Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Κύριο, πάντοτε Ἐκεῖνον σκέφτεται, καὶ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ γεννᾶ τὴν προσευχή. Ἂν δὲν θυμᾶσαι τὸν Κύριο, τότε δὲν θὰ προσεύχεσαι, καὶ χωρὶς τὴν προσευχὴ ἡ ψυχὴ δὲν θὰ παραμένει στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιατί μὲ τὴν προσευχὴ ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ προσευχὴ προφυλάσσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, γιατί ὁ προσευχόμενος νοῦς εἶναι ἀπασχολημένος μὲ τὸν Θεὸ καὶ στέκεται μὲ ταπεινωμένο πνεῦμα ἐνώπιόν του προσώπου τοῦ Κυρίου, τὸν Ὁποῖο γνωρίζει ἡ ψυχὴ τοῦ προσευχόμενου...
Ὁ ἀρχάριος, ὅμως, χρειάζεται βέβαια χειραγωγό, ἐπειδὴ ἡ ψυχή, πρὶν ἔλθει ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχει μεγάλο πόλεμο ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν καὶ δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνει ἡ ἴδια ἂν ἡ γλυκύτητα ποὺ δοκιμάζει προέρχεται ἀπὸ τὸν ἐχθρό. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ τὸ διακρίνει μόνο ἐκεῖνος ποὺ γεύθηκε ὁ ἴδιος τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ αὐτὸς ἀναγνωρίζει ἀπὸ τὴ γεύση τὴ χάρη. Τὸν ταπεινό, ὅμως, τὸν προστατεύει ὁ Κύριος.
Ἡ προσευχὴ δίνεται στὸν προσευχόμενο. Ἡ προσευχὴ ποὺ γίνεται μόνο ἀπὸ συνήθεια, χωρὶς καρδιὰ συντετριμμένη γιὰ τὶς ἁμαρτίες της, δὲν εἶναι ἀρεστὴ στὸν Θεό.
«Ὢ ἄνθρωπε, μάθε τὴν κατὰ Χριστὸν ταπείνωση καὶ θὰ σοὺ χαρίσει ὁ Κύριος νὰ γευθεῖς τὴ γλυκύτητα τῆς προσευχῆς. Καὶ ἂν θέλεις νὰ προσεύχεσαι καθαρά, τότε γίνε ταπεινός, ἐγκρατής, νὰ ἐξομολογεῖσαι εἰλικρινὰ καὶ θὰ σὲ ἀγαπήσει ἡ προσευχή. Γίνε ὑπάκουος, ὑποτάξου εὐσυνείδητα στὶς ἀρχὲς καὶ νὰ εἶσαι εὐχαριστημένος γιὰ ὅλα, καὶ τότε ὁ νοῦς σου θὰ καθαριστεῖ ἀπὸ μάταιους λογισμούς. Νὰ θυμᾶσαι ὅτι σὲ βλέπει ὁ Κύριος καὶ νὰ φοβᾶσαι μήπως λυπήσεις μὲ κάτι τὸν ἀδελφὸ -μὴν τὸν κατακρίνεις καὶ μὴν τὸν στενοχωρήσεις οὔτε μ’ ἕνα βλέμμα- καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ σὲ ἀγαπήσει καὶ Αὐτὸ θὰ σὲ βοηθήσει σὲ ὅλα.»
Ἡ ψυχὴ ποὺ ἔχασε τὴν ταπείνωση, στερεῖται συγχρόνως καὶ τὴ χάρη καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό, καὶ τότε σβήνει ἡ πύρινη προσευχή. Ὅταν, ὅμως, ἡ ψυχὴ ἀποκτήσει τὴν ταπείνωση καὶ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ πάθη, τότε ὁ Κύριος θὰ τῆς δώσει τὴ χάρη Του καὶ ἡ ψυχὴ θὰ προσεύχεται μὲ θερμὰ δάκρυα γιὰ τοὺς ἐχθρούς της, ὅπως καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλον τὸν κόσμο.
Τὸν πρῶτο καιρὸ μετὰ τὴ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σκέφθηκα: Ὁ Κύριός μου συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες μου, τὸ μαρτυρεῖ μέσα μου ἡ χάρη. Τί μου χρειάζεται, λοιπόν, περισσότερο; Δὲν πρέπει, ὅμως, νὰ σκεφτόμαστε ἔτσι. Παρότι μᾶς συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες, ἐν τούτοις πρέπει νὰ τὶς θυμόμαστε σὲ ὅλη τὴ ζωή μας καὶ νὰ θλιβόμαστε γι’ αὐτές, γιὰ νὰ διατηροῦμε τὴ συντριβὴ τῆς καρδιᾶς. Ἐγὼ δὲν τὸ γνώριζα αὐτὸ καὶ ἔπαυσα νὰ ἔχω συντριβὴ καὶ ὑπέφερα πολλὰ ἀπὸ τοὺς δαίμονες. Καὶ ἀποροῦσα, τί συμβαίνει μὲ μένα. Ἡ ψυχή μου γνωρίζει τὸν Κύριο καὶ τὴν ἀγάπη Του· τότε πῶς μου ἔρχονται κακοὶ λογισμοί; Ἀλλὰ ὁ Κύριος μὲ σπλαγχνίστηκε καὶ μὲ δίδαξε ὁ Ἴδιος πῶς πρέπει νὰ ταπεινώνομαι: «Κράτα τὸ νοῦ σου στὸν Ἅδη καὶ μὴν ἀπελπίζεσαι». Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νικοῦνται οἱ ἐχθροί. Ὅταν, ...
ὅμως, ὁ νοῦς μου λησμονεῖ τὸ πῦρ τοῦ Ἅδη, τότε οἱ λογισμοὶ ἀποκτοῦν καὶ πάλι δύναμη.
ὅμως, ὁ νοῦς μου λησμονεῖ τὸ πῦρ τοῦ Ἅδη, τότε οἱ λογισμοὶ ἀποκτοῦν καὶ πάλι δύναμη.
Ὅποιος ἔχασε τὴ χάρη, ὅπως ἐγώ, αὐτὸς ἂς πολεμᾶ μὲ γενναιότητα τοὺς δαίμονες. Γνώριζε πῶς ἐσὺ ὁ ἴδιος εἶσαι ὁ ἔνοχος: ἔπεσες στὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴ ματαιοδοξία. Ὅμως, ὁ πολυέλεος Κύριος σὲ ἀφήνει νὰ μάθεις τί σημαίνει νὰ ζεῖς μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τί σημαίνει νὰ βρίσκεσαι σὲ πόλεμο μὲ τοὺς δαίμονες. Ἔτσι, ἡ ψυχὴ βλέπει ἐκ πείρας πόσο ὀλέθρια εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἀποφεύγει τὴ ματαιοδοξία καὶ τοὺς ἀνθρώπινους ἐπαίνους καὶ διώχνει τοὺς ὑπερήφανους λογισμούς. Τότε ἡ ψυχὴ ἀρχίζει νὰ γίνεται καλὰ καὶ μαθαίνει νὰ διατηρεῖ τὴ χάρη. Πῶς θὰ καταλάβεις ἂν ἡ ψυχὴ εἶναι ὑγιὴς ἢ ἄρρωστη; Ἡ ἄρρωστη ψυχὴ εἶναι ὑπεροπτική, ἐνῶ ἡ ὑγιὴς ψυχὴ ἀγαπᾶ τὴν ταπείνωση, ὅπως τὴ δίδαξε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ ὅσο δὲν γνωρίζει ἀκόμη αὐτὴ τὴ Θεία ταπείνωση πρέπει νὰ θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ τῆς χειρότερο ἀπ’ ὅλους.
Εἶναι μεγάλο ἀγαθὸ νὰ μάθει κάποιος τὴν κατὰ Χριστὸν ταπείνωση. Μὲ αὐτὴ γίνεται εὔκολη καὶ εὐχάριστη ἡ ζωὴ καὶ ὅλα γίνονται ἀγαπητὰ στὴν καρδιά. Μόνο στοὺς ταπεινοὺς ἐμφανίζεται ὁ Κύριος ἐν Πνεύματι Ἁγίω καὶ ἂν δὲν ταπεινωθοῦμε, δὲν θὰ δοῦμε τὸν Θεό. Ἡ ταπείνωση εἶναι τὸ φῶς, μέσα στὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸν Θεὸ-Φῶς, ὅπως ψάλλεται: «Ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς».
Ὁ Κύριος μὲ δίδαξε νὰ κρατῶ τὸ νοῦ μου στὸν Ἅδη, καὶ νὰ μὴν ἀπελπίζομαι. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ταπεινώνεται ἡ ψυχή μου, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν εἶναι ἀκόμη ἡ ἀληθινὴ κατὰ Χριστὸν ταπείνωση, ποὺ εἶναι ἀπερίγραπτη.
Ἀρχιμ. Σωφρόνιος (Σαχάρωφ), Ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης, ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ, Ἀγγλία
Ἀναδημοσίευση ἀπό: http://h-agaph-panta-elpizei/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου