Ἕνας χρόνος ἀπὸ τὸ ἔγκλημα στὰ Τέμπη: Tιμοῦμε τὴν μνήμη τῶν μαρτύρων καὶ συμπαραστεκόμαστε στὸν ἀγῶνα γιὰ δικαίωση

Τέμπη: Κάθε μέρα στὸ πρωτοσέλιδο τοῦ Sportime βρίσκονται οἱ φωτογραφίες καὶ τὰ ὀνόματα ὅσων θυσιάστηκαν στὸν βωμὸ τῶν «ἀγνώστων» συμφερόντων. 

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης 

Ἔγκλημα στὰ Τέμπη: Ἦταν 28 Φεβρουαρίου 2023, στὶς 23:21 τὸ βράδυ, ὅταν ἡ καρδιὰ τῆς Ἑλλάδας ξαφνικὰ ἔχασε 57 χτύπους. Ὅταν τὸ διεφθαρμένο ἑλληνικὸ κράτος καταδίκασε 57 ἀνθρώπους σὲ ἕνα μαρτύριο μὲ πύρινες λαμαρῖνες καὶ ἀδιευκρίνιστες εὐθύνες. 

Ἦταν ἐκείνη ἡ στιγμὴ ποὺ ράγισε ὁ χρόνος, στὰ ἀγωνιώδη δευτερόλεπτα πρίν τη σύγκρουση, τὸν ἐκκωφαντικὸ κρότο ἀπὸ μέταλλα ποὺ συνθλίβονται, καὶ τὸ «μανιτάρι» φωτιᾶς ποὺ φώτισε τὸν οὐρανὸ τῶν Τεμπῶν σὰν εἰκόνα Ἀποκάλυψης. Μιὰ στιγμὴ ὠμῆς φρίκης, μικρὴ σὰν τὴν τελευταία ἀνάσα καὶ μεγάλη σὰν αἰωνιότητα. 

Πάγωσε ὁ χρόνος στὸ σημεῖο μηδὲν καὶ ἔπειτα ἔγινε ἀκαριαῖα... ἕνας ρευστὸς ἐφιάλτης ἀπὸ ἁλυσιδωτὰ σόκ, μὲ τὰ βαγόνια ποὺ διαλύθηκαν σὰν καρυδότσουφλα, τὰ σώματα ποὺ ἐκτινάχθηκαν, τὸ φοβερὸ πύρινο κῦμα ποὺ ξεχύθηκε ραγδαῖα στὰ πρῶτα βαγόνια καὶ κατάπινε ζωντανοὺς καὶ νεκρούς, τὸν κόσμο ποὺ οὔρλιαζε καὶ προσπαθοῦσε νὰ ἀπεγκλωβιστεῖ, τοὺς ἡρωικοὺς ἐπιβάτες ποὺ ἔτρεχαν ἀπὸ βαγόνι σὲ βαγόνι γιὰ νὰ σώσουν ὅποιον μποροῦσαν. 

Τὰ ὄνειρα (τοὐλάχιστον) 57 ἀνθρώπων ἐνταφιάστηκαν στὰ παλιοσίδερα καὶ οἱ νεκροὶ παρέδωσαν τὴ σκυτάλη τοῦ μαρτυρίου στοὺς ζωντανούς. Στὶς οἰκογένειες ποὺ στοιχειώνονται ἀπὸ αὐτὴ τὴ μαύρη μέρα, τὴ μαύρη ὥρα, τὴ μαύρη στιγμὴ ποὺ τὸ Intercity 62 ἔκλεψε τὴ ζωὴ τῶν ἀγαπημένων τους. 

Συμπληρώνουμε ἕναν χρόνο ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄφατη τραγωδία, ποὺ μὲ τὸν πιὸ τραγικὸ τρόπο πιστοποίησε τὸν ἐκτροχιασμὸ ἑνὸς ὁλόκληρου κράτους. Ἦταν ἕνας μαρτυρικὸς χρόνος γιὰ τὶς οἰκογένειες τῶν νεκρῶν. Ἦταν ἕνας χρόνος ποὺ τὸ πένθος ἔγινε ἀκόμα πιὸ ἀβάσταχτο, γιατί ἑνώθηκε μὲ τὴν ὀργὴ γιὰ τὴ συγκάλυψη. Καὶ ἂν μπορεῖς νὰ κάνεις χῶρο στὴν καρδιά σου γιὰ τὸ πένθος, γιὰ τὴν ὀργὴ δὲν μπορεῖς. Εἶναι ἕνα συναίσθημα ποὺ σὲ κατακλύζει μὲ πίκρα καὶ θυμό, ποὺ σὲ κάνει νὰ ἀσφυκτιεὶς καὶ νὰ μὴν κλείνουν οἱ πληγὲς τῆς ψυχῆς σου. 

Μὲ αὐτὸ τὸ ἀκοίμητο βάσανο, πέρασαν 12 μῆνες οἱ οἰκογένειες τῶν θυμάτων. Καὶ τί δὲν εἶδαν νὰ περνάει μπροστὰ ἀπὸ τὰ μάτια τους σὲ αὐτὸ τὸ διάστημα. Καὶ τί δὲν ἄκουσαν τὰ αὐτιά τους. Εἶδαν χυδαῖα μπαζώματα τῆς ἀλήθειας, κυριολεκτικὰ καὶ μεταφορικά. Εἶδαν τὰ βαγόνια νὰ πετιοῦνται σὰν σκουπίδια σὲ μιὰ μάντρα, ἐνῷ ἀκόμα ὑπῆρχαν λείψανα καὶ στοιχεῖα μέσα. Εἶδαν τὴ μνήμη τῶν νεκρῶν νὰ θάβεται ἀπὸ νέες λίστες Πέτσα. Εἶδαν κομπάρσους νὰ λένε ὅτι ὁ σιδηρόδρομος ἐκσυγχρονίστηκε καὶ ἔγινε ἀσφαλής. Ἄκουσαν δημοσιογράφους νὰ λένε ὅτι τὰ νεκρὰ παιδιὰ ἔγιναν «θυσία» γιὰ τὸ καλὸ τῆς ἀνάπτυξης. 

Ἄκουσαν πολιτικοὺς νὰ βαφτίζουν τὰ ἀπαρχαιωμένα συστήματα κυκλοφορίας ὡς «τηλεδιοίκηση». Εἶδαν τὸν πρώην ὑπουργὸ Μεταφορῶν νὰ κουνάει ξανὰ τὸ δάχτυλο κατὰ πάντων. Ἄκουσαν ὑπουργοὺς νὰ λένε ὅτι τὸ θέμα ξεχάστηκε καὶ ξεπλύθηκε ἀπὸ τὸ 41%. Εἶδαν ἕνα ὁλόκληρο κράτος νὰ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸν μοιραῖο σταθμάρχη. Εἶδαν ἕνα πολύμηνο θέατρο ἀπὸ ἀνευθυνοϋπεύθυνους ποὺ ἀποτινάζουν εὐθύνες σὰν σκόνη ἀπὸ τὸ σακάκι τους. 

Ἄκουσαν μέχρι καὶ ὁδηγίες στὸ πῶς πρέπει νὰ θρηνοῦν. Νὰ πενθοῦν «βουβὰ» τοὺς λένε, γιατί ἡ φωνή τους ἐνοχλεῖ. Τὴν ἴδια ὥρα ποὺ 57 τάφοι φωνάζουν «ἔγκλημα», οἱ ζωντανοὶ πρέπει νὰ σωπάσουν. Γιατί σὲ αὐτὴ τὴ χώρα δικαιοῦσαι νὰ μιλᾶς μόνο ἂν ἔχεις ἐπικοινωνιακοὺς στρατοὺς στὶς προσταγές σου. Γιατί αὐτὸ τὸ ἔγκλημα τὸ παρήγαγαν τὰ γρανάζια τοῦ κράτους, καὶ τώρα τὰ ἴδια γρανάζια ἀνέλαβαν νὰ τὸ διερευνήσουν. Κι ἐσὺ πρέπει νὰ εἶσαι βουβὸς γιατί ἡ ὑπόθεση παραδόθηκε στοὺς «ἁρμόδιους». 

Ἀρνούμενοι νὰ συμβιβαστοῦν μὲ αὐτὴ τὴν κακοστημένη παρωδία, οἱ συγγενεῖς ἔφτασαν νὰ γίνουν μέχρι καὶ «ντετέκτιβ», γιὰ νὰ διερευνήσουν οἱ ἴδιοι τὴν ὑπόθεση μὲ τὴ βοήθεια εἰδικῶν πραγματογνωμόνων. Συγκεντρώνουν πορίσματα, συλλέγουν στοιχεῖα, δίνουν καθημερινὸ ἀγῶνα γιὰ νὰ ρίξουν φῶς στὸ τεχνητὸ σκοτάδι ποὺ ἔχει ἁπλωθεῖ. 

Στὸν τίμιο ἀγῶνα τους, εἴμαστε δίπλα τους ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ καὶ ὅσο περνᾶ ἀπὸ τὸ χέρι μας θὰ ἀντιμετωπίζουμε αὐτὸ τὸ ἔγκλημα σὰν νὰ ἔγινε χθές. Σὰν νὰ ἔγινε σήμερα. Σὰν νὰ πρόκειται νὰ ξαναγίνει αὔριο. Καὶ ὄντως εἶναι θέμα χρόνου νὰ ξαναγίνουν νέες τραγωδίες, ἐφόσον ὑπάρχει ἡ ἴδια νοοτροπία στὸ βαθὺ κράτος ποὺ μᾶς κυβερνᾶ. 

Τιμῶντας τὴ μνήμη τῶν νεκρῶν, τὸ Sportime δημοσιεύει τὰ ὀνόματα καὶ τὶς φωτογραφίες τους σὲ διαδοχικὰ πρωτοσέλιδα. Εἶναι ἕνας ἐλάχιστος φόρος τιμῆς σὲ αὐτοὺς τοὺς μάρτυρες, ποὺ πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι ὁ Θεὸς ἀνέπαυσε τὶς ψυχές τους. 

Ἕνα χρόνο τώρα, ἡ θύμηση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων σκεπάστηκε ἀπὸ ἕναν ὠκεανὸ πληροφοριῶν, δηλώσεων, ἐκτιμήσεων καὶ ἀναλύσεων. Καλὸ εἶναι ὅμως νὰ γυρίζουμε στὴ βάση τῆς τραγωδίας. Στὸ σημεῖο μηδέν. Στὰ θύματά της. Βλέποντας τὴν κάθε φωτογραφία, τὸ κάθε πρόσωπο ξεχωριστά, τὸ κάθε χαμόγελο ποὺ ἔσβησε, τὸ κάθε ὄνομα ποὺ χαράχτηκε σὲ ἕνα μάρμαρο, τὸν κάθε νέο ποὺ ἔφυγε στὴν αὐγὴ τῆς ζωῆς του. 

Ἔχουμε κι ἐμεῖς χρέη ἀπέναντί τους. Τὴν προσευχή μας καὶ τὸν ἀγῶνα μας δίπλα στὶς οἰκογένειες. Νὰ ἐπανορθώσουμε γιὰ ὅσα δὲν κάναμε γιὰ νὰ τοὺς σώσουμε. Γιατί ὅπως γράφαμε σὲ ἕνα περασμένο ἄρθρο: 

«Δὲν προλάβαμε νὰ τοὺς ποῦμε συγγνώμη γιὰ αὐτὴν τὴν Ἑλλάδα ποὺ τοὺς ἑτοιμάσαμε. Δὲν προλάβαμε νὰ τοὺς ποῦμε συγγνώμη γιὰ τὴν ἀμετανοησία μας καὶ τὴν πνευματικὴ τύφλωση μας, ποὺ μετὰ ἀπὸ δεκαετίες λαθῶν καὶ παθῶν, κάναμε αὐτὸ τὸ κράτος τριτοκοσμικὸ καὶ ἐπικίνδυνο. 

Δὲν σταθήκαμε οὔτε σωστοὶ πολῖτες, oύτε σωστοὶ πολιτικοί, οὔτε σωστοὶ ἄνθρωποι ἀπέναντί τους. Ὑποδεχθήκαμε τὰ τρυφερὰ νιᾶτα τους στὴν χώρα τοῦ ‘’πᾶμε κι ὅπου βγεῖ’’. Δὲν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ καμία ἄνωθεν ‘’τιμωρία’’, γιατί φτάσαμε νὰ κατασκευάζουμε τὶς μάστιγες καὶ τὰ θανατικὰ μόνοι μας. Σὲ μιὰ Ἑλλάδα τόσο διεφθαρμένη, ποὺ σκοτώνει τὰ παιδιά της»... 

sportime