Ἀπαλλαγῆ ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας

- Εἶναι πολύ βαρύ, Γέροντα, νά μολύνει κανείς τό Ἅγιο Βάπτισμα;
- Ἀνάλογα πόσο τό μολύνει. Ἄλλος τό μολύνει πολύ, ἄλλος λίγο, ἄλλος κάνει ἕναν λεκέ, ἄλλος δύο...
- Καί εἶναι τά μεγάλα ἁμαρτήματα ποῦ μολύνουν τό Βάπτισμα;
- Έ, φυσικά, τά θανάσιμα ἁμαρτήματα τό μολύνουν καί τότε ἤ θεία Χάρις ἀπομακρύνεται ἀπό τόν ἄνθρωπο. Βέβαια δέν τόν ἐγκαταλείπει, ὅπως οὔτε ὅ Φύλακας Ἄγγελος δέν τόν ἐγκαταλείπει. Θυμάστε τί εἶχε πεῖ ὅ διάβολος στόν ἱερέα τῶν εἰδώλων γιά τόν μοναχό ποῦ ἤθελε νά παντρευτεῖ τήν κόρη του; Μή βιάζεσαι αὐτός ἐγκατέλειψε τόν Θεό, ἄλλα ὅ Θεός δέν τόν ἐγκατέλειψε ἀκόμη.
- Γέροντα, μπορεῖ κανείς νά ζεῖ στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί νά μήν τό αἰσθάνεται;
- Ὄχι, τήν αἴσθηση ὅλοι τήν ἔχουν, ἄλλα ὑπάρχει ἀδιαφορία. Γιά νά ἔρθει κανείς στό φῶς τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά θέλει νά βγεῖ ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας.
Ἄς πάρουμε γιά παράδειγμα κάποιον ποῦ κλείσθηκε κατά λάθος σέ ἕνα σκοτεινό ὑπόγειο. Μόλις δεῖ μία ἀκτίνα νά περνάει ἀπό μιά ρωγμή, κοιτάζει πῶς νά βγεῖ στό φῶς. Θά ἄνοιξη σιγά-σιγά τήν ρωγμή, γιά νά βρεῖ τήν πόρτα καί νά βγεῖ ἔξω.
Ἔτσι καί ἀπό τήν στιγμή ποῦ ὅ ἄνθρωπος Θά αἰσθανθεῖ τό καλό ὡς ἀνάγκη καί μπεῖ μέσα του ἤ καλή...ἀνησυχία, Θά καταβάλει προσπάθεια νά βγεῖ ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας. Ἄν πεῖ: αὐτό ποῦ κάνω εἶναι λανθασμένο, δέν πηγαίνω καλά, ταπεινώνεται, ἔρχεται ἤ Χάρις τοῦ Θεοῦ, καί ἀπό ἐκεῖ καί πέρα προχωράει κανονικά.
Ἀλλά, ἄν δέν μπεῖ μέσα του ἤ καλή ἀνησυχία, εἶναι δύσκολο νά βοηθηθεῖ. Κάποιος λ.χ. βρίσκεται σέ κλειστό χῶρο καί αἰσθάνεται ἄσχημα. Τοῦ λές: σήκω, ἄνοιξε τήν πόρτα καί βγές ἔξω νά πάρεις λίγο ὀξυγόνο, γιά νά συνέρθεις, καί ἐκεῖνος ἀρχίζει: Δέν μπορῶ νά βγῶ ἔξω. Καί γιατί νά εἶμαι κλεισμένος μέσα καί νά μήν μπορῶ νά πάρω ἀναπνοή;Καί γιατί
νά μήν ἔχω ὀξυγόνο; Καί γιατί ὅ Θεός νά μέ ἔχει ἐδῶ καί τούς ἄλλους ἔξω;.
Έ, μπορεῖ αὐτός νά βοηθηθεῖ; Ξέρετε πόσοι βασανίζονται, ἐπειδή δέν ἀκοῦν κάποιον ποῦ μπορεῖ νά τούς βοηθήσει πνευματικά;
Ὅ ἄνθρωπος μέ τήν ἁμαρτία κάνει τόν ἐπίγειο παράδεισο ἐπίγεια κόλαση. Ἄν ἤ ψυχή τοῦ μολυνθεῖ μέ θανάσιμες ἁμαρτίες,ζεῖ μία δαιμονική κατάσταση ἀντιδρᾶ, βασανίζεται, δέν ἔχει εἰρήνη. Ἀντίθετα, ὅποιος εἶναι κοντά στόν Θεό, ἔχει τόν νοῦ του στά θεία νοήματα καί ἔχει πάντοτε καλούς λογισμούς, εἶναι εἰρηνικός καί ζεῖ τόν Παράδεισο στήν γῆ. Αὐτός ὅ ἄνθρωπος ἔχει κάτι ξεχωριστό ἀπό ἐκεῖνον ποῦ εἶναι μακριά ἀπό τόν Θεό, καί αὐτό εἶναι αἰσθητό καί στούς
ἄλλους. Νά, αὐτό εἶναι ἤ θεία Χάρις, ἤ ὁποία προδίδει τόν ἄνθρωπο, ἀκόμη κι ἄν κρύβεται.
π. Παϊσιος

ΠΗΓΗ:ΨΗΓΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ