Ἡ ἀτομικὴ εὐθύνη ἐπιβάλλει στὸν Πυθαγόρα νὰ ἐλέγχει τὸν ἑαυτό του λέγοντας: «Ποὶ παρέβην, τί δ’ ἔρρεξα, (ἔπραξα) τί δὲ μοὶ δέον (πρέπον) οὐκ ἐτελέσθη». Στὴν ἐλευθερία τῶν πράξεών μας στηρίζεται ἡ εὐθύνη. Κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη: «τῶν πράξεων ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τοῦ τέλους κύριοι ἐσμεν».
Ἡ ἀτομικὴ εὐθύνη καὶ ἡ ἔννοιά της ἔγινε στὶς ἡμέρες μας εὐρέως γνωστὴ ἐξ ἀφορμῆς τοῦ κορωνοϊοῦ, σὲ μιὰ προπαγανδιστικὴ προσπάθεια περιορισμοῦ τῆς αὐξανομένης μετάδοσής του. Ἐὰν ἐπιθυμοῦμε νὰ ὀνομαζόμαστε εὐσυνείδητοι πολῖτες καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἂν εἴχαμε τὴν ὅντως ἐνσυναίσθηση (σὺν καὶ αἴσθηση, ὑποδηλώνοντας τὴν ἐπέκταση τῆς αἴσθησης τοῦ ἀτόμου πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτό του), τὴν ἔννοια αὐτὴ ὄχι μόνο ἔπρεπε νὰ τὴν γνωρίζαμε ἤδη ἀπὸ ἄποψη ἐτυμολογικὴ καὶ σημασιολογική, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πραγμάτωσή της στὴν καθημερινή μας βιοτή.
Οἱ πράξεις, οἱ ἀποφάσεις, οἱ σκέψεις καὶ ἄλλα πράγματα ποὺ διέπουν τὸν ἄνθρωπο, ἀποτελοῦν τὴν ἀτομικὴ εὐθύνη. Οἱ πράξεις μας καὶ ὅλα...