγίου Σου Πνεύματος». Μέ τό θυμίαμα δήλ. ζητοῦμε ἀπό τόν Κύριο νά μᾶς στείλει τήν ἁγιοπνευματικήν Τοῦ χάρι. Γι’ αὐτό και οι πιστοί, ὅταν τούς θυμιάζει ὁ Ἱερεύς, κλίνουν ἐλαφρῶς την κεφαλή σέ δεῖγμα ἀποδοχῆς τῆς χάριτος αὐτῆς. Ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ερμηνευει ὡς ἑξῆς τήν σημασίαν τοῦ θυμιάματος:
«Δηλοί τήν ἀπ’ οὐρανοῦ χάριν καί δωρεάν ἐκχυθείσαν τῷ κόσμον διά Ἰησοῦ Χριστού καί εὐωδίαν τοῦ Πνεύματος καί πάλιν εἰς τόν οὐρανόν δί’ αὐτοῦ ἀναχθεῖσαν».
3. Τό εὐῶδες θυμίαμα συμβολίζει ἐξ ἄλλου καί τον αῖνον, πού ἀπευθύνεται πρός τόν Θεό. Ἡ καύση τοῦ θυμιάματος σημαίνει τη λατρεία καί τόν ἐξιλασμό. Τό δέ εὐχάριστο συναίσθημα, που δημιουργεῖται ἀπό τό ἄρωμα τοῦ θυμιάματος σέ ὅλο τό χῶρο τοῦ Ι. Ναοῦ, σημαίνει την πλήρωση τῆς καρδιᾶς μας ἀπό τή θεία εὐαρέστηση, πού εἶναι ὀ καρπός τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Θεό. Στήν περίπτωση αὐτή κάθε πιστός μετατρέπεται σε «εὐωδίαν Χριστοῦ».
4. Τό δέ θυμιατήριον, πού καίγονται τά κάρβουνα και τοποθετεῖται τό θυμίαμα, συμβολίζει τήν κοιλίαν τῆς Θεοτόκου, ἠ οποία δέχθηκε στά σπλάγχνα τῆς σωματικῶς τήν Θεότητα, πού εἶναι «πυρ κατανάλισκαν», χωρίς νά ὑποστῆ φθοράν ἤ ἀλλοίωση. Κατά τόν Ἅγιο Γερμανό, Πατριάρχη Κῶν/λεως «Ὁ θυμιατήρ ὑποδεικνύει τήν ἀνθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ, τό πυρ την θεότητα καί ὁ εὐώδης καπνός μηνύει τήν εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προπορευομενην».
Καί ἀλλοῦ: «Ἡ γαστήρ τοῦ θυμιατηρίου νοηθείη ἄν ἠμίν ἡ ἠγιασμένη μήτρα της Θεοτόκου φέρουσα τόν θεῖον ἄνθρακα Χριστόν, ἐν ὤ κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα της θεότητας σωματικῶς. Διό καί τήν ὀσμήν τῆς εὐωδίας ἀναδίδωσιν εὐωδιάζον τα σύμπαντα». Μέ ἁπλά λόγια καί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός περιγράφει αὐτόν τον συμβολισμόν, λέγοντας: «Τό θυμιατό σημαίνει τήν Δέσποινα, τήν Θεοτόκο. Ὅπως τα κάρβουνα εἶναι μέσα στό θυμιατό καί δέν καίεται, ἔτσι καί ἡ Δέσποινα ἡ Θεοτόκος εδεχθηκε τόν Χριστόν καί δέν ἐκάηκε, ἀλλά μάλιστα ἐφωτίσθηκε».
Λειτουργική Χρήση
1. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς εἰσήγαγε τό θυμίαμα μέ νέους συμβολισμούς στή θεία λατρεία ἀπο την ἀρχή. Κατά τόν 3ο Ἀποστολικό Κανόνα μόνο θυμίαμα καί Ῥλαιο ειναι ἐπιτρεπτά στό Ἅγιον Θυσιαστήριον. Ὁ δέ Ἰουστινιανός ἐδώρησε στήν Ἅγια Σοφια 36 χρυσά θυμιατήρια μέ πολύτιμους λίθους, κατά δέ μαρτυρίαν του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου οἱ βασιλεῖς στό Βυζάντιο εἰσερχόμενοι στήν ἐκκλησία προσεφεραν θυμίαμα στά εἰδικά θυμιατήρια, τά καλούμενα «καπνιστά».
Τό θυμιατόν, κατά ταῦτα, ὡς ἕνα ἱερό σκεῦος ἀφιερωμένο στή λατρεία τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά εἶναι καθαρό καί ὄχι μαυρισμένο ἀπό τόν καπνό, νά εἶναι ἀπό καλο μέταλλο καί ὄχι εὐτελές καί νά συμμορφώνεται ὡς πρός τό σχῆμα πρός την λειτουργική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Τό «κατζίον» εἶναι εἰδικῆς χρήσεως θυμιατον, πού χρησιμοποιεῖται στίς Ἀγρυπνίες καί στίς κατανυκτικές Ἀκολουθίες της Μέγ. Τεσσαρακοστῆς καί τῆς Μέγ. Ἑβδομάδος. Τό δέ χρησιμοποιούμενο θυμίαμα πρεπει νά εἶναι ἀρωματῶδες, ὡς ἐκεῖνο ποῦ παράγεται στό Ἅγιον Ὅρος καί στις άλλες μονές μας. Ἀπό ἐκεῖ νά τό προμηθεύεσθε, πρῶτον μέν διότι παρασκευάζεται με προσοχή καί εὐλάβεια, δεύτερον δέ διότι προμηθευόμενοι αὐτό ἐνισχύετε οἰκονομικά τις πτωχές μονές.
2. Θυμίαμα χρησιμοποιεῖται σέ ὅλες τις εκκλησιαστικές Ἀκολουθίες καί δή κατά τήν ἔναρξη τῶν. Καί στά ἑπτά Μυστήρια επισης. Δυστυχῶς σήμερα αὐτό ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ ἀδικαιολογήτως, ἐνῶ θά ἔπρεπε να επανέλθει. Ἡ Βάπτιση π.χ. μπορεῖ καί πρέπει νά ἀρχίζει μέ θυμίαμα, τό ἴδιο και το Εὐχέλαιο. Ὁ Ἑσπερινός καί ἡ Θεία Λειτουργία τελοῦνται σήμερα μέ χρήση θυμιαματος, τό ὁποῖον ὅμως δέον νά προσφέρεται κατά τήν τάξιν.
3. Εἰδικότερον, τοῦ θυμιάματος προηγοῦνται:
α. Ἡ προετοιμασία τοῦ θυμιατοῦ μέ τό ἄναμμα τῶν ἀνθράκων. Τά ἐν χρήσει «καρβουνάκια» χρειάζονται προσοχή, διότι κατά τό ἄναμμα βγάζουν ἀποπνικτικό καπνο πού ἐνοχλεῖ.
Γι’ αὐτό καί πρέπει νά ἀνάπτονται μακρυά ἀπό τό λαό, εἴτε σέ μία ἄκρη τοῦ Ἱεροῦ, ἄωτε καί ἔξω ἀπό αὐτό. Ἐπίσης, χρειάζεται προσοχή κατά τό ἄναμμα, διότι εκσφενδονιζονται μικρές καῦτρες πού μπορεῖ νά προκαλέσουν ζημιές σε τραπεζομάνδηλα ἤ στά χαλιά. Ποτέ δέν ἀνάπτεται τό θυμιατό ἐμπρός στήν Ἅγια Τραπεζα. Προτιμότερη εἶναι ἡ χρήση καρβουνόσκονης, πού οὔτε «πετάει» καῦτρες, οὔτε βγάζει καπνό. Εὐνόητο εἶναι ὅτι θά πρέπει νά ἀποφεύγεται ἡ χρησιμοποίηση του θυμιατοῦ χωρίς ἀναμμένα κάρβουνα.
β. Ἡ τοποθέτηση τοῦ θυμιάματος. Τό ὀρθόν εἶναι τό θυμίαμα νά τό προσφέρει Αρχιερευς-ὅταν λειτουργεῖ- ἤ ὁ Ἱερεύς, τοποθετώντας ὁ ἴδιος τό «λιβάνι» μέσα στο θυμιατό. Στήν περίπτωση αὐτή ὑπάρχει σέ εὐπρεπές δοχεῖο τοποθετημένο τό θυμίαμα καί μέ ἕνα κουταλάκι παίρνει ἀπό αὐτό, συνήθως προσφερόμενο ἀπό ἕνα παιδί, το αναγκαῖο θυμίαμα καί τό τοποθετεῖ ἐπάνω στά κάρβουνα. Ἡ χειρονομία εἶναι βέβαια συμβολικη, δήλ. ἐντάσσεται καί αὐτή μέσα στούς ἄπειρους συμβολισμούς, που υπάρχουν στή λατρεία μας. Εἶναι ὅμως καί χαρακτηριστική, διότι δείχνει μέ ἀπτό τροπο ὅτι τό θυμίαμα προσφέρεται ἀπό τόν ἴδιο τόν λειτουργό.
γ. Ἡ εὐλόγηση αὐτοῦ ἀπό τόν Ἀρχιερέα, ἄν χοροστατεῖ ἤ λειτουργεῖ, ἤ ἀπό τον ίδιον τόν Ἱερέα. Ἡ εὐλόγηση εἶναι διαφορετική στήν «κάλυψη» τῶν θείων δώρων και σε ὅλες τίς ἄλλες περιπτώσεις. Δήλ., ὅταν πρόκειται νά «καλύψει» τά Ἅγια ὀ Αρχιερεύς ἤ ὁ Ἱερεύς, προσφερομένου τοῦ Θυμιάματος, λέγει τήν εὐχή «Θυμίαμα Σοι προσφέρομεν, Χριστέ…» καί τό εὐλογεῖ. Σέ ὅλες τίς ἄλλες περιπτώσεις λέγει «Εὐλογητός ὁ Θεός ἠμῶν…» καί εὐλογεῖ μέ τό χέρι.
4. Τό θυμίαμα πραγματώνει κατά περίπτωσιν εἴτε ὁ Ἀρχιερεύς, εἴτε ὁ Ἱερεύς, εἴτε ο Διάκονος. Εἰς τόν Ἑσπερινό καί τόν Ὄρθρο θυμιά ὁ Διάκονος, ἐάν ὑπάρχει, ἤ ὀ Ιερεύς. Ἐάν δέν χοροστατεῖ Ἀρχιερεύς, τήν εὐλόγηση τοῦ δίδει ὁ Ἱερεύς. Ἐάν ὄμως παρισταται Ἀρχιερεύς χοροστατῶν προσάγεται πρός αὐτόν τό θυμίαμα καί ἐκείνος ευλογει ἀπό τοῦ ἀρχιερατικοῦ Θρόνου. Ὁ λαμβάνων τήν εὐλογίαν θυμιά τρίς τον Αρχιερέα. Στήν περίπτωση αὐτή ὁ θυμιῶν εἰσέρχεται στό Ἅγιον Βῆμα καί θυμιά την Αγίαν Τράπεζαν, τούς παρόντες Ἱερεῖς καί ἐξέρχεται τοῦ Βήματος, πού θυμιᾶ τις εικόνες τοῦ τέμπλου καί πάλιν τόν Ἀρχιερέα 9κις, καί ἐν συνέχεια τόν λαόν.
Ἐπιστρέφων στόν Σολέα θυμιά 9κις τόν Ἀρχιερέα, μετά πάλιν τίς εἰκόνες του τέμπλου, καί εἰσερχόμενος στό Ἅγιον Βῆμα θυμιά πάλιν πέριξ τήν Ἁγίαν Τράπεζα, τήν Πρόθεση, τούς ἐντός του Βήματος κλπ.
5. Θυμίαμα προσφέρεται κατά τήν ἔναρξη τῆς Θείας Λειτουργίας, κατά τήν ψαλμώδηση του Ἀπολυτίκιου, πρό τῆς Ἀναγνώσεως τοῦ Εὐαγγελίου, κατά τόν Χερουβικόν ὕμνον, μετά τόν καθαγιασμόν, κατά τό «Ὀρθοί, μεταλαβόντες…». Μετά τήν καθιέρωση, στα όρια τῆς Ι. Ἀρχιεπισκοπῆς καί μερικῶν ἄλλων Ι. Μητροπόλεων, τῆς μελωδικής αποδοσεώς του «Ἀλληλουιαρίον», τό θυμίαμα πρό τοῦ Εὐαγγελίου γίνεται κατά την ώραν αὐτήν μέ ἄνεση καί χωρίς νά παρενοχλεῖται κανείς.
6. Εἴθισται ψαλλομένου τοῦ Χειρουβικοῦ νά ἐξέρχεται ὁ Ἀρχιερεύς ἤ ὁ Ἱερεύς στην Ωραία Πύλη καί νά θυμιᾶ τίς εἰκόνες τοῦ τέμπλου, ὅταν ὁ ἱεροψάλτης φθάσει εἰς την λέξιν «Τριάδι». Ἡ σύνδεσε τῆς λέξεως αὐτῆς μέ τήν ἔξοδον ἀπό τοῦ Ἁγίου Βηματος δέν εὑρίσκει κανένα ἐννοιολογικό ἔρεισμα. Ὅμως ἔχει ἐπικρατήσει και τηρεῖται ἀπό πολλούς ἱερουργούς. Διαφορετική εἶναι ἡ περίπτωση τῆς ἐνάρξεως του θυμιάματος στόν Ἑσπερινό, ὅταν ὁ ἱεροψάλτης φθάσει στή λέξη «ὡς θυμίαμα ἐνώπιον Σου». Τήν ἔξοδο στό «Τριάδι» φαίνεται ὅτι ἐπέβαλαν πρακτικοί λόγοι, ἐπειδή τότε περιπου ὁ Ἱερεύς ἔχει τελειώσει τήν Ἀνάγνωση τῆς εὐχῆς τοῦ Χερουβικοῦ ὕμνου.
Ἄλλωστε, ἡ παλαιά τάξη ἦταν νά θυμιᾶ ὁ Διάκονος καθ’ ὄν χρόνον ὁ Ἱερεύς ανεγινωσκε τήν εὐχήν.
7. Ὁ τρόπος χειρισμοῦ τοῦ θυμιατηρίου προϋποθέτει ἐμπειρίαν καί ζῆλον. Πολλοί ιερουργοι, ἰδίως νεοχειροτόνητοι, δέν γνωρίζουν πῶς γίνεται τό θυμιάτισμα, δήλ. πῶς πιάνουμε τό θυμιατό, πῶς τό κινοῦμε μέ χάρι, πῶς τό κατευθύνουμε ὄπου πρεπει, πῶς ἀποφεύγουμε ζημιές, μέ ἀποτέλεσμα νά δείχνουν ἀδεξιότητα καί να στεροῦν τόν ἀπαραίτητο παλμό ἀπό τό θυμιάτισμα. Καί βέβαια εἶναι ἀπόβλητη ἠ συνήθεια πολλῶν ἀδαῶν ἤ καί ἀδεῶν, νά θυμιατίζουν πολύ γρήγορα καί ἔντονα, χωρίς τη δέουσα ἱεροπρέπεια, ὅπως καί ἄλλων πού μέ πολύ δισταγμό σηκώνουν τό χέρι τῶν, ἀποδίδοντες στό θυμιάτισμα νωχελικό ρυθμό. Οὔτε τό ἕνα, οὔτε τό ἄλλο ενδεικνυται. Τό ἕνα προδίδει «παρρησίαν», τό ἄλλο ἀμηχανία. Χρειάζεται χειραγωγια ἀπό ἔμπειρους πρός ἀρχαρίους. Τό θυμιατόν κινεῖ τό δεξιό χέρι με σταθερότητα, ἀλλά καί μέ εὐπρέπεια. Κατά τό θυμιάτισμα εἴτε τοῦ Ἀρχιερέως, εἴτε των ἱερῶν εἰκόνων, ὁ θυμιῶν Διάκονος ἤ ὁ Ἱερεύς κλίνει ἐλαφρῶς τόν αὐχένα μετα από κάθε τριττή κίνηση. Χρειάζεται, ἐπίσης, προσοχή νά μή πεταχθοῦν ἔξω τα κάρβουνα. Ἡ τέχνη τοῦ θυμιᾶν ἀποβλέπει στήν ἀποφυγή καί τέτοιων ἀδεξίων κινησεων.
8. Τό θυμίαμα μέ τό «κατζίον» θέλει καί αὐτό τήν τέχνην του. Τό «κατζίον» ἔχει συνηθως 1 ἤ 3 κουδουνάκια. Ὁ χειριζόμενος αὐτό ὀφείλει νά τό κινεῖ κατά τρόπον που νά ἐπιτρέπει στά κουδουνάκια νά ἀκούγονται ἐλαφρῶς. Μέ τό ἱερό αὐτό σκεῦος ὀ ιερουργός σχηματίζει στόν ἀέρα τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ἀντί ἄλλης κινήσεως.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:
“ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ”
ΠΗΓΗ:ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
Οἱ λεγόμενοι «ἀόρατοι ἐρημίτες» του Ἄθωνα
Ὁπωσδήποτε πολλοί ἐκ τῶν ἀναγνωστῶν τοῦ παρόντος πονήματος θά ἔχουν ἀκούσει ἤ διαβάσει ἔστω καί μία διήγηση γιά τούς ἀόρατους Ἐρημίτες τοῦ Ἄθωνα. Ἄλλοι τούς ὀνόμασαν «ἀόρατους ἀσκητές», ἄλλοι «γυμνούς ἀσκητές», ἄλλοι «μυστικούς γέροντες», ἄλλοι πάλι «ἀφανεῖς ἀναχωρητές». Πρόκειται γιά ὁμάδα ἀσκητῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἑφτά, κάτ? ἄλλους δώδεκα καί κάτ? ἄλλους δέκα, οἱ ὁποῖοι διατρίβουν στίς ἐρημικότερες περιοχές τῆς ἀθωνικῆς ἐρήμου καί εἶναι ἀόρατοι ἀπό τά μάτια τῶν ἀνθρώπων. Ἐμφανίζονται μόνο σ? ὅποιον αὐτοί θέλουν ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἁπλό καί ἀπονήρευτο μοναχό ἤ καί σέ εὐσεβῆ καί εὐλαβῆ προσκυνητή πού ἔχει καθαρό καί χριστιανικό βίο. Ἐδῶ πρέπει νά μεταφέρω κάποια ὑποσημείωση ἑνός σύγχρονου συγγραφέα μοναχοῦ (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ μοναχοῦ Ἰωσήφ Διονυσιάτου «Ὁ Γέρων Ἀρσένιος ὁ Σπηλαιώτης», 2002) περί τῶν μυστηριωδῶν αὐτῶν ἀσκητῶν πού τήν βρῆκα τήν πιό κατάλληλη σέ περιεκτικότητα καί περιγραφή καί τήν πιό σύντομη γιά τό θέμα αὐτό : «Γυμνοί ἀσκητές : Κατά τήν μακραίωνη ἱστορία τοῦ Ἁγίου Ὅρους ὑπάρχει ἡ ἑξῆς παράδοσις. Μία ὁμάδα ἀσκητῶν τόν ἀριθμόν...
ἑπτά ( κάτ? ἄλλους δώδεκα), ζοῦν μέ ἄκρα ἄσκηση, μέ μοναδικό ἔργο τήν ἀδιάλειπτη προσευχή ὑπέρ ὅλου του κόσμου. Ἔχουν λάβει εἰδική χάρη ἀπό τόν Κύριο νά ζοῦν ἄοικοι καί γυμνοί καί νά εἶναι ἀόρατοι ἀπό τούς ὀφθαλμούς τῶν ἀνθρώπων». Ἡ φήμη τῶν ἀσκητῶν αὐτῶν, μᾶλλον ἡ παράδοση αὐτή διασώζεται τά τελευταία διακόσια χρόνια τουλάχιστον καί μεταφέρεται ἀπό γενιά σέ γενιά στόν ἁγιορείτικο μοναχισμό καί ἰδίως τόν ἀσκητισμό, καί ὄχι μόνο ἀλλά καί σέ ὁλόκληρη τήν ὀρθοδοξία … Συζήτησα μέ πολλούς ἁγιορεῖτες Γέροντες, Σκητιῶτες, Κοινοβιότες, Κελλιῶτες, Ἐρημίτες γιά τό θέμα αὐτό, δηλαδή τήν ὕπαρξη καί σήμερα τῶν ἀοράτων γυμνῶν ἀσκητῶν καί βρῆκα πολλούς νά πιστεύουν ὅτι ὑπάρχουν καί σήμερα τέτοιοι ἐρημίτες. Συνάντησα πράγματι ἁπλούς καί ἐνάρετους καί ἀγωνιστές Μοναχούς καί Γέροντες οἱ ὁποῖο πιστεύουν τή παράδοση αὐτή. Δηλαδή ὅτι ὑπάρχουν καί σήμερα τέτοιοι ἀναχωρητές σέ ἄβατα ἀθωνικά μέρη, πού ζοῦν πρωτόγονα, ἁπλά, λιτά καί τρέφονται ἀπό τό Θεό μέ θαυμαστό τρόπο. Μάλιστα ἕνας τέτοιος ἁπλός Γέροντάς μου διηγήθηκε ὅτι γνωρίζει μερικούς τέτοιους μυστικούς ἀναχωρητές οἱ ὁποῖοι ζοῦν στή ψηλότερη καί ἀγριότερη περιοχή ἀπό αὐτόν καί ὅτι τούς οἰκονομεῖ ἡ θεία Πρόνοια τά πρός τό ζωή ἀναγκαία μέ θαυμαστό καί ἰδιαίτερο τρόπο. Καί ὅτι τίς νύχτες ἀγρυπνοῦν προσευχόμενοι ὄρθιοι. Καί γιά νά μήν νυστάξουν καί πέσουν κάτω – μετά τίς μεσονύκτιες ὧρες πού ἀποκάμνουν – στηρίζονται μέ σχοινιά δεμένοι ἀπό τίς μασχάλες καί πού κρέμονται ἀπό δοκάρια. Καί δέν θέλησε νά μοῦ πεῖ οὔτε τόν τόπο πού μένουν, οὔτε τά περαιτέρω τῆς θαυμαστῆς ἀσκητικῆς τῶν πολιτείας. Ὑπάρχουν πάλι ἄλλοι μοναχοί πού πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει μέχρι σήμερα ἡ ὁμάδα αὐτή τῶν ἑφτά ἀσκητῶν καί ἀναπληρώνεται ὅταν πεθάνει κάποιος ἄπ? αὐτούς μέ ἄλλον ἐνάρετο ἀπό τούς Ἁγιορεῖτες Μοναχούς, ὁ ὁποῖος προσφεύγει κοντά τους μέ θαυμαστό τρόπο καί γίνονται πάλι ἑφτά. Ὑπάρχει καί παράδοση μάλιστα, πού ὑποστηρίζει ὅτι αὐτοί οἱ Ἑφτά ἐρημίτες (κάτ? ἄλλους δώδεκα) θά ἐπιτελέσουν τήν τελευταία Λειτουργία στή κορυφή τοῦ Ἄθωνα στό ναϊδριο τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Καί μετά θά ἔρθει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου, δηλαδή ἡ Δευτέρα Παρουσία. Αὐτοί οἱ ἑφτά (ἤ δώδεκα) δέν θά γευθοῦν θάνατο, ἀλλά θά μεταμορφωθοῦν. Δηλαδή θά ἀλλάξουν μορφή καί τά σώματά τους θά γίνουν ἄφθαρτα καί ἀθάνατα ὅπως ὅλων τῶν εὐρισκομένων ἐν ζωή τότε ἀνθρώπων. Ὑπάρχουν βέβαια καί μερικοί οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τήν παράδοση αὐτή τῶν «ἀοράτων Ἐρημιτῶν» σάν θρύλο.
Πηγή: Οἱ ἀόρατοι ἐρημίτες τοῦ Ἄθωνα, Βλασίου μοναχοῦ Ἁγιορείτου, Ἐκδόσεις ΤΕΡΤΙΟΣ, Σελίδες 18,19,21,22
πηγή:ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
Πηγή: Οἱ ἀόρατοι ἐρημίτες τοῦ Ἄθωνα, Βλασίου μοναχοῦ Ἁγιορείτου, Ἐκδόσεις ΤΕΡΤΙΟΣ, Σελίδες 18,19,21,22
πηγή:ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ἅ΄ Κόρ. δ΄ 9-16
Ἄς ἔχει δόξα ὁ Θεός ἀδελφοί μου, διότι μέσα ἀπό τά θεόπνευστα κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα, νά δοῦμε, μεταξύ τῶν ἄλλων, τόν ἱερό ἀγώνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί συνάμα νά δοῦμε καί νά ρυθμίσουμε τή δική μας συμπεριφορά στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τῆς κοινωνίας στήν ὁποία ζοῦμε, γενικότερα.Τό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού θά ἀναγνωστεῖ τήν δεκάτη Κυριακή, πραγματικά συγκλονίζει. Καί συγκλονίζει διότι συνειδητοποιεῖ ὁ Χριστιανός, τί θά πεῖ νά μένει κανείς ἑδραῖος καί ἀμετακίνητος στό ὕψος τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Τί θά πεῖ Ἀποστολική διδαχή καί συνέπεια στή ζωή πού ἄφησαν ὡς παρακαταθήκη στήν Ἐκκλησία μας οἱ προσωπικότητες πού μᾶς καλοῦν νά τούς μιμηθοῦμε «Παρακαλῶ οὔν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε» (Ἅ΄ Κόρ. δ΄ 16).
Πράγματι, ἀπό τήν εὐλογημένη στιγμή πού οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀκολούθησαν τόν Χριστό, ὅλη τους ἡ ζωή ἦταν ἕνα «θέατρο». «...θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμω καί ἀγγέλοις καί ἀνθρώποις» (Ἅ΄ Κόρ. 4-9). Ἦταν ζωή χλευασμῶν καί διωγμῶν. Ζωή γεμάτη ἀπερίγραπτες θλίψεις καί φοβερές δοκιμασίες. Τό βιβλίο τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων» εἶναι μάρτυρας τῆς συγκλονιστικῆς αὐτῆς ἀλήθειας. Καί γιά τό λόγο αὐτό, ὁπωσδήποτε θά πρέπει νά τό μελετήσουμε, ὥστε νά...θαυμάσουμε μά προπαντός νά ἐμπνευστοῦμε.
Ἀλλά ἡ σημερινή μας περικοπῆ, ἔχει νά μᾶς διδάξει πολλά, γιά τό ψυχικό μεγαλεῖο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπως τό ἐκφράζει κατά μοναδικό τρόπο ὁ κήρυκας τῆς οἰκουμένης, ὁ Παῦλος.
Ναί, θά πρέπει νά μάθουμε κι ἐμεῖς νά δείχνουμε ἀγάπη καί ἀνεξικακία στά πρόσωπα μέ τά ὁποῖα καθημερινῶς ἐρχόμαστε σέ συναναστροφή καί ὡς ἐκ τούτου εἶναι δυνατόν, τουλάχιστον κάποιες φορές νά ἔρθουμε σέ στιγμές πίκρας καί ἀδυναμίας.
Βεβαίως, τό νά δείχνει κανείς ἀνεξικακία καί κυρίως ἀγάπη , τοῦτο εἶναι ἡ Χριστιανική ὁδός, πλήν ὅμως, δέν εἶναι πάντοτε καί τόσο εὔκολο, ἀκριβῶς λόγω τῆς ἠθικῆς ἀδυναμίας πού μᾶς διακρίνει. Ὅταν μάλιστα τό κεφάλαιο αὐτό τό δοῦμε καί τό συγκρίνουμε στά ὕψη τῆς Ἀποστολικῆς ἀγάπης, τότε ὁμολογουμένως ἡ συνείδησίς μας ἰλιγγιά μπροστά στά δυσθεώρητα Εὐαγγελικά ὕψη! Καί ἐν προκειμένω ἔχει μεγάλη δόση ἀληθείας ὁ λόγος πού εἶπε κάποιος ὅτι «εὐκολότερα πεθαίνεις γιά τόν ἄλλον, παρά συμβιώνεις ἤ συνεργάζεσαι μαζί του...». Ὅμως, αὐτό θά πεῖ Χριστιανισμός, καί μάλιστα Ὀρθοδοξία καί Ὀρθοπραξία!
Καλούμαστε, σύμφωνα βέβαια μέ τήν κλήση πού μᾶς ἔκανε ὁ Χριστός, νά λησμονοῦμε τόν πόνο πού μᾶς ἔδωσε ἡ ἄσχημη συμπεριφορά τοῦ ἀδερφοῦ μας ( ἐνδεχομένως τό ἴδιο καί ἐμεῖς, ἀσυνείδητα, νά τόν πληγώνουμε), καί σέ κάθε εὐκαιρία νά προσπαθοῦμε ὥστε νά νικοῦμε τήν πίκρα καί τήν ἐσωτερική θλίψη πού προσπαθεῖ νά φωλιάσει καί νά δημιουργήσει «γάγγραινα» μέσα στήν καρδιά μας.
Μέ πόσο, πράγματι, ὄμορφο καί συγκινητικό τρόπο ἐκφράζει τήν ἀλήθεια αὐτή, πού ἀποδεικνύει ἄν βρισκόμαστε στήν ὁδό τῆς ἀληθείας ἤ στήν ἀτραπό τῆς πλάνης, ἕνας ἐκ τῶν νεοτέρων Ἁγίων της Ἐκκλησίας μας, ὁ Ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης (+ 1938). «Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἀγάπη καί δίνει στήν ψυχή τή δύναμη νά ἀγαπᾶ τούς ἐχθρούς- κι ὅποιος δέν ἀγαπᾶ τούς ἐχθρούς, δέν ξέρει ἀκόμα τόν Θεό»!
Λόγια ὄντως συγκλονιστικά πού οἱ Ἅγιοί μας τά βιώνουν σέ ἀφάνταστο βαθμό. Γι’ αὐτό καί στό κεφάλαιο «Γιά τούς μοναχούς», ὁ ἴδιος ὁ Ὅσιος Σιλουανός, τονίζει ξεκάθαρα, ἀλλά καί μέ πόνο «Ὁ Κύριος δίνει στό μοναχό τήν ἀγάπη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κι ἡ ἀγάπη αὐτή γεμίζει μέ λύπη τήν καρδιά τοῦ μοναχοῦ γιά τό λαό, ἐπειδή δέν σώζονται ὅλοι. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἦταν τόσο περίλυπος γιά τό λαό, ὥστε παρέδωσε τόν ἑαυτό του στό Σταυρικό θάνατο. Καί ἡ Παναγία εἶχε τήν ἴδια λύπη στήν καρδιά της γιά τούς ἀνθρώπους καί ὅπως καί ὁ ἀγαπημένος υἱός της, ποθοῦσε «εἰς τέλος» τή σωτηρία ὅλου του κόσμου. Ὁ Κύριος ἔδωσε τό ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα στούς Ἀποστόλους καῖς τούς Ἁγίους Πατέρες μας καί στούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας»
Ἄνευ ἀντιλογίας, τά τόσα καί τόσα περιστατικά πού καλούμαστε νά ἀντιμετωπίσουμε στήν καθημερινότητα, μᾶς βοηθοῦν ὥστε, ἄν μή τί ἄλλο, ν’ ἀποδείξουμε στόν ἑαυτό μας, σέ ποιό πνευματικό σημεῖο βρισκόμαστε. Καί σίγουρα στό βάθος τῆς καρδίας μας, οἱ «πικρίες» θά πρέπει νά μᾶς χαροποιοῦν, ἀκριβῶς διότι ἀποτελοῦν τά «πνευματικά τέστ» γιά περισσότερη πρόοδο.
Καί ἐπιτέλους, αὐτός εἶναι, θά πρέπει νά εἶναι ὁ σκοπός μας. Ἡ πνευματική δήλ. προκοπή καί ὁ προσωπικός ἐξαγιασμός μέσα ἀπό τά ποικίλα περιστατικά πού μᾶς ἔρχονται. Ποῦ ἔρχονται καί φυσικά δέν θά παύσουν νά ὑφίστανται , γιά νά μήν ποῦμε ὅτι ὅσο θά διέρχεται ὁ καιρός τῆς παρουσίας μας στήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή, τόσο καί περισσότερο οἱ πειρασμοί θά μᾶς πολιορκοῦν... (Ἄρα, καί περισσότερες δυνατότητες γιά Χριστιανική πρόοδο).
Δέν ἀρκεῖ λοιπόν, ὅπως κατανοοῦμε, μόνο νά θαυμάζουμε τό μεγαλεῖο της ἀνεξικακίας τῶν ἀναμορφωτῶν τῆς οἰκουμένης (τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων), καθίσταται ἐπιτακτική ἀνάγκη νά μάθουμε νά τό ἑρμηνεύουμε σέ πράξη, στήν δική μας, προσωπική ζωή.
Τό λοιπόν ἀδελφοί, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἄς συνεχίσουμε τόν πλέον ὄμορφο καί περισσότερο εὐλογημένο ἀγώνα πού θά μποροῦσε νά ἀναλάβει ὁ ἄνθρωπος, ἡ ἔμψυχη αὐτή εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.
Ἀμήν.
Ἁγιορείτικες ἐμπειρίες
Δεῖτε καί τά ὑπόλοιπα δύο βίντεο τοῦ πατρός, πού πολύ ὡραία μας διηγῆται ἁγιορείτικες ἅγιες ἱστορίες
30 Ιουλ 2010
Οἱ βυζαντινές ρίζες τοῦ Θεάτρου Σκιῶν
Ἀγραφιώτης Θωμάς (Ἐκπαιδευτικός- Καραγκιοζοπαίχτης).
Σχετικά μέ τό θέμα τῆς πατρότητας τῆς τέχνης τοῦ Θεάτρου Σκιῶν, εἶναι ἀλήθεια πῶς ἡ βιβλιογραφία δέχεται (σέ σχετικά μεγάλο ποσοστό) ὅτι ἡ Κίνα ἀποτελεῖ τή γενέτειρα τοῦ Θεάτρου Σκιῶν, ἀκριβῶς ἐπειδή οἱ Κινέζοι κατέχουν τήν ἀρχαιότερη γραπτή μαρτυρία γιά τήν πρώτη ἐμφάνιση τῆς τέχνης αὐτῆς κατά τόν 11ο αἰώνα μ.Χ.. Ἡ παραπάνω παραδοχή ὁδήγησε τούς μελετητές στήν ἄποψη ὅτι τό Θέατρο Σκιῶν ἔφτασε στήν ἀνατολική Μεσόγειο ἀπό τήν Κίνα μέσω Τούρκων νομάδων. Τά τελευταία χρόνια ὅμως πληθαίνουν οἱ φωνές γιά τή στενή σχέση τοῦ Θεάτρου Σκιῶν μέ τή βυζαντινή παράδοση καί κατ’ ἐπέκταση μέ τόν ἀρχαιοελληνικό πολιτισμό. Ἡ σχέση αὐτή μπορεῖ νά προσδιοριστεῖ μέσω τῆς αἰσθητικῆς του Θεάτρου Σκιῶν, τῶν ἱστορικῶν μαρτυριῶν καί κυρίως τοῦ ἴδιου του...πρωταγωνιστῆ του:
α) Ὡς πρός τή φιλοσοφία τοῦ Θεάτρου Σκιῶν, ἡ δισδιάστατη σκιά τῆς φιγούρας στό ἐπίπεδο φωτισμένο πανί παραπέμπει αἰσθητικά στήν περιγραφή τοῦ Σπηλαίου τῆς πλατωνικῆς «Πολιτείας», στήν ἐναλλαγή τοῦ φωτός μέ τό σκότος στά Ἐλευσίνια Μυστήρια καί στή γενικότερα κυρίαρχη θέση τῆς σκιᾶς στήν ἀρχαιοελληνική φιλοσοφία, μυθολογία καί τέχνη.
Ὡστόσο, παρατηρεῖται καί μιά πολύ πιό σημαντική σύζευξη τοῦ Θεάτρου Σκιῶν μέ τή βυζαντινή τέχνη μέσα ἀπό τήν ἀξιοποίηση τῆς δισδιάστατης ἀπεικόνισης τόσο στό τεντωμένο πανί ὅσο καί στή βυζαντινή ἁγιογραφία, ἀφενός γιά τήν ἀπεικόνιση τῶν φανταστικῶν ἱστοριῶν τοῦ Θεάτρου Σκιῶν καί ἀφετέρου γιά τήν ἀποτύπωση τῆς θεολογικῆς διδασκαλίας σχετικά μέ τόν (πέραν τοῦ τάφου) καινούριο κόσμο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
β) Μέχρι προτινός παρατηροῦνταν πράγματι ἀπόλυτη ἀνυπαρξία γραπτῶν πηγῶν γιά τήν παρουσία τοῦ Θεάτρου Σκιῶν στή Μεσόγειο κατά τή βυζαντινή αὐτοκρατορία, τή στιγμή ποῦ ἡ ἔρευνα διέθετε πολλές πληροφορίες γιά τό κουκλοθέατρο στόν ἴδιο χῶρο ἀπό τήν ἐποχή τῆς ἀρχαιότητας. Τά πράγματα ὅμως ἄρχισαν νά ἀλλάζουν, ὅταν ἀποδείχτηκε ἀρχικῶς ὅτι οἱ Ὀθωμανοί δέν ἔφεραν τό Θέατρο Σκιῶν στήν Πόλη ἀπό τά βάθη τῆς Ἀνατολῆς ἀλλά ἀπό τήν Αἴγυπτο, μετά τή νικηφόρα εἴσοδο τοῦ κατακτητῆ Σελίμ τοῦ Ἅ΄ στό Κάϊρο τό 1517.
Ἐπιπροσθέτως, ἡ θεωρία τοῦ Georg Jacob ὅτι οἱ Τοῦρκοι νομάδες ἔφεραν τό Θέατρο Σκιῶν στή Μεσόγειο ἀπό τήν Ἀνατολή, καταρρίφθηκε ἀπό τόν Theodor Menzel. Ὁ τελευταῖος κατάφερε νά ἀποδείξει τήν πλήρη ἀνυπαρξία τῆς τέχνης αὐτῆς σέ κομβικές περιοχές τῆς Ἀσίας (ὅπως εἶναι τό Ἰρᾶν καί τό Τουρκεστᾶν), ἀπό τίς ὁποῖες πέρασαν οἱ Τοῦρκοι κατά τήν πορεία τους πρός τά δυτικά. Τό πιό σημαντικό ὅμως εἶναι ὅτι κατά τά τελευταία χρόνια μελετήθηκαν καί ὁρισμένα κείμενα συγγραφέων τοῦ 4ου αἰώνα μ.Χ., οἱ ὁποῖοι σέ ἀνύποπτο χρόνο ἀποκαλύπτουν ὅτι ἡ τέχνη τοῦ Θεάτρου Σκιῶν ὑπῆρχε στήν ἀνατολική Μεσόγειό της πρωτοβυζαντινῆς περιόδου σέ πρωτόλεια ἐνδεχομένως μορφή καί πιθανότατα παραμελημένη καί κυνηγημένη ἀπό τήν τότε ἐκκλησιαστική ἡγεσία.
γ) Ἡ στενή σχέση τοῦ Θεάτρου Σκιῶν μέ τή βυζαντινή παράδοση ἀποδεικνύεται ὅμως καί ἀπό τόν ἴδιο τόν Καραγκιόζη. Γιά τήν καταγωγή αὐτοῦ του ἥρωα ἔχουν διατυπωθεῖ πολλές ὑποθέσεις. Μία ἀπό αὐτές προβάλλεται κυρίως ἀπό τούς Τούρκους ἐρευνητές καί βασίζεται σέ προφορικές παραδόσεις, ὑποστηρίζοντας ὅτι ὁ Καραγκιόζης ἦταν ὑπαρκτό πρόσωπο ποῦ ἐργαζόταν ὡς χτίστης στήν Προῦσα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Στήν πόλη αὐτή μάλιστα, ὑπάρχει καί τό μνῆμα ἑνός καραγκιοζοπαίχτη, τό ὁποῖο ἀποδίδεται ἐσφαλμένα στόν Καραγκιόζη.
Σύμφωνα ὅμως μέ ἄλλες θεωρίες, ὁ Καραγκιόζης δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὑπαρκτό πρόσωπο. Ἀντιθέτως, κατά τόν Γερμανό ἐρευνητή Reich, ὁ ἥρωας αὐτός ἕλκει τήν καταγωγή του ἀπό τούς μίμους, δηλαδή ἀπό τούς ἠθοποιούς τοῦ μιμικοῦ θεάτρου τῶν ἑλληνιστικῶν καί βυζαντινῶν χρόνων.
Ἐπίσης, ὅπως ὑποστήριξε πρῶτος ὁ Φώτης Κόντογλου, ὁ Καραγκιόζης εἶχε ἄμεσες ἐπιδράσεις καί ἀπό τά Πτωχοπροδρομικά κείμενα τοῦ 12ου αἰώνα μ.Χ. κυρίως ὡς πρός τό ὕφος τῆς παρόμοιας κοινωνικῆς διαμαρτυρίας ποῦ ἀσκοῦσαν. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, οἱ Τοῦρκοι ἐρευνητές ἐπικαλοῦνται τήν τούρκικη προέλευση τοῦ ὀνόματος τοῦ Καραγκιόζη (Kara=μαῦρος + Goz=μάτι), γιά νά ὑποστηρίξουν τή μή βυζαντινή καί κατ’ ἐπέκταση τήν τούρκικη καταγωγή τοῦ ἥρωα αὐτοῦ. Ἡ ἄποψή τους ὅμως εἶναι ἀντίθετη μέ τήν ἑλληνική ἑρμηνεία (ἀπό τήν ἐποχή τῆς ἀρχαιότητας) τοῦ ὀνόματος τοῦ Καραγκιόζη ποῦ σημαίνει ὁ Μαυρομάτης, δηλαδή «ὁ ἔχων μέλαν ὄμμα», ὁ ὁποῖος δέν βλέπει μέ τά φυσικά του μάτια ἀλλά μέ τό νοῦ. Ὁ Μαυρομάτης λοιπόν δηλώνει τόν ἔξυπνο καί σοφό ἄνθρωπο, κάτι ποῦ ἰσχύει καί γιά τήν ἐτυμολογία τοῦ ὀνόματος Αἴσωπος.
ΠΗΓΗ:ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
29 Ιουλ 2010
Ἐσύ μπαμπά γιατί δέν κοινώνησες;
Εἶναι γεγονός πώς στήν Ἐκκλησία μας, τά τελευταία χρόνια, μᾶς ἔλειψε ἡ ἐπαρκῶς καί, προπαντός, ἡ σωστή (σύμφωνα μέ τό πνεῦμα τῶν ἁγίων πατέρων) κατήχηση.
Μέσα σέ μία τέτοια κατάσταση, ἀκόμη καί τό κατ’ οὐσίαν μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἔχασε, περνώντας τά χρόνια, τό δυναμισμό τῆς κοινῆς προσφορᾶς καί ἔγινε… θέαμα καί ἀκρόαμα ἀκατανόητο.
Θέαμα ἀφοῦ οἱ χριστιανοί ἁπλῶς παρακολουθοῦν (σάν ἀπό… κερκίδες) χωρίς συμμετοχή οὔτε στό ΑΜΗΝ, πού λέει ὁ Ἀπόστολος (Ἅ’Κόρ. 14,16)! Ἄγνωστοι, συνήθως, μεταξύ τους… Χάθηκε ἡ κοινότητα καί ἡ Ἐκκλησία ἔγινε… «τεκές»… προσευχομένων (ὑποτίθεται).Ὁ παπάς ἔπρεπε νά τά τελεῖ ὅλα τυπικῶς καί ὁπωσδήποτε νά κοινωνάει ἀφοῦ δέν ξέραμε… τί νά κάνουμε τά Δῶρα τῆς Εὐχαριστίας πού τελέστηκε!
Κατέληξε ἡ Θεία Εὐχαριστία ἀκρόαμα μουσικῆς πανδαισίας πού «κάλυψε» τό κενό της...ἀκατανόητης γλώσσας μέ ἠχητική ἀνακούφιση. Ἔγιναν τά ψαλλόμενα ἕνα λειτουργικό μουσικό ὑπόβαθρο! Μουσική χωρίς λόγια.
Ὅλα αὐτά ἔσπρωξαν τόν χριστιανό στό χῶρο τῆς ἀτομικῆς εὐλάβειας. Ἔκαναν τήν ὑπόθεση προσωπική φιλοτιμία καί ἀνάγκη. Ἡ κοινότητα χάθηκε, καί κάτω ἀπό τό βάρος τῆς ἀσυντόνιστης… εὐσέβειας, δημιουργήθηκαν οἱ θρησκόληπτοι καί οἱ ἄσχετοι. Ἡ Μετάληψη ἔγινε ἀξιομισθία προσωπικῆς διαθέσεως. Χάθηκε ἀφοῦ ἔγινε συνήθεια γιά δυό-τρεῖς φορές τό χρόνο.
Πρέπει ὅμως ὅλοι νά κοινωνᾶμε (οἱ χωρίς ἐμπόδιο συγκεκριμένης ἁμαρτίας πού μᾶς ἀποκόπτει ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας) ὅπως σαφέστατα φαίνεται στίς ἴδιες τίς εὐχές τῆς Λειτουργίας: «….ἀξίωσέ μας μέ τό δικό σου παντοδύναμο χέρι νά μεταλάβουμε τό ἄχραντο σῶμα σου καί τό τίμιο αἷμα σου, καί μέσω ἠμῶν καί ὅλος ὁ λαός». Γι’ αὐτό πηγαίνουμε στό Ναό, γιά νά ἑνωθοῦμε μέ τό Χριστό καί τούς ἀδελφούς μας.
Αὐτό εἶναι καί τό σωστό φρόνημα καί ἡ ὑγιής σχέση μέ τήν Εὐχαριστία.
Τό «σήμερα» δυστυχῶς εἶναι ὀδυνηρό.
Κοινωνεῖ ὁ παπάς καί τά παιδάκια! Οἱ ὑπόλοιποι… Χριστιανοί κοιτάζουν ἀπό μακριά!
Ἄραγε τί θά πεῖτε στά παιδιά σας ποῦ τυχόν θά σᾶς ρωτήσουν: -«Ἐσύ μπαμπά-μαμά γιατί δέν κοινωνεῖς;». Ὅτι σεῖς μεγαλώσατε καί ἡ μετάληψη ἄφορά τους μικρούς; Πιστεύετε στ’ ἀλήθεια ὅτι πείθετε μέ τέτοια… ἐπιχειρήματα τά παιδιά; Ἐσεῖς πείθεσθε;
Ἄς ξαναρχίσουμε μία σοβαρή σχέση μέ τήν Ἐκκλησία. Ἄς φύγουμε ἀπό τά καθήκοντα καί ἄς πᾶμε στή ζωή πού εἶναι ὁ Χριστός. Ἄς βάλουμε στόχο μία συνειδητή σχέση μαζί Του πού ἀρχίζει μέ εἰλικρινῆ ἀντιμετώπιση τῆς πορείας καί τῶν πτώσεων σ’ αὐτή (δήλ. τήν ἐξομολόγηση) καί συνεχίζεται μέ τήν ὅσο γίνεται συχνότερη συμμετοχή μας στήν Θεία Εὐχαριστία. Ὄχι γιά νά κάνουμε… ἐνέσεις ἁγιοσύνης μέ τή μετάληψη ἀλλά νά σχετισθοῦμε μ’ αὐτόν πού θά μᾶς ὁδηγήσει στό δρόμο τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς «ταύτισης» τῆς καρδιᾶς μας μέ τό δικό Του θέλημα καί τή δική Του καρδιά.
Σ’ ὅλη τή Γραφή ὁ Χριστός αὐτό καί μόνο φωνάζει; Δός μου τή καρδιά σου. Σέ μᾶς μένει ἡ ἀπάντηση: «Γενηθήτω τό θέλημά Σου».
Ἀρχιμ Θ. Μ. «Λυχνία» Νικοπόλεως, Ἰούλιος 2010)
ΠΗΓΗ:ΕΝΟΡΙΚΑΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
Κατεχόμενη Β. Κύπρος – Τό μοναστήρι τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου
Ἄς πέρασαν 36 χρόνια παράνομης τουρκικῆς κατοχῆς. Τό ἐξαιρετικά λαοφίλητο ἱερό προσκύνημα τῆς Μονῆς τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα, στό ἀκρωτήρι τῆς Καρπασίας, στά βορειοανατολικά της Κύπρου, ἐξακολουθεῖ νά ἀκτινοβολεῖ τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας.
Πρίν ἀπό τό 1974 χιλιάδες προσκυνητές κατέφθαναν ἀσταμάτητα μέ εὐλάβεια καί πίστη, γιά νά ἀποδώσουν τιμή στόν Πρωτόκλητο μαθητή καί Ἀπόστολο τοῦ Χριστοῦ. Μαζί τους συγκαταλέγονταν ἀκόμη καί ἀρκετοί Τουρκοκύπριοι, οἱ ὅποιοι σέβονταν τόν Ἅγιο, φέρνοντας μαζί τους τά τάματά τους. Μά καί μετά τήν εἰσβολή, δέν ἔπαυσε τό προσκύνημα νά ἀποτελεῖ τήν ἄγκυρα τῆς ἐλπίδας καί τόν πόλο ἕλξης τοῦ ἀκριτικοῦ Ἑλληνισμοῦ...
Μέ πόση συγκίνηση ἄκουσε τό νέο ὁ λαός τῆς Κύπρου, ὅταν τή μέρα τῆς γιορτῆς τοῦ... Ἀποστόλου Ἀνδρέα, στίς 30 Νοεμβρίου τοῦ 1978, γιά πρώτη φορά ἐπέτρεψε τό κατοχικό καθεστώς νά τελεσθεῖ θεία Λειτουργία στό Μοναστήρι, μέ μόνο ἐκκλησίασμα ἔστω τούς ἐγκλωβισμένους Ἕλληνες τῆς Καρπασίας! Ἀλλά οἱ ἐπίμονες ἐνέργειες τῆς Διαχειριστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Μονῆς πρός τά Ἡνωμένα Ἔθνη, τίς κυβερνήσεις τῶν ΗΠΑ καί τῆς Μ. Βρετανίας δέν ἔμειναν μέχρις ἐδῶ. Ἔτσι στίς 15 Αὐγούστου τοῦ 1997 -αὐτή τή μέρα γιά πρακτικούς λόγους ἐπίσημα πανηγυρίζει ἡ Μονή- μπόρεσαν νά φθάσουν καί ἀπό τίς ἐλεύθερες περιοχές 600 συνολικά προσκυνητές, συμμετέχοντας μέ συγκλονισμένη τήν ψυχή στό μεγάλο γεγονός. Ἀπό τό 2003, μετά ἀπό τή μερική ἄρση τῶν περιορισμῶν στή διακίνηση ἀπό καί πρός τά κατεχόμενα, χιλιάδες καί πάλι Ἕλληνες καταφεύγουν στήν χάρη τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα, καθώς γι' αὐτούς ἐμπνέει δυνατή τήν ἐλπίδα τῆς ἀνάστασης τῆς Κύπρου. Μέ τέτοια αἰσθήματα ἔγινε ἡ ἀναστάσιμη θεία Λειτουργία τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2003, ἕνα γεγονός ποῦ κάλυψαν καί τά διεθνῆ τηλεοπτικά κανάλια.
Τό μοναστήρι τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα εἶναι στενά συνδεδεμένο μέ τήν ἱστορία ἀλλά καί μέ τήν παράδοση. Σύμφωνα μέ αὐτήν, τό καράβι μέ τό ὁποῖο ταξίδευε ὁ Ἅγιος γιά τήν Ἔφεσο, κατά τή δεύτερη ἀποστολική του περιοδεία, ἀναγκάστηκε ν’ ἀγκυροβολήσει γιά τρεῖς μέρες στό ὁμώνυμο σήμερα παρακείμενο στή Μονή λιμανάκι. Ἁγιάζοντας μέ τά βήματά του τήν Κυπριακή γῆ ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας, καί μάλιστα τό χῶρο τῆς μετέπειτα Μονῆς του, ἄφησε σάν εὐλογία ἀπό τό πέρασμά του, τό ἁγίασμα, ποῦ θαυματουργικά ἀνέβλυσε ἀπό ἕνα βράχο ποῦ κτύπησε. Αὐτό θεράπευσε καί τό τυφλό παιδί τοῦ καπετάνιου τοῦ καραβιοῦ, ὁ ὁποῖος στήν ἴδια τοποθεσία ἔκτισε ναό. Πέρα ἀπό τήν παράδοση, ἡ ὕπαρξη παλαιοχριστιανική ναοῦ τοῦ Ἁγίου μαρτυρεῖτε ἀπό σημαντικές πηγές.
Τόν 19ο αἰώνα, ὁ «Ἀγαθός Ἄγγελος», ὅπως ἔχει χαρακτηριστεῖ ὁ ἱερομόναχος π. Ἰωάννης Διάκου, μέ ζηλευτή δράση, ἔφερε σέ πέρας τήν ἀνοικοδόμηση τοῦ νέου ναοῦ. Μονόκλιτος, μέ καμαρόσχημη ὀροφή, ἑλκύει καί ἀνεβάζει σέ οὐράνια ἀτμόσφαιρα τόν προσκυνητή. Στά δεξιά τοῦ τέμπλου, στό προσκυνητάρι, βρίσκεται ἡ εἰκόνα τοῦ ἔνθρονου Ἀποστόλου. Ὄντας στήν ἡλικία τοῦ μαρτυρίου του, μέ λευκασμένα τά μαλλιά, κρατᾶ στό ἕνα του χέρι τό Εὐαγγέλιο, ἐνῶ μέ τό ἄλλο σκορπᾶ μυστικά χάρη σέ κάθε πιστό προσκυνητή. Τό ἐλαφρά ρυτιδωμένο πλατύ μέτωπο, τά μικρά ὀρθάνοιχτα μάτια μέ τίς μαῦρες ζωηρές κόρες, φανερώνουν τόν διακαῆ πόθο του γιά τή διάδοση τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν ὁποία ἔκανε τόσους ἀγῶνες, μέχρι καί αὐτή τή θυσία τῆς ζωῆς του στήν πόλη τῶν Πατρών, ὅπου σήμερα φυλάσσεται ἡ τιμία κάρα του. Δίκαια λοιπόν στό ἐπάνω μέρος τῆς εἰκόνας οἱ δύο Ἄγγελοι κρατοῦν στέμμα, γιά νά στεφανώσουν τόν μεγάλο ἀθλητή τῆς Ὀρθοδοξίας.
Πόσο, ἀντίθετα, θλιβερή καί παραμελημένη εἶναι στίς μέρες μας, λόγω τῆς τουρκικῆς κατοχῆς, ἡ εἰκόνα τῆς Μονῆς, τόσο ἀπό οἰκοδομικῆς πλευρᾶς, ὅσο καί ἐξαιτίας τῆς κλοπῆς εἰκόνων καί ἄλλων ἱερῶν κειμηλίων ἀπό τήν ἴδια τήν τουρκική ἀστυνομία! Ἡ συνεχιζόμενη αὐτή βεβήλωση τῶν χριστιανικῶν ἀλλά καί τῶν ἀρχαιολογικῶν μας μνημείων βρίσκει, ὡστόσο, δυναμική τήν ἀντίδραση τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ καί τῶν τοπικῶν ἀρχῶν, καί μάλιστα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τῆς ὁποίας εἶναι ἄγρυπνο καί ἐνεργό τό ἐνδιαφέρον.
Τό Μοναστήρι τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα, τό ἀκριτικό αὐτό προπύργιο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχει γίνει σύμβολο γιά τόν Κυπριακό Ἑλληνισμό. Τό ἀτενίζει ὄχι μόνο ἀπό κοντά, ἀλλά ἀπ’ ὅπου κι ἄν βρίσκεται. Ἀτενίζει μέ δυνατή πίστη τόν μεγάλο Ἅγιο, ὁ ὁποῖος δέν σταματᾶ νά δείχνει μέ θαυμαστούς τρόπους τήν εὔνοιά του, καί τόν παρακαλεῖ νά κάνει καί τοῦτο τό θαῦμα, τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς Κύπρου μας. Γιά νά κτυπήσουν οἱ καμπάνες γιά μία Ἀνάσταση, μία Λαμπρή, ποῦ θά συγκεντρώσει ἐκεῖ μέ δοξολογητικά συναισθήματα τούς Πανέλληνες.
Κ.Α.
(Περιοδικό Πρός τή Νίκη - τεύχ. 725)
Πρίν ἀπό τό 1974 χιλιάδες προσκυνητές κατέφθαναν ἀσταμάτητα μέ εὐλάβεια καί πίστη, γιά νά ἀποδώσουν τιμή στόν Πρωτόκλητο μαθητή καί Ἀπόστολο τοῦ Χριστοῦ. Μαζί τους συγκαταλέγονταν ἀκόμη καί ἀρκετοί Τουρκοκύπριοι, οἱ ὅποιοι σέβονταν τόν Ἅγιο, φέρνοντας μαζί τους τά τάματά τους. Μά καί μετά τήν εἰσβολή, δέν ἔπαυσε τό προσκύνημα νά ἀποτελεῖ τήν ἄγκυρα τῆς ἐλπίδας καί τόν πόλο ἕλξης τοῦ ἀκριτικοῦ Ἑλληνισμοῦ...
Μέ πόση συγκίνηση ἄκουσε τό νέο ὁ λαός τῆς Κύπρου, ὅταν τή μέρα τῆς γιορτῆς τοῦ... Ἀποστόλου Ἀνδρέα, στίς 30 Νοεμβρίου τοῦ 1978, γιά πρώτη φορά ἐπέτρεψε τό κατοχικό καθεστώς νά τελεσθεῖ θεία Λειτουργία στό Μοναστήρι, μέ μόνο ἐκκλησίασμα ἔστω τούς ἐγκλωβισμένους Ἕλληνες τῆς Καρπασίας! Ἀλλά οἱ ἐπίμονες ἐνέργειες τῆς Διαχειριστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Μονῆς πρός τά Ἡνωμένα Ἔθνη, τίς κυβερνήσεις τῶν ΗΠΑ καί τῆς Μ. Βρετανίας δέν ἔμειναν μέχρις ἐδῶ. Ἔτσι στίς 15 Αὐγούστου τοῦ 1997 -αὐτή τή μέρα γιά πρακτικούς λόγους ἐπίσημα πανηγυρίζει ἡ Μονή- μπόρεσαν νά φθάσουν καί ἀπό τίς ἐλεύθερες περιοχές 600 συνολικά προσκυνητές, συμμετέχοντας μέ συγκλονισμένη τήν ψυχή στό μεγάλο γεγονός. Ἀπό τό 2003, μετά ἀπό τή μερική ἄρση τῶν περιορισμῶν στή διακίνηση ἀπό καί πρός τά κατεχόμενα, χιλιάδες καί πάλι Ἕλληνες καταφεύγουν στήν χάρη τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα, καθώς γι' αὐτούς ἐμπνέει δυνατή τήν ἐλπίδα τῆς ἀνάστασης τῆς Κύπρου. Μέ τέτοια αἰσθήματα ἔγινε ἡ ἀναστάσιμη θεία Λειτουργία τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2003, ἕνα γεγονός ποῦ κάλυψαν καί τά διεθνῆ τηλεοπτικά κανάλια.
Τό μοναστήρι τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα εἶναι στενά συνδεδεμένο μέ τήν ἱστορία ἀλλά καί μέ τήν παράδοση. Σύμφωνα μέ αὐτήν, τό καράβι μέ τό ὁποῖο ταξίδευε ὁ Ἅγιος γιά τήν Ἔφεσο, κατά τή δεύτερη ἀποστολική του περιοδεία, ἀναγκάστηκε ν’ ἀγκυροβολήσει γιά τρεῖς μέρες στό ὁμώνυμο σήμερα παρακείμενο στή Μονή λιμανάκι. Ἁγιάζοντας μέ τά βήματά του τήν Κυπριακή γῆ ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας, καί μάλιστα τό χῶρο τῆς μετέπειτα Μονῆς του, ἄφησε σάν εὐλογία ἀπό τό πέρασμά του, τό ἁγίασμα, ποῦ θαυματουργικά ἀνέβλυσε ἀπό ἕνα βράχο ποῦ κτύπησε. Αὐτό θεράπευσε καί τό τυφλό παιδί τοῦ καπετάνιου τοῦ καραβιοῦ, ὁ ὁποῖος στήν ἴδια τοποθεσία ἔκτισε ναό. Πέρα ἀπό τήν παράδοση, ἡ ὕπαρξη παλαιοχριστιανική ναοῦ τοῦ Ἁγίου μαρτυρεῖτε ἀπό σημαντικές πηγές.
Τόν 19ο αἰώνα, ὁ «Ἀγαθός Ἄγγελος», ὅπως ἔχει χαρακτηριστεῖ ὁ ἱερομόναχος π. Ἰωάννης Διάκου, μέ ζηλευτή δράση, ἔφερε σέ πέρας τήν ἀνοικοδόμηση τοῦ νέου ναοῦ. Μονόκλιτος, μέ καμαρόσχημη ὀροφή, ἑλκύει καί ἀνεβάζει σέ οὐράνια ἀτμόσφαιρα τόν προσκυνητή. Στά δεξιά τοῦ τέμπλου, στό προσκυνητάρι, βρίσκεται ἡ εἰκόνα τοῦ ἔνθρονου Ἀποστόλου. Ὄντας στήν ἡλικία τοῦ μαρτυρίου του, μέ λευκασμένα τά μαλλιά, κρατᾶ στό ἕνα του χέρι τό Εὐαγγέλιο, ἐνῶ μέ τό ἄλλο σκορπᾶ μυστικά χάρη σέ κάθε πιστό προσκυνητή. Τό ἐλαφρά ρυτιδωμένο πλατύ μέτωπο, τά μικρά ὀρθάνοιχτα μάτια μέ τίς μαῦρες ζωηρές κόρες, φανερώνουν τόν διακαῆ πόθο του γιά τή διάδοση τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν ὁποία ἔκανε τόσους ἀγῶνες, μέχρι καί αὐτή τή θυσία τῆς ζωῆς του στήν πόλη τῶν Πατρών, ὅπου σήμερα φυλάσσεται ἡ τιμία κάρα του. Δίκαια λοιπόν στό ἐπάνω μέρος τῆς εἰκόνας οἱ δύο Ἄγγελοι κρατοῦν στέμμα, γιά νά στεφανώσουν τόν μεγάλο ἀθλητή τῆς Ὀρθοδοξίας.
Πόσο, ἀντίθετα, θλιβερή καί παραμελημένη εἶναι στίς μέρες μας, λόγω τῆς τουρκικῆς κατοχῆς, ἡ εἰκόνα τῆς Μονῆς, τόσο ἀπό οἰκοδομικῆς πλευρᾶς, ὅσο καί ἐξαιτίας τῆς κλοπῆς εἰκόνων καί ἄλλων ἱερῶν κειμηλίων ἀπό τήν ἴδια τήν τουρκική ἀστυνομία! Ἡ συνεχιζόμενη αὐτή βεβήλωση τῶν χριστιανικῶν ἀλλά καί τῶν ἀρχαιολογικῶν μας μνημείων βρίσκει, ὡστόσο, δυναμική τήν ἀντίδραση τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ καί τῶν τοπικῶν ἀρχῶν, καί μάλιστα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τῆς ὁποίας εἶναι ἄγρυπνο καί ἐνεργό τό ἐνδιαφέρον.
Τό Μοναστήρι τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα, τό ἀκριτικό αὐτό προπύργιο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχει γίνει σύμβολο γιά τόν Κυπριακό Ἑλληνισμό. Τό ἀτενίζει ὄχι μόνο ἀπό κοντά, ἀλλά ἀπ’ ὅπου κι ἄν βρίσκεται. Ἀτενίζει μέ δυνατή πίστη τόν μεγάλο Ἅγιο, ὁ ὁποῖος δέν σταματᾶ νά δείχνει μέ θαυμαστούς τρόπους τήν εὔνοιά του, καί τόν παρακαλεῖ νά κάνει καί τοῦτο τό θαῦμα, τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς Κύπρου μας. Γιά νά κτυπήσουν οἱ καμπάνες γιά μία Ἀνάσταση, μία Λαμπρή, ποῦ θά συγκεντρώσει ἐκεῖ μέ δοξολογητικά συναισθήματα τούς Πανέλληνες.
Κ.Α.
(Περιοδικό Πρός τή Νίκη - τεύχ. 725)
Κυκλοφορεῖ τὸ φύλλον τῆς 30.7.10 τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου»
◇ Εἰς τάς χεῖρας τῆς Δικαιοσύνης ἡ διάλυσις τῶν Μασονικῶν Στοῶν. Ἐκδικάζεται ἡῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ τήν 17ην Μαΐου 2011. προσφυγή το
◇ Ἐπικοινωνιακά θρησκευτικά τρίκ τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Παπανδρέου.
◇ Ἀποκαλύπτει τήν αἵρεσιν τῆς Σαηεντολογίας ὁ Βουλευτὴς τοῦ ΛΑΟΣ κ. Κυριάκος Βελόπουλος μὲ πολὺ τεκμηριωμένη ἐρώτησιν εἰς τὴν Βουλήν.
◇ Σεβ. Γόρτυνος: Δέν θά δεχθῶμεν ἀπό «ἀκοινωνήτους» τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ.
◇ Αἰφνιδίως «γέφυραι» Πατριάρχου Μόσχας καί Πάπα μέ ἀφορμήν τάς ἠθικάς θέσεις τοῦ Πάπα.
◇ Εἰς νέαν δίκην ὁ καθαιρεθείς πρώην Μητροπολίτης Ἀττικῆς κ. Παντελεήμων.
◇ Σεβ. Κηφισίας κ. Κύριλλος: Ἀκέφαλος μὲν ἡ Μητρόπολις, ἀλλὰ εἶχε ἀξιεπαίνους ἱερεῖς.
◇ Ἡ λειτουργική μας γλῶσσα καί οἱ νέοι μας. Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ.
◇ Σημείωμα ἐπί τῶν πρός ψήφισιν κανονισμῶν. Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Φιλίππων κ. Προκοπίου.
◇ Μάχην διά τήν δικαίωσίν της θά δώση ἡ Ἱ. Μ. Βατοπαιδίου καί ἐνώπιον τῶν Εὐρωδικαστηρίων.
◇ Σεβ. Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης: Εἴμεθα κυκλωμένοι ὑπό... ἐχθρῶν, ἀλλά ἡ ἐλπίς μας εἶναι ὁ Χριστός.
Α
Γεγονότα καί Σχόλια. Βιβλιοκρισίαι καί ἄλλη ἐνδιαφέρουσα ὕλη συμπληρώνουν τό φύλλον.
ΑΠΟ:ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟΝ
◇ Ἐπικοινωνιακά θρησκευτικά τρίκ τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Παπανδρέου.
◇ Ἀποκαλύπτει τήν αἵρεσιν τῆς Σαηεντολογίας ὁ Βουλευτὴς τοῦ ΛΑΟΣ κ. Κυριάκος Βελόπουλος μὲ πολὺ τεκμηριωμένη ἐρώτησιν εἰς τὴν Βουλήν.
◇ Σεβ. Γόρτυνος: Δέν θά δεχθῶμεν ἀπό «ἀκοινωνήτους» τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ.
◇ Αἰφνιδίως «γέφυραι» Πατριάρχου Μόσχας καί Πάπα μέ ἀφορμήν τάς ἠθικάς θέσεις τοῦ Πάπα.
◇ Εἰς νέαν δίκην ὁ καθαιρεθείς πρώην Μητροπολίτης Ἀττικῆς κ. Παντελεήμων.
◇ Σεβ. Κηφισίας κ. Κύριλλος: Ἀκέφαλος μὲν ἡ Μητρόπολις, ἀλλὰ εἶχε ἀξιεπαίνους ἱερεῖς.
◇ Ἡ λειτουργική μας γλῶσσα καί οἱ νέοι μας. Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ.
◇ Σημείωμα ἐπί τῶν πρός ψήφισιν κανονισμῶν. Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Φιλίππων κ. Προκοπίου.
◇ Μάχην διά τήν δικαίωσίν της θά δώση ἡ Ἱ. Μ. Βατοπαιδίου καί ἐνώπιον τῶν Εὐρωδικαστηρίων.
◇ Σεβ. Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης: Εἴμεθα κυκλωμένοι ὑπό... ἐχθρῶν, ἀλλά ἡ ἐλπίς μας εἶναι ὁ Χριστός.
Α
Γεγονότα καί Σχόλια. Βιβλιοκρισίαι καί ἄλλη ἐνδιαφέρουσα ὕλη συμπληρώνουν τό φύλλον.
ΑΠΟ:ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟΝ
ΗΠΑ: Δέν θά τῆς δώσουν τό πτυχίο ἄν δέν ἀλλάξει τίς θρησκευτικές της πεποιθήσεις (ἐννοεῖται χριστιανικές)
Ἀπίστευτο κι ὅμως ἀληθινό…διαβάστε τό παρακάτω κείμενο καί δεῖτε καί τό βίντεο πού ἀκολουθεῖ…
Ἡ 24χρονη Jennifer Keeton, ἔχει ἤδη ἀποκτήσει μεταπτυχιακό δίπλωμα στήν παροχή συμβουλῶν (ἡ παροχή συμβουλῶν εἶναι εἰδικότητα τῆς ψυχολογίας. Ὁ σύμβουλος εἶναι πολύ διαδεδομένος στίς ΗΠΑ) στό Πανεπιστήμιο Augusta State University ἀπό τό 2009, ἀλλά οἱ ἁρμόδιοί της Σχολῆς της, τῆς εἶπαν ὅτι θά ἀπορριφθεῖ ἀπό τό Πρόγραμμα ἐκτός ἐάν δέν μεταβάλλει "τίς βασικές θρησκευτικές της πεποιθήσεις σχετικά μέ τήν ἀνθρώπινη φύση καί συμπεριφορά," σύμφωνα μέ μία Ἀγωγή πού ὑπέβαλε τήν...περασμένη ἑβδομάδα.
«Ἡ Σχολή ἔχει ὑποσχεθεῖ ὅτι θά διώξει τήν δεσποινίς Keeton ἀπό τό Ἐκπαιδευτικό Πρόγραμμα Ἀποφοίτησης Συμβούλων, ὄχι λόγω τῆς κακῆς ἀκαδημαϊκῆς της παρουσίας ἤ τῆς ἀπόδειξης ὅτι ἔχει ἐλλείψεις σέ κλινικές ἐπιδόσεις, ἀλλά ἁπλά καί μόνο ἐπειδή ἔχει ἀνακοινώσει τόσο ἐντός ὅσο καί ἐκτός της αἴθουσας διδασκαλίας ὅτι ἀποδέχεται τήν χριστιανική ἠθική σέ θέματα τῆς ἀνθρώπινης σεξουαλικότητας καί τῆς ταυτότητας τοῦ φύλου ", ἀναφέρει ἡ 43σέλιδη Ἀγωγή.
Η Keeton ἐνημερώθηκε ἀπό τήν διεύθυνση τῆς Σχολῆς στά τέλη Μαΐου ὅτι θά πρέπει νά κληθεῖ νά λάβει μέρος σέ ἕνα σχέδιο «ἀποκατάστασης», λόγω τῶν ‘ἀνησυχιῶν’ τῆς Σχολῆς σχετικά μέ τίς πεποιθήσεις της γιά τά θέματα πού ἀφοροῦν τούς γκέι, τίς λεσβίες καί τά ἀμφισεξουαλικά καί τρανσεξουαλικά ἄτομα, ἀνέφερε τό FOXNews.com.
«Τό Πανεπιστήμιο προσδιορίζει τίς ἀπόψεις τῆς δεσποινίδος Keeton ὡς ἐνδεικτικό της ἐπαγγελματικῆς της ἀκαταλληλότητας στά πρόσωπα πού ἀνήκουν σέ αὐτές τίς ὁμάδες», ἀναφέρει ἡ Ἀγωγή.
Σέ δήλωσή του στό FoxNews.com, ἐκπρόσωπος τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Augusta, ἀρνήθηκε νά σχολιάσει
εἰδικά γιά τήν ἄσκηση τῆς Ἀγωγῆς, ἀλλά εἶπε ὅτι τό Πανεπιστήμιο δέν κάνει διακρίσεις στή βάση τῆς ἠθικῆς, τῶν θρησκευτικῶν, πολιτικῶν ἤ προσωπικῶν ἀπόψεων ἤ πεποιθήσεων τῶν φοιτητῶν.
Ἀναφέρθηκε ὅμως στόν «κώδικα δεοντολογίας» τῆς Ἀμερικάνικης Συμβουλευτικῆς Ἕνωσης, στόν ὁποῖον βασίζεται τό Ἐκπαιδευτικό Πρόγραμμα, τό ὁποῖο ὁρίζει τούς ρόλους καί τίς ἁρμοδιότητες τῶν ἐπαγγελματιῶν συμβούλων. "Ὁ κώδικας περιλαμβάνεται στό πρόγραμμα σπουδῶν τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ προγράμματος καί ὁρίζει ὅτι οἱ ἐκπαιδευόμενοι σύμβουλοι ἔχουν τήν ἴδια εὐθύνη μέ τούς ἐπαγγελματίες συμβούλους στό νά κατανοήσουν καί νά ἀκολουθήσουν τόν κώδικα δεοντολογίας».
Ὁ κώδικας δεοντολογίας ἀπαγορεύει στούς συμβούλους νά κάνουν διακρίσεις μέ βάση μία σειρά παραγόντων, συμπεριλαμβανομένης τῆς ‘ταυτότητας φύλου’ καί τοῦ ‘σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ’. "Οἱ σύμβουλοι δέν πρέπει νά κάνουν διακρίσεις εἰς βάρος τῶν πελατῶν τούς κατά τρόπο πού νά ἔχει ἀρνητικό ἀντίκτυπο σέ αὐτούς" ἀναφέρει ὁ κώδικας.
Τό «σχέδιο ἀποκατάστασης», σύμφωνα μέ τήν ἀγωγή, σημείωσε τήν "διαφωνία τῆς Keeton σέ διάφορες συζητήσεις στήν τάξη καί σέ γραπτές ἐργασίες σχετικά μέ τόν τρόπο ζωῆς τῶν γκέι καί τῶν λεσβιῶν», (‘gay and lesbian 'lifestyle’), καθώς καί τήν πεποίθησή της ὅτι αὐτά τά «μοντέλα ζωῆς» ἀποτελοῦν περιπτώσεις σύγχυσης ταυτότητας.
Ἄν ἡ Keeton ἀποτύχει νά ὁλοκληρώσει τό «σχέδιο», στό ὁποῖο περιλαμβάνονται καί πρόσθετη προφορική καί γραπτή ἐξέταση πού θά περιγράφει τόν ἀντίκτυπο πού ἔχουν οἱ πεποιθήσεις της, θά ἀποβληθεῖ ἀπό τό Ἐκπαιδευτικό Πρόγραμμα Συμβούλων, σύμφωνα μέ τήν Ἀγωγή.
Η Keeton ἔχει δηλώσει ὅτι πιστεύει ὅτι ἡ σεξουαλική συμπεριφορά εἶναι τό «ἀποτέλεσμα τῆς προσωπικῆς ἐπιλογῆς καί ὄχι μία ἀναπόφευκτη κατάληξη ἀπό προσδιοριστικές δυνάμεις», σύμφωνα μέ τήν Ἀγωγή.
«Ἐπίσης, πιστεύει ὅτι ὑπάρχουν μόνο δύο φύλα, τό ἀρσενικό καί τό θηλυκό, καί ὅτι τό κάθε ἕνα ἔχει δοθεῖ στό κάθε ἄτομο κατά τήν δημιουργία του, καί δέν πιστεύει ὅτι τό φύλο εἶναι ἕνα κοινωνικό κατασκεύασμα ἤ μία ἀτομική ἐπιλογή πού ὑπόκειται σέ ἀλλαγές ἀπό τό ἄτομο πού δημιουργήθηκε ἔτσι," λέει ἡ Ἀγωγή.
"Ἐπιπλέον, ἔχει ἐκφράσει τήν ἄποψή της ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἕνας «τρόπος ζωῆς», καί ὄχι ἕνα «συστατικό στοιχεῖο τῆς ὕπαρξης».
Ο David French, ἀνώτερος σύμβουλος στή νομική ἐταιρία ‘Alliance Defense Fund’, ὁ ὁποῖος κατέθεσε τήν ἀγωγή ἐναντίον τοῦ Πανεπιστημίου, γιά λογαριασμό τῆς Keeton, δήλωσε ὅτι τό Πανεπιστήμιο δέν ἔχει τό δικαίωμα νά ὑποχρεώσει τούς πολίτες νά ἀλλάξουν τίς πεποιθήσεις τους γιά ὁποιοδήποτε θέμα.
«Τό πανεπιστήμιο δήλωσε στήν Jennifer Keeton ὅτι ἄν δέν ἀλλάξει τίς πεποιθήσεις της, δέν μπορεῖ νά μείνει στό πρόγραμμα", εἶπε στό FoxNews.com. "Δέν θά ἔχει καν τήν εὐκαιρία νά πάρει τό πτυχίο. Θά πρέπει νά διωχθεῖ».
"Ἕνας φοιτητής ἔχει τό δικαίωμα νά ἐκφράζει τήν ἄποψή του μέσα καί ἔξω ἀπό τήν τάξη χωρίς φόβο ἤ λογοκρισία ἤ ἀποβολή," εἶπε ὁ French.
ΠΗΓΗ
ΑΠΟ:ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)