27 Νοε 2010

ΙΓ΄ Κυριακὴ Λουκᾶ

(Λουκᾶ ἰη 18-27)
 
Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι μόνο κάποιες κοινωνικὲς  κοσμοθεωρίες καὶ πολιτικὲς κινήσεις ἔχουν κάνει καὶ συνεχίζουν νὰ κάνουν λόγο γιὰ τὸ πόσο ὁ πλοῦτος ἀλλοιώνει τὴν κοινωνικὴ δομὴ καὶ διασπᾶ τὴν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου.
Βέβαια ἂν κανεὶς ἔχει τὴν δυνατότητα καὶ διαθέτει τὴν τόλμη νὰ κοιτάξει κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῶν πραγμάτων, νὰ διακρίνει τὰ νοήματα κάτω ἀπὸ τὶς φράσεις τῶν μεγαλόστομων διακηρύξεων, θὰ διαπιστώσει ὅτι πολλοὶ ἄνθρωποι φωνάζουν ὄχι τόσο γιὰ λόγους κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ἀλλὰ διότι οἱ ἴδιοι δὲν βρίσκονται στὴν κορυφὴ τῆς πυραμίδας καὶ ἀπέχουν πολλὴ ἀπὸ τὸν κύκλο τῆς πλουτοκρατίας.
Ἴσως ἀκόμα ὁρισμένοι νὰ βρίσκονται στὰ ἐπίπεδα τῶν κύκλων ποὺ κατηγοροῦν, ἀλλὰ γιὰ «κατανάλωση» καὶ «λαϊκίστικη πολιτική», «χαϊδεύουν τὰ αὐτιὰ» τῶν ὀπαδῶν τους…
Πόσοι ὅμως ἔχουν τὸ θάρρος νὰ διακηρύξουν ξεκάθαρα ὅτι τὸν μεγαλύτερο ἀφορισμὸ ἐναντίον τοῦ πλούτου τὸν περιέχει τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἂν καὶ ἡ Εὐαγγελικὴ αὐτὴ περικοπῆ τοῦ «πλουσίου νέου», ποὺ θὰ ἀκούσουμε τὴν Κυριακὴ στοὺς Ναούς μας, ὁρισμένοι τὴν κατατάσσουν συνειδησιακὰ στοὺς «λησμονισμένους λόγους» τοῦ Ἰησοῦ.
Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ κατὰ τὰ ἄλλα καλὸς νέος της παραβολῆς, τηρεῖ ὅλες τὶς ἐντολὲς καὶ πράγματι δείχνει πόθο γιὰ μία ὑψηλότερη ζωή.  Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος του παρουσιάζει μπροστά του τὸν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν τελειότητα: «...ἔτι ἐν σοῖ λείπει. Πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῶ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοί». (Λουκᾶ ἰη΄ 22). δήλ. Τοῦ εἶπε ὁ Ἰησοῦς: «Ἀκόμη ἕνα σου λείπει. Πώλησε ὅλα, ὅσα ἔχεις, καὶ μοίρασε τὰ στοὺς πτωχοὺς καὶ θὰ ἔχεις θησαυρὸ στὸν οὐρανὸ καὶ ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις ὡς μαθητής μου».
Ὅμως, ὁ Θεῖος διδάσκαλος μὲ τὸν λόγο τοῦ αὐτὸν ἄγγιξε τὴν ἀνοιχτὴ καὶ πυορροοῦσα πληγῆ τοῦ πλούσιου νέου.  Καὶ ποιὰ ἦταν αὐτὴ ἡ πληγή; μὰ ἡ ἴδια πληγῆ – πνευματική, ἠθική, κοινωνικὴ – ποὺ διὰ μέσου τῶν αἰώνων, βασανίζει ὅλους τους πλουσίους καὶ μή, οἱ ὁποῖοι ἔχουν προσκολληθεῖ «ψυχὴ τὲ καὶ σώματι» στὸν δαίμονα τοῦ μαμωνᾶ.  Στὴν κοπριὰ αὐτὴ τοῦ διαβόλου ποὺ ὅταν ἔρχεται ἡ κρίσιμη στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία «παίζεται» ἡ αἰωνιότητα καὶ ἡ ἴδια ἡ σωτηρία, ἀρνοῦνται τὸν Χριστὸ καὶ ἀγκαλιάζουν τὸν χρυσό.
Πραγματικὰ ἀδελφοί μου, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μεγαλύτερη ψυχικὴ διαστροφὴ ἀπὸ τούτη, ἀφοῦ ὅσοι διακατέχονται ἀκόμα καὶ ἀπὸ «πάθη ἀτιμίας» δήλ. πέφτουν στὶς αἰσχρὲς σαρκικὲς ἡδονές, ἐπιτέλους, προσφέρουν τὴν «ἀγάπη» τους σὲ κάποιο πρόσωπο.  Ἀντιθέτως, ἐδῶ, στὸν ἔρωτα τοῦ χρήματος, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὅλη ὕπαρξης θυσιάζεται στὸ ἄψυχο μέταλλο καὶ στὴν ὕλη.
Ἴσως πεῖ κάποιος ποὺ δὲν ἔχει ἐμβαθύνει στὴν δραματικὴ διάσταση τοῦ θέματος, ὅτι αὐτὰ ποὺ ὑποστηρίζουμε καταντοῦν ὑπερβολικά.  Καὶ ὅμως, ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, ὅταν ὁ ταλαίπωρος νέος  «περίλυπος ἐγένετο, ἢν γὰρ πλούσιος σφόδρα», διακήρυξε, γιὰ νὰ τὸ ἀκούσουμε ὅλοι μας σὲ κάθε τόπο καὶ σὲ κάθε ἐποχή: «...πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες, εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!» (Λουκᾶ ἰη΄ 24). Δήλ. Πόσο δύσκολα αὐτοί, ποὺ ἔχουν χρήματα, θὰ ἔμβουν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!  Τούτη εἶναι μία ἀλήθεια ποὺ θὰ πρέπει νὰ μᾶς προσγειώνει στὴν πραγματικότητα καὶ τὸ γρηγορότερο νὰ μᾶς κάνει νὰ ἀλλάξουμε τοὺς στόχους μας, ἂν αὐτοὶ εἶναι ὑλικοὶ ἢ ἔστω «ὑψηλοὶ» περνώντας ὅμως μέσα ἀπὸ τὸν «γλυκασμὸ» τοῦ πλουτισμοῦ.
Βεβαίως ἡ Εὐαγγελική μας περικοπῆ δὲν σταματᾶ ἐδῶ, ἀλλὰ συνεχίζει μὲ τὸν ζωντανὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ μας, διὰ τοῦ ὁποίου καὶ λύνεται ἡ ἀπορία στοὺς μαθητὲς ποὺ ρωτοῦν: «...καὶ τὶς δύναται σωθῆναι; » (Λουκᾶ ἰη΄ 26).  δήλ. Στὸ ἄκουσμα τοῦ λόγου τοῦ Ἰησοῦ ὅτι εἶναι εὐκολότερο καμήλα νὰ περάσει ἀπὸ τρύπα βελόνας,  παρὰ πλούσιος νὰ μπεῖ στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οἱ μαθητὲς τοῦ αἰσθάνθηκαν πολὺ μεγάλη ἔκπληξη καὶ ρώτησαν «Ποιὸς τότε μπορεῖ νὰ σωθεῖ;».
Καὶ ὁ Κύριος στὴν ἀπορία τοὺς αὐτὴ ἀπαντᾶ ἀφοῦ τοὺς κοίταξε πολὺ ἐκφραστικά: «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις, δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῶ ἐστίν». (Λουκᾶ ἰη΄ 27). Δήλ. Αὐτὰ ποὺ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ἀδύνατα, γιὰ τὸ Θεὸ εἶναι δυνατά.
 Ἂς μὴ παρεξηγηθεῖ φίλοι μου ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς στενόμυαλους καὶ προσκολλημένους στὴν ὕλη ὁ ἀποκαλυπτικὸς αὐτὸς λόγος τοῦ Κυρίου μας.  Δὲν εἶναι λόγος ποὺ καλύπτει τὴν λατρεία τοῦ πλούτου καὶ ἄρα μπορεῖ ἕνας διεστραμμένος πλούσιος νὰ ἐλπίζει ὅτι θὰ σωθεῖ «ὡς διὰ μαγείας».
Οὐδέποτε αὐτό.
Τί ὅμως θέλει νὰ πεῖ ὁ παράδοξος αὐτὸς λόγος;  Ὅτι ἐνῶ εἶναι ἀδύνατον κατ’ ἄνθρωπον ὁ πλούσιος νὰ ξεκολλήσει ἀπὸ τὴν λατρεία τοῦ χρήματος, ἂν ὅμως δείξει καλὴ διάθεση καὶ παρακαλέσει τὸν Θεό, ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ποὺ τὰ πάντα δύναται, θὰ τοῦ δωρίσει τὴν χάρη καὶ τὴν εὐλογία του, ὥστε νὰ κατανικήσει τὸ φοβερὸ πάθος τῆς μανίας τοῦ πλούτου ποὺ τὸν καταπνίγει.
Θὰ τὸν συνδράμει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἡ ἀγάπη του ποὺ εἶναι κολλημένη στὸν «χρυσὸ μαγνήτη» τοῦ διαβόλου, νὰ ἀπελευθερωθεῖ καὶ μέσω τῆς ἐλεημοσύνης πρὸς τοὺς πτωχοὺς ἀδελφούς, νὰ ἀνέλθει τώρα πρὸς τὸν ἴδιο τὸν Θεό.
Ποιὸ ἁπλά.  Ὁ πλούσιος σώζεται διὰ τῆς χάριτος καὶ τῆς μετανοίας, ὅταν παύσει νὰ εἶναι πλούσιος (κατὰ τὴν θεολογικὴ καὶ συνάμα ρεαλιστικὴ ἑρμηνεία τοῦ οὐρανοφάντωρος Μέγ. Βασιλείου).
Ἂν κανεὶς ἔχει διαφορετικὴ ἄποψη καὶ τρέφει μέσα τοῦ διαφορετικὴ «θεολογία», πιστεύοντας ὅτι μὲ τὸ βάρος τοῦ πλούτου θὰ περάσει τὴν «στενὴ πύλη», τὸ μόνο ποὺ κατορθώνει εἶναι νὰ ξεγελᾶ τὸν ἑαυτόν του καὶ νὰ τὸν χλευάζουν τὰ δαιμόνια τοῦ μαμωνᾶ.
Προσοχὴ ὅμως ἀδελφοί μου, δὲν ὑπάρχει διαχωριστικὴ γραμμὴ μεταξὺ πλουσίων καὶ πτωχῶν στοὺς ὁποίους καὶ οἱ περισσότεροι ἀνήκουμε (τὰ ὅρια τῆς φτώχειας εἶναι μόνο γιὰ τὶς κυβερνήσεις καὶ τοὺς πολιτικούς).  Τὴ νοοτροπία τοῦ ταλαίπωρου πλούσιου νέου ποὺ ἀρνήθηκε τελικῶς τὸν Χριστό, μπορεῖ νὰ τὴν ἔχει καὶ ὁ πλέον φτωχὸς ποὺ εἶναι προσκολλημένος στὸ μικρό του βαλάντιο.
Λοιπόν.  Στῶμεν καλῶς!
Ἀμήν.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.