Πάνω ἀπὸ τὸ Σταυρὸ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἔκανε τὴν πιὸ μεγαλειώδη διδασκαλία. Τὰ λόγια του Χριστοῦ πάνω στὸ Σταυρὸ ἦταν λόγια γεμάτα ἀγάπη.«Πάτερ ἅφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιούσι»
Ὁ Χριστὸς προσεύχεται πάνω ἀπὸ τὸ Σταυρό Του γιὰ τοὺς σταυρωτές Του καὶ παρακαλεῖ τὸν Οὐράνιο Πατέρα Του: «Πατέρα μου, συγχώρεσέ τους, γιατί δὲν ξέρουν τί κάνουν». Μέσα στὸν ἀβάσταχτο πόνο, ποὺ Τοῦ προκαλοῦσε τὸ φρικτὸ μαρτύριο, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς, ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης, συγχωρεῖ τοὺς σταυρωτές Του, προσεύχεται γι’ αὐτοὺς καὶ τοὺς δικαιολογεῖ. Πόσο μεγάλη καὶ πλατιὰ εἶναι ἡ θεϊκὴ καρδιὰ καὶ ἡ ἀγάπη Του! Μᾶς ἄφησε ἕνα σπουδαῖο μήνυμα: Νὰ συγχωροῦμε μὲ τὴν καρδιὰ μᾶς αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἔφταιξαν. Νὰ ἔχουμε κι ἐμεῖς πλατιὰ καρδιὰ γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας.
«Ἀμὴν λέγω σοί· σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔση ἐν τῷ παραδείσω»
Ὁ Χριστὸς μιλᾶ στὸ ληστή, ποὺ βρίσκεται σταυρωμένος δίπλα Του: «Σὲ διαβεβαιώνω μὲ ὅλη τὴν ἀλήθεια· σοὺ λέω ὅτι σήμερα θὰ εἶσαι μαζί μου στὸν παράδεισο». Γιατί μίλησε ἔτσι ὁ Χριστὸς σὲ ἕναν κακοῦργο; Διότι ὁ ληστὴς εἶδε τὴ θεϊκὴ γαλήνη στὴ μορφὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ πίστεψε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Θεὸς καὶ Τὸν παρακάλεσε: «Κύριε, θυμήσου κι ἐμένα τὸν ληστὴ στὴν οὐράνια βασιλεία σου». Καὶ ὁ Χριστός, ποὺ κατάλαβε ὅτι ὁ ληστὴς μετανίωσε εἰλικρινὰ γιὰ τὰ λάθη του, τὸν συγχώρεσε καὶ τὸν διαβεβαίωσε ὅτι θὰ τὸν πάρει μαζί Του στὸν Παράδεισο. Ἔτσι ὁ ληστὴς ἔγινε ὁ πρῶτος πολίτης τοῦ Παραδείσου. Αὐτὸ φανερώνει ὅτι ὁ Χριστὸς δέχεται κοντὰ Τοῦ ὅσους τὸν πλησιάζουν μὲ εἰλικρίνεια καὶ μετανοοῦν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους.
«Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου… ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου»
Ὁ Χριστὸς εἶναι καρφωμένος στὸ Σταυρό, ματωμένος, μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους. Κάτω ἀπὸ τὸ Σταυρὸ Τοῦ βρίσκονται γεμάτοι πόνο καὶ θλίψη ἡ Παναγία Μητέρα Του καὶ ὁ...
μαθητὴς Τοῦ ὁ Ἰωάννης. Ὁ Χριστὸς τοὺς βλέπει. Ξεχνᾶ τὸ δικό Του μαρτύριο καὶ θέλει νὰ τοὺς παρηγορήσει, νὰ τοὺς προστατέψει. Καὶ λέει στὴ Μητέρα Τοῦ δείχνοντας τὸν Ἰωάννη: «Γυναίκα, νὰ ποιὸς θὰ εἶναι ὁ γιός σου ἀπὸ δῶ καὶ πέρα». Ὕστερα γυρίζει πρὸς τὸν Ἰωάννη τὸν ἀγαπημένο Τοῦ μαθητῆ καὶ Τοῦ λέει: «Νὰ ἡ μητέρα σου». Μὲ τὰ λόγια Του καὶ τὸ θεϊκό Του παράδειγμα ὁ Χριστὸς μᾶς ἀνοίγει τὸν ὄμορφο δρόμο τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ σεβασμοῦ πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς συγγενεῖς. Κι ἀκόμα τὸ δρόμο τῆς αὐταπάρνησης, ποὺ σημαίνει νὰ ξεχνᾶς τὸ δικό σου πόνο, γιὰ νὰ παρηγορεῖς τὶς πονεμένες ψυχὲς τῶν ἄλλων.«Διψῶ»
Τὸ Θεϊκὸ καὶ Τίμιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἔτρεχε πάνω στὸ Σταυρό. Ὁ πυρετὸς Τοῦ ἀνέβαινε. Τὰ σπλάχνα Τοῦ καίγονταν ἀπὸ τὸν ἀφόρητο πόνο. Καὶ τότε ὁ Χριστὸς πρόφερε μία μικρὴ λέξη μὲ μεγάλο νόημα: «Διψῶ». Τότε οἱ ἄγριοι στρατιῶτες βούτηξαν ἕνα σφουγγάρι σὲ ξύδι καὶ χολὴ καὶ τὸ ἔφεραν στὰ χείλη Του. Ὅμως ὁ Χριστὸς δὲν ἤπιε. Γιατί; Πάνω στὸ Σταυρὸ διψοῦσε βέβαια ἀφόρητα, ἀλλὰ συγχρόνως εἶχε καὶ μία ἀλλιώτικη δίψα. Διψοῦσε, ὄχι τόσο γιὰ νερό, ὅσο γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Χριστὸς διψᾶ, δηλαδὴ ἐπιθυμεῖ πολὺ ἔντονα, νὰ ἐπικρατήσει σὲ ὅλη τὴ γῆ καὶ σὲ καθεμιὰ ψυχὴ ξεχωριστὰ ἡ εἰρήνη Του, ἡ ἀγάπη Του καὶ τὸ Εὐαγγγέλιό Του.
«Θεέ μου, Θεέ μου, ἰνατὶ μὲ ἐγκατέλιπες;»
Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ Σταυρὸ σήκωσε ὅλες τὶς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅλων τῶν αἰώνων γιὰ νὰ τὶς σβήσει. Καὶ ἦταν τόσες πολλὲς οἱ κακίες ποὺ σήκωσε, ὥστε φάνηκε σὰν ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος τοῦ κόσμου. Ἔτσι ὁ Οὐράνιος Πατέρας Τοῦ πῆρε γιὰ μία στιγμὴ τὸ βλέμμα Τοῦ πάνω ἀπὸ τὸν Υἱό Του. Αὐτὴ ἡ στιγμιαία ἀποστροφὴ τοῦ Θεοῦ Πατέρα κάνει τὸν Χριστὸ νὰ φωνάζει γεμάτος πόνο: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μὲ ἐγκατέλειψες;». Γιὰ χάρη μας ὁ Χριστὸς στερήθηκε, στὴν πιὸ ὀδυνηρὴ ὥρα τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του, ἀκόμη καὶ τὴν παρουσία τοῦ Οὐρανίου Πατέρα Του. Πόσο φοβερὸ πράγμα εἶναι ἡ ἁμαρτία μας καὶ πόσο μεγάλη ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας!
«Τετέλεσται»
«Ὅλα ἔχουν πιὰ τελειώσει». Τὸ φρικτό Του μαρτύριο παίρνει τέλος. Τὸ ἔργο Τοῦ πάνω στὴ γῆ, ποὺ ξεκίνησε ὅταν γεννήθηκε στὴ φάτνη τῆς Βηθλεέμ, ἔφτασε στὸ τέλος του. Ὅ,τι εἶχε νὰ διδάξει καὶ νὰ πεῖ στοὺς ἀνθρώπους, τὸ εἶπε. Εἶναι ὁ Νικητής. Θυσιάστηκε γιὰ τὰ πλάσματά Του. Μᾶς ἄνοιξε τὸ δρόμο τῆς εὐτυχίας καὶ τῆς χαρᾶς, τὸ δρόμο γιὰ τὸν Παράδεισο. Ἀπὸ δῶ καὶ μπρός, γιὰ ὅποιον ἀγαπήσει καὶ ἀκολουθήσει τὸ Χριστό, ἀρχίζει μία νέα ζωή. Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ἀρχίζει ἡ Ἀνάσταση!
«Πάτερ, εἰς χείρας σου παρατίθεμαι τὸ πνεῦμα μου»
Ὁ τελευταῖος λόγος τοῦ Χριστοῦ, λίγο πρὶν ἐκπνεύσει πάνω στὸ σταυρό. Μιλᾶ στὸ Θεὸ Πατέρα Του: «Πατέρα μου, γεμάτος ἐλπίδα καὶ ἐμπιστοσύνη στὰ χέρια Σου παραδίδω τὴν λογικὴ καὶ ἀθάνατη ψυχή μου». Δὲν ἦρθε κανένας ἄγγελος νὰ πάρει τὴν ψυχὴ τοῦ Χριστοῦ. Μόνος Του, μὲ τὴν ἐλεύθερη θέλησή του τὴν παραδίδει στὸν Πατέρα. Ὁ Χριστὸς ἦρθε στὴ γῆ, ἔγινε ἄνθρωπος, ἔκανε θαύματα, κήρυξε, ὑπηρέτησε τὸ θέλημα τοῦ Οὐράνιου Πατέρα Του. Σ’ αὐτὸν λοιπὸν ἐπιστρέφει πάλι καὶ σ’ Αὐτὸν παραδίδει τὴν ψυχή Του. Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Κύριός μας διδάσκει ὅτι ὅλη ἡ ζωὴ μᾶς ἀνήκει στὸ Θεό. Τὸ θέλημά Του πρέπει νὰ ἐφαρμόζουμε πάντοτε, καὶ στὰ δικά Του χέρια νὰ ἐμπιστευόμαστε τὴ ζωή μας.
Περιοδικὸ «Πρὸς τὴν Νίκην», Μάρτιος 2010
και οι 7 λόγοι του Χριστού πάνω στον Ουρανογήινο σταυρό συμπυκνώνονται στο κυρίαρχο αίτημα της προσευχής Του... Ελθέτω η Βασιλεία Σου γεννηθήτω το Θέλημα σου Πατέρα ως εν Ουρανώ και επί της γής!!
ΑπάντησηΔιαγραφή