Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν

Γράφει  ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

   (Μάρκου Β΄ 1-12)

Ὅταν κανεὶς θέλει νὰ ἔχει ὑγιεῖς καρπούς, θὰ πρέπει πρῶτα νὰ κοιτάξει τί εἶναι ἡ ρίζα. Ἂν ἡ ρίζα εἶναι ὑγιής, τότε καὶ ὁ καρπὸς θὰ εἶναι τὸ ἴδιο. Καὶ τὸ ἀντίθετο πάλι. Ὅταν ἡ αἰτία δὲν θεραπευθεῖ, τότε καὶ τὸ ἀποτέλεσμα θὰ εἶναι τὸ ἀνάλογο.

Αὐτὸ ἀκριβῶς βλέπουμε νὰ πραγματοποιεῖται καὶ στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπή, ὅπου ὁ Κύριος Ἰησοῦς θεραπεύει τὸν παραλυτικό.

Ἂς δοῦμε ὅμως τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ὁ Ἰησοῦς μπαίνει καὶ πάλι στὴν Καπερναοὺμ καὶ βρίσκεται φιλοξενούμενος σὲ ἕνα σπίτι. Καὶ συμβαίνει αὐτὸ ποὺ πράγματι θὰ περίμενε κανείς. Μαζεύτηκε τόσος κόσμος γιὰ νὰ ἀκούσει τὸν Θεϊκό Του λόγο, ὥστε δὲν τοὺς χωροῦσε πλέον οὔτε ὁ χῶρος ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα. Καὶ ἐνῶ ἐπικρατοῦσε ἀπόλυτη ἡσυχία καὶ ὅλοι κρέμονταν ἀπὸ τὰ χείλη Του, ἔρχονται τέσσερις ἄνθρωποι ποὺ βάσταζαν ἕναν παραλυτικό, ἕναν ἐντελῶς ἀνάπηρο ἄνθρωπο. Ἀλλὰ πῶς νὰ περάσουν μέσα; Ἦταν τελείως ἀδύνατον. Δὲν ἀπελπίζονται ὅμως καὶ δὲν τὰ χάνουν. Γεμάτοι ἀκράδαντη πίστη, ἀνεβαίνουν ἐπάνω στὴ στέγη τοῦ σπιτιοῦ, κάνουν ἄνοιγμα πάνω ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ βρισκόταν ὁ Ἰησοῦς, καὶ μὲ πολλὴ προσοχὴ καὶ δέος, κατεβάζουν τὸ κρεβάτι ἐπάνω στὸ ὁποῖο βρισκόταν κατάκοιτος ὁ παραλυτικὸς φίλος τους!

Μόνο πίστη ἀκλόνητη, τόσο τοῦ ἀνήμπορου, ὅσο καὶ τῶν τεσσάρων συντρόφων του...

θὰ μποροῦσε νὰ ὁδηγήσει σὲ τέτοια παράτολμη καὶ ἐπικίνδυνη πράξη. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀκούουν τὴν σωτήρια του Κυρίου Φωνή: «Τέκνον, ἀφέωνται σοὶ αἳ ἁμαρτίαι σου» (Παιδί μου, σοὺ ἔχουν συγχωρεθεῖ οἱ ἁμαρτίες). Ναί. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ποὺ εἶναι ὁ σαρκωμένος Θεός, γνωρίζει τὴν αἰτία τῆς ταλαιπωρίας τοῦ πονεμένου ἀνθρώπου, καὶ ὡς Θεὸς εἶναι ὁ μόνος ποὺ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ συγχωρεῖ τῶν ἀνθρώπων τὶς ἁμαρτίες, μὲ τὶς τόσες ἀρνητικὲς συνέπειές τους σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς ζωῆς μας...

Καὶ ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, τοῦτο φαίνεται ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ ἴδιου του Ἰησοῦ πρὸς τοὺς γραμματεῖς. Ὅταν αὐτοὶ ἀντιδροῦν ἐσωτερικὰ στὸν λόγο του, μὲ τὴν σκέψη ὅτι κανένας δὲν μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες, παρὰ μόνον ὁ Θεός, ἀκριβῶς γιὰ νὰ τοὺς δείξει ὁ Κύριος ὅτι εἶναι πράγματι ὁ Θεός, καὶ ἄρα συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες, (κάνει δηλαδὴ τὸ δυσκολοτερο καὶ τὸ πρῶτο), στὴ συνέχεια ὡς ἐπιστέγασμα τοῦ πρώτου, ἔρχεται ἡ ἐντολή: «Ἔγειρε καὶ ἄρον τὸ κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκον σου».

Ποῦ εἶναι, ἀλήθεια, οἱ «μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβὰ» ὅπως τοὺς ἀρέσει νὰ αὐτοαποκαλοῦνται, στὴν πραγματικότητα ὅμως τέκνα καὶ πνευματικοὶ ἀπόγονοι τῶν γραμματέων, ποῦ ἀρνοῦνται τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ; Τόσο πνευματικὴ τύφλωση ἔχουν ὑποστεῖ, ὥστε νὰ μὴ θέλουν νὰ δοῦν ξεκάθαρα τὴν διδασκαλία καὶ τὴν ὁμολογία τοῦ ἴδιου του Ἰησοῦ περὶ τῆς Θεότητός του; Ἀλλὰ ὅταν κανεὶς ξεφύγει ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ κατρακυλᾶ στὴν πλάνη καὶ στὴν αἵρεση, τότε ὄχι μόνο δὲν βλέπει τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ ἠθελημένα τὴν διαστρέφει. Συμβαίνει δηλαδὴ ὅ,τι καὶ μὲ τοὺς Γραμματεῖς καὶ τοὺς Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνταν πεισματικὰ τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ Χριστός, σὲ ἄλλη περίπτωση, νὰ τοὺς ἐλέγξει κατὰ πρόσωπο λέγοντάς τους ὅτι «πατέρα τοὺς ἔχουν τὸ διάβολο».

Ἀδελφοί μου. Ἂς δοξάζουμε ἀφ’ ἑνὸς τὸν Πατέρα τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, διότι ἀνήκουμε στὴν ἁγία μας Ὀρθοδοξία, τὸ σῶμα δήλ. τοῦ Χριστοῦ ποὺ διασφαλίζει καὶ ἑρμηνεύει ἀλαθήτως τὸν ζωντανὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀφ’ ἑτέρου, ἂς ρίξουμε ματιὲς στὸ ἐσωτερικό της ὑπάρξεώς μας, ὥστε τὰ λάθη μας, τὶς ἁμαρτίες μας καὶ τὶς ἀδυναμίες μας, ὡς ἄλλοι παραλυτικοὶ νὰ τὶς προσφέρουμε στὸν Κύριο καὶ Θεό μας...

Ἡ περίοδος τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τῆς ὁποίας τὸ πέλαγος ἤδη διαπλέουμε, εἶναι ὁ πλέον κατάλληλος καιρὸς νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν ἀσθένεια τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ καὶ τὸν σωτήριο τρόπο θεραπείας.

Ἂς πλησιάσουμε μὲ ταπείνωση τὸν μεγάλο Ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, καὶ τότε μετὰ βεβαιότητος θὰ ἀκούσουμε, διὰ τοῦ μυστηρίου τῆς Μετανοίας καὶ συμφιλιώσεως: «Τέκνον, ἀφέωνται σοὶ αἳ ἁμαρτίαι σου».

Ἀμήν.